Από το δίπολο “πολίτης/κράτος” στο “έθνος/κράτος” και σε άλλα κομμουνιστικά παρόμοια...

Η σχετική αδυναμία του κράτους προκαλεί αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά του να αναπαράγει το σύνολο της κοινωνικής σχέσης. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μ’ αυτό τον τρόπο αυτό αρνείται την ίδια του τη χρησιμότητα, ανακοινώνει απροκάλυπτα ότι σε σύντομο διάστημα δεν θα μπορεί πλέον να πληρώνει τις συντάξεις, ούτε να περιθάλπει τους αρρώστους, αλλά ούτε και να διασφαλίζει την «ακεραιότητα των αγαθών και των προσώπων», παρόλα αυτά, στο μεταξύ, αναμένοντάς τα, είναι ανάγκη να συνεχίσουν να πιστεύουν σ’ αυτό. Κρούει λοιπόν την καμπάνα όλων αυτών που μπορούν να χρησιμεύσουν για να δικαιολογήσουν την ίδια του την ύπαρξη και μ’ ένα μεγάλο άλμα, διακηρύσσει τη σύγκλιση της οικονομίας και του εθνικού αισθήματος. Για να μπορέσει να γίνει κοινωνικά αποδεκτή η οικονομική λιτότητα έχει απόλυτη ανάγκη την εθνική φλόγα. Είναι η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας που τίθεται συνέχεια επί τάπητος. Εάν πρέπει να Θυσιαστεί μια επιχείρηση ή ένας ολόκληρος τομέας παραγωγικής δραστηριότητας, είναι πάντοτε για να σωθεί το σύνολο και τόσο το χειρότερο εάν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή τη στιγμή το σύνολο είναι άδειο.

Μονάχα η τωρινή αδυναμία των εναλλακτικών δρόμων στο κράτος και στο έθνος παράγει και εξηγεί ακόμα αυτό το συνονθύλευμα απόψεων και συμπεριφορών, περισσότερο παθητικών παρά ενεργητικών, που σχηματίζουν σε τελική ανάλυση αυτή τη συναίνεση με την οποία εξακολουθούμε να σβήνουμε τη δίψα μας

(απόσπασμα από το “Crise de l’État-Nation” του J. Wajnsztejn και αναφέρεται στην Γαλλία. Ολόκληρο το κείμενο είναι δημοσιευμένο εδώ http://tempscritiques.free.fr/ )

Η ανανεωτική αριστερά στη χώρα μας χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες στα κομματικά της ντοκουμέντα την έννοια του “Πολίτη”, που παραπέμπει στις σχέσεις Πολίτη/ Κράτους και τις αναδεικνύει ως κυρίαρχες σε αρκετά πεδία της πολιτικής πρακτικής της και στοχοθεσίας της. Αρκετοί αριστεροί - από αυτούς που στο παρελθόν έσκιζαν τα ιμάτιά τους στο όνομα της εργατικής τάξης αλλά σήμερα υπερασπίζονται την υποταγή της αριστεράς και του μαζικού κινήματος στους στόχους του “έθνους/κράτους” - κατηγορούσαν τότε όσους μιλούσαν στο όνομα του “Πολίτη” για ταξική προδοσία...

Τουλάχιστον αυτή η διάκριση Πολίτη/Κράτους αναδεικνύει ζητήματα σχετικά με τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα και εμπεριέχει μια αντιπαλότητα προς τις κρατικές πολιτικές αναφορικά με τον αυταρχισμό της εξουσίας και τις διακρίσεις απέναντι σε κοινωνικές και εθνικές μειονότητες. Λοιπόν όλοι αυτοί οι αριστεροί, οι οποίοι παλαιότερα έκριναν ότι όλα αυτά τα θέματα που αφορούν στις σχέσεις πολίτη – κράτους εκφράζουν ένα στείρο ανθρωπισμό που εκτρέπει το μαζικό κίνημα από τα ταξικά του καθήκοντα, σήμερα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του έθνους/κράτους που κινδυνεύει και αγωνίζονται να το σώσουν. Στα πλαίσια αυτής της “πατριωτικής” πολιτικής που έχουν ενστερνιστεί πρόσφατα, το παρακάνουν μάλιστα, αφού υπερασπίζονται περισσότερο τις “ανάγκες” και τα “δικαιώματα” του Κράτους παρά των Πολιτών...

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που πραγματώνονται αυτές οι δήθεν αριστερές πολιτικές, είναι ο ίδιος ακριβώς που χρησιμοποίησε και ο Κώστας Σημίτης για να διαμορφώσει τους όρους της εθνικής συναίνεσης στις πολιτικές της λιτότητας ώστε η εθνική οικονομία να εξυγιανθεί και να διευκολυνθεί η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ. Σήμερα λοιπόν επικαλούνται την σωτηρία της ίδιας εθνικής οικονομίας και αγωνίζονται και αυτοί όπως και ο Σημίτης, για την ανάπτυξη της “παραγωγικής βάσης” της χώρας και άλλα παρόμοια αστικά μυθεύματα. Οι πολιτικές προτάσεις των Ισνογκούτιδων της Αριστεράς, οι οποίοι θέλουν να γίνουν σατράπηδες της κρατικής πολιτικής για την οικονομία, δεν αφορούν το μαζικό κίνημα: δεν εντάσσονται στην κατεύθυνση της πολιτικής του αυτονομίας από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα αποτελούν διαχειριστικές προτάσεις της κρίσης του καπιταλισμού στα πλαίσια εθνικών στρατηγικών συγκρότησης του κεφάλαιου και αναβάθμισης της θέσης του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Και αυτό συμβαίνει, είτε μιλάνε για στάση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ, είτε διεκδικούν μια καλύτερη θέση εντός της Ε.Ε. και των κυρίαρχων πολιτικών που την συγκροτούν σήμερα.

Το περιεχόμενο του εθνικισμού αυτής της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται σε αντιπαράθεση με το φάντασμα του διεθνισμού. Αυτό το διεθνιστικό φάντασμα είναι κατασκεύασμα της ίδιας της πατριωτικής αριστεράς της Λ. Κανέλλη, του Μ. Θεοδωράκη και των συνοδοιπόρων τους, που έχει φτιαχτεί για να κατατροπώνεται εύκολα και ανώδυνα. Η πραγματική διάσταση αυτού του εθνικισμού αφορά την υποταγή του ταξικού στο εθνικό. Δεν πρόκειται για ένα συμπτωματικό λάθος, αλλά για συστηματική και μεδοδευμένη επιλογή. Η συντεταγμένη και συνειδητή προσχώρηση στην ιδεολογία του αστισμού γίνεται κάτω από το πρόσχημα της ήττας του υπαρκτού κομμουνισμού ως μια “ρεαλιστική πολιτική” για την κρίση. Αν διαβάσει κανείς το κείμενο “Ιδεολογία και Αριστερά” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του “ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ” , διαπιστώνει πως αυτή η αριστερά όχι μόνον δεν έχει καταλάβει πραγματικά τίποτα από αυτή την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού αλλά δεν έχει αφομοιώσει ακόμα επαρκώς τους αστικούς μύθους που προβάλει ως εναλλακτικές λύσεις...

O Χρ.Κορτζίδης πρωτοστατεί στον αγώνα διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας.

Η εικόνα που αφαιρέθηκε

Σήμερα, ημέρα της πιο μεγάλης γιορτής της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, θα αναφερθούμε σε μια πραγματικά σημαντική πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής του Ελληνικού – Αργυρούπολης. Πριν μερικές μέρες αφαίρεσε την εικόνα του Χριστού από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου με την αιτιολογία ότι αντιβαίνει στην αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας. Δεν θα εκθέσουμε τα επιχειρήματα υπέρ του διαχωρισμού του Κράτους και της εκκλησίας, ούτε τα επιχειρήματα υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι γνωστά και αποτελούν κοινό τόπο για το χώρο της Αριστεράς. Δεν λείπουν αυτά. Αυτό που απουσιάζει είναι πράξεις σαν και αυτές του Δήμαρχου Χρ. Κορτζίδη που τα κάνουν πράξη...

Μίκη ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Ιδιαίτερα ικανοποιητικά εξελίσσεται η υγεία του Μίκη Θεοδωράκη και τις επόμενες ημέρες αναμένεται να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Πριν μερικές ημέρες υπέστη γαστρεντερίτιδα, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί και να υποβληθεί σε σειρά εξετάσεων. Οι γιατροί εκτιμούν ότι την Κυριακή του Πάσχα θα γιορτάσει στο σπίτι του κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ο Άρχοντας της Σπίθας έχει μια ιδιαίτερη επιτυχία στο να εκφράζει σε κάθε πολιτική συγκυρία τις πιο λαθεμένες θέσεις. Από το γνωστό “Καραμανλής ή τανκς” της μεταπολίτευσης ως τον “Δεκέμβη”:

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά. Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

(Από τα ΝΕΑ: οι "μπάτσοι")

Τον καιρό της μεταπολίτευσης, αν και όλοι οι αντιστασιακοί τραγουδούσαν τα τραγούδια του, πολιτικά δεν τον εκτιμούσαν. Είναι λοιπόν εύκολα εξηγήσιμο γιατί η αναρρίχηση του Άρχοντα της Σπίθας σε αξιώματα και θέσεις της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας από την μεταπολίτευση και μετά είναι αντιστρόφως ανάλογη με την άνοδο του μαζικού κινήματος. Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1978 κατέβηκε υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών, όμως πάλι δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Σήμερα όμως λαμβάνει βουλευτική σύνταξη, αφού έχει εκλεγεί δύο φορές ως βουλευτής του ΚΚΕ (1981 και 1985) και μία φορά ως βουλευτής της ΝΔ (1990 στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας που έγινε και για πρώτη φορά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη).

