Ο Π. Παπακωσταντίνου θα έπρεπε να είναι ένας από τους συντάκτες της προγραμματικής διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ...

Το κείμενο “Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!” του Π. Παπακωσταντίνου που δημοσιεύτηκε στο “ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ” αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωμένες πολιτικές αναλύσεις που έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Οι διαφωνίες μας εντοπίζονται σε δύο σημεία:

α) Για το πρώτο σημείο αναφέρουμε επιγραμματικά την άποψή μας, η ο οποία αφορά στην ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης στη χώρα μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει εθνική αστική τάξη και μάλιστα με δεδομένο ότι η θέση η χώρας μας δεν βρίσκεται στον πάτο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, η τάξη αυτή έχει σαφή ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Επίσης, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στην πολιτική σκηνή εκφραστές του κεφάλαιου που να εναντιώνονται στις κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ δεν πρέπει να μας ξεγελάσει και να θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης που θίγονται απ' αυτές τις πολιτικές.

β) Το άλλο σημείο αφορά στο ενιαίο μέτωπο. Εδώ οι διαφωνίες μας δεν εντοπίζονται στην αναγκαιότητα του, όπως αυτή τεκμηριώνεται από τον Π. Παπακωσταντίνου, αλλά στο κατά πόσο μπορεί να πραγματοποιηθεί, με δεδομένες τις θέσεις αλλά και τις σχέσεις των πολιτικών μορφωμάτων τα οποία θα μπορούσαν θεωρητικά να υιοθετήσουν μια τέτοια πολιτική επιλογή. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το ενιαίο μέτωπο σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο χωράνε όλες οι δυνάμεις οι οποίες αποδέχονται αυτή την αναγκαιότητα.

 Η πολιτική αξία αυτού του κειμένου του Π. Παπακωσταντίνου γίνεται αμέσως φανερή στον αναγνώστη. Γιαυτό προχωράμε, χωρίς άλλα σχόλια, στην αναδημοσίευσή του:

Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!

Η κρίση που απειλούσε να διαρρήξει την ευρωζώνη μοιάζει να εκτονώθηκε. Η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων πέρασε, έστω και δύσκολα, τα μέτρα και πάει να σταθεροποιηθεί. Οι “επικίνδυνες” κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πάλι σήκωσαν κεφάλι και πάλι ηττήθηκαν. Η βαθειά Ελλάδα υψώνει λευκή σημαία, παραδομένη στη μάχη της επιβίωσης μπροστά στον πιο βαρύ χειμώνα από την κατοχή και τον εμφύλιο. Έτσι σκέφτονται οι πιο ανόητοι εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων, που πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν και οι πιο ασταθείς εκπρόσωποι των κυριαρχούμενων, που ταλαντεύονται διαρκώς ανάμεσα στην ανυπομονησία και την απελπισία.

ΠΡΙΝ: Η “επαναθεμελίωση” του κομμουνισμού με παπάρες..

Πριν μερικές μέρες το ΠΡΙΝ δημοσίευσε ένα το άρθρο του Δημήτρη Γρηγορόπουλου με τον τίτλο “ΣΥΡΙΖΑ: Σχέδιο διακήρυξης ή διαχείρισης” το οποίο επιχειρεί να κάνει κριτική στο σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανάγκες που υπαγόρευσαν την σύνταξη αυτού του κειμένου γίνονται φανερές στον αναγνώστη από την πρώτη παράγραφο. Επιδιώκει να κρύψει τις τεράστιες πολιτικές και ιδεολογικές ανεπάρκειες του ΝΑΡ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ που έχουν οδηγήσει σε περιθωριοποίηση τον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την συγκρότηση ενός άλλου πόλου στο χώρο της Αριστεράς διακριτού από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και το ΚΚΕ. Όμως η τρομακτική πολιτική ανεπάρκεια που επέδειξαν τα επιτελεία αυτού του χώρου ακύρωσε αυτό το εγχείρημα.

Σήμερα λοιπόν αντί να αναζητούν απαντήσεις σε αυτή την αποτυχία τους και να προβληματίζονται για τις βεβαιότητες και την ορθότητα των επιλογών τους, συνεχίζουν ακάθεκτοι τον ίδιο δρόμο. Το κείμενο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό όχι βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τα πολιτικά αδιέξοδα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η πρώτη εικόνα που προσλαμβάνει ο αναγνώστης του κειμένου είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν “επαναστάτη” κομμουνιστή που χτυπάει σαν χταπόδι τον “ρεφορμισμό” του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε λοιπόν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου από την κομμουνιστική σκοπιά του συγγραφέα. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι η λέξη κομμουνισμός απουσιάζει εντελώς από το κείμενό του! Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...

