Εικόνες από τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις στην ΑΘΗΝΑ

Η συγκέντρωση του ΚΚΕ μπροστά από τους ευζώνους στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη σχόλασε νωρίς το πρωί, λίγη ώρα μετά από το σχόλασμα της Κυριακάτικης λειτουργίας στις εκκλησίες. Μόνον τα περιστέρια της πλατείας συντάγματος την πήραν χαμπάρι στην άδεια Αθήνα. Ο λίγος κόσμος που κατέβηκε στο κέντρο της Αθήνας για τις άλλες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και πορείες - όταν ανέβηκε λίγο ψηλότερα ο ήλιος και σταμάτησε η πρωινή βροχή - δεν είδε τα λάβαρα του κόμματος της εργατικής τάξης να παρελαύνουν στους δρόμους...

Για κλάματα ήταν και η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Φέτος ανεμένετο μεγαλύτερο φιάσκο από το περσινό, γιαυτό δεν έφεραν εκείνες τις περίεργες κάμερες με τους γερανούς που κάνουν τις συγκεντρώσεις να φαίνονται διαφορετικές ( περισσότερα εδώ: Πρωτομαγιά 2010: ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ στους δρόμους που χάραξε ο Μπιρσίμ!). Παρ' ότι ήταν εκεί ο Φώτης Κουβέλης και ο Αλέξης Τσίπρας, η πλατεία ήταν άδεια. Οι ΠΑΣΟΚοκρατούμενες ομοσπονδίες που στηρίζουν τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν ούτε τα μέλη των ΔΣ.  Και δεν γέμισε η πλατεία, παρά μόνον το οδόστρωμα της Σταδίου μπροστά από την εξέδρα όταν ήρθε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από το Πολυτεχνείο...

Σε σχέση με τις άλλες δύο συγκεντρώσεις, η πορεία που πραγματοποιήθηκε από τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο Μουσείο ήταν αξιοπρεπής. Για πρώτη φορά στις κινητοποιήσεις που γίνονται τα δύο τρία τελευταία χρόνια, καταγράφηκε σε τέτοιο βαθμό η διάλυση του μπλοκ των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΖΑ δεν έφτανε σε μαζικότητα ούτε το 1/4 της πορείας που ξεκίνησε αργότερα από το Μουσείο. Και αυτό είναι προφανές γιατί συνέβη. Αν ακόμα και σήμερα συνεχίζει αυτό το κομμάτι της Αριστεράς να δίνει κάλυψη στις πουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και να πιστεύει ότι μαζί τους θα συμπορευτεί στους εργατικούς αγώνες, τότε θα έχει την ίδια αντιμετώπιση από τους εργαζόμενους με αυτήν που επιφυλάσσουν για τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ

Μια ενδιαφέρουσα φωτογραφική κάλυψη των εκδηλώσεων εδώ: Φωτογραφίες από την Πρωτομαγιά

Τα Εμπορικά Επιμελητήρια της Μεσσηνίας και Αρκαδίας είχαν ζητήσει την ανακήρυξη του Μουαμάρ Καντάφι σε επίτιμο διδάκτορα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών!

Τον περασμένο Ιούνιο τα Εμπορικά Επιμελητήρια Μεσσηνίας και Αρκαδίας ζήτησαν από το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου να ανακηρύξει τον Μουαμάρ Καντάφι επίτιμο διδάκτορα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών της Καλαμάτας. Σε επιστολή τους από κοινού οι Πρόεδροι των Επιμελητηρίων Αρκαδίας και Μεσσηνίας κ.κ. Ιωάννης Μπουντρούκας και Γεώργιος Καραμπάτος αντίστοιχα, στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου καθ. Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, έγραφαν:

Θέμα: «Πρόταση για απονομή τίτλου στην Αυτού Εξoχότητα κ. Μ. Αλ Καντάφι»

Σχετ.: Έγγραφο Υπ. Εξωτερικών με Α.Π. Φ.1520/ΑΣ 508

Η Επιστολή έχει ως εξής:

"Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,

Με την επιστολή μας αυτή, επιθυμούμε να σας μεταφέρουμε πρόταση των Επιμελητηρίων Μεσσηνίας και Αρκαδίας για ανακήρυξη του Προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Λιβύης Μουαμάρ Αλ Καντάφι, προσωπικότητας φιλικά προσκείμενης στην Ελλάδα, σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών Καλαμάτας.

Η πρόταση εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει για μετατροπή της Μεσσηνίας σε Νότια Πύλη της Ελλάδας στη Μεσόγειο, μέσω της θαλάσσιας σύνδεσης της Καλαμάτας με την Κρήτη και τον λιμένα της Darnah της Λιβύης, στην επιτυχία της οποίας η εν λόγω προσωπικότητα μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη υπογραφή ‘Μνημονίου’ της Λιβύης με τον Έλληνα Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου.

