( ένα σχόλιο για τα διπλά νομίσματα )
του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Για αρκετά χρόνια πριν καταρρεύσει ο “υπαρκτός”, όταν οι Κνίτες εκείνης της εποχής επισκεπτόταν την μεγάλη πατρίδα του υπαρκτού ή άλλες σοσιαλιστικές χώρες, είχαν ερμητικά κλειστά τα μάτια τους μπροστά ένα φαινόμενο που αντιμετώπιζαν μόλις πατούσαν το πόδι τους εκεί: Ήταν η μαύρη αγορά του συναλλάγματος.
Το δολάριο ήταν το παράλληλο νόμισμα σε αυτές τις ...σοσιαλιστικές οικονομίες. Όσοι απ' αυτούς σήμερα στηρίζουν σήμερα την «δραχμή», όπως τότε το «ρούβλι», κλείνουν με τον ίδιο ακριβώς ερμητικό τρόπο τα μάτια τους στο ενδεχόμενο εισαγωγής στην οικονομία παράλληλων νομισμάτων στη χώρα της δραχμής, όπου η διαπλοκή τους με την οικονομία της χώρας δεν μπορεί να αποφευχθεί από κανένα κεντρικό κρατικό έλεγχο της οικονομίας. Ότι δεν κατάφερε ολόκληρος “υπαρκτός, θα το καταφέρει στην χώρα μας ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας;
Ήδη μετά την επιβολή των capital controls βρίσκεται
η χώρα σε καθεστώς διπλού νομίσματος (το πλαστικό ευρώ και το χαρτονόμισμα) καθεστώς το οποίο σήμερα διευρύνεται με την καταναγκαστική επέκταση του πλαστικού χρήματος.
Όμως δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Από τον μεσοπόλεμο και για αρκετές δεκαετίες μετά,
η “χρυσή λίρα” ήταν το δεύτερο νόμισμα, στο οποίο τα λαϊκά στρώματα αποταμίευαν τον πλούτο τους ώστε να διατηρήσει την αξία του σε σχέση με την δραχμή.
Απ' ότι φαίνεται
ο Σόιμπλε έχει μικρότερη εμπιστοσύνη στο “εθνικό νόμισμα”ως εργαλείου κρατικής παρέμβασης στην οικονομία απ' ότι ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας. Ενδιαφέρον έχει η παρακάτω είδηση:
Αναρτήσεις
