ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ «ΚΑΜΠΑΝΗ 2» ΧΩΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΙΟΥ-ΙΟΥΝΙΟΥ 2011

ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ «ΚΑΜΠΑΝΗ 2»

ΧΩΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Καμπάνη 2 και Αγίου Μελετίου 102,Πλατεία Αμερικής

Email: pezodromoskampani2@gmail.com, τηλ. 210 86 50 092

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΙΟΥ-ΙΟΥΝΙΟΥ 2011

Τετάρτη 11/5, ώρα 19.30 μ. μ.

Παρουσίαση του  βιβλίου του δημοσιογράφου  Δημήτρη Ψαρρά «Ιός, Ελευθεροτυπία» , “Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη – Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς”, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2011.

Ομιλητές: ο εικαστικός  Γιώργος  Σαπουνάς και ο δημοσιογράφος  Νίκος Σερβετάς.

Τετάρτη 18/5, ώρα 19.30 μ. μ.

Παρουσίαση του  βιβλίου του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου», εκδόσεις Άγρα 2011

Ομιλητές:  Κώστας Καλημέρης-κριτικός λογοτεχνίας, Περικλής Κοροβέσης-συγγραφέας και δημοσιογράφος  και ο ηθοποιός  Σταύρος Μερμήγκης.

Τετάρτη 25/5, ώρα 19.30 μ. μ.

Παρουσίαση της σειράς «Τα Ρεμπέτικα: 1850-1960» του Παναγιώτη Κουνάδη.

Ομιλητές: οι ερευνητές του ρεμπέτικου τραγουδιού Παναγιώτης Κουνάδης και  Νίκος Διονυσόπουλος καθώς και  ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Π. Κοροβέσης.

Θα ακουστούν  παλιές ηχογραφήσεις και θα προβληθεί οπτικό υλικό.

Δευτέρα  30/5, ώρα 19.30 μ. μ.

Αφιέρωμα στους ηθοποιούς που «έφυγαν» Δημήτρη Καμπερίδη, Γιώργο Σαμπάνη, Κώστα Στυλιάρη και  Χρήστο Τσάγκα .Θα μιλήσουν αντίστοιχα για αυτούς : ο ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης, ο σκηνογράφος Γιάννης Λεκκός, η ηθοποιός Νένα Μεντή και ο σκηνοθέτης Λάμπρος Τσάγκας.

 Θα προβληθεί φιλμάκι διάρκειας 40΄ με  αρχειακό υλικό ,φωτογραφίες, σκηνές από παραστάσεις που έπαιξαν κ. λ. π  που δημιούργησε  ειδικά  ο ηθοποιός Σταύρος Μερμήγκης.

Τετάρτη 1/6, ώρα 19.30 μ. μ.

Παρουσίαση του βιβλίου κόμικ «Η κραυγή του λαού - Η ιστορία της Παρισινής Κομμούνας», των Ζακ Ταρντί, Ζαν Βωτρέν ,εκδόσεις ΚΨΜ 2011

Θα προβληθεί  αρχειακό  φωτογραφικό υλικό από τα γεγονότα της παρισινής Κομμούνας  που έχει  επιμεληθεί ο εκπαιδευτικός Γιώργος Τριβιζάκης.

Κυριακή 5/6,ώρα 11.00 π. μ.

Οι κάτοικοι της γειτονιάς μας, καθώς και οι φίλοι της Καμπάνη, ξεναγούνται  τη πρώτη Κυριακή του Ιούνη στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης (με δωρεάν είσοδο) , από τον αρχαιολόγο και μέλος μας Σωτήρη Περδικάρη.

Ραντεβού στο Μετρό Ακρόπολη, ώρα 11.00 π. μ.

Αναδιάρθρωση της ζωής, όχι του χρέους Πέρα από τη ...λογιστική Αριστερά της δραχμής ή του ευρώ

