Η πτώση του Αφρίν

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Πάνου Πέτρου

Το Αφρίν τελικά έπεσε. Οι πολιτοφυλακές του αντιστάθηκαν σθεναρά για εβδομάδες, ιδιαίτερα όσο ο καιρός και η μορφολογία του εδάφους ήταν με το μέρος τους στην προσπάθεια να καθηλώσουν την προέλαση του τουρκικού στρατού και των Σύρων συμμάχων του. Δεν είχαν απάντηση στο πυροβολικό και την αεροπορία, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, κι ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες αμάχων.

Οι υπό­λοι­ποι παί­χτες δια­τή­ρη­σαν μέχρι τέ­λους τη στάση ανο­χής στην επι­χεί­ρη­ση με το ορ­γου­ε­λι­κό όνομα «Κλά­δος Ελαί­ας». Παρά την προ­πα­γαν­δι­στι­κή υπερ-προ­βο­λή της κι­νη­το­ποί­η­σης με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών, στην πράξη φά­νη­κε ότι το κα­θε­στώς Άσαντ είτε προ­τι­μού­σε την τουρ­κι­κή πα­ρου­σία από την κουρ­δι­κή αυ­το­νο­μία στα βό­ρεια σύ­νο­ρα, είτε υπο­κλί­θη­κε στις προ­τε­ραιό­τη­τες της ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, που προ­τί­μη­σε σε αυτήν την φάση να «αδειά­σει» τους Κούρ­δους του Αφρίν από το να χα­λά­σει τη συμ­μα­χία με την Τουρ­κία.

Η αθηναϊκή δημοκρατία στο Κυρηνάλιο, ή τα Πέντε Αστέρια στην Ακρόπολη

Αναδημοσίευση από το "Antonis Liakos"

Άστραψαν και βρόντηξαν με τις ιταλικές εκλογές οι κήρυκες του ορθολογισμού και της αρετολογίας. Ο λαϊκισμός σε όλες τις κλίσεις και αριθμούς. Και η αριστερή μελαγχολία που έγινε αριστερή κατάθλιψη. Ο Μαρκο Ρεβέλι θυμάται στην εφημερίδα Μανιφέστο το …1948 (sic!): «Και τότε ηττήθηκε η Αριστερά, αλλά δεν εξαφανίστηκε. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, δεν βρίσκουμε κόκκινες κουκίδες πια στον εκλογικό χάρτη!» Εντούτοις, το νέο κοινοβούλιο είναι το νεώτερο στην ηλικία που έχει υπάρξει ποτέ στην Ιταλία ( μέσος όρος 44 χρόνια) και εκείνο όπου οι γυναίκες μετρούν πάνω από ένα τρίτο. Και τι δεν ακούστηκε όμως για τη σύνθεση του! Γκαρσόνια και κτηνοτρόφοι, ναυτικοί και πληροφορικάριοι, άνθρωποι με δουλειές του ποδαριού, κορίτσια της διπλανής πόρτας, χωρίς εμπειρία και ανάλογο κύρος και βάρος για το κοινοβούλιο.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ιταλία; Τι είναι αυτό το πρώτο κόμμα, το κίνημα των Πέντε Αστέρων; Τι λέει το πρόγραμμά του; Το πρόγραμμα είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο, άλλωστε όλο αυτό το κόμμα που δεν θέλει να λέγεται κόμμα αλλά κίνημα πολιτών, είναι βασισμένο, και ως ιδέα και επιχειρησιακά, στο διαδίκτυο. Εντούτοις οι σχολιαστές των ελληνικών εφημερίδων δεν θέλουν να ξέρουν.

Η ειλικρινής επανάσταση της Αφρίν

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της Αριστεράς"

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις πολλές απορίες των ημερών θα πρέπει να προστεθεί και η απορία για την εκκωφαντική σιωπή της παρ’ ημίν «προοδευτικής» νομενκλατούρας για τα συμβαίνοντα στο καντόνι Αφρίν της επαρχίας Ροζάβα στην Β.Δ. Συρία. Οι συνήθως λαλίστατες φεισμπουκικές περσόνες που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στην ελάχιστη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων –και καλά κάνουν– τηρούν, εν προκειμένω, μάλλον, αιδήμονα σιωπή. Η αλήθεια είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις –όπως η εφημερίδα δρόμου Άπατρις– το μεγάλο μέρος της αντιεξουσιαστικής κοινότητας στην Ελλάδα, αλλά και της κυβερνώσας και μη Αριστεράς, «κρατάει χαμηλά» το θέμα της τουρκικής εισβολής στην Αφρίν.

