Η τελευταία ευκαιρία

Αναδημοσίευση από το Erratum

Ύστερα από μια εβδομάδα και πλέον μιας εξευτελιστικής και κακοπαιγμένης παράστασης του θεσμικού κατεστημένου στη χώρα μας, μας ξημερώνει μια νέα εποχή «τεχνοκρατικής» διακυβέρνησης.

Δεν χωρά αμφιβολία πως από δω και μπρος πρέπει να ξεχάσουμε ότι ξέραμε και να προσαρμοστούμε στην ωμή πραγματικότητα της απόλυτης κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Οι μάσκες πέσανε και η ανικανότητα της πολιτικής ελίτ του τόπου να διαχειριστεί το παρόν, όχι μόνο φάνηκε πλέον ξεκάθαρα, αλλά άνοιξε και το δρόμο σε μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτική «ανωμαλία», όπου ο «κυρίαρχος λαός» όχι μόνο δεν ερωτάται για τίποτα, αλλά αντιθέτως παραγκωνίζεται ψυχρά και καθίσταται απλός παρατηρητής του δικού του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η παντοδυναμία των αγορών επέβαλε με τα ψευδεπίγραφα «διλλήματα» της και με την ουσιαστική κατάλυση κάθε δημοκρατικής έννοιας, ακόμα και αυτής της δήθεν Αστικής Δημοκρατίας, την δική της εκδοχή κυβέρνησης από διεκπεραιωτές τραπεζίτες και τεχνοκράτες. 

Τα κυρίως αστικά κόμματα, απεμπόλησαν τις ευθύνες τους, μεταθέτοντας κάθε δική τους άμεση εμπλοκή στην πολιτική ζύμωση των τεκταινόμενων σ’ ένα μέλλον πιο «βατό» για τα ίδια, αφού όπως πιστεύουν η «μεταβατική» κυβέρνηση των τεχνοκρατών, θα τους μεταβιβάσει την εξουσία και πάλι ύστερα από την ολοκλήρωση του καταστροφικού της έργου. Ενός έργου που τα ίδια τα αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας, σκοντάφτοντας στην Λαϊκή αντίδραση και το τεράστιο πολιτικό κόστος που αυτή συνεπάγεται. 

Το μέλλον τους όμως δεν είναι τόσο απλά προσδιορίσιμο, αλλά  μάλλον θα εξελιχθεί σε κατακερματισμό και εκ νέου σύσταση πολιτικών οργανισμών με διαφορετικά από τώρα πολιτικά προτάγματα και διαχειριστικά μοντέλα. Το πολιτικό τοπίο αρχίζει να αλλάζει ριζικά, ακόμα και για τα κόμματα της Αριστεράς. Η παλαιότερα διαφαινόμενη ανικανότητα όλων των Αριστερών κομμάτων και ρευμάτων να συλλάβουν σωστά και να αποκωδικοποιήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, είναι πλέον πρόδηλη και οδηγεί αναπόφευκτα στην αναδιοργάνωση των υπαρκτών σχηματισμών και στην ανατροπή κάθε μέχρι σήμερα γνωστής ιδεολογικής «ισορροπίας». 

Τόσο το προλεταριακό, όσο και το μικροαστικό κοινωνικό υποκείμενο, δεν μπορούν πλέον να εκφραστούν μέσα από τις παρωχημένες δομές των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων. Οι συνθήκες εργασίας, διαβίωσης και κοινωνικοποίησης, αλλάζουν άρδην προς το χειρότερο με αποτέλεσμα οι «διορθωτικές» ρεφορμιστικές τάσεις διαχείρισης του συστήματος αφενός αλλά και οι ανέξοδες «εκ των έσω» επαναστατικές παρόλες να έχουν μηδενικό αντίκρισμα. 

Η αναγκαιότητα μιας ολικής ανασύστασης του ευρύτερου Αντικαπιταλιστικού χώρου, συμπεριλαμβανόμενου και του Αναρχικού – Αντιεξουσιαστικού, είναι τόσο έκδηλη όσο ποτέ άλλοτε στην  μεταπολιτευτική ιστορία. Η επιβίωση της μεγάλης μάζας του Λαού, είναι πλέον κυρίαρχο ζητούμενο και κάθε προσπάθεια άμυνας και αντεπίθεσης στην ωμή και απάνθρωπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να έχει το μέγιστο δυνατό κοινωνικό εύρος, είτε ως συμπαγές μέτωπο είτε ως αναγκαία συμμαχία. 

Το διακύβευμα μιας αποτυχίας του Αριστερού χώρου να ενωθεί, συμμαχικά έστω, είναι τεράστιο και η κατάληξη δεν θα είναι τραγική μόνο για το κίνημα αλλά και για την ίδια την φυσική υπόσταση των ανθρώπων. 

Στα πρόθυρα ενός σύγχρονου κοινωνικού μεσαίωνα και μιας αμείλικτης αντιλαϊκής πολιτικής πραγματικότητας, βρισκόμαστε μπροστά στη τελευταία ίσως ευκαιρία για ενότητα και μαζική πάλη. Κάθε χώρος οφείλει να παραμερίσει τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και τις εξουσιαστικές του τάσεις, δίνοντας περιθώριο στην συλλογική και ελεύθερη διαμόρφωση του αγώνα, στην ύστατη αυτή τη στιγμή στάση ευθύνης απέναντι σε κάθε τι που μας φαντάζει κοινωνικά δίκαιο και ανθρώπινο. Σε κάθε τι που μας ενώνει και μας οδηγεί στην κοινωνία του αύριο.

Είναι πράγματι η τελευταία ευκαιρία, να αποδείξουμε ότι τα κοινά μας οράματα είναι περισσότερα από τις διαφορές μας. 

Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε να σταθούμε ως άνθρωποι, ως αριστεροί, ως κοινωνία όρθιοι και να διεκδικήσουμε μαχητικά αυτό που μας ανήκει. Το μέλλον μας.

Αλλιώς ο χειμώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος.