Γιάννενα: Το ΠΑΜΕ εμπόδιζε με αλυσίδες την διέλευση της πορείας προς τη Νομαρχία...

Η περιφρούρηση/προστασία δημοσίων κτιρίων κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων της 19ης και 20ής Οκτώβρη ήταν μια γενική  κατεύθυνση του ΚΚΕ που δεν αφορούσε μόνον στο χώρο της Βουλής αλλά και πολλά κτίρια Νομαρχιών. Αρκετά αντιπροσωπευτική της κατάστασης που δημιουργήθηκε πανελλαδικά από αυτή την στάση του ΚΚΕ είναι η παρακάτω περιγραφή για το τι ακριβώς συνέβη στα  Γιάννενα:

19 Οκτώβρη

Στα Γιάννινα η απεργιακή διαδήλωση ήταν μαζικότατη. Τουλάχιστον 5000 κόσμος ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο. Δυστυχώς η πορεία αμαυρώθηκε από τα επεισόδια στα οποία επιδόθηκαν οι γνωστοί – άγνωστοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, του ΝΑΡ, των μικροαφεντικών του Εμπορικού Συλλόγου και ορισμένων πρωτοβάθμιων σωματείων. Σταμάτησαν την πορεία στην Νομαρχία, έστησαν τα μεγάφωνα τους και άρχισαν τους πύρινους λόγους, υποστηρίζοντας μέχρι και τους ανθρωποφύλακες των φυλακών Σταυρακίου, που επέλεξαν εκείνη τη μέρα να διεκδικήσουν τα νυχτοκάματα τους αντί να βασανίσουν. Οι διαδηλωτές τους απαξίωσαν καθολικά. Η πορεία συνέχισε κανονικά, περνώντας από μπροστά τους ενώ τα συνθήματα “Αλήτες λερές εργατοπατέρες” και “Κόντρα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών” κάλυψε τις ομιλίες τους. Έμειναν με καμιά 300αριά άτομα να λιβανίζουν την…πτώση της κυβέρνησης.

ΚΚΕ, Mega, ANT1, Star, Alter, MAT vs Αντιεξουσιαστές

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

του Στέλιου Ελληνιάδη

Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Η απέχθεια της μιας πλευράς για την άλλη έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Μια φραστική αντιπαράθεση γρήγορα εξελίχθηκε σε άγρια άγρια σύγκρουση. Στο πεδίο της μάχης κανένας δεν νίκησε. Αν δεν εμφανιζόταν η αστυνομία, οι αψιμαχίες θα συνεχίζονταν μέχρι να εξαντληθούν οι διαπληκτιζόμενοι. Στο πεδίο, όμως, της προπαγάνδας, το ΚΚΕ τούς κατατρόπωσε.

Οι θεωρίες για προβοκάτορες και παρακρατικούς, που δια στόματος Παπαρήγα εμπλέκουν όχι μόνο την κυβέρνηση και το ΛΑΟΣ, αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ, επαναλήφθηκαν με παραλλαγές στις τηλεοράσεις και στη Βουλή, αμέτρητες φορές. Ένας ενορχηστρωμένος μονόλογος δικαίωσης του ΚΚΕ και αφορισμού των αντιεξουσιαστών, χωρίς αντίλογο. Η TV απεφάνθη! That's it!

Κάτι πήγε να ψελλίσει ο Οικονομέας για το ζήτημα της παρεμπόδισης, να πλησιάσουν στη Βουλή, όλων των άλλων, συνδικάτων οργανώσεων και αντιεξουσιαστών που βρίσκονταν παρά τη θέλησή τους στο κάτω μέρος της πλατείας, από το ΚΚΕ που ως άλλη εξουσία είχε αποκλείσει όλη την Αμαλίας, από την Πανεπιστημίου ως την Ξενοφώντος και τον Εθνικό Κήπο, αλλά χάθηκε μέσα στον καταιγισμό των δηλώσεων διαφόρων οικοδόμων που ό,τι και να τους ρωτούσαν στα τηλεπαράθυρα έβαζαν την κασέτα για αναρχοφασίστες, προβοκάτορες, ασφαλίτες, χρυσαυγίτες, συριζαίους, χίτες, ταγματασφαλίτες και λοιπούς, παλιούς και νέους εχθρούς της εργατικής τάξης.

Μεταφρασμένα στα ελληνικά κείμενα του Occupied Wall Street Journal

Τα μεταφρασμένα στα ελληνικά κείμενα του Occupied Wall Street Journal δημοσιεύονται στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ.

Μήνυμα του (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος στον εξεγερμένο λαό της Χιλής

Κι οι ίδιοι σήμερα, οι από πάνω, μας δείχνουν τις εικόνες της γεωγραφίας που έχουν επιβάλει σε ένα μέρος των εδαφών μας.

Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.

Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο (φαστφουντάδικο).

Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.

Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.

Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.

Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.

Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.

Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.

Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.

Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.

Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.

Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ, στο "η λέσχη"

ΠΡΙΝ: ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...κρεμαστάρια!

Ο Γ. Δελαστίκ, Δντης του ΠΡΙΝ, γράφει στο Έθνος την 21/10:

Εμείς φυσικά σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπήρξε ο Καντάφι. Στις ερήμους της Λιβύης όμως ο μύθος του θα πλανιέται εστιασμένος στις θετικές του πλευρές και καθαρός από την πολιτική "κόπρο" της ύστερης εποχής του.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο διορατικής σκέψης, με τον οποίο προβάλλεται ως πραγματικότητα οι υποκειμενικές επιθυμίες του συντάκτη, αντιμετωπίζει και η διεύθυνση του ΠΡΙΝ το πρόβλημα των επεισοδίων στο Σύνταγμα με τις ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ. Όπως φαντασιώνεται ο Γ. Δελαστίκ  τον Καντάφι κάτι σαν τον "Κολοκοτρώνη"  στην λαϊκή παράδοση της Λιβύης, το ΠΡΙΝ φαντασιώνεται ότι με ανάλογο τρόπο το “ΚΚΕ” να σφραγίζει τους μελλοντικούς ταξικούς αγώνες στην χώρα μας, με μπροστάρηδες της ομάδες περιφρούρησής του ...

Τα κουρασμένα παλληκάρια του ΝΑΡ, αφού διέγραψαν μια ανεπιτυχή πορεία συγκρότησης ενός άλλου πόλου στο εργατικό κίνημα, φαίνεται ότι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην μήτρα που τους γέννησε. Γι αυτό τρέχουν να ευθυγραμμιστούν με τον Περισσό. Δεν θέλουν να χάσουν την ιστορική “ευκαιρία” για να γίνουν συνοδοιπόροι του ΚΚΕ σε αυτή την νέα “ταξική” πορεία που φαντάζονται πως έχει χαράξει. Γράφει λοιπόν το ΠΡΙΝ (η υπογράμμιση δική μας):

Πολιτικά τελειωμένη, αλλά γι’ αυτό και πολύ πιο επικίνδυνη, η κυβέρνηση Παπανδρέου κλιμάκωσε τη βία και την καταστολή εξαπολύοντας τις φονικές ορδές των ΜΑΤ και το χημικό πόλεμο κατά του «εχθρού λαού», την ώρα που ψήφιζε τραυματισμένη το πολυνομοσχέδιο – έκτρωμα στη Βουλή. Με την προμελετημένη δράση ασφαλιτών προβοκατόρων και αξιοποιώντας την εγκληματική δράση των ομάδων της «τυφλής βίας», που αντικειμενικά εντάσσονται στα επιτελικά σχέδια της ΕΛΑΣ και των μυστικών υπηρεσιών, κυβέρνηση – κράτος – παρακράτος επιτέθηκαν δολοφονικά κατά της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, της περικύκλωσης της Βουλής και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, οδηγώντας στον πρώτο νεκρό του αγώνα και σε δεκάδες τραυματίες.

Η ορολογία “αντικειμενικά εντάσσονται” είναι η πάγια πρακτική που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ, όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικά πειστήρια και απτές αποδείξεις για τους ισχυρισμούς για το ποιός είναι ο χαφιές και προβοκάτορας στο κίνημα. Επιστρατεύεται η “λογική” για να αποδείξει ακριβώς την έλλειψη στοιχείων. Αυτό γίνεται ανέκαθεν. Αυτό έγινε και με τα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα. Αυτό έγινε και με το Πολυτεχνείο το 73 με την Πανσπουδαστική Νο 8. Ακριβώς αυτά που έγραφε για τους 300 προβοκάτορες του Πολυτεχνείου το ΚΚΕ ποτέ δεν τα αναίρεσε πραγματικά. Η “Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973″ και αποτελεί την επίσημη θέση του Κ.Κ.Ε σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως εγκρίθηκε από την 4η ολομέλεια της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε τον Ιούλιο του 1976, γράφει:

