Η αμήχανη φάση του Κινήματος

Γιατί την 17Νοέμβρη δεν έγινε ότι και την 28 Οκτώβρη; Το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύεται στο blog "Erratum", επιχειρεί να δώσει μια απάντηση:

Τις τελευταίες ημέρες, πολλοί σύντροφοι κι εγώ μαζί αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με το κίνημα. Οι αναλύσεις πολλές και οι απόψεις περισσότερες. Η 17^η Νοεμβρίου πέρασε χωρίς την πολυπόθητη «κλιμάκωση» του αγώνα από μεριάς του λαϊκού κινήματος. Όλοι μας ελπίζαμε ενδόμυχα σ’ αυτήν την κλιμάκωση σαν την απάντηση του κινήματος στην «πραξικοπηματική»  αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης συνεργασίας ή όπως αυτοχαρακτηρίζεται, «εθνικής σωτηρίας».

Ακόμα και τοποθέτηση ακραίων φασιστικών υποκειμένων σε υπουργεία, γεγονός που από μόνο του σε άλλες εποχές θα είχε βγάλει στο δρόμο όλο τον κόσμο, πέρασε μόνο σαν μια κρυάδα στη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό δε με την ομολογία του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη πως έργο του είναι μόνο η απρόσκοπτη υπογραφή όλων των αντιλαϊκών μέτρων της νέας δανειακής σύμβασης, μέτρα που υπερβαίνουν σε βαρβαρότητα όλα όσα είδαμε έως τώρα, κανονικά θα έπρεπε να έχει «καεί το σύμπαν».

Τι συνέβη όμως και δεν κουνήθηκε φύλλο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έως σήμερα κανείς δεν αντέδρασε δυναμικά. Φαίνεται σαν να έχουν μουδιάσει όλοι, να έχουν παραδοθεί. Γιατί;

Σε μετωπική σύγκρουση η Κυβέρνηση με τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ

Σε κρίσιμο σημείο η κατάληψη από τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ του Κέντρου Έκδοσης Εντολών Διακοπής Ρεύματος (Μεσογείων 192) μετά την εμφάνιση του Εισαγγελέα ο οποίος διεμήνυσε στους καταληψίες ότι εντός 3 ωρών θα πρέπει να εγκαταλείψουν το κτίριο. Όμως η προθεσμία παρήλθε (9 μμ της Τρίτης) αλλά η αστυνομία δεν έχει ακόμη επιχειρήσει να εκκενώσει το κτίριο. Ήδη έξω από το κατειλημμένο κτίριο έχει συρρεύσει αρκετός κόσμος για να στηρίξει τους συνδικαλιστές. Για σήμερα το απόγευμα -Τετάρτη 23/11- έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση και συναυλία έξω από το κτίριο ενώ τις πρωϊνές ώρες θα συγκεντρωθούν δήμαρχοι που αντιτίθενται στο χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και έχουν λάβει πρακτικά μέτρα για την προστασία των δημοτών από την επαπειλούμενη διακοπή ρεύματος επειδή δεν πλήρωσαν το χαράτσι.

Οι δηλώσεις του Ε. Βενιζέλου ενάντια στην απόφαση δικαστηρίου στην Καλαμάτα που πρακτικά ακύρωνε τον μηχανισμό είσπραξης του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ δείχνουν τον πανικό της κυβέρνησης από την αποτυχία αυτού του μέτρου. Όσο περνούν οι μέρες όλο και περισσότερος κόσμος ενστερνίζεται τις πρακτικές άρνησης πληρωμής αυτού του άδικου φόρου, ενώ κάποιοι που βιάστηκαν να τον πληρώσουν το έχουν ήδη μετανιώσει. Επίσης άρχισαν να λειτουργούν και οι πρωτοβουλίες επανασύνδεσης του ρεύματος σε περιπτώσεις που η ΔΕΗ έχει διακόψει την παροχή, όπως εδώ: Επανασύνδεση ρεύματος στο Καματερό

Με αυτά τα δεδομένα είναι φανερό ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει τον τερματισμό της κατάληψης με κάθε μέσω που διαθέτει. Πιθανόν αργά το βράδυ να γίνει επιχείρηση από τις αστυνομικές δυνάμεις για την εκκένωση του κατειλημμένου κτιρίου. Ήδη οι εγκάθετοι δημοσιογράφοι με πρωτοστατούντες τους δημοσιοκάφρους του MEGA από χθες το βράδυ άρχισαν να ετοιμάζουν το κλίμα και να καλύπτουν προκαταβολικά την κυβερνητική καταστολή απέναντι στους καταληψίες...

cyνοψιc

Του Γιώργου Πρασσά

Αν και έμπειροι στις κοινωνικές συγκρούσεις

νιώσαμε την ανάγκη να επιστρατεύσουμε ισχυρότερες δυνάμεις

με ρίζες στο ελ-ληνικό παρελθόν μας

Ιμπεριαλισμός και καπιταλιστική εξουσία

Εάν πάρουμε στα σοβαρά τις απόψεις που τείνουν να ηγεμονεύσουν στις αριστερές και λοιπές ετερόδοξες αναλύσεις για την τρέχουσα κρίση και για τη στρατηγική αντιμετώπισης των συνεπειών της, τότε θα πρέπει να ξαναγράψουμε τις φράσεις κλισέ του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κινήματος ως εξής:

(α) "ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα της συναλλαγματικής υποτίμησης" και

(β) "η ιστορία του καπιταλισμού ως τώρα είναι η ιστορία των πλεονασμάτων στις τρέχουσες συναλλαγές"

(απόσπασμα από το  βιβλίο "Ιμπεριαλισμός, χρηματοπιστωτικές αγορές, κρίση" των Γιάννη Μηλιού, Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου)

 Δημοσιεύουμε το  Κεφάλαιο 11 από το βιβλίο του Γιάννη Μηλιού / Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου, "Ιμπεριαλισμός, χρηματοπιστωτικές αγορές, κρίση", Εκδόσεις Νήσος, το οποίο αποτελεί εκτός των άλλων μια ανακεφαλαίωση όσων έχουν αναπτυχθεί στα προηγούμενα κεφάλαια του βιβλίου αλλά ταυτόχρονα είναι και εισαγωγή  στο τέταρτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, το οποίο πραγματεύεται τον χαρακτήρα και την κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού.

Ανακεφαλαίωση: Ιμπεριαλισμός και καπιταλιστική εξουσία

Η βασική ιδέα όσων αναπτύξαμε μέχρι εδώ είναι απλή. Για να μελετήσουμε το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού, χρειαζόμαστε μια θεωρία της καπιταλιστικής εξουσίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση το έργο του Μαρξ αποτελεί πράγματι μια πολύτιμη αφετηρία.

Βέβαια, ο μαρξισμός είναι ένα εγγενώς σχισματικό θεωρητικό σύστημα.¹ Είναι απολύτως αναμενόμενο ν' αναπαράγονται εντός του οργανικές διαφωνίες και διχογνωμίες σχετικά με το ζήτημα του ιμπεριαλισμού (ενδεικτική είναι η ανάλυση που προηγήθηκε στα Κεφάλαια I, 2, 3, 9 και 10). Όπως άλλωστε φάνηκε και στο Κεφάλαιο I, η εν λόγω σχισματικότητα του μαρξισμού ήταν ήδη ορατή στις διαμάχες που συνόδευσαν τη διατύπωση των κλασικών θεωριών του ιμπεριαλισμού.

Παρόλ' αυτά δεν θα πρέπει να μας διαφύγει ένα βασικό σημείο. Οι κλασικές θεωρήσεις του ιμπεριαλισμού με ελάχιστες αποκλίσεις - οι οποίες βασικά αντικατοπτρίζουν τις αμφιταλαντεύσεις του Λένιν και όψεις από την παρέμβαση του Μπουχάριν - μοιράζονται μία ενιαία πεποίθηση, συγκεκριμένα ότι ο καπιταλισμός έχει υποστεί ριζικούς και δομικούς μετασχηματισμούς, με αποτέλεσμα η ανάλυση του Μαρξ να μην επαρκεί πλέον για την πλήρη περιγραφή του. Ο «νεότερος» καπιταλισμός της εποχής Χίλφερντινγκ δεν είναι ακριβώς ο καπιταλισμός του Das Kapital. Η αντίληψη αυτή, ρητά ή άρρητα διατυπωμένη, διαπερνά τις περισσότερες θεωρητικές αναλύσεις των αρχών του 20ού αιώνα, ενώ αποτελεί το ορατό σύμπτωμα μιας βαθύτερης συνάντησης ανάμεσα στο μαρξισμό και την ευρύτερη ετερόδοξη σκέψη της περιόδου.

