Η Αριστερά μπροστά στις ευθύνες της

 Αλ. Τσίπρας:    «Εκλογές για να μιλήσει ο λαός»    (4/11/12)

Του Ρούντι Ρινάλντι (από τον "δρόμο")

Ώρα μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών

Από όλους τονίζεται ότι η εβδομάδα που ακολουθεί θα είναι κρίσιμη. Οι ημερομηνίες πιέζουν και φτάνει η ώρα της αληθείας: τι θα πράξει ο καθένας απέναντι στα περίφημα μέτρα -το Μνημόνιο 3- που πρέπει να ψηφιστεί στις 7/11 με διαδικασίες εξπρές, τη στιγμή που ακόμα κανείς δεν γνωρίζει επ’ ακριβώς τι περιλαμβάνει. Το περίφημο έργο «έρχονται τα μέτρα, σε λίγο έρχονται, άντε μια βδομάδα ακόμα, η διαπραγμάτευση δεν έχει ολοκληρωθεί, περιμένουμε τη έκθεση της τρόικας κ.λπ.», με το οποίο μας βομβάρδισαν για μήνες, μας συντρόφευσε μέχρι του ορίου της διεξαγωγής των αμερικανικών εκλογών και της πιθανής(;) άρσης των αντιθέσεων μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.

Το παράδοξο είναι πως όσο πλησιάζει η ώρα «x», η εσωτερική τρόικα τρεκλίζει, η ΔΗΜΑΡ παίρνει κάποιες αποστάσεις, το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζει διαδικασίες αυτοδιάλυσης, και μόνο ο Σαμαράς, λαβωμένος κι αυτός με τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή, στις οποίες δεν συγκέντρωσε ούτε 150 ψήφους (οι αποκρατικοποιήσεις πέρασαν με 148) παίζει τα ρέστα του και θεωρεί ότι με λίγη τύχη και σπρώξιμο (και πολλή καταστολή που πλησιάζει τα όρια της εκτροπής) να τα καταφέρει.

Λαϊκός ξεσηκωμός για να μην περάσουν τα μέτρα και να πέσει η κυβέρνηση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

"Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα"

Τελικά ο κύβος ερρίφθη. Οι τρόικες εξωτερικού κι εσωτερικού φέρνουν προς ψήφιση το τρίτο Μνημόνιο, δηλαδή την πλέον σκληρή εκδοχή αντικοινωνικών μέτρων Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά η τρισυπόστατη πλην ομοούσια τρόικα εσωτερικού, αλλά σκλήρυνε ακόμα περισσότερο. Δεν είναι ρητορική υπερβολή η διαπίστωση ότι αυτά τα μέτρα δίνουν τη χαριστική βολή στην ήδη παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Γι' αυτό, δεν είναι τόσο η πολιτική άποψή μας που επιτάσσει να ξεσηκωθούμε, όσο η επιθυμία μας να ζήσουμε. Τώρα δεν είναι η ώρα για άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα του λαϊκού ξεσηκωμού για να μην περάσουν τα μέτρα και να πέσει η κυβέρνηση.

Αυτός ο ξεσηκωμός πρέπει όμως να οργανωθεί και να στηριχτεί από συνδικάτα, συνελεύσεις, πρωτοβουλίες,οργανώσεις, κόμματα, από κάθε πολίτη που θέλει να δοθεί τέλος στη μνημονιακή αθλιότητα. Πρέπει να συνδυάσουμε ένα κύμα δράσεων πολιτικής ανυπακοής (καταλήψεις, μπλοκαρίσματα κτλ) με την προετοιμασία της γενικής απεργίας της Τρίτης και της Τετάρτης. Και πρέπει να συνδυάσουμε τις απεργιακές διαδηλώσεις με συνεχή παρουσία χιλιάδων ανθρώπων μπροστά στη Βουλή. Αυτή τη φορά δεν πρέπει απλά να περάσει η διαδήλωση από τη Βουλή, πρέπει να μείνει καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης για να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στους βουλευτές, για να σταλεί το μήνυμα ότι τα μετρά ότι αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική έχουν απολέσει την κοινωνική συναίνεση.