Πρόκειται για μια προσπάθεια η οποία υπαγορεύθηκε από την ανάγκη εξωστρέφειας, μοναδικής διεξόδου από την κρίση που μαστίζει την οικονομία της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Το Επιμελητήριο Μεσσηνίας σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Αρκαδίας δραστηριοποιούνται εδώ και τρία χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, έχουν ήδη γίνει επαφές με τα Επιμελητήρια και φορείς της Λιβύης με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα και έχει εκπονηθεί σχετική μελέτη από Πανεπιστημιακή Ομάδα Μελετητών του περιφερειακού χωροταξικού σχεδιασμού και του Πανεπιστημίου Αιγαίου –τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών- οι οποίες τεκμηριώνουν επιστημονικά τη σημασία και τη βιωσιμότητα της διασύνδεσης της Καλαμάτας με την Τέρνα της Λιβύης και Αλεξάνδρεια Αιγύπτος.

Η προτεινόμενη διάκριση θα συμβάλλει στην ευόδωση του παραπάνω στόχου με προφανή οφέλη για την ευρύτερη περιοχή και θα ανοίξει νέες προοπτικές συνεργασίας ή και υποστήριξης πολυάριθμων φορέων των εμπλεκόμενων περιοχών συμπεριλαμβανομένου και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της νέας πολιτικής «εξωστρέφειας» της Λιβύης και της αναζήτησης ενός ποιοτικού μοντέλου ανάπτυξης που επιχειρείται στη χώρα (Πράσινη Ανάπτυξη), η Αυτού Εξοχότης κ. Μ. Αλ Καντάφι είναι θετικά διακείμενος σε μια πολυεπίπεδη συνεργασία με τη γειτονική Πελοπόννησο σε τουριστικό, εμπορικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο δεδομένου ότι η επίτευξη του παραπάνω στόχου προϋποθέτει την καταρχήν κατάκτηση της γνώσης στον τομέα της τεχνολογίας και της έρευνας.

Με τη βεβαιότητα ότι το αίτημα αυτό, το οποίο αποτελεί αίτημα και των λοιπών Επιμελητηρίων της Πελοποννήσου και του επιχειρηματικού κόσμου της περιοχής γενικότερα, θα τύχει θετικής αντιμετώπισης από μέρους σας, σας διαβιβάζουμε τους θερμούς χαιρετισμούς μας.

Με εκτίμηση,

Γιώργος Καραμπάτος

Πρόεδρος Επιμελητηρίου Μεσσηνίας-

Ιωάννης Μπουντρουκάς

Πρόεδρος Επιμελητηρίου Αρκαδίας

Η παρέμβαση κοινοποιήθηκε  στο Γραφείο Πρωθυπουργού."

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 11 Ιουνίου 2010 στο blog “Kalimera Arkadia”. Τότε, όμως, δεν είχε διαφωνήσει κανείς με αυτή την πρωτοβουλία. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες η ιδέα ανήκε στον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας κ. Γιώργο Καραμπάτο, την οποία συνυπέγραψε στη συνέχεια και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας κ. Γιάννης Μπουντρούκας. Με δηλώσεις του ο κ. Γ. Καραμπάτος διευκρίνυσε ότι πρόταση εντασσόταν στη γενικότερη προσπάθεια για μετατροπή της Μεσσηνίας σε νότια πύλη της Ελλάδας στη Μεσόγειο, μέσω της θαλάσσιας σύνδεσης της Καλαμάτας με την Κρήτη και τον λιμένα Darnah της Λιβύης, στην επιτυχία της οποίας ο Καντάφι θα μπορούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας της Λιβύης με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Τόνισε, δε, πως από το 2001 το υπουργείο Εξωτερικών είχε δώσει το πράσινο φως για μία τέτοια κίνηση και πως τη συγκεκριμένη θέση την είχαν υποδείξει… αξιωματούχοι της πρεσβείας της Λιβύης στην Αθήνα.

Το αίτημα των προέδρων των επιμελητηρίων Μεσσηνίας και Αρκαδίας και πήρε στα χέρια του ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, ο οποίος έβαλε έγγραφο στο αρχείο του και δεν το έφερε προς συζήτηση στο Πρυτανικό Συμβούλιο. Όμως δήλωσε ο ίδιος “ Είναι στην ευχέρεια του πρύτανη κάθε ιδρύματος να προτείνει προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ανακηρυχθούν επίτιμοι διδάκτορες. Όμως, προσωπικά δεν έκρινα πως θα μπορούσε ο κ. Καντάφι να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας, και μάλιστα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του πανεπιστημίου μας»...

και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ...

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε μια Ισπανική υποχώρηση της αριστεράς προς την καθεστωτική κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία (γκαγκαν…γκαγκαν!!). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σκάνε με ρυθμό πολυβόλου απίστευτα κείμενα δεξιάς μετατόπισης.  Οι συνεχείς θεωρητικές αλχημείες και οι πολιτικές κωλοτούμπες με έχουν οδηγήσει να χάνω τα μαλλιά μου τούφες-τούφες… όπως ο συνάδελφος στη φωτο.

Δεν ξέρω από πού να προφυλαχθώ…

Σκύβω να τις αποφύγω, σταματώ να διαβάζω εφημερίδες και sites, αλλά μου έρχονται από κάθε χώρο και με αφήνουν άναυδο.