Ας επιμείνουμε λίγο στο σημείο αυτό. Πρόκειται για μία συνάντηση η οποία οπωσδήποτε δεν ωφέλησε τη μαρξιστική σκέψη, διότι είχε ως προϋπόθεσή της μία δραστική μετατόπιση του ίδιου του μαρξισμού, θα λέγαμε σχηματικά ότι η μαρξιστική συζήτηση αρχίζει να καταλαμβάνεται εν μέρει από έννοιες, συλλογισμούς, επιχειρήματα και ερωτήματα που δεν συνδέονται με το θεωρητικό σύστημα της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας που εγκαινίασε ο Μαρξ. Η ανάλυση του Κεφαλαίου 6 αποτελεί ένα περιεκτικό παράδειγμα της προηγούμενης διαπίστωσης. Συνεπώς, η ενιαία αντίληψη, που με ελάχιστες αποκλίσεις μοιράζονται οι κλασικές μαρξιστικές προσεγγίσεις του ιμπεριαλισμού κατά την περίοδο αυτή, έχει ως βαθύτερη προϋπόθεση της την άρρητη προσπάθεια επαναδιατύπωσης των ζητημάτων της καπιταλιστικής εξουσίας, η οποία μέσω της έννοιας του ιμπεριαλισμού εισάγει μία νέα προβληματική, που δεν έχει πλέον σαν αποκλειστικό σημείο αναφοράς της το ώριμο έργο του Μαρξ.

Έξω ΠΑΜΕ χάλια!....

Η Αριστερά στο τόπο μας δεν ασχολήθηκε με τις ισπανικές εκλογές. Ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο θέλει να αποφύγει την δυσάρεστη διαπίστωση πως η όξυνση της οικονομικής κρίσης και η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη συνοδεύονται από μια δεξιά μετατόπιση  του πολιτικού σκηνικού η οποία έχει την συναίνεση των λαών της Ευρώπης.  

Το ΚΚΕ αρκέστηκε να καταγγέλλει για μια ακόμα φορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των λαϊκών δυνάμεων που τον στηρίζει, εναποθέτοντας όλες του τις επαναστατικές ελπίδες στους 25.000 ψηφοφόρους του αδελφού κόμματος στην Ισπανία: 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας (PCPE) παρά τα εμπόδια, τις διώξεις στελεχών του και τις δυσκολίες που του έθετε το αστικό σύστημα, είχε αύξηση των μικρών δυνάμεών του κατά 6.000 ψήφους (26.436 και ποσοστό 0,10%). Είναι η μοναδική δύναμη που προβάλλει την ανάγκη της οργάνωσης της ταξικής, εργατικής πάλης και την συνδέει με την προοπτική της εργατικής εξουσίας και της ρήξης με τα μονοπώλια, για το σοσιαλισμό.

 (απόσπασμα από τον "ριζοσπάστη" για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών)

Ο ΣΥΝασπισμός αντίθετα αρκέστηκε να πανηγυρίσει  την επιτυχία του ενωτικού συνδυασμού "Ενωμένη Αριστερά-Πράσινοι" και να στείλει συγχαρητήριο μήνυμα προς την Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας και την Ενωμένη & Εναλλακτική Αριστερά Καταλονίας (τα οποία είναι κόμματα-μέλη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς), για τη μεγάλη αύξηση των εκλογικών δυνάμεων του ενωτικού συνδυασμού τόσο σε ποσοστό (7% από 3,8% που είχε το 2008), όσο και σε έδρες (11 έδρες από 2 που είχε το 2008).

Ευρώ ή δραχμή;

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "ΔΕΑ"

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μέσα στις ταχύτατα μεταλλασσόμενες συνθήκες, η συζήτηση μέσα στην Αριστερά για το ζήτημα του ευρώ πρέπει να προχωρήσει με νέα κριτήρια.

Ένα πρώτο καινούργιο ζήτημα είναι ότι τροποποιείται η στάση των μεγάλων δυνάμεων. Μέχρι σήμερα η προσχώρηση μιας χώρας-μέλους της ΕΕ στο ευρώ θεωρούνταν ως αμετάκλητη απόφαση. Οι θεμελιώδεις συνθήκες της Ευρωζώνης απέκλειαν το ενδεχόμενο αποβολής μιας χώρας από το ευρωνόμισμα. Σήμερα, το βάθος της κρίσης αλλάζει τα δεδομένα. Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας δηλώνει: «(Οι Έλληνες) ή θα κάνουν μεταρρυθμίσεις εντός της ευρωζώνης ή δεν θα κάνουν μεταρρυθμίσεις και θα φύγουν. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει». Η Μέρκελ, εξάλλου, προειδοποίησε ότι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια οι ευρωσυνθήκες θα τροποποιηθούν, με στόχο να καταστεί εφικτή η αποβολή των «αποτυχημένων» κρατών από την ευρωζώνη.

Ανάλογα αρχίζει να τροποποιείται και η στάση των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων. Μέχρι σήμερα η συμμετοχή τους στο κλαμπ του ευρώ θεωρούνταν ως περίπου υπαρξιακό ζήτημα. Ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Καρατζαφέρης, ακόμα και ο Κουβέλης, είναι πρόθυμοι να σφαγιάσουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα προκειμένου να παραμείνει «η χώρα» στην ευρωζώνη.

Όμως, όλο και περισσότεροι καπιταλιστές αρχίζουν να θυμίζουν ότι ο καπιταλισμός υπήρχε και πριν από το ευρώ και κατά συνέπεια μπορεί να υπάρξει και μετά από αυτό. Αυτή η «εσωτερική» συζήτηση προϋπήρχε. Κάποιοι ιδιαίτερα επιθετικοί βαρόνοι του χρήματος (π.χ. Βγενόπουλος) δήλωναν ότι, αφού ολοκληρωθεί η «εσωτερική υποτίμηση» εντός ευρώ, θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο άγρια περίοδος με «νομισματική υποτίμηση» μέσω της επιστροφής στη δραχμή. Όμως η συζήτηση αυτή επιταχύνεται καθώς όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι η έξοδος από το ευρώ καθίσταται πλέον ένα πιθανό και ίσως κοντινό ενδεχόμενο. Ο Λ. Παπαδήμος δήλωσε χαρακτηριστικά: «Εγώ έχω υπογράψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, δεν δέχομαι να είμαι αυτός που θα υπογράψει την έξοδό της». Η δήλωση του Έλληνα αρχιτραπεζίτη δείχνει ότι η κυρίαρχη τάξη αντιμετωπίζει πλέον το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ ως πιθανό θέμα των επόμενων μηνών!

Κάλεσμα για πανελλαδική συνδιάσκεψη Άμεσης Δημοκρατίας

Εμείς οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συλλογικότητες και τα άτομα που αποδεχόμαστε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας και την ανάγκη συντονισμού της οργάνωσης και της δράσης μας,

– υπερψηφίζουμε επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης για την Άμεση Δημοκρατία,

– καλούμε ανοιχτά και συνδιοργανώνουμε μια τριήμερη πανελλαδική συνδιάσκεψη που θα γίνει στην Αθήνα στις 16,17 και 18/12/2011.

Προτείνεται το πρόγραμμα της συνδιάσκεψης να περιέχει εργαστήρια και θεματικές ομάδες επί των θεμάτων που ενδιαφέρουν το κίνημα.

Για το σκοπό αυτό ζητείται από τις συνελεύσεις, τις συλλογικότητες και τα άτομα που αποδέχονται επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης και την συνδιοργάνωση της συνδιάσκεψης να καταθέσουν προτάσεις θεματολογίας έως τις 2/12/2011.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ως πολίτες της δεν είναι μια προσωρινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ζούμε την επιτάχυνση της κατάλυσης των τελευταίων δημοκρατικών κατακτήσεων και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας. Καταργούνται ακόμη και τα βασικά δικαιώματα που παρείχε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πηγαίνουμε από την ολίγη δημοκρατία στην εταιρειοκρατία και την παγκόσμια οικονομική και πολιτική τυραννία. Η εφαρμογή της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας ξεκινά από την Ελλάδα. Από την επιτυχία ή αποτυχία του πειράματος στη χώρα μας θα εξαρτηθεί η επέκτασή του και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Εκτιμούμε ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο, δεν είναι πανίσχυρο. Το τρωτό του σημείο είναι η αντίσταση του λαού. Στην πραγματικότητα ο λαός δεν είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά είναι αυτός που με τον πολύμορφο, επίμονο, αυθόρμητο και ενωτικό του αγώνα όλους αυτούς τους μήνες, έχει καθορίσει τις εξελίξεις και έχει οξύνει τα αδιέξοδα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ο λαός έχει επιλέξει τη σύγκρουση δημιουργώντας τους δικούς του μηχανισμούς αλληλεγγύης.

Ο σωτήρας του συστήματος

Αναδημοσίευση από τα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της ΑΥΓΗΣ

ΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ, Τ’ ΑΠΛΥΤΑ, ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΠΛΥΜΕΝΑ

του Δημήτρη Ψαρρά

«Der Drahzier» (αυτός που κινεί τα νήματα): γερμανική αντισημιτική αφίσα του «Λαϊκού Μετώπου» (ονομασία με την οποία μετείχαν οι ναζιστές στις εκλογές), 1924. Ο εβραίος καπιταλιστής, τετράπαχος και αγέρωχος, εκμεταλ- λεύεται τον πόλεμο και τον πληθωρισμό, για να θησαυρί- σει («Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», επιμ. Χρ. Χα- τζηιωσήφ, τόμ. Γ1, εκδ. Βιβλιόραμα).

Δικαίως περηφανεύεται τις τελευταίες μέρες ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Χάρη σ’ αυτόν και τις επικοινωνιακές του πιρουέτες σώθηκε το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα και αναθάρρησε ο ανυπόληπτος δικομματισμός. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο να δίνει τη δική του λύση στην πολιτική κρίση του συστήματος ένα κόμμα που ανδρώθηκε με το σύνθημα «Ρήξη και ανατροπή».

Πολλοί σπεύδουν να συμπεράνουν ότι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την «εθνική υπευθυνότητα» του Καρατζαφέρη και να διαχωρίσουμε το σημερινό ΛΑΟΣ από το ακροδεξιό παρελθόν του, όπως ήδη έχουν κάνει από καιρό πολιτικοί αναλυτές (π.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 11.3.2011 και ο Γιάννης Πρετεντέρης, Τα Νέα, 30.8.2011).

Όσοι προβληματίζονται από καλή πίστη, και όχι από μικροπολιτικό υπολογισμό, πέφτουν έξω. Γιατί το ΛΑΟΣ δεν υπήρξε ποτέ κόμμα του πολιτικού περιθωρίου, ένα κόμμα-παρίας, όπως συμβαίνει συνήθως για τα μορφώματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Το ΛΑΟΣ όχι μόνο είναι κόμμα του συστήματος, αλλά εκφράζει ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού «βαθέος κράτους», διαθέτει στηρίγματα στους πιο κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ έχει ήδη επιβάλει την πολιτική του ατζέντα στα δυο μεγάλα κόμματα, τουλάχιστον στους κρίσιμους τομείς της αντιμετώπισης των μεταναστών και των ζητημάτων «νόμου και τάξης». Αυτό το ελληνικό βαθύ κράτος διατηρείται επί δεκαετίες ζωντανό, ίσως και από την εποχή του Μεταξά. Όχι βέβαια χωρίς διακυμάνσεις και τομές, αλλά με ορισμένες σταθερές που δεν τις ανέτρεψε ούτε η μεταπολίτευση ούτε η έλευση του ΠΑΣΟΚ το 1981.

Γιατί μετά την στάση πληρωμών, δεν πρέπει να βγεί η χώρα από το ευρώ και να επιστρέψει στην δραχμή;

Απόσπασμα από το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη "Δραχμή;"

...μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.

Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;

Να κρατάς μικρό καλάθι όταν πρώην υπάλληλοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Πενταγώνου ανησυχούν για την “παραγωγική ανάπτυξη” της χώρας μας και όχι μόνο...

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’Π.Π. βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των των υπολοίπων κρατών μελών.

Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής.

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. 

Στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης. Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.

Σήμερα, τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας.

Εισβολή στην βουλή!

Χθες, οι δυνάμεις καταστολής είχαν λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της Βουλής επειδή η Κυβέρνηση μετά τον εξεγερσιακό χαρακτήρα που έλαβαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη έχει φοβηθεί ότι το επόμενο βήμα θα είναι η εισβολή του αγανακτισμένου πλήθους στην βουλή. Πράγματι χθες αυτοί οι φόβοι πραγματοποιήθηκαν, όχι όμως στην Αθήνα, αλλά στο Κουβέιτ!

Διαδηλωτές εισέβαλαν στο κοινοβούλιο, έπειτα από τη διάλυση διαδήλωσης από την αστυνομία. Η διαδήλωση απαιτούσε την παραίτηση του πρωθυπουργού, όταν βίαια η αστυνομία την διέλυσε. Όπως στην χώρα μας, έτσι και εκεί γίνονται ξεχωριστές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. Ο βουλευτής Μουσάλαμ αλ Μπάρακ, ο οποίος ήταν στην κεφαλή μιας άλλης διαδήλωσης με άλλους βουλευτές και ακτιβιστές που επίσης ζητούσαν τη διάλυση του Κοινοβουλίου, δήλωσε ότι «Τώρα έχουμε μπει στο Κοινοβούλιο».

Οι διαδηλωτές αφού πέρασαν τις πύλες, μπήκαν στο κτίριο και την κύρια αίθουσα όπου τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο για να αποχωρήσουν μετά από λίγη ώρα. Μερικοί δηλώνουν ότι θα κατασκηνώσουν έξω από το κτίριο μέχρι να αποχωρήσει ο πρωθυπουργός. Ορισμένοι προσπάθησαν να φτάσουν στην κατοικία του πρωθυπουργού σεΐχη αλ Σαμπάχ αλλά η αστυνομία τους εμπόδισε. Αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για τουλάχιστον πέντε τραυματίες.

Συνάντηση Μίκη Θεοδωράκη και Αλέξη Τσίπρα με θέμα την κοινή κάθοδο στις εκλογές

Σήμερα (18/11) θα συναντηθεί αντιπροσωπεία της Κομμουνδούρου (Τσίπρας, Δραγασάκης και σία) και θα συζητήσουν με τον Άρχοντα της Σπίθας την κοινή κάθοδο στις εκλογές. Από τις συζητήσεις που έχουν γίνει ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές το προηγούμενο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι έχουν καταλήξει σε συμφωνία, γιαυτό άλλωστε σήμερα η συνάντηση γίνεται σε επίπεδο ηγεσιών. Στην περίπτωση που υπάρξουν διαφωνίες για την τελική συμφωνία, τότε πιθανόν να εκδοθεί δελτίο τύπου, με το οποίο θα διαψεύεται η συνάντηση, ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις...

"ΠΙΠΗ, ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ" (*)

(κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Αφιερώνουμε τον παρακάτω πίνακα με τα συνθήματα της εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 73 σε εκείνους τους μηχανισμούς της αριστεράς οι οποίοι με τις ευλογίες των καρδιναλίων της επιστήμης της οικονομίας διυλίζουν σήμερα τον κώνωπα, αναζητώντας το θείο δισκοπότηρο με την κοινωνία επαναστατικής πολιτικής πλατφόρμας που θα τους φέρει στην εξουσία, και καταπίνουν - χωρίς να μπορούν να την χωνέψουν - την κάμηλο του μαζικού κινήματος που κουβαλάει στην καμπούρα της την λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια:

(*) Το σύνθημα από την εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 73,  αναφέρεται στον Σ. Μαρκεζίνη, δοτό πρωθυπουργό της χώρας από την χούντα του Παπαδόπουλου.

Ο άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς...

Πολυτεχνείο 73

Είναι πλέον φανερό ότι τα επιτελεία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ άρχισαν την εφαρμογή του PLAN Β' που προβλέπει την χρεωκοπία της χώρας και την αποβολή της από την ΟΝΕ και το ΕΕ. Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει αναλάβει να υλοποιήσει ακριβώς αυτό το σχέδιο, ώστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος και να περιοριστούν οι συνέπειες της χρεωκοπίας στις χώρες της ευρωζώνης και στο κοινό τους νόμισμα.