Δεν μπορεί, επίσης, να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους, σκοπούς. Αυτό προκύπτει και από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά. Το υπεύθυνο κέντρο λήψης αποφάσεων της αντίδρασης ήξερε τη δύναμη του ΦΚ, καθώς και το πνεύμα αγανάκτησης και έξαρσης που υπήρχε σ’ όλο το λαό. Δεν μπορούσε, επόμενα, να εξωθήσει σε τέτοια μορφή αγώνα, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι άλλο το θέμα, σε ποιο βαθμό η αντίδραση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί με προβοκάτσιες τον αγώνα αυτόν. Και πραγματικά, αυτό το προσπάθησε, όσο της ήταν δυνατό.

Ακριβώς αυτά είπε πρόσφατα η κ. Παπαρήγα στα κανάλια, αυτά επαναλαμβάνει και το ΠΡΙΝ. Όμως, όταν η λογική δεν αρκεί από μόνη της για να τεκμηριώσει τις εκτιμήσεις, μερικά ψέμματα μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση:

1. Τα επεισόδια αφορούσαν συμπλοκές με τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Δεν αφορούσαν βεβαίως την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Η συγκέντρωση ως γνωστόν δεν ήταν του ΠΑΜΕ, ούτε η περικύκλωση της βουλής ήταν επίσης μια πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ. Απλά το ΠΑΜΕ κατέλαβε τον χώρο μπροστά στην βουλή για να κάνει ένα “συμβολικό” αποκλεισμό και εμπόδιζε οποιαδήποτε άλλη οργανωμένη δύναμη να πλησιάσει στο χώρο. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό είχε επαναληφθεί και την προηγούμενη μέρα. Τα μπλοκ της ΟΤΕ- ΠΟΤΑ μπλοκαρίστηκαν στην Πανεπιστημίου. Οι ταξιτζήδες συγκρούστηκαν στην Ακαδημίας με τα ΜΑΤ γιατί δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν την πλατεία Συντάγματος παρά μόνον αργά το απόγευμα της 20/10 αφού είχε αποχωρίσει η περιφρούρηση του ΚΚΕ...

2. Το ΚΚΕ ενήργησε σε άψογη συνεργασία με την ΕΛΑΣ. Υπήρχαν συνεχείς συνεννοήσεις για την στάση που θα κρατήσουν τα ΜΑΤ, για το πότε θα μείνουν στην άκρη και πότε θα επιτεθούν. Αν μάλιστα οι ινστρούχτορες του ΚΚΕ είχαν επιδείξει την ίδια προθυμία για τηλεφωνικές συνεννοήσεις με την ΕΛΑΣ και με το ΕΚΑΒ, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά για τον άτυχο αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη...

3. Το ΠΡΙΝ λησμονεί ότι το ΚΚΕ είναι μέρος του κράτους. Χρηματοδοτείται από τις κρατικές επιχορηγήσεις για τα κόμματα αλλά και κρατικοί υπάλληλοί έχουν διατεθεί στις υπηρεσίες του Περισσού. Ας μην ξεχνάμε και την δήλωση που έχει υπογράψει για τον σεβασμό της αστικής νομιμότητας. Το ΚΚΕ είναι λοιπόν μέρος του κράτους. Αυτά πάντως είναι πραγματικά στοιχεία και δεν είναι “λογικά” επιχειρήματα. Αν όμως θέλουμε, να χρησιμοποιήσουμε την ίδια “λογική” που χρησιμοποιεί η Δνση του ΠΡΙΝ για να τεκμηριώσει τα επιχειρήματά της, εύκολα μπορούμε να βρούμε μια πληθώρα λογικών επιχειρημάτων που τεκμηριώνουν την θέση ότι το ΚΚΕ είναι το μακρύ χέρι του κράτους στο εργατικό κίνημα...