Tου Κώστα Χαριτάκη

Από το 5ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

http://efimeridadrasi.blogspot.com

efimeridadrasi@gmail.com

Αναδιάρθρωση της ζωής, όχι του χρέους

Πέρα από τη ...λογιστική Αριστερά της δραχμής ή του ευρώ

Τα απανωτά κύματα σαρωτικής επίθεσης σε όλους τους όρους εργασίας και ζωής δεν αφήνουν πια καμιά αμφιβολία: δεν πρόκειται για έναν «εφιάλτη» από τον οποίο μπορούμε να ξυπνήσουμε ένα ωραίο πρωί, μια παροδική κατάσταση από την οποία μπορούμε να απεμπλακούμε με κάποιες, έστω, «απώλειες». Στην πραγματικότητα, οικοδομείται ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, που ...έρχεται για να μείνει ακόμη κι αν η «κρίση» παρέλθει κάποια στιγμή. Πρόκειται για ένα καθεστώς λεηλασίας της κοινωνίας και των δημόσιων αγαθών, ριζικής υποβάθμισης της εργασίας σε μια κατάσταση «δουλοπαροικίας», απόρριψης και αποκλεισμού ενός μεγάλου μέρους εργαζομένων, μισοεργαζομένων, ανέργων και μεταναστών, καθολικής εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της ζωής, ανεπίστρεπτης καταστροφής του περιβάλλοντος, διαρκούς επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής.

Στην ουσία, και τα δύο βάθρα του μεταπολεμικού καπιταλισμού, η έννοια του πολίτη με τα εγγυημένα τυπικά πολιτικά δικαιώματα και η έννοια του εργαζόμενου με τους εγγυημένους όρους αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης, σαρώνονται από την προσπάθεια του κεφαλαίου και του κράτους να ανασυστήσουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία πέρα από κάθε κοινωνικό και φυσικό όριο και φραγμό. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» εμφανίζεται πλέον γυμνό, χωρίς το περιτύλιγμα της ελεύθερης δήθεν σύμπραξης, ως αυτό που είναι κάθε αστικό συμβόλαιο: ωμή ισχύς, εξαναγκασμός, βία και επιβολή του ισχυρού. Τα αφεντικά αγοράζουν εργασία όπως θέλουν, όπου θέλουν, για όσο θέλουν. Το κράτος δεν εγγυάται τίποτα, παρά μόνο ότι η θέληση των αφεντικών θα είναι νόμος.

“O Αληθινός Φασισμός” στο Τριανόν

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ΕΠΟΧΗ τιμά την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης

Προβολή της ταινίας «Ο αληθινός φασισμός»

66 χρόνια πέρασαν από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη (9 Μαΐου 1945). 66 χρόνια μετά και φαίνεται πως η λήθη σκέπασε την Ιστορία με αποτέλεσμα η ακροδεξιά να ξανασηκώνει κεφάλι στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη.

Το 1966 ο σοβιετικός σκηνοθέτης Μιχαήλ Ρομ γύρισε την ταινία «Ο αληθινός φασισμός». Μέσα από μία ψυχολογική περισσότερο ερμηνεία, ο Ρομ αγγίζει ουσιαστικά το ζήτημα του φασισμού επικεντρώνοντας στους ανθρώπους οι οποίοι δεν ήταν άμοιροι ευθυνών σε αυτή τη μαζική παραπλάνηση στην οποία οδηγήθηκαν.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης έγραψε για την ταινία το 1966 στη Δημοκρατική Αλλαγή: «Ο φασισμός παρέσυρε τις μάζες γιατί κατόρθωσε να μπει στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου από την πλάγια πόρτα του συναισθηματισμού, παραλύοντας προηγουμένως τέλεια τη λογική».

Η ΕΠΟΧΗ σε συνεργασία με την εταιρία διανομής NEW STAR, τιμώντας την επέτειο της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης και θέλοντας να ενισχύσει τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη, οργανώνει προβολή της ταινίας «Ο αληθινός φασισμός» του Μιχαήλ Ρομ.

Κυριακή 8 Μαΐου, στις 12 το μεσημέρι

Κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ, Κορδιγκτώνος 21, τηλ. 210 8215369

Είσοδος ελεύθερη

Περισσότερα στοιχεία για την ταινία  εδώ: Ο αληθινός φασισμός – Μια ταινία του Μιχαήλ Ρομ

Ζητήματα εργατικής αλληλεγγύης...

Τα προβλήματα της ενότητας και της κοινής δράσης της ριζοσπαστικής αριστεράς στο εργατικό κίνημα δεν φαίνεται να λύνονται στο άμεσο μέλλον. Μέχρι να λυθούν αυτά τα προβλήματα θα πρέπει τουλάχιστον να δυναμώσει το κίνημα αλληλεγγύης ενάντια σε εργαζόμενους που γίνονται αποδέκτες της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, η οποία εκδηλώνεται με απειλές και ύβρεις ενάντια στους εργαζόμενους και μπορεί να ξεκινήσει από ένα καψώνι και να καταλήξει στην σωματική βία.