Ουδέν σχόλιο...

Αναδημοσίευση από την "ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών"

Αναδημοσίευση από τον σημερινό Ριζοσπάστη (τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά...):

Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά.

Ρήγμα στα Δυτικά...

Φίλοι και φίλες συμπολίτες του Αιγάλεω,

Στους μαύρους καιρούς που ζούμε, μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του 3ου Μνημονίου, βιώνουμε καθημερινά την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια μέσω του κουρελιάσματος των μισθών και των συντάξεων. Η εξαφάνιση όλων των κοινωνικών παροχών σε υγεία και παιδεία, η περιστολή των ελευθεριών και η αναλγησία, η αδιαφορία και η κοροϊδία της τρικομματικής ελληνικής ΤΡΟΪΚΑΣ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά, η «βοήθεια» των ρατσιστικών φασιστικών ομάδων σε αυτή την κατεύθυνση, χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητά μας.

Είμαστε πολίτες του τόπου μας που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια νέα δημοτικοπολιτική κίνηση η οποία ως βάση της θα έχει τους πολίτες και το λαό. Ξεπερνώντας τα υπάρχοντα σχήματα διαχείρισης και θέλοντας να μετατρέψουμε τους καταγγελτικούς λόγους σε καθημερινή δράση και παρέμβαση στα πράγματα της πόλης που ζούμε, σας καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση και ιδρυτική συνέλευση την Τετάρτη 21 Νοέμβρη στις 7.00μμ στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΙΓΑΛΕΩ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ». Σκοπός μας να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δημιουργήσουμε ΡΗΓΜΑ και ανατροπή στην εξαθλίωση, στη διαχείριση και στον κενό – δήθεν αντισυστημικό- λόγο.

Διάλογος για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Βρισκόμαστε μόλις ένα (1) μήνα πριν από τη 2^η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα το πρώτο 15ήμερο του Δεκεμβρίου σύμφωνα με την απόφαση του ΠΣ της 14/07/2012, και ο διάλογος δεν έχει καν ανοίξει σε κανένα επίπεδο! Από όσο μάλιστα γνωρίζουμε, η μοναδική, ελάχιστη, συμβολή προς αυτήν την κατεύθυνση μέχρι στιγμής είναι το wiki που έχει ανεβάσει το blog μας εδώ: http://antarsya.pbworks.com . Η ΚΣΕ από τον Ιούλιο είχε θέσει ως στόχο ένα πρώτο πολιτικό ντοκουμέντο να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, με το σύνολο των θέσεων να κυκλοφορεί τον Οκτώβριο. Έχουμε ήδη μπει στο Νοέμβριο και δεν έχει καν συγκροτηθεί Επιτροπή Θέσεων (!!!). Ενώ τα χρονοδιαγράμματα τηρούνται όποτε αποφασίζουμε κάποια εκδήλωση, στις εσωτερικές διαδικασίες πάντα υπάρχει καθυστέρηση. Λες και θέλουμε να αποφύγουμε το διάλογο, λες και, αν μείνουμε σιωπηλοί, τότε η Συνδιάσκεψη θα περάσει, δε θα βρει κανέναν και θα φύγει! Η συγκυρία, όμως, είναι κρισιμότατη και δε δικαιούμαστε να κρατάμε τέτοια αμήχανη στάση. Ούτε και μας αξίζει. Αν και η αμηχανία μετά τις εκλογές είναι δεδομένη έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε συνέλθει, να έχουμε σταθεί στα πόδια μας και να σχεδιάζουμε το μέλλον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς

(από το ΑΝΤΑΡΤΥΚΟ)

Δημοσιεύουμε σε αποκλειστικότητα μια χαρακτηριστική συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διεξάγεται μεταξύ ενός απλού και αφελούς μέλους της και ενός διακεκριμένου στελέχους μιας από τις πιο μεγάλες συνιστώσες της.

Η ενότητα της Αριστεράς, η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και η απλή αναλογική...

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα εντός του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις προγραμματικές του θέσεις δεν αφορά στην κοινωνία αλλά στις συνιστώσες του και στην διαμόρφωση μικροσυσχετισμών στο εσωτερικό του. Ο κόσμος που τον στηρίζει και τον ψήφισε για να γίνει κυβέρνηση άλλα πράγματα περιμένει απ' αυτόν.

