Να αναδείξουμε το κοινωνικό ζήτημα με όρους κινηματικούς

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Δημήτρη Γκιβίση

Πάμε σύντροφοι

Παρόλο που δεν είμαι οπαδός του κυβερνητικού εκπροσώπου και της νεοδημοκρατικής «truth team», θα παραδεχτώ ότι μέχρι σήμερα από αυτό το γαϊτανάκι των ανακοινώσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, και πέρα από τα λάθη και τις προβοκάτσιες της, η ΝΔ έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό τον στόχο της: να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα συστημικό παιχνίδι. Σε ένα παιχνίδι, που αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να συμμετέχει, αυτό μπορεί να είναι και η αρχή του τέλους του.

Το αυτοκτονικό παιχνίδι

Είναι προφανές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το παίζει και να το αναπαράγει, αλλά ούτε και θέλουμε να εμπλέκεται σε αυτό, επειδή οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση συμμετοχής μέσα από όρους θεάματος, ενισχύει την αδράνεια, και αναπαράγει τους μηχανισμούς. Ωστόσο, ακόμα και αν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν το αντίθετο, πιθανόν γιατί έτσι ενισχύεται ένα φαντασιακό δίπολο, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε και να το διαχειριστεί, όχι γιατί τού είναι καινούριο, -απεναντίας το καινούριο έχει πάντα την γοητεία του νέου που γεννιέται και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένως δείξει ότι γουστάρει να μπαίνει με πάθος σε τέτοιες καταστάσεις. Ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το διαχειριστεί, είναι γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων που παίζεται με όρους καθεστωτικούς. Επίσης, γιατί αποπνέει μούχλα, γιατί είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, και αφήνει απέξω την κοινωνία και τις ανάγκες της, αφού η αναζήτηση της πιο εύστοχης ατάκας/ανακοίνωσης έχει ως στόχο τους απαθείς τηλεθεατές, και όχι τους πολίτες που συμμετέχουν ενεργά, που κάνουν οι ίδιοι πολιτική χωρίς να περιμένουν την σωτηρία τους αναθέτοντας. Το συστημικό παιχνίδι είναι πάντα ένα κλείσιμο στα παλιά σχήματα, που για τον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί αυτοκτονικά, αφού τα όριά του τού προκαλούν ασφυξία και τον καθηλώνουν. Και κυρίως, είναι ένα παιχνίδι που αποκλείει το άνοιγμα του στην κοινωνία που πλήττεται, στους εργαζόμενους που ενοχοποιούνται, στην νεολαία που καταστέλλεται, στερώντας του το αναγκαίο κοινωνικό οξυγόνο του και αφυδατώνοντάς τον από τον ριζοσπαστισμό και την εξεγερσιακή δυναμική του.

Η πιο ύπουλη από τις ταυτότητες, που έρχεται στη μόδα κάθε φορά που το κράτος είναι σε κρίση, είναι η «ιδιότητα του πολίτη»...

Η «Έκτη» συνιστά ένα ζαπατιστικό κάλεσμα. Καλώ δεν σημαίνει ενώνω. Δεν επιχειρούμε να ενώσουμε υπό μια διεύθυνση, ζαπατιστική ή άλλη. Δεν ψάχνουμε να μαζέψουμε μέλη, να στρατολογήσουμε, να υποσκελίσουμε, να προσποιηθούμε, να μοιάσουμε, να ξεγελάσουμε, να διευθύνουμε, να υποτάξουμε, να χρησιμοποιήσουμε. Ο προορισμός είναι ο ίδιος, αλλά η διαφορετικότητα, η ετερογένεια, η αυτονομία στους τρόπους που προχωράμε είναι ο πλούτος της «Έκτης», η δύναμή της. Δίνουμε και θα δίνουμε σεβασμό, και απαιτούμε και θα απαιτούμε σεβασμό. Στην «Έκτη» μπαίνει κάποιος χωρίς περισσότερα προσόντα από αυτό το «όχι» που μας καλεί, καθώς και τη δέσμευση να οικοδομήσει τα απαραίτητα «ναι».

Ο τίτλος, η προηγούμενη η παράγραφος, όπως και το κείμενο που ακολουθεί είναι απασπάστασμα από το κείμενο “Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός” που δόθηκε στην δημοσιότητα στις 26 Γενάρη στο enlace zapatista και αποτελεί το πέμπτο αυτοτελές κείμενο της ενότητας “αυτοί και εμεις” με την υπογραφή του Μάρκος του EZLN (Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός). Ολόκληρο το κείμενο στα ελληνικά εδώ: “αυτοί και εμείς” (μέρος Ε΄) του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος

Όπως γνωρίζετε όλοι, η σκέψεις μας δεν είναι να δημιουργήσουμε μια μεγάλη οργάνωση με έναν κεντρικό επικεφαλής, μια συγκεντρωτική διοίκηση, έναν αρχηγό, άτομο ή συλλογικότητα.