Ο Μάρτιος είναι ο κρίσιμος μήνας γιατί τότε οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας που θα πρέπει να εκπληρωθούν είναι δεκαπλάσιες από την 6η δόση, η οποία μας έχει δημιουργήσει τόση αναστάτωση τους τελευταίους μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα θα μπει χέρι στην δημόσια και η ιδιωτική περιουσία και θα εκποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.

Δυστυχώς η Αριστερά δεν μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική πολιτική λύση στην σημερινή πολιτική κρίση του συστήματος, διότι αποτελεί και αυτή μέρος του. Είναι εγκλωβισμένη στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις χωρίς να μπορεί να αρθρώσει μια πολιτική αυτονομημένη από το κράτος και το κεφάλαιο, πολιτική η οποία θα προστατεύει και θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας εδώ και τώρα και όχι στην εποχή της δευτέρας παρουσίας του κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα η ΔΗΑΡ και ο μισός ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται με το PLAN A' των επιτελείων της Ε.Ε και του ΔΝΤ, ενώ το ΚΚΕ, ο υπόλοιπος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές επαναστατικές δυνάμεις συμπλέουν με το PLAN B', το οποίο έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει η νέα κυβέρνηση Παπαδήμα...

Το βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη σήμερα (15/11) στην εκπομπή του Λαζόπουλου αλλά και το τελευταίο του κείμενο/κάλεσμα  “ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) - Μίκης Θεοδωράκης” μας έκαναν να συναισθανθούμε για μια ακόμα φορά την ανεπάρκεια των μηχανισμών της Αριστεράς, οι οποίοι μπροστά στην κρίση του πολιτικού συστήματος για το μόνο πράγμα που νοιάζονται είναι η δική τους πολιτική επιβίωση.

Ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ - με όλα όσα του έχουμε καταλογίσει – γίνεται τελικά πιο συμπαθής απ' το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς, το οποίο έχει αναλάβει εργολαβικά την σωτηρία του λαού και του έθνους. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν πουλάει τα παραμύθια που κυριαρχούν στο χώρο της Αριστεράς, όπως το παραμύθι για αυτά που θα συμβούν αν χρεοκοπήσει η χώρα και αν βγούμε από την Ε.Ε και την ΟΝΕ , ότι δηλαδή δεν θα πεινάσουμε, ότι γρήγορα τα πράγματα θα βελτιωθούν, η χώρα ότι θα μπει σε τροχιά “παραγωγικής ανάπτυξης”, θα εξαφανιστεί η ανεργία, θα ζούμε ειρηνικά με τους γειτονικούς λαούς και άλλα φαιδρά παρόμοια...

Επίσης, δεν πουλάει το παραμύθι για την ενότητα της αριστεράς. Σήμερα σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό της αριστεράς είναι εγκλωβισμένο μέσα σε ίντριγκες και σε παραγοντισμούς προσπαθώντας εναγώνια να οικοδομήσει ένα νέο κακέκτυπο του ΕΑΜ. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάθε επί μέρους μηχανισμός επιφυλάσσει βεβαίως για τον εαυτό του τον ρόλο που είχε το ΚΚΕ στο ΕΑΜ, δηλαδή επιδιώκει να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία με οργανωτικές μεθόδους. Σε αντίθεση με αυτές τις πρακτικές ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ καλεί σε “γενική εξέγερση”, “μέσα σε κλίμα συλλογικότητας και ισότητας”

«Η χούντα δεν τελείωσε το '73»; Ελάτε να τη ρίξουμε σε τούτη την πλατεία...

Αναδημοσίευση από την "ΔΡΑΣΗ"

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας βρίσκει αντιμέτωπους με ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας που επιχειρεί να εδραιώσει, δια πυρός και σιδήρου, την οικονομική δικτατορία των αγορών, του χρήματος και του κεφαλαίου.

Έχοντας απέναντί τους τη διαρκή, πολύμορφη, πρωτόγνωρη και ανεξέλεγκτη αμφισβήτηση και οργή της κοινωνίας που την σέρνουν σε μακρόχρονη εξαθλίωση, επιστράτευσαν όλο το συρφετό του αστικού πολιτικού συστήματος, μέχρι και ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις, σε μια κυβέρνηση κοινωνικού πολέμου μέχρις εσχάτων.

Καταρρέει, έτσι, η οποιαδήποτε ψευδαίσθηση πολιτικής αντιπροσώπευσης μέσα από το κοινοβούλιο, καθώς εγκαταλείπονται τα προσχήματα και η διακυβέρνηση περνάει απευθείας στα χέρια των αφεντικών, όπως δείχνει και το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού-τραπεζίτη. Πρόκειται για στυγνή κυριαρχία πάνω στην κοινωνία, για κατάπνιξη κάθε δυνατότητας κοινωνικού αυτοκαθορισμού και πραγματικής ελευθερίας, για συνδυασμό του θεάματος της κοινοβουλευτικής απάτης και της άγριας κρατικής καταστολής.

Συνεργασία του ΚΚΕ με τα ΜΑΤ (17 Νοέμβρη 1998)

Θα κόψουν το ρεύμα σε ένα εκατομμύριο σπίτια; Δε φοβόμαστε τον εκβιασμό τους, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ.

Θα κόψουν το ρεύμα σε ένα εκατομμύριο σπίτια;

Δε φοβόμαστε τον εκβιασμό τους, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Μας ανάγκασαν να ζούμε με τα παιδιά μας σε κρύα σπίτια χωρίς πετρέλαιο

και τώρα μας εκβιάζουν πως θα μας κόψουν και το ρεύμα.

Οι άδικοι νόμοι καταργούνται καθημερινά με τους αγώνες μας.

Δεν είσαι μόνος σου, όλοι μαζί είμαστε δυνατοί…

Ενεργοποιούμαστε μέσα από τις συνελεύσεις μας,

εμποδίζουμε οποιαδήποτε διακοπή ρευματοδότησης,

επανασυνδέουμε το κομμένο ρεύμα, όλοι μαζί με ευθύνη όλων μας.

Μιλάμε με τους γείτονές μας στη πολυκατοικία μας

και στη γειτονιά μας. Αλλάζουμε στοιχεία επικοινωνίας

και χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

11:00 πμ Εμμ. Μπενάκη & Καλλιδρομίου

Μοίρασμα ενημερωτικού υλικού στη Λαϊκή – Πορεία στη γειτονιά.

6:00 μμ Πλατεία Εξαρχείων

Ανοιχτή συζήτηση (σε περίπτωση κακοκαιρίας μεταφερόμαστε Τσαμαδού 15)

Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Ενημέρωση για τις δράσεις μας – επικοινωνία:

Blog: http://dikaex.blogspot.com/ Email: dikaexarchion@gmail.com

ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ – ΝΕΑΠΟΛΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ

Εικόνες από την αλλαγή φρουράς...

(Πηγή στοιχείων από το "XYZ Contagion")

Λίγο πριν ορκιστεί η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, και λίγο πριν ακούσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις, εμείς τις βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε κατ’ αποκλειστικότητα:

Πάσα ομοιότης, συμπτωματική.

Είναι βέβαια από το “Διάγγελμα προς τον λαόν διά την μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936″

Δεν πιστεύω κανένας κακεντρεχής να βρει ομοιότητες του τότε με τώρα.

Διότι, όπως έχουμε πει, στη δημαγωγία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

48ωρη απεργία των τεχνικών στον ραδιοσταθμό «902 Αριστερά στα FM»

Αναδημοσίευση από "ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ"

Από το Δεκέμβρη του 2010 η εργοδοσία του αντιμνημονιακού ραδιοσταθμού «902 Αριστερά στα FM», εφαρμόζοντας πλήρως το μνημόνιο, έχει ξεκινήσει ένα κύμα απολύσεων εργαζομένων, που μέχρι σήμερα φτάνουν τις 30.

Σε ένα ραδιοσταθμό που απαγορευόταν ανέκαθεν η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, οι απολύσεις αφορούν - στην πλειοψηφία τους - μη κομματικά στελέχη του ΚΚΕ, ενός αριστερού κατά τα λοιπά κόμματος που ισχυρίζεται ότι το τσιφλίκι του στη ραδιοφωνική μπάντα ανήκει στην εργατική τάξη. Με αυτό το σκεπτικό το κόμμα θεωρεί ότι οι απολύσεις δεν πρέπει να λογίζονται ως τέτοιες, αφού ο «902» είναι ιδιοκτησία του προλεταριάτου και ότι όσοι τολμούν να τις καταγγείλουν δίνουν λαβές για κατασυκοφάντηση του «902» και του ΚΚΕ, αποφεύγοντας κάθε διάλογο μαζί τους και προσφεύγοντας στη λασπολογία τους.