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα”. Ένα κομμάτι της αριστεράς απελπισμένο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, εναπόθεσε τις ελπίδες του εκεί. Άλλοι πήγαν και γράφτηκαν και άλλοι σιγοντάρουν το εγχείρημα απ' έξω. Τις θέσεις μας για αυτή την πρωτοβουλία τις εκφράσαμε από την πρώτη στιγμή που έκανε την δημόσια εμφάνισή της και δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ. Θα σταθούμε μόνον σε κάποιες πρόσφατες εξελίξεις, για τις οποίες μερικές κακές γλώσσες λένε ότι ήταν η αιτία που οδήγησε στο νοσοκομείο τον Άρχοντα της "Σπίθας". Τον τελευταίο καιρό, οι αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν δημόσια και καταγράφτηκαν με τις αποχωρήσεις από την “συμβουλευτική επιτροπή” του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου αναδεικνύουν τα πραγματικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της κίνησης. Όμως αυτές οι αποχωρήσεις κάθε άλλο παρά διαλυτικό χαρακτήρα είχαν για το εγχείρημα της "Σπίθας". Αντίθετα επιτάχυναν τις εξελίξεις και ξεκαθάρισαν τα πράγματα με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που αυξάνει το χρέος της χώρας μας.

Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην "Σπίθα", δεν προβλημάτισε αυτό το κομμάτι της Αριστεράς που ελλοχεύει σε ένα πλατύ φάσμα των πολιτικών μορφωμάτων της και επιδιώκει στρατηγικού τύπου συγκλίσεις με παρόμοια εγχειρήματα. Αντίθετα, οι πρόσφατες αποχωρήσεις από την "Σπίθα", διαμόρφωσαν το σκηνικό να αναδειχτούν ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι της, οι οποίοι δεν κινούνται από υστεροβουλίες και εισοδιστικές αντιλήψεις, αλλά από πατριωτικά αισθήματα και καλοπροαίρετες αγωνίες για το καλό του τόπου. Είναι εκείνη η Αριστερά που αναγνωρίζει τον εαυτό της στην φράση της χρυσής ολυμπιονίκη Βούλα Πατουλίδου “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”.

Αυτή η Αριστερά είναι στην πραγματικότητα η ίδια η Αριστερά που έβγαλε δυο φορές βουλευτή στο παρελθόν τον Μίκη Θεοδωράκη και βγάζει τώρα βουλευτή την Λιάνα Κανέλλη. Με τις ίδιες συνήθειες και τις ίδιες πολιτικές πρακτικές που είχε στο παρελθόν. Στις δύσκολες στιγμές, όταν στο εσωτερικό μέτωπο δεν τα πάμε καλά, επιστρατεύουμε την “διεθνιστική βοήθεια”. Και σήμερα, αν χάσαμε την μεγάλη πατρίδα του Σοσιαλισμού,  και δεν υπάρχουν τα σοβιετικά τανκς να αποκαταστήσουν τα πράγματα, όπως στην Πράγα και στην Βουδαπέστη, δεν πειράζει! Υπάρχουν ακόμα εφεδρείες στο εξωτερικό έτοιμες να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις για αυτή την βοήθεια. Απέναντι λοιπόν στον Δ. Καζάκη και στον Σ. Ληναίο έχουμε να αντιπαρατάξουμε μια δυνατή και μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς, ένα μέλος της “ΕΛΕ Εξωτερικού”, τον Κοστάντσο Πρέβε: Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει για μένα ο ελληνικός λαός και δεύτερον υπάρχει και το ελληνικό έθνος. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι το ελληνικό έθνος είναι μια δεξιά έκφραση. Δεν συμφωνώ. Συμφωνώ με τον Μίκη Θεοδωράκη, ότι ο ελληνικός λαός και το ελληνικό έθνος συνδυάζονται. Αυτό δεν σηματοδοτεί κάτι ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά. Το πρώτο και κύριο είναι ότι ελληνικός λαός πρέπει να επιζήσει. (από την συνέντευξη του Κοστάντσο Πρέβε στην Αριάδνη Αλαβάνου, εφημερίδα "δρόμος").

Μεγάλη Παρασκευή: Ανοίγουμε τα διόδια Αφιδνών στις 3 μ.μ.

Την Μεγάλη Παρασκευή θα ξανανοίξουν οι μπάρες στα διόδια των Αφιδνών από επιτροπές πολιτών της Αττικής, ξεκινώντας νέο γύρο κινητοποιήσεων που θα συνεχιστεί την Πρωτομαγιά. Το μέτωπο των διοδίων παρά τα μέτρα της πολιτείας, τα πρόστιμα και εξαντλητικές ποινές του ΚΟΚ, συνεχίζει να αντιστέκεται παραμένει ζεστό και συνεχίζει να αγωνίζεται για την κατάργηση των διοδίων.

Οι πολίτες αισθάνονται δικαιωμένοι από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για μείωση των διοδίων που θεωρούν ότι χωρίς τις δικές τους πιέσεις δεν θα γινόταν, επικρίνουν όμως τη στάση της να επιδοτήσει τους εργολάβους, χωρίς οι τελευταίοι να αναλαμβάνουν οποιοδήποτε κόστος.

Εικόνες από παλαιότερη κινητοποίηση του κινήματος κατά των διοδίων (09/01/2011)

Λιβύη: Ένα κείμενο τουΤαρίκ Αλί και η απάντηση της Ροσάνα Ροσάντα.

Αναδημοσίευση των κειμένων από την "ΕΠΟΧΗ"

Κυριακή, 17 Απριλίου 2011

Ένας πόλεμος ενάντια στις αραβικές εξεγέρσεις

Του Ταρίκ Αλί

Η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με την κάλυψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι τμήμα μιας ενορχηστρωμένης απάντησης για να φανεί η στήριξη του κινήματος που αντιτίθεται σε έναν ιδιαίτερο δικτάτορα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο, να δοθεί ένα τέλος στις αραβικές εξεγέρσεις και να επιβεβαιωθεί ο δυτικός έλεγχος της κατάστασης, ανακόπτοντας την ορμή τους και τον αυθορμητισμό τους και επιδιώκοντας την παλινόρθωση του status quo.

Με τις ευλογίες της εκκλησίας επικυρώθηκε μια σημαντική νίκη του λαού της Κερατέας ενάντια στο Κράτος...

 Η αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής από την Κερατέα είναι μια αναμφισβήτητη νίκη των κατοίκων γιατί σηματοδοτεί την ανατροπή κρατικών επιλογών που υποβάθμιζαν την περιοχή. Η σημασία αυτού του γεγονότος θα πρέπει να προβληματίσει την Αριστερά κυρίως για την "απουσία" της από αυτό το συμβάν. Αυτή η απουσία της δεν εντοπίζεται στην φυσική παρουσία και στην συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων, αλλά στην κενότητα των θεωρητικών της εργαλείων και των πολιτικών της στρατηγικών να εντάξουν με συνεπή και οργανικό τρόπο παρόμοια συμβάντα στην στρατηγικές τους επιλογές για την αντικαπιταλιστική πάλη και την ανάδειξη ενός οράματος μιας άλλης κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της αδυναμίας της Αριστεράς, η άνεση με την οποία το κράτος επένδυσε αυτή την πολιτική του ήττα με τα δικά του ιδεολογικά όπλα, αμβλύνοντας την ένταση της πολεμικής αντιπαράθεσης και επαναφέροντας τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση. Η ανάδειξη ως κύριας πλευράς αυτής της αντίθεσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους κατοίκους και τις δυνάμεις καταστολής  διευκόλυνε την κατάσταση για να πραγματοποιηθεί η εκεχειρία ανάμεσα σε αυτά τα αντίπαλα  στρατόπεδα. Τώρα, όλοι ευχαριστημένοι - ΜΑΤατζήδες και κάτοικοι -  πάνε να ψήσουν το πασχαλινό αρνί και να γιορτάσουν την ανάσταση του Κυρίου.... Όμως η αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκά συμφέροντα και τις κρατικές πολιτικές, όπως αυτή εκδηλώθηκε στην περιοχή της Κερατέας από την αρχή αυτού του αγώνα, παραμένει ακόμα υπαρκτή και  δεν διευθετήθηκε οριστικά με την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής.

Με αυτά τα δεδομένα, πιστεύουμε ότι  - τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν και δεν είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα τα πολεμικά ανακοινωθέντα - θα πρέπει ως αριστεροί να προβληματιστούμε σε βάθος και να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε και τις σκοτεινές και δυσδιάκριτες πλευρές αυτού του συμβάντος, το οποίο ανοίγει περισσότερα ζητήματα για  την αριστερά από αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να κλείνουν με την χθεσινή κατάληξη.  Προς αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε τις απόψεις απόψεις με μια σειρά από κείμενα που θα ακολουθήσουν και να συμβάλουμε στον διάλογο που θεωρούμε ότι μόλις τώρα ανοίγει. 

Το κτύπημα της Τζούλιας στον "πατριωτισμό" των Ελλήνων...

Με αφορμή την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου άνοιξαν ξανά οι συζητήσεις για την συγκρότηση του ελληνικού έθνους και του χαρακτήρα της επανάστασης του 21. Αναφέρουμε ενδεικτικά δυο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα “αφορμή”: «Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας» και  Το 1821 χωρίς δάφνες και στεφάνια

Όμως, ένα άλλο συμβάν στο χώρο του πολιτισμού, καταγράφει μια διαφορετική τομή στην αντιμετώπιση της ιστορίας του ελληνικού κράτους – έθνους. Αυτό το συμβάν προκάλεσε την ιερή αγανάκτηση  όλου του εθνικο-πατριωτικού τόξου. Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα που εκφράζει αυτήν την αγανάκτηση και παρουσιάστηκε σε αρκετές εθνικοπατιωτικές ιστοσελίδες:

"Δείτε την πιο ξεφτιλισμένη γυναίκα του κόσμου!! Σε καμία χώρα, καμία στριπτιτζού ακόμα και στις τρίτες χώρες που εκδίδονται για επιβίωση δεν θα κοροίδευε και δεν θα ξεφτίλιζε την ιστορία των προγόνων της!! Ντυμένη Μπουμπουλίνα την 25η Μαρτίου κάνει στριπτίζ με την αθάνατη φωνή της Ειρήνης Παππάς ¨40 Παλικάρια από την Λειβαδιά¨ Σε έναν Τζολιά που είναι μαύρος!!! Ντροπιάζει ένα ολόκληρο έθνος που αιματοκυλήστηκε για τα για την ελευθερία του, ντροπιάζει την Μπουμπουλίνα που έδωσε όλα τα λεφτά της για τα πιστεύω της. Συνεχίστε ζώα να την τροφοδοτήτε αντί να την φτύσουμε που θα είναι το λιγότερο που της αξίζει..."