Το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τομή στο πολιτικό σκηνικό με συνέπειές που δεν μπορούν να προβλεφθούν σήμερα. Οι εξελίξεις που θα πυροδοτηθούν από ένα τέτοιο συμβάν, δεν θα κριθούν πρωτίστως από τις προγραμματικές του θέσεις, όπως εξάλλου η εκλογική άνοδός του δεν κρίθηκε από το εκλογικό πρόγραμμά του ούτε τον Μάη, ούτε τον Ιούνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το γεγονός ότι σήμερα εκφράζει τον ένα πόλο της ταξικής πόλωσης στη χώρας μας. Η κρίσιμη περίοδος που θα σφραγίσει τις εξελίξεις και θα κρίνει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι σύντομη. Οι εκατό πρώτες μέρες θα είναι αυτές που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα αυτού του συμβάντος. Σε αυτό το διάστημα δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κανένα σχέδιο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ή για την “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” και άλλα παρόμοια μεγαλοεπίβολα σχέδια που επεξεργάζονται με περισσή έπαρση επιτελεία του.

Απ' αυτή την άποψη, σήμερα η συζήτηση θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στα 10 πρώτα νομοσχέδια που θα καταθέσει για ψήφιση αφού αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες καθώς και τα πλαίσια διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτά θα πρέπει να είναι έτοιμα από τώρα και να τεθούν σε δημόσια συζήτηση. Ο λαός θα πρέπει να ξέρει συγκεκριμένα τι θα περιμένει άμεσα από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα: Ποια μέτρα προστασίας για τα λαϊκά στρώματα θα ληφθούν άμεσα, όταν σήμερα το κράτος κόβει την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε χιλιάδες νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χαράτσια, ενώ μεγαλά στρώματα του πληθυσμού στερούνται στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και οι τράπεζες κατάσχουν σπίτια για χρέη; Θα επιβάλει κρατικό έλεγχο στις τιμές βασικών προϊόντων διατροφής και ενοικιοστάσιο; Θα αλλάξει το καθεστώς φορολογίας μεταφέροντας τα βάρη από την μισθωτή εργασία στο κεφάλαιο; Το ένα και μοναδικό σχέδιο που έχει ανάγκη σήμερα ως πολιτικό εφόδιο ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά στις πολιτικές που θα εφαρμόσει στις εκατό πρώτες μέρες. Αυτό το σχέδιο ουσιαστικά θα είναι και το πεδίο συμφωνίας με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς για την στήριξη ή την συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί που το “ya basta” υπερισχύει του φόβου

Αναδημοσίευση από το  REDNotebook

Του Δημήτρη Γκιβίση

«Δεν έχετε συμμάχους» [1] είπε την Κυριακή ο Βενιζέλος απευθυνόμενος προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, και αφού είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση της Παπαρήγα ότι ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που εκφράζει αναφανδόν το λόμπι της δραχμής. Το γιατί δεν είναι το ΚΚΕ -που ως γνωστό ζητάει την έξοδο της χώρας από την Ε. Ε. (αυτό που εκφράζει το λόμπι της δραχμής), μένει ακόμα αναπάντητο από την ηγεσία του. Άλλωστε, η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι αποτελεί μαρμαρωμένο αυτοσκοπό για τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι λειτουργεί ως το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για το επαναστατικό λίμπιντό τους. Ενδεικτικό των αντιφάσεων που προκαλεί η εμμονή, είναι ότι ενώ στις 25 Οκτωβρίου η Παπαρήγα σωστά είπε ότι οι κυβερνητικοί εταίροι φοβούνται την λαϊκή ψήφο [2], όταν δέκα ημέρες αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε εκλογές, ο Περισσός τον κατηγόρησε ότι τις ζητάει προτού προλάβει το κίνημα να οργανωθεί και ξεσκεπαστεί ο πραγματικός χαρακτήρας της δικής του πολιτικής (sic) [3]. Αλλά ας αφήσουμε το πότε και το εάν το κίνημα θα κριθεί έτοιμο από το ΚΚΕ, άλλωστε, κάποιοι έχουν κάνει την επιλογή να πεθάνουν χωρίς να νοιώσουν ποτέ τους την ηδονή τού να σπας έστω και ένα τζάμι.

