ο Γιάνης Βαρουφάκης στο Ηράκλειο

Αναδημοσίευση από το "neakriti.gr"

Δριμύς ο Γιάνης Βαρουφάκης από το Ηράκλειο 
Πλήθος Κρητικών στην εκδήλωση του ΜέΡΑ25

 Κατάμεστη ήταν η αίθουσα «Αριάδνη» του ξενοδοχείου «Αστόρια», στην οποία παρουσίασε το εκλογικό του πρόγραμμα το ΜέΡΑ25.

Ο γραμματέας του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, παρουσίασε το ολοκληρωμένο πρόγραμμα με το οποίο το ΜέΡΑ25 θα κατέβει στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν προκηρυχτούν.

Αναφορικά με την υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ο κ. Βαρουφάκης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «Δεν έχουμε “βγει” από τα μνημόνια», ενώ κάνει λόγο για καθεστώς… «δουλοπαροικίας» για τη χώρα.

I soliti ignoti...

«I soliti ignoti » (γνωστοί άγνωστοι) είναι ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος μιας γνωστής ταινίας με το Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, τον Βιτόριο Γκάζμαν στον πρώτο κωμικό ρόλο της καριέρας του, την Κλάουντια Καρντινάλε που έδωσε στην εποχή της νέα ώθηση στην ιταλική κωμωδία. Έγινε γνωστή στην χώρα μας με την απόλυτα αποτυχημένη η μετάφραση «ο κλέψας του κλέψαντος». 

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν αμφιβάλει ότι τα πάντα παρακολουθούνται και μπορούν να υποκλαπούν. Κάθε τόσο και νέα στοιχεία έρχονται στο φως που εδραιώνουν αυτή την πεποίθηση. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις στο πεδίο «ο κλέψας του κλέψαντος», τρομάζει τις ελιτ και κάνει όμως τον κόσμο να γελά με τα κωμικοτραγικά στοιχεία που αναδεικνύει. Μια ματιά εδώ, σε δυο άρθρα από την “Καθημερινή”:

1. Διεθνής κατασκοπεία μέσω κινητών τηλεφώνων
2.  Ηλεκτρονική κατασκοπεία από την Κίνα εντόπισαν οι ΗΠΑ

Οι «φίλοι» του Ν. Κοτζιά και οι «φίλοι» τους...

Ποίος είναι ο Νίκος Κοτζιάς;

Ας δούμε τι λέει ένας φίλος του, γνώστης των θεμάτων της  "γεωπολιτικής", διορισμένος από τον Νίκο Κοτζιά ως μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Διπλωματικής Ακαδημίας του Υπουργείου Εξωτερικών (ΦΕΚ Υ.Ο.Δ.Δ. 316/2017),  στον οποίο είχε εμπιστευθεί και την θέση  του εξεταστή στην προφορική δοκιμασία - συνέντευξη των υποψηφίων ακολούθων πρεσβείας στην διπλωματική ακαδημία του υπουργείου εξωτερικών (έγγραφο):



Πριν μερικές μέρες είχαμε αναφερθεί στον «γεφυροποιό» Απόστολο Αποστολόπουλο. Με σημερινό άρθρο του στο iskra.gr  («Η παραίτηση Κοτζιά»), έρχεται να επιβεβαιώσει αυτόν τον ρόλο με νέες γέφυρες προς τον Νίκο Κοτζιά και τους φίλους του. Παρ' όλα όσα του καταμαρτυρεί, καταλήγει τελικά να εντοπίσει τον αυτουργό της αποπομπής του: «...ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Καμένος έδιωξαν τον Κοτζιά. Αποπέμφθηκε από τους Αμερικανούς. Ο Καμμένος τους εξυπηρέτησε και ο Τσίπρας προσπάθησε, τυπικά, να χρυσώσει το χάπι».

