Η γεροντική ασθένεια του τρεμογελισμού...

Εν ενόψει ευρωεκλογών ο χώρος της πολιτικής οικολογίας να βρίσκεται σε αναβρασμό. Η εισβολή “πασπιτών” και η ανάδειξη του Βαγγέλη Πισσία ως επικεφαλή του ψηφοδελτίου των Οικολόγων Πράσινων στις επικείμενες ευρωεκλογές δημιούργησαν νέα δεδομένα και πυροδότησαν διασπάσεις και δημιουργία νέων πολιτικών μορφωμάτων. Δυο διαφορετικές απόψεις που σχολιάζουν αυτές τις εξελίξεις εδώ:

Ο δυσεπίλυτος γρίφος του οικολογικού χώρου

Τι θα γίνει κ. Δούρου με τα διόδια;

Ακούστε το παρακάτω απόσπασμα από την συνέντευξη της Ρ. Δούρου στο "105.5 στο κόκκινο":


Άκουσα λοιπόν την συνέντευξη της στο Ρ/Φ του κόμματος ΄΄ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ΄΄ προσέχοντας ιδιαίτερα τη θέση της στις συνεχείς ερωτήσεις για το τι θα κάνει με τα διόδια. Περίμενα ξεκάθαρη απάντηση στη δημοσιογράφο, που δεν θα αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και παρεξηγήσεων, όμως φευ! η κ. Δούρου απαντούσε αλλά αντ΄  άλλων, ούτε κιχ για τον ΄΄εθνικό εργολάβο΄΄, ούτε κιχ για τους ΧΥΤΑ, την Κερατέα, την Φυλή  κ.λ.π παρά τις επίμονες ερωτήσεις της δημοσιογράφου. Άλλα αντ΄  άλλων σύντροφοι της Κουμουνδούρου το πουλέν σας και για να μη το παιδεύουμε ΄΄γαργάρα΄΄ η κ. Δούρου σε πολύ καίρια θέματα, που ρε διάολε αφορούν πρωτίστως την Περιφέρεια Αττικής.

Η ήττα των αντιμνημονιακών αγώνων και ο φόβος των ταραχών

Απόσπασμα από το κείμενο "Το προλεταριάτο στη συγκυρία της Ελλάδας του “4oυ Μνημονίου” που δημοσιεύτηκε στο "Communisation"

Επειδή όμως το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι η ταξική πάλη δεν γίνεται μεν στην εποχή μας με τη μορφή του εργατικού κινήματος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει πάψει να υπάρχει, κάπου ανάμεσα στις θριαμβολογίες του εκφράζει μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του (των μμε, των κομμάτων κτλ) το “φόβο του συμβάντος”, έναν φόβο που δικαίως κατατρέχει το κράτος με όσα συμβαίνουν στην περιοχή “μας” και κυρίως δίπλα στην Ελλάδα, στην Τουρκία. Ένα συμβάν ταραχών, ναι μεν δεν αλλάζει το γενικό συσχετισμό της σύγκρουσης, αλλά δίνει ένα σήμα γενικής αστάθειας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου (σήμα που ενισχύεται σαν πληροφορία από το μηχανισμό θεάματος που το μεταδίδει), το οποίο στην τρέχουσα φάση είναι ένα σήμα που απαγορεύεται να δοθεί καθώς ενδέχεται να επιφέρει ποινή αποκλεισμού από τις αγορές και άρα αποτυχία της αναδιάθρωσης.

Αυτό ωθεί το κράτος να καταστέλλει, με πρωτόγνωρο για την περίοδο μετά τη δικτατορία τρόπο, κάθε διεκδίκηση, ακόμη και αν είναι σαφές ότι αυτό που καταστέλλεται δεν μπορεί να μετατραπεί σε γενικευμένο κίνημα. Η εικόνα τραμπουκισμών και ξυλοδαρμών ελάχιστων γυναικών καθαριστριών μπροστά στο υπουργείο οικονομικών είναι μια εικόνα με την οποία το κράτος προσπαθεί να εξορκίσει το πρόσφατο παρελθόν που είχε συνήθως φωτιές στο ίδιο ακριβώς σημείο και να ξορκίσει και ένα αντίστοιχο πιθανό μέλλον. Τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης που είχαν ληφθεί το Φεβρουάριο του 2012 είχαν συνοδευτεί από σφοδρότατες ταραχές. Η σφοδρότητα των ταραχών επέβαλλε τότε το φρενάρισμα της αναδιάρθρωσης και τις γνωστές πολιτικές εξελίξεις, δηλαδή την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές εξελίξεις είχαν όμως ως αποτέλεσμα να κοπάσουν οι ταραχές, να κλείσει ο κύκλος αγώνων που τις προκάλεσε (η πολιτική “νίκη” εξέφρασε την κοινωνική ήττα).

Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει!

Οι δηλώσεις του Α. Τσίπρα σε κείμενο:

Ελληνίδες, Έλληνες,

Τούτη την ώρα ένα έγκλημα συντελείται σε βάρος του λαού και της πατρίδας μας. Ένα έγκλημα κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό.

Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει συμφωνήσει με την Τρόικα να χαρίσει τις τράπεζες σε ξένα κερδοσκοπικά funds και εγχώριους ολιγάρχες.

Να διαλύσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, να απελευθερώσει τις απολύσεις και να παραδώσει δεμένους χειροπόδαρα εκατομμύρια εργαζόμενους σε μια σύγχρονη δουλεία με γενικό μισθό το βασικό των 500 ευρώ.

Να δώσει τη χαριστική βολή στο ήδη βαριά τραυματισμένο ασφαλιστικό σύστημα και να μετατρέψει την κοινωνική ασφάλιση σε φιλανθρωπία.

Να καταστρέψει την εγχώρια κτηνοτροφία και να κηρύξει σε διωγμό παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως του φαρμακοποιού, του οδηγού ταξί, του αρτοποιού, του βιβλιοπώλη.

Κι όλα αυτά τα κρύβουν πίσω από ψευδεπίγραφες ιστορίες επιτυχίας, που δεν αποκαλύπτουν παρά τον κυνισμό μιας εξουσίας η οποία καταστρέφει τη χώρα, ψάλλοντας ύμνους στον εαυτό της.

Δήλωση της Ελένης Πορτάλιου

Επειδή, κατά την προσφιλή στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ τακτική της ονοματολογίας, αναφέρθηκε μεταξύ πολλών άλλων και το όνομά μου για το Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, θέλω να δηλώσω ότι η υποψηφιότητά μου δεν τέθηκε σε καμιά καταστατική διαδικασία, επομένως αγνοώ αν και από ποιόν υπάρχει πρόταση. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν θα την αποδεχόμουν.

Προς άρσιν παρεξηγήσεων
συντροφικά
Ελένη Πορτάλιου

Ο «εκ γενετής αντικομμουνισμός», ο «εκτσογλανισμός» και το «τσογλάν μπόι»

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

της Κατερίνας Μπρέγιαννη

Ημέρα εθνικής ομοψυχίας η 25η Μαρτίου, σε πλήρη αντίθεση, με το κρεσέντο διχαστικών δηλώσεων που ακούστηκαν από το κυβερνητικό μπλοκ και τους μηχανισμούς του. Λίγο πριν την τελική ευθεία για τις εκλογές, με τις δημοσκοπήσεις να φέρνουν ως και 5 μονάδες μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση - ίσως επειδή αντιλαμβάνεται ότι πνέει τα λοίσθια -, επιτίθεται με το δηλητήριο και τη λάσπη ενός παρωχημένου αντικομμουνισμού.

Προεξάρχων του χορού της αντικομμουνιστικής ρητορείας ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Παν. Μπαλτάκος, που πριν από λίγες μέρες διακήρυξε ότι παιδιόθεν ήταν αντικομμουνιστής.

Η ρατσιστική διάταξη που επιχειρήθηκε να περάσει στο νομοσχέδιο για τον μεταναστευτικό κώδικα, οι συντονισμένες επιθέσεις με στοχοποίηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και δια μέσου του κυβερνητικού εκπροσώπου, οι ακροδεξιές υστερίες του γραφικού Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά και του «πρωτομάστορα» Θόδωρου Πάγκαλου, συνθέτουν το σκηνικό της κατατρομοκράτησης και παράλληλα της ενοχοποίησης των πολιτών. Η καλύτερη μαθήτρια της παράδοσης της θεωρίας του «εκτσογλανισμού» του Βενιζέλου, αποδείχθηκε όμως, η Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ!

Από την αντικομμουνιστική υστερία των Μπαλτάκου – Άδωνη, περάσαμε στην άμεση στόχευση κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, και μάλιστα από βουλευτή του ΚΚΕ που κατηγορεί τους πάντες για αντικομμουνισμό, πρωταγωνιστεί όμως στον... αντιΣΥΡΙΖΑϊσμό!