O ΠΑΟΚ και η επιθυμία τού μη κράτους

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Άκη Γαβριηλίδη

Μεταξύ των διανοουμένων του ελληνικού εθνικισμού, ιδίως όσων προέρχονται από την αριστερά, ιδιαίτερη φρίκη προκαλεί τα τελευταία χρόνια το σκιάχτρο τού «νεοοθωμανισμού». Τον όρο αυτό οι εθνικιστές τον εκτοξεύουν και ως κατηγορία με ιδιαίτερη φόρτιση, με ιδιαίτερη απόλαυση θα έλεγα, εναντίον όσων αναγορεύουν εκάστοτε σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρούς τους, και εχθρούς του έθνους· μια φόρτιση συγκρίσιμη μόνο με την αντίστοιχη κατηγορία «εθνομηδενιστής», με την οποία άλλωστε είναι περίπου συνώνυμα.

Οι φόβοι αυτοί είναι αδικαιολόγητοι. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη νεοοθωμανισμού όταν ο παλιός κλασικός οθωμανισμός είναι ζωντανός και μια χαρά στην υγεία του στην ψηφιακή μας εποχή.

Αυτό απέδειξε, μεταξύ άλλων, το πρόσφατο κείμενο συλλογής υπογραφών που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, με τίτλο «Κάτω τα χέρια σας από τον ΠΑΟΚ!» και με το εξής λιτό και περιεκτικό περιεχόμενο:

Αν τολμήσετε να επιβάλλετε μεθοδευμένη εξοντωτική ποινή στον ΠΑΟΚ προς τέρψιν των Μαφιόζων της Αθήνας, αυτομάτως να θεωρήσετε τα φύλλα πορείας μας, σε περίπτωση επιστράτευσης, ως απλά κουρελόχαρτα.
Κανένας οπαδός του ΠΑΟΚ σε μάχες για τη δικιά σας Ελλάδα.
Εμείς πολεμάμε ΜΟΝΟ για τον ΠΑΟΚ.

(οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία στο πρωτότυπο).

Σε αυτές τις πέντε σειρές, βλέπουμε σε πλήρη λειτουργία μία λογική διαπραγμάτευσης με το κράτος (τους), για κάτι που ωστόσο αποτελεί μία από τις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις, και έναν από τους πυλώνες, του νεωτερικού έθνους κράτους: την καθολική υποχρεωτική στράτευση όλων των ενηλίκων ανδρών. Για όσους υπογράφουν τη δήλωση, οι οποίοι τη στιγμή που γράφω ανέρχονται ήδη σε αρκετές χιλιάδες, η σχέση τους με το έθνος κράτος δεν διέπεται από τη λογική των αφηρημένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ισχύουν αυτονόητα για όλους, αλλά από τη λογική τού παζαρέματος: δώσε μου για να σου δώσω.

ο ακτιβιστής

Διαβάζοντας την παρακάτω ποιητική απάντηση του Θανάση Σκαμνάκη, γιατί έγραψε  κείμενό το «“Να μιλήσω για ήρωες”;...», σκεφτήκαμε να την διανθίσουμε με μερικές επίκαιρες φωτογραφίες, που τις επιλέξαμε το φωτογραφικό αρχείο της ΛΑΕ:

Γιατί τα λέω τώρα όλ’ αυτά;

Ανακατατάξεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς;

1. Η ήττα της Αριστεράς την εποχή των μνημονίων

Σε συνθήκες ήττας, στο εσωτερικό των πολιτικών μηχανισμών, είναι φυσικό να εκδηλώνεται ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο «παλιό» που αντιπροσωπεύει αυτό που ηττήθηκε και θα πρέπει να «πεθάνει», και στο «νέο» που δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ή δεν έχει κυριαρχήσει.

Στα αστικά κόμματα - που το πεδίο της δράσης τους είναι ο κοινοβουλευτισμός - όταν σημειωθεί μια σημαντική εκλογική ήττα, συνήθως παραιτείται ο “αρχηγός” και τον διαδέχεται ο επόμενος. Στην Ιαπωνία μπορεί και να κάνει “χαρακίρι”. Με αυτόν τον τρόπο διευθετούν συνήθως το ζήτημα, και αναμένουν πώς ο νέος αρχηγός θα καταγράψει τις διαφορές του απ' τον παλιό, διορθώνοντας τα λάθη που επέφεραν την μείωση της εκλογικής πελατείας.

Στην παραδοσιακή Αριστερά, τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ανακατεύεται και ο “επιστημονικός σοσιαλισμός”, που διαχωρίζει τις ήττες σε “ταχτικές” και “στρατηγικές”, διαχέει τις ευθύνες για την έκβαση της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κοινωνικό υποκείμενο της «επαναστατικής τάξης» και την πολιτική «πρωτοπορία» της, στις συνθήκες που δεν έχουν ακόμα «ωριμάσει» και άλλα παρόμοια. Γιαυτό οι “αρχηγοί” της συνήθως δεν παραιτούνται. Πορεύεται σε σταθερή τροχιά, από ήττα σε ήττα μέχρι την ...τελική νίκη. Εξάλλου από τα καταστατικά της δεν αναγνωρίζεται η ύπαρξη του “αρχηγού” που διευθύνει και αποφασίζει μόνος του. Για την Αριστερά υπάρχουν μόνον “ηγέτες” που εμπνέουν τις λαϊκές μάζες...