Διαδήλωση στην Αθήνα ενάντια στον Καντάφι από τη Λιβυκή κοινότητα της Ελλάδας - Μεγάλη επίθεση στην Μισράτα

Πραγματοποιήθηκε σήμερα Παρασκευή 15-04-11 και ώρα 5 το απόγευμα διαδήλωση από την Λιβυκή κοινότητα της Ελλάδας έξω από την πρεσβεία της Λιβύης κατά της σφαγής του άμαχου πληθυσμού και υποστήριξη της νέας κυβέρνησης της ελεύθερης Λιβύης. Στην προκήρυξη που εξέδωσαν μεταξύ άλλων αναφέρουν:

“- Επιμένουμε στο αρχικό δίκαιο αίτημα του Λιβυκού λαού ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΚΑΝΤΑΦΙ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΒΥΗ μετά από τη διεθνή καταδίκη του ως μη νόμιμο καθεστώς.

- Ζητούμε τη συμπαράσταση όλων να δώσουν το παρόν σ' αυτή τη διαδήλωση, προκειμένου να ασκήσουμε πιέσεις για να αποχωρήσει η δικτατορία του Καντάφι από τη χώρα μας και να αποφευχθεί κι άλλη αιματοχυσία αθώων πολιτών”

Η Μισράτα, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης έχει στραγγαλιστεί από την πολιορκία του Καντάφι, που χρησιμοποιεί κάθε βράδυ βόμβες λευκού φωσφόρου κατα κατοικημένων περιοχών. Οι κάτοικοι δεν έχουν φύγει και αντιστέκονται με αυτοοργάνωση. Πεθαίνουν κάθε μέρα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ:

http://feb17.info/

http://tinyurl.com/misrataplea

http://tinyurl.com/misratatranscript

http://www.livestream.com/libya17feb

http://libya-alhurra.tumblr.com/post/4653975821/bombing-of-habar-residential-area-misrata-and-the-

φασισμός: το πλιατσικολόγημα αριστερών θέσεων και η εκτροπή τους σε εθνικιστική πολιτική

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Gatouleas"

Μιλώντας για φασισμό και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα, πάει το μυαλό μας στη Χρυσή Αυγή και τον Καρατζαφέρη. Πράγματι, η ρατσιστική και εθνικιστική τους ρητορεία καλύπτει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην εμφάνιση του φασισμού και ναζισμού πριν από ένα αιώνα, ήταν η εκμετάλλευση της αντισυστημικής δυσαρέσκεια των μαζών και η προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από αριστερό μανδύα.

"Οι Γερμανοί αγοράζουν Γερμανικά προϊόντα"

ναζιστική αφίσα της δεκαετίας του `30

Στην Γερμανία ο Χίτλερ είχε προτείνει ως όνομα του κόμματος Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα, ενώ στην Ιταλία ο Μουσολίνι ήταν στέλεχος του Σοσιαλιστικού κόμματος στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Οι φασίστες δεν εμφανίζονταν σαν παράταξη της δεξιάς (όπως το ΛΑΟΣ ή η Χρυσή Αυγή), αλλά σαν εκδοχή του σοσιαλιστικού χώρου. Τσιμπολογούσαν από τα αιτήματα της αριστεράς, τα ανακάτευαν με εθνικές και ρατσιστικές διεκδικήσεις και χαρακτήριζαν τους εαυτούς τους σαν «αντικαπιταλιστές αλλά και αντι-μπολσεβίκοι, σοσιαλιστές».

Η Γερμανία στη δεκαετία του `20 πλήτωνταν από δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα που είχε επιβάλλει η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Οι γερμανοί φασίστες προέβαλλαν την ανάγκη ενός υπερήφανου εθνικά Αρχηγού (Fuhrer), κι ενός πανίσχυρου Κράτους που θα εθνικοποιούσε τις τράπεζες και τα τραστ και θα διέγραφε μονομερώς το εξωτερικό χρέος της. Φυσικά, τα συνδύαζαν με ρατσιστική προπαγάνδα ενάντια στους μετανάστες και εβραίους.

Πράγματι, στα 1932, λίγο πριν αναλάβει ο Χίτλερ, η Γερμανία προχωρεί μονομερώς σε παύση πληρωμών και καταγγελία της Συνθήκης.Οι φασίστες είχαν καταφέρει να εκμεταλλευτούν την λαϊκή απέχθεια στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα και να τη στρέψουν σε μια τυφλή υποστήριξη ενός πιο βάρβαρου, πιο αμείλικτου καπιταλισμού που εμφανιζόταν, τάχα μου, σα Σοσιαλιστική εκδοχή στο εθνικό πλαίσιο της Γερμανίας.

Ήταν η πρώτη φορά, βλέπετε, που εμφανίστηκε «σοσιαλισμός» χωρίς εργατική εξουσία. Γιατί όλα τα «προγράμματα» μπορούν να αλλοιωθούν, να νοθευτούν, να πλιατσικολογηθούν… Ο εργατικός δημοκρατικός έλεγχος της παραγωγής και της κοινωνίας, όμως, είναι casus belli για κάθε επίδοξο «Σωτήρα».

Οι αποχωρήσεις του Δ.ΚΑΖΑΚΗ και του Σ.ΛΗΝΑΙΟΥ από την "ΣΠΙΘΑ" επιβεβαιώνουν τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής πρωτοβουλίας

Η αποχώρηση του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου από την ΣΠΙΘΑ, επαληθεύει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τις εκτιμήσεις μας (Ξεκίνησε η οικοδόμηση του “εθνικοσοσιαλιστικού” κινήματος στη χώρα μας με την συμμετοχή και την ανοχή της Αριστεράς!  και   Το “Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας” του Άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ και άλλα φαιδρά παρόμοια, κλπ) για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου μορφώματος που επιχειρείται να συγκροτηθεί από αντιδραστικούς κύκλους.

Δημοσιεύουμε τις επιστολές που απέστειλαν προς τον Μ. Θεοδωράκη, χωρίς κανένα πρόσθετο σχόλιο:

Αγαπητέ Μίκη,

Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση. Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού.

Όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις θεωρώ πλέον ότι το παρακράτος υπερίσχυσε. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να προστατέψω το όνομα, την ιστορία και κυρίως την υστεροφημία σας. Δυστυχώς απέτυχα.

Όπως σας είχα εξηγήσει εξαρχής, προσωπικά έχω αφιερωθεί στην ιδέα του νέου ΕΑΜ. Την παλεύω, με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω, πολύ καιρό πριν υπάρξει η Σπίθα. Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το νέο ΕΑΜ θα γεννηθεί. Όχι γιατί το θέλω εγώ, αλλά γιατί είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το λαό και την Ελλάδα. Όταν δημιουργηθεί - μιας και είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα γίνει - προσωπικά θα βρίσκομαι στις γραμμές του, απλός στρατιώτης όπως ήμουν πάντα. Το δυστύχημα είναι ότι θα έχει απέναντί του και τους μελανοχιτώνες του παρακράτους που έχει διαλέξει τη Σπίθα για να τους εκκολάψει.

Αποχωρώ από την Σπίθα και την συμβουλευτικής σας, μιας και ο δρόμος που έχετε επιλέξει δεν έχει καμμιά σχέση με τον δικό μου.

Ευχαριστώ,
Δημήτρης Καζάκης

Αγαπητέ  Μίκη

Διάβασα σήμερα, στην επίσημη ιστοσελίδα,  την αναπάντεχη, ολοκληρωτική μεταστροφή της ΣΠΙΘΑΣ και  λυπήθηκα πάρα πολύ.

Όπως είναι φυσικό, μου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσω να βρίσκομαι δίπλα σου. Δεν μου το επιτρέπει ο χαρακτήρας μου, τον οποίο ξέρεις πολύ καλά.

Όπως ακριβώς έκανα κάθε φορά, στα 50 χρόνια της γνωριμίας μας που αποφάσιζες παρόμοιες, ακατανόητες, μεταστροφές. Θέλοντας πάντα να υπερασπιστώ το μεγάλο έργο σου και τους μεγάλους αγώνες σου που κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν,συστηματικά,να αμαυρώσουν.

Παραμένω μαχόμενος στις Ιδέες της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών της 1ης Δεκέμβρη και της 3ης Απρίλη.

Δεν θέλω όμως να έχω καμιά σχέση με την Κίνηση Εξαρτημένων Πολιτών της 11ης του Απρίλη 2011.-

Στέφανος  Ληναίος

Η πολιτική στο τιμόνι...

Αν πέσει στα χέρια σας ένα οποιοδήποτε κείμενο για την κρίση, στο οποίο είναι κρυμμένο το όνομα του συγγραφέα, είναι δύσκολο να αντιληφθείτε την πολιτική του ταυτότητα, εφόσον δεν περιλαμβάνει κάποιες γνωστές φράσεις- κλειδιά, με τις οποίες κωδικοποιούνται με συνθηματολογικό τρόπο και γίνονται διακριτές μεταξύ τους οι πολιτικές γραμμές των ομαδοποιήσεων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Επίσης, στο σύνολο σχεδόν των κειμένων τα οποία είναι στρατευμένα στην υπεράσπιση συγκεκριμένων πολιτικών γραμμών, αν αποκοπούν μερικές μόνον φράσεις – κλειδιά, χάνεται εντελώς η πολιτική ταυτότητά τους...

Στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση καταγράφει μια πλευρά της παραίτησης της Αριστεράς από την Πολιτική και στην άνευ όρων παράδοσή της στους τεχνικούς της εξουσίας, οι οποίοι πρόθυμα παρέχουν την βοήθειά τους στα πλαίσια των προσωπικών τους στρατηγικών. Η χρεωκοπία του συλλογικού στοιχείου στην Πολιτική, έχει αναδείξει ένα στρώμα διανοουμένων / προσωπικοτήτων / παραγόντων στους χώρους της Αριστεράς στην ανάληψη καίριων πολιτικών καθοδηγητικών καθηκόντων. Το επόμενο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση - το οποίο ήδη έχει πραγματοποιηθεί - είναι η εμφάνιση πολιτικών μορφωμάτων που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τεχνικούς της εξουσίας.