4. Η σύγκρουση εντάσσεται στα επιτελικά σχέδια του Περισσού. Για να γίνουν σε τόσο διευρυμένη κλίμακα επεισόδια με επιθέσεις και αντεπιθέσεις, απαιτείται εμπλοκή αμφοτέρων των μερών. Σε άλλες περιπτώσεις όπου το ΚΚΕ δεν ήθελε να εμπλακεί σε επεισόδια, απλώς δεν έγιναν... Την 20ή Οκτωβρίου αν το ΚΚΕ δεν ήθελε να συγκρουστεί (όπως έκανε την προηγούμενη  μέρα), είχε πολλές λύσεις μπροστά του για να αποφύγει την σύγκρουση. Θα μπορούσε για παράδειγμα να υποχωρήσει μόνον για μερικές δεκάδες μέτρα και να αφήσει ένα μικρό ζωτικό χώρο από το μέτωπο της περιφρούρησης/προστασίας της βουλής και στις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετείχαν στην περικύκλωση. Το ΚΚΕ επιδίωκε με αυτή την σύγκρουση να συσπειρώσει τον κόσμο του, ο οποίος έχει εδώ και καιρό αρχίσει να αμφισβητεί την πολιτική απομονωτισμού με την οποία βαδίζει τα τελευταία χρόνια  η ηγεσία του. Και σε αυτή την πολιτική βάση, πράγματι υπήρχε συνεργασία ανάμεσα στον Περισσό και την ΕΛΑΣ. Ένα δείγμα γραφής για το πως ήδη το ΚΚΕ άρχισε να εκμεταλλεύεται πολιτικά τα επεισόδια και τον θάνατο του Δημήτρη Κοτζαρίδη, εδώ: Είμασταν όλοι εκεί ! Σύνταγμα, Πέμπτη 20 /10 / 2011

Δυστυχώς ή ευτυχώς - αυτό ας το κρίνει ο αναγνώστης - ο ριζοσπάστης δεν μασάει από  το γελοίο γλύψιμο του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΚΚΕ. Γιαυτό δεν σταματάει να έχει ανοιχτό το μέτωπο απέναντί τους. Είναι φανερό, σε όποιον δεν εθελοτυφλεί, ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή ή να γίνει πιο συνεργατικό επειδή αυτό θα βόλευε τα πολιτικά σχέδια κάποιων αποτυχημένων πολιτικάντηδων που δεν χάνουν ευκαιρία να σχεδιάζουν μεθοδεύσεις για το πως θα χειραγωγήσουν την λαϊκή αγανάκτηση. Αυτό το γλείψιμο προς τον Περισσό, δεν θα ξεχαστεί σαν τον “Καντάφι”, όπως φαντασιώνεται ο Γ. Δελαστίκ. Θα παραμείνει σαν άλλη μια μελανή σελίδα στην ιστορία του κινήματος. Πρώτιστα όμως σφραγίζει το παρόν, συντελώντας στην αποδιοργάνωση και στην πολιτική αποσάθρωση αυτών των πολιτικών χώρων.

σοβαρό;

Του Γιώργου Πρασσά

1. Εργασιακή εφεδρεία:

2.  Α/αναζητήσεις:

Κι ‘ αν κάνουμε κάτι λάθος σύντροφοι;

Αυτό το κείμενο γράφεται μια μέρα μετά την 48ωρη τις 19-20 και έχει σκοπό να εκφράσει κάποιους προβληματισμούς σχετικά με την δράση αυτού του κομματιού του κινήματος  που θα έπρεπε να δρά επαναστατικά. Επιχειρεί να εκφράσει την αγωνία για την τεράστια ανεπάρκεια ενός κόσμου που ενώ θα έπρεπε να δρά βάση ενός τουλάχιστον υποτυπώδους σχεδιασμού, αντιθέτως  συμμετέχει άκριτα ακόμα και με τεράστια αυτοθυσία  ή αρκείται σε ρόλο παρατηρητή κοινωνικών φαινομένων. Εν τέλει προσπαθεί ναθέσει το ερώτημα : αν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση σύντροφοι , δεν πρέπει να δούμε πως θα την κάνουμε;

 η συνέχεια εδώ: Κι ‘ αν κάνουμε κάτι λάθος σύντροφοι;

3.  και συνοπτική ιστορία:

Ενας κουκουλοφόρος χωρίς κουκούλα

Ναι είμαι ένας κουκουλοφόρος απο τα ιουλιανά ,ένας απο τους 300 προβοκάτορες του Πολυτεχνείου, ένας αριστεροχουντικός της μεταπολίτευσης και των εργοστασιακών σωματείων ένας κουκουλοφόρος τον Δεκέμβρη του 2008 , προχθές ένας χρυσαυγίτης ωστόσο σύντροφοι δεν έφαγα γιουβαρελάκια από τα χέρια της Μαρίκας.