Όταν λοιπόν η Αριστερά βρεθεί μπροστά σε μια ήττα, λειτουργούν στο εσωτερικό της με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οι «σχέσεις αναπαραγωγής» από τις «σχέσεις μετασχηματισμού». Γιαυτό και τα κόμματα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά, έχουν συνήθως πιο μακρόχρονη ιστορία από τα αστικά. Ιστορία, που δεν χάνουν ευκαιρία να την επικαλεστούν, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές...

Ο “αγανακτισμένος” Χρήστος Λάσκος με το "επίδομα" της κ. Αντωνοπούλου

«Εδώ έχει μεγαλύτερη αξία να υπογραμμιστεί το γεγονός πως σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό!

Θέλω να πω, δεν είναι μόνο το ξεφτιλίκι μιας ζάμπλουτης – με αριστερά και πατριωτικά αισθήματα, ωστόσο- να μην αφήνει σεντ ανεκμετάλλευτο, έστω και με κίνδυνο να γίνει ρόμπα

Το κυριότερο είναι πως η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη. Αγνοούν ολοκληρωτικά τι σημαίνει να μην βγάζεις ποτέ δεκαπενθήμερο –κανένα δεκαπενθήμερο. Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς.

Από αυτήν την άποψη, το ερώτημα «Αν θέλεις την ισότητα γιατί είσαι τόσο πλούσιος;», όπως το έθεσε ο G. A. Cohen, παραμένει καίριο. Κι επιδέχεται μόνο πρακτικές απαντήσεις. Η κυρία Αντωνοπούλου απάντησε πρακτικά –πρακτικότερα δεν γινόταν.

Γι’ αυτό, χέστε μας με το έργο της και τις συναφείς ανοησίες. Αϊ στο διάβολο, που λέει ο λόγος. Αϊ στο διάλο.»

Απόσπασμα από το κείμενο: «Ηθική, ενοίκια και καταθέσεις». του Χρήστου Λάσκου

(αναδημοσιεύτηκε [εδώ] και μετά [εδώ])

Θα συμφωνήσουμε με τον Χρήστο Λάσκο ότι “πράγματι σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό”.

Θα διαφωνήσουμε όμως στην διαπίστωση ότι “η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη”. Δεν πιστεύουμε ότι είναι τόσο αφελείς ή ότι δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία...

Φαίνεται πως και ο Χρήστος Λάσκος αντιλαμβάνεται ότι αυτή η άγνοια δεν μπορεί να προσληφθεί ως προφανής, γιαυτό προσθέτει στην συνέχεια μια συμπληρωματική επεξήγηση: «Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς».

Ο Χρήστος Λάσκος διατυπώνει δηλαδή την θέση ότι τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν τις κρατικές θέσεις θα πρέπει να είναι «εκπρόσωποι του λαού» και όχι απλά έμμισθοι «τεχνοκράτες» που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κυβερνητικό έργο από την θέση που έχουν αναλάβει.

Eίναι όμως κατακτημένη «γνώση» ότι τα πολιτικά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι «εκπρόσωποι του λαού».

Αυτή η «γνώση» δεν προέκυψε τώρα, από την στάση της κ. Αντωνοπούλου, τεκμηριώνεται από πολλές και σοβαρότερες αιτιάσεις, σε σχέση με αυτές που προβάλλονται στο κείμενό του. Επίσης - γιατί να το κρύψωμε άλλωστε - δεν περνάει απ' το μυαλό μας πως ο Χρήστος Λάσκος θεώρησε ποτέ ότι η κ. Αντωνοπούλου λειτούργησε ως «εκπρόσωπος του λαού» στο κράτος...

Αυτά για εισαγωγή στην γνωσιολογία, την οποία επικαλείται ο Χρήστος Λάσκος.

Η «γνωσιολογία» του, δεν προσφέρει κάτι που μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το χάσμα ανάμεσα στο “πρέπει” που θέτει για τους «εκπρόσωποι του λαού», και σε ότι “συμβαίνει” πραγματικά. 