η συνέχεια εδώ:  όταν ΚΑΙ το “ΠΡΙΝ” ανακαλύπτει την “αντιδραστική μετανάστευση”, κλαφ` τα Χαράλαμπε…

Από την "ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"

Όμως οι αλχημείες και οι πολιτικές κωλοτούμπες της αριστεράς δεν περιορίζονται σε θέσεις και απόψεις που εκφράζονται μέσα από κείμενα, αλλά παίρνουν πιο υλικές μορφές μέσα από συγκεκριμένες δράσεις. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η στάση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, της παράταξης του ΣΥΝ στην οποία δεν κάνει κουμάντο κανένας Χατζησωκράτης αλλά το ..."Αριστερό Ρεύμα".

Λοιπόν την πρωτομαγιά θα την γιορτάσουν μαζί την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Επειδή όμως θέλουν να έχουν να δείχνουν πως ξεχωρίζουν και λίγο, κάνουν την προσυγκέντρωσή τους στο Πολυτεχνείο, δίπλα στην άλλη συγκέντρωση που γίνεται στο ΜΟΥΣΕΙΟ από τους αντιεξουσιαστές και τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς...

Φαίνεται πως είδαν πρόσφατα την παρακάτω θεατρική παράσταση και την πήραν ως πραγματικό συμβάν:

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα

Ενώ η ισραηλινή εταιρεία Global CST έχει αναλάβει την στρατολόγηση μισθοφόρων από την Αφρική για λογαριασμό του Μουαμάρ Καντάφι και Έλληνες μισθοφόροι πολεμούν στο πλευρό του, συνεχίζεται η πολιορκία της Μισράτα. Οι δυτικοί δημοσιογράφοι εγκατέλειψαν την πόλη ο ένας μετά τον άλλον και οι πληροφορίες που φτάνουν στο εξωτερικό είναι ελάχιστες. Μια από τις πιο σημαντικές πηγές πληροφόρησης είναι το En route!, ιστολόγιο γάλλων αντιεξουσιαστών που βρίσκονται στη Λιβύη συμμετέχοντας και ερευνώντας την εξέγερση. 

Στη χώρα μας, έχουμε πήξει από τις γνωστές αναλύσεις των ..."αντιιμπεριαλιστών". Αυτές οι ίδιες πανομοιότυπες αναλύσεις που επαναλαμβάνονται σε κάθε ανάλογη συγκυρία. Είναι οι ίδιες αναλύσεις οι οποίες εξηγούσαν το 73 ότι το Πολυτεχνείο το έκαναν προβοκάτορες και πράκτορες, αφού ήταν έξω από τους σχεδιασμούς του επαναστατικού υποκείμενου της εργατικής τάξης. Τα ίδια περίπου έλεγαν και για τον Δεκέμβρη του 08... 

Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που οι αναφορές στη εξέγερση της Λιβύης επικεντρώνονται στο τι συμβαίνει πραγματικά εκεί. Σε αυτές τις εξαιρέσεις ανήκουν ορισμένα ενημερωτικά άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα “σχολιαστές χωρίς σύνορα”. Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο: Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη

...Την τρίτη μέρα, οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη εγκαταλείψει τις θέσεις εργασίας τους. Ένα κλίμα γενικής αποστράτευσης ήταν διάχυτο, καθώς το Κράτος ως γενικός διαχειριστής είχε ήδη εξαφανιστεί ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν είχε πια νόημα να του αναγνωριστεί ένας τέτοιος ρόλος. Συνελεύσεις διαμορφώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Μισράτα, όπου συνέκλινε το πλήθος. Εκεί τέθηκε επιτακτικά η αναγκαιότητα της οργάνωσης των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού, των χρημάτων, όπως και του αγώνα. Αυτοί που ώθησαν στη δημιουργία “συμβουλίων” για τον συντονισμό των πρωτοβουλιών προέρχονταν κατά μεγάλη μερίδα απ’ τον νομικό κλάδο (δικηγόροι, δικαστές…). Υπήρξαν κι αυτοί που πίεσαν τις τράπεζες να ανοίξουν για λίγες ημέρες την πρώτη εβδομάδα, προκειμένου να επαναδιανεμηθεί το χρήμα. Μετά τη δημιουργία των τοπικών συμβουλίων, υπήρχε η επιθυμία για έναν συντονισμό σε εθνικό επίπεδο, κάτι που θα οδηγούσε στο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Αυτός ο φορέας συντίθεται λοιπόν από αντιπροσώπους των τοπικών συμβουλίων. Για παράδειγμα, υπάρχουν δυο άτομα απ’ την Μισράτα που βρίσκονται στο ΕΜΤ στη Βεγγάζη. Από την πρώτη εβδομάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε υπαρξιακό επίπεδο, η πόλη έχει αγκαλιαστεί από την επανάσταση. Χρειάζεται η ηλιθιότητα ενός εξαρτημένου της τηλεοπτικής προπαγάνδας του Κράτους ή η απόσταση ενός δυτικού δημοσιογράφου για να υποκρίνεται κανείς πως θα μπορούσε οτιδήποτε εδώ να γυρίσει πολιτικά προς όφελος του Καντάφι. Δεν μπορούμε να δούμε πώς θα μπορούσε σήμερα η εξουσία να “ξαναπάρει την Μισράτα”, εκτός απ’ το να εξοντώσει συνολικά τον πληθυσμό...

