Tα «χωράφια της αλληλεγγύης»: οι πρόσφυγες αυτοοργανώνονται

Τα «Χωράφια της Αλληλεγγύης» είναι ένα εγχείρημα που ξεκίνησε από τους αλληλέγγυους και τους πρόσφυγες που ζουν στην κατάληψη στέγης του 5ου Λύκειου της Αθήνας στην οδό Οκταβίου Μερλιέ, με τη συμπαράσταση του "Syrian Solidarity House"

Σήμερα συμμετέχουν πρόσφυγες από διάφορες καταλήψεις και αλληλέγγυοι κάθε εθνικότητας, ενώ είναι ανοιχτό σε όποιον αποδέχεται και ενισχύει την κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης και την προσπάθεια να στηριχθούν οι πρόσφυγες στις δικές τους δυνάμεις, να μπουν οι ίδιοι στη διαδικασία παραγωγής της τροφής τους, είτε - μέσω αυτής - της εξυπηρέτησης των στοιχειωδών αναγκών τους.

Τα προϊόντα που έρχονται μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία, σ΄όλα τα μικρά ή μεγαλύτερα παζάρια και στις αγορές «χωρίς μεσάζοντες», είναι εποχικά λαχανικά και φρούτα, αλλά και συσκευασμένα προϊόντα που παρασκευάζονται με πρώτες ύλες τα παραπάνω, από τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Το βιντεοσκόπησες; Άρα το έπραξες...

Αναδημοσίευση από το "omniaTV"

του Χρήστου Μπαϊραμίδη

Στις 29 Ιουνίου 2013 βρέθηκα στην πλατεία Μοναστηρακίου προκειμένου να καλύψω με ρεπορτάζ για λογαριασμό του omniatv την πορεία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά – ο οποίος διένυε πολυήμερη απεργία πείνας. Όσο ανέμενα στο σημείο προσυγκέντρωσης, άκουσα φασαρία προερχόμενη από το κατάστημα του Μπαϊρακτάρη, οπότε και έσπευσα για να δω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκεί αντιλήφθηκα ότι ξυλοκοπείται ένα άτομο που φορούσε μια μπλούζα με την Ελληνική σημαία και αρχαιοελληνικά σύμβολα, ενώ ο κόσμος φώναζε ότι είναι χρυσαυγίτης – όπως και τελικά προέκυψε καθώς, σύμφωνα με δημοσίευμα, είχε στην κατοχή του δελτίο υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής Τ.Ο. Νίκαιας. Όπως ήταν φυσιολογικό, σήκωσα την κάμερά μου και βιντεοσκόπησα το συμβάν, το οποίο και έπειτα δημοσίευσα ενώ αναπαρήχθη από πολλά ΜΜΕ.

Πέντε χρόνια μετά, εντελώς τυχαία μαθαίνω ότι αντιμετωπίζω ένα σαθρό κατηγορητήριο που, εν μέσω λογικών αλμάτων, με εμπλέκει σε τρεις ληστείες, τρεις ξυλοδαρμούς και οπλοκατοχή.

Ναι, το βίντεο διάρκειας 21 δευτερολέπτων στάθηκε ικανό να με οδηγήσει σε δίκη, με ένταλμα σύλληψης και για τους τρεις ξυλοδαρμούς που έλαβαν χώρα στα πέριξ της προσυγκέντρωσης, πράγμα που εγώ έμαθα εντελώς τυχαία γλιτώνοντας στο παρά 5 τον κίνδυνο να δικαστώ ερήμην μου, αφού οι αρχές στάθηκαν αρκετά ικανές να με ταυτοποιήσουν με το λογαριασμό “GiaNtakos” στο YouTube αλλά “ανίκανες” να βρουν πού νοικιάζω σπίτι με το όνομά μου.

Κατά πόσο όμως μιλάμε για ανικανότητα και όχι για μεθόδευση; Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά:

Ο πολιτικός Τζον Λένον και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Ο Λένον δεν ήταν κομμουνιστής. Τον χώριζε μόνο ένα γιώτα από το Λένιν. Υπάρχει και μια φωτογραφία του με τον Τσε, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, αλλά είναι προϊόν φωτομοντάζ. Υπάρχει όμως και το άγαλμά του στην Αβάνα, όπου κάθεται σε ένα παγκάκι, κι αυτό είναι αληθινό.

