“ΜΕΣΑ”: Μάσκα του συνωμότη ή μάσκα του γελωτοποιού;

Ας αφήσουμε τον Θ. Καρτερό (Για ένα αριστερό ISO) και τον Α. Μπαλτά (Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του) να παίζουν με τα “αριστερόμετρά” τους και ας ασχοληθούμε με πιο σοβαρά ζητήματα!

η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ

...Το λυπηρό είναι ότι μια σειρά σύντροφοι με αγωνιστική και κινηματική δράση εγκλωβίζονται σε τόσο σημαντικά ζήτημα στους όρους της εσωκομματικής διαπάλης και της διαμόρφωσης μικροσυχετισμών ανάμεσα σε μηχανισμούς και συναινούν σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες ίσως αύριο μετανιώσουν. Όμως δεν αναζητούμε ευθύνες από τους ίδιους για αυτόν τον “εγκλωβισμό”, γιατί δεν είναι πρόκειται για μια υποκειμενική θέση που λαμβάνουν απέναντι σε ένα υπαρκτό δίλημμα. Το δίλημμα αυτό δεν μπορεί να υπάρξει εντός της Πολιτικής, όπως αυτή προσδιοριορίζεται στην φυσιογνωμία και την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς...

ΟΖακ Ρανσιέρ σε πρόσφατη διάλεξη που έδωσε στο γαλλικό ινστιτούτο, αναφέρθηκε στο πως η εξουσία οικοδομεί τις σχέσεις κυριαρχίας μέσω της “απόστασης”. Ένα μήνα μετά, η “Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Εργαζομένων για την Συνδικαλιστική Αντεπίθεση” είναι ένα καλό παράδειγμα που επαληθεύει τις θέσεις του Ρανσιέρ στην τρέχουσα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο με τις “Θέσεις της Οργανωτικής Επιτροπής για την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη” είναι αποκαλυπτικό: Μέσα σε 10.668 λέξεις δεν υπάρχει ούτε μια φορά η λέξη ΣΥΡΙΖΑ! Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται και σε όλα τα άλλα κείμενα αυτής της “α/κομματικής” πρωτοβουλίας. Κι όμως πρόκειται για μια δράση που οργανώθηκε από τον σκληρό πυρήνα μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι επιχειρούν να επιλύσουν τα δικά τους υπαρξιακά προβλήματα στον συνδικαλιστικό χώρο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην “ιδρυτική συνδιάσκεψη” αυτής της “α/κομματικής” παράταξης είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενα από ιεραρχικά δομημένες κομματικές παρατάξεις πρώην συνιστωσών του. Αποφάσισαν να ενοποιηθούν για να λάβουν το “χρίσμα” του ενιαίου κόμματος και να το χρησιμοποιήσουν για τις ιδιαίτερες πολιτικές τους φιλοδοξίες. Αυτό είναι το πραγματικό “πολιτικό σχέδιο” για την συγκρότηση αυτής της πρωτοβουλίας, το οποίο δεν διατυπώνεται – έστω και περιφραστικά - στις ιδρυτικές της διακηρύξεις. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της “αριστερής πλατφόρμας” στην οποία συναινεί η προεδρική πλειοψηφία γιατί γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο οικοδομείται ένας μηχανισμός χρήσιμος για την χειραγώγηση του εργατικού κινήματος μπροστά το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η “αριστερή πλατφόρμα” επιδιώκει να έχει τον έλεγχο αυτού του μηχανισμού και να τον χρησιμοποιήσει ως όπλο εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Όμως, ο “κομματικός πατριωτισμός” ο οποίος αποτελεί την συνεκτική ιδεολογική του ταυτότητα, όχι μόνον αφαιρεί τον γεμιστήρα με τις σφαίρες που στρέφονται ενάντια στην “γραμμή” του κόμματος, αλλά αφήνει ανοικτές τις πόρτες - όταν το απαιτήσουν οι ανάγκες κυβερνητικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ - στο ενδεχόμενο μετατροπής αυτού του μηχανισμού σε φορέα “κρατικού συνδικαλισμού”.