ειδήσεις σε 1'

Του Γιώργου Πρασσά

1. Το φοινικόδασος ζει, οι μελετητές - περιβαλλοντολόγοι όχι (ευτυχώς)

2. ΕΡΤ το καταντήσαν το μαγαζί του Κουρή: Κρόουλ εργαζομένων στο alter

3. Είμαστε με τους λαούς, όποτε συμφέρει αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας, ίσως και όχι, θα συνεδριάσουμε ώστε να καταδικάσουμε τον ιμπεριαλισμό με 3-2 στο Π.Γ. : Αριστερά, διανοούμενοι και απελευθερωτικός ιμπεριαλισμός

4. Μήπως τελικά είμαστε με το κάθε κράτος; (να με ενημερώσετε όταν καταλήξει το Π.Γ. της Κ.Ε.) Ο αντιιμπεριαλισμός της ελληνικής αριστεράς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στις αραβικές εξεγέρσεις 

5. Πρωτομαγιά έρχεται, να θαυμάσουμε λίγο την πρωτοπορία της εργατικής τάξης: Mονόπρακτο Φωτόπουλου (όχι του Μίμη, του άλλου), για θίασο της Ντενίση.

Υστερόγραφο:

1. Βοήθημα του μυαλού:

2. Επίκαιρη συζήτηση και μουσική με αφορμή τον Fela:

Fela Anikulapo Kuti – Φέλα Κούτι

Πρωτομαγιά 2010: ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ στους δρόμους που χάραξε ο Μπιρσίμ!

Θυμόσαστε τον Τάσο Μπιρσίμ. τον σκηνοθέτη του ΠΑΣΟΚ από 1981 ως το 2004; Τις τεχνικές που δίδαξε  και τις εφάρμοσε στις μεθόδους προβολής των συγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ, τις χρησιμοποιούν σήμερα τόσο τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ όσο και το ΠΑΜΕ για τις δικές τους συγκεντρώσεις. Η χρήση της κινητής κάμερας με ευρυγώνιο φακό από γερανό δημιουργεί παραμορφωτικές/εξωπραγματικές εικόνες. Τόσο ως προς το μέγεθος των συγκεντρώσεων, όσο και ως προς την προβολή εικόνων από συγκεκριμένες γωνίες, εικόνων τις οποίες κανένα μάτι παρευρισκομένου δεν θα μπορούσε να είχε δει! Γι αυτό λοιπόν αναθέτουν την τηλεοπτική κάλυψη των εκδηλώσεων όχι σε ντοκιμαντερίστες που στοχεύσουν σε μια αντικειμενική  και ουδέτερη απεικόνιση του πραγματικού αλλά σε σκηνοθέτες που σκηνοθετούν τηλεοπτικές παραστάσεις...

Παρακάτω παραθέτουμε ένα video μας από τις περσινές πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις στην Αθήνα, στο οποίο σε κάποια σημεία του παρουσιάζουμε εικόνες που δείχνουν αυτές τις ειδικές κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν στην άδεια πλατεία της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.

Κάποιοι σύντροφοι από το ΚΚΕ ενοχλήθηκαν από αυτό το video, το οποίο έδειχνε ότι η συγκέντρωση του ΚΚΕ κάλυπτε το πάνω μέρος της πλατείας συντάγματος. Ο κύριος όγκος της περιοριζόταν στο οδόστρωμα μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη, και ήταν μικρός σε αντίθεση με το μέγεθος της άλλης διαδήλωσης, η οποία καταγράφεται αναλυτικά σε αυτό το video μας. Γιαυτό έφτιαξαν το δικό τους video για να αποκαταστήσουν τα πράγματα.

Σε αυτό το video μπορείτε να απολαύσετε εκτός από την προσήλωση στο γνωστό μαρξιστικό – λενινιστικό λεξιλόγιο και την ιδιαίτερη πίστη στην ορθοδοξία του Τάσου Μπιρσίμ. Η προσήλωση αυτή δεν περιορίζεται μόνον στα αφ' υψηλού χαριτωμένα κουνήματα της κάμερας, αλλά και στις λικνιστικές εφορμήσεις της προς τα πλήθη, μέσω των οποίων ο θεατής μετατρέπεται σε εφαψία του αγωνιστικού πάθους των λαϊκών μαζών, οι οποίες σείουν τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Σημασία δεν έχει τι λέει ο ομιλητής ούτε τι κραυγάζει το πλήθος. Σημασία έχει αυτό καθεαυτό το γεγονός που προσδιορίζεται από το σήκωμα της γροθιάς και το κούνημα της σημαίας. Γιαυτό η εικόνα επενδύεται ηχητικά ώστε ο ήχος να συνάδει με τις στρατηγικές επιλογές του κόμματος και όχι τα στιγμιαία σκαμπανεβάσματα του πλήθους, σκαμπανεβάσματα που μερικές φορές είναι εκτός γραμμής...