Σε άλλο μα, ανάλογο μήκος κύματος, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει και η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, η οποία ουσιαστικά αυτοδιαψεύστηκε καθώς οι αποζημιώσεις στους τελευταίους 5 απολυμένους από τον «902» θα δοθούν με την ευχέρεια της πρόσφατης αντεργατικής νομοθεσίας και συγκεκριμένα σε δίμηνες δόσεις και όχι με την προμνημονιακή νομοθεσία. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η εργοδοσία του ΚΚΕ χρωστάει τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους που έχουν απομείνει από τον Σεπτέμβριο.

Οι θρύλοι της αποτυχίας

Αναδημοσίευση από το ΤΟ ΒΗΜΑ/The New York Times

του Paul Krugman

Ιδού πώς τελειώνει το ευρώ - όχι με «μπαμ», αλλά με «μπούνγκα- μπούνγκα». Πριν από λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε στο ευρώ, αποπληρώνοντας τα χρέη της στο ακέραιο. Τώρα, με την Ιταλία να πέφτει στον γκρεμό, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς το ευρώ μπορεί να επιβιώσει.

Αλλά ποιο είναι το νόημα της ευρω-πανωλεθρίας; Όπως συμβαίνει πάντα όταν επέρχεται μια καταστροφή, εμφανίζεται ένα ρεύμα από ιδεολόγους που υποστηρίζουν ότι η καταστροφή δικαιώνει τις απόψεις τους. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε την απομυθοποίηση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: η προσπάθεια για την δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν μια από αυτές τις ιδέες που ξεπερνούσαν τις συνηθισμένες ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Βρήκε υποστηρικτές στην αμερικανική δεξιά, που είδαν το ευρώ σαν έναν παράγοντα σταθερότητας, σχεδόν σαν μια αναβίωση του κανόνα του χρυσού, αλλά και στην βρετανική αριστερά, που το είδε σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη.

Το ευρώ πολέμησαν όμως οι Βρετανοί συντηρητικοί, που επίσης το είδαν σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη. Και το αμφισβήτησαν οι αμερικανοί προοδευτικοί, που ανησυχούσαν - με το δίκιο τους, θα έλεγα ευλογώντας τα γένια μου - για το τι θα συνέβαινε αν τα κράτη δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την νομισματική και δημοσιονομική πολιτική για να αντιμετωπίσουν τις υφέσεις.

Διάψευση του Μίκη Θεοδωράκη σε δημοσίευμα της "ελευθεροτυπίας"

ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 13.11.2011

Με αφορμή δημοσίευμα της Εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» της 12.11.2011 για δήθεν συνάντηση του Μίκη Θεοδωράκη με τον Αλέκο Αλαβάνο και Δημήτρη Καζάκη, ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Με έκπληξη διάβασα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τα περί δήθεν συνάντησής μου με τον Αλέκο Αλαβάνο και Δημήτρη Καζάκη την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, με στόχο τη δημιουργία συμπαράταξης.

Διαψεύδοντας κατηγορηματικά το εν λόγω δημοσίευμα, θα ήθελα να επισημάνω ότι μια έγκριτη εφημερίδα όπως είναι η Ελευθεροτυπία, θα έπρεπε να διασταυρώνει τις πληροφορίες της πριν τις δημοσιεύσει.Το εγχείρημα για τη συγκρότηση συμπαράταξης για τη νέα ΕΛΛΑΔΑ έχει ήδη ξεκινήσει με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του λαού μας στα Προπύλαια, στην πλατεία Αριστοτέλους, στο Σύνταγμα και στις πλατείες των άλλων πόλεων της πατρίδας μας και θα συνεχιστεί με νέες δυναμικές πρωτοβουλίες, που σύντομα θα γίνουν δημόσια γνωστές».

Το δημοσίευμα της "Ε"στο οποίο αναφέρεται το δελτίο τύπου υπογράφεται από τον Γ.Δ. και είναι το παρακάτω:

Προς συμπαράταξη

Με πρωτοβουλία του «Μετώπου» στο οποίο ανήκει ο Αλέκος Αλαβάνος πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής συνάντηση, στην οποία μετείχαν ο Μίκης Θεοδωράκης, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και ο οικονομολόγος Δημ. Καζάκης. 

Στόχος της προσπάθειας είναι η δημιουργία συμπαράταξης διεσπαρμένων δυνάμεων που να στηρίζονται στο τρίπτυχο «εθνική κυριαρχία, δημοκρατία, παύση πληρωμών».

Συμμετέχοντες μιλούν για διεργασίες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Γ.Δ.

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο ΛΑΟΣ στην εξουσία

Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία" 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

Τριάντα χρόνια μετά τη σύλληψή του το προεκλογικό σλόγκαν που σημάδεψε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 γίνεται σήμερα πραγματικότητα ελαφρά μεταλλαγμένο: «Το ΠΑΣΟΚ στη (συγ)κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ στην εξουσία». 

Ο Καρατζαφέρης με Παπανδρέου και Παπούλια Η σοβαρότερη παράπλευρη απώλεια της διακυβέρνησης Παπαδήμου σημειώθηκε πριν καν ορκιστεί το νέο σχήμα. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη δεν είναι βέβαια το πρώτο κόμμα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς που αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες στο πλαίσιο συμμαχικής κυβέρνησης. Εκείνο που συμβαίνει πρώτη φορά είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα κάλεσαν το ΛΑΟΣ για κυβερνητική συνεργασία χωρίς να έχουν ανάγκη τις ψήφους των βουλευτών του, μόνο και μόνο επειδή ήθελαν να δώσουν την παραπλανητική εντύπωση ότι δεν πρόκειται για δικομματική συνεννόηση.

Δημιουργείται μ' αυτό τον τρόπο ένα νέου είδους «συνταγματικό τόξο» το οποίο εμπεριέχει την ακροδεξιά, ενώ αποκλείει την αριστερά -υποτίθεται με τη δική της ευθύνη. Η πολιτική αυτή κατάληξη είχε υποδειχτεί ως λύση από μερίδα του τύπου (Γιάννης Πρετεντέρης, «Τα Νέα», 30.8.2011), ενώ από άλλες πλευρές έχουν εξυμνηθεί η «σοβαρότητα» και η «υπευθυνότητα» του κ. Καρατζαφέρη (Αλέξης Παπαχελάς, «Η Καθημερινή», 11.3.2011). 

Μέχρι να κληθεί στο προεδρικό μέγαρο, ο κ. Καρατζαφέρης φώναζε ότι χρειάζεται πολιτικός και όχι τεχνοκράτης πρωθυπουργός. Την Τετάρτη το βράδυ, όμως, κατά τη θεατρική του έξοδο στην Ηρώδου Αττικού, πρόλαβε να πει ότι η μόνη λύση είναι ο Παπαδήμος! Ας μην του χρεωθεί άλλη μία παλινωδία. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Καρατζαφέρης είχε πρώτος απ' όλους εισηγηθεί «λύση Παπαδήμου» και μάλιστα εδώ και τρία σχεδόν χρόνια. 

Σιδεροκέφαλος!

 

Υπουργός Υποδομών στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας του Εθνικού Σωτήρα Λουκά Παπαδήμου είναι ο Μάκης Βορίδης. Ο κ. Βορίδης ανέκαθεν είχε μια αγάπη στις υποδομές και γι’ αυτό κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας με τσεκούρι. Ας μην σπεύσουν οι κακοπροαίρετοι να τον κρίνουν για τις νεανικές του τρέλες – ποιος από εμάς δεν κυκλοφορούσε στα νιάτα του με τσεκούρι στην Ακαδημίας για να ανοίγει κεφάλια;

(από το "πιτσιρίκος")

Όταν ποντάρεις σε κουτσά άλογα...

...Η αριστερά, όμως, επιλέγει να ποντάρει σε ένα χαμένο άλογο. Σε αυτό της προστασίας που της προσφέρει ο «νόμιμος» κοινοβουλευτικός δρόμος… η προστασία της κρατικής μηχανής. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ απέχουν από κάθε υποψία «έκνομης» και «εξωθεσμικής» πολιτικής λειτουργίας και ποντάρουν στην αύξηση της κοινοβουλευτικής τους δύναμης στις επόμενες εκλογές… όποτε γίνουν… και αν τους επιτρέψει να εκπροσωπηθούν από κάποιο εκλογικό νόμο… ή αν δε γίνουν καθόλου!