Η γαλλική και ιταλική επιπλοκή της Ευρωζώνης

 Του Κώστα Λαπαβίτσα

Την προηγούμενη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε μια σπάνια έξαρση ειλικρίνειας, ανακοίνωσε ότι η Γαλλία και η Ιταλία έχουν πλέον γίνει το επίκεντρο του προβλήματος της Ευρωζώνης. Οι δύο χώρες πάσχουν από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Πολύ σωστή η θέση της Επιτροπής, μόνο που δεν ήθελε, ή δεν είχε το κουράγιο, να βγάλει τα λογικά συμπεράσματα. Ας συμβάλλουμε λοιπόν στις προσπάθειες των καλών γραφειοκρατών των Βρυξελλών με μια απλή ανάλυση.   

Το διάγραμμα που παραθέτω προέρχεται από μια μελέτη που έκανα το 2013 από κοινού με το Χάινερ Φλάσμπεκ για λογαριασμό του Ινστιτούτου Ρόζα Λούξεμπουργκ στη Γερμανία. Δείχνει τη μεταβολή του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία. Το ονομαστικό μοναδιαίο κόστος εργασίας είναι ο πλέον διαδεδομένος δείκτης ολικής, ή εθνικής, ανταγωνιστικότητας, διότι λαμβάνει υπόψη του τις αλλαγές στην παραγωγικότητα και εστιάζει στις αλλαγές του συνολικού κόστους εργασίας. 

Ερείπια (Ruins): O φασισμός της εξουσίας μπροστά στις εκλογές...

Από την ανακοίνωση της “αντίστασης με τους Πολίτες του Χαλανδρίου” για εκδήλωση που οργάνωσε, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας:

Η μέρα της γυναίκας δεν είναι γιορτή, δεν είναι μόνο ιστορία, δεν είναι μόνο αιτήματα. Μερικές φορές χρειάζεται να σκαλίζουμε «δύσκολα», στενάχωρα θέματα που θυμίζουν ότι οι διακρίσεις είναι εδώ και οφείλουμε να τις παλεύουμε. Η υπόθεση των οροθετικών γυναικών είναι μια τέτοια περίπτωση όπως μας θυμίζει το ντοκιμαντέρ RUINS της ζωής Μαυρουδή.

Το Ruins εξιστορεί το χρονικό της σύλληψης, δίωξης και διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών τον Μάιο του 2012. Συγκεκριμένα, οι γυναίκες αυτές είχαν συλληφθεί παραμονές των εκλογών του Μαίου 2012 κατά δεκάδες σε πογκρόμ της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας και παρουσιάστηκαν όχι σαν ασθενείς που έπρεπε να βοηθηθούν, αλλά σαν μείζων υγειονομικός κίνδυνος για τους άντρες που είχαν κάνει σεξ μαζί τους χωρίς προφύλαξη.

Ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία - Μια αριστερή προσέγγιση

Η  δήλωση του Α. Τσίπρα  «μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας» που απευθυνόταν προς τους βιομηχάνους (Με ποιούς συστρατεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ;) έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που διαφωτίζει αρκετές πλευρές αυτού του ζητήματος.

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Των Κίλια Βασίλη, Ψαρρέα Πέτρου και Χαρίτση Αλέξη

Πακέτο μέτρων ύψους 150 εκατ. € ανακοίνωσε η κυβέρνηση, δια του αρμόδιου υφυπουργού, για την ελάφρυνση του ενεργειακού κόστους της βαριάς (και όχι μόνο) βιομηχανίας. Εδώ και μήνες το θέμα του ενεργειακού κόστους της βιομηχανίας βρισκόταν στην επικαιρότητα με αρθρογραφία στην οποία αναπτύσσονταν επιχειρήματα σύμφωνα με τα οποία η βιομηχανία της χώρας «στενάζει» λόγω του υψηλού ενεργειακού κόστους και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό. Η επιχειρηματολογία συχνά κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μεγάλοι όμιλοι, πυλώνες του βιομηχανικού κλάδου, θα οδηγηθούν σε συρρίκνωση δραστηριοτήτων, ενδεχομένως και σε κλείσιμο.

Ν. Βούτσης: παραδέχεται την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές εκλογές και ετοιμάζεται για εσωκομματικές εκκαθαρίσεις!

Οι ευρωεκλογές και οι περιφερειακές εκλογές πάντα δείχνουν τάσεις για νέους πολιτικούς συσχετισμούς, πόσο μάλλον μέσα στη συγκυρία της κρίσης. Το ίδιο ισχύει, σε μικρότερο βαθμό όμως, ιδιαίτερα για τους μεγάλους δήμους, αλλά δεν είναι ο κανόνας στις δημοτικές εκλογές, όπου η τοπική κλίμακα και η προσωπικότητα του υποψηφίου μετράνε πολύ.