Μάλιστα, περιγράφει και τον χαρακτήρα που είχε αυτή η μεθόδευση:

ΒΡΑΖΙΛΙΑ - Οι ρίζες ενός κοινωνικο-πολιτικού φαινομένου

Μια συλλογή κειμένων για την Βραζιλία: 

1. Ένας τυφώνας με το όνομα Μπολσονάρο

Του Raul Zibechi  (12.10.2018)

Η ιλιγγιώδης άνοδος της ακροδεξιάς έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες στις οποίες είναι αναγκαίο να διεισδύσουμε για να πάμε πέρα από τα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς. Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν εγκαταλείψει τη δημοκρατία ως πεδίο αναγκαίας διαπραγμάτευσης αντιτιθέμενων συμφερόντων και φαίνεται να βαδίζουν προς μια ριζική σύγκρουση με τα λαϊκά στρώματα. Στη Βραζιλία αυτό σημαίνει πόλεμο των τάξεων, των χρωμάτων του δέρματος και των φύλων, όπου οι γυναίκες, οι μαύροι και οι φτωχοί είναι ο στόχος της επίθεσης.

Η σαρωτική νίκη του Χαϊρ Μπολσονάρο στον πρώτο γύρο των εκλογών είναι το μεγαλύτερο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό τσουνάμι που έχει ζήσει η χώρα σε όλη την ιστορία της. Εάν αφήσουμε στην άκρη θέσεις ελιτίστικες και συνομωσιολογικές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος ήξερε ποιόν ψήφιζε, δεν το έκανε παραπλανημένος ούτε υπό την άσκηση πιέσεων. Επιπλέον, αυτή τη φορά τα ΜΜΕ δεν λειτούργησαν ευνοϊκά υπέρ του ακροδεξιού υποψηφίου, αναμετέδωσαν τις χοντροειδείς απειλές και προσβολές που εξαπέλυε και δεν απέφυγαν να ασκήσουν κριτικές.

Οι νέοι «γεφυροποιοί»...

«...Αρέσει δεν αρέσει όταν ο Ιταλός Σαλβίνι αποκαλεί μεθύστακα τον Γιούνκερ και απαιτεί σεβασμό στην Ιταλία, δεν το κάνει ως φασίστας (και ιμπεριαλιστής), αλά Μουσολίνι αλλά επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το χειρότερο θα είναι αν δεχόμασταν ότι μόνο ακροδεξιοί ή/και φασίστες υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία...»

(από το κείμενο "H συνταγή διάλυσης των εθνών")

Όμως «ο σεβασμός στην Ιταλία» που απαιτεί ο Σαλβίνι, δεν σταματά στον Γιούνκερ. Η πρόθεση του να κλείνει νωρίς τα εστιατόρια των μεταναστών, δεν γίνεται επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το κάνει σαν φασίστας, όπως τα ανάλογα μέτρα που είχαν λάβει και οι ναζί με στόχο να στραγγαλίσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των Εβραίων...

Στην μεταπολίτευση, ο Ευάγγελος Αβέρωφ κατέκτησε τον τίτλο του «γεφυροποιού» για την στην προσπάθειά του να ενώσει τη δεξιά παράταξη και ν΄ αποκατασταθεί η συνέχεια του κράτους. Όμως ο εθνάρχης Καραμανλής, που νομιμοποίησε το ΚΚΕ και έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σάρωσε στις εκλογές του 1974 και με την βοήθεια πρόσφερε ένας άλλος «γεφυροποιός», ο Μίκης Θεοδωράκης με το γνωστό σύνθημα «Ή Καραμανλής ή τανκς».

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο θυμός των από κάτω δεν μπορεί να βρίσκει εύκολα δρόμους για να διαμεσολαβηθεί από τα υπαρκτά πολιτικά μορφώματα. Η πολιτική έχει γενικότερα απαξιωθεί. Οι συνθήκες που κυριαρχούν σε κοινωνίες συντηρητικοποιούνται, όπου ο διαχωρισμός ανάμεσα στους πραγματικούς και τους φαντασιακούς “φόβους” γίνεται ακόμα πιο δυσδιάκριτος, προσφέρουν έφορο έδαφος για την άνθηση των νέων «γεφυροποιών» που επιχειρούν με όρους της κυρίαρχης ιδεολογίας να αποκαταστήσουν μια μορφή ενότητας κοινωνίας που δεν θα αμφισβητεί το κράτος, αλλά αντίθετα θα αναγνωρίζει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ως οργανωτή των κοινωνικών συμμαχιών. Όπως και στο παρελθόν, η υπόθεση της διαχείρισης των «εθνικών κινδύνων» είναι το προνομιακό πεδίο της χειραγωγητικής του δράσης.