Αν πάρει κάποιος τον κατάλογο με τα “ονόματα” που συγκροτούν νέες πρωτοβουλίες οι οποίες έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στους χώρους της Αριστεράς, θα διαπιστώσει την απόλυτη κυριαρχία αυτού του κοινωνικού στρώματος. Αρκετοί από αυτούς σήμερα δοκιμάζουν μπροστά στον καθρέπτη τους τα υπουργικά τους σμόκιν εκφωνώντας λογύδρια με εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, απευθυνόμενοι προς εκείνους που έχουν την ευθύνη για να χειριστούν τα ζητήματα κρατικής πολιτικής. Απευθύνονται δηλαδή στους κατέχοντες την εξουσία και όχι στο μαζικό κίνημα ή τον κόσμο της εργασίας.

Το χαλί για την κυριαρχία αυτών των πρακτικών έχει στρωθεί από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς με την ανάδειξη της “εθνικής ενότητας” ενάντια στην χούντα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ως το κύριο πολιτικό μέλημα στην συγκυρία. Στην αναζήτηση δηλαδή της διεξόδου από την κρίση μέσω κρατικών πολιτικών που επικεντρώνονται τις σχέσεις της χώρας με τον έξω κόσμο και όχι στην αναζήτηση λύσεων που αποβλέπουν στην αναδιάταξη του ταξικού συσχετισμού στο εσωτερικό της χώρας υπέρ της εργατικής δύναμης. Γιαυτό αγωνίζονται να οικοδομήσουν ένα νέο ΕΑΜ, παραβλέποντας τόσο την ταξική φύση του κράτους, όσο και την ηγεμονία του αστισμού σε αυτό το μέτωπο.

Η Αριστερά, όπως έχει δείξει η ίδια της η ιστορία, δεν δυσκολεύεται στο να οικοδομήσει εθνικά μέτωπα, έχει όμως πρόβλημα να ανέλθει στην εξουσία μέσω αυτών των πολιτικών. Η ιστορική εκκρεμότητα από το παρελθόν της, η οποία αναζητεί απάντηση δεν είναι το νέο ΕΑΜ, αλλά ο “τρίτος γύρος”. Και σε αυτό το θέμα - την άλλη εξουσία - οφείλει να δώσει απάντηση. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού, δυστυχώς αυτή η απάντηση δεν μπορεί να έχει θετικές αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα...

Η προώθηση αυτής της πολιτικής αναζήτησης εθνικών λύσεων διεξόδου από την κρίση συνοδεύεται από μια άλλη ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς. Η Αριστερά αναγκάζεται να αναγνωρίζει τον ρόλο μιας καθολικά αποδεκτής και επομένως ταξικά ουδέτερης επιστήμης, που θα παρέχει εγκυρότητα σε αυτές τις εθνικές λύσεις. Πρόκειται για μια ιδεολογική υποχώρηση προς τον τεχνοκρατισμό και τον οικονομισμό, με την επιβολή της Οικονομικής Επιστήμης ως τον πολικό αστέρα που καθοδηγεί τους εθνικούς δρόμους που χαράσσει η Αριστερά για την έξοδο από την κρίση.

Ως μια κριτική σε αυτές αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις οι οποίες ηγεμονεύουν σήμερα στην Αριστερά, δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο του Alain Badiou. Αν και έχει γραφτεί 40 περίπου χρόνια πριν, διατηρεί την επικαιρότητά του:

"... ή αστική πολιτική οικονομία πραγματώνεται στην κατασκευή μοντέλων ισόρροπης επέκτασης : εδώ ακόμη, το μοντέλο αναχαιτίζει την καπιταλιστική «αταξία», όχι με τη γνώση της αιτίας της (ή με τη βοήθεια της μαρξιστικής επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών και την κατανόηση της πάλης των τάξεων), αλλά μέσω μιας τεχνικής εικόνας πού εκφράζει την ολοκλήρωση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Ή «επέκταση» παρου­σιαζόμενη σαν κανόνας με προοδευτικό περιεχόμενο εί­ναι στην πραγματικότητα το αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον δομών μέσα στις όποιες γεννιέται το κέρδος...

Ή «ισορροπία» είναι ο κανόνας ασφάλειας ενάντια στον παροξυσμόν τον αντιφάσεων, και τον πολιτικό κίνδυνο της ανόδου στα άκρα της πάλης τον τάξεων. Τα επεκτατικά μοντέλα ισορροπίας, με το πρόσχημα ότι παίρνουν στα σοβαρά το αντικείμενο τους (την οικονο­μία τον «βιομηχανικών κοινωνιών»), εξαντικειμενίζουν τους σκοπούς τον ταξικών τους συμφερόντων. Μία εθνική οικονομία σε ισόρροπη επέκταση εμφανίζει το αιτιολο­γικό να ικανοποιείται από τις κρατικές παρεμβάσεις εν ονόματι του «γενικού συμφέροντος». Μέσα από αυτή την εικόνα το μοντέλο ενοποιεί εξωτερικά μια οικονομική πολιτική, τη νομιμοποιεί και αποκρύπτοντας την αιτία της την εμφανίζει σαν κανόνα του.

"Έχει μεγάλη σημασία να δείξουμε πώς ή οικονομομετρική υποδούλωση και ή αυξανόμενη χρήση τον δή­θεν «μαθηματικών μοντέλων» στην οικονομία είναι μια από τις πλέον καθαρές μορφές του ρεβιζιονισμού, ή ή παρεκτροπή από την ίδια την καρδιά του καλύτερου συ­στατικού μέρους του μαρξισμού, και ή αναπόφευκτη ευ­θυγράμμιση με τούς αντικειμενικούς σκοπούς τής αστικής τάξης. "

Ας δούμε και αυτά...

Η απαγωγή της Ευρώπης

Παρουσιάζουμε μερικά κείμενα, οι απόψεις των οποίων θεωρούνται “αιρετικές”για την μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών. Θέτουν όμως ζητήματα τα οποία καλό είναι να μην τα αντιμετωπίζουμε με μάτια ερμητικά κλειστά...

Ξαφνικά δεν υπάρχουν τάξεις! Δεν υπάρχουν καπιταλιστές, επιχειρηματίες και εργάτες!

Σύμφωνα με τους δημιουργούς του DebtOcracy, ο πλανήτης μεταλλάσσεται (μάλλον από εξωγήινους ή ζόμπι.. δε μας λένε, πάντως από πού) σε μια διαμάχη δύο κόσμων.

Από τη μία έχεις τα κράτη-έθνη-οικονομίες-παραγωγοί και από την άλλη έχεις τις βδέλλες του χρηματοπιστωτικού συστήματος που κυριαρχούν στον πλανήτη. Η παραγωγή μειώνεται αφού ρουφάνε με το μπουρί τις παραγωγικές δυνάμεις και «έχουμε» την οικονομική κρίση.

Κατά τους Συριζικούς οικονομολόγους, αυτή η τραπεζική κλίκα δημιουργεί και τους λακέδες της . Μέσα από μίζες και λαμόγια, δημιουργούνται διεφθαρμένες κυβερνήσεις που, για χάρη του προσωπικού πλουτισμού τους, συναινούν στα δυσβάστακτα μέτρα, παρ` όλο που είναι «ενάντια στη χώρα τους και στην οικονομία της».

Φυσικά, όταν έχεις μια τέτοια αντιμετώπιση, ξεχνάς σοσιαλισμούς και αντικαπιταλισμούς και αναζητείς «έντιμους πολιτικούς», με «εθνική αξιοπρέπεια», άιντε με κανένα «κίνημα» στο πλάι για μαϊντανό, ώστε να αναστηλωθεί η εθνική οικονομία και ανταγωνιστικότητα.

Για ακόμα μια φορά, η ελληνική αριστερά (ξανα)ανακαλύπτει μετά 2 αιώνες τον homo economicus και υψώνει τη σημαία της Αστικής Επανάστασης.

(όλο το κείμενο εδώ: DebtOcracy: λιπόψυχα μισόλογα, υπεκφυγές και ανακρίβειες )

Ενα πιο καθαρό δίληµµα θέτει όµως, µέσα από διαφορετικούς συλλογισµούς, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ: Μιλώντας προχθές σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο όµιλος Notre Europe στη µνήµη του σπουδαίου Ευρωπαίου Τοµάζο Πάντοα - Σιόπα, ανακεφαλαίωσε τις θέσεις του για την οικονοµική διακυβέρνηση, επιµένοντας ξανά σε αυστηρότερες ρυθµίσεις από εκείνες που υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο και προσβλέποντας σε βελτιώσεις µέσω του Κοινοβουλίου, για να καταλήξει εντυπωσιακά:

"Το ιστορικό διακύβευµα είναι σηµαντικό. Είτε θα αποδείξουµε ότι είµαστε ικανοί να βρούµε το ισχυρό σχέδιο ενισχυµένης οικονοµικής διακυβέρνησης που θα ταιριάζει σε έναν αστερισµό κυρίαρχων κρατών και θα επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ενωση να αντιµετωπίσει τον νέο παγκοσµιοποιηµένο κόσµο, είτε δεν επιτυγχάνουµε πειστικά στην κατεύθυνση αυτή, και τότε θα φανεί αναγκαίο ένα νέο άλµα στο θεσµικό πλαίσιο της Ευρώπης, προς την πολιτική οµοσπονδία".

(όλο το κείμενο εδώ: "Aναγκαίο ένα νέο άλµα στο θεσµικό πλαίσιο της Ευρώπης, προς την πολιτική οµοσπονδία")

«Ηλία γερά, παρ’ τους τα μυαλά», ήταν το σύνθημα των συμβασιούχων που μπούκαραν προχθές στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αθήνας. Αίτημα των περίπου τριακοσίων διαδηλωτών είναι η άμεση μονιμοποίησή τους στον δήμο, χωρίς τη διαδικασία του ΑΣΕΠ. Ο Ηλίας, βέβαια, είναι ο γνωστός από διάφορα show της τηλεόρασης κ. Ψινάκης, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο να πει στους διαδηλωτές «αργήσατε να έρθετε». Aργησαν, προφανώς, για να κάνουν μπάχαλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Από κοντά και ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, της «Χρυσής Αυγής», ο οποίος άρπαξε το μικρόφωνο και καταχειροκροτούμενος από τους διαμαρτυρόμενους, προέτρεψε τους διαδηλωτές να κάνουν κατάληψη στον χώρο, αυτόν, δηλαδή, που κατά μία έννοια είναι η Βουλή του Δήμου Αθηναίων.

