Διάλογος για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Βρισκόμαστε μόλις ένα (1) μήνα πριν από τη 2^η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα το πρώτο 15ήμερο του Δεκεμβρίου σύμφωνα με την απόφαση του ΠΣ της 14/07/2012, και ο διάλογος δεν έχει καν ανοίξει σε κανένα επίπεδο! Από όσο μάλιστα γνωρίζουμε, η μοναδική, ελάχιστη, συμβολή προς αυτήν την κατεύθυνση μέχρι στιγμής είναι το wiki που έχει ανεβάσει το blog μας εδώ: http://antarsya.pbworks.com . Η ΚΣΕ από τον Ιούλιο είχε θέσει ως στόχο ένα πρώτο πολιτικό ντοκουμέντο να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, με το σύνολο των θέσεων να κυκλοφορεί τον Οκτώβριο. Έχουμε ήδη μπει στο Νοέμβριο και δεν έχει καν συγκροτηθεί Επιτροπή Θέσεων (!!!). Ενώ τα χρονοδιαγράμματα τηρούνται όποτε αποφασίζουμε κάποια εκδήλωση, στις εσωτερικές διαδικασίες πάντα υπάρχει καθυστέρηση. Λες και θέλουμε να αποφύγουμε το διάλογο, λες και, αν μείνουμε σιωπηλοί, τότε η Συνδιάσκεψη θα περάσει, δε θα βρει κανέναν και θα φύγει! Η συγκυρία, όμως, είναι κρισιμότατη και δε δικαιούμαστε να κρατάμε τέτοια αμήχανη στάση. Ούτε και μας αξίζει. Αν και η αμηχανία μετά τις εκλογές είναι δεδομένη έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε συνέλθει, να έχουμε σταθεί στα πόδια μας και να σχεδιάζουμε το μέλλον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς

(από το ΑΝΤΑΡΤΥΚΟ)

Δημοσιεύουμε σε αποκλειστικότητα μια χαρακτηριστική συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διεξάγεται μεταξύ ενός απλού και αφελούς μέλους της και ενός διακεκριμένου στελέχους μιας από τις πιο μεγάλες συνιστώσες της.

Η ενότητα της Αριστεράς, η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και η απλή αναλογική...

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα εντός του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις προγραμματικές του θέσεις δεν αφορά στην κοινωνία αλλά στις συνιστώσες του και στην διαμόρφωση μικροσυσχετισμών στο εσωτερικό του. Ο κόσμος που τον στηρίζει και τον ψήφισε για να γίνει κυβέρνηση άλλα πράγματα περιμένει απ' αυτόν.

Το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τομή στο πολιτικό σκηνικό με συνέπειές που δεν μπορούν να προβλεφθούν σήμερα. Οι εξελίξεις που θα πυροδοτηθούν από ένα τέτοιο συμβάν, δεν θα κριθούν πρωτίστως από τις προγραμματικές του θέσεις, όπως εξάλλου η εκλογική άνοδός του δεν κρίθηκε από το εκλογικό πρόγραμμά του ούτε τον Μάη, ούτε τον Ιούνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το γεγονός ότι σήμερα εκφράζει τον ένα πόλο της ταξικής πόλωσης στη χώρας μας. Η κρίσιμη περίοδος που θα σφραγίσει τις εξελίξεις και θα κρίνει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι σύντομη. Οι εκατό πρώτες μέρες θα είναι αυτές που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα αυτού του συμβάντος. Σε αυτό το διάστημα δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κανένα σχέδιο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ή για την “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” και άλλα παρόμοια μεγαλοεπίβολα σχέδια που επεξεργάζονται με περισσή έπαρση επιτελεία του.

Απ' αυτή την άποψη, σήμερα η συζήτηση θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στα 10 πρώτα νομοσχέδια που θα καταθέσει για ψήφιση αφού αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες καθώς και τα πλαίσια διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτά θα πρέπει να είναι έτοιμα από τώρα και να τεθούν σε δημόσια συζήτηση. Ο λαός θα πρέπει να ξέρει συγκεκριμένα τι θα περιμένει άμεσα από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα: Ποια μέτρα προστασίας για τα λαϊκά στρώματα θα ληφθούν άμεσα, όταν σήμερα το κράτος κόβει την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε χιλιάδες νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χαράτσια, ενώ μεγαλά στρώματα του πληθυσμού στερούνται στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και οι τράπεζες κατάσχουν σπίτια για χρέη; Θα επιβάλει κρατικό έλεγχο στις τιμές βασικών προϊόντων διατροφής και ενοικιοστάσιο; Θα αλλάξει το καθεστώς φορολογίας μεταφέροντας τα βάρη από την μισθωτή εργασία στο κεφάλαιο; Το ένα και μοναδικό σχέδιο που έχει ανάγκη σήμερα ως πολιτικό εφόδιο ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά στις πολιτικές που θα εφαρμόσει στις εκατό πρώτες μέρες. Αυτό το σχέδιο ουσιαστικά θα είναι και το πεδίο συμφωνίας με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς για την στήριξη ή την συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί που το “ya basta” υπερισχύει του φόβου

