Να αναδείξουμε το κοινωνικό ζήτημα με όρους κινηματικούς

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Δημήτρη Γκιβίση

Πάμε σύντροφοι

Παρόλο που δεν είμαι οπαδός του κυβερνητικού εκπροσώπου και της νεοδημοκρατικής «truth team», θα παραδεχτώ ότι μέχρι σήμερα από αυτό το γαϊτανάκι των ανακοινώσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, και πέρα από τα λάθη και τις προβοκάτσιες της, η ΝΔ έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό τον στόχο της: να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα συστημικό παιχνίδι. Σε ένα παιχνίδι, που αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να συμμετέχει, αυτό μπορεί να είναι και η αρχή του τέλους του.

Το αυτοκτονικό παιχνίδι

Είναι προφανές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το παίζει και να το αναπαράγει, αλλά ούτε και θέλουμε να εμπλέκεται σε αυτό, επειδή οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση συμμετοχής μέσα από όρους θεάματος, ενισχύει την αδράνεια, και αναπαράγει τους μηχανισμούς. Ωστόσο, ακόμα και αν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν το αντίθετο, πιθανόν γιατί έτσι ενισχύεται ένα φαντασιακό δίπολο, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε και να το διαχειριστεί, όχι γιατί τού είναι καινούριο, -απεναντίας το καινούριο έχει πάντα την γοητεία του νέου που γεννιέται και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένως δείξει ότι γουστάρει να μπαίνει με πάθος σε τέτοιες καταστάσεις. Ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το διαχειριστεί, είναι γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων που παίζεται με όρους καθεστωτικούς. Επίσης, γιατί αποπνέει μούχλα, γιατί είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, και αφήνει απέξω την κοινωνία και τις ανάγκες της, αφού η αναζήτηση της πιο εύστοχης ατάκας/ανακοίνωσης έχει ως στόχο τους απαθείς τηλεθεατές, και όχι τους πολίτες που συμμετέχουν ενεργά, που κάνουν οι ίδιοι πολιτική χωρίς να περιμένουν την σωτηρία τους αναθέτοντας. Το συστημικό παιχνίδι είναι πάντα ένα κλείσιμο στα παλιά σχήματα, που για τον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί αυτοκτονικά, αφού τα όριά του τού προκαλούν ασφυξία και τον καθηλώνουν. Και κυρίως, είναι ένα παιχνίδι που αποκλείει το άνοιγμα του στην κοινωνία που πλήττεται, στους εργαζόμενους που ενοχοποιούνται, στην νεολαία που καταστέλλεται, στερώντας του το αναγκαίο κοινωνικό οξυγόνο του και αφυδατώνοντάς τον από τον ριζοσπαστισμό και την εξεγερσιακή δυναμική του.

Με το μάτι να γυαλίζει


Πολλοί θα αναρωτηθούν «και τι να κάνουμε;», «να μην απαντάμε στις προκλήσεις τους;», «να μην βγαίνουμε στην τηλεόραση;». Απεναντίας, να τα κάνουμε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, να τους πολεμήσουμε παντού και με κάθε τρόπο. Η δική μας αριστερά, μια αριστερά που δεν φοβάται τον διάλογο και που δεν δαιμονοποιεί τα μέσα, δεν μπορεί να κρύβεται απομονωμένη, ούτε αυτοθαυμαζόμενη να μιλάει μόνο με αυτούς που συμφωνεί. Ωστόσο, είναι διαφορετικό αυτό, και είναι άλλο πράγμα το να συμμετέχεις σε μια διαδικασία που σε αφομοιώνει, που σε καθηλώνει, που σε παγιδεύει για να σε οδηγήσει στην μετάλλαξη. Πρέπει να συγκρουόμαστε αρνούμενοι να φερόμαστε με τους συγκεκριμένους τρόπους που ο αντίπαλος ορίζει, αρνούμενοι να σκεφτόμαστε σύμφωνα με το πλαίσιο που προσπαθεί να επιβάλλει. Και επειδή γράφτηκαν πολλά το τελευταίο διάστημα, να πω ότι δεν με ανησυχούν καθόλου ούτε οι συνομιλίες με τον Σόιμπλε, ούτε οι επισκέψεις στην κοιλιά του κήτους. Απεναντίας έτσι πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: εξωστρεφής και ανοιχτόμυαλος, αυθάδης και επίμονος, και με το μάτι του να γυαλίζει επικίνδυνα. Γιατί το να σε δέχονται ως συνομιλητή αυτοί που ως χτες σε πολεμούσαν ή αυτοί που σε αντιμετώπιζαν ως παρακατιανό, σημαίνει ότι υπολογίζουν όχι εσένα, όπως με αυταρέσκεια πιθανόν να θεωρούν κάποιοι, αλλά ότι υπολογίζουν τη φωνή του 27% που εκπροσωπείς. Και αυτό είναι που έχει αξία, γιατί αποτελεί και μια πρόκληση για να ενισχύσουμε αυτή τη φωνή.