Όχι άλλες γκρίνιες, όχι άλλες αναλύσεις, όχι άλλες αναστολές, τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι.

Αθήνα 1/11/2012
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Αριστερή στροφή ή αριστερό φλας; (για την υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της πρότασης του αντιμνημονιακού νόμου τού ΚΚΕ)

Αναδημοσίευση από το "LeftG700"

Πανηγυρίζει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ για την απόφαση της ηγεσίας του να υποστηρίξει την πρόταση νόμου τού ΚΚΕ σχετικά με την κατάργηση μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και δανειακών συμβάσεων. Δεν θα ’πρεπε. Και να γιατί:

1. Η πρόταση νόμου, επί τής ουσίας, είναι με δυο λόγια μια ντουφεκιά στον αέρα (το έχουμε εξηγήσει αναλυτικότερα σε παλαιότερη ανάρτησή μας, πριν λίγο καιρό).

2. Αν για το ΚΚΕ υπάρχουν κάποια σοβαρά ελαφρυντικά, αφού ο σημαντικότερος σκοπός μιας τέτοιας κίνησης είναι να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που δεν υπερψηφίσει την πρόταση —ή να αποδείξει την ανικανότητά του να ηγείται σε περίπτωση που την υπερψηφίσει—, κίνητρο απολύτως κατανοητό έστω κι αν η προσπάθειά του να ανακτήσει έτσι τη χαμένη του ηγεμονία εντός τής Αριστεράς είναι ατελέσφορη (βλέπε πάλι εδώ), για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ελαφρυντικά που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος ‘‘συνήγορός’’ του είναι μάλλον πιο αδύναμα. Διότι:

Με αφορμή μια αφίσα...

Η εικόνα της αφίσας για την συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας στο Σπόρτιγκ (4 Νοέμβρη) προέρχεται από μια αφίσα που τύπωσε και μοίρασε το κράτος της ΕΣΔΔ την περίοδο του σταλινισμού. Το σύνθημα της αφίσας ήταν “ΣΙΩΠΗ!” και συνοδεύεται με μια λεκτική επεξήγηση (που έχει γραφτεί με μικρότερα γράμματα) για όσους δεν αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό της:
Να είσαι σε εγρήγορση
Τέτοιες μέρες ακούν και οι τοίχοι
Η απόσταση από τις διαδόσεις και τις φήμες μέχρι την προδοσία είναι μικρή!

“Σιωπή” λοιπόν σε μια συναυλία; Μάλλον ατυχής προτροπή...

Η αφίσα του σταλινικού καθεστώτος απέβλεπε στην χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων καλλιεργώντας τον φόβο απέναντι στον αόρατο και πανούργο “εχθρό” του “λαού”. Αυτή η πολιτική πρακτική αποτελεί πάγια παράδοση σε χώρους της Αριστεράς και συνεχίζεται ως τις μέρες μας στην χώρα μας με μπροστάρη το ΚΚΕ. Η μια πλευρά της απευθύνεται στην κοινωνία και εκφράζεται με την την μορφή της γνωστής πρακτικής της προβοκατορολογίας που αποβλέπει να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει ότι είναι έξω από την“γραμμή” των επιτελείων των κομματικών μηχανισμών. Η άλλη πλευρά απευθύνεται στο εσωτερικό αυτών των μηχανισμών και επιβάλει την “σιωπή” ως στοιχείο προστασίας της αναπαραγωγής τους, όπου και λειτουργεί ακριβώς όπως και στις διάφορες μαφίες. Υπάρχει και μια σικελική παροιμία σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο αυτής της αφίσας: «όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια»...