Αναδημοσίευση από το  REDNotebook

Του Δημήτρη Γκιβίση

«Δεν έχετε συμμάχους» [1] είπε την Κυριακή ο Βενιζέλος απευθυνόμενος προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, και αφού είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση της Παπαρήγα ότι ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που εκφράζει αναφανδόν το λόμπι της δραχμής. Το γιατί δεν είναι το ΚΚΕ -που ως γνωστό ζητάει την έξοδο της χώρας από την Ε. Ε. (αυτό που εκφράζει το λόμπι της δραχμής), μένει ακόμα αναπάντητο από την ηγεσία του. Άλλωστε, η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι αποτελεί μαρμαρωμένο αυτοσκοπό για τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι λειτουργεί ως το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για το επαναστατικό λίμπιντό τους. Ενδεικτικό των αντιφάσεων που προκαλεί η εμμονή, είναι ότι ενώ στις 25 Οκτωβρίου η Παπαρήγα σωστά είπε ότι οι κυβερνητικοί εταίροι φοβούνται την λαϊκή ψήφο [2], όταν δέκα ημέρες αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε εκλογές, ο Περισσός τον κατηγόρησε ότι τις ζητάει προτού προλάβει το κίνημα να οργανωθεί και ξεσκεπαστεί ο πραγματικός χαρακτήρας της δικής του πολιτικής (sic) [3]. Αλλά ας αφήσουμε το πότε και το εάν το κίνημα θα κριθεί έτοιμο από το ΚΚΕ, άλλωστε, κάποιοι έχουν κάνει την επιλογή να πεθάνουν χωρίς να νοιώσουν ποτέ τους την ηδονή τού να σπας έστω και ένα τζάμι.

Σπάνια μπροσούρα του 1979: - Νοέμβρης 1973 - Εξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουν εφτά.

Αναδημοσίευση από το XYZ Contagion

Επετειακώς, παρουσιάζουμε μια ιστορική μπροσούρα από το 1979, πολύ σπάνια από ένα σημείο και μετά, που ευτυχώς “ξαναζωντανεύει” χάρη στις ψηφιακές διευκολύνσεις. Από την “Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτών”, της οποίας η ιστορική της έκδοση “Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται”, ουσιαστικά το χρονικό των κοινωνικών αγώνων 1972-1980, λογικά θα είναι οικεία σε όσους ασχολούνται με την Μεταπολίτευση). Η παρούσα έκδοση με τίτλο “Νοέμβρης 1973 – Εξι χρόνια αρκετά Δεν θα γίνουν εφτά [Το χρονικό του αγώνα Ντοκουμέντα] [23 Ιούλη 1975 Σχόλια και συμπεράσματα]” ήταν από τα πρώτα γραπτά κείμενα που έθεσαν το θέμα της “Πανσπουδαστικής Νο #8” (υπάρχει ολόκληρο το φύλλο εντός της μπροσούρας) και την στάση των οργανώσεων Αντι-ΕΦΕΕ/ΚΝΕ/ΚΚΕ τις ημέρες της εξέγερσης, ενώ στις 78 σελίδες της μπροσούρας θίγονται και πολλά ακόμα ζητήματα, όπως μπορείτε να δείτε:

[Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτών] - Νοέμβρης 1973 Εξι χρόνια αρκετά Δεν θα γίνουν εφτά. [Το χρονικό του αγώνα ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Άδωνη Γεωργιάδη και όχι μόνο...

Κάλυκας από πολεμικό όπλο με τα διακριτικά HXP-70 τον οποίο συλλέξαμε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου την 17η Νοέμβρη 1973...