Ούτε ένας Κουκουές να διαμαρτυρηθεί για τη βεβήλωση του μπλόκου της Κοκκινιάς! Ούτε ένας Συνασπισμένος να εναντιωθεί στο ρατσιστικό βόρβορο των φασιστών! Ο.Κ. σύντροφοι… Τώρα καταλαβαίνω την 21η Απρίλη του `67. Τώρα μου λύνεται η απορία γιατί η αριστερά δεν «μπόρεσε» (χαχαχαχα!) να κάνει ούτε μια συμβολική κίνηση κόντρα στα πραξικόπημα. Τώρα νιώθω μέσα μου βαθειά τι σημαίνει να είσαι ευνουχισμένος… πολιτικά-οργανωτικά-ηθικά. Το βλέπω ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μου!...

απόσπασμα από το κείμενο: 

Μεγαλειώδης αντιφασιστική διαδήλωση της Αριστεράς στη Νίκαια…. (της Γαλλίας!)

Το Βερολίνο προετοιμάζεται για την έξοδο της Ελλάδας απο το ευρώ

(Αυτά βλέπει η Κουμουνδούρου και υπόσχεται βουλευτιλίκια δεξιά και αριστερά...)

(Spiegel)  Η Γερμανική κυβέρνηση προχώρησε στην προσομοίωση  διαφορετικών σεναρίων προετοιμασίας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Σύμφωνα με το χειρότερο σενάριο, η Ελλάδα θα μπλεχτεί στη δύνη ενός φαύλου κύκλους μιζέριας που θα κρατήσει δεκαετίες. Η Γερμανική κυβέρνηση προετοιμάζεται για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ σε περίπτωση που η χώρα αποφασίσει να μην προχωρήσει στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων λιτότητας.

Το λιγότερο κακό σενάριο βασίζεται στην προσδοκία ότι τα πράγματα δεν θα πάνε πολύ άσχημα. Η έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ θα βοηθήσει στην ενδυνάμωση του ευρώ, αφού προηγηθεί μια περίοδος αναταραχών. Το σενάριο αυτό βασίζεται στην εκτίμηση ότι το ευρώ θα είναι πιο σταθερό δίχως τα αδύναμα μέλη του.Επιπλέον, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντιμετωπίσουν προβλήματα αλλά θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα αυτά με καλύτερο τρόπο δίχως τα επιπλέον βάρη της ελληνικής κρίσης.

Φουντώνει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ΣΠΙΘΑ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τον προσεταιρισμό των πασοκογενών δυνάμεων

Οι ψηφοφόροι που αποδεσμεύονται από τα δύο μεγάλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποτελούν το δέλεαρ των μηχανισμών που ετοιμάζονται να κατέβουν στις εκλογές που υποσχέθηκε η απερχόμενη κυβέρνηση. Όμως εκτός από ψηφοφόρους, έχουν ήδη αποδεσμευτεί και κομματικά στελέχη και προβλέπεται ότι θα συνεχίσουν να αποδεσμεύονται με έντονους ρυθμούς το επόμενο διάστημα, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους προς αυτά τα στελέχη επειδή θεωρούν ότι τις πολιτικές τους μετακινήσεις ακολουθεί και η εκλογική τους πελατεία. Με αυτά τα δεδομένα, τα δούναι και λαβείν τα οποία είχαν αρχίσει την εποχή των περιφερειακών εκλογών, σήμερα βρίσκονται στο φόρτε τους.

Η Κουμουνδούρου, μανούλα στην ίντριγκα και στον παραγοντισμό, δεν θα άφηνε να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία. Τώρα μάλιστα με ανεβασμένα τα ποσοστά της από τις δημοσκοπήσεις δεν έχει το άγχος της εισόδου στην βουλή και μπορεί να φανεί πιο ανοιχτόχερα στις διαπραγματεύσεις. Ακούγεται ότι ήδη την πρώτη θέση στο επικρατείας δεν την έχει υποσχεθεί σε κάποιο σύμμαχό της στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην Σοφία Σακοράφα. Όμως, κάποιοι από τους πρόσφατους συμμάχους της Κουμουνδούρου στις περιφερειακές εκλογές φαίνεται ότι την εγκαταλείπουν και στρέφονται σε συνεργασίες πιο κοντά στο γενικότερο πατριωτικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή. Οι κακές γλώσσες λένε πως η παρέα του Π. Λαφαζάνη σκέφτεται ακολουθήσει την παρέα του Ν. Μαριά στις αναζητήσεις της προς την ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη. Ίδωμεν...

Η “΄σύναξη” των μικρομάγαζων...

Αν είσαι αριστερός και έχεις προϋπηρεσία στη KGB ίσως να τους είχες ανακαλύψεις όλους αυτούς, οι οποίοι αποτελούν το προσωπείο για την δημοκρατική νομιμοποίηση υπόγειων διαδικασιών μηχανισμών που αναζητούν τρόπους χειραγώγησης της λαϊκής αγανάκτησης. Όμως ποτέ δεν είναι αργά! Το internet, το οποίο κάποιοι απ' αυτούς τους μηχανισμούς το μισούν βαθιά, έχει και τα καλά του. Αν δεν έχετε ακουστά για την “Ομάδα Αντίστασης Πλατείας Συντάγματος”, τους “Αποφασισμένους-Αγανακτισμένους”, την “Λαϊκή Συσπείρωση”, την “Δημοκρατική Αναγέννηση”, την “Συσπείρωση για τη Δημοκρατία”, το “Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας”, την “Ομάδα Αντίστασης στο Μεσοπρόθεσμο”, το “Δίκτυο Άμεσης Δημοκρατίας Ανδρίων” και άλλα παρόμοια σχήματα, είναι καιρός να τα μάθετε. Περισσότερα εδώ:

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ "ΟΧΙ"

Ο Γιαννης Χοντζέας για τον Μίκη Θεοδωράκη

To 1974 ο “Λαϊκός Δρόμος” δημοσίευσε τρία κείμενα του Γιάννη Χοντζέα για τον Μίκη Θεοδωράκη υπό τον τίτλο “ΤΟ ΧΡΕΟΣ”. Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν στο σύντομο διάστημα ανάμεσα στην επιστροφή του Χοντζέα από την μακρόχρονη εξορία του, μέχρι την αποχώρησή του από την ΕΔΑ το 1964. Όπως φαίνεται απ' τα περιεχόμενα τους, είναι ένα μέρος μόνο απ' όσα έγραψε γι αυτό το ζήτημα. Προς δόξα της πολυφωνίας και της ανοχής του διαφορετικού, που από τότε είχε αρχίσει να ανθίζει στην Αριστερά, δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στην "Αυγή" για την οποία προορίζονταν.

Αναδημοσιεύουμε ατό τον"ΛΑΪΚΟ ΔΡΟΜΟ" της 7 Σεπτεμβρίου 1974, την εισαγωγή της εφημερίδας και το 1ο κείμενο του Γ. Χοτζέα που απευθύνεται στο καθοδηγητικό όργανο της ΕΔΑ . Όλα τα κείμενα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ “Γιαννης Χοντζέας για Μίκη Θεοδωράκη”

«ΤΟ ΧΡΕΟΣ»

Γιομάτοι οι τοίχοι της Αθήνας από διαφημίσεις για το «Χρέος» του Μίκη Θεοδωράκη. Όσο για τους δίσκους και τις κασέτες με τα τραγούδια του, είναι γνωστό ότι κυριαρχούν στην αγορά. Αυτά από την μία πλευρά. Από την άλλη ό Μ. Θεοδωράκης συνομιλεί με τον κ. Καραμανλή, ιδρύει τη «Νέα Αριστερά», καταγγέλλει άλλους (;) που σφετερίστηκαν τον τίτλο και αναγγέλλει σχέδια επάνω σε σχέδια. Ή «Αυγή» παρόλα αυτά, γλείφει τα χείλη της όταν γράφει «ό Μίκης». Αυτά είναι γνωστά.

