Οι “Ιζνογκούντιδες” της Αριστεράς

Μετά τις πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις, αν διαβάσει κάποιος το άρθρο Του Γιάννη ΤΟΛΙΟΥ, διδάκτορα οικονομικών επιστημών στην “Ισκρα” με το τίτλο ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ , μάλλον θα θεωρήσει ότι έχει γραφτεί για άλλη χώρα.

Πράγματι, πρόκειται για ΣΕΝΑΡΙΑ επιστημονικής φαντασίας, τουλάχιστον για το κομμάτι του κειμένου το οποίο αναφέρεται στην Αριστερά. Δεν θα σχολιάσουμε τις εκδοχές αν “Οι τραπεζίτες απορρίπτουν έστω και τη μικρή διαγραφή (κούρεμα) χρέους” ή αν “ Οι κυρίαρχες ελίτ των Βρυξελλών κρίνουν ότι το μικρό «κούρεμα» στα πλαίσια μιας «συμφωνίας πιστωτών» (collective action clause) θα μπορούσε να αποτρέψει το «ντόμινο» χρεοκοπίας και δεν θα έβαζε σε κίνδυνο το ευρώ.” Ούτε επίσης αν “Οι κερδοσκόποι (θεσμικοί επενδυτές, τράπεζες, πολυεθνικές) αρκούνται στη λέξη «αναδιάρθρωση» για να μετρήσουν κέρδη από τα «συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου» (CDS).”

Θα συμφωνήσουμε ως διαπίστωση, στο συμπέρασμα που ακολουθεί: “Εν ολίγοις όλες οι δυνάμεις του «κατεστημένου» επιδιώκουν λύσεις επώδυνες τους μισθωτούς και τον ελληνικό λαό, που οδηγούν σε μακροχρόνια «Μνημόνια» και νέα προγράμματα λιτότητας (26 δις €), «κινεζοποίηση» μισθών και επιστροφή των εργασιακών σχέσεων στις αρχές του 1900 καθώς την εκποίηση με συνοπτικές διαδικασίες των «ασημικών» της δημόσιας περιουσίας (50 δις €), απογυμνώνωντας τη χώρα και τους εργαζόμενους από κάθε περιουσιακό στοιχείο χάριν των πιστωτών.” Όμως, αυτό που έπεται αυτής της κοινά αποδεκτής διαπίστωσης - κοινοτοπίας η οποία δεν αμφισβητείται από κανέναν - είναι πράγματι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και πως να μην είναι, όταν αναθέτει η Αριστερά σε “επιστήμονες” να απαντήσουν στα δικά της πολιτικά προβλήματα;

Ο συντάκτης του άρθρου αποφαίνεται λοιπόν με κατηγορηματικό τρόπο:  “Ωστόσο υπάρχει εναλλακτική διέξοδος σε ριζοσπαστική-προοδευτική κατεύθυνση.” και στην συνέχεια περιγράφει μια δέσμη μέτρων που συνοψίζουν την πρότασή του. “Πρόκειται για την αμφισβήτηση πληρωμής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση του υπόλοιπου με φιλολαϊκούς όρους. Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί αφετηρία ενός δρόμου που συνοδεύεται και από άλλα ριζοσπαστικά μέτρα όπως εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζικού συστήματος και εφαρμογή μιας γενικότερης δέσμης μέτρων προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με βιώσιμη ανάπτυξη, αύξηση θέσεων εργασίας, δικαιότερη κατανομή εισοδήματος, αναβάθμιση κοινωνικού κράτους, δημόσιες επιχειρήσεις στους στρατηγικούς τομείς, στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, κά. Είναι ένας δρόμος κίνησης της κοινωνίας στο μέλλον.”

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να έγραφε “Πρόκειται για την αμφισβήτηση όλου του χρέους, την κήρυξη στάσης πληρωμών και την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ και την Ε.Ε.”. Δεν έχει καμία σημασία αν το περιεχόμενο αυτής της πρότασης είναι αυτό ή κάποιο άλλο, διότι έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα πρόκειται για σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Η ουσία του θέματος, για κάποιον που βλέπει τα πράγματα από αριστερή σκοπιά και δεν θέλει να γίνει Ιζνογκούντ του αστισμού, προτείνοντας εναλλακτικά σχέδια για την έξοδο του καπιταλισμού από την κρίση του, είναι αλλού. Κοιτάξτε με πόσο αφελή και πρόχειρο τρόπο προσπαθεί ο συγγραφέας του άρθρου να παρακάμψει το ζήτημα. Δυο σειρές παρακάτω γράφει:

Ασφαλώς ο παραπάνω δρόμος εμπεριέχει δυσκολίες και συνεπάγεται αγώνες. Δεν αποτελεί τακτική στο «υπάρχον», αλλά στρατηγική υπέρβασης προς το «ιστορικά αναγκαίο» αύριο.

Σώπα ρε μεγάλε! Σοβαρά έχει “ο δρόμος έχει δυσκολίες” και “συνεπάγεται αγώνες”; Λες και δεν το ξέραμε!.. Το αποκορύφωμα είναι η παρακάτω πρόταση “Χρειάζεται ένα ισχυρό-μαχητικό κίνημα αντίστασης στις «Μνημονιακές» πολιτικές και μια ριζοσπαστική-αριστερή κυβέρνηση που να προωθήσει την εναλλακτική λύση.” Αυτά για να τα εμπεδώσει κάποιος, χρειαζόταν να διαβάσει όλο αυτό το περισπούδαστο άρθρο; Δεν τα γνώριζε από πριν; Δεν τα έχει ακούσει από την στιγμή που είχε την πρώτη του επαφή με την αριστερά;

Όλες αυτές λοιπόν οι εναλλακτικές "προοδευτικές" προτάσεις είναι απλώς παπάρες!

Και το θέμα δεν αφορά τον Γ. Τόλιο. Αφορά την γενικότερη στάση που επικρατεί στην Αριστερά. Έχουμε λοιπόν κατακλυστεί από διάφορες προτάσεις – δέσμες οικονομικών μέτρων - που έχουν κατασκευάσει “επιστήμονες” και αφορούν εναλλακτικά σχέδια κρατικών πολιτικών. Όμως το “υποκείμενο” που θα πραγματώσει αυτές τις προτάσεις απουσιάζει ως δομικό και οργανικό στοιχείο της συγκρότησης αυτών των προτάσεων. Αυτό λοιπόν το υποκείμενο αναζητείται, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί. Θα πρέπει λοιπόν αυτά τα πολιτικά επιτελεία της Αριστεράς που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες στα τα Σαΐνια της “οικονομικής επιστήμης” να αναθέσουν και στον υπαστυνόμο Σαΐνη να ανακαλύψει που κρύβεται αυτός ο φοβερός “εκτελεστής” των μέτρων που προτείνονται...

Στις θέσεις του κάθε οικονομολόγου επιστήμονα, όπως είναι και ο Γ. Τόλιος, οι προτάσεις που προβάλλονται διαμορφώνονται στο όνομα της της "εθνικής οικονομίας" και της "εθνικής ανάπτυξης" και όχι στο όνομα των εργαζομένων. Γιαυτό και το μαζικό κίνημα απουσιάζει επιδεικτικά, τόσο στο επίπεδο της διαμόρφωσης αυτών των προτάσεων, όσο και στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης. Άλλοι έχουν την ευθύνη να διαμορφώνουν και να διαπραγματεύονται τις προτάσεις, και άλλοι να αγωνίζονται στο δρόμο! Ο καθένας διαλέγει τον "ρόλο" του. Και οι "επιστήμονες οικονομολόγοι" έχουν διαλέξει αυτόν του οργανικού διανοούμενου της αστικής τάξης. Γιαυτό εξάλλου είναι πρώτα "επιστήμονες" και μετά "αριστεροί", "δεξιοί" και δεν συμμαζεύεται...

Για όσους δηλώνουν ακόμα ότι είναι αριστεροί, τα πράγματα τίθενται με άλλους όρους και άλλες προτεραιότητες: Πρώτα απ' όλα η Αριστερά θα πρέπει να αποκαταστήσει τις σχέσεις με την κοινωνία και το μαζικό κίνημα και να αναδείξει πειστικές προτάσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.  Μετά θα δύναται  να τεθούν υπό διαπραγμάτευση πολιτικές (και όχι ιδεολογικές) στοχεύσεις σχετικές με την εξουσία και τις κρατικές πολιτικές, ως απαιτήσεις του μαζικού κινήματος.  Αν δεν υπάρχει μαζικό κίνημα ανταγωνιστικό προς τις πολιτικές του κράτους και του κεφάλαιου, δεν υπάρχει και αριστερά ως πολιτική δύναμη.

Σήμερα, η Αριστερά αντί να προσπαθεί να συγκροτήσει ένα διακριτό πόλο και ανταγωνιστικό προς τις πολιτικές του αστισμού και να οξύνει την κρίση υπερασπιζόμενη τα ταξικά συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, αυτοκαταναλώνεται αναζητώντας διαχειριστικές πολιτικές διεξόδου του καπιταλισμού από την κρίση του. Όμως, για να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο, θα πρέπει να αναδειχτεί σε “καταστροφική δύναμη” του καπιταλισμού, σε καταλύτη που θα επιταχύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα αποσαθρώσει την συναίνεση στα ιδεολογήματα του αστισμού και θα αποδιαρθρώσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης ανατρέποντας τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει ήδη επιβληθεί με θεσμικά μέτρα τον τελευταίο χρόνο...