(όλο το κείμενο εδώ:  Μια μέρα στο Δημαρχείο)

Οι μάχες για τα σκουπίδια στην Δυτική Αττική μετράνε μέσα σε ένα μήνα τρεις νεκρούς!

Ενώ τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα στην Κερατέα και στην ηρωική αντίσταση των κατοίκων της απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, στην Δυτική Αττική δίνονται κάποιες άλλες μάχες για τα σκουπίδια οι οποίες μετράνε μέσα σε ένα μήνα τρεις νεκρούς.

Χθες το απόγευμα (18:40) 8 Απρίλη σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια ανάμεσα σε Ρομά και Πακιστανούς σε καταυλισμό αλλοδαπών στο ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο Πακιστανοί και να τραυματιστούν άλλοι τρεις οι οποίοι και μεταφέρθηκαν αιμόφυρτοι στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η σύγκρουση έγινε για τον έλεγχο της αποκομιδής των απορριμμάτων στην περιοχή. Οι δύο αντιμαχόμενες ομάδες άρχισαν να διαπληκτίζονται με αφορμή διάφορα αντικείμενα που ήθελαν να πάρουν από την χωματερή με σκοπό να τα πουλήσουν, όπως γίνεται εδώ και πολλά χρόνια.

Για αυτά τα επεισόδια έχει βαρύτατες ευθύνες το κράτος διότι η κατάσταση ήταν ήδη γνωστή και είχε προηγηθεί άλλος ένας νεκρός πριν τρεις βδομάδες. Στις 19 Μαρτίου το μεσημέρι στον ίδιο χώρο, 200 περίπου Ρομά συγκρούστηκαν με αστυνομικούς στη χωματερή των Άνω Λιοσίων και άναψαν φωτιές σε σωρούς σκουπιδιών ενώ κάηκαν τρία αυτοκίνητα, διαμαρτυρόμενοι για το θάνατο ενός ρακοσυλλέκτη από μηχάνημα συμπίεσης απορριμάτων. Ο άτυχος άνδρας βρέθηκε εκείνο το πρωί θανάσιμα τραυματισμένος στον ΧΥΤΑ και μεταφέρθηκε στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου και υπέκυψε λίγο αργότερα. Μετά από αυτό το περιστατικό, ο ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων μετά από απόφαση των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΣΔΝΑ παρέμενε κλειστός επ' αόριστον. Ο πρόεδρος του Ενιαίου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής, Νίκος Χιωτάκης, με επιστολή του προς τους υπουργούς Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη, είχε ζητήσει την εκδίωξη όλων των παρανόμως εισερχομένων στον ΧΥΤΑ και τη φύλαξη του χώρου από αστυνομικές δυνάμεις.

Είναι προφανές ότι το αίτημα δεν έγινε δεκτό γιατί για τους υπουργούς Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη μετράει περισσότερο η προστασία των μηχανημάτων των εργολάβων στην Κερατέα παρά η ανθρώπινη ζωή των Ρομά και των Πακιστανών...

СМЕШНАТА СТРАНА НА ГРАНИЦИТЕ – Η ΑΣΤΕΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ

Από την δίγλωσση ιστοσελίδα novazora.gr

Τελωνειακός σε συνοριακό σταθμό σταματάει για έλεγχο ένα άτομο με ποδήλατο και ένα σακίδιο στον ώμο. 

-Καλημέρα. Έχετε κάτι να δηλώσετε;

-Όχι, τίποτα. –Στο σακίδιο τί έχετε; 

-Τίποτα, μόνο άμμο. 

Όταν ο τελωνειακός επιβεβαιώθηκε ότι υπάρχει μόνο άμμος, επέτρεψε στον ποδηλάτη να περάσει. Την άλλη μέρα ο ποδηλάτης ξαναεμφανίστηκε και επαναλήφθηκε η χτεσινή διαδικασία. Πάλι ο τελωνειακός έψαξε το σακίδιο και πάλι άμμο βρήκε. Το ίδιο συνέβη και τις επόμενες εβδομάδες. Πάντα έλεγχε το σακίδιο, το έψαχνε καλά και συστηματικά, έχυνε την άμμο κάτω, αλλά τίποτα. Ήταν έτοιμος να σκάσει. Ήξερε ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει, αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει. Απογοητευμένος πλέον, κάποιο πρωί είπε στον ποδηλάτη, όταν ξαναφάνηκε: 

-Ξέρω ότι κάτι περνάς λαθραία αλλά δεν μπορώ να βρω τί. Πες μου σε παρακαλώ και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ξαναενοχλήσω. Τί περνάς κάθε πρωί λαθραία στην άλλη πλευρά των συνόρων;

Και ο ποδηλάτης του απάντησε: 
-Ποδήλατα !!

Το ντοκιμαντέρ του Σκάι: μια νέα αστική εθνική αφήγηση

η σημαία του Ρήγα Φεραίου

...Η νέα αυτή ιστοριογραφία όμως είτε δεν θέλει μεθοδολογικά είτε δεν μπορεί να συλλάβει και να προτείνει μια νέα εθνική ιστορική αφήγηση. Η προσπάθεια να συγκροτηθεί μια ευρωπαϊκή συνείδηση και μια ενιαία ευρωπαϊκή ιστοριογραφία, δηλαδή ένα ευρωπαϊκό έθνος, παρότι είναι υπαρκτή δεν είναι δυνατόν να πραγματωθεί. Το έθνος κράτος συνεχίζει να υπάρχει. Το πρόβλημα επιχειρείται να καλυφθεί προβάλλοντας ένα νέο μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, το πολυπολιτισμικό. Στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής πολυπολιτισμικής πλουραλιστικής αστικής δημοκρατίας η κάθε κοινωνική ομάδα ή κάθε εθνότητα ή ακόμη και το κάθε υποκείμενο μπορεί να επιλέγει και να καλλιεργεί τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα: οι μουσουλμάνοι, οι αλβανοί, οι αριστεροί, οι γυναίκες, οι άντρες, οι ομοφυλόφιλοι, οι φανατικοί χριστιανοί, οι φανατικοί έλληνες κτλ μέχρι και οι ολυμπιακοί και οι αεκτζήδες. Σε αυτήν την φάση της ελληνικής ιστοριογραφίας για πρώτη φορά εγκαταλήφθηκε οποιαδήποτε συζήτηση σε σχέση με το 1821. Το μόνο που σημειώθηκε ήταν η αποδόμηση των μύθων. Κυρίως δόθηκε βάση σε άλλου είδους μελέτες που αφορούσαν το φύλο, τις μειονότητες, τον εκσυγχρονισμό, τον εμφύλιο πόλεμο. Το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τα λαϊκά στρώματα ούτε ποτέ συγκίνησε πραγματικά την αστική τάξη, ώστε να γίνει όχημα ενός αστικού ιδεολογικού μηχανισμού. Ήταν πάντα ένα εγχείρημα διανοουμένων της κεντροαριστεράς κλεισμένων μέσα στην γυάλα του ακαδημαϊσμού. Αλλά σήμερα μαζί με το ευρωπαϊκό εποικοδόμημα βρίσκεται σε κρίση και το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Στην πράξη, επανέρχεται οξυμένο το ερώτημα τι θα βάλουμε στη θέση της παλαιότερης εθνικής αφήγησης.

Η αδυναμία της εργατικής τάξης να απαντήσει στην επίθεση του αστισμού και στην διάλυση του κοινωνικού κράτους μέσα από ένα νέο σύγχρονο χειραφετητικό όραμα καθιστά το έθνος κράτος ως το μόνο δεδομένο εργαλείο πολιτικής και ρομαντικής αναπόλησης ενός ωραίου παλιού εθνικού ελληνικού κόσμου που χάθηκε όμως ανεπιστρεπτί. Η ξένη μετανάστευση στην Ελλάδα στην οποία επιρριπτονται όλα τα δεινά φαίνεται να λειτουργεί καθοριστικά σε αυτήην κατεύθυνση. Έτσι, οικοδομείται η σύγχρονη αντίδραση και ο σύγχρονος σκοταδισμός με βάση ακριβώς την ιστορία. Διαμορφώνονται έξω πλέον από τον ακαδημαϊκό χώρο τρεις εναλλακτικές προτάσεις με βάση το παλιό παράδειγμα. Η μία κινείται στα πλαίσια της παλιάς αριστερής εθνικής αφήγησης (Παπαθεμελής, ΔΗΚΚΙ, ΚΚΕ, μλ-χώρος, Αντίβαρο, Ρήξη, Στάθης κλπ). Η δεύτερη κινείται στα πλαίσια της παλιάς δεξιάς κρατικής αφήγησης (ΛΑΟΣ, εκκλησία, στρατός, αστυνομία) ερχόμενη σε συμμαχία με κάποιους από τους προηγούμενους, ενώ εμφανίζεται και μια τρίτη που κινείται σε ένα νέο εντελώς πεδίο, πρόκειται για το φαινόμενο Λιακόπουλος...

Ολόκληρο το άρθρο στην ιστοσελίδα aformi, εδώ: 

Το ντοκιμαντέρ του Σκάι: μια νέα αστική εθνική αφήγηση

Λ. Κύρκος: Το μαύρο πρόβατο της Αριστεράς!

Σήμερα, 40 χρόνια μετά από την εποχή του άρχισε να κάνει την εμφάνισή του μαζικό κίνημα ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, έχει ενδιαφέρον να δούμε τον προβληματισμό και τις θέσεις που είχαν εκείνη την εποχή οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς, και να κάνουμε τις συγκρίσεις με το τι προτείνεται σήμερα ενάντια στην “χούντα” του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει επίσης για την κατηγορία των αριστερών που έχουν αναδείξει ως πρώτο στόχο τους την “εθνική ανάπτυξη” της χώρας και και ενδιαφέρονται για την αύξηση δεικτών της καπιταλιστικής οικονομίας,  όπως του ΑΕΠ,  των εισροών κεφαλαίων στην χώρα και άλλα παρόμοια, να κάνουν τις συγκρίσεις τους με την οικονομική πολιτική της χούντας των Συνταγματαρχών όπως τα δάνεια που χάρισε στους αγρότες, την μείωση του χρέους της χώρας ...