Κριτική στο Μέτωπο Α-Α και Αλαβάνο από την ΚΟΕ

 Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Επανεξέταση της σχέσης με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής αποφάσισε το καθοδηγητικό όργανο της ΚΟΕ, όπως ανέφερε στο Συντονιστικό του Μετώπου Α-Α ο εκπρόσωπος της οργάνωσης Χρ. Καραμάνος. Παράλληλα, η ΚΟΕ αποφάσισε να μην παραμείνει στη θέση του συντονιστή του σχήματος, αλλά να παραμείνει στο Συντονιστικό.

Συγκεκριμένα, στη συνεδρίαση του Συντονιστικού του σχήματος, το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ο Χρ. Καραμάνος ενημέρωσε για τη διαπίστωση της ΚΟΕ πως τις τελευταίες μέρες υπήρξαν ορισμένες αρνητικές εξελίξεις στο Μέτωπο Α-Α. Αυτές, σύμφωνα με τον ίδιο, αφορούν "την υποτίμηση της διάστασης της 'νέας κατοχής' στις τοποθετήσεις του Μ. Α-Α, τον υπερτονισμό του αιτήματος των εκλογών και τη δημόσια εκπροσώπηση του Μ. Α-Α αποκλειστικά από τον σ. Αλέκο Αλαβάνο."

Παράλληλα, είπε ότι "μετά από τις αρνητικές αυτές εξελίξεις ο εκπρόσωπος της ΚΟΕ στο Συντονιστικό του Μ. Α-Α δεν μπορεί να έχει τη θέση του συντονιστή και παραιτείται από αυτή, παραμένοντας όμως στο Συντονιστικό".

Επίσης σημείωσε πως "είναι επίσης γνωστό ότι στη συνεδρίαση του Συντονιστικού στις 24/10/2011 ως ΚΟΕ παρουσιάσαμε μια πρόταση για την αναβάθμιση του Μ. Α-Α και τον μετασχηματισμό του στην κατεύθυνση ενός πραγματικά πλατιού και μαζικού Μετώπου, από κέντρο πολιτικών πρωτοβουλιών που είναι σήμερα.

Η ΚΟΕ θα επανεξετάσει την πρόταση αυτή ανάλογα με την αντιμετώπιση ή μη των προβλημάτων που προαναφέρθηκαν. Ευχόμαστε οι εξελίξεις να είναι τέτοιες, τα προβλήματα να ξεπεραστούν και να μπορέσουμε να συμβάλουμε σε μια γόνιμη πορεία αναβάθμισης και μετασχηματισμού του Μ. Α-Α".

μεγάλες ερμηνείες...

ήταν ωραία μια βδομάδα χωρίς κυβέρνηση και νέα μέτρα - να τις χιλιάσουμε..

Η τελευταία ευκαιρία

Αναδημοσίευση από το Erratum

Ύστερα από μια εβδομάδα και πλέον μιας εξευτελιστικής και κακοπαιγμένης παράστασης του θεσμικού κατεστημένου στη χώρα μας, μας ξημερώνει μια νέα εποχή «τεχνοκρατικής» διακυβέρνησης.

Δεν χωρά αμφιβολία πως από δω και μπρος πρέπει να ξεχάσουμε ότι ξέραμε και να προσαρμοστούμε στην ωμή πραγματικότητα της απόλυτης κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Οι μάσκες πέσανε και η ανικανότητα της πολιτικής ελίτ του τόπου να διαχειριστεί το παρόν, όχι μόνο φάνηκε πλέον ξεκάθαρα, αλλά άνοιξε και το δρόμο σε μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτική «ανωμαλία», όπου ο «κυρίαρχος λαός» όχι μόνο δεν ερωτάται για τίποτα, αλλά αντιθέτως παραγκωνίζεται ψυχρά και καθίσταται απλός παρατηρητής του δικού του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η παντοδυναμία των αγορών επέβαλε με τα ψευδεπίγραφα «διλλήματα» της και με την ουσιαστική κατάλυση κάθε δημοκρατικής έννοιας, ακόμα και αυτής της δήθεν Αστικής Δημοκρατίας, την δική της εκδοχή κυβέρνησης από διεκπεραιωτές τραπεζίτες και τεχνοκράτες. 

Τα κυρίως αστικά κόμματα, απεμπόλησαν τις ευθύνες τους, μεταθέτοντας κάθε δική τους άμεση εμπλοκή στην πολιτική ζύμωση των τεκταινόμενων σ’ ένα μέλλον πιο «βατό» για τα ίδια, αφού όπως πιστεύουν η «μεταβατική» κυβέρνηση των τεχνοκρατών, θα τους μεταβιβάσει την εξουσία και πάλι ύστερα από την ολοκλήρωση του καταστροφικού της έργου. Ενός έργου που τα ίδια τα αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας, σκοντάφτοντας στην Λαϊκή αντίδραση και το τεράστιο πολιτικό κόστος που αυτή συνεπάγεται. 

Το μέλλον τους όμως δεν είναι τόσο απλά προσδιορίσιμο, αλλά  μάλλον θα εξελιχθεί σε κατακερματισμό και εκ νέου σύσταση πολιτικών οργανισμών με διαφορετικά από τώρα πολιτικά προτάγματα και διαχειριστικά μοντέλα. Το πολιτικό τοπίο αρχίζει να αλλάζει ριζικά, ακόμα και για τα κόμματα της Αριστεράς. Η παλαιότερα διαφαινόμενη ανικανότητα όλων των Αριστερών κομμάτων και ρευμάτων να συλλάβουν σωστά και να αποκωδικοποιήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, είναι πλέον πρόδηλη και οδηγεί αναπόφευκτα στην αναδιοργάνωση των υπαρκτών σχηματισμών και στην ανατροπή κάθε μέχρι σήμερα γνωστής ιδεολογικής «ισορροπίας». 

Η καλύτερη άμυνα είναι συνήθως η επίθεση

Αναδημοσίευση από το REDNoteBook

Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουει

 

Γράφετε στην παράδοση του αυτόνομου μαρξισμού, δίνοντας έμφαση στους αντικαπιταλιστικούς αγώνες στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με το γράψιμό σας, μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς αναπτύχθηκαν αυτές οι ιδέες μέσα από τη δουλειά σας στα βιβλία σας «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» και «Ρωγμές στον καπιταλισμό»;

Ναι, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε από την καθημερινότητα της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό, να δούμε δηλαδή ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, τότε ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό γίνεται αναπόφευκτα ελιτίστικος και αυτοκαταστροφικός.

Η συζήτηση αυτή ξεκίνησε στη Δυτική Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Υποστηρίχτηκε τότε ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη φύση του καπιταλιστικού κράτους είναι να το δούμε ως μια ιδιαίτερη μορφή της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Με άλλα λόγια, να το δούμε με τον τρόπο που επιχείρησε ο Μαρξ να αναλύσει τις διάφορες μορφές των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (χρήμα, κεφάλαιο, τόκους κ.ο.κ.), ανάγοντάς τες δηλαδή στις θεμελιώδεις μορφές των κοινωνικών σχέσεων και, σε τελική ανάλυση, στο διττό χαρακτήρα της εργασίας στην καπιταλιστική κοινωνία.

Το σημαντικό είναι ότι με τον τρόπο αυτό η καπιταλιστική φύση του κράτους εντοπίζεται όχι στις λειτουργίες του, αλλά στην ίδια την ύπαρξή του ως μια κοινωνική μορφή διαφορετική από άλλες κοινωνικές μορφές. Είναι η ανάδειξή του σε ιδιαίτερη μορφή αυτή που διαμορφώνει το κράτος ως καπιταλιστικό. Αυτό που είναι προφανές κατά έναν τρόπο, είναι το γεγονός ότι το κράτος (από την ίδια την ύπαρξή του) παίρνει ό,τι είναι κοινό μακριά από μας και το παραδίδει σε πληρωμένους λειτουργούς. Αυτό είναι που κάνει το κράτος καταπιεστικό και ξένο, ανεξάρτητα από το τι κάνει στην πραγματικότητα.