(Νίκος Βούτσης στη RealNews )

Τα επιτελεία της Κουμουνδούρου, ετοιμάζονται από τώρα να αντιμετωπίσουν την ήττα της λαθεμένης γραμμής για την “ενιαία μάχη” στις τριπλές εκλογές του Μάη. Τα δυσμενή αποτέλεσμα στους δήμους κυρίως αλλά και στις περιφέρειες που θα προκύψουν τον Μάη στις τριπλές εκλογές, είναι προφανές ότι θα εγείρουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέσεις για την ορθότητα αυτής της γραμμής και αμφισβήτηση της ηγετικής ομάδας, η οποία την σχεδίασε και την επέβαλλε από τα πάνω με αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις.

Η Ανοιχτή Πόλη αλλάζει. Λυπηρό !

Είναι γνωστές οι αντιθέσεις που έχουν εκφραστεί - όχι μόνον από την "ανοιχτή πόλη" - για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου σχετικά με τον χαρακτήρα και τους επιδιωκόμενους στόχους αυτής της ανάπλασης. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με την «Ανοιχτή Πόλη», Γαβριήλ Σακελλαρίδης που ξεναγήθηκε πρόσφατα στην έκθεση του «Rethink Athens» έφερε το "νέο" στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ΑΘΗΝΑ, ανακαλύπτοντας τα θετικά στοιχεία αυτής της ανάπλασης και δήλωσε την συναίνεση του προς αυτό το έργο. Αποκαλυπτικό το παρακάτω δημοσίευμα της "Αυγής":

(κλικ για μεγέθυνση)

Για όσους αγνοούν την κριτικές σε αυτή την ανάπλαση, παρουσιάζουμε μερικά ενδεικτικά δημοσιεύματα:

Να γίνει η ανάπλαση της Πανεπιστημίου;

Πρωτοβουλία με 33 υπογραφές κατά της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου

Πρόταση για την πεζοδρόμηση της Σταδίου

Τι μπορεί να συζητήσει ένας παπάς με τους αναρχικούς;

Παρουσιάζουμε την τοποθέτηση του ιερέα του Αγίου Παντελεήμονα στην 2η συζήτηση με θέμα “Οι περιπέτειες της πολιτισμικής ετερότητας στην Ελλάδα την εποχή της μετανάστευσης” από τον Κύκλο Συζητήσεων"Έθνος και Πολιτική" που οργανώνεται στο nosotros. Σας προτείνουμε να την ακούσετε γιατί παρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον. Αν και εκφεύγει από τον “κανόνα”, δεν αποτελεί μια τυχαία “εξαίρεση”. Είναι ο πολιτικός λόγος της εκκλησίας όπως αυτός εκφέρεται από ένα ιερωμένο του περιβάλλοντος του αρχιεπισκόπου, ο οποίος πριν μερικά χρόνια επιλέχθηκε να τοποθετηθεί εκεί λόγω των προβλημάτων που ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται.

Με αφορμή αυτή την εκδήλωση, θυμηθήκαμε το Συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν ένα χρόνο με θέμα “Εκκλησία και Αριστερά”, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε την εκκίνηση του διαλόγου με την εκκλησία. Δεν επρόκειτο βέβαια για κανένα δημιουργικό διάλογο αλλά για βαρετούς μονολόγους, αφού το επίδικο ήταν άλλο: Η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε μηχανισμούς μπροστά στο ενδεχόμενο της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για τα 3 θαυμαστικά της Ε. Λουπάκη και όχι μόνο…

Από το youtube της Ευγενίας Λουπάκη:

“Αυτή η νύχτα μένει - Γιορτή Κόκκινου  - Κραουνάκης - Βέττα - Γαβριήλ Σακελλαρίδης!!!”