Ως γνωστόν, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Γιαυτό η εικόνα που έχει η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αλλά και των αριστερών για την αριστερά εκείνης της εποχής δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Παρατηρείται μάλιστα το εξής παράδοξο: Ενώ σήμερα ο Λ. Κύρκος είναι το μαύρο πρόβατο για την μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, οι αντιλήψεις και οι απόψεις που εξέφραζε πριν 40 χρόνια ηγεμονεύουν σήμερα σε ένα μεγάλο κομμάτι της! Παρουσιάζουμε δύο ντοκουμέντα εκείνης της εποχής για να τεκμηριώσουμε αυτά που ισχυριζόμαστε.

Το ένα είναι η μπροσούσα “Για την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος” της ΚΟΣ. Η ΚΟΣ ήταν η “Κομμουνιστική Οργάνωση Σπουδαστών” του ΚΚΕ εσωτ. Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί το Οκτώβρη του 1972, πριν την πτώση της χούντας και έχει ενδιαφέρον για την μαρξιστική – λενινιστική προσέγγιση που επιχειρεί για να αναλύσει την συγκυρία και να προσδιορίσει τα καθήκοντα των κομουνιστών στο φοιτητικό κίνημα της εποχής. Το κείμενο είναι δημοσιευμένο εδώ:

Για την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος – Θέσεις της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Σπουδαστών του ΚΚΕ (εσωτερικού)

Το άλλο κείμενο είναι "Οι ΣΤΟΙΧΟΙ του ΕΘΝΟΥΣ: Απόφαση-Διακήρυξη της κε του ΚΚΕ (εσ.)", στην συγγραφή του οποίου έχει βάλει σε μεγάλο βαθμό το χεράκι του ο Λ. Κύρκος. Σαφώς διαφοροποιημένο από το προηγούμενο και γράφτηκε αμέσως μετά την πτώση της χούντας.  Είναι χρήσιμο σε όσους στηρίζουν σήμερα ενωτικά εγχειρήματα στο χώρο της Αριστεράς, και ιδιαίτερα σε όσους αναζητούν ευρύτερες εθνικοπατριωτικές συναινέσεις...

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΤΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΠΟΦΑΣΗ – ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. (ΕΣ.)

ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

1

Ύστερα από χρόνων στρατοκρατική τυραννία χαράζει για την Ελλάδα η αυγή μίας δημοκρατικής προοπτικής. Η λαίλαπα της 21ης Απριλίου πέρασε, αφού σώριασε τον τόπο σε ερείπια. Η κυπριακή τραγωδία, που άρχισε με το έγκλημα του πραξικοπή­ματος κατά του Μακαρίου, ήταν η τελευταία μιας μακριάς σει­ράς από συμφορές. Όταν στη φασιστική βία, την οικονομική εξαθλίωση του Λαού, την πλήρη χρεοκοπία της δικτατορίας προστέθηκαν η κατάλυση της ανεξαρτησίας της Κύπρου, η τουρκική εισβολή και οι απειλές του πολέμου, όπου οδήγησε η χούντα με την πολιτική της, η εθνική κρίση ξέσπασε. Η λαομίσητη στρατοκρατική τυραννία έπεσε και άνοιξε ο δύσκολος δρό­μος για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής πορείας, την εγκαθίδρυση μιας γνήσιας πολιτικής Δημοκρατίας.

2

Μέσα σ’ ένα σύνολο πολύπλοκων και αντιφατικών παραγόντων, η δύναμη που οδήγησε στην πτώση της δικτατορία των τανκς ήταν στο βάθος η αντίθεση του ενωμένου Λαού. Η πολιτική της στρατοκρατίας προσέκρουσε από την πρώτη στιγμή στην εναντίωση και την αντίσταση των πιο πλατιών μαζών και του συνό­λου σχεδόν του πολιτικού κόσμου. Και μέσα στις ένοπλες δυνά­μεις, το πραξικόπημα του Απρίλη δεν πέρασε χωρίς αντίσταση. Εκατοντάδες από τους καλύτερους αξιωματικούς διώχτηκαν, φυλακίστηκαν και υπέφεραν.

3

Μέσα στην εθνική κρίση που προκάλεσε η αμερικανόδουλη δι­κτατορία χρεοκόπησαν μερικά συστήματα ιδεών στα οποία στηριζόταν και η προχουντική δημοκρατία.

I

Ο αντικομμουνισμός και η πολιτική των διακρίσεων, που οδή­γησε στη στρατοκρατική δικτατορία.

II

Η εξάρτηση από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο όνομα της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της χώρας, που έφερε την τραγωδία της Κύ­πρου και την άμεση απειλή κατά της Ανεξαρτησίας και της Ακεραιότητας της Ελλάδας. Η εκτίμηση ότι η ασφάλεια της χώ­ρας μας κινδυνεύει απ’ το βορρά, απ’ τις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ η πράξη απόδειξε ότι κινδύνευε και κινδυνεύει από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ, που χρησιμοποιούν σή­μερα σαν όργανο τον τουρκικό σοβινισμό και επεκτατισμό. Η αντίληψη αυτή οδήγησε στο να προσανατολιστεί η εθνική μας άμυνα στα στρατηγικά σχέδια και επιδιώξεις του Πενταγώνου και να μείνει απροετοίμαστη απέναντι στους πραγματικούς κιν­δύνους.

III

Η θεωρία και πρακτική της «εθνικοφροσύνης», που συνοδευό­ταν με την κατηγορία κατά της Αριστεράς για εθνική προδοσία, ή, τουλάχιστον, αφερεγγυότητα, και που συνέδεε την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ασφάλειας με την υπεράσπιση του πο­λιτικού και κοινωνικού κατεστημένου και την καταπολέμηση των σοσιαλιστικών ιδεών.

IV

Η θεωρία και πρακτική της οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος των ξένων και ελληνικών μονοπωλίων και σε βάρος των εργαζο­μένων και των μη μονοπωλιακών στρωμάτων δεν οδήγησε στην ανάπτυξη, αλλά στην επιζήμια εξάρτηση της οικονομίας μας.

Η χρεοκοπία αυτών των συστημάτων ιδεών, στα οποία στηριζό­ταν ως τώρα το κρατικό οικοδόμημα μετά το τέλος του εμφυ­λίου πολέμου, ανοίγει για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία τη δυνατότητα πραγματικών δημοκρατικών εξελίξεων.

4

Μέσα στις συνθήκες της κοινής αντίστασης, το κοινό πάθος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οι κοινοί αγώνες και τα κοινά μαρτύρια, κατανίκησαν τις ψυχώσεις του εμφυλίου πολέ­μου, διαμόρφωσαν κοινή γλώσσα και κοινή συνείδηση σ’ όλο το Έθνος. Εργάτες και φοιτητές, αστοί και αγρότες, διανοούμε­νοι, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, δικαστικοί και στρατιωτικοί, γνώ­ρισαν κάτω από τραγικές συνθήκες την ανάγκη να ενώσουν πάνω από διαφορές τις προσπάθειές τους, για να υπάρξει ένα καινούργιο δημοκρατικό πλαίσιο, βασισμένο στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτη­σίας – ένα κοινό θεμέλιο για το Δημοκρατικό Αύριο της πατρίδας μας. Αυτή η κοινότητα αισθημάτων και πλαισίων αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάκτηση του Έθνους στις τελευταίες δεκαε­τίες και πρέπει να διαφυλαχτεί σαν κόρη οφθαλμού, γιατί είναι το βάθρο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η προσπάθεια για την ανανέωση της Δημοκρατίας και της πατρίδας. Αυτά ακριβώς επιβεβαίωσε η πάνδημη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.

Το “Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας” του Άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ και άλλα φαιδρά παρόμοια

Δεν είναι απόσπασμα από οργουελικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας που επικεντρώνεται στην ώρα Χ κατά την οποία τα άξια τέκνα της φυλής θα αναλάβουν την ευθύνη της ανάπλασης, αναγέννησης και διακυβέρνησης της χώρας. Το Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας προβάλλει ως μια ετεροτοπία της“11ης θέση για τον Φόυερμπαχ” ενάντια στον εξισωτισμό. Είναι η 11η θέση “Για το οργανωτικό πρόβλημα” του Μίκη Θεοδωράκη!

από το Metropolis του Φριτς Λανγκ

11. Με βάση το Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας του Μίκη Θεοδωράκη, θα πρέπει η κάθε Σπίθα να ξεχωρίζει τα ταλέντα των μελών της και να τα αναδεικνύει. Έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη από νέους ανθρώπους με προσωπικότητα και φιλομάθεια. Πρόθυμους να αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά. Είναι εθνική ανάγκη μέσα από τις Σπίθες να προκύψει η νέα γενιά των ηγετών -κάθε είδους- της χώρας. Αυτών που την ώρα Χ θα αναλάβουν την ευθύνη της ανάπλασης, αναγέννησης και διακυβέρνησης της χώρας.

(από το “ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ - Μίκης Θεοδωράκης”)

Όλα αυτά για να πραγματωθούν, προϋποθέτουν ένα Φύρερ με σιδερένια πίστη και θέληση, μια “Συμβουλευτική” και ένα “Εθνικό Κέντρο”. Ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ εξηγεί αυτές τις κρίσημες πλευρές του εγχειρήματος σε ένα e-mail που απέστειλε το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011 προς απείθαρχο φύλαρχο:

από το Metropolis του Φριτς Λανγκ

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο ρόλος μου δεν σταματά στο «ο Εμπνευστής» όπως με αποκαλείς αλλά ίσα-ίσα τώρα αρχίζει. Και είμαι αποφασισμένος να παίξω αυτόν τον ρόλο με σιδερένια πίστη και θέληση. Θέλω να ελπίζω ότι με κατάλαβες και θα προσπαθήσεις να προσαρμοστείς στις ιδέες και τις μεθόδους που προτείνω για να πάμε μπροστά όλοι μαζί σαν ενιαίο σύνολο. Σε πληροφορώ ότι το οργανωτικό το ανέλαβα εγώ με βασικό συνεργάτη μου τον κ. Δημητροκάλλη. Εάν παρ' ελπίδα εξακολουθήσεις να εφαρμόζεις προσωπική πολιτική, θα υποχρεωθώ να σε παρακαλέσω να εγκαταλείψεις την Σπίθα κάνοντας πιθανώς μια νέα δική σου Κίνηση.

