"Στρατηγικός" και "Τεχνικός" νικητής

Αναδημοσίευση από το "Left Liberal Synthesis"

Θα περάσουν μερικές μέρες μέχρι να διατυπωθούν οι διάφορες αφηγήσεις για την τεχνική πλευρά της νέας συμφωνίας. Είναι προφανές ότι οικονομολόγοι με την μοναδική ευχέρεια που έχουν, θα διατυπώσουν, με βάση τα ίδια ακριβώς δεδομένα, διαφορετικές απόψεις κάνοντας χρήση του γνωστού πλέον τεχνάσματος: οι αριθμοί θα συνοδευτούν με επίδικα πολιτικής δηλαδή τελικά υποκειμενικής φύσεως. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν την φόρμουλα: αριθμοί + καλυμμένη πολιτική άποψη = τεχνική γνωμάτευση. Η φόρμουλα διαβάζεται και αλλιώς: οι τεχνικές μου προβλέψεις ισχύουν εφ’ όσον οι πολιτικές μου απόψεις εισακούγονται.

Ωστόσο αν στους προσεχείς 4-5 μήνες δεν δούμε ορατά επιτεύγματα στην καθημερινή ζωή, η θεωρητική αποτίμηση δεν έχει καμιά σημασία. Υπάρχει μια απλή και αδρή κρίση για να συνεννοηθούμε : μείωση της ανεργίας, πάγωμα της ύφεσης, σημάδια ανάκαμψης.

Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστή, συγγραφέα, και καθηγητή κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα του Μεξικού.

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης και δημοσιεύτηκε στην Εποχή

- Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας; 

- Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική. Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες.

Το ΜΑΑ διεκδικεί τον πολιτικό χώρο του ΔΗΚΚΙ!...

Η Αλέκα Παπαρήγα φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά απασχολημένη με τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ και δεν προλαβαίνει να έχει σωστή ενημέρωση για το τι συμβαίνει στους άλλους χώρους της Αριστεράς. Γι αυτό μπέρδεψε τις θέσεις του ΜΑΑ με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίστηκε στην βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με μια μερίδα της αστικής τάξης, «το λόμπι της δραχμής» και εκφράζει τα συμφέροντά της.

Είναι αλήθεια ότι και εμείς μπερδευτήκαμε όταν διαβάσαμε το φυλλάδιο «Σχέδιο Β. Ευρώ ή Δραχμή» που κυκλοφόρησε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής το οποίο απαντά σε σαράντα επιλεγμένες ερωτήσεις που σχετίζονται με το θέμα. Στην αρχή νομίσαμε ότι διαβάζουμε κάποιο κείμενο του Δ. Τσοβόλα, τότε που το ΔΗΚΚΙ διεκδικούσε να εκφράσει το “παλιό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στις εκσυγχρονιστικές πολιτικές που είχαν ήδη αρχίσει να επαναπροσδιορίζουν την νέα ταυτότητά του, γιαυτό επιστρέψαμε ξανά στο εξώφυλλο για να διαπιστώσουμε μήπως είχαμε κάνει λάθος στον εκδότη αυτού του φυλλάδιου. Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε ταξικής αναφοράς κατατάσσει αυτό το κείμενο εκτός της Αριστεράς. Η βασική του θέση συνοψίζεται σε μια φράση η οποία στερείται οποιουδήποτε πολιτικού περιεχομένου: “Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα”. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που εκφράζει τις ανησυχίες του ελληνικού αστισμού και αποβλέπει να συγκροτήσει τις νέες εθνικές συναινέσεις πάνω στο διάδοχο “Σχέδιο Β” σωτηρίας και επιβίωσής του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται αυτό το περίφημο “Σχέδιο Β”:

Το Πολυτεχνείο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και η εκδίκηση της πολιτικής

Του Δημήτρη Ψαρρά 
από την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Τον δικτυακό τόπο «antinews» του δεύτερου τη τάξει συμβούλου του πρωθυπουργού επέλεξε ο πρώτος τη τάξει για να κοινοποιήσει τις απόψεις του για τον «μύθο του Πολυτεχνείου». Ήταν επόμενο να εισπράξει ενθουσιώδεις επιδοκιμασίες, ανώνυμες και επώνυμες, οι οποίες εκκινούσαν από την προσυπογραφή των απόψεών του και έφταναν στα όρια της ταύτισης με τη χούντα. 