Παρακάτω παρουσιάζουμε ένα παράδειγμα που αναδεικνύει τους όρους με τους οποίους επιχειρούνται να αποκρυφτούν υπαρκτές διαφορές που χωρίζουν ετερόκλητους πολιτικούς χώρους που συστρατεύονται σε αυτή την υπόθεση. Αφορά ένα προπαγανδιστικό κείμενο που φέρει την υπογραφή του Απόστολου Αποστολόπουλου.

Πρώτα απ' όλα παρουσιάζει ενδιαφέρον ο τρόπος προβολής του.

Ο αληθινός Παύλος Μελάς

Ο Παύλος Μελάς σε επιστολικό δελτάριο των πρώτων χρόνων μετά τον θάνατό του | ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ / ΑΡΧΕΙΟ ΝΑΤΑΛΙΑΣ - ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών" 

του Τάσου Κωστόπουλου

«Γερά, γερά, στα χνάρια του Μελά!»

Βασικό σύνθημα του συλλαλητηρίου της Αθήνας για το Μακεδονικό (4/2/2018)

Eνα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη δημόσια συζήτηση των τελευταίων μηνών για το Μακεδονικό. Η μορφή του είναι γνωστή στους πάντες από το σχολείο και τη δημόσια Ιστορία, σαν ενσάρκωση του κατ' εξοχήν εθνικού ήρωα της μετεπαναστατικής Ελλάδας.

Κατά την τριήμερη συζήτηση του περασμένου Ιουνίου στη Βουλή για τη συμφωνία των Πρεσπών, 14 αγορητές της Ν.Δ. και της Χ.Α. (ανάμεσά τους και ο επίδοξος πραξικοπηματίας Μπαρμπαρούσης) επικαλέστηκαν τη μνήμη του ως βασικό επιχείρημα κατά της αναγνώρισης της μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας των γειτόνων μας.

Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας θύμισαν πάλι (κυρίως μέσω Διαδικτύου, ο δε Γιώργος Κατρούγκαλος και στη Βουλή) ότι στα γράμματά του ο εθνικός αυτός ήρωας την επίμαχη γλώσσα την αποκαλούσε ορθά-κοφτά «μακεδονική». Ποιος υπήρξε, όμως, στην πραγματικότητα ο Παύλος Μελάς, πέρα από τον «ηρωικό» θάνατό του;

Η κατάρρευση της ελπίδας, η ανεπάρκεια των απαντήσεων, η ικανότητα για αντίσταση

Αναδημοσίευση από το "marginalia.gr"

του Πέτρου Σταύρου

Η ελληνική πλευρά της διεθνούς οικονομικής κρίσης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ξεκινά το 2009, όταν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλάζει, αιφνιδίως, πολιτικό λόγο και στρατηγική και οδηγεί τη χώρα στην εποχή των μνημονίων και μιας ιστορικά πρωτοφανούς παρεμβάσεως, από κοινού του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ στην ελληνική οικονομία και το πολιτικό σύστημα. Ακολουθεί, το 2010, μια ιστορική παρασκηνιακή συνάντηση – ρομαντική βολτούλα στην γαλλική πόλη Ντοβίλ, της Καγκελαρίου Μέρκελ με τον πρόεδρο Σαρκοζί, όπου μεθοδεύτηκε ένα μήνυμα προς τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας που έλεγε, «προσοχή, αν δανείσετε την Ελλάδα, κινδυνεύετε να μην πάρετε τα λεφτά σας πίσω». Αυτό, όπως ήταν φυσικό, πανικόβαλε τις περίφημες αγορές –δεν θέλουν και πολύ άλλωστε– και οδήγησε στη γνωστή εκτίναξη των σπρεντς Ελλάδας – Γερμανίας στα ύψη. Το τι ακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστό. Έκτοτε, η ελληνική κοινωνία και οικονομία έγιναν πεδίο βολής των πιο σκληρών πολιτικών λιτότητας που γνώρισε ο μεταπολεμικός δυτικός κόσμος, αλλά και μιας σφοδρής θανατοπολιτικής – εκκαθαριστικής διαδικασίας οποιουδήποτε εισοδήματος, κεφαλαίου, θεσμού, υποδομής θεωρήθηκε ότι πρέπει να περιοριστεί ή και να εξαφανιστεί, για να δώσει χώρο ανάπτυξης σε μια καινούργια συσσώρευση, σε ένα νέο οικονομικό πλαίσιο και σε ένα άλλο κοινωνικό συμβόλαιο νεοφιλελεύθερης υφής.