Π. Λαφαζάνης: «ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ’ αφήνει»

Ο Π.Λαφαζάνης μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, είπε χαρακτηριστικά: «Εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο. Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε.»

Που αποβλέπει αυτή η δήλωση; Μήπως πιστεύει ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετήσει τις απόψεις του «Αριστερού Ρεύματος» θα είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Μήπως έχει ενστερνιστεί την θέση του ΚΚΕ, και προτρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να κάτσει στην γωνία περιμένοντας να έρθει ως ώριμο φρούτο ο σοσιαλισμός που ονειρεύεται; Μήπως, τώρα στα γεράματα άρχισε να λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις των αντιεξουσιαστών : «Καλωσορίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κόλαση της εξουσίας» και τρομάζει μπροστά στην ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων, γιαυτό προτιμά την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Το βέβαιο είναι πως για τον Π. Λαφαζάνη υπάρχουν κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ας βγει και ας τους κατονομάσει! 

Ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται ο Π. Λαφαζάνης είναι πιο μπροστά απ’ αυτόν. Και στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει αλλά αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση με την πιο ταξική ψήφο που έχει πάρει κόμμα της αριστεράς μετά την μεταπολίτευση… Από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές δηλώναμε πως το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μπορεί να λυθεί από την διαπάλη της μικροπολιτικής και των μικροσυσχετισμών ανάμεσα στις συνιστώσες του, αλλά με το άνοιγμα στην κοινωνία και στον κόσμο που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτόν. Γράφαμε τότε ("Τράτζικ!..."):

Οικονομική κρίση: τότε και τώρα

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι πολύ πιθανό ότι η κρίση του 1930 θα είχε διαρκέσει πολύ περισσότερο χρόνο, και με ασύγκριτα βαρύτερο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, εάν ο πρόεδρος Ρούζβελτ δεν είχε εξ αρχής εντοπίσει και στοχοποιήσει τους υπεύθυνους γι’ αυτήν, χρηματιστήρια, κερδοσκόπους, τραπεζίτες, κι εάν δεν είχε λάβει εξ αρχής μέτρα που περιόρισαν αποφασιστικά την ασυδοσία τους, που θέσπισαν αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις και υπεύθυνη δημόσια επιτήρηση πάνω στην ανευθυνότητα και ασυδοσία των αγορών. Όταν ο αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και τη διολίσθηση του αμερικανικού νομίσματος, είχε σαν κύριο στόχο να συντρίψει τις πληρωμές για τόκους στους πιστωτές του δημοσίου. Οι τελευταίοι κατήγγειλαν ότι με την προεδρική απόφαση επέρχεται το τέλος του δυτικού πολιτισμού... Μέχρι το 1934, όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι στον Λευκό Οίκο είχαν παραιτηθεί, καταγγέλλοντας τον πρόεδρο. Ο ίδιος, τους απέδωσε τη σύνθετη επωνυμία banksters (νεολογισμός, που συνδυάζει τις λέξεις τραπεζίτες και γκάνγκστερς) και αυτοί, με τη σειρά τους, τον ανακήρυξαν ως υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο. Ωστόσο, παρά τα νομισματικά μέτρα που κατέβασαν το κόστος του χρήματος σε μηδενικά επίπεδα, η ανεργία παρέμενε ακόμη υψηλή και δεν μειώθηκε παρά μόνον όταν ο Ρούζβελτ πέρασε στη δεύτερη φάση του «ανορθόδοξου» προγράμματός του, στη δημόσια χρηματοδότηση γιγαντιαίων δημοσίων έργων, με μαζικές προσλήψεις ανέργων. 

Σύμφωνα με τον βρετανό Κέυνς, ο οποίος επισκέφθηκε τον αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο το 1934, ο τελευταίος δεν είχε επαρκή οικονομική παιδεία, αλλά διέθετε λαϊκό αισθητήριο, παρά την αριστοκρατική καταγωγή του. Οι αγρότες και οι άνεργοι τον ενέπνεαν περισσότερο απ’ όλους μαζί τους οικονομολόγους, ενώ παράλληλα οι άνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου του προξενούσαν δυσπιστία και αηδία.