Ο συμπαθής και αξιόλογος στην δουλειά του (οικονομικά) Γαβριήλ Σακελλαρίδης, από την στιγμή που αναδείχθηκε ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί από την ανικανότητα των επιτελείων που τον επέλεξαν γι' αυτή την θέση. Μην ξεχνάμε ότι ο Α. Τσίπρας είχε εξ αρχής συμμετοχή στην συγκρότηση της “ανοικτής πόλης”, η οποία έγινε στις αρχές του 2006. Όταν προτάθηκε για υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη γνώριζε τα αυτοδιοικητικά θέματα του δήμου. Στις πρώτες δημόσιες συνεντεύξεις του, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έδειξε αδυναμία να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις σε ερωτήσεις για τα προβλήματα της πόλης, για τα οποία υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και επεξεργασμένες θέσεις  από την οκταετή πορεία της “ανοικτής πόλης”.  Από αρκετούς συντρόφους και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται η άποψη ότι τα επιτελεία της Κουμουνδούρου, τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τον αφήσουν μόνο και να τον στηρίζουν με ένα “εντατικό φροντιστήριο”, ώστε να έχει μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα από τα αυτοδιοικητικά ζητήματα της Αθήνας. Όμως, δεν πρόκειται για αβλεψία, αλλά για πολιτική άποψη. Η υποτίμηση των αυτοδιοικητικών ζητημάτων προκύπτει από την αλαζονική γραμμή της “ενιαίας μάχης” για τις τριπλές εκλογές του Μάη: Ως βασικό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ για την διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος στις δημοτικές εκλογές θεωρείται από τα επιτελεία της Κουμουνδούρου η δημοσκοπική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και η ευρύτερη απήχηση που έχει στην κοινωνία, όπως αυτή καταγράφεται στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που απασχολούν την πολιτική σκηνή.

Επιστολή του Κ.Σ. της ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ προς την Κ.Ε. του Κόμματος

Αναδημοσίευση από το "ΤΖΕΚΥΛ και ΧΑΪΝΤ"

«Οι επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές έχει συνομολογηθεί ότι έχουν βαρύνουσα σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς στόχος είναι να αποτελέσουν μια πρώτη «πρόβα» νίκης της Αριστεράς και ήττας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Για το λόγο αυτό, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει το πολιτικό του πρόταγμα σε επίπεδο αυτοδιοίκησης και τις προοπτικές που ξεδιπλώνονται για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Εκφράζουμε καταρχάς την διαφωνία μας για τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε η Κ.Ε, βάζοντας όλες τις υποψηφιότητες σε μια ψηφοφορία, με αποτέλεσμα να μην επιτραπεί να διεξαχθεί η συζήτηση με τους όρους που θα επέτρεπαν μια πληρέστερη και δημοκρατικότερη διαβούλευση για κάθε υποψηφιότητα ξεχωριστά. Τέτοιου είδους ζητήματα πρέπει να επιλύονται μετά από διαβούλευση ανάμεσα στις οργανώσεις και τα κεντρικά όργανα του κόμματος με στόχο την επίτευξη των πολιτικών στόχων έτσι όπως αυτοί ορίζονται από τις συλλογικές συνεδριακές μας αποφάσεις.

χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον;

...Αν ένα αριστερό κόμμα δεν διατηρήσει την αυτονομία της Πολιτικής του από τις διαχειριστικές κρατικές πολιτικές τότε ενσωματώνεται στο αστικό πολιτικό σύστημα και απεμπολεί τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά του...

Μια απάντηση στο κείμενο του Θ. Καρτερού: Επανάσταση της σοκολάτας

Ένα ερώτημα που απασχολεί αρκετούς αριστερούς είναι αν ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αρκεί για να ανοίξει ο δρόμος για μια αντικαπιταλιστική αλλαγή. Η ειλικρινής απάντηση είναι: ΟΧΙ.

Η ιστορία των επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα δεν επιβεβαίωσε ούτε τον Κανόνα που επικαλείται ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ούτε τον Κανόνα που επικαλείται ο Θανάσης Καρτερός.

Οι χώρες του υπαρκτού κομμουνισμού διαψεύδουν την επάρκεια του Κανόνα του Δ. Κουτσούμπα και αποδεικνύουν ότι η κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας οδηγούν στον κρατικό καπιταλισμό και όχι στον σοσιαλισμό. Η Κίνα του 21ου αιώνα είναι το ζωντανό παράδειγμα ολοκλήρωσης αυτής της πορείας.

Ο Κανόνας του Θ. Καρτερού “μπορεί στην πολιτική εξουσία να βρεθεί μια τάξη, ενώ τα εργαλεία να τα κατέχει μια άλλη” δεν επιδέχεται ιστορική επαλήθευση, αφού αυτό το συμβάν ουδέποτε υπήρξε. Ακόμα και στην Οκτωβριανή επανάσταση, η πολιτική εξουσία καταλήφθηκε από ένα πολιτικό σχηματισμό και όχι από μια κοινωνική τάξη.