Το Imagine μπορεί να φαίνεται κάπως αφελές σε κάποιους (λίγο γιούχου, όπως τραγουδάει κι ο Λένον πριν το ρεφρέν), αλλά χωράει σε λίγους στίχους μια μοναδική περιγραφή της αταξικής κοινωνίας του μέλλοντος, κι ας μη μας λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο θα έρθει. Έτσι κι αλλιώς, ο Λένον δεν ήταν κομμουνιστής. Κι ας έγραψε κάτι σαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο μελοποιημένο…

Όλο το κείμενο [εδώ]

Γιατί προσχωρούμε στο ΜέΡΑ25 – Επιστολή προσχώρησης στο ΜέΡΑ25 ομάδας προερχόμενης από τους Οικολόγους Πράσινους

Αναδημοσίευση από το "mera25.gr"

Το DiEM25-ΜέΡΑ25 έχει από τις βασικές προτεραιότητές του την Πράσινη Μετάβαση και δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους όσες και όσους από εμάς επιθυμούμε να προωθήσουμε τα προτάγματα της Πολιτικής Οικολογίας, όπως της προστασίας του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, της προστασίας των κοινών αγαθών, της βιώσιμης ανάπτυξης, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της κοινωνικής ασφάλειας του πολίτη, την εκπαίδευση ελεύθερων και ίσων πολιτών, του λαϊκού χαρακτήρα του κράτους, της τοπικότητας, των δικαιωμάτων των ζώων αλλά και την ενδυνάμωση της σχέσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τις μορφές της άμεσης δημοκρατίας όπως και την προοπτική μιας δημοκρατικής και ομοσπονδιακής Ευρώπης.

Η αλληλεπίδραση αυτής της πολιτικής με τη δράση των οικολογικών, πράσινων κινημάτων είναι για εμάς μια απαραίτητη προϋπόθεση.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια Μεταβατική Αναμέτρηση.

Ένα κείμενο που γράφτηκε ΠΡΙΝ από την συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο, ίδιο ακριβώς, θα μπορούσε να είχε γραφεί και ΜΕΤΑ...

Αναδημοσίευση από το "Κατιούσα"

Μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Ανταρσύα(ς) αναμένεται μα λάβει χώρα το διήμερο 21-22/4 στο κλειστό κέντρο πυγμαχίας στο Περιστέρι οπού θα πραγματοποιηθεί η 4η Συνδιάσκεψη της.

Στην πραγματικότητα όχι. Αυτό που μόλις διαβάσατε, όπως και ο τίτλος του κειμένου ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα impact boosting μέσω misleading wording[1] ή όπως έλεγε ο πατέρας μου: «Κάνανε την τρίχα-τριχιά»[2].

Ένα γρήγορο recap

Η Ανταρσύα είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και λέω ο μεγαλύτερος όχι γιατί η ΛΑΕ δεν είναι εξωκοινοβουλευτική ή γιατί δεν είναι μεγαλύτερη αλλά γιατί η ΛΑΕ ανήκει περισσότερο στον κεντροαριστερό χώρο, περίπου σαν τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ένα πράμα, αν και αισθητικά είναι περισσότερο καφενειακή και τσιπουράτη και όχι café-bistrάτη όπως ο ΣΥΝ των 90’s. Η Ανταρσύα ιδρύθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων-κομμάτων, τεχνικά «αριστερότερο» του ΚΚΕ, ενώ πέρασε μια κάπως οδυνηρή διάσπαση το Σεπτέμβρη του ’15 όταν οι δεξιότερες οργανώσεις προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Νωρίτερα είχε περάσει δεξιότερα του ΚΚΕ, ολόκληρη.