Ανοικτή επιστολή προς την ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Βόρειας Αθήνας

Γνωρίζετε την διαφορά ανάμεσα στην "light" και την "zero" CocaCola; Καμία! Η CocaCola όταν διαπίστωσε ότι οι άντρες δεν το αγόραζαν το προϊόν "light", έβγαλε το ίδιο ακριβώς προϊόν σε άλλη συσκευασία με το όνομα "zero". Το τμήμα αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την πρακτική της CocaCola, πλασάρει σε αριστερή συσκευασία την ίδια ακριβώς μεθοδολογία και αρχές παραγωγής του“αναπτυξιακού σχεδιασμού” που έχει διαμορφώσει το αστικό κράτος για καλύψει τις δικές του ανάγκες. 

Περισσότερα για αυτό το ζήτημα στο κείμενο που ακολουθεί.

Με αφορμή την διημερίδα “επιμόρφωσης” για την αυτοδιοίκηση που διοργάνωσε η ΝΕ Βόρειας Αθήνας το Σαββατοκύριακο 8-9/3/2014 στο συνεδριακό κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας, θα αναφερθώ σε μερικές λαθεμένες αντιλήψεις για τον “αναπτυξιακό σχεδιασμό” που προβάλλονται ως κομματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η “επιμόρφωση” έχει κυρίως ενημερωτικό χαρακτήρα: 
-  α)   Ως «τεχνική βοήθεια» σε όσους συντρόφους εμπλέκονται ή θα εμπλακούν σε ζητήματα διαχειριστικής πολιτικής στην τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε γνωρίζουν το υφιστάμενο καθεστώς και τι προβλήματα θα αντιμετωπίσουν.
-  β)  Ως μια πληρέστερη «τεκμηρίωση» των προγραμματικών στόχων αλλά και μια παράλληλη εξειδίκευση της πολιτικής με συγκεκριμένες στοχεύσεις.

Όμως, ορισμένα από τα “επιμορφωτικά” κείμενα αυτής της διημερίδας εκφεύγουν εντελώς από αυτά τα πλαίσια. Αποτελούν προβολή προσωπικών θέσεων που παραμορφώνουν παρά επιμορφώνουν. Αναφέρομαι στα κείμενα του Βασ. Τσιστιρίγκου, τα οποία επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν ως απαράδεκτα:

Το κείμενο με τον τίτλο “Αναπτυξιακός Σχεδιασμός / Η Αριστερά δύναμη ανατροπής και εξουσίας” ξεκινάει με την παράγραφο: “Δια του παρόντος επιδιώκεται να δοθεί στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, στις δημοτικές και περιφερειακές παρατάξεις, ένας οδηγός (όσον αφορά την μεθοδολογία, το περιεχόμενο και την ουσία) για τον Αναπτυξιακό Προγραμματισμό στα πεδία της τοπικής και περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Η τροφοδότηση αυτή από την πλευρά του Τμήματος στους σ/σ. που ασχολούνται στα θέματα της Αυτοδιοίκησης είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ.”

Οι οδηγίες που ακολουθούν, δεν είναι τίποτε άλλο από αντιγραφή των κατευθύνσεων που δίνει το κράτος σε μελετητικά γραφεία τα οποία αναλαμβάνουν να εκτελέσουν ανάλογες αναπτυξιακές μελέτες/προτάσεις. Μάλιστα οι οδηγίες του κράτους είναι σαφώς πιο τεκμηριωμένες και κωδικοποιημένες απ' αυτές που περιέχει η εισήγηση προς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ…

Από πότε σύντροφοι εγκαλούμαστε ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπούμε σε τεχνοκράτες που διεκπεραιώνουν (χωρίς την αναγκαία πιστοποίηση “επιστημονικής” επάρκειας) τέτοιες κρατικές υποθέσεις; Αυτή η διαστρεβλωμένη αντίληψη της πολιτικής που ταυτίζει τον ρόλο του κόμματος με το κράτος, δεν υπάρχει ούτε στα αστικά κόμματα. Είναι σίγουρο ότι αν κατέβαιναν αντίστοιχες “οδηγίες” στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μόνον γέλωτα θα προκαλούσαν. Όχι βέβαια γιατί έχουν την ορθή αντίληψη για την σχέση του κόμματος με το κράτος, αλλά γιατί γνωρίζουν καλύτερα προφανώς από τον Βασ. Τσιστιρίγκο τι είναι και πως λειτουργεί πραγματικά ο “αναπτυξιακός σχεδιασμός” στο αστικό κράτος. 