Ο δικτυακός του αμφιτρύων Φαήλος Κρανιδιώτης πρόσθεσε και τον θαυμασμό του για τον ηρωισμό του «ταξίαρχου Ιωαννίδη», για να αποδειχτεί ότι 39 χρόνια μετά, όλοι είμαστε μια «ωραία ατμόσφαιρα», χουντικοί και δημοκράτες, βασανιστές και αντιστασιακοί.

Είναι αλήθεια ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι από αυτούς που «δικαιούνται διά να ομιλούν». Οχι μόνο επειδή σε ηλικία 19 χρόνων ήταν «εκεί» και μάλιστα από εκείνους που έλαμψαν τις μέρες εκείνες του 1973, αλλά κυρίως επειδή είναι βάσιμος ο ισχυρισμός του ότι πολύ έγκαιρα είχε διατυπώσει τις ενστάσεις του για τη φετιχοποίηση του εορτασμού. Τις ίδιες απόψεις παραθέτει σήμερα, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Επιβεβαιώνω ότι όσα λέει σήμερα επαναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τα δικά του κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» τον μακρινό Νοέμβρη του 1978 και του 1979.

Άλλωστε η κριτική στη μυθοποίηση του Πολυτεχνείου ήταν κοινός τόπος για μεγάλη μερίδα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς και βεβαίως της εικονοκλαστικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος, Β' Πανελλαδική», της οποίας ήταν κεντρικό όργανο το περιοδικό αυτό και ηγετικό στέλεχος ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Μόνο που σ' εκείνες τις παλιές του απόψεις ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας προσθέτει και ορισμένα όψιμα συμπεράσματα. Αφήνω κατά μέρος τη βεβαιότητα του πρωθυπουργικού συμβούλου ότι ανήκει σ' εκείνους που δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση. Στέκομαι στην πρότασή του να καταργηθεί ο εορτασμός, όχι επειδή γίνεται μ' αυτό το βαλσαμωμένο τυπικό, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για ένα απλό «συμβάν», το οποίο δεν μπορεί να συγκρίνεται με τις ιστορικές στιγμές που τιμάμε σε άλλες εθνικές εορτές.

Ο παπούς με την μάσκα ...έφυγε

 Αναδημοσίευση από το "αναρχογατούλης"

Κάποιος φωτογράφος γύρισε το φακό σε κάτι ασυνήθιστο.. κάτι ασυνήθιστα παράξενο... ένας πάππους από κείνους που τα εγγόνια του λένε ιστορίες στα παιδιά τους ... γιατί τα μικρά δεν κάνει να "ενοχλήσουν" τον πολύ ηλικιωμένο κύριο. Ένας παππούς από κείνους που ζει σα  νέος ... φωνάζει..διεκδικεί την ελευθερία του δρόμου ένας παππούς που βλέπει,βλέπει πως έχουν τα πράγματα στο δρόμο.. .δεν ευελπιστεί να τουμπάρει την καταστολή με τις άσπρες του τρίχες και την ριτιδιασμένη του όψη. Δεν είναι από κείνους που φετιχοποιούν αλλοτριώνοντας τα μέσα ή που σφηνώνουν την εικόνα τους στην βρομισμένη αισθητική του τώρα.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!

