Πορεία στα Γιάννενα ενάντια ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου

Την πορεία της 1η Ιουνίου συνδιοργάνωσαν οι Πρωτοβουλίες Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Θεσπρωτίας και η Πρωτοβουλία Αθήνας ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου.

Τώρα καταλάβαμε...

Σιωπή...

Δεν σωπαίνουν όλοι, υπάρχουν και μερικοί που φωνάζουν ακόμα, όπως το iskra.gr (01/06/2018):

«Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν πρόλαβε να ξεμπερδέψει, μάλλον με ένα “διαβλητό” τρόπο, από τον θόρυβο για την βίλα του και μοιάζει να ορέγεται συνεργασία με τον Π. Σάντσεθ στη νέα κυβέρνηση του, υπό την προϋπόθεση ότι ο τελευταίος θα αλλάξει τον προϋπολογισμό του Ραχόϊ.»

Για να καταλάβουμε καλύτερα, με χοντρά γράμματα υπογραμισμένες οι λέξεις: Πάμπλο Ιγκλέσιας, διαβλητό, βίλα, ορέγεται, Π. Σάντσεθ .

Είναι πλέον φανερό γιατί ο Π. Λαφαζάνης δεν ήθελε στον ΣΥΡΙΖΑ στα κρίσιμα ζητήματα να γίνονται “δημοψηφίσματα” ανάμεσα στα μέλη του, όπως προέβλεπε αυτή την δυνατότητα το καταστατικό του: Γιατί θεωρεί αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων  “διαβλητό”!...

Όμως ο Π. Λαφαζάνης  θεωρεί διαβλητά μόνον τα "κομματικά" δημοψηφίσματα, γιατί σε άλλες στιγμές έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ των "κοινοβουλευτικών". Φαίνεται αυτά είναι πιο "δημοκρατικά"...

Γιατί αγωνιστήκαμε

Μάο, Μαρκούζε, Μαρξ

Το 1968, ο ορθόδοξος μαρξισμός ήταν σε θέση να συναντηθεί με την αμερικανική κοινωνιολογία, τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τη Βρετανική Νέα Αριστερά, καθώς και τη σκέψη που ήρθε από τον Τρίτο Κόσμο.

Σήμερα θα μπορούσε κανείς να χλευάσει την κοινή εμφάνιση των Μάο, Μαρκούζε και Μαρξ στα πλακάτ μας. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό είχε κάποια νόημα: Μάο, γιατί παρά την αναταραχή που προκάλεσε η Πολιτιστική Επανάσταση (για την οποία εμείς δεν γνωρίζαμε παρά πολύ λίγα,) πραγματικά χρειάζονταν να βομβαρδίσουμε το γενικό επιτελείο, το οποίο είχε κλειστά αυτιά σε ό,τι λέγαμε. Μαρκούζε, γιατί φέρνοντας στην πολιτική τη νέα και απαραίτητη διάσταση της ευτυχίας - πέρα ​​από την εξουσία και τα χρήματα - εμπλούτισε σε μεγάλο βαθμό την ιδέα της ελευθερίας. Και Μαρξ, γιατί ό,τι επιθυμούσαμε, μπορούσε να φαίνεται εφικτό, αλλά ήταν πολιτικά αδύνατο μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Της Luciana Castellina.

Αναδημοσίευση από το "antapocrisis.gr"

Στις δεκαετίες που πέρασαν ζήσαμε μια μακρόσυρτη ταφή του 1968. Και με την πεντηκοστή επέτειο φτάσαμε σε κάτι σαν μια θριαμβευτική κηδεία με κρατική δαπάνη. Κάποιοι από τους νεκροθάφτες είναι άνθρωποι που έπαιξαν ηγετικό ρόλο στο κίνημα.