Η κατάρρευση της ελπίδας 

Αν δεν είχε επιβληθεί, με ανεπίσημο τρόπο από το γαλλογερμανικό άξονα, η βίαιη προσαρμογή της οικονομίας σε δρακόντιους κανόνες, η ελληνική δημοσιονομική κρίση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, μεσοπρόθεσμα και μέχρι να αναζητηθεί τι θα γίνει με το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας που είχε, εν τω μεταξύ, «ναυαγήσει», με μια αρκετά πιο ήπια πολιτική λιτότητας που θα προέβλεπε μόνο πάγωμα ονομαστικών μισθών, ελαφριά φορολογική επιβάρυνση του κεφαλαίου, περιορισμό κάποιων εξωπραγματικών δημοσίων δαπανών, πολύ πιο προσεχτικό δανεισμό και ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους γύρω στο 10% του ΑΕΠ. Μια τέτοια οικονομική πολιτική θα έμοιαζε πολύ με τον «έντιμο συμβιβασμό» που θα επικαλούταν ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, από τον Φεβρουάριο του 2015 και μετά.

Ο πρόεδρος Καταλονίας: «Η Αθήνα ήταν δική μας»

«...Η περιπέτεια των Καταλανών στην Ελλάδα τα έχει όλα: πάθος, θανάτους, καταστροφές, εκδίκηση, πολιτική, τέχνη, ωμότητες, δολοφονίες, προδοσίες, κάλλος, έπος, μίση, αίμα, κατακτήσεις. Και σεξ...»

Κιμ Τόρα, πρόεδρος της Καταλονίας

Αναδημοσίευση από το "www.cnn.gr"

Ποια είναι άραγε η σχέση του νεοεκλεγέντος υπερεθνικιστή προέδρου της Καταλονίας Κιμ Τόρα με την Ελλάδα, και ιδιαίτερα με την Αθήνα; Για να απαντήσει κανείς στην ερώτηση τούτη θα πρέπει να αναδιφήσει τόσο στην προσωπική ιστορία του πολιτικού, που διακρίνεται για τις ακραίες θέσεις του περί «υπεροχής», σε όλα τα επίπεδα, του καταλανικού έθνους, αλλά και στις σελίδες της βυζαντινής ιστορίας, αναφορικά με τη δράση της Καταλανικής Εταιρείας και το Δουκάτο των Αθηνών.

Ο Κιμ Τόρα είναι φανατικός αναγνώστης της καταλανικής ιστορίας και ως ζηλωτής της ανεξαρτησίας προτιμά, φυσικά, ιδιαίτερα εκείνες τις περιόδους και επεισόδια που συνέβαλαν ώστε να οικοδομηθούν οι εθνικοί μύθοι. Ειδικά ως επικεφαλής της πρωτοβουλίας Οmnium Cultural, του Πολιτιστικού Κέντρου Μπορν, λίκνο του καταλανισμού, αλλά και ως ιδρυτής του εκδοτικού οίκου A Contra Vent (Με κόντρα άνεμο) φρόντιζε πάντοτε να ανασύρει από τη λήθη σελίδες της καταλανικής δημοσιογραφίας και ιδεολογίας που ταυτιζόταν με προσωπικότητες της ανεξαρτησίας, που εν γένει θεωρούνται αμφιλεγόμενες για τις υπερβολικές, συχνά ρατσιστικές, ξενοφοβικές, υπεροπτικές και έως φιλο-φρανκικές τους θέσεις (όπως οι δεδηλωμένα «αγαπημένοι» του Τζουζέπ Ντενκάνς, Ντανιέλ Καρδόνα, και οι «ούλτρας» αδελφοί Μικέλ και Τζουζέπ Μπαδία).

Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει ...μπανιστήρι!

Τα σχέδια τους για συστράτευση στις ερχόμενες ευρωεκλογές ανακοίνωσαν σήμερα απ' τη Ρώμη ο αρχηγός της ακροδεξιάς Λέγκας Ματέο Σαλβίνι και η Μαρίν Λεπέν με την επωνυμία «Μέτωπο Ελευθερίας» και εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αιχμή για μια ακόμη φορά την κοινή αντιμεταναστευτική τους ατζέντα.

Η πολιτική αδυναμία ορισμένων "αριστερών" στη χώρα μας, οι οποίοι παρ' όλον ότι ισχυρίζονται ότι έχουν "σχέδια" και "προγράμματα" αδυνατούν να ανταγωνιστούν τις κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων αποτυπώνεται σήμερα ως απωθημένη επιθυμία που αποζητά οποιοδήποτε τρόπο για να εκπληρωθεί. Αφού λοιπόν δεν μπορούν οι ίδιοι να "πηδήξουν" την ΕΕ, ικανοποιούνται κάνοντας μπανιστήρι στην ακροδεξιά που μπορεί και κάνει αυτό που θα ήθελαν οι ίδιοι να κάνουν...  Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω απόσπασμα που εκφράζει την κυρίαρχη γραμμή της ΛΑΕ:

«Αυτό, πάντως, που διακαώς επιθυμούμε ως Iskra είναι να ηττηθεί, καλύτερα να συντριβεί, το ευρωιερατείο των Βρυξελλών και της Γερμανικής ευρωζώνης μαζί με τη νεοφιλελεύθερη μονεταριστική ορθοδοξία του, έστω και αν αυτή η ήττα προέλθει από μια κυβέρνηση του Ιταλικού αστισμού με ξενοφοβικές τάσεις στο εσωτερικό της.»

(Από το κείμενο «Ιταλική κυβέρνηση, οι λεονταρισμοί και οι αυταπάτες» που δημοσιεύεται στο iskra.gr.)

Όμως επειδή αντιλαμβάνονται πως ίσως δημιουργηθούν αντιδράσεις για τον τρόπο εκπλήρωσης αυτής της "διακαούς επιθυμίας", προσπαθούν να τα συμμαζέψουν και τα κάνουν χειρότερα! Δεν βλέπουν πουθενά την ακροδεξιά" να πρωτοστατεί και βάζει την ατζέντα, αλλά «μια κυβέρνηση του Ιταλικού αστισμού με ξενοφοβικές τάσεις».

Δηλαδή οι όλες οι άλλες κυβερνήσεις στην Ιταλία δεν ήταν κυβερνήσεις του "Ιταλικού αστισμού"; Οι "ξενοφοβικές τάσεις" είναι αυτό που κάνει την διαφορά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους; Στη Βραζιλία για παράδειγμα όπου δεν έχουν ζητήματα με τους μετανάστες και δεν κυριαρχούν οι "ξενοφοβικές τάσεις" στην πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει κανένα θέμα και όλα πάνε μια χαρά;

Μα τι καθόμαστε τώρα και λέμε! Ποιά ακροδεξιά και συντηρητικές στροφές στην κοινωνία; Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος; Μπα... Όπως λέει και ο Στάθης: «Ο ασθενής είναι νεκρός, αλλά τα νύχια του μεγαλώνουν ακόμα. Για τα νύχια συζητάμε…»

Μάλλον είχανε...