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Οι λεκτικές υπερβολές με την χρήση φράσεων που έχουν ιστορικές αναφορές όταν μάλιστα επαναλαμβάνονται συστηματικά  επιφέρουν  συχνά το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Όταν σήμερα η Αριστερά με την βερμπαλιστική ρητορεία που την διακρίνει, εξισώνει την κατοχή της χώρας μας την εποχή του 40 με την σημερινή κατάσταση, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να ωραιοποιεί και να παραποιεί την εικόνα της πραγματικής κατοχής της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα. Αυτό συμβαίνει διότι όταν λες ότι ισχύει η ισότητα Α=Β, τότε αυτός στον οποίο απευθύνεσαι αντιλαμβάνεται το  πιο άγνωστο μέλος της ισότητας μέσω  αυτού που γνωρίζει καλύτερα. Και οι αποδέκτες αυτής της πρότασης ισότητας αυτό που γνωρίζουν καλύτερα είναι το παρόν, το οποίο το βιώνουν καθημερινά και όχι βέβαια ένα παρελθόν στο οποίο οι πιο πολλοί δεν είχαν καν γεννηθεί...

Για να μην δημιουργούνται λοιπόν παρανοήσεις σε σχέση με αυτό το ιστορικό παρελθόν της γερμανικής κατοχής, αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο σε όλους αυτούς που με τόση ευκολία ταυτίζουν εκείνη την εποχή με την σημερινή. Είναι ένα κείμενο του Γιώργου ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ και είχε δημοσιευθεί στον "ριζοσπάστη" την Τρίτη 30 Απρίλη του 2002.

 

Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές στην Καισαριανή

1η Μάη 1944.
Η εκτέλεση των 200 της Καισαριανής.
Εργο του Τάσσου

Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Λαϊκή κινητοποίηση

Κανείς δεν πήρε αψήφιστα αυτό το έγγραφο, πολύ περισσότερο οι αντιστασιακές οργανώσεις, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, που για μια ακόμη φορά καλούνταν να πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος για την επιλογή τους να οργανώσουν τη λαϊκή αντίσταση κατά του κατακτητή. Ετσι, μόλις γνωστοποιήθηκε η παραπάνω ανακοίνωση, ξεδιπλώθηκε μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για την αποτροπή της σφαγής. «Οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - λέει ο Θ. Χατζής[1] - κυκλοφόρησαν αμέσως χιλιάδες τρικ και καλούσαν το λαό να σώσουν τους αγωνιστές ομήρους από την εκτέλεση. Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις, οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλιά. Στα υπουργεία και τις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις και με ψηφίσματα προς το Ράλλη και το δήμαρχο απαιτούσαν άμεση επέμβασή τους για τη ματαίωση της σφαγής. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές χύθηκαν στους δρόμους με συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία. Επιτροπές παρουσιάζονταν στις αρχές αδιάκοπα όλη τη μέρα. Στις λαϊκές συνοικίες έγιναν συγκεντρώσεις. Πολλές γυναίκες κρατουμένων ομήρων μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη. Ο αρχιεπίσκοπος στο διαμέρισμά του ''προσευχόταν'' για τη σωτηρία των ψυχών των μελλοθανάτων. Οταν αργά τη νύχτα εμφανίστηκε μπροστά στις απελπισμένες γυναίκες είπε: ''Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που μου απομένει είναι να παρακαλώ το θεό!.."».

Ο Β. Μπαρτζιώτας δίνει τη δική του μαρτυρία για την κατάσταση που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες: «Στις 29 - 30 Απρίλη 1944, γράφει[2], γινόταν παράνομα η 4η Συνδιάσκεψη της ΚΟΑ. Εκεί μάθαμε τη διαταγή για την εκτέλεση των 200 αγωνιστών. Η καταπληκτική αυτή είδηση - καθαρή δολοφονία και χιτλερική θηριωδία - κυκλοφόρησε σαν αστραπή στην Αθήνα. Οι πράκτορες των Γερμανών και οι αγγλόφιλοι ρίχνουν κιόλας το δηλητήριό τους:

- Τα βλέπετε; Οι αντάρτες σκοτώνουν τους Γερμανούς και αυτοί αμύνονται...

Διαφορετικά, όμως, σκεφτόταν ο ελληνικός λαός. Οι χιτλερικοί είναι εγκληματίες πολέμου, ήρθαν κατακτητές στην Ελλάδα, ληστεύουν και καταστρέφουν τη χώρα, σκοτώνουν αθώους ανθρώπους... Σ' αυτούς τους εγκληματίες μια απάντηση χωρεί:

- Θάνατος στους χιτλεροφασίστες κατακτητές! Πάλη μέχρι τη νίκη, την απελευθέρωση της Ελλάδας».

