Το ΜΑΑ διεκδικεί τον πολιτικό χώρο του ΔΗΚΚΙ!...

Η Αλέκα Παπαρήγα φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά απασχολημένη με τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ και δεν προλαβαίνει να έχει σωστή ενημέρωση για το τι συμβαίνει στους άλλους χώρους της Αριστεράς. Γι αυτό μπέρδεψε τις θέσεις του ΜΑΑ με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίστηκε στην βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με μια μερίδα της αστικής τάξης, «το λόμπι της δραχμής» και εκφράζει τα συμφέροντά της.

Είναι αλήθεια ότι και εμείς μπερδευτήκαμε όταν διαβάσαμε το φυλλάδιο «Σχέδιο Β. Ευρώ ή Δραχμή» που κυκλοφόρησε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής το οποίο απαντά σε σαράντα επιλεγμένες ερωτήσεις που σχετίζονται με το θέμα. Στην αρχή νομίσαμε ότι διαβάζουμε κάποιο κείμενο του Δ. Τσοβόλα, τότε που το ΔΗΚΚΙ διεκδικούσε να εκφράσει το “παλιό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στις εκσυγχρονιστικές πολιτικές που είχαν ήδη αρχίσει να επαναπροσδιορίζουν την νέα ταυτότητά του, γιαυτό επιστρέψαμε ξανά στο εξώφυλλο για να διαπιστώσουμε μήπως είχαμε κάνει λάθος στον εκδότη αυτού του φυλλάδιου. Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε ταξικής αναφοράς κατατάσσει αυτό το κείμενο εκτός της Αριστεράς. Η βασική του θέση συνοψίζεται σε μια φράση η οποία στερείται οποιουδήποτε πολιτικού περιεχομένου: “Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα”. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που εκφράζει τις ανησυχίες του ελληνικού αστισμού και αποβλέπει να συγκροτήσει τις νέες εθνικές συναινέσεις πάνω στο διάδοχο “Σχέδιο Β” σωτηρίας και επιβίωσής του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται αυτό το περίφημο “Σχέδιο Β”:

Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Πολλά από τα σχέδια αυτά έχουν δοθεί στη δημοσιότητα και έχουν συζητηθεί πολύ. Όπως της γερμανικής Bundesbank, της μεγάλης σκανδιναβικής τράπεζας Nordea Bank AB, του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας IFO, θεσμικού συμβούλου της Μέρκελ. Στη Γαλλία, επίσης, το Σχέδιο Β για την αποχώρηση της Ελλάδας, συντάχθηκε με την εποπτεία του ίδιου του τότε προέδρου Σαρκοζί και με την ευθύνη του υπουργού οικονομικών και συνεχίζεται τώρα με τον νέο πρόεδρο Ολάντ. 

Το μόνο που ξεχνούν οι συντάκτες του κειμένου είναι ότι ο τεχνοκρατικός σχεδιασμός των τραπεζών και των οικονομικών επιτελείων του κεφάλαιου και οι πολιτικές του μαζικού κινήματος δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη! Ποτέ στον κόσμο, κανένα λαϊκό κίνημα και καμία κοινωνική αλλαγή δεν έγινε με ανάλογα “Σχέδια Β”. Για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, ένας είναι ο στόχος και μία η “γραμμή” απέναντι σε όλα τα ενδεχόμενα της έκβασης της ταξικής πάλης. Γιατί για παράδειγμα “Τα κινήματα αποκλεισμού των μεσαζόντων, νέων συνεταιρισμών, αξιοποίησης δημοσίων εκτάσεων θα αποβούν εξαιρετικά χρήσιμα” στην περίπτωση που θα επιστρέψει η χώρα στην δραχμή, ως στοιχεία του Σχεδίου Β” και δεν είναι στοιχεία του Σχεδίου Α; Γιατί απαιτείται ένα σχέδιο Β' ώστε “σε όλες τις καταθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία εξωτερικού, θα υπάρξει άμεσα αυστηρός έλεγχος νομιμότητας για το «πόθεν έσχες», ώστε να επιβληθεί η δικαιοσύνη και το κράτος να ανακτήσει απολεσθέντα έσοδα” και δεν μπορούν να γίνουν τώρα, εντός του ευρώ και της ΕΕ, όταν μάλιστα η ίδια η ΕΕ όχι μόνον δεν εμποδίζει την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών αλλά αντίθετα κατακρίνει το ελληνικό κράτος ότι είναι ανίκανο να τις υλοποιήσει (αποδείχτηκε με την λίστα Λαγκάρντ); Μήπως δεν είναι ενημερωμένοι οι συντάκτες του κειμένου πως η ΕΕ  ήταν αυτή που επεσήμανε ότι το ίδιο το ελληνικό κράτος είναι αυτό που με το θεσμικό του πλαίσιο βοηθάει την ανάπτυξη του λαθρεμπόριου των καυσίμων και έχει επιβάλει υπέρμετρες φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές;

Όπου το κείμενο ξεφεύγει από τα χωράφια των  ιδεολογικών αταξικών/εθνικών προσδιορισμών και προσπαθεί να προσδώσει σε αυτούς συγκεκριμένο περιεχόμενο, τότε γίνεται πολιτικά αφελές και λειτουργεί προς την αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτή την οποία επιδιώκει. Όχι μόνον δεν δίνει πειστικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέτει, σε ένα εργαζόμενο που πλήττεται από την κρίση ή έχει οδηγηθεί στην ανεργία, αλλά δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά και συγχύσεις.