Ο μοναστικός βίος της Ρένας Δούρου

ενός μέλους του ΣΥΡΙΖΑ των μελών

Η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής, επικεφαλής του συνδυασμού του ΣΥΡΙΖΑ «Δύναμη Ζωής», απεκάλυψε, σε αποκλειστική της συνέντευξη στο «Αγιορείτικο Βήμα» (μέρος α', μέρος β'), στους αναγνώστες της ιστοσελίδας και ενδεχομένως στις αναγνώστριες που αποβλέπουν σε μια μελλοντική εμπειρία στον «απόλυτο χώρο γαλήνης» του Αγίου Όρους, από πού αντλεί την ανεξάντλητη δύναμη ζωής την οποία διαθέτει στη διαχείριση τεράστιων, εξαιρετικά σοβαρών θεμάτων – από την εξωτερική πολιτική μέχρι τη διακυβέρνηση της μεγαλύτερης περιφέρειας με τον μισό σχεδόν πληθυσμό της ελληνικής επικράτειας. 

Όπως ομολογεί, δραπέτευσε από τα «ανούσια της καθημερινότητας», έστω μέσω μιας μεταφυσικής ενατένισης, «στο κατεξοχήν πνευματικό περιβάλλον» του Αγίου Όρους «που ευνοεί την περισυλλογή, την βαθειά αυτοκριτική, μια αποστασιοποιημένη στάθμιση των πραγμάτων». Έτσι, γεμίζοντας «ελπίδα και πίστη στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του», ηγείται του αγώνα σωτηρίας των κατοίκων της Αττικής, οι οποίοι δυστυχώς, αδαείς όντες, ασχολούνται με τα εγκόσμια και ως εκ τούτου αποτελούν μια μαζική δεξαμενή ψηφοφόρων. Αν, παρ’ ελπίδα, ο αντρικός πληθυσμός «άφηνε κατά μέρος τις αμαρτίες, τα λάθη και τα ανθρώπινα πάθη» και εύρισκε προσωρινή καταφυγή την ημέρα των εκλογών στη μοναστική ζωή, αν οι γυναίκες ανακάλυπταν την «παρηγορία στο γυναικείο μοναστήρι της Ορμύλιας, αυτήν την πύλη του Άθω», τότε ο θρησκευτικός οίστρος της Ρένας Δούρου θα οδηγούσε σε εκλογική πανωλεθρία. Σίγουρα η υποψήφια περιφερειάρχης δεν αποβλέπει σε μία τέτοια εξέλιξη. Τιμά εξίσου την «πνευματική εγρήγορση στην ευλογημένη αυτή περιοχή του κόσμου» όσο και την εγκοσμιότητα της ψήφου, καθώς στη σημερινή συγκυρία η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ και η ψυχή της εκκλησίας έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν και «νοηματοδοτούνται εκ νέου, λαμβάνοντας νέες δυναμικές μορφές».

Σύντροφε, χωρίς μπάρμπα που πας;

Για τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων υπάρχουν όχι απλώς ικανά στελέχη, αλλά και με δεδηλωμένη από τώρα θέληση να αναλάβουν τη διαχείριση ανθρώπων και πόρων. Στον τομέα αυτό μάλιστα παρατηρείται και μεγάλη κινητικότητα πρόθυμων τεχνοκρατών οι οποίοι είχαν θείο στη Μακρόνησο ή ξάδελφο στο Πολυτεχνείο.

(από το κείμενο “Οι καταλληλότεροι του ΣΥΡΙΖΑ” του Θ. Καρτερού στην ΑΥΓΗ)

Είναι άξιον απορίας ο κομπασμός με τον οποίο ο συντάκτης αυτού του κειμένου συνέταξε αυτή την παράγραφο. Την έκφραση “με δεδηλωμένη από τώρα θέληση να αναλάβουν τη διαχείριση ανθρώπων και πόρων” δεν τολμάνε να την εκφωνήσουν δημόσια με παρόμοια άνεση ούτε τα χειρότερα σκουλήκια του νεοφιλελευθερισμού τεχνοκυβερνητισμού! Για τον Θ.Καρτερό, οι άνθρωποι είναι πρόβατα που περιμένουν την σωτηρία τους από τα πρόθυμα για να τους διαχειριστούν, κομματόσκυλα των μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ!...