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα

Αυτό το σαββατοκύριακο λοιπόν πραγματοποιείται η συνδιάσκεψη της Ανταρσύα(ς), το ανώτατο σώμα της, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή της ανατροπής, της απαύτωσης και της ξεπάτωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προσυνδιασκεπτικός διάλογος υπήρξε ως συνήθως πλούσιος, με τα θέματα που απασχόλησαν να είναι οργανωτικής υφής αλλά φυσικά και πολιτικής. Άλλωστε όπως λέει και μια παλιά παροιμία από το Πράσινο Ακρωτήρι[3] «τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικά». Το πολιτικό ζουμί λοιπόν είναι αυτό το προαιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε αριστερό σχηματισμό από το 1848 και έπειτα. Βαθύ ή Ρηχό; Στενό ή Πλατύ; «Σούπα» ή «καθαρότητα»; Απ’ τη μια έχουμε την «αριστερή» πτέρυγα υπό τους ΝΑΡ, ΑΡΙΣ αλλά και ΣΕΚ. Η πλευρά αυτή δεν αρνείται την «κινηματική» συνεργασία με τη ΛΑΕ αλλά αρνείται οριζοντιοκάθετα την κεντρική-πολιτική και επιδιώκει την εκβάθυνση και ισχυροποίηση των «κομμουνιστικών χαρακτηριστικών» της Ανταρσύα(ς).

Έξω πάμε καλά...

ΠΑΡΙΣΙ, 50 χρόνια με τον ΜΑΗ του 68...

«Βιδωμένοι» με τον ...Γιάνη!

Τρέλα και νεοφιλελευθερισμό πουλάει ο Κοσμάς Βίδος μέσα από τις στήλες του protagon.gr για την αργία της Πρωτομαγιάς:

Ειδικά στη διαλυμένη Ελλάδα όπου σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, τι καταλαβαίνουμε συμπεριφερόμενοι άναρχα, επιβάλλοντας το δικό μας «έτσι θέλω», κάνοντας ό,τι γουστάρουμε και αντιμετωπίζοντας τη δουλειά μας ως αγγαρεία από την οποία πρέπει να ξεφεύγουμε με κάθε ευκαιρία;

Αυτό, νομίζω, εύκολα το διαπιστώνουμε κοιτάζοντας γύρω μας, τον λουφαδόρο κόσμο που έχουμε φτιάξει και συντηρούμε. Μια κοινωνία (αναφέρομαι στη δημόσια οργάνωση και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί), η οποία κάθε φορά που χρειαζόμαστε τη βοήθειά της αργεί.

Απόσπασμα από το «Στη χώρα του «τετραήμερου» της Πρωτομαγιάς»

Όμως ο κ. Βίδος, ...βιδώθηκε πραγματικά με κάτι άλλο απ' την φετινή πρωτομαγιά στο επόμενο κείμενό που έγραψε «Γιάνη μου, το μπουμπούκι σου». Έχασε την ψυχραιμία του, και δεν πουλάει μόνον τρέλα, όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, αλλά και ψέμματα:
«Και τρέλα και επανάσταση. Ετσι πορεύεται. Ετσι πορεύτηκε και τώρα, την Πρωτομαγιά, παρέα με τη ΓΣΣΕ, αμετανόητος για αυτά που έκανε (και που δεν έκανε) αλλά και για αυτά που θα επιχειρήσει να κάνει στο μέλλον.»

Οι σιδηροδρομικοί και οι διανοούμενοι: Συνέντευξη με τον Ζακ Ρανσιέρ

Αναδημοσίευση από "ΣΕΛΙΔΟΔΕΚΤΗΣ"

Μετάφραση-Επιμέλεια: Ευαγγελία Φρυδά

Τρεις σημαντικοί σύγχρονοι διανοούμενοι, (ο Ζακ Ρανσιέρ, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ και ο Τόνι Νέγκρι) κλήθηκαν από τους απεργούς των γαλλικών σιδηροδρόμων να απαντήσουν σε τρία ερωτήματα σχετικά με τους εργατικούς αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Γαλλία. Τις συνεντεύξεις αυτές αναδημοσιεύουμε στον Σελιδοδείκτη ( από τον ιστότοπο www.revolutionpermanente.fr ) σε συνέχειες.