Το Σάββατο 7 Μαΐου στις 13.00, Αγίου Ελευθερίου και Δωδεκανήσου στον Πειραιά – Καμίνια, σας καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας – συνέλευση στο κατάστημα που διαπράχτηκε το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται ο ομιλητής στην συνάντηση του ΜΑΑ:

Σε αντίστοιχα προβλήματα με την εργοδοσία αναφέρεται και εργαζόμενος από το “σωματείο εργαζομένων στην wind”:

Μια διαφορετική συνάντηση για το εργατικό κίνημα

Η εκδήλωση του ΜΑΑ που έγινε χθες στην ΑΣΟΕ με θέμα «Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα; Επισημάνσεις -Αιτίες -Προτάσεις» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Σε αυτό βοήθησε σίγουρα και το γεγονός ότι δεν ακολουθήθηκε ο πατροπαράδοτος τρόπος οργάνωσης αντίστοιχων εκδηλώσεων από τους χώρους της Αριστεράς.

Σε κανένα θέατρο, αμφιθέατρο ή Σπόρτιγκ δεν διαμορφώθηκε με συνελευσιακό και αμεσοδημοκρατικό τρόπο καμία από τις σημαντικές πολιτικές ή οργανωτικές προτάσεις για την ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτά αποφασίζονται συνήθως πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες. Τα ήθη και τα έθιμα της Αριστεράς επιβάλλουν παρόμοιες μαζικές εκδηλώσεις να έχουν κυρίως πανηγυρικό χαρακτήρα. Στο τέλος της εκδήλωσης γίνεται πάντα το γνωστό κλείσιμο - του οποίου το περιεχόμενο είναι ήδη γνωστό από πριν - και περιλαμβάνει την δημόσια εξαγγελία των προειλημμένων/προσυμφωνημένων αποφάσεων των μετεχόντων στην οργάνωση της εκδήλωσης.

Για την εκδήλωση του ΜΑΑ ήταν γνωστό από τα πριν ότι δεν θα υπήρχε εισήγηση από τους οργανωτές ούτε και κλείσιμο με τις αποφάσεις και τα συμπεράσματα στο τέλος. Οι ομιλητές λοιπόν δεν είχαν το δίλημμα να τοποθετηθούν υποστηρίζοντας ή απορρίπτοντας συγκεκριμένες επί του πρακτέου προτάσεις, και μπορούσαν να μεταφέρουν την βιωματική τους εμπειρία αλλά και τις απόψεις τους προβάλλοντας ερωτήματα χωρίς το άγχος των άμεσων απαντήσεων σε αυτά.

Και τα ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην συνάντηση ήταν πολλά. Η ίδια διατύπωση του θέματος “Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα; ” προξενούσε ερωτήματα. Τόσο ως προς το πρώτο σκέλος της, το οποίο αποφαίνεται με καταφατικό τρόπο για την ύπαρξη της “οργής του λαού”, όσο και ως προς το δεύτερο σκέλος, το οποίο δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με την ανάγκη αυτής της συνάντησης. Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πρώτα απ' όλα γιατί αυτή “οργή του λαού” δεν συναντιέται με τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και μετά να απαντήσουμε στο ερώτημα;

Είναι προφανές ότι κανένας δεν περιμένει να αλλάξει σελίδα στο εργατικό κίνημα από μια τέτοια συνάντηση. Όμως φωτίστηκαν κάποιες πλευρές των σχέσεων της αριστεράς με το εργατικό κίνημα, οι οποίες συνήθως θεωρούνται δευτερεύουσες και αποσιωπούνται από τους κομματικούς μηχανισμούς.

Σήμερα, η “πολιτικοποίηση” του εργατικού κινήματος είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη, αφού δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι ακόμα και μικρές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις εργατικού κινήματος δεν μπορούν να κατακτηθούν, αν δεν φύγει αυτή η Κυβέρνηση. Κι όμως αυτές οι συνθήκες - οι οποίες είναι προφανώς ευνοϊκές για να διευρυνθεί η επιρροή της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα – αναδεικνύουν τελικά μόνον τις αδυναμίες της.