Το έγκλημα και ο ήρωας Ν. Σουκατζίδης

Την παραμονή της εκτέλεσης, οι δυνάμεις κατοχής πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου και επέλεξαν τα θύματά τους. Στον κατάλογο των θυμάτων, με τον αριθμό 71, υπήρχε το όνομα του Ακροναυπλιώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Επρόκειτο για ένα νέο άνθρωπο, καλλιεργημένο, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ψυχή των κρατουμένων του στρατοπέδου. Τους εμψύχωνε, τους βοηθούσε στην επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους και λόγω του ότι ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας εκτελούσε και χρέη μεταφραστή για τους συντρόφους του, που ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Τόσο πολύ σπουδαίος ήταν ο Ναπολέων, που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους Γερμανούς να τον σέβονται.

Ναπολέων Σουκατζίδης, γράφει ο κατάλογος των μελλοθανάτων στον αριθμό 71. Ναπολέων Σουκατζίδης, ακούγεται από το στόμα εκείνου που έχει το μακάβριο έργο να διαβάσει τα ονόματα των αυριανών νεκρών. Και τότε επεμβαίνει ο διοικητής του στρατοπέδου.

- «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων.

Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού:

- «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».

Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Σουκατζίδης πήρε το δρόμο των συντρόφων του.

Από το δίπολο “πολίτης/κράτος” στο “έθνος/κράτος” και σε άλλα κομμουνιστικά παρόμοια...

Η σχετική αδυναμία του κράτους προκαλεί αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά του να αναπαράγει το σύνολο της κοινωνικής σχέσης. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μ’ αυτό τον τρόπο αυτό αρνείται την ίδια του τη χρησιμότητα, ανακοινώνει απροκάλυπτα ότι σε σύντομο διάστημα δεν θα μπορεί πλέον να πληρώνει τις συντάξεις, ούτε να περιθάλπει τους αρρώστους, αλλά ούτε και να διασφαλίζει την «ακεραιότητα των αγαθών και των προσώπων», παρόλα αυτά, στο μεταξύ, αναμένοντάς τα, είναι ανάγκη να συνεχίσουν να πιστεύουν σ’ αυτό. Κρούει λοιπόν την καμπάνα όλων αυτών που μπορούν να χρησιμεύσουν για να δικαιολογήσουν την ίδια του την ύπαρξη και μ’ ένα μεγάλο άλμα, διακηρύσσει τη σύγκλιση της οικονομίας και του εθνικού αισθήματος. Για να μπορέσει να γίνει κοινωνικά αποδεκτή η οικονομική λιτότητα έχει απόλυτη ανάγκη την εθνική φλόγα. Είναι η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας που τίθεται συνέχεια επί τάπητος. Εάν πρέπει να Θυσιαστεί μια επιχείρηση ή ένας ολόκληρος τομέας παραγωγικής δραστηριότητας, είναι πάντοτε για να σωθεί το σύνολο και τόσο το χειρότερο εάν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή τη στιγμή το σύνολο είναι άδειο.

Μονάχα η τωρινή αδυναμία των εναλλακτικών δρόμων στο κράτος και στο έθνος παράγει και εξηγεί ακόμα αυτό το συνονθύλευμα απόψεων και συμπεριφορών, περισσότερο παθητικών παρά ενεργητικών, που σχηματίζουν σε τελική ανάλυση αυτή τη συναίνεση με την οποία εξακολουθούμε να σβήνουμε τη δίψα μας

(απόσπασμα από το “Crise de l’État-Nation” του J. Wajnsztejn και αναφέρεται στην Γαλλία. Ολόκληρο το κείμενο είναι δημοσιευμένο εδώ http://tempscritiques.free.fr/ )

Η ανανεωτική αριστερά στη χώρα μας χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες στα κομματικά της ντοκουμέντα την έννοια του “Πολίτη”, που παραπέμπει στις σχέσεις Πολίτη/ Κράτους και τις αναδεικνύει ως κυρίαρχες σε αρκετά πεδία της πολιτικής πρακτικής της και στοχοθεσίας της. Αρκετοί αριστεροί - από αυτούς που στο παρελθόν έσκιζαν τα ιμάτιά τους στο όνομα της εργατικής τάξης αλλά σήμερα υπερασπίζονται την υποταγή της αριστεράς και του μαζικού κινήματος στους στόχους του “έθνους/κράτους” - κατηγορούσαν τότε όσους μιλούσαν στο όνομα του “Πολίτη” για ταξική προδοσία...

Τουλάχιστον αυτή η διάκριση Πολίτη/Κράτους αναδεικνύει ζητήματα σχετικά με τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα και εμπεριέχει μια αντιπαλότητα προς τις κρατικές πολιτικές αναφορικά με τον αυταρχισμό της εξουσίας και τις διακρίσεις απέναντι σε κοινωνικές και εθνικές μειονότητες. Λοιπόν όλοι αυτοί οι αριστεροί, οι οποίοι παλαιότερα έκριναν ότι όλα αυτά τα θέματα που αφορούν στις σχέσεις πολίτη – κράτους εκφράζουν ένα στείρο ανθρωπισμό που εκτρέπει το μαζικό κίνημα από τα ταξικά του καθήκοντα, σήμερα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του έθνους/κράτους που κινδυνεύει και αγωνίζονται να το σώσουν. Στα πλαίσια αυτής της “πατριωτικής” πολιτικής που έχουν ενστερνιστεί πρόσφατα, το παρακάνουν μάλιστα, αφού υπερασπίζονται περισσότερο τις “ανάγκες” και τα “δικαιώματα” του Κράτους παρά των Πολιτών...