Οι σιδηροδρομικοί και οι διανοούμενοι [1]

Ο Jacques Rancière (Ζακ Ρανσιέρ) απαντά στις ερωτήσεις των απεργών σιδηροδρομικών του Paris Nord [2]  Φιλόσοφος, «αδαής δάσκαλος», στοχαστής της ισότητας, ο Jacques Rancière ρωτήθηκε από απεργούς σιδηροδρομικούς που συνεχίζουν την απεργία στο Paris Nord να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα σχετικά με την έννοια της ισότητας και για τον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη ενάντια στην αναδιάρθρωση των Σιδηροδρόμων.

Ο κρατικός συνδικαλισμός γιορτάζει την πρωτομαγιά...

Άδεια η πλατεία Κλαυθμώνος, άδειος και ο δρόμος μπροστά από την εξέδρα της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ. Ο ήχος από τα μεγάφωνα, κρεμασμένα στις κολώνες μέχρι το επόμενο τετράγωνο, γεμίζει τους άδειους δρόμους. Μερικοί άστεγοι στους γύρω δρόμους ενοχλημένοι φεύγουν από τα πρόχειρα καταλύματα τους, που πέρασαν εκεί την νύχτα που έφυγε...

Σιγά - σιγά ανηφορίζουν οι συγκεντρωμένοι από άλλα σημεία της Αθήνας.Kάποια στιγμή η “εργατική ηγεσία” παίρνει το πανό της, μπαίνει ανάμεσά τους και κατευθύνεται προς την βουλή. Και οι άλλοι, αν και περισσότεροι, είναι λίγοι κι αυτοί. Όταν φτάνουν στο Σύνταγμα, το ΚΚΕ έχει φύγει. Όσοι πέρασαν απ' εκεί είχαν την ευκαιρία να αγοράσουν άσπρα καπελάκια για προστασία από τον ήλιο, αν δεν τους ενοχλούσε το σήμα του ΠΑΜΕ που ήταν τοποθετημένο κατακούτελα...

Η εργατική τάξη και τα τείχη της Ιεριχούς

Με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά...

Αναδημοσίευση από την "ΚΑΤΙΟΥΣΑ"

του Χρήστου Μιάμη

Η επίκληση της εργατικής τάξης, που πολλές φορές μοιάζει με επίκληση μιας αόρατης δύναμης που βρίσκεται κάπου κρυπτόμενη, αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί, είναι στιγμές που λαμβάνει τον χαρακτήρα θεολογίας. Ως σαν να υπάρχει μια αμόλυντη, μια ατόφια εκδοχή της που ως από μηχανής Θεός ή ως Αθηνά από το κεφάλι του Δία, θα ξεπηδήσει δίνοντας την οριστική λύση στο κοινωνικό ζήτημα. Έτσι καταλήγουμε συνήθως είτε να λιβανίζεται είτε να καθυβρίζεται η εργατική τάξη, αφενός ως το επαναστατικό υποκείμενο που ακόμη δεν έχει εμπεδώσει τον ιστορικό του ρόλο αλλά σύντομα θα το πράξει, αφετέρου, ως η έκφραση περιφερόμενων ανερμάτιστων ατομικοτήτων που δεν στέκονται στο ύψος των αναγκών και των ιστορικών περιστάσεων.

Πρόκειται εδώ για την εκφορά μιας διττής θεολογίας, που στην θετική της μορφή, καταλήγει σε ένα πρωτόγονο και παιδαριώδη εργατισμό, με την φιγούρα του μαρξιστή διανοουμένου να αναζητά σε κάθε καμπή του δρόμου, τον αμόλυντο εργάτη που φέρει στους ώμους του το βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ενώ όταν τον πλησιάσει κατανοεί, ή δείχνει να κατανοεί, πως ο εργάτης , ο σύγχρονος μισθωτός εργάτης, δεν μπορεί να σηκώσει ούτε το δικό του βάρος, πόσο μάλλον το βάρος της επαναστατικής οντολογίας που τον συντροφεύει, ως αποστολή ή ως κατάρα. Συνήθως η πραγματικότητα δεν χωράει στην θεωρία ή και το ανάστροφο, η θεωρία εξέχει από την πραγματικότητα, όπως οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες στο κρεβάτι του Προκρούστη.