Με αφορμή το κείμενο: 'Αδωνις Γεωργιάδης:"Στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε ουδείς"

Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος

Τυπικά το Πολυτεχνείο ήταν «ήττα» για το εργατικό κίνημα. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε; Με όλες αυτές τις αρνητικές συνθήκες γύρω της, η εξέγερση όχι μόνο δεν πέτυχε τους διακηρυγμένους στόχους της (πτώση χούντας, απομάκρυνση Νατοϊκών βάσεων κλπ) αλλά καταστάλθηκε βίαια με δεκάδες νεκρούς. Ακόμα και τα υποτυπώδη δημοκρατικά δικαιώματα και παραχωρήσεις που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση, μπήκαν στο γύψο.

Ούτε, φυσικά, έφερε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως εσφαλμένα έχει γράψει η ελληνική μυθολογία. Αυτή είχε ήδη δρομολογηθεί «από τα πάνω» για τις ανάγκες του κεφάλαιου να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ στο δρόμο για την ΕΕ.

Αν, λοιπόν, αυτές οι δυσμενείς συνθήκες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια συντριβή, μήπως η εξέγερση ήταν «λάθος»;

Κι όμως! Το Πολυτεχνείο έφερε τη Μεταπολίτευση! Δηλαδή την είσοδο του μαζικού κινήματος σαν πολιτικό παράγοντα. Οι εργάτες, οι φοιτητές, το κομμουνιστικό κίνημα άρθρωνε λόγο απέναντι στις επιδιώξεις των αφεντικών. Το χτίσιμο των συνδικάτων, των αριστερών κομμάτων, τα όποια κοινωνικά δικαιώματα δεν κερδίζονται από τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά από το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα. Αν έχετε αμφιβολίες δείτε το patriot act στις ΗΠΑ, τα κοινωνικά δικαιώματα στην Τουρκία και κατά πόσο ο «κοινοβουλευτισμός» εμπόδισε τις επεμβάσεις στις καταλήψεις σπιτιών στις βορειοευρωπαϊκες χώρες.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου ακύρωσαν κάθε περιθώριο κοινωνικής συναίνεσης με την κυβέρνηση. Έφεραν στο προσκήνιο την κοινωνική και πολιτική πόλωση. Ξαναόρισαν τα σύνορα δεξιάς – αριστεράς… με τους δικούς μας όρους.

Ποτέ μια «ήττα» στο ελληνικό εργατικό κίνημα δεν ήταν τόσο ελπιδοφόρα, σαν κι αυτή του Πολυτεχνείου.

(απόσπασμα από το κείμενο "Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος" )

Tι να το κάνεις το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας, όταν έχεις το Συνδικαλιστικό του ΣΚΑΪ;

Αναδημοσίευση από το "mao.gr"

Γιατί είπες τις απεργοσπάστριες γαϊδούρες;

Eπί περίπου 10 λεπτά ο Νίκος Ευαγγελάτος, στο δελτίο του ΣΚΑΪ, πίεζε ένα συνδικαλιστή από τα Τρίκαλα να παραδεχτεί ότι φέρθηκε τραμπούκικα και να ζητήσει συγγνώμη επειδή είπε κάποιες εργαζόμενες “γαϊδούρες”.

Όχι όμως κάποιες τυχαίες εργαζόμενες, αλλά κάποιες κατά συρροήν απεργοσπάστριες.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το οπτικό χαλί της εισαγγελικής αγόρευσης ήταν ένα βίντεο που έχει κάνει το γύρο του διαδίκτυου και δείχνει τον -ίσως όχι και τόσο χαρισματικό- πρόεδρο των εργαζομένων στο Δήμο Τρικάλων να βγάζει έξω τις συναδέλφους του που ήθελαν ντε και καλό να εργαστούν τη μέρα της απεργίας (8 Νοεμβρίου), την οποία είχε αποφασίσει η γενική συνέλευση. Ο οργισμένος συνδικαλιστής κατεβάζει το διακόπτη του ηλεκτρικού, λέει επιτακτικά “όλοι έξω” και γίνεται έξαλλος από οργή όταν μια κυρία γελάει. “Δεν ντρέπεστε, δεν έχετε τσίπα πάνω σας”, τους λέει. “Ούτε στη γενική συνέλευση ήρθατε. Αύριο θα απολυθούν 200 συνάδελφοί σας και δεν σας νοιάζει. Γαϊδούρες, ε, γαϊδούρες!” Αυτές ήταν οι πιο ακραίες φράσεις που έκαναν τον σαλονάτο Ευαγγελάτο να φρίξει.

