Και τώρα; Τι θα γίνουμε χωρίς επετείους;

Αναδημοσίευση από το "antapocrisis"

του Σπύρου Κόγκα

Πάει και η 28η Οκτώβρη, η επέτειος της επετείου, επέτειος του ΟΧΙ στο Φασισμό, αλλά και επέτειος ενός κινήματος, της Αριστεράς, του Αντι-Μνημονιακού μπλοκ, ποιος ξέρει τίνος άλλου, από την περσινή πρωτοφανή λαική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό σύστημα της υποταγής και εξαθλίωσης. Όλοι έπραξαν τα δέοντα. Το πολιτικό καθεστώς δοκίμασε μια τεράστιας κλίμακας αστυνομική κινητοποίηση, προετοίμασε κάθε σενάριο άμυνας στην λαική δυσαρέσκεια. Οι αντι-μνημονιακοί φώναξαν, κάλεσαν για ξεσηκωμό , με κάθε μέσο μάλιστα είπε ο κος Τσίπρας, ταυτίστηκαν με τα συνθήματα του τότε …και έδειξαν τα δόντια τους.

Ο λαός όμως, αυτός ο απροσδιόριστος παράγοντας, αυτός ο απείθαρχος λαικός παράγοντας, φρόντισε να μην κάνει το χατίρι κανενός. Ο κόσμος ούτε σήμερα ξεσηκώθηκε, ούτε σήμερα εξεγέρθηκε, ούτε αυτή η επέτειος τον συνέγειρε να διαλύσει την Μνημονιακή κατοχική μπότα. Γιατί; Μήπως δεν έχει όλους τους λόγους να εξεγερθεί; Μήπως δεν είναι αρκετά οργισμένος, εξαντλημένος, απογοητευμένος απέναντι και στα νέα μέτρα;


Τίποτα σίγουρα από όλα αυτά. Ο λαός στις συνθήκες αυτές αποδεικνύει μια εκπληκτική ωριμότητα στο τι αναζητάει, στο τι ψάχνει , στο τι είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί για να δώσει νέα μεγαλειώδη γεγονότα που θα επιταχύνουν τον ιστορικό χρόνο της χώρας και θα δώσουν μια πολυπόθητη διέξοδο σε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Και αυτό που λείπει, αναζητείται βαθιά, βουβά και με αγωνία από κάθε πολίτη, δεν είναι τα προκαθορισμένα ραντεβού συγκρούσεων, δεν μπορεί να είναι η επανάληψη του πρωτότυπου, δεν δέχεται τη συνολική ευθύνη της σύγκρουσης με αυτό το μισητό καθεστώς να την αναλάβει μόνος του, απλά για να επιβεβαιώσει την πολιτική επιτυχία κάποιων κομμάτων έναντι κάποιων άλλων.

Πολιτική καθοδήγηση, πρόγραμμα, ενωμένο μέτωπο δυνάμεων , καθημερινή παρουσία στην κοινωνία μ ε όρους αλληλεπίδρασης , διαφώτιση των δυνατοτήτων της χώρας να περπατήσει σε νέα μονοπάτια, πάνω στις δυνάμεις της σε ένα κόσμο που αλλάζει. Πρόταση για ένα νέο Κράτος , μια νέα Οικονομία, μία νέα Εξωτερική πολιτική. Αυτά ο λαός , και ας μην ξέρει να τα πει , και ας μην τα λέει έτσι με την γλώσσα των «καλαμαράδων» του λείπουν , τον κάνουν να μην του φτάνουν οι επέτειοι των ξεσηκωμών, των απεργιών ή των Πολυτεχνείων σε λίγες μέρες. Δεν αρκούν αυτά για να ανάψουν μια μικρή σπίθα πίστης σε μια πραγματική ανάγκη για επαναστατική αλλαγή σε όλη την χώρα.