Προχθές βρέθηκα στο Σύνταγμα δέχτηκα στο πρώσοπο τη φυσούνα . Έτρεξα να φύγω και έπεσα επάνω στο δικό σας μπλοκ ,το μπλοκ του Π.Α.Μ.Ε , με προπηλακίσατε και μου δώσατε κάποιες ψιλές.  Τι στο καλό δεν θα αναγνώριζε η περιφρούρηση ένα χαφιέ που που για 45 χρόνια παρίστανε τον οικοδόμο.

Συγχαρητήρια σύντροφοι

Στέργιος Κατσαρός

(περισσότερα εδώ: ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ)

4. Η γραμμή του "ανοικτού" ΚΚΕ (δόγμα τζ. μπους τζ.)

Βάρα μας Μαλάμη

5.  και πάρα πολλά κείμενα + σχόλια για ένα ευχάριστο επερχόμενο τριήμερο της 28ης Οκτώβρη (παρέλαση ή διαδήλωση;) http://parallhlografos.wordpress.com/

ΥΓ

το γνωστό ευχάριστο μουσικό διάλειμμα:

Ο αγώνας για «Πραγματική Δημοκρατία» στην καρδιά της κατάληψης της Γουόλ Στριτ

Αναδημοσίευση από το rednotebook

Οι κατασκηνώσεις των διαδηλωτών στο Μανχάταν απαντούν στην αποτυχία της εκπροσώπησης

Των Μάικλ Χάρντ και Αντόνιο Νέγκρι

Η ευρεία απήχηση που έχουν οι διαδηλώσεις στην κατάληψη της Γουόλ Στριτ σχετίζεται με μια όλο και αυξανόμενη αίσθηση οικονομικής αδικίας, κυρίως όμως γιατί δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούν μαζικά η πολιτική διαμαρτυρία και τα οράματα. Δεδομένου ότι οι διαμαρτυρίες έχουν επεκταθεί από το Μανχάταν σε πόλεις και περιοχές σε όλη τη χώρα, είναι σαφές ότι η αγανάκτηση ενάντια στην απληστία των χρηματαγορών και την οικονομική ανισότητα είναι ολοένα διευρυνόμενη και βαθιά. Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως είναι η διαμαρτυρία ενάντια στην έλλειψη –ή αδυναμία– πολιτικής εκπροσώπησης. Δεν αφορά τόσο το ερώτημα εάν αυτός ή εκείνος ο πολιτικός, αυτό ή εκείνο το κόμμα, είναι αναποτελεσματικό ή διεφθαρμένο (παρ’ όλο που αυτό ισχύει), αλλά εάν το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα είναι, εντέλει, επαρκές. Αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας, θα μπορούσε, και ίσως πρέπει, να μετασχηματιστεί σε μια αυθεντική, δημοκρατική και συνταγματική διαδικασία.

Το πολιτικό πρόσωπο των διαδηλωτών της κατάληψης της Γουόλ Στριτ έρχεται στο προσκήνιο όταν το τοποθετούμε δίπλα στις άλλες κατασκηνώσεις διαδηλωτών του τελευταίου χρόνου. Όλες μαζί, σχηματίζουν έναν αναδυόμενο κύκλο αγώνων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι γραμμές της επιρροής είναι σαφείς. Η κατάληψη της Γουόλ Στριτ εμπνέεται από τις κατασκηνώσεις διαδηλωτών στην Ισπανία που ξεκίνησε στις 15 Μαΐου, ακολουθώντας την κατάληψη της πλατείας Ταχρίρ στο Κάιρο, την προηγούμενη άνοιξη. Σε αυτήν την αλληλουχία διαδηλώσεων μπορούν να προστεθούν και μια σειρά από παράλληλα γεγονότα, όπως εκτεταμένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην πόλη του Ουισκόνσιν, την κατάληψη της πλατείας του Συντάγματος στην Αθήνα, και τους ισραηλινούς κατασκηνωτές διαδηλωτές που διεκδικούν οικονομική δικαιοσύνη. Βέβαια, το περιεχόμενο αυτών των διαφορετικών διαδηλώσεων είναι πολύ διαφορετικό. Δεν είναι απλώς απομιμήσεις αυτού που έγινε κάπου αλλού. Τα κοινά στοιχεία μεταξύ όλων αυτών των κινημάτων δεν είναι πάρα πολλά.