Σε χαιρετώ,

Μίκης Θεοδωράκης

ΥΓ. Τα όσα γράφω πιο πάνω, αφορούν και δυο-τρεις ακόμα, που δρουν στο όνομα της Σπίθας με εντελώς προσωπικά κριτήρια μπλοκάροντας τη δημιουργία Σπιθών σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Συμβουλευτικής. Για το λόγο αυτό ενώ η Αθήνα στον χάρτη έπρεπε να παρουσιάσει 20-30 Σπίθες, καθυστερεί.

Καταδικάζω κάθε πρόσωπο που στο όνομα της Σπίθας εφαρμόζει προσωπική πολιτική και καλώ τα μέλη των Σπιθών να αναλάβουν την πρωτοβουλία εφαρμογής των Αρχών της Κίνησης και των οδηγιών που στοχεύουν στη δημιουργία μιας Ενιαίας Οργάνωσης ομοιόμορφης με άξονα το Εθνικό Κέντρο, που εξασφαλίζει την ενότητα δράσης του Κινήματος.

( Ολόκληρο το κείμενο στην ιστοσελίδα της ΣΠΙΘΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)

Υπάρχουν και οι οπαδοί της άμεσης δημοκρατίας που αντιστέκονται και τολμούν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Όμως, δεν εμπνέονται από την κομμούνα των Παρισίων αλλά από βαθιά πατριωτικά αισθήματα. Πρώτη και καλύτερη, η ακραίων πεποιθήσεων “Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου” στο πόνημά της με τίτλο Ἔως ἐδῶ Μίκη! Ἀπό ἐδῶ καὶ πέρα ΜΟΝΟΙ μας!” κραυγάζει:

Πρό ἀρκετῶν μηνῶν σοῦ ἔγραφα, μαζί μὲ ἄλλους Ἕλληνες ζητώντας σου νὰ προχωρήσῃς σὲ μίαν κίνησι ποὺ οὐδείς τολμοῦσε. 

από το Metropolis του Φριτς Λανγκ

Σοῦ ζητούσαμε ἐπιμόνως νὰ ἡγηθῇς κινήσεως πολιτῶν ποὺ θὰ ὁδηγούσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες σὲ πιό ὑγιεῖς τρόπους διακυβερνήσεως. 

Σοῦ μιλήσαμε γιὰ ἄμεσο δημοκρατία καὶ γιὰ ἀνάγκη ἀλλαγῆς πολιτεύματος. (Κάτι σοῦ μάθαμε ὅμως, δὲν μπορεῖς νὰ μὴν τὸ παραδεχθῇς!) 

Σήμερα, μετὰ ἀπό ὁλίγων μηνῶν λειτουργίας τῆς Σπίθας, διαπιστώνω ἔκπληκτη, πόσο μακρὰν τῆς πραγματικότος ἤμασταν.

(όλο το πόνημα εδώ: Ἔως ἐδῶ Μίκη! Ἀπό ἐδῶ καὶ πέρα ΜΟΝΟΙ μας!") 

Αλλά και ο γνωστός στάση πληρωμών έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, Δ. Καζάκης, σε φιρμάνι που εξέδωσε, διαλαλεί:

Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών.

Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες;

Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»

Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για την Σπίθα. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφάνισαν ως θέληση του «Οδηγητή του Κινήματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.

( από το κείμενο “ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΥΣ” του Δ. Καζάκη. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί αρχικά στην δική του ιστοσελίδα αλλά και στην ιστοσελίδα της ΣΠΙΘΑΣ. Όμως εξαφανίστηκε και από τις δύο ιστοσελίδες με τον ίδιο τρόπο που έχουν εξαφανιστεί και άλλα κείμενα στο παρελθόν, όπως έχουμε επισημάνει σε πρόσφατα σημειώματά μας. Παρ' όλα αυτά μπορείτε να το βρείτε, γιατί αναδημοσιεύτηκε και σε άλλες ιστοσελίδες, όπως εδώ: tsantiri.gr )

Με τούτα και με τ' άλλα, ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ αναγκάστηκε να ρωτήσει το Μαντείο των Αδελφών, το επονομαζόμενο "Συμβουλευτική". Ο χρησμός του έλεγε ότι πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια. Μόλις λοιπόν δημοσιεύτηκε ο χρησμός στην ιστοσελίδα της ΣΠΙΘΑΣ, ο κ.Δημητροκάλλης με e-mail κοινοποίησε την παραίτηση του από την Διεύθυνση του Οργανωτικού της ΣΠΙΘΑΣ και τώρα όλοι περιμένουν πότε θα σαλπάρει ο στόλος. Μαζί τους βρίσκονται και αρκετοί αριστεροί. Κάποιοι απ' αυτούς, μέσα στα πλοία και περιμένουν στον πάγκο του κωπηλάτη το σύνθημα της εκκίνησης, άλλοι, στον γιαλό, έχουν βγάλει τα μαντηλάκια τους και ετοιμάζονται να τους κατευοδώσουν...

Τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από την στήλη "δαιμονικά" της ΕΠΟΧΗΣ

Σε κείμενό του, στην «Εποχή», ο σύντροφος Παύλος Κλαυδιανός θέτει για τον ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα: «Επανεκκίνηση ή σημειωτόν;» Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, η απάντηση σίγουρα κλίνει προς το «σημειωτόν» και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τους λόγους της στασιμότητας στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ:
Πριν λίγο καιρό, ο ΣΥΝ φαινόταν να θέλει να πετάξει από πάνω του το βαρύ φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα, με απόφαση της κεντρικής του επιτροπής. Τι άλλαξε και επελέγη η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Κίνηση ουσίας ή πολιτικός ελιγμός; Κάποιο κομμάτι του ΣΥΝ όντως θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική επιλογή, αλλά συνολικά ο ΣΥΝ έχει ως προτεραιότητα την κομματική του ισορροπία, ενδυνάμωση και διατήρηση της κοινοβουλευτικής του παρουσίας. Επελέγη λοιπόν μια φραστική μετατόπιση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις, γνωρίζοντας ότι η ανάγκη πολιτικής ύπαρξης των λοιπών συνιστωσών θα οδηγήσει στην τελική αποδοχή της αδρανοποίησης και του παγώματος των χρόνιων αιτημάτων για την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΚΟΕ παραμένει εδώ και καιρό κομμένη σε δυο κομμάτια, ένα κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ κι ένα που διαρκώς απομακρύνεται. Μιμείται τον ΣΥΝ στην αυτοδύναμη κομματική της ανάπτυξη, με δικά της στέκια, δικές της κινηματικές πρωτοβουλίες και διακριτό πολιτικό στίγμα. Αυτή η τακτική οδήγησε στη δημιουργία ενός δεύτερου κέντρου, που αντλεί από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική υπεραξία για την ισχυροποίησή του.

Και πάλι για την Λιβύη...

Προτείνουμε στους αναγνώστες μας τα παρακάτω κείμενα σχετικά με την εξέγερση στην Λιβύη και την συζήτηση που γίνεται την εξέγερση και την στρατιωτική επέμβαση της Δύσης. Δυστυχώς το ένα απ' αυτά που προέρχεται από την Λιβύη είναι γραμμένο στα αγγλικά και δεν έχει μεταφραστεί.

1. Tariq Ali: Η Λιβύη είναι άλλη μια περίπτωση επιλεκτικής εγρήγορσης από τη δύση.

2. Η Λιβύη, η επέμβαση του ιμπεριαλισμού και η ναυμαχία του Ναβαρίνου.

3. The Price of the Divide on Libya.

“ΜΕΤΩΠΟ Αλληλεγγύης και Ανατροπής”: Το πρώτο βήμα έγινε...

Αυτές τις μέρες συνέπεσαν πολλές και διάφορες συνδιασκέψεις και εκλογές οργάνων  οργανώσεων της Αριστεράς. Το βράδυ της Κυριακής 3 Απρίλη ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ με θέμα "καπιταλιστική κρίση και Αριστερά". Μετά από μια πλούσια συζήτηση υπερψηφίστηκε το "κείμενο εργασίας" που κατέθεσε η Επιτροπή Θέσεων.

Την Κυριακή επίσης ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του σώματος της ΔΗΜΑΡ που εξέλεξε την ηγεσία της. Με ποσοστό 97,31% - ανάλογο με αυτό που εκλεγόταν ο Νικολάι Τσαουσέσκου - εξελέγη ο Φώτης Κουβέλης πρόεδρός της, καθώς δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα. Στην κεντρική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ που αποτελείται από 110 μέλη και τον πρόεδρο του κόμματος, κατέλαβε την πρώτη θέση σε ψήφους ο Σπύρος Λυκούδης. Στις πρώτες θέσεις εξελέγησαν μεταξύ άλλων οι Γρηγόρης Ψαριανός, Γιάννης Κακουλίδης, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Γιάννης Πανούσης, Μαρία Ρεπούση και Αννα Φιλίνη.

Την ίδια μέρα, μετά το πέρας των εργασιών της 1ης Πανελλαδικής σύσκεψης του “ΜΕΤΩΠΟΥ Αλληλεγγύης και Ανατροπής” έγιναν εκλογές για την ανάδειξη 6 μελών του συντονιστικού του οργάνου. Σε αυτές τις εκλογές πρώτος σε σειρά σταυρών εκλέχθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος με ποσοστό 77,41% , δεύτερος εκλέχθηκε ο Καπάταης Χρήστος με ποσοστό 67,38% και ακολούθησαν κατά σειρά εκλογής η Σωτηρίου Ελένη με 65.59% ,ο Βαμβακάς Κώστας με 63,79%, ο Σταυρόπουλος Κώστας με 26,16% και ο Παπουλής Κώστας με 17,20%. Η εκλογή των 6 μελών έγινε με ψηφοφορία στην οποία ο μέγιστος αριθμών σταυρών ήταν (4) τέσσερις. Όλα τα ψηφοδέλτια ήταν έγκυρα και δεν υπήρξαν λευκά. Σύμφωνα με την εισήγηση, που έγινε δεκτή από το σώμα, το ενδεκαμελές συντονιστικό συμπληρώθηκε και από 5 μέλη που ορίστηκαν από ισάριθμες συνιστώσες που συμμετέχουν στο Μέτωπο. Αυτά τα μέλη είναι: Θεοδόση Α (ΑΡ.ΣΥΝ.Α), Καραμάνος Χ (ΚΟΕ), Μαντζουράτος Δ (ΚΕΔΑ), Μάρταλης Σ (ΔΕΑ), Σαπουνάς Γ (ΑΠΟ).