Και τώρα; Τι θα γίνουμε χωρίς επετείους;

Αναδημοσίευση από το "antapocrisis"

του Σπύρου Κόγκα

Πάει και η 28η Οκτώβρη, η επέτειος της επετείου, επέτειος του ΟΧΙ στο Φασισμό, αλλά και επέτειος ενός κινήματος, της Αριστεράς, του Αντι-Μνημονιακού μπλοκ, ποιος ξέρει τίνος άλλου, από την περσινή πρωτοφανή λαική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό σύστημα της υποταγής και εξαθλίωσης. Όλοι έπραξαν τα δέοντα. Το πολιτικό καθεστώς δοκίμασε μια τεράστιας κλίμακας αστυνομική κινητοποίηση, προετοίμασε κάθε σενάριο άμυνας στην λαική δυσαρέσκεια. Οι αντι-μνημονιακοί φώναξαν, κάλεσαν για ξεσηκωμό , με κάθε μέσο μάλιστα είπε ο κος Τσίπρας, ταυτίστηκαν με τα συνθήματα του τότε …και έδειξαν τα δόντια τους.

Ο λαός όμως, αυτός ο απροσδιόριστος παράγοντας, αυτός ο απείθαρχος λαικός παράγοντας, φρόντισε να μην κάνει το χατίρι κανενός. Ο κόσμος ούτε σήμερα ξεσηκώθηκε, ούτε σήμερα εξεγέρθηκε, ούτε αυτή η επέτειος τον συνέγειρε να διαλύσει την Μνημονιακή κατοχική μπότα. Γιατί; Μήπως δεν έχει όλους τους λόγους να εξεγερθεί; Μήπως δεν είναι αρκετά οργισμένος, εξαντλημένος, απογοητευμένος απέναντι και στα νέα μέτρα;

5 καυτά ερωτήματα

Του Γιώργου Πρασσά

1. Πως θα κινηθεί εφεξής ο πατριωτικός χώρος;


2. Πολιτική ή οικονομία; - τι λέει αυτός που δίνει "γραμμή" στον Τσίπρα;

Γιάννης Μηλιός: Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash»

3. Ξέρει από αποανάπτυξη η παραγωγική ανασυγκρότηση;

Ο μαγικός κόσμος της τεχνικής (μέρος 7,2) : ένα παιχνιδάκι με το ΑΕΠ

4. Η σταδιακή αποδοχή του ολοκληρωτισμού - πόσο κοντά έχουμε φτάσει;

1.Η χούντα στον τύπο μάς αφορά όλους

2.Κοκκινοσκούφηδες σε ρόλο αστυνομικών στην παρέλαση

5. Χωράει η αριστερά στις μεταξικές παρελάσεις; (ή πως μια στιγμιαία κοινωνική έκρηξη - σε άλλο πολιτικό χρόνο - καταντάει επετειακή μονομανία)

λαϊκές παρελάσεις: ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου!

ΥΓ 1
συγκλίνουν οι "πατριώτες";

1.Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: «ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ»!
 

2.Η θλιβερή Αριστερά των παρελάσεων

ΥΓ 2
Συμπεράσματα από μια επέτειο:

Το πολιτικό στοίχημα της ΔΗΜΑΡ

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης υποστήριξε στην ΕΡΤ ότι ενώ η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχει συμφωνήσει στο 99% του πακέτου, διαφωνεί στο 1% για λόγους επικοινωνιακούς, εκτιμώντας ότι Βενιζέλος και Κουβέλης στο τέλος, στο όνομα της επιτυχίας της κυβέρνησης, θα βρουν ένα τρόπο να διευκολύνουν τον Σαμαρά.