Το ζήτημα μιας αριστερής κυβερνητικότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στην αναζήτηση “Εθελοντών καθ' όλα έτοιμων για θέσεις προβολής, ευθύνης και εξουσίας”! Αυτό είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με το κράτος; Αλλάζει ο Μανωλιός αν βάζει τα ρούχα του αλλιώς; Και, για να μην ξεχνάμε τις εθνικές μας παραδόσεις, ο “μπάρμας” παραμένει ως διαχρονική αξία σε αυτή την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην ελληνική της εκδοχή: Ο μπάρμπας από την Κορώνη τώρα γίνεται θείος στην Μακρόνησο...

Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο με το άθλιο περιεχόμενο αυτού του κειμένου, παρά μόνον για απαντηθεί ένα ερώτημα: Θα αναρωτιόνταν ένας καλόπιστος αναγνώστης της "αυγής" σε ποιούς απευθύνεται και τι εξυπηρετεί η δημοσίευσή του από τις στήλες της .

Τι διάβαζε μικρός ο Δημήτρης Χρήστου;

Ο θείος Σκρουτζ και ο καπιταλισμός

(Μια απάντηση στο κείμενο του Δ. Χρήστου “Οι δογματισμός, ο Θανάσης, ο Φάλιν και οι Χρουστσόφ...” που δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 19.3.2014)

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Το κείμενο του Δ. Χρήστου τελειώνει με την παράγραφο:

“ΛΥΠΑΜΑΙ που γράφω τόσο συχνά για αυτονόητα και απαντημένα από τη ζωή ζητήματα. Όταν όμως, ειδικά σήμερα, που οι ανιστόρητες και δογματικές απόψεις υπονομεύουν την πατριωτική ανάγκη να πρωταγωνιστήσει και να λυτρώσει τους Έλληνες η νέα μεγάλη Αριστερά του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω, δεν ακούω και δεν ανησυχώ”

Οι πραγματικές ζωές των ανθρώπων είναι μεταξύ τους διαφορετικές. Η ζωή του εργάτη και του μετανάστη, δεν είναι ίδια με την ζωή ενός τραπεζίτη. Αν θέσουμε το ερώτημα σε κάθε άνθρωπο τι τον δίδαξε η ζωή του, και επιχειρήσουμε να κατηγοριοποιήσουμε τις απαντήσεις, τότε θα χρειαστούμε την θεωρητική συμβολή του Α. Μπαντιού για να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος της οντολογικής πολλαπλότητάς τους. 

Ο Δ. Χρήστου όταν ομιλεί για την ζωή και τα διδάγματά της, δεν αναφέρεται στην ζωή των πραγματικών ανθρώπων, αλλά στην ζωή ενός άλλου “ακατονόμαστου” υποκειμένου. Η ενικότητα της ανύπαρκτης ζωής αυτού του υποκειμένου, εκλαμβάνεται ως μια “προφανής” αλήθεια για να θεμελιωθεί η ενικότητα μιας υπέρτατης ανάγκης. Αυτή η ανάγκη κατονομάζεται στην καταληκτική πρόταση του κειμένου και ο Δ. Χρήστου δίνει όρκο υπεράσπισής της ενάντια σε όσους την υπονομεύουν.

Το κείμενο ξεκινάει με την πρόταση:

“Μια μελέτη που οδηγεί σε πρόταση πρέπει να δοκιμαστεί έστω και σε προσομοίωση στις συνθήκες της πραγματικής οικονομίας, όπως είναι σήμερα, για να διαπιστωθεί η αποτελεσματικότητά της”.

Ακόμα και ένας μέτριος μαθητής της μέσης εκπαίδευσης στη χώρα μας γνωρίζει ότι ούτε “αυτονόητη” ούτε “απαντημένη από την ζωή” είναι η “προσομοίωση” κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων. Τέτοια προσομοίωση δεν μπορεί να γίνει σήμερα σε βαθμό άξιο λόγου. Καλά καλά δεν μπορεί να γίνει ούτε για φυσικά φαινόμενα, όπως για μια καταιγίδα. Πώς λοιπόν μπορεί να γίνει για κοινωνικά φαινόμενα και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης; Αν υπήρχε αξιόπιστο μοντέλο “προσομοίωσης” της ταξικής πάλης θα είχε επέλθει το “τέλος της ιστορίας” και θα είχαν εξοβελιστεί οι αστρολόγοι και οι χαρτορίχτρες από τις αυλές των κυβερνείων του σύγχρονου καπιταλισμού.