Το κίνημα της 25ης Μάη και οι επερχόμενες εκλογές

Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς – κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί - αναθάρρησαν μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Οι εκλογές είναι το βασικό πεδίο της πολιτικής τους δράσης. Γιαυτό, μετά τις φουρτούνες που ξεσήκωσε το κίνημα των πλατειών και οι κοινωνικές αναταράξεις της προηγούμενης περιόδου, νοιώθουν τώρα ότι πλέουν σε πελάγη που τα γνωρίζουν καλά. Από την στιγμή που εμφανίστηκε στον ορίζοντα  το λιμάνι των εκλογών, άρχισαν να παίζουν τα βιολιά της εκλογικής μάχης. Άλλα, ενταγμένα στις ορχήστρες του παραγοντισμού, που αποτελεί την συνεκτική ύλη των μηχανισμών της αριστεράς,  αποβλέπουν στον προσεταιρισμό του πολιτικού προσωπικού του καταρρέοντος κυβερνητικού κόμματος. Άλλα πάλι ενδεδυμένα με δήθεν κινηματικούς μανδύες, αποβλέπουν στον προσεταιρισμό της λαϊκής αγανάκτησης...

Το κίνημα της 25ης Μάη πέτυχε έναν από τους πιο βασικούς του στόχους, ανέτρεψε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όμως, όπως και το ποδήλατο, για να σταθεί όρθιο θα πρέπει να προχωρήσει. Τώρα είναι η ώρα για το επόμενο βήμα. Ποίο θα είναι όμως αυτό; Θα παραμείνει μόνο στην λογική συγκρότησης αυτόνομων θεσμών λαϊκής συμμετοχής ή θα παρέμβει στην μάχη των εκλογών; Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα εκφραστεί και πάλι μέσω της αποχής ή θα χειραγωγηθεί και από τους χρεοκοπημένους κομματικούς μηχανισμούς της Δεξιάς και της Αριστεράς;

Στην σημερινή συγκυρία προβάλει η ανάγκη όχι μόνον αμυντικά να περιφρουρήσει την αυτονομία του απέναντι στις πολλαπλές επιθέσεις που δέχεται , αλλά κυρίως να βγει μπροστά και να καταγράψει την λαϊκή αγανάκτηση και εντός του κράτους (το οποίο αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή συμπύκνωση της ταξικής πάλης)  κόντρα στις διαχειριστικές πολιτικές - δεξιές και αριστερές – που προβάλλουν τα σκουριασμένα στηρίγματα του πολιτικού συστήματος. Προς αυτή την κατεύθυνση, μήπως θα πρέπει να γίνει ένα βήμα παραπέρα με την κάθοδο στις εκλογές μιας λίστας των υπερασπιστών της “άμεσης δημοκρατίας” που θα συγκροτηθεί από λαϊκές συνελεύσεις και άλλες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες;

Διατυπώνοντας αυτές αυτές τις απόψεις μας, δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, αλλά να ανοίξουμε την συζήτηση για ένα ζήτημα που κατά την γνώμη μας απασχολεί αρκετό κόσμο. Προσπαθούμε κυρίως να εκφράσουμε τις αγωνίες ενός κόσμου που έχει το δίλημμα ότι δεν θέλει να πάει χαμένη η ψήφος του στις ερχόμενες εκλογές, άλλα ταυτόχρονα δεν θέλει με την ψήφο του να στηρίξει πολιτικά αφερέγγυους και αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς, που άλλα υπόσχονται, άλλα κάνουν και κατά βάθος άλλα σχεδιάζουν...

3 σημαντικές ειδήσεις

Του Γιώργου Πρασσά

1. Όλο το παρασκήνιο πίσω από τις εξελίξεις

2. Aκατανόητη δυστοκία για την επιλογή πρωθυπουργού : μεγάλοι έλ-ληνες περιμένουν την αξιοποίησή τους

3. Tο βλέμμα μας στο μέλλον

Όλη η εξουσία στους τραπεζίτες!!

Αναδημοσίευση από το www.aformi.gr

 του Νικου Π.

Η πεταλούδα που φτερουγίζει πάνω από τον αττικό ουρανό, στο σύντομο και επικίνδυνο ταξίδι της φαίνεται ικανή να γκρεμίσει τις χρηματαγορές της Ασίας ή να εκτοξεύσει στα ύψη του δείκτες στη Wall Street.

Η συσσωρευμένη δύναμη του ελληνικού πυροκροτητή, ή το  κομματάκι στο ξύλινο πύργο του ασταθούς jenga, μοιάζει να αναζητά το χέρι εκείνο που την κατάλληλη στιγμή θα απασφαλίσει ή θα κλονίσει επικίνδυνα τα ξύλινα κομμάτια του ασταθούς καπιταλιστικού οικοδομήματος στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Παράξενο, αναπάντεχο αλλά πραγματικό!

Το πολιτικό παιχνίδι  της αστικής τάξης και των κομμάτων της, δείχνει να παίζεται, τις τελευταίες ημέρες, εν ου παικτοίς και ο  λαϊκός παράγοντας με τους συντελεστές του, εργατικό κίνημα, συνδικάτα και κόμματα της αριστεράς φαίνεται αδρανής και απρόθυμος να επιδράσει σε μία διαδικασία που θα έπρεπε να ξεκινά και να καταλήγει με κέντρο τα συμφέροντα και τις προτεραιότητές του.

Η ΨΥΧΩΣΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

Αναδημοσίευση από τις "Θέσεις"

ΤΟ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ «ΕΜΕΙΣ»

Η ΨΥΧΩΣΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

1. Αυτουργοί

Μετά από χρόνια αναζήτηση και άοκνες προσπάθειες ανακαλύφθηκε το αίτιο της δημοσιονομικής εκτροπής. Η αλόγιστη κατανάλωση και η κατάχρηση των εργασιακών δικαιωμάτων που αφειδώς παραχωρήθηκαν στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη μεταπολιτευτική ευφορία, έφεραν τη δημοσιονομική κρίση σε καλπάζουσα μορφή. Αυτουργοί της εγκληματικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς που επιπροσθέτως έχει βυθίσει τη χώρα στο βάλτο της διεθνούς απαξίωσης και ανυποληψίας είναι οι νυν και πρώην εργαζόμενοι που από απληστία συσσώρευσαν πλούτο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των γενεών που ακολουθούν. 

Για να ακριβολογούμε: όχι όλοι οι εργαζόμενοι, κυρίως οι χαμηλόμισθοι, όχι όλοι οι συνταξιούχοι, κυρίως οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Διότι αυτοί εκμεταλλεύθηκαν με δόλιο τρόπο όλες τις αλόγιστες παροχές που αφειδώς τους παρέσχε το υπερτροφικό κοινωνικό κράτος της μεταπολίτευσης:

• επιβάρυναν χωρίς όρια το κράτος και τις επιχειρήσεις με υπέρογκο μισθολογικό κόστος που εξαφάνισε τα κέρδη και οδήγησε σε αλόγιστο δανεισμό,
• εξάντλησαν τα ταμεία με εξωφρενικές συντάξεις που επιπλέον παρατείνονται εις το διηνεκές, αποτέλεσμα της εξωφρενικής επιμήκυνσης του μέσου χρόνου ζωής,
• έχουν οδηγήσει σε χρεωκοπία την περίθαλψη με την άθλια κατάχρηση φαρμάκων και σε συμφόρηση των νοσοκομείων που τα χρησιμοποιούν περίπου ως ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις αναψυχής,
• φοροδιαφεύγουν χωρίς αιδώ, αποκρύπτοντας πλεονάζοντα εισοδήματα, χωρίς μέριμνα για τα κρατικά έσοδα,
• διακατέχονται από άκρατο εγωισμό, αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας και κυρίως των υγιών επιχειρηματικών δυνάμεων που παράγουν το όποιο κοινωνικό προϊόν έχει απομείνει στη χώρα.

Αυτή η ακατάσχετη πορεία προς την κοινωνική και οικονομική παρακμή φαινόταν έως πριν από λίγο καιρό νομοτελειακή και αδυσώπητη. Και φαίνεται πως χρειάστηκε τελικά να προβάλει ανάγλυφη μπροστά μας η πραγματικότητα της χρεωκοπίας για να ξυπνήσει το συλλογικό ασυνείδητο, να εξεγερθεί κατά της στυγνής εκμετάλλευσης της χώρας, να συγκροτήσει το υγιές μέτωπο της «συμμαχίας του αυτονόητου» που προβάλλει πλέον πειστικά ως εναλλακτική λύση που θα βγάλει την κοινωνία από την παρακμή.

Η επανάσταση του συλλογικού κατά της δικτατορίας των ατομικών εγωισμών έχει ξεκινήσει, με σημαιοφόρο την κυβέρνηση, αρωγούς τους εσωτερικούς και διεθνείς συμμάχους της και αποστολή την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων.

Η χρεωκοπία ξύπνησε επιτέλους τα υγιή ανακλαστικά του έθνους!