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που πραγματώνονται αυτές οι δήθεν αριστερές πολιτικές, είναι ο ίδιος ακριβώς που χρησιμοποίησε και ο Κώστας Σημίτης για να διαμορφώσει τους όρους της εθνικής συναίνεσης στις πολιτικές της λιτότητας ώστε η εθνική οικονομία να εξυγιανθεί και να διευκολυνθεί η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ. Σήμερα λοιπόν επικαλούνται την σωτηρία της ίδιας εθνικής οικονομίας και αγωνίζονται και αυτοί όπως και ο Σημίτης, για την ανάπτυξη της “παραγωγικής βάσης” της χώρας και άλλα παρόμοια αστικά μυθεύματα. Οι πολιτικές προτάσεις των Ισνογκούτιδων της Αριστεράς, οι οποίοι θέλουν να γίνουν σατράπηδες της κρατικής πολιτικής για την οικονομία, δεν αφορούν το μαζικό κίνημα: δεν εντάσσονται στην κατεύθυνση της πολιτικής του αυτονομίας από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα αποτελούν διαχειριστικές προτάσεις της κρίσης του καπιταλισμού στα πλαίσια εθνικών στρατηγικών συγκρότησης του κεφάλαιου και αναβάθμισης της θέσης του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Και αυτό συμβαίνει, είτε μιλάνε για στάση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ, είτε διεκδικούν μια καλύτερη θέση εντός της Ε.Ε. και των κυρίαρχων πολιτικών που την συγκροτούν σήμερα.

Το περιεχόμενο του εθνικισμού αυτής της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται σε αντιπαράθεση με το φάντασμα του διεθνισμού. Αυτό το διεθνιστικό φάντασμα είναι κατασκεύασμα της ίδιας της πατριωτικής αριστεράς της Λ. Κανέλλη, του Μ. Θεοδωράκη και των συνοδοιπόρων τους, που έχει φτιαχτεί για να κατατροπώνεται εύκολα και ανώδυνα. Η πραγματική διάσταση αυτού του εθνικισμού αφορά την υποταγή του ταξικού στο εθνικό. Δεν πρόκειται για ένα συμπτωματικό λάθος, αλλά για συστηματική και μεδοδευμένη επιλογή. Η συντεταγμένη και συνειδητή προσχώρηση στην ιδεολογία του αστισμού γίνεται κάτω από το πρόσχημα της ήττας του υπαρκτού κομμουνισμού ως μια “ρεαλιστική πολιτική” για την κρίση. Αν διαβάσει κανείς το κείμενο “Ιδεολογία και Αριστερά” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του “ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ” , διαπιστώνει πως αυτή η αριστερά όχι μόνον δεν έχει καταλάβει πραγματικά τίποτα από αυτή την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού αλλά δεν έχει αφομοιώσει ακόμα επαρκώς τους αστικούς μύθους που προβάλει ως εναλλακτικές λύσεις...

O Χρ.Κορτζίδης πρωτοστατεί στον αγώνα διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας.

Η εικόνα που αφαιρέθηκε

Σήμερα, ημέρα της πιο μεγάλης γιορτής της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, θα αναφερθούμε σε μια πραγματικά σημαντική πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής του Ελληνικού – Αργυρούπολης. Πριν μερικές μέρες αφαίρεσε την εικόνα του Χριστού από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου με την αιτιολογία ότι αντιβαίνει στην αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας. Δεν θα εκθέσουμε τα επιχειρήματα υπέρ του διαχωρισμού του Κράτους και της εκκλησίας, ούτε τα επιχειρήματα υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι γνωστά και αποτελούν κοινό τόπο για το χώρο της Αριστεράς. Δεν λείπουν αυτά. Αυτό που απουσιάζει είναι πράξεις σαν και αυτές του Δήμαρχου Χρ. Κορτζίδη που τα κάνουν πράξη...

Μίκη ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Ιδιαίτερα ικανοποιητικά εξελίσσεται η υγεία του Μίκη Θεοδωράκη και τις επόμενες ημέρες αναμένεται να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Πριν μερικές ημέρες υπέστη γαστρεντερίτιδα, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί και να υποβληθεί σε σειρά εξετάσεων. Οι γιατροί εκτιμούν ότι την Κυριακή του Πάσχα θα γιορτάσει στο σπίτι του κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ο Άρχοντας της Σπίθας έχει μια ιδιαίτερη επιτυχία στο να εκφράζει σε κάθε πολιτική συγκυρία τις πιο λαθεμένες θέσεις. Από το γνωστό “Καραμανλής ή τανκς” της μεταπολίτευσης ως τον “Δεκέμβη”:

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά. Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

(Από τα ΝΕΑ: οι "μπάτσοι")

Τον καιρό της μεταπολίτευσης, αν και όλοι οι αντιστασιακοί τραγουδούσαν τα τραγούδια του, πολιτικά δεν τον εκτιμούσαν. Είναι λοιπόν εύκολα εξηγήσιμο γιατί η αναρρίχηση του Άρχοντα της Σπίθας σε αξιώματα και θέσεις της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας από την μεταπολίτευση και μετά είναι αντιστρόφως ανάλογη με την άνοδο του μαζικού κινήματος. Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1978 κατέβηκε υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών, όμως πάλι δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Σήμερα όμως λαμβάνει βουλευτική σύνταξη, αφού έχει εκλεγεί δύο φορές ως βουλευτής του ΚΚΕ (1981 και 1985) και μία φορά ως βουλευτής της ΝΔ (1990 στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας που έγινε και για πρώτη φορά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη).

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα”. Ένα κομμάτι της αριστεράς απελπισμένο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, εναπόθεσε τις ελπίδες του εκεί. Άλλοι πήγαν και γράφτηκαν και άλλοι σιγοντάρουν το εγχείρημα απ' έξω. Τις θέσεις μας για αυτή την πρωτοβουλία τις εκφράσαμε από την πρώτη στιγμή που έκανε την δημόσια εμφάνισή της και δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ. Θα σταθούμε μόνον σε κάποιες πρόσφατες εξελίξεις, για τις οποίες μερικές κακές γλώσσες λένε ότι ήταν η αιτία που οδήγησε στο νοσοκομείο τον Άρχοντα της "Σπίθας". Τον τελευταίο καιρό, οι αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν δημόσια και καταγράφτηκαν με τις αποχωρήσεις από την “συμβουλευτική επιτροπή” του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου αναδεικνύουν τα πραγματικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της κίνησης. Όμως αυτές οι αποχωρήσεις κάθε άλλο παρά διαλυτικό χαρακτήρα είχαν για το εγχείρημα της "Σπίθας". Αντίθετα επιτάχυναν τις εξελίξεις και ξεκαθάρισαν τα πράγματα με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που αυξάνει το χρέος της χώρας μας.

Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην "Σπίθα", δεν προβλημάτισε αυτό το κομμάτι της Αριστεράς που ελλοχεύει σε ένα πλατύ φάσμα των πολιτικών μορφωμάτων της και επιδιώκει στρατηγικού τύπου συγκλίσεις με παρόμοια εγχειρήματα. Αντίθετα, οι πρόσφατες αποχωρήσεις από την "Σπίθα", διαμόρφωσαν το σκηνικό να αναδειχτούν ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι της, οι οποίοι δεν κινούνται από υστεροβουλίες και εισοδιστικές αντιλήψεις, αλλά από πατριωτικά αισθήματα και καλοπροαίρετες αγωνίες για το καλό του τόπου. Είναι εκείνη η Αριστερά που αναγνωρίζει τον εαυτό της στην φράση της χρυσής ολυμπιονίκη Βούλα Πατουλίδου “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”.

Αυτή η Αριστερά είναι στην πραγματικότητα η ίδια η Αριστερά που έβγαλε δυο φορές βουλευτή στο παρελθόν τον Μίκη Θεοδωράκη και βγάζει τώρα βουλευτή την Λιάνα Κανέλλη. Με τις ίδιες συνήθειες και τις ίδιες πολιτικές πρακτικές που είχε στο παρελθόν. Στις δύσκολες στιγμές, όταν στο εσωτερικό μέτωπο δεν τα πάμε καλά, επιστρατεύουμε την “διεθνιστική βοήθεια”. Και σήμερα, αν χάσαμε την μεγάλη πατρίδα του Σοσιαλισμού,  και δεν υπάρχουν τα σοβιετικά τανκς να αποκαταστήσουν τα πράγματα, όπως στην Πράγα και στην Βουδαπέστη, δεν πειράζει! Υπάρχουν ακόμα εφεδρείες στο εξωτερικό έτοιμες να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις για αυτή την βοήθεια. Απέναντι λοιπόν στον Δ. Καζάκη και στον Σ. Ληναίο έχουμε να αντιπαρατάξουμε μια δυνατή και μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς, ένα μέλος της “ΕΛΕ Εξωτερικού”, τον Κοστάντσο Πρέβε: Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει για μένα ο ελληνικός λαός και δεύτερον υπάρχει και το ελληνικό έθνος. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι το ελληνικό έθνος είναι μια δεξιά έκφραση. Δεν συμφωνώ. Συμφωνώ με τον Μίκη Θεοδωράκη, ότι ο ελληνικός λαός και το ελληνικό έθνος συνδυάζονται. Αυτό δεν σηματοδοτεί κάτι ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά. Το πρώτο και κύριο είναι ότι ελληνικός λαός πρέπει να επιζήσει. (από την συνέντευξη του Κοστάντσο Πρέβε στην Αριάδνη Αλαβάνου, εφημερίδα "δρόμος").