Η Αριστερά αρνείται να δράσει με βάση αυτή την υπόκωφη αλλά ηφαιστειακή δύναμη του λαού. Είτε τον αποθεώνει χρεώνοντας του ριζοσπαστισμούς, προσδοκίες και ανάγκες που αφορούν τους μηχανισμούς της, είτε τον δασκαλεύει πώς να προσέχει τους ναζιστικούς και άλλους συστημικούς εχθρούς της, είτε περιμένει τα πάντα ή τίποτα από αυτό το ‘’σύμβολο το αιώνιο’’. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει μεγάλο μέρος της λαικής προσδοκίας αλλά κανένας δεν τον θεωρεί δύναμη κρούσης και ιστορικών αλλαγών, το ΚΚΕ παραπατά ακόμα μέσα στην ήττα και την άρνηση της δημιουργίας μιας πολιτικής πρωτοβουλίας που να φέρει τους κομμουνιστές στο προσκήνιο της πολιτικής πάλης δίνοντας ελπίδες για ένα λαϊκό μέτωπο με ηγεσία την Αριστερά. Ο υπόλοιπος χώρος της εξωκοινοβουλευτικής διασπάται σε ψηφίδες, όλο και περισσότερο ,είτε μιλά σωστά πολιτικά είτε όχι ,απομακρύνεται από την λογική των μεγάλων ενώσεων-ανασυνθέσεων.

Είναι εκπληκτικό ίσως υπερβολικό , ίσως ισοπεδωτικό, ίσως ακόμα και μηδενιστικό, αλλά η Αριστερά, ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο αντι-λενινιστική, τόσο αντι-κομμουνιστική, τόσο αντι-πολιτική όσο σήμερα. Και αυτό ακόμα δεν το έχει πληρώσει , ούτε αυτή ούτε ο λαός μας. Η επέτειος του ΟΧΙ, η επέτειος του Πολυτεχνείου, η επέτειος της Οκτωβριανής δεν θα φέρουν στο σήμερα τίποτα από την αναγκαία πολιτική συνείδηση των μεγάλων βημάτων που πρέπει να γίνουν ώστε ένας λαός ολόκληρος να επιλέξει το δρόμο της ιστορίας και της λογικής, κάνοντας τα δικά του ολοκαίνουρια βήματα. Το πότε, πως και υπό ποιες συνθήκες θα ξεσηκωθεί όλη η χώρα θα προχωρήσει από μια νέα , ενιαία, μετωπική αριστερή ηγεσία.

Η δημιουργία αυτής θα κριθεί , θα επιταχυνθεί όχι μόνο από την παρουσία στους σημερινούς αγώνες, αλλά από την πρόθεση και την επίπονη προσπάθεια να συναντηθούν όλες οι μεγάλες «γεωγραφικές ζώνες» της Αριστεράς σε ένα πολιτικό κέντρο. Όλοι οι σεχταριστές, οι κομματολάγνοι , οι άνθρωποι πάσης φύσεως μικρών και μεγάλων μηχανισμών, δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε μια σπιθαμή οράματος, δυναμισμού και αισιοδοξίας, δύναμης και ενότητας μπροστά στην ιδέα μίας Αριστεράς που θα αφιερωθεί στο χτίσιμο του λαικού μετώπου σήμερα.

Ενάντια στην πολιτική της αναμονής και των επετείων, αυτή η ιδέα είναι σήμερα ότι πιο αιρετικό, ανεπιθύμητο και επικίνδυνο , είναι ότι πιο αποσιωπημένο και θαμμένο υπάρχει στην πολιτική δράση και θεωρία της εποχής μας, είναι ότι πιο λαμπερό, ελπιδοφόρο και καινοτόμο μας προσέφεραν όσοι θυσιάστηκαν για την εθνική και κοινωνική λευτεριά της χώρας.

Γιατί δεν πρέπει να ξαναπούμε «και τώρα; Τι θα γίνουμε χωρίς επετείους; Ήσαν και αυτές μια κάποια λύση»… παραφράζοντας τον ποιητή.