Παραθέτουμε σε video μερικές χαρακτηριστικές τοποθετήσεις που αναφέρονται - η κάθε μία με το δικό της τρόπο - σε αυτές τις αδυναμίες της Αριστεράς. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε σε αυτό το σύντομο σημείωμα να καλύψουμε το πλούτο των τοποθετήσεων των 40 περίπου ομιλητών, οι οποίοι μίλησαν κατά μέσο όρο πάνω από 7 λεπτά ο καθένας:

Στην συζήτηση υπήρξε ένας μεγάλος απών. Ο απών αυτός αφορά τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Στο σύνολο σχεδόν των τοποθετήσεων υπήρχε από την μια μεριά το εργατικό κίνημα με τα συνδικάτα, τα σωματεία τις ομοσπονδίες και από την άλλη η Αριστερά με τους πολιτικούς της φορείς. Όμως η παρουσία και η δράση της Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα γίνεται μέσω των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Η λειτουργία και ο ρόλος αυτών των παρατάξεων είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα για την Αριστερά και τις σχέσεις με το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Όμως η κυριαρχία της λογικής – σε όλη σχεδόν την Αριστερά - ότι οι παρατάξεις είναι τα κομματικά μαγαζάκια των πολιτικών μηχανισμών της στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι τόσο μεγάλη ώστε κανένας δεν προτίθεται να τα διαλύσει ή στη θέση τους να συγκροτήσει άλλες πλατιές ενωτικές παρατάξεις που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικά, θα σέβονται την αυτονομία του μαζικού χώρου και θα συσπειρώνουν ευρύτερες δυνάμεις. Το στοίχημα της ενότητας της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα εκεί κρίνεται σήμερα: Αν μπορέσει να συνυπάρχει, να συναποφασίζει και να δρα με οργανωμένο και συστηματικό τρόπο μέσα από κοινά συνδικαλιστικά σχήματα στους μαζικούς χώρους στη δουλειά και στην γειτονιά:

Θα τελειώσουμε αυτή την πρώτη σύντομη ενημέρωση για αυτή την ενδιαφέρουσα εκδήλωση του ΜΑΑ με την ομιλία ενός συναγωνιστή από το ΠΑΣΟΚ. Η ομιλία αυτή έχει ένα σημαντικό στοιχείο, το οποίο διατυπώνεται με αρκετά παραστατικό τρόπο στο τελευταίο τμήμα της . Επαναφέρει την Πολιτική στην θέση της:

Ανακοίνωση πρυτάνεων ΕΜΠ για τη “δίκη του Indymedia”

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στις 19 Μαίου 2011 δικάζεται στο ΣΤ’ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ το εκλεγμένο Πρυτανικό Συμβούλιο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου της περιόδου 2006-2010 (Κ. Μουτζούρης, πρ. Πρύτανης, Ι. Πολύζος και Γ. Σπαθής, πρ. Αντιπρυτάνεις) για ” παράβαση καθήκοντος με σκοπό να προσπορίσουν παράνομο ηθικό όφελος” λόγω της φιλοξενίας της ιστοσελίδας της διαδικτυακής διεύθυνσης INDYMEDIA ΑΤΗΕΝS σε server του Ιδρύματος.

Η δίωξη ασκήθηκε από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών παρά την Διάταξη του Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών με ημερομηνία 26.4.2010, ότι δεν υφίστανται ενδείξεις παράβασης καθήκοντος για την παραπομπή σε δίκη. Η στοιχειοθέτηση παράβασης καθήκοντος ατταιτεί την ύπαρξη δόλου, η οποία κατά την Διάταξη “…δεν βρίσκει έρεισμα σι κανένα στοιχείο της δικογραφίας…”. Οπως επίσης η συμμόρφωση με κανονισμό της Ε.Δ.Ε.Τ. κατά την ίδια.

Οι “Ιζνογκούντιδες” της Αριστεράς

Μετά τις πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις, αν διαβάσει κάποιος το άρθρο Του Γιάννη ΤΟΛΙΟΥ, διδάκτορα οικονομικών επιστημών στην “Ισκρα” με το τίτλο ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ , μάλλον θα θεωρήσει ότι έχει γραφτεί για άλλη χώρα.