Γιατί ο Παύλος Σιδηρόπουλος αφιέρωνε το 1985 το «Μίκυ Μάους» στον Θεοδωράκη;

Αναδημοσίευση από το "luben.tv"

Η παράδοση του diss δεν είναι χτεσινή σε αυτή τη χώρα. Η διαδικασία του να ρίξεις ένα δημόσιο χέσιμο στον αντίπαλο με τη χρήση τραγουδιού, γράμματος, ραψωδίας ή δεκαεξάμπαρου είναι εντυπωμένη στο DNA των κατοίκων της Ελλάδας, είτε αυτές ήταν οι ευρηματικές προσβολές που έριχναν οι ρεμπέτες ο ένας στον άλλο είτε οι επιστολές που έστελναν ο Μίμης Πλέσσας και ο Μάνος Χατζηδάκις ο ένας στον άλλο στις εφημερίδες στα 50s.

Ένα από αυτά τα diss περιλάμβανε και τον σχεδόν 93χρονο πλέον Μίκη Θεοδωράκη. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή θα ήταν μια καινούρια προσθήκη στον μεγάλο κατάλογο με τα ξεμαλλιάσματα, στην πραγματικότητα έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τότε που ο «πρίγκηπας» Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε το δικό του εξάψαλμο για το Μίκη Θεοδωράκη στο δίσκο «Zorba the Freak» του 1985. Και για να μην έχετε καμιά αμφιβολία για την πατρότητα αυτού του αστείου, ο τίτλος του κομματιού ήταν φυσικά «Μίκυ Μάους».

Επιστολή της ΛΑΕ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 10+1 εύλογα ερωτήματα

Αναδημοσίευση από το " pandiera.gr "

του Νίκου Ξηρουδάκη

Με ανοικτή επιστολή η Λαϊκή Ενότητα απευθύνει κάλεσμα προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση και κεντρική πολιτική συνεργασία, καθώς και δημόσια πρόσκληση για συνάντηση με την ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Αναγκαία όσο ποτέ η κοινή δράση και το πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς», σημειώνεται στον τίτλο. Η επιστολή παρατίθεται ολόκληρη στη συνέχεια, ας δούμε όμως πρώτα ορισμένα ερωτήματα που εύλογα δημιουργούνται:

1) Αποτελεί άραγε γραπτή απάντηση, έστω βραδυφλεγή, στην περυσινή(!) πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  αυτή η ανοιχτή επιστολή; Καθότι, από όσο γνωρίζουμε, ουδέποτε υπήρξε γραπτή απάντηση στην τεκμηριωμένη εκείνη πρόταση η οποία ωστόσο, μιλούσε για κοινή δράση και όχι για κεντρική πολιτική –πόσο μάλλον εκλογική- συνεργασία. Και όμως, επισπεύδοντες μετά από ένα χρόνο, απαντούν ως αν εκείνοι να έρχονται να κάνουν την πρόταση από μηδενική βάση.

Το ΚΚΕ τουλάχιστον είχε απαντήσει,

 έστω αρνητικά.

2) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απευθύνει τις εκάστοτε προτάσεις της, για το 

ασφαλιστικό, για τη δεύτερη αξιολόγηση κλπ, σε όλη τη βεντάλια των δυνάμει συμμάχων και όχι επιλεκτικά σε καθέναν ξεχωριστά. Αντίθετα η πρόταση της ΛΑΕ απευθύνεται μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το γεγονός όμως ότι από το ίδιο το πολιτικό περιεχόμενο της επιστολής, γίνεται σαφές ότι μιλάμε για ένα ευρύτερο μέτωπο, δημιουργεί εύλογα το ερώτημα, γιατί αυτή η μονομερής προτίμηση;

Μέχρι τώρα η ΛΑΕ έκανε προτάσεις ή υπήρχαν δηλώσεις και ανακοινώσεις για συνεργασία κατά καιρούς με το Σχέδιο Β’, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΕΠΑΜ, το Μέτωπο Νίκης της Ραχήλ Μακρή, με τη Χριστιανική Δημοκρατία κλπ. Με ποιους χώρους συνεχίζονται οι ζυμώσεις; Η απεύθυνση αυτή εγκαταλείπεται και απευθύνεται τώρα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιλεκτικά; Ή κρύβονται προσχηματικές προθέσεις πίσω από την προνομιακή αυτή απεύθυνση;
 

Ημέρα Αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στο Αφρίν - ΠΑΓΚΑΚΙ, Κυριακή 4 Μάρτη

#Defend Afrin!‏

Να σταματήσουμε τον πόλεμο της Τουρκίας ενάντια στο Αφρίν! Να υπερασπιστούμε το όραμα της αυτονομίας των λαών στη Ροζάβα!

Χαιρετισμός από το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν στις 16:00
Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα: Κούρδου σύντροφου με σάζι και από τις 17:00 και μετά ο Μανώλης Νερατζάκης και ο Κώστας Τσαρούχης με παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου και Ρεμπέτικα.