Που βρίσκεται το «άγιο δισκοπότηρο» της Αριστεράς;

(Αφιερωμένο εξαιρετικά για όσους ονειρεύονται την "ενότητα της Αριστεράς"...)

...Η αμφιβολία είναι βάσιμη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι, μπροστά στα αδιέξοδα της υπάρχουσας πολιτικής τάξης, μερίδα των επιχειρηματικών ελίτ, ίσως και ξένων κέντρων, αρχίζει να σκέφτεται μήπως θα ήταν καλύτερα να περάσει τον «μουντζούρη» του χρέους και την ηλεκτρική καρέκλα της κυβέρνησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν η ηγεσία του αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί μια σύντομη αριστερή παρένθεση, την οποία θα ακολουθήσει η θριαμβευτική επέλαση των Μνημονιακών πάνω στην καμμένη γη των προδομένων λαϊκών ελπίδων.

Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης: Η προγραμματική αποσαφήνιση από την πλευρά της Αριστεράς. Όχι με την έννοια των κατεβατών επί μέρους μέτρων, που κανείς δεν διαβάζει και δεν έχουν και πολύ νόημα. Αλλά με την έννοια ενός Οδικού Χάρτη, μιας πειστικής αφήγησης για τη δύσκολη μετάβαση από το σημερινό χάος σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

(Από το κείμενο του Π. Παπακωσταντίνου: Aριστερή κυβέρνηση ή αριστερή παρένθεση; )

...Στη συγκυρία που διαμορφώνεται σήμερα, δεν είναι η Ευρώπη το θέμα αλλά το κατά πόσο η μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα προέλθει από την Ευρώπη, απ’ τους θεσμούς της ΕΕ και τις κυβερνήσεις των πιο επιθετικών κρατών εντός της. Η υλοποίηση του επαναστατικού προγράμματος είναι το θέμα, και όχι η Ευρώπη! Και εδώ βλέπουμε τις τεράστιες αντιφάσεις που ξεδιπλώνονται δραματικά μπροστά στα μάτια μας και αφορούν και τους τρεις πόλους της οργανωμένης Αριστεράς. Αντίφαση πρώτη: για να ανταποκριθεί μία κυβέρνηση της Αριστεράς στην ανάγκη συνεπούς εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος απαιτείται η κριτική στήριξη και συμμετοχή των πιο προωθημένων ριζοσπαστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτοί όμως επικαλούνται τις περί Ευρώπης θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για να αρνηθούν μία τέτοια προοπτική. Αντίφαση δεύτερη: για να μπορέσει να υλοποιήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς το πρόγραμμά της, όσο συνεπής κι αν είναι ως προς τις προθέσεις της, απαιτείται μία πρωτόγνωρη οργάνωση του κόσμου σε επίπεδο γειτονιάς και χώρου εργασίας. Έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καθήκον; Όχι! Και ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι πάλι η επίκληση της Ευρώπης (η οποία υποτίθεται ότι «δεν θα τολμήσει να μας διώξει», «δεν μπορεί νομικά να μας διώξει», «θα αλλάξουν οι συσχετισμοί», κλπ.). Με άλλα λόγια, τα δύο κύρια καθήκοντα της Αριστεράς σήμερα - η μετωπική συσπείρωσή της και η οργάνωση του λαού - παραβλέπονται και περιθωριοποιούνται με την επίκληση της Ευρώπης σαν πρόφαση.

(Από το κείμενο του Ηρακλή Οικονόμου: Η Ευρώπη σαν πρόφαση)

Και τα δύο παραπάνω κείμενα– παρ όλο ότι έχουν σημαντικές διαφωνίες – κινούνται σε μια ενωτική αριστερή λογική των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς. Το ζητούμενο είναι και στις δυο περιπτώσεις αναζήτηση ενός πολιτικού σχεδίου διακυβέρνησης της Αριστεράς.

Το βασικό πρόβλημα που έχει η Αριστερά σήμερα δεν είναι αυτό το πολιτικό σχέδιο αλλά οι σχέσεις της με το μαζικό κίνημα. Για να ανταποκριθεί η Αριστερά στα σημερινά της ιστορικά καθήκοντα θα πρέπει να καταγραφούν ριζικές τομές και ρήξεις στο εσωτερικό της σε σχέση με το παρελθόν της. Και αυτός ο μετασχηματισμός δεν αφορά την διαμόρφωση κάποιου «επαναστατικού προγράμματος», το οποίο έχει αναδειχτεί  ως το «άγιο δισκοπότηρο» που με κάποιο μαγικό τρόπο θα «καθαγιάσει» τους κομματικούς μηχανισμούς της και θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα που τους ταλανίζουν. Όμως για να γίνει μια σοβαρή προσέγγιση αυτού του ζητήματος, θα πρέπει να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια της μικροπολιτικής που προσδιορίζουν οι ταχτικές κινήσεις των πολιτικών μηχανισμών της Αριστεράς και έχουν πρώτιστο στόχο να εξασφαλίσουν τους όρους επιβίωσης και αναπαραγωγής τους.

Γόνιμη η συζήτηση για πολιτικά σχέδια και προγράμματα μπορεί να γίνει μόνον αφού πρώτα απ’ όλα θα αρχίσουμε να αμφισβητήσουμε τα προφανή. Ένα απ’ αυτά είναι η αντίληψη για το τι σημαίνει «Πολιτική» για την Αριστερά. Μια πρώτη προσέγγιση για αυτό το θέμα εδώ:

Αναζητώντας μια άλλη αντίληψη για την Πολιτική