Πράγματι, πρόκειται για ΣΕΝΑΡΙΑ επιστημονικής φαντασίας, τουλάχιστον για το κομμάτι του κειμένου το οποίο αναφέρεται στην Αριστερά. Δεν θα σχολιάσουμε τις εκδοχές αν “Οι τραπεζίτες απορρίπτουν έστω και τη μικρή διαγραφή (κούρεμα) χρέους” ή αν “ Οι κυρίαρχες ελίτ των Βρυξελλών κρίνουν ότι το μικρό «κούρεμα» στα πλαίσια μιας «συμφωνίας πιστωτών» (collective action clause) θα μπορούσε να αποτρέψει το «ντόμινο» χρεοκοπίας και δεν θα έβαζε σε κίνδυνο το ευρώ.” Ούτε επίσης αν “Οι κερδοσκόποι (θεσμικοί επενδυτές, τράπεζες, πολυεθνικές) αρκούνται στη λέξη «αναδιάρθρωση» για να μετρήσουν κέρδη από τα «συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου» (CDS).”

Β' ΕΛΜΕ Πειραιά: Aπεργία σε άδεια σχολεία…

Β ΄ ΕΛΜΕ Πειραιά

(σχολεία Κορυδαλλού)

Σολωμού 2-4 Κορυδαλλός ΤΚ 181-22

Τηλ. : 210 – 4951295

Fax : 210 – 4942545

e-mail:belmepeiraia@yahoo.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

…απεργία σε άδεια σχολεία…

Με μεγάλη έκπληξη πληροφορηθήκαμε την εξαγγελία πανεργατικής απεργίας στις 11 Μαΐου. Η έκπληξή μας οφείλεται στο ό,τι τη συγκεκριμένη ημέρα στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν θα βρίσκεται κανένας μαθητής και άρα η απεργία θα είναι «ως μη γενόμενη».

Αν και η ΓΣΕΕ δεν υποχρεούται να το γνωρίζει, η ΑΔΕΔΥ η οποία και πρότεινε την απεργία , όφειλε να γνωρίζει ό,τι τουλάχιστον το 20% των μελών της ανήκουν στην ΟΛΜΕ, τα μέλη της οποίας συνεισφέρουν οικονομικά στην ΑΔΕΔΥ και συμμετέχουν με μεγάλα ποσοστά στις απεργίες που η ΑΔΕΔΥ εξαγγέλλει αλλά και δίνουν δυναμικό παρόν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες.

Ένας λόγος επιπλέον που προκαλεί έκπληξη είναι πως η επόμενη ημέρα (12-05-2011) είναι η πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων. Και αυτό είναι κάτι που αν δεν το γνώριζαν στην ΑΔΕΔΥ, το γνώριζαν όμως τα μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Ιάκωβος Κουμής: Τριάντα Χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις

Το βιβλιοπωλείο Το Παραμύθι,

το περιοδικό Τετράδια,

ο σύλλογος Φίλοι του Πυριτιδοποιείου και

η Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση

και την Κοινωνική Αλληλεγγύη

σας προσκαλούν

την Τετάρτη 4 Μαΐου 2011 στις 8:00 μ.μ.

στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος»,

οδός Δημαρχείου 17 και Κουντουριώτου γωνία, στο Αιγάλεω,

στην εκδήλωση που οργανώνουν

Ιάκωβος Κουμής 1956-1980

Τριάντα Χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις

Ο σύντομος βίος και η πολιτεία ενός συνειδητού νέου

αγωνιστή που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ στην επέτειο

του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1980

Για τον Ιάκωβο Κουμή θα μιλήσουν οι:

Λουκάς Αξελός, συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού

«Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου, Έρευνας και Κριτικής»

Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας, διευθυντής του

περιοδικού «Πολίτες»

Παύλος Χατζηπαύλου, σύντροφος του Ιάκωβου Κουμή,

συνεργάτης του περιοδικού «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής»

Συντονίζει ο Πέτρος Παπανικολάου, γιατρός

Για την "έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής"...

Η έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής είναι μια σύνθετη και πολύ δύσκολη ιστορία. Δοκιμάζεται, συχνά με αποτυχίες, μέσα σε συνθήκες διάχυτων φόβων και συλλογικής κατάθλιψης. Μέσα σε συγκυρίες «απομάγευσης» του κόσμου της πολιτικής. Αλλά κάθε αντίσταση και έκφραση ανυπακοής δεν συνιστά, όπως λένε οι διανοούμενοι του «Μνημονίου ως ευκαιρίας», ένα συναισθηματικό και αμυντικό ψυχόδραμα. Μπορεί να είναι συγχρόνως και το πεδίο της δυνατότητας για μια νέα επινόηση της δημοκρατίας και της λαϊκής υποκειμενικότητας. Το πεδίο εντέλει για την ανάπτυξη νέων μορφών κοινωνικής συνεργασίας και λαϊκής αλληλεγγύης. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν έχει νόημα έχει να ζητάς εχέγγυα ορθολογισμού και ανεπίληπτης πολιτικότητας από κάθε μορφή συλλογικής δράσης.