Η ανάλυσή μας στο κυρίαρχο σύστημα, του τρόπου λειτουργίας του, των δυνάμεων και των αδυναμιών του, μας έχουν οδηγήσει στο να υποστηρίζουμε ότι η ενότητα δράσης μπορεί να δίνεται με το σεβασμό αυτού που εμείς ονομάζουμε «οι τρόποι» του καθενός.

Και αυτοί οι «τρόποι» δεν είναι άλλο από τις γνώσεις που καθένας από μας, άτομο ή συλλογικότητα, έχει για τον τόπο και το χρόνο του. Με άλλα λόγια, για τις στεναχώριες και τους αγώνες του.

Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι κάθε απόπειρα ομογενοποίησης δεν είναι κάτι παραπάνω από μια φασιστική απόπειρα κυριαρχίας, που κρύβεται σε μια επαναστατική, εσωτεριστική, θρησκευτική ή άλλη γλώσσα.

Όταν ακούγεται να μιλάνε για «ενότητα», παραλείπεται η υπόδειξη ότι αυτή η «ενότητα» είναι υπό την αρχηγεία κάποιου, ατόμου ή συλλογικότητας.

Στον απατηλό βωμό της «ενότητας» δεν θυσιάζονται μόνο οι διαφορές, αλλά και η επιβίωση όλων των μικρών κόσμων που υποφέρουμε μέσα στην τυραννία και την αδικία.

Στην ιστορία μας αυτό το μάθημα έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Και σε κάθε μεταστροφή του κόσμου, πάντα η θέση μας είναι του καταπιεσμένου, του υποτιμημένου, του εκμεταλλευόμενου, του λεηλατημένου.

H Συνέντευξη Τύπου για το Κοινωνικό Κέντρο Βοξ

Συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσαν το Στέκι Μεταναστών, το Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου, το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων, το Νosotros, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Κατοίκων Εξαρχείων, το Αυτοδιαχεριζόμενο Κυλικείο της Νομικής Σχολής, η Βαβυλωνία, τα ΕΑΑΚ Αρχιτεκτονικής, Παιδαγωγικής και Νηπιαγωγών, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Εξαρχείων και η Κατάληψη Τσαμαδού 15. Στη συνέντευξη συμμετείχε επίσης η Ελένη Πορτάλιου, επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης.

Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην βία και την ιδεολογία;

Το κράτος σήμερα επιχειρεί να διαμορφώνει τα νέα κοινωνικά συμβόλαια της μεταμνηνονιακής περιόδου, νομιμοποιώντας μέσω αυτών των συμβολαίων τις αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στο εσωτερικό του, διευρύνοντας την εξουσία και την κυριαρχία του στην κοινωνία. Σε μια περίοδο όπου οξύνεται η ταξική πόλωση και το πολιτικό σύστημα (κομμάτι του οποίου είναι και η Αριστερά) αδυνατεί να διαχειριστεί αυτή την πόλωση εντός των πλαισίων της αστικής νομιμότητας, αναδιαρθρώνεται το κράτος και επιβάλλεται  ως ο “αρμόδιος” εγγυητής για την επιβολή της “τάξης” και της “ασφάλειας” στην κοινωνία. Ο Max Weber όρισε το κράτος ως το μονοπώλιο της βίας. Η διεύρυνση αυτού του μονοπωλίου απαιτεί επαναπροσδιορισμό του δικαίου, το οποίο νομιμοποιεί αυτή την βία. Πρακτικές και στάσεις οι οποίες στο μεταπολιτευτικό καθεστώς ήταν νόμιμες, σήμερα γίνονται παράνομες. Και αυτή η νομιμοποίηση εμπαιδώνεται κυρίως από την δράση των των ιδεολογικών  μηχανισμών. Οι δημοσιογράφοι σήμερα είναι περισσότερο επικίνδυνοι από τους μπάτσους για το λαϊκό κίνημα.


Δυστυχώς η Αριστερά σήμερα - όλη η Αριστερά – αλλά και το μαζικό κίνημα φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανατρέψουν αυτή την κρατική πολιτική, κυρίως γιατί δεν μπορούν να ανατρέψουν μια ευρύτερη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μετατοπίζει τα πεδία της κοινωνικής σύγκρουσης στο γήπεδο του αντιπάλου. Ο επαναπροσδιορισμός της αστικής νομιμότητας γίνεται σήμερα με την ανοχή άλλά και την αδυναμία της Αριστεράς να παρέμβει όχι στο κράτος, αλλά στην κοινωνία, εκεί όπου τελικά θα κριθούν αυτές οι πολιτικές.