Η 19η Οκτωβρίου εξηγεί την 20ή

(εικόνες από τη μεγαλειώδη διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη στην Αθήνα)

Του Κριτόβουλου Μπαταξή

Στις 19 Οκτώβρη ένα ανυπολόγιστο και οργισμένο πλήθος κόσμου, πρωτοφανής αριθμός απεργών, καταληψιών και διαδηλωτών ήθελε επιτέλους να επιβάλει το δίκιο της πλειοψηφίας επάνω στην ισχύ 154 ψήφων προστατευμένων από ΜΑΤ.

Το κοινό αίσθημα, όπως φαινόταν από άπειρα συνθήματα, ανέκδοτα, καλαμπούρια και “ελικόπτερα” ήθελε “Να Πέσει η Κυβέρνηση”, ασχέτως αν αυτό δεν λεγόταν από κανένα επίσημο στόμα.

Η απεργία στην ουσία δεν ήταν κατά του πολυνομοσχεδίου μόνο αλλά ήταν άρρητα μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ απεργία με κεντρικό σύνθημα ΚΑΤΩ η κυβέρνηση.

Όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες του κινήματος, συνδικαλιστές πρώην πασόκοι, κκε και αριστεριστές, αποδείχτηκαν για πολλοστή φορά κατώτερες των προσδοκιών του κόσμου που περίμενε αυτή τη φορά να γίνει “κάτι” διαφορετικό, όπως το περίμενε και στις 28 και 29 Ιούνη. Από την άλλη, οι μεμονωμένοι αντικοινωνικοί οπαδοί της ατομικής βίας, διατήρησαν γι' άλλη μια φορά το μονοπώλιο της βίας κατά της εξουσίας.

Μα τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;

“Μια νύχτα μαγική σαν τη Αργεντινή” όπως έλεγε ένα σύνθημα, προϋποθέτει υπέρβαση των ορίων της νομιμότητας (δεν είναι “νόμιμο” να πέφτει μια κυβέρνηση) και αληθινή ήττα των δυνάμεων καταστολής. Στην Αργεντινή, τα δίμετρα κάγκελα έπεσαν όλα, το πλήθος πέρασε τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα, νίκησε τους οπλισμένους με πυροβόλα όπλα φρουρούς του προεδρικού μεγάρου και το κατέλαβε.

Έτσι αναγκάστηκε ο πρόεδρος Ντε Λα Ρούα να φύγει με “ελικόπτερο” που είναι τόσο αγαπητό στους Έλληνες διαδηλωτές και το προβάλλουν στα πανό και τα συνθήματά τους.

Ποιος φοβάται την «πολιτική υπεραξία» των «κουκουλοφόρων»;

Αν αυτοί είναι οι "προστάτες" της εργατικής τάξης, τότε ποιό είναι το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ;

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών"

Αν διαβάσει κανείς τις ανακοινώσεις της αριστεράντζας θα καταλάβει ότι από τη μια σπεκουλάροντας επί του πτώματος ενός άτυχου ανθρώπου και στελέχους του ΠΑΜΕ θα βρει σιωπή έως υποστήριξη στο έργο του ΠΑΜΕ, για τη διάσωση της Βουλής κι από την άλλη καταγγέλλοντας όσους αντιστάθηκαν εμπράκτως, θα βρει τη δομική της φοβία σε ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει. Εξαιρέσεις απετέλεσαν η οργάνωση του ΕΕΚ και της εφημερίδας «Κόντρα» που με περισσή ειλικρίνεια απέδωσαν τα της πραγματικότητας στην πραγματικότητα, καθώς και εκατοντάδες ανεξάρτητοι άνθρωποι που έδωσαν την ίδια μάχη με τους «κουκουλοφόρους». Τι φοβούνται οι αριστεράντζες;

Τα ρόπαλα των ΚΝΑΤ είναι πιο
επικίνδυνα από των ΜΑΤ...