Σπάνια μπροσούρα του 1979: - Νοέμβρης 1973 - Εξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουν εφτά.

Αναδημοσίευση από το XYZ Contagion

Επετειακώς, παρουσιάζουμε μια ιστορική μπροσούρα από το 1979, πολύ σπάνια από ένα σημείο και μετά, που ευτυχώς “ξαναζωντανεύει” χάρη στις ψηφιακές διευκολύνσεις. Από την “Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτών”, της οποίας η ιστορική της έκδοση “Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται”, ουσιαστικά το χρονικό των κοινωνικών αγώνων 1972-1980, λογικά θα είναι οικεία σε όσους ασχολούνται με την Μεταπολίτευση). Η παρούσα έκδοση με τίτλο “Νοέμβρης 1973 – Εξι χρόνια αρκετά Δεν θα γίνουν εφτά [Το χρονικό του αγώνα Ντοκουμέντα] [23 Ιούλη 1975 Σχόλια και συμπεράσματα]” ήταν από τα πρώτα γραπτά κείμενα που έθεσαν το θέμα της “Πανσπουδαστικής Νο #8” (υπάρχει ολόκληρο το φύλλο εντός της μπροσούρας) και την στάση των οργανώσεων Αντι-ΕΦΕΕ/ΚΝΕ/ΚΚΕ τις ημέρες της εξέγερσης, ενώ στις 78 σελίδες της μπροσούρας θίγονται και πολλά ακόμα ζητήματα, όπως μπορείτε να δείτε:

[Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτών] - Νοέμβρης 1973 Εξι χρόνια αρκετά Δεν θα γίνουν εφτά. [Το χρονικό του αγώνα ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Άδωνη Γεωργιάδη και όχι μόνο...

Κάλυκας από πολεμικό όπλο με τα διακριτικά HXP-70 τον οποίο συλλέξαμε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου την 17η Νοέμβρη 1973...

Με αφορμή το κείμενο: 'Αδωνις Γεωργιάδης:"Στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε ουδείς"

Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος

Τυπικά το Πολυτεχνείο ήταν «ήττα» για το εργατικό κίνημα. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε; Με όλες αυτές τις αρνητικές συνθήκες γύρω της, η εξέγερση όχι μόνο δεν πέτυχε τους διακηρυγμένους στόχους της (πτώση χούντας, απομάκρυνση Νατοϊκών βάσεων κλπ) αλλά καταστάλθηκε βίαια με δεκάδες νεκρούς. Ακόμα και τα υποτυπώδη δημοκρατικά δικαιώματα και παραχωρήσεις που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση, μπήκαν στο γύψο.

Ούτε, φυσικά, έφερε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως εσφαλμένα έχει γράψει η ελληνική μυθολογία. Αυτή είχε ήδη δρομολογηθεί «από τα πάνω» για τις ανάγκες του κεφάλαιου να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ στο δρόμο για την ΕΕ.

Αν, λοιπόν, αυτές οι δυσμενείς συνθήκες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια συντριβή, μήπως η εξέγερση ήταν «λάθος»;

Κι όμως! Το Πολυτεχνείο έφερε τη Μεταπολίτευση! Δηλαδή την είσοδο του μαζικού κινήματος σαν πολιτικό παράγοντα. Οι εργάτες, οι φοιτητές, το κομμουνιστικό κίνημα άρθρωνε λόγο απέναντι στις επιδιώξεις των αφεντικών. Το χτίσιμο των συνδικάτων, των αριστερών κομμάτων, τα όποια κοινωνικά δικαιώματα δεν κερδίζονται από τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά από το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα. Αν έχετε αμφιβολίες δείτε το patriot act στις ΗΠΑ, τα κοινωνικά δικαιώματα στην Τουρκία και κατά πόσο ο «κοινοβουλευτισμός» εμπόδισε τις επεμβάσεις στις καταλήψεις σπιτιών στις βορειοευρωπαϊκες χώρες.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου ακύρωσαν κάθε περιθώριο κοινωνικής συναίνεσης με την κυβέρνηση. Έφεραν στο προσκήνιο την κοινωνική και πολιτική πόλωση. Ξαναόρισαν τα σύνορα δεξιάς – αριστεράς… με τους δικούς μας όρους.

Ποτέ μια «ήττα» στο ελληνικό εργατικό κίνημα δεν ήταν τόσο ελπιδοφόρα, σαν κι αυτή του Πολυτεχνείου.

(απόσπασμα από το κείμενο "Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος" )