Η άποψη σήμερα ορισμένων αριστερών για τον ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι θεωρούν ότι εκφυλίζεται σε ένα ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ, καταλήγει συνήθως στην αναζήτηση αριστερών αναχωμάτων στο εσωτερικό του. Αυτή η πρακτική δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν πολλές φορές. Όσοι λοιπόν σήμερα θεωρούν ότι μπροστά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ θα δοθεί μάχη ανάμεσα στην αριστερά του “ΝΕΟΥ ΠΑΣΟΚ”, η οποία εκφράζεται σήμερα από τον Π. Λαφαζάνη, ενάντια στον ρεφορμιστή Α. Τσίπρα, έχουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης με αυτούς που θεωρούσαν ότι το 96 στην μάχη για την διαδοχή του Α. Παπανδρέου ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος εξέφραζε το “αριστερό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στον “εκσυγχρονιστή” Σημίτη. Τους αφιερώνουμε λοιπόν το παρακάτω video, διευκρινίζοντας ότι προφανώς δεν θεωρούμε ότι υπάρχει καμία αναλογία (πολιτική και ηθική) τόσο του Τσίπρα με τον Σημίτη, όσο και του Λαφαζάνη με τον Τσοχατζόπουλο. Η μόνη αναλογία που υπάρχει είναι αυτή που αφορά στον τρόπο σκέψης εκείνων των αριστερών που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ. Απολαύστε, λοιπόν την "Αριστερά" τους με όλα τα "κλισέ" της:

Περί «αντι-ιμπεριαλισμού» και αξιών της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από το RedNoteBook

Σχεδόν το 8% όσων ψήφισαν στις εκλογές της 5ης Μαϊου Χρυσή Αυγή, έδωσαν θετική ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στις 17/06/2012. Δυσκολευόμασταν πολύ να αντιληφθούμε γιατί και πώς συνέβη αυτό. Ποιές θέσεις, ποιά πρόσωπα στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπορούσαν να φανούν ελκυστικά σε ανθρώπους που λίγες εβδομάδες νωρίτερα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια εγκληματική οργάνωση, της οποίας ο δημόσιος λόγος ξεχειλίζει από εθνικιστική μεγαλομανία, φυλετικό ρατσισμό, συνωμοσιολογικούς υπαινιγμούς, σωβινισμό και ομοφοβία;

Της Χάρις Τριανταφυλλίδου και του Γιάννη Μπουρνού

Την απορία μας αυτή, την έλυσε εν μέρει το άρθρο του κ. Π. Τουμανίδη, “μέλους της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ και της Γραμματείας του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ”, το οποίο αναδημοσιεύθηκε από την ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, iskra.gr, την Τρίτη, 20/11/2012. Στο άρθρο με τίτλο “Αντι-ιμπεριαλιστικός διεθνισμός ή “κοσμοπολίτικη” νατοϊκή ουδετερότητα”[1], γίνεται αναφορά, μεταξύ άλλων, στην κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ-Ασάντ ως νόμιμη συριακή κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της συριακής αντιπολίτευσης παρουσιάζονται ως ξενοκίνητοι κοινοί εγκληματίες και μισθοφόροι. Στο εν λόγω κείμενο, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο “Blog του Βύρωνα” και κρίθηκε από τους/τις διαχειριστές/διαχειρίστριες της ιστοσελίδας iskra.gr τόσο σημαντική συμβολή για τη διαμόρφωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα, ώστε να το αναδημοσιεύσουν στη σελίδα τους, βρίσκουμε φράσεις-διαμάντια, όπως:

γαμώ τα υπουργεία κλπ

Του Γιώργου Πρασσά

ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο έτοιμος για την κυβέρνηση:

Τατσόπουλος: Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα

Ο Π. Παπακωσταντίνου θα έπρεπε να είναι ένας από τους συντάκτες της προγραμματικής διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ...

Το κείμενο “Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!” του Π. Παπακωσταντίνου που δημοσιεύτηκε στο “ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ” αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωμένες πολιτικές αναλύσεις που έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Οι διαφωνίες μας εντοπίζονται σε δύο σημεία:

α) Για το πρώτο σημείο αναφέρουμε επιγραμματικά την άποψή μας, η ο οποία αφορά στην ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης στη χώρα μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει εθνική αστική τάξη και μάλιστα με δεδομένο ότι η θέση η χώρας μας δεν βρίσκεται στον πάτο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, η τάξη αυτή έχει σαφή ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Επίσης, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στην πολιτική σκηνή εκφραστές του κεφάλαιου που να εναντιώνονται στις κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ δεν πρέπει να μας ξεγελάσει και να θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης που θίγονται απ' αυτές τις πολιτικές.