Κι όμως αυτό το 1% έχει δυσανάλογο πολιτικό βάρος σε σχέση με την αριθμητική του τιμή. Η ΔΗΜΑΡ διεκδικεί σήμερα να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ. Σε αυτά τα πλαίσια διεκδικεί να καταδείξει ότι αυτή μπορεί να διαπραγματευτεί απέναντι στην τρόικα, σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και την ΝΔ του Σαμαρά, οι οποίοι απλώς εκτελούν τις εντολές που λαμβάνουν από τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Αναζητώντας μια άλλη αντίληψη για την Πολιτική

Τα βασικά σημεία της τοποθέτησης του Γ. Καλαντζόπουλου στην ανοιχτή συζήτηση – συνάντηση που διοργανώθηκε από μπλογκ συριζα αριστερα στην πλατεια; στις 20/10/12 με θέμα: “Από τις πλατείες στην πραγματική δημοκρατία και την αριστερή ριζοσπαστική πολιτική”:

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ένας αντιφατικός πολιτικός οργανισμός όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν δεσμούς με την κοινωνία. Το μέγεθος αυτών των αντιφάσεων μπορούμε να το αντιληφθούμε σε όλες του τις διαστάσεις μέσα από την επαφή μας με κόσμο που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον ψήφισε στις εκλογές, αλλά δεν οργανικά ενταγμένος σε αυτόν.

Θα πρέπει όμως να ιεραρχήσουμε αυτές τις αντιφάσεις και να δούμε πια είναι η κύρια. Κατά την γνώμη μου αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην άσκηση κρατικής πολιτικής και στην αυτονομία του μαζικού κινήματος από το κόμμα και το κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ενδεχόμενο να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα έχει στρέψει ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων του στην διαμόρφωση στόχων και σχεδίων που αφορούν την διακυβέρνηση. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ στην συγκεκριμένη συγκυρία έχει λόγους να το κάνει, ποιους πραγματικά λόγους έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλες ομαδοποιήσεις της Αριστεράς να συγκροτούνται πάνω σε «πολιτικά σχέδια» τα οποία μπορούν να πραγματωθούν μόνον αν πάρουν την κρατική εξουσία στα χέρια τους; Το χειρότερο αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων για την πολιτική, το βλέπουμε στο μαζικό κίνημα: Όλοι οι πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς με βάση αυτά τα σχέδια κρατικής διαχείρισης - που έχουν στα μυαλά και στα συρτάρια τους - προσδιορίζουν και τις πιο λεπτές αποχρώσεις της πολιτική τους πρακτική στο μαζικό κίνημα! Έτσι, όχι μόνον δεν μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε κοινά συνδικαλιστικά σχήματα αλλά δεν μπορούν να ενωθούν ούτε για την συγκρότηση ενός αριστερού προεδρείου σε ένα σωματείο ή να κάνουν μια κοινή διαδήλωση ενάντια στον ρατσισμό…

Οι κρατικές πολιτικές είναι ο κατ' εξοχήν χώρος της αστικής πολιτικής, αφού η ίδια η ύπαρξη του κράτους θέτει τα όρια και τα πλαίσια εντός των οποίων ασκούνται. Το μαζικό κίνημα απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στην κοινωνία και όχι το κράτος, ως εκ τούτου θα πρέπει να έχει άλλους στόχους και άλλους προσανατολισμούς κτίζοντας του δικούς του θεσμούς και προβάλλοντας τις δικές του διεκδικήσεις, που είναι πιθανότατα θα έρθουν σε σύγκρουση με αυτές τις κρατικές πολιτικές. Αυτό δεν θα πρέπει να μας φοβίζει αλλά να μας χαροποιεί, γιατί σημαίνει ότι υπάρχει κίνημα ικανό να συγκρούεται και να διεκδικεί, σε αντίθεση με την ανυπαρξία κινήματος που εκφράζεται με την κυριαρχία στην κοινωνία της λογικής της “ανάθεσης” στους “άξιους” εκπροσώπους …