Ας δούμε το τι αναγράφουν στις ανακοινώσεις τους εξωκοινοβουλευτικοί και κοινοβουλευτικοί, αριστεροί, βοσκοί: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει για «συγκεκριμένες ομάδες κουκουλοφόρων που επιχείρησαν να στραφούν εναντίον δυνάμεων του κινήματος», η μαοϊκή-σταλινική-χοτζική του συνιστώσα (ΚΟΕ) θα μιλήσει για «δυνάμεις καταστολής και παρακρατικούς μηχανισμούς», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «τυχοδιωκτικές ομάδες που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία», η Δημοκρατική Αριστερά «για κουκουλοφόρους που επιχείρησαν να πλήξουν το λαϊκό κίνημα». Τι φοβούνται οι αριστεράντζες;

Ακριβώς ό,τι φοβάται και το ΠΑΜΕ: την ενίσχυση ενός ήδη ενισχυόμενου ρεύματος που δεν αναζητά την εξουσία ή την εξουσία τους, που τους έχει χεσμένους (και ως χεσμένους τους έχει γνωρίσει στις δύσκολες ώρες εδώ και δεκαετίες), που τους έχει απονομιμοποιήσει στο να κάνουν πολιτική στην πλάτη του, που έχει καταλάβει ότι η αντίσταση δεν είναι βία, που έχει δει με τα μάτια του ότι η «βία» των «κουκουλοφόρων» είναι και δική του «βία», που έχει νιώσει στο πετσί του ότι το να αποφασίζουν για σένα κάποιοι επαΐοντες είναι καταστροφικό, που έχει χαρεί σε συνελεύσεις με διαδικασίες οριζόντιες στη γειτονιά του ή σε πρωτοβάθμια σωματεία, που έχει δει τη βρωμιά τους και το πώς επιδιώκουν διαρκώς να καπελώνουν παντού, που έχει αρχίσει να διαβάζει για όσα του πρόσφεραν για χρόνια ως μασημένη τροφή, που έχει δει ότι το Ιησουίτικο ήθος τους, η Σταλινική πρακτική τους τον έχει φέρει στο ως εδώ και μη παρέκει… Κι αυτό το ρεύμα φαίνεται να μην τελειώνει όσο βαθαίνει η κρίση κι αυτό φαίνεται να ορίζει όλο και πιο διακριτές γραμμές ανάμεσα σε πόλους.

Αυτό που φοβούνται, προοπτικά, είναι το να αποκτήσει την πολιτική του διάσταση.
  ένας με ρευματοπάθεια 

Kάποιες διαφορετικές φωνές για τα χθεσινά γεγονότα

Δημοσιεύουμε τα παρακάτω κείμενα γιατί πιστεύουμε ότι κινούνται σε διαφορετικό κλίμα από τις κυρίαρχες εκτιμήσεις, τόσο των αστικών επιτελείων όσο και των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς. Επίσης δημοσιεύουμε ως ντοκουμέντο ένα video με τα συνθήματα που φώναζε εκείνος ο κόσμος που φοβίζει την Αριστερά με τα συνθήματα και τις πρακτικές του, γιαυτό νιώθει την ανάγκη μερικές φορές όχι μόνον να περιφρουρηθεί απέναντι του, αλλά και να περιφρουρήσει ακόμα και την βουλή των Ελλήνων!... Πρόκειται για την Αριστερά που τρεκλίζει και έχει κρυφτεί στα λαγούμια της περιμένοντας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι Λυμπερόπουλοι και οι Φωτόπουλοι και οι Μπαλασόπουλοι.

1. Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, υπάρχει τόπος και για μένα;

Του Κώστα Χαριτάκη

Ενώ υπάρχει νεκρός διαδηλωτής από την κρατική καταστολή, σήμερα το «κίνημα» μετράει τα στενά κομματικά «οφέλη» και ζημιές από τα γεγονότα, αντί να ξεχυθεί ξανά στο δρόμο ενάντια στο καθεστώς που δολοφονεί.

Η χθεσινή μέρα ήταν ένα μεγάλο δώρο προς την κυβέρνηση και το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μετά τη μεταπολίτευση, σε μαζικότητα, οργή και αποφασιστικότητα, απεργιακό διήμερο αποσυντέθηκε «εκ των έσω».

Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ που λειτούργησε ανοιχτά και απροκάλυπτα ως βραχίονας του κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών.

Δικαιολογημένη η οργή χιλιάδων διαδηλωτών που βρέθηκαν αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και καδρονοφόρες διμοιρίες του ΚΚΕ.