Μερικά παραδείγματα:

- Μας φοβίζει, επίσης, το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Υποτιμημένο νόμισμα δεν ισούται με εξασθενημένη, μη αναπτυσσόμενη, ετοιμοθάνατη οικονομία;

Ας πάρουμε το πιο τρανταχτό σύγχρονο παράδειγμα. Τη διαμάχη Αμερικής - Κίνας για το κινέζικο νόμισμα, που είναι υποτιμημένο. Οι Αμερικάνοι απειλούν με ποινές τους Κινέζους ώστε να ανατιμήσουν το νόμισμά τους, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το δολάριο. Οι Κινέζοι ανθίστανται πεισματικά. Θέλουν με κάθε τρόπο τη διατήρηση ενός υποτιμημένου νομίσματος, για να μπορούν οι εξαγωγές τους να είναι ανταγωνιστικές και οι εισαγωγές τους από τις άλλες χώρες να μένουν ακριβές και μη ανταγωνιστικές. Έτσι, για χώρες που από την πιο βαθιά ύφεση, όπως η Ελλάδα, θέλουν να περάσουν στην ανάπτυξη πάλι, χρειάζεται ένα νόμισμα που δεν είναι σκληρό, αλλά διεισδυτικό στις αγορές. Χρειάζεται άμεση έξοδος από το σκληρό ευρώ.

Τι σχέση η Κίνα, μια καπιταλιστική υπερδύναμη με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, με την χώρα μας; Η νομισματική πολιτική της Κίνας που στηρίζεται στην υποτίμηση του εθνικού νομίσματος σε σχέση με το δολάριο, δεν είναι μια πολιτική των “Κινέζων” απέναντι στους “Αμερικάνους”. Είναι μια πολιτική των Κινέζων καπιταλιστών, οι οποίοι για να κάνουν τις εξαγωγές τους ανταγωνιστικές, έχουν επιβάλει  στο εσωτερικό της χώρας την εξαθλίωση των Κινέζων  με “μισθούς” Κίνας. Χωρίς αυτή την συνθήκη - δηλαδή την φτηνή εργατική δύναμη - το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα της Κίνας δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος της κινέζικης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που θαυμάζουν οι συντάκτες του κειμένου.
Άλλο ένα παράδειγμα:

- Θα υπάρξει μεγάλος πληθωρισμός; Η «κατοχική δραχμή» που μας λένε;

Το θέμα είναι πώς θα φύγουμε από την «κατοχική» πείνα του ευρώ. Έχει υπολογιστεί ότι μια υποτίμηση της τάξης του 50% θα φέρει έναν εισαγόμενο πληθωρισμό κοντά στο 10%, που από χρονιά σε χρονιά θα μειώνεται σημαντικά. Είναι εφικτό να καλυφθεί ένα μικρό έλλειμμα του προϋπολογισμού «κόβοντας χρήμα», σε συνθήκες της σημερινής βαθιάς ύφεσης, χωρίς να υπάρξουν σημαντικές πληθωριστικές πιέσεις. Αντίθετα, η ανάκτηση της εθνικής οικονομικής πολιτικής θα συμβάλει στην αύξηση της ζήτησης, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, το άνοιγμα των μαγαζιών, την επαναλειτουργία των σκουριασμένων μηχανών.

Από ποιούς “έχει υπολογιστεί ότι μια υποτίμηση της τάξης του 50% θα φέρει έναν εισαγόμενο πληθωρισμό κοντά στο 10%, που από χρονιά σε χρονιά θα μειώνεται σημαντικά”; Τέτοιου τύπου αφορισμοί που υποτιμούν την νοημοσύνη του αναγνώστη μόνον γέλωτα μπορούν να προκαλέσουν, όπως και ο επόμενος αφορισμός που συνοδεύει τον πρώτο: “η ανάκτηση της εθνικής οικονομικής πολιτικής θα συμβάλει στην αύξηση της ζήτησης, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, το άνοιγμα των μαγαζιών, την επαναλειτουργία των σκουριασμένων μηχανών”.
Και ένα τελευταίο:

- Θα επιβραβευτούν αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες;

Οι καταθέσεις ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό θα φορολογηθούν με τρόπο αυστηρό και κοινωνικά δίκαιο. Έτσι δεν θα μεγαλώσουν ανάλογα με την υποτίμηση. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τις μετοχές ή ομόλογα εξωτερικού. Στόχος, όχι εύκολος, είναι η εισαγωγή συναλλάγματος, η επιστροφή των καταθέσεων, σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Εννοείται ότι σε όλες τις καταθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία εξωτερικού, θα υπάρξει άμεσα αυστηρός έλεγχος νομιμότητας για το «πόθεν έσχες», ώστε να επιβληθεί η δικαιοσύνη και το κράτος να ανακτήσει απολεσθέντα έσοδα.

Με ποιό μηχανισμό θα φορολογηθούν οι καταθέσεις των ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό; Με ποιό μηχανισμό θα υπάρξει άμεσα αυστηρός έλεγχος νομιμότητας για το «πόθεν έσχες» σε όλες τις καταθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία εξωτερικού; Ο στόχος “για εισαγωγή συναλλάγματος και επιστροφή των καταθέσεων” πως συνδυάζεται με τα προηγούμενα “θα”, που θυμίζουν τα “θα” του Ανδρέα Παπανδρέου;