Με τη σημασία και το νόημά της να μειώνεται, είναι δύσκολο να εξηγήσω γιατί αυτή η εξέγερση ενέπλεξε μια ολόκληρη γενιά σε όλες τις ηπείρους μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Σήμερα, το κυρίαρχο ρεύμα θυμάται μερικά καλά από το '68, αλλά μόνο τα πιο αδύναμα και ανώδυνα – μια ελευθεριάζουσα ατομικότητα - και ακυρώνει τα πάντα μέσα σε αυτό το κίνημα που ήταν πραγματικά δύσκολα και επικίνδυνα για το σύστημα. Στην Ιταλία, το '68 το θυμόμαστε απλά ως ναρκωτικά, σεξ, και Rock and Roll - μια εξέγερση ενάντια στους γονείς και στους δασκάλους.

Μπορούμε συνεπώς να καταλάβουμε γιατί η πεντηκοστή επέτειος δεν ενδιαφέρει καθόλου τη σημερινή νεολαία. Ούτως ή άλλως, στο πλαίσιο αυτής της ατομικής ελευθερίας, έχουν ήδη πάρει αυτό που ήθελαν.

Σήμερα πάλι δεν έκατσε το ΛΟΤΤΟ...

Μία απ' τα ίδια...



Η σημερινή 24η απεργία δεν ήταν διαφορετική απ' αυτήν της πρωτομαγιάς.

Ούτε οι διακηρύξεις της “κοινωνικής συμμαχίας” και οι αφίσες με τις οποίες γέμισε την Αθήνα, ούτε οι μαχητικές καταγγελίες της, συγκίνησαν τον κόσμο και δεν μπόρεσαν να τον κάνουν να κατεβεί στις συγκεντρώσεις – πορείες που είχαν προαναγγελθεί τις προηγούμενες μέρες. Οι θαμώνες στις καφετέριες δίπλα στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν περισσότεροι από τους συγκεντρωμένους. Οι περισσότεροι για την ...Ιταλία συζητούσαν.

Η ...ηθική που ενώνει την “εφημερίδα των συντακτών” με το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”

Η “εφημερίδα των συντακτών” στις 28/5/2018 δημοσιεύει με υπογραφή της (efsyn.gr) ένα σχετικά σύντομο κείμενο, το οποίο λίγα γράφει αλλά υπονοεί πολλά:

Συγχωροχάρτι από το Podemos στο ζεύγος Ιγκλέσιας - Μοντέρο

Μια μέρα πριν, 27/5/2018, το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” είχε δημοσιεύσει ένα ανάλογο:

Podemos: Συγχωροχάρτι στον Ιγκλέσιας για τη βίλα με πισίνα έδωσε το 68% του κόμματος

Εκείνες τις μέρες στην Ισπανία άλλο ήταν το “πρώτο θέμα”, η πολιτική διαχείριση ενός σκανδάλου διαφθοράς για το οποίο η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί: Συνολικά 351 έτη φυλάκισης επιβλήθηκαν σε 29 κατηγορούμενους που εμπλέκονται στο σκάνδαλο, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν στο παρελθόν υψηλόβαθμα στελέχη του Λαϊκού Κόμματος. Ο πρώην ταμίας του Λαϊκού Κόμματος, Λουίς Μπάρθενας καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 33 ετών για ξέπλυμα χρήματος και δωροδοκία, και πρόστιμο 44 εκατ. ευρώ. Σε 38 έτη φυλάκισης καταδικάστηκε ο προερχόμενος από το Λαϊκό Κόμμα πρώην δήμαρχος περιοχής της Μαδρίτης, Γκιγιέρμο Ορτέγκα, ενώ η Άνα Μάτο, τέως υπουργός Υγείας διετάχθη να επιστρέψει 28.000 ευρώ, καθώς κρίθηκε ότι επωφελήθηκε από την υπόθεση.