Σε μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα. Σήμερα αναδημοσιεύουμε το κείμενο “Περί βίας και αντιβίας. Η συμβολή του Ζορζ Λαμπικά” του Τάσου Μπέτζελου, το οποίο είχε δημοσιευθεί στο “Εκτός Γραμμής”. Η θέση ότι: «Η βία δεν συνιστά έννοια. Είναι μια πρακτική έμφυτη στις κοινωνικές σχέσεις των οποίων και εκφράζει διάφορες μορφές» είναι ορθη ως αφετηρία για το θέμα μας: “Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην βία και την ιδεολογία;”. Όμως παράλληλα δείχνει μέχρι που φτάνουν τα θεωρητικά όρια των αντιλήψεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και την αδυναμία τους να μεταφραστούν σε εναλλακτική πολιτική πρακτική στην σημερινή συγκυρία.

“ELLOS Y NOSOTROS” του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος

  “Born Free” από τη Μ.Ι.Α. (Mathangi “Maya” Arulpragasam). Βίντεο. Σκηνοθέτης: Romain Gavras (γιος του Κώστα Γαβρά). Φωτογραφία: André Chemetoff. Παραγωγή: Mourad Belkeddar. Εκτελεστική παραγωγή: Gaetan Rousseau/Paradoxal. Το βίντεο λογοκρίθηκε από το YouTube λόγω του περιεχομένου του.

Το video συνοδεύει το Δ' Μέρος (Οι στεναχώριες των από κάτω) του κειμένου “Αυτοί και εμείς” του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος που τελειώνει ως εξής: 

 

 ....Τώρα φανταστείτε ότι δεν φοβάστε, ή αν φοβάστε το ελέγχετε. 
   

Σκεφτείτε ότι πηγαίνετε μπροστά στον καθρέφτη και όχι μόνο δεν κρύβετε ή βάφετε τη διαφορετικότητά σας αλλά την τονίζετε.   
 

Φανταστείτε ότι κάνετε τη διαφορετικότητά σας ασπίδα και όπλο, υπερασπίζεστε τον εαυτό σας, βρίσκετε κι άλλους σαν εσάς, οργανώνεστε, αντιστέκεστε, αγωνίζεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, περνάτε από το «είμαι διαφορετικός» στο «είμαστε διαφορετικοί».   
 

Φανταστείτε ότι δεν κρύβεστε πίσω από την αναμονή να «ωριμάσουν» τα πράγματα και πίσω από τη «λογική», πίσω από το «δεν είναι ώρα ακόμη», «δεν υπάρχουν οι συνθήκες», «πρέπει να περιμένουμε», «είναι ανώφελο», «δεν υπάρχει γιατρειά». 

Η μιζέρια της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα: Η περίπτωση της σημερινής απεργίας στα λεωφορεία

Στην τελευταία Γενική Συνέλευση των οδηγών των λεωφορείων τέθηκαν σε μυστική ψηφοφορία τρεις προτάσεις για τις απεργιακές κινητοποιήσεις. 

- Η πρώτη πρόταση για μονοήμερη απεργία την Πέμπτη (31/1) συγκέντρωσε 730 ψήφους και Γενική Συνέλευση στις 14/2 
- Η δεύτερη πρόταση για διήμερη απεργία την Πέμπτη και την Παρασκευή και Γενική Συνέλευση την Παρασκευή συγκέντρωσε 586 ψήφους.
- Η τρίτη πρόταση για τριήμερη απεργιακή κινητοποίηση Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή και γενική Συνέλευση την Παρασκευή συγκέντρωσε 420 ψήφους.