β) Το άλλο σημείο αφορά στο ενιαίο μέτωπο. Εδώ οι διαφωνίες μας δεν εντοπίζονται στην αναγκαιότητα του, όπως αυτή τεκμηριώνεται από τον Π. Παπακωσταντίνου, αλλά στο κατά πόσο μπορεί να πραγματοποιηθεί, με δεδομένες τις θέσεις αλλά και τις σχέσεις των πολιτικών μορφωμάτων τα οποία θα μπορούσαν θεωρητικά να υιοθετήσουν μια τέτοια πολιτική επιλογή. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το ενιαίο μέτωπο σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο χωράνε όλες οι δυνάμεις οι οποίες αποδέχονται αυτή την αναγκαιότητα.

 Η πολιτική αξία αυτού του κειμένου του Π. Παπακωσταντίνου γίνεται αμέσως φανερή στον αναγνώστη. Γιαυτό προχωράμε, χωρίς άλλα σχόλια, στην αναδημοσίευσή του:

Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!

Η κρίση που απειλούσε να διαρρήξει την ευρωζώνη μοιάζει να εκτονώθηκε. Η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων πέρασε, έστω και δύσκολα, τα μέτρα και πάει να σταθεροποιηθεί. Οι “επικίνδυνες” κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πάλι σήκωσαν κεφάλι και πάλι ηττήθηκαν. Η βαθειά Ελλάδα υψώνει λευκή σημαία, παραδομένη στη μάχη της επιβίωσης μπροστά στον πιο βαρύ χειμώνα από την κατοχή και τον εμφύλιο. Έτσι σκέφτονται οι πιο ανόητοι εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων, που πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν και οι πιο ασταθείς εκπρόσωποι των κυριαρχούμενων, που ταλαντεύονται διαρκώς ανάμεσα στην ανυπομονησία και την απελπισία.

ΠΡΙΝ: Η “επαναθεμελίωση” του κομμουνισμού με παπάρες..

Πριν μερικές μέρες το ΠΡΙΝ δημοσίευσε ένα το άρθρο του Δημήτρη Γρηγορόπουλου με τον τίτλο “ΣΥΡΙΖΑ: Σχέδιο διακήρυξης ή διαχείρισης” το οποίο επιχειρεί να κάνει κριτική στο σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανάγκες που υπαγόρευσαν την σύνταξη αυτού του κειμένου γίνονται φανερές στον αναγνώστη από την πρώτη παράγραφο. Επιδιώκει να κρύψει τις τεράστιες πολιτικές και ιδεολογικές ανεπάρκειες του ΝΑΡ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ που έχουν οδηγήσει σε περιθωριοποίηση τον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την συγκρότηση ενός άλλου πόλου στο χώρο της Αριστεράς διακριτού από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και το ΚΚΕ. Όμως η τρομακτική πολιτική ανεπάρκεια που επέδειξαν τα επιτελεία αυτού του χώρου ακύρωσε αυτό το εγχείρημα.

Σήμερα λοιπόν αντί να αναζητούν απαντήσεις σε αυτή την αποτυχία τους και να προβληματίζονται για τις βεβαιότητες και την ορθότητα των επιλογών τους, συνεχίζουν ακάθεκτοι τον ίδιο δρόμο. Το κείμενο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό όχι βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τα πολιτικά αδιέξοδα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η πρώτη εικόνα που προσλαμβάνει ο αναγνώστης του κειμένου είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν “επαναστάτη” κομμουνιστή που χτυπάει σαν χταπόδι τον “ρεφορμισμό” του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε λοιπόν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου από την κομμουνιστική σκοπιά του συγγραφέα. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι η λέξη κομμουνισμός απουσιάζει εντελώς από το κείμενό του! Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...