Μεγάλη νίκη των “Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων”

Αναδημοσίευση από το "Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις"

Ανακοίνωση σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια:

Μεγάλη νίκη των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων και των ευρύτερων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων σηματοδότησαν οι εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο (ΚΥΣΔΕ) οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις σημείωσαν μεγάλη άνοδο κατά 4,8 %. Να σημειώσουμε πως για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού εκλέγεται αιρετός στο ΚΥΣΔΕ από την αριστερά, σε ένα όργανο στο οποίο πάντα επικρατούσαν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού.
Στις 13 περιφέρειες της χώρας εξελέγησαν 13 αιρετοί από τα ψηφοδέλτια που υποστηρίχθηκαν από την Αριστερά. Την προηγούμενη περίοδο (στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2010) είχαν εκλεγεί αντίστοιχα 6 αιρετοί.
Πιο συγκεκριμένα, σε 5 περιφέρειες τα ευρύτερα σχήματα της Αριστεράς (συμμετέχουν οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις, οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις-Κινήσεις και Ανένταχτοι Αριστεροί) αναδείχθηκαν 1^η δύναμη με μεγάλα ποσοστά:

Που βρίσκεται το «άγιο δισκοπότηρο» της Αριστεράς;

(Αφιερωμένο εξαιρετικά για όσους ονειρεύονται την "ενότητα της Αριστεράς"...)

...Η αμφιβολία είναι βάσιμη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι, μπροστά στα αδιέξοδα της υπάρχουσας πολιτικής τάξης, μερίδα των επιχειρηματικών ελίτ, ίσως και ξένων κέντρων, αρχίζει να σκέφτεται μήπως θα ήταν καλύτερα να περάσει τον «μουντζούρη» του χρέους και την ηλεκτρική καρέκλα της κυβέρνησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν η ηγεσία του αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί μια σύντομη αριστερή παρένθεση, την οποία θα ακολουθήσει η θριαμβευτική επέλαση των Μνημονιακών πάνω στην καμμένη γη των προδομένων λαϊκών ελπίδων.

Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης: Η προγραμματική αποσαφήνιση από την πλευρά της Αριστεράς. Όχι με την έννοια των κατεβατών επί μέρους μέτρων, που κανείς δεν διαβάζει και δεν έχουν και πολύ νόημα. Αλλά με την έννοια ενός Οδικού Χάρτη, μιας πειστικής αφήγησης για τη δύσκολη μετάβαση από το σημερινό χάος σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

(Από το κείμενο του Π. Παπακωσταντίνου: Aριστερή κυβέρνηση ή αριστερή παρένθεση; )

Σήμερα δεν μιλάει κανείς για προβοκάτορες…

Οι μορφές αγώνα με τα μαζικά συλλαλητήρια και τις διαδηλώσεις και τις 24ώρες ή 48ωρες έχουν δείξει τα όρια τους. Ο κόσμος κατεβαίνει και ξανακατεβαίνει στις διαδηλώσεις, πνίγεται στα χημικά και γυρίζει σπίτι του απογοητευμένος, αφού για μια ακόμα φορά οι αγώνες τους δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτά δεν αρκούν πλέον.

Κάποιοι μιλούν για γενική πολιτική απεργία, αλλά κανένας συνδικαλιστικός φορέας ή πολιτικός σχηματισμός δεν υιοθετεί το αίτημα. Αρκετοί κρύβονται πίσω από γενικόλογους λεκτικούς αγωνιστικούς» και ανατρεπτικούς βερμπαλισμούς για να κρύψουν την αδυναμία πρακτικών προτάσεων που θα πάνε το κίνημα ένα βήμα παραπέρα. Κάποιοι έχουν την εύκολη λύση: «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Μερικοί απ’ αυτούς δεν εμπιστεύονται την λαϊκή πρωτοβουλία και προεξοφλούν την ήττα του μαζικού κινήματος, γι αυτό θεωρητικοποιούν την μιζέρια τους προβάλλοντας ως κύριο πολιτικό στόχο την διαχείριση αυτής της ήττας μέσω «σχεδίων Β’».

Δειλά δειλά αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους άλλες μορφές αγώνα, όπως καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Και ενώ η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά της στερεότυπα, ο αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τον δικομματισμό ( όπως τα συνδικάτα της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.κλπ) δείχνουν να είναι πιο ανοικτές σε παρόμοιες αναζητήσεις.