Σημειώνουμε ότι 1006 ψήφους που συγκέντρωσαν η 2η και η 3η πρόταση, υποστήριξαν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς και ανεξάρτητοι (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ την πρόταση για μονοήμερη απεργία και στη συνέχεια Γενική Συνέλευση στις καλένδες, υποστήριξαν από κοινού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, οι οποίες πριν λίγο καιρό στηρίζονταν από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Είναι φανερή η αδυναμία των δυνάμεων της αριστεράς που έχουν την πλειοψηφία να μην συνεργαστούν απέναντι στις δυνάμεις του κρατικού συνδικαλισμού. Όμως δεν πρόκειται για αδυναμία αλλά για πρόθεση με στόχο την διακριτή πολιτική καταγραφή. Αυτό αποδεικνύεται και από τους συνδικαλιστικούς χειρισμούς: Θα μπορούσε να είναι άλλη η ψηφοφορία για την ημερομηνία της Γενικής Συνέλευσης και άλλη για τις ημέρες της Απεργίας, αφού είναι διαφορετικά ζητήματα. Εξάλλου η μυστική ψηφοφορία θα μπορούσε να γίνει για τις ημέρες της απεργίας, ενώ για το θέμα της διεξαγωγής της γενικής συνέλευσης, για το οποίο υπήρχαν δύο προτάσεις, θα μπορούσε να αποφασιστεί και με φανερή ψηφοφορία. Αυτά είναι στοιχειώδη ζητήματα συνδικαλιστικής πρακτικής που δεν χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος συνδικαλιστής για να τα αντιληφθεί. Ο λόγος όμως ότι δεν έγιναν δύο διακριτές ψηφοφορίες δεν οφείλεται σε συνδικαλιστικά λάθη, αλλά σε πολιτικές προθέσεις και σε πολιτικές πρακτικές που θέτουν πάνω από τις ανάγκες του εργατικού κινήματος τους μικροπολιτικούς ηγεμονισμούς. 

ΣΚΑΪ – Ευαγγελάτος – Στρατευμένη “Δημοσιογραφία”;

(Από το "κανάλι")

Η Αριστερά και το κίνημα απέναντι στην κρατική καταστολή

(Η περίπτωση των καταλήψεων)

...Οι καταλήψεις, λοιπόν, δεν είναι ούτε νόμιμες, ούτε παράνομες, είναι δίκαιες. Όταν, επομένως,καταστέλλονται από το κράτος, η Αριστερά (και αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για το ΚΚΕ η αστική νομιμότητα μέχρι να αντικατασταθεί, ως εκ θαύματος, από τη «λαϊκή εξουσία» είναι ιερή) οφείλει να σταθεί αποφασιστικά και άνευ όρων στο πλευρό τους. Γιατί αποτελούν οργανικό τμήμα του κινήματος και όχι «αναρχική ιδιορρυθμία» ή «ήπια παραβατικότητα». Με αυτή την έννοια, ανώτατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάκιστα πήραν αποστάσεις από την απόπειρα ανακατάληψης της Villa Amalia (δηλαδή, οι καταληψίες δικαιούνται την αλληλεγγύη της Αριστεράς όταν καταστέλλονται και όχι όταν αγωνίζονται ενάντια στην καταστολή;), καταδίκασαν τη συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ (δηλαδή, η ΔΗΜΑΡ έχει το άβατο ενώ συμμετέχει στην κυβέρνηση και τη δημοτική πλειοψηφία Καμίνη;) και συνέδεσαν τις καταλήψεις με το ενδεχόμενο της «ανομίας», ενός όρου που εκτός του ότι έλκει την καταγωγή του από τις σκοτεινότερες πλευρές του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους, επικυρώνει την (καταστροφική για την Αριστερά) αποδοχή της αυθεντίας της νομιμότητας σε βάρος του δίκιου...

Ολόκληρο το κείμενο:

Του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ορισμένα νέα χαρακτηριστικά της κρατικής καταστολής

Σε γενικές γραμμές ισχύει ότι όσο οι ρυθμοί επιβολής μιας αντικοινωνικής πολιτικής εντείνονται –άρα και οι δείκτες της κοινωνικής συναίνεσης  απέναντι σε όσους ασκούν αυτή την πολιτική μειώνονται– τόσο αυξάνεται η ανάγκη της βίαιης επιβολής της αντικοινωνικής πολιτικής, είτε μέσω θεσμικών ρυθμίσεων είτε με την ιδεολογική τρομοκρατία / χειραγώγηση είτε με την άμεση κρατική καταστολή. Επίσης, ισχύει ότι σε καιρούς κρίσης, επίθεσης και ταξικής πόλωσης, το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνώντες επιδιώκουν μέσω του οχήματος της «ασφάλειας» και της κατασταλτικής ισχύος να συσπειρώσουν τα πλέον απογοητευμένα και κατακερματισμένα τμήματα της κοινωνίας, αφενός τρομοκρατώντας τα για το άμεσο μέλλον τους και, αφετέρου, στρέφοντάς τα εναντίον όσων (νομίζουν ότι) απειλούν τη σταθερότητα της καθημερινότητάς τους – σε αυτή την προσπάθεια του κράτους και των κυβερνώντων, συστηματικότεροι σύμμαχοι είναι τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και η φασιστική Ακροδεξιά.