(απόσπασμα από το “Στον αστερισμό της ανομίας ” Του Νικόλα Σεβαστάκη )

Η Αριστερά ανέκαθεν αναζητούσε εναγώνια την “έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής” γιατί διεκδικούσε - και συνεχίζει να διεκδικεί - αυτάρεσκα ότι το υποκείμενο αυτής της διαδικασίας πολιτικοποίησης είναι η ιδία. Αγωνιά λοιπόν γιατί θεωρεί ότι μέσω αυτής της πολιτικοποίησης επιβεβαιώνεται ο ιστορικός της ρόλος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Σήμερα, η “«απομάγευση» του κόσμου της πολιτικής” την οποία διαπιστώνει ο Ν. Σεβαστάκης, αφορά μια συγκεκριμένη εκδοχή της πολιτικής, αφορά την πολιτική του δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος και την ενσωμάτωση της αριστεράς σε αυτό το σύστημα. Όμως η πολιτική είναι παρούσα σε όλες εκείνες τις κοινωνικές συγκρούσεις που προσδιορίζονται σε αντιπαλότητα με το κράτος και το κεφάλαιο. Οι ίδιες οι αντιστάσεις και τα φαινόμενα ανυπακοής ως συλλογικά δρώμενα παράγουν πολιτικά συμβάντα, από τα οποία η αριστερά απουσιάζει. Η “πολιτικοποίηση” δεν είναι μια διαδικασία η οποία εισάγει την “πολιτική” εκ των υστέρων σε μη πολιτικά συμβάντα. Ο “Δεκέμβρης” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα πολιτικά συμβάντα, το οποίο είναι ασύμβατο με τις αντιλήψεις περί πολιτικής της Αριστεράς. Γιαυτό αδυνατεί ακόμη να κατανοήσει αυτό το συμβάν που προκάλεσε “σοκ και δέος” στον αστισμό...

Στην παραγωγή αυτής της πολιτικής “οι διανοούμενοι του «Μνημονίου ως ευκαιρίας»” στους οποίους αναφέρεται ο Ν. Σεβαστάκης δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά πράγματα, γιατί η πολιτική δεν είναι ούτε επιστήμη, ούτε ιδεολογία. Αυτή λοιπόν η αυτονομία της πολιτικής από τους τόπους συγκρότησης των διανοουμένων καθιστά άνευ πολιτικής σημασίας την καταληκτική του απόφανση: “δεν έχει νόημα έχει να ζητάς εχέγγυα ορθολογισμού και ανεπίληπτης πολιτικότητας από κάθε μορφή συλλογικής δράσης”.

Η συλλογική δράση είναι ο κατ΄εξοχήν τόπος παραγωγής της συλλογικής ταυτότητας. Και η ταυτότητα οριοθετεί την διάκριση. Οι διακριτές συλλογικές ταυτότητες που αναδύονται μέσα από τις αντιστάσεις και τα φαινόμενα ανυπακοής ως συλλογικά δρώμενα δεν καταγράφονται σήμερα με ενιαίο τρόπο και δεν εντάσσονται αυτόματα όπως υπονοεί ο Ν. Σεβαστάκης, στην “λαϊκή υποκειμενικότητα”. Αυτή η υποκειμενικότητα αποτελεί πράγματι μια “επινόηση” των διανοούμενων του «Μνημονίου ως ευκαιρίας»”.  Μένει όμως να αναδειχθεί ότι εντός της ενοποιούνται τα “ιουλιανά” του περασμένου χρόνου (οι κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων) με τον “ανένδοτο” αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. Και είναι σίγουρο ότι η επιβεβαίωση δεν μπορεί να είναι προϊόν καμίας “έλλογης πολιτικοποίησης”. Οι “διάχυτοι φόβοι και η συλλογική κατάθλιψη” είναι τα διόδια που πληρώνει η αριστερά για να κυκλοφορεί ελεύθερα στις λεωφόρους της αστικής πολιτικής. Μήπως έχει έρθει η ώρα να ενταχθεί στο κίνημα “Δεν πληρώνω”;