Με την καρδιά στο κόκκινο

Όσο για το «τι κάνουμε τώρα», η απάντηση είναι μόνο μια: να επινοήσουμε τρόπους για να ξεφύγουμε άμεσα από το δίπολο ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ. Να το υπερβούμε ορίζοντας τις δράσεις μας με βάση τις δικές μας ανάγκες. Να το σπάσουμε, να το ακυρώσουμε στην πράξη γιατί είναι πλαστό και επικίνδυνο. Όχι μόνο γιατί εξυπηρετεί τα σχέδια της ΝΔ και των κυβερνητικών συμμάχων της που καλύπτονται πίσω από αυτό, αλλά και γιατί με τα όρια που θέτει και αναδεικνύει περιορίζει τα αντίπαλα στρατόπεδα, και σκόπιμα παραβλέπει ότι το «ή εμείς ή αυτοί» αφορά από την μια την κυβέρνηση στο σύνολό της, και από την άλλη τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την πολιτική της. Και ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουμε είναι να δημιουργήσουμε γεγονότα. Τόσα, που τα επιτελεία τους θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν για να απαντήσουν. Τέτοια, που ο κόσμος θα καίγεται από την οργή των «από κάτω», και κανείς δεν θα ασχολείται με το τι είπαν, πως το είπαν, ή τι εννοούσαν οι σύντροφοι Κουράκης και Διαμαντόπουλος. Άλλωστε, την ώρα της φωτιάς ο Τάσος και ο Βαγγέλης θα είναι εκεί, το ξέρουμε όλοι πως θα είναι εκεί, όπως ήταν πάντα, όπως ήταν στις Σκουριές και στην Γάζα. Τους ακυρώνουμε λοιπόν μόνο αν τους αποσυντονίσουμε, και τους αποσυντονίζουμε δημιουργώντας. Δημιουργώντας πρωτοβουλίες που εμπνέουν, συμμετέχοντας σε δράσεις εξωστρεφείς, ενισχύοντας τις εστίες αντίστασης, και με την καρδιά μας να χτυπάει στο κόκκινο.

Τριγύρω από τις φωτιές

Μπροστά λοιπόν σε αυτήν την σαφή οριοθέτηση που βάζει σήμερα η συγκυβέρνηση με την πολλαπλή επίθεση που εξαπολύει (συμβολική και πρακτική), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη επιλογή από την ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος με όρους κινηματικούς. Και αυτό γίνεται με την επιστροφή του στο πεδίο του πραγματικού, με το άνοιγμά του στην κοινωνία. Εκεί που είναι οι συμμαχίες του, ο φυσικός του χώρος, η ψυχή του η ίδια. Στις πλατείες και στους δρόμους, στους χώρους εργασίας και στις απεργίες, εκεί που παίζονται τα πάντα την κάθε στιγμή. Ενώνοντας την ανάσα μας με τις ανάσες των ανέργων, των επισφαλών, των προλετάριων που συνθλίβονται. Μιλώντας στην γλώσσα των «χωρίς φωνή», της νεολαίας, αυτών που πολιτικοποιούνται βίαια από τις ανάγκες τους. Όχι λέγοντάς τους «σκίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης και τα χαράτσια, όμως μην σπάσετε κανένα τζάμι γιατί θα σας καταγγείλω», αλλά ξαναβρίσκοντας τα βήματα εκείνου του παλιού χορού, της Κερατέας και του Συντάγματος, μες στα Maalox και τα ληγμένα χημικά. Ενισχύοντας τις γραμμές της συνέχειας, την πολιτικής της αξιοπρέπειας, τα κρυμμένα μονοπάτια της πυρίτιδας, αυτά που σπάνε την απελπισία και το φόβο, αυτά που ανοίγουν δρόμους και προοπτική. Χωρίς αναστολές και αμφιβολίες, μακριά από νοσταλγίες και υποσχέσεις, αλλά δημιουργώντας τώρα γεγονότα που καίνε στα αλήθεια, που απελευθερώνουν, που αλλάζουν τις συνειδήσεις και κινητοποιούν.

Γιατί η αριστερά δεν θα μπορέσει ποτέ να ηγεμονεύσει πολιτικά, αν η κοινωνία είναι ηττημένη.

Πάμε σύντροφοι.