Το γιατί το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” ασχολήθηκε με την “βίλα” του Ιγκλέσιας, δεν θα το σχολιάσουμε. Όμως γιατί μια σοβαρή εφημερίδα έγινε ξαφνικά “ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι”, χρησιμοποιώντας μάλιστα δημοσιογραφικές μεθόδους που η ίδια έχει αποκηρύξει;

Συγκεκριμένα,

Ο Γιάνης Βαρουφάκης για τις εξελίξεις στην Ιταλία

Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε πρόσφατο κείμενό του για τις πολιτικές εξελίξεις την Ιταλία,

President Mattarella of Italy: From moral drift to tactical blunder

μεταξύ άλλων επισημαίνει:

Ο Πρόεδρος Mattarella δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να ασκήσει βέτο στο σχηματισμό κυβέρνησης 5S-Lega με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει χώρος σε μια ευρωπαϊκή χώρα για παρόμοια ρατσιστικά μορφώματα, αλλά άσκησε βέτο στο σχηματισμό κυβέρνησης που υποστηρίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών για έναν άλλο λόγο: Σε τι βασίστηκε αυτή η απόρριψη ; Στο γεγονός ότι ο εν λόγο κύριος που προτάθηκε για υπουργός οικονομικών, αν και είναι πρόσωπο που διαθέτει τα απαραίτητα γιαυτή την θέση προσόντα, και παρά τη δήλωσή του θα συμμορφωθεί με τους κανόνες της ευρωζώνης της ΕΕ, είχε εκφράσει στο παρελθόν αμφιβολίες σχετικά με την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και ήταν ευνοϊκά προσκείμενος για ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ, αν αυτό απαιτηθεί.

Θρίλερ με τον «Ιταλό Βαρουφάκη»!

Αναδημοσίευση από το "www.sofokleousin.gr"

Ένα πολιτικό και οικονομικό θρίλερ βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ρώμη, καθώς ο Ιταλός πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα, δέχεται ασφυκτική πίεση από τα δύο κόμματα του νέου κυβερνητικού συνασπισμού να εγκρίνει την τοποθέτηση στη θέση του υπ. Οικονομικών του 81χρονου οικονομολόγου Πάολο Σαβόνα, που ήδη αποκαλείται στην Γερμανία «Ιταλός Βαρουφάκης» και προκαλεί δέος στην αγορά ομολόγων με τις αντισυμβατικές ιδέες του.

Όπως μετέδωσε αργά χθες βράδυ το Reuters, ο πρόεδρος Ματαρέλα βρέθηκε το Σάββατο μπροστά σε εντεινόμενη πίεση από το Κίνημα Πέντε Αστέρων και την Λέγκα να εγκρίνει το διορισμό του Σαβόνα. Τα δύο κόμματα δεν δίνουν άλλη εναλλακτική πρόταση για τη νευραλγική θέση του υπ. Οικονομικών, θέτοντας τον πρόεδρο μπροστά στο δίλημμα: «Σαβόνα, ή νέες εκλογές».

Τυπικά, ο Ιταλός πρόεδρος δεν έχει αρμοδιότητα να ζητήσει αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα που προτείνεται από το νέο πρωθυπουργό, Τζιουζέπε Κόντε, αλλά καθυστερεί την έγκρισή του, επειδή διαφωνεί με την τοποθέτηση του Σαβόνα.

Κill ‘em’ all: Η ελληνοσερβική φιλία, η σφαγή στη Βοσνία, και η ελπίδα μοιρασιάς του κράτους της Μακεδονίας

Ο Πέτρος Παπακωσταντίνου και η “Νεα Αριστερα”

Ένα πρόσφατο άρθρο του Πέτρου Παπακωσταντίνου «Από τη Νέα Αριστερά στο νεοσυντηρητισμό» επικεντρώνεται στις μεταμορφώσεις διανοουμένων και ιδεολογικών ρευμάτων που συνδέθηκαν με το 1968. Ο Π.Π. καταγράφει μια πληθώρα αξιόλογων κριτικών παρατηρήσεων που δεν μπορεί να τις αγνοήσει ή να τις παρακάμψει όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Όμως η μέθοδος που χρησιμοποιεί, μερικές φορές περιορίζει ή ακόμα και ακυρώνει την αξία τους. Μερικές κριτικές επισημάνσεις για για αυτό το ζήτημα:

Ο Πέτρος Παπακωσταντίνου με τον όρο “Νέα Αριστερά” επιχειρεί να αποδώσει «κοινή ταυτότητα» σε κινήματα, πολιτικούς μηχανισμούς ή πρόσωπα, για τα οποία πολλές φορές οι διαφορές που τα χωρίζουν είναι πολύ μεγαλύτερες από τα στοιχεία που τα ενώνουν. Μια ταυτότητα που τα ίδια τα υποκείμενα που αναφέρει, ποτέ δεν επιχείρησαν να την συγκροτήσουν. Ούτε καν το ήθελαν...

Ο προσδιορισμός “Νέα Αριστερά” που χρησιμοποιεί, αν και αναγνωρίζει την πολυμορφία της, δεν απαντά στο ερώτημα γιατί όλα αυτά χωρούν στο ίδιο τσουβάλι/ρεύμα : «Στην εξαιρετική ποικιλομορφία της, η Νέα Αριστερά αποτέλεσε την πολιτική και ιδεολογική έκφραση ενός μαζικού, κοινωνικού ρεύματος αντικαπιταλιστικών- αντιγραφειοκρατικών αναφορών, που αναστάτωσε τις βιομηχανικά αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, από τις ΗΠΑ και το Μεξικό, μέχρι την Τσεχοσλοβακία και την Ταϋλάνδη».

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα “εκατό λουλούδια” προσπαθούν ν' ανθίσουν, που οι μεγάλες βεβαιότητες έχουν χαθεί και μαζί μ' αυτές οι αντίστοιχες διαχωριστικές γραμμές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αναταραχή έχει κοπάσει και ο ανταγωνισμός που θα γεννήσει το “νέο” έχει μειωθεί. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Το ετερόκλητο “τσουβάλιασμα” που κάνει ο Π.Π. για την “Νέα Αριστερά”, κρύβει ακριβώς αυτόν τον δημιουργικό χαρακτήρα που έχουν οι μεγάλες αντιθέσεις που την χωρίζουν...

RADical Pride: ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ19ης ΜΑΪΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ RADICAL PRIDE

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ19ης ΜΑΪΟΥ

Μετά από μήνες ανοιχτών συνελεύσεων και προετοιμασίας, την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις για το 2^ο Αυτοοργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης, οι οποίες κορυφώθηκαν το Σάββατο 19 Μαΐου, με την Πολύχρωμη Πορεία στο κέντρο της πόλης και το Partyμας στα Πανεπιστήμια. Εκατοντάδες άτομα διαδήλωσαν ενάντια στην καταπίεση των λοατκια+, το σεξισμό και την πατριαρχία. Έκαναν ξεκάθαρο ότι η Θεσσαλονίκη είναι πόλη αντιφασιστική, είναι ανοιχτή στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να εκφράζει το φύλο ή τη σεξουαλικότητά του με όποιο τρόπο επιθυμεί, ανοιχτή στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, αλληλέγγυα στην Παλαιστίνη και δυσανεκτική στους εθνικιστές και τους φασίστες.

Το φετινό Prideδιεξήχθη εν μέσω συνθηκών αβεβαιότητας, μετά την ακροδεξιά κινητοποίηση που βιώνει η πόλη τους τελευταίους μήνες και ειδικά μετά τη φασιστική επίθεση στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο και τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia. Οι συγκεκριμένες πράξεις κουκουλώθηκαν κάτω από ένα ‘’αθώο πατριωτικό αίσθημα’’, που μόνο αθώο δεν φάνηκε να είναι.