Η δημοκρατία ως παραγωγικό και κοινωνικά αποδοτικό σύστημα

Αναδημοσίευση από τα "ενθέματα"

της Χίλαρι Γουεϊνράιτ

μετάφραση: Παναγιώτης Πάντος

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς οργανώνει την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου, στις 7 μ.μ., στο Art Garage (Σολωμού 13, 3ος όροφος) εκδήλωση με θέμα: «Η απειλή των ιδιωτικοποιήσεων. Στρατηγικές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών». Ομιλήτριες είναι η Χίλαρι Γουεϊνράιτ (κοινωνική επιστήμων, αρχισυντάκτρια του ριζοσπαστικού περιοδικού «Red Pepper») και τη Νάντια Βαλαβάνη (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), με συντονιστή τον Χάρη Γολέμη (διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς). Στόχος είναι να διερευνηθούν οι προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και το πώς ο λόγος της Αριστεράς υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα μιας σειράς αγαθών μπορεί να πείσει ευρύτερα ακροατήρια. Παράλληλα, θα παρουσιαστούν παραδείγματα αντίστοιχων αγώνων από διάφορα μέρη του κόσμου, όπου αναπτύχθηκαν ισχυρές συμμαχίες ανάμεσα στα συνδικάτα των εργαζομένων στις δημόσιες εταιρείες, στα κοινωνικά κινήματα και στις τοπικές κοινωνίες. Δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο της Χ. Γουεϊνράιτ για την ανάγκη η δημοκρατία να μη νοηματοδοτείται μόνο με ηθικούς όρους, αλλά και με βάση την «κοινωνική αποδοτικότητα».

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αγώνες για τη δημοκρατία και την ισότητα παίρνουν σαφείς αποστάσεις από την αντίληψη ότι όλες οι αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσω του κράτους και εστιάζονται στη σημασία που έχει για την επίτευξη του μετασχηματισμού η ικανότητα των πολιτών να δημιουργούν τη δική τους δημοκρατική εξουσία, δουλεύοντας με γείτονες, συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους.

Αν ρώταγε κανείς σήμερα ανθρώπους που αγωνίζονται για τη σοσιαλιστική αλλαγή σε όλη την Ευρώπη, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι «κατά 80%» η αλλαγή πρέπει να έρθει από την κοινωνία — τους τόπους δουλειάς, τις γειτονιές, τους πολιτιστικούς χώρους. Ο ρόλος των κυβερνήσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης παραμένει βέβαια σημαντικός, για ένα καθοριστικό 20%, όχι όμως για να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη της αλλαγής, τον βασικό δημιουργικό παράγοντα, αλλά, για παράδειγμα, για να χρησιμοποιήσουν τις εξουσίες φορολόγησης και αναδιανομής που διαθέτουν, καθώς και για να προσφέρουν υπηρεσίες και υποδομές που θα στηρίξουν τη δημοκρατική αυτοοργάνωση των πολιτών.

Γουί αρ Αnonymous!

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Της Γιάμαλη Αναστασία

Δύο εβδομάδες πριν, μία από τις κόκκινες γραμμές ξεπεράστηκε. Δύο εβδομάδες πριν σκοτώθηκε ο Άαρον Σουάρτζ. Σκοτώθηκε γιατί ήταν αντιμέτωπος με μια αδύνατη επιλογή. Σκοτώθηκε γιατί υποχρεώθηκε να παίξει ένα παιχνίδι που δεν μπορούσε να κερδίσει, μια στρεβλή ερμηνεία της δικαιοσύνης, ένα παιχνίδι που η μόνη κίνηση που κερδίζει είναι να μην το παίξεις». Αυτές τις λέξεις και άλλες τέτοιες βεβαρημένες θα διάβαζε κανείς αν έμπαινε στην ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ το Σάββατο. Όχι, η αμερικανική κυβέρνηση δεν απότισε φόρο τιμής στον "γκουρού του ίντερνετ", ακτιβιστή, ιδιοφυή 26χρονο Άαρον Σουάρτζ που αυτοκτόνησε στις 12 Ιανουαρίου. Ήταν οι Anonymous που πήραν ξανά την κατάσταση στα.. πληκτρολόγιά τους...

Οι Anonymous χτύπησαν την ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης τόσο που την άφησαν... λιπόθυμη για ώρες και στη συνέχεια ανέβασαν κείμενο με το οποίο κατηγόρησαν για τον θάνατο του Σουάρτζ την αμερικανική δικαιοσύνη και τις διώξεις εναντίον του. Μεταξύ άλλων, ζήτησαν την αναμόρφωση του δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ, την ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση, ενώ παράλληλα εξήγγειλαν την έναρξη της «Επιχείρησης Τελευταίο Καταφύγιο».