Γεμίζουν με ράβδους χρυσού τα θησαυροφυλάκια της Μπούντεσμπανκ - Τι φοβάται το Βερολίνο;

( ένα σχόλιο για τα διπλά νομίσματα )

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Για αρκετά χρόνια πριν καταρρεύσει ο “υπαρκτός”, όταν οι Κνίτες εκείνης της εποχής επισκεπτόταν την μεγάλη πατρίδα του υπαρκτού ή άλλες σοσιαλιστικές χώρες, είχαν ερμητικά κλειστά τα μάτια τους μπροστά ένα φαινόμενο που αντιμετώπιζαν μόλις πατούσαν το πόδι τους εκεί: Ήταν η μαύρη αγορά του συναλλάγματος. Το δολάριο ήταν το παράλληλο νόμισμα σε αυτές τις ...σοσιαλιστικές οικονομίες. Όσοι απ' αυτούς σήμερα στηρίζουν σήμερα την «δραχμή», όπως τότε το «ρούβλι»,  κλείνουν με τον ίδιο ακριβώς ερμητικό τρόπο τα μάτια τους στο ενδεχόμενο εισαγωγής στην οικονομία παράλληλων νομισμάτων στη χώρα της δραχμής, όπου η διαπλοκή τους με την οικονομία της χώρας δεν μπορεί να αποφευχθεί από κανένα κεντρικό κρατικό έλεγχο της οικονομίας. Ότι δεν κατάφερε ολόκληρος “υπαρκτός, θα το καταφέρει στην χώρα μας ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας;

Ήδη μετά την επιβολή των capital controls βρίσκεται η χώρα σε καθεστώς διπλού νομίσματος (το πλαστικό ευρώ και το χαρτονόμισμα) καθεστώς το οποίο σήμερα διευρύνεται με την καταναγκαστική επέκταση του πλαστικού χρήματος.

Όμως δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Από τον μεσοπόλεμο και για αρκετές δεκαετίες μετά, η “χρυσή λίρα” ήταν το δεύτερο νόμισμα, στο οποίο τα λαϊκά στρώματα αποταμίευαν τον πλούτο τους ώστε να διατηρήσει την αξία του σε σχέση με την δραχμή.

Απ' ότι φαίνεται ο Σόιμπλε έχει μικρότερη εμπιστοσύνη στο “εθνικό νόμισμα”ως εργαλείου κρατικής παρέμβασης στην οικονομία απ' ότι ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας. Ενδιαφέρον έχει η παρακάτω είδηση:

Ο γερμανικό χρυσός για ιστορικού λόγους έχει μεταφερθεί στο εξωτερικό. Τις χρυσές δεκαετίες του 1950 και 1960, η Γερμανία λόγω των εξαγωγών κέρδισε πάρα πολλά χρήματα σε δολάρια, τα οποία αντάλλαξε με ράβδους χρυσού στην Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Γερμανία ήθελε ο χρυσός να βρίσκεται πράγματι μακριά από τη χώρα. Από το 1999 και την εισαγωγή του ευρώ ξεκίνησε ωστόσο η επιχειρηματολογία ότι ο χρυσός μπορεί σιγά-σιγά να επιστρέψει στη χώρα, πράγμα που έγινε. Τα τελευταία χρόνια όμως γυρνάει πίσω κατεπειγόντως. Ειδικά μετά την κρίση του 2008 και την έκθεση των τραπεζών σε χρηματοπιστωτικές «φούσκες» (περισσότερα εδώ: «Η Μπούντεσμπανκ παίρνει πίσω το χρυσό της»)

Πριν ένα μήνα, αυτό το σχέδιο της  Μπούντεσμπανκ το πραγματοποίησαν και Ιταλοί πολίτες για δικό τους συμφέρον. Η ανασφάλεια που υπήρχε για την έκβαση του δημοψηφίσματος στην Ιταλία και οι συνέπειες τις οποίες μπορεί να έχει ως προς την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην Ευρωζώνη, οδήγησε αρκετούς Ιταλούς στο να αδειάζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και αγοράζουν χρυσό στην Ελβετία. (περισσότερα εδώ: «Oι Ιταλοί αδειάζουν τους λογαριασμούς τους και αγοράζουν χρυσό στην Ελβετία»)

Η Αριστερά της “δραχμής” στη χώρα μας μπροστά στο δίλημμα “με τα συμφέροντα του Λαού ή με τα συμφέροντα του κράτους” τάσσεται με τα συμφέροντα του κράτους. Γι' αυτό και οι πολιτικές προτάσεις της και οι «σχεδιασμοί» της είναι πολιτικές κρατικής διαχείρισης και όχι πολιτικές προάσπισης των λαϊκών συμφερόντων ενάντια στο κράτος και τις πολιτικές του. Όμως γι' αυτό το ζήτημα έχουμε αναφερθεί αναλυτικά εδώ:

Ο “συνωμότης” λαός έχει εφαρμόσει το πιο αποτελεσματικό σχέδιο ενάντια στις πολιτικές των επιτελείων του νεοφιλελευθερισμού...