Οι εργασίες του “Μετώπου Α-Α” ξεκίνησαν το Σάβατο 2 Απρίλη. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ από τους Π. Λαφαζάνη, Τ. Μαστρογιαννόπουλο και Γ. Μπανιά. Ο Π. Λαφαζάνης παρέμεινε εκτός αιθούσης που εγένετο η σύσκεψη και ο Γ. Μπανιάς απεύθυνε χαιρετισμό. Εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε χαιρετισμό ο Κ. Παπαδάκης και εκ μέρους της ΑΡΑΝ ο Χ. Τουλιάτος. Διαβάστηκε επίσης γραπτός χαιρετισμός του Ε. Μπιτσάκη. Στην διαδικασία έλαβαν μέρος πάνω από 400 άτομα και έγιναν 60 παρεμβάσεις στην συζήτηση. Τον τόνο έδωσαν παρεμβάσεις αγωνιστών/τριων που συμμετέχουν σε διάφορα κινήματα και εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα η παρέμβαση της Β. Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας.

Η πιο σημαντική κατάκτηση στις εργασίες της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του “Μετώπου Α-Α”, ήταν η υλοποίηση της απόφασης να εγκρίνονται με ψηφοφορία οι αποφάσεις και να εκλέγονται τα όργανα. Το ζήτημα αυτό παρέμενε ως εκκρεμότητα από την εποχή ( Ιούλης 2009) που ο Α. Αλαβάνος έβγαλε από την τσέπη του την κόκκινη Συμβολική Κάρτα Μέλους ΣΥΡΙΖΑ της “ΠΑΣΑ” δηλώνοντας πως με μια τέτοια κάρτα θα γίνει η 2η Πανελλαδική τον Οκτώβρη”. Από τότε, αυτά τα θέματα είχαν τεθεί με ένταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και εκεί είχαν συζητηθεί εξαντλητικά, ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Στην ιστοσελίδα της “ΠΑΣΑ” υπάρχει συγκεντρωμένο αρκετό υλικό από την συζήτηση που είχε γίνει το φθινόπωρο του 2009 στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ: Αρχείο για την κατηγορία ‘Οργανωτικά ΣΥΡΙΖΑ’

Βέβαια η απόφαση που το Μέτωπο τόλμησε να κάνει πράξη, είναι σαφώς πιο πίσω από τις απόψεις που τότε προωθούσε ο ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα η “Πρόταση Φλαμπουράρη για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ” - η οποία είχε επικριθεί σφοδρά εκείνη την εποχή με βάση την αρχή “ένα μέλος μία ψήφος”, πρότεινε κάποιες σαφείς γενικές αρχές με τις οποίες διευθετούσε τα ζητήματα τόσο των συνιστωσών, όσο και των ανένταχτων, όπως:

Στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει υποχρεωτικά τουλάχιστον ένας εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα.

και

Το 30% των μελών της Γραμματείας προέρχεται από τον ανένταχτο χώρο με εκλογές που οι ίδιοι επιλέγουν πότε και πως και ενημερώνουν την γραμματεία.

Είναι προφανές ότι στο Μέτωπο δεν τηρήθηκε η αρχή “ένα μέλος – μία ψήφος” για την εκλογή του συντονιστικού, όχι μόνον επειδή υπήρξαν διορισμένα μέλη από τις συνιστώσες, αλλά και γιατί οι συνιστώσες συμμετείχαν και στην ψηφοφορία των 6 θέσεων στο συντονιστικό. Επιπλέον οι εκλογές έγιναν με πλειοψηφικό σύστημα και όχι με απλή αναλογική (4 σταυροί για 6 θέσεις) . Κάνοντας χρήση αυτού του δικαιώματος - που το επέτρεπε προφανώς η εκλογική διαδικασία - η ΚΟΕ δεν αρκέστηκε στην μια θέση που θα είχε έτσι κι αλλιώς στο συντονιστικό, αλλά κατέβασε και  γνωστό όνομα ως υποψήφιο για να εκλεγεί. Αν κρίνουμε μάλιστα και από την εμφάνιση ενός μεγάλου αριθμού ψηφοδελτίων με κοινή σταυροδοσία, είναι προφανές ότι υπήρξαν και εκλογικές ντιρεκτίβες...

Σε αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκαν άλλες συνιστώσες του Μετώπου. Αν συγκρίνουμε τον αριθμό των συμμετεχόντων με τον αριθμό των ψηφισάντων παρατηρούμε ότι το 32,4% του σώματος έκανε αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες για τις 6 θέσεις του συντονιστικού. Αυτό σημαίνει ότι κάποιες συνιστώσες απείχαν από την εκλογική διαδικασία, δεδομένου ότι είχαν ήδη εξασφαλίσει τον εκπρόσωπό τους στο συντονιστικό.

Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί υπερέχει η “πρόταση Φλαμπουράρη”, ως προς τον ορισμό του εκλογικού σώματος που ψηφίζει...Επίσης η “πρόταση Φλαμπουράρη” κατοχυρώνει με πιο δίκαιο τρόπο το θέμα της αντιπροσώπευσης των συνιστωσών, αφού δεν προσδιορίζει ένα σταθερό αριθμό των θέσεων για τις συνιστώσες, αλλά κατοχυρώνει την συμμετοχή όλων. Και εδώ υπάρχει πράγματι πρόβλημα, ανεξάρτητα αν δεν τέθηκε – και προς τιμή τους – από εκπροσώπους συνιστωσών. Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα.

Ως γνωστόν, στο Μέτωπο Α-Α από την ίδρυσή του συμμετέχει ένα τμήμα συντρόφων προερχομένων από τον σοσιαλιστικό χώρο. Ο Χρήστος Καπάταης ήταν μάλιστα στο πάνελ στην πρώτη συνέντευξη τύπου που πρωτοεμφανίστηκε το Μέτωπο όπως και υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές με το ψηφοδέλτιο της “Ελεύθερης Αττικής”. Οι σύντροφοί αυτοί συνιστούν σαφώς μια συνιστώσα του Μετώπου. Όμως, προς τιμή τους δεν δέχτηκαν θέση εξ οφιτσίου και θέλησαν να διεκδικήσουν μια θέση στο συντονιστικό με κανονική εκλογή. Επίσης και άλλοι σύντροφοι που ανήκουν σε γνωστές ομάδες - οι οποίες μάλιστα δεν προέρχονται καν από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ - δεν έθεσαν στο σώμα θέμα για την συμμετοχή τους στο συντονιστικό ως συνιστώσες και συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία με δικούς τους υποψήφιους. Αναφερόμαστε στους συντρόφους από το “πολιτικό καφενείο” και το “ΑΚΕΠ”.

Αντίθετα η ομάδα ΑΡ.ΣΥΝ.Α , η οποία κατέλαβε εξ οφιτσίου την 5η θέση στο συντονιστικό του Μετώπου, με την γενικότερη στάση της μεταφέρει εντός του Μετώπου το σάπιο και ιντριγκαδόρικο κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΝασπισμό. Η ομάδα αυτή συγκροτήθηκε πρόσφατα από κάποια μέλη του ΣΥΝασπισμού και δήλωσε στο συντονιστικό εν όψει της 1η πανελλαδικής συνάντησης, ότι θέλει να συμμετέχει στο Μέτωπο ΑΑ ως συνιστώσα. Όμως, δεν της έφτανε ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισε και μία θέση εξ οφιτσίου, αλλά κατέβασε και δικούς της  υποψήφιους στην εκλογική διαδικασία. Φαίνεται πως αυτοί οι σύντροφοί του ΣΥΝασπισμού μονά ζυγά δικά τους τα θέλουν! Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτή την ομάδα δεν την στηρίζουν όλα τα μέλη του ΣΥΝασπισμού, τα οποία συμμετέχουν στο Μέτωπο ΑΑ. Επίσης, δεν ξεχνάμε ότι κάποια μέλη της - πριν μικρό χρονικό διάστημα - ως μέλη του ΣΥΝασπισμού, ήταν μπροστάρηδες στην μάχη ενάντια στον “ΣΥΡΙΖΑ των μελών”, μάλιστα, πολύ πιο μαχητικοί από τους “τσιπρικούς”! Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Π. Λαφαζάνης, δεν μπήκε στην αίθουσα της σύσκεψης επειδή ακριβώς δεν τον ευχαριστούσε  η ύπαρξη μιας τέτοιας ομάδας συνασπιστών εντός του Μετώπου...

Το καινούργιο της 1ης πανελλαδικής συνάντησης του “Μέτωπου Α-Α”, δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο της πολιτικής απόφασης. Είναι το γεγονός ότι υψώθηκαν τα χεράκια για την λήψη των αποφάσεων και ότι στήθηκαν κάλπες για να εκλεγούν όργανα. Αυτό το συμβάν αν και προσομοιάζει μάλλον στην φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη το καιρό της χούντας του Παπαδόπουλου παρά στην μεταπολίτευση, ως προς την τομή που συνιστά ενάντια σε αυτοπροσδιοριστικές αγκυλώσεις κληρονομημένες από το παρελθόν της κομμουνιστικής αριστεράς, είναι σημαντικό. Πρόκειται για τομή που ξεπερνά το Μετώπο ΑΑ καθώς το ίδιο ζήτημα  περιμένει έμπρακτες απαντήσεις και σε άλλους χώρους, από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αναμένουμε τις εξελίξεις και ελπίζουμε να μην απογοητευτούμε...