Μια εκδήλωση ...«εκτός γραμμής»

Alain Badiou: «Σύγχρονες μορφές κομμουνισμού»

Ένα σχόλιο με αφορμή μια εκδήλωση:

Ο Alain Badiou είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην χώρα μας. Όχι όμως εξίσου κατανοητός. Χρειάζεται κάποια συστηματική μελέτη γιαυτό. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει διάφορες βιβλιοπαρουσιάσεις της ελληνικής έκδοσης του έργου του «Πετρούπολη, Σανγκάη – Οι δύο επαναστάσεις του 20ου αιώνα», όπως εδώ:

ΠΡΙΝ: https://prin.gr/2023/12/petroupoli-sangai/
left.gr: https://left.gr/en/node/439126
in.gr: https://www.in.gr/2024/02/18/language-books/alain-mpantiou-apo-tin-petroupoli-sti-sagkai/
Kommon.gr: https://kommon.gr/protaseis/item/15456-vivlioparousiasi-alain-bantiou-petroupoli-sagkai-oi-dyo-epanastaseis-tou-20ou-aiona-tis-antonias-panou

Με αφορμή την εκδήλωση, όπου θα μιλήσουν:

- Γιάννης Μηλιός - ομότιμος καθηγητής πολιτικής οικονομίας ΕΜΠ, περιοδικό Θέσεις

- Σάββας Μιχαήλ - συγγραφέας, μεταφραστής

- Δέσποινα Παρασκευά-Βελουδογιάννη - υποψήφια διδακτόρισσα κοινωνικής θεωρίας ΕΚΠΑ και συντονίζει ο Γιώργος Καλαμπόκας, 

αν σας ενδιαφέρει το θέμα, θα σας κάνω την παρακάτω πρόταση:

αντι -ΝΑΤΟ δράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ»

η εκδήλωση – συζήτηση σε video: 

Νέμεση διά της ατίμωσης

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

 

του Αλέξανδρου Μπίστη [*]

Το 4ο Συνέδριο τού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ επισφράγισε το οριστικό τέλος εποχής για το -πάλαι ποτέ- κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγο πριν ο «χωρίς αντίπαλο» νυν Πρόεδρος κατονομάσει ως … «υπονομευτή» ακόμα και τον τέως, τώρα που η σκόνη από τα συντρίμμια κατακάθεται και ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε.

Κατά σύμπτωση (;), τα πρωτοκλασάτα στελέχη που μετά την εκλογή Κασσελάκη διαπίστωσαν με ... έκπληξη και αποτροπιασμό φαινόμενα «αρχηγισμού, απαξίωσης της συλλογικής λειτουργίας και των κομματικών διαδικασιών, αντικαταστατική και αντισυντροφική συμπεριφορά, μετατόπιση στην κεντροδεξιά» και διάφορα άλλα παρεμφερή, ήταν αυτά ακριβώς που το μοιραίο καλοκαίρι τού 2015 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση αυτών των χαρακτηριστικών στον ΣΥΡΙΖΑ (που, σε όσους δεν εθελοτυφλούσαν ενόψει «εξουσίας», ήταν ήδη προφανή από το ιδρυτικό συνέδριο του 2013) και στην εκδίωξη όσων επιχειρήσαμε (ανεπιτυχώς) να αντισταθούμε σε αυτά και στη μνημονιακή συνθηκολόγηση.

“Ιστορικά στελέχη τής Αριστεράς”, που μετά την εκλογή Κασσελάκη συνυπέγραψαν καταγγελτικά κείμενα αποχώρησης και σήμερα βρίσκονται στη λεγόμενη “Νέα Αριστερά”, το 2015, προκειμένου να παραμείνουν στα κυβερνητικά έδρανα, υποστήριξαν με σώμα και ψυχή το σχέδιο του Αλ. Τσίπρα, παρότι αυτό δεν συζητήθηκε καν σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο του κόμματος (Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο) ή, έστω, της Κυβέρνησης (Κοινοβουλευτική Ομάδα, Υπουργικό Συμβούλιο), χωρίς τότε να διαπιστώσουν αρχηγισμό, αντικαταστατικές διαδικασίες και αντισυντροφικές συμπεριφορές.

Τα παραδείγματα ατελείωτα. Σταχυολογώ, για αρχειακούς λόγους: ένας, ως προεδρεύων του διήμερου Διαρκούς Συνεδρίου (3-4/1/2015), μαγείρεψε τη λήξη του σε ένα απόγευμα χωρίς να τοποθετηθούν οι σύνεδροι, «για να ξεχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό αγώνα», ενώ άλλος, ως Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, δεν επέτρεψε να τεθεί σε ψηφοφορία σχετικό κείμενο προβληματισμού που καταθέσαμε στην τελευταία ΚΕ (8/1/2015) πριν τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου . Άλλος, ως Αρχι-υπουργός των Μνημονίων, ωρυόταν κατακόκκινος, απαιτώντας να κατέβω από το βήμα της ΚΕ (στη συνεδρίαση της διάσπασης, 30/7/2015), απ’ όπου ζητούσα να μπει σε ψηφοφορία αντιπαραθετική πρόταση προς εκείνη τού Αλ. Τσίπρα, ενώ άλλη, ως προεδρεύουσα της ΚΕ, αρνήθηκε να τη θέσει στο σώμα . Άλλος, ως πρωτοπαλίκαρο του … Ηγέτη, επισκεπτόταν μαινόμενος τα γραφεία των βουλευτών που δεν σκόπευαν να υπερψηφίσουν το 3ο Μνημόνιο και απαιτούσε να παραδώσουν τις έδρες τους πριν τη σχετική ψηφοφορία, ενώ επιτίθετο φραστικά εναντίον της τότε Προέδρου της Βουλής, απειλώντας πως «θα την τελειώσουν». Πολύ απλά, χωρίς τη στήριξη από αυτά τα στελέχη, το 3ο Μνημόνιο, το “Αριστερό”, δεν θα είχε υπάρξει και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε οδηγηθεί στη σημερινή αποσύνθεση, συμπαρασύροντας μαζί του το σύνολο των δυνάμεων της ανυπακοής.

Μερικές σκέψεις για την πρόταση της Αναμέτρησης: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η πρότασης της Αναμέτρησης εδώ:

Να κάνουμε μαζί ένα θαρρετό επόμενο βήμα: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές

Η πρόταση της Αναμέτρησης υποστηρίχθηκε επίσης σε δύο δημόσιες εκδηλώσεις με πιο αναλυτικό τρόπο από τον Θανάση Καμπαγιάννη, εδώ:
1: Θανάσης Καμπαγιάννης (Ι) 19/12/2023
2: Θανάσης Καμπαγιάννης (ΙΙ) 22/01/2024

* * *

«Είναι ένα κάλεσμα για την ενοποίηση των διαφορετικών κινημάτων και δυνάμεων της Αριστεράς σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στις αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που διαιωνίζονται τόσο από τις εθνικές κυβερνήσεις όσο και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.»

- Ωραίο ακούγεται !


Με ποια διαδικασία θα γίνει αυτό;

«Να προωθήσουμε μια ευρεία, περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς, απαλλαγμένη από προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς αλλά και ασυμβίβαστη στην αναγνώριση των λαθών και των ορίων των υφιστάμενων σχηματισμών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας μας της οργάνωσης.»


- Και αυτό καλό ακούγεται.

Όμως η διατύπωση: “περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς”, θέτει ένα πρώτο περιορισμό προς τα “διαφορετικά κινήματα”, στα οποία απευθύνεται το κάλεσμα “ενοποίησης”. Τα “διαφορετικά κινήματα” δεν φέρουν την ταμπέλα “Αριστερά” στην ούγια τους (και δεν θα πρέπει να το κάνουν), όπως τα φεμινιστικά κινήματα, ή για παράδειγμα, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, το οποίο ως ένα κίνημα «κοινωνικής αλληλεγγύης», δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί σαν “αριστερό” επειδή το έχουν πάρει στην πλάτη τους αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Επίσης το αντιρατσιστικό / αντιναζιστικό κίνημα είναι ένα πολύμορφο κίνημα με σημαντική συμβολή από αντιεξουσιαστικούς και ελευθεριακούς πολιτικούς χώρους, οι οποίοι προφανώς δεν θεωρούν ότι ανήκουν στην Αριστερά. Νομίζω ότι η διάκριση είναι σαφής και δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά σε αυτό το ζήτημα της οργανωτικής και πολιτικής “αυτονομίας” των κινημάτων. Εξάλλου, απ’ ότι έχω αντιληφθεί, η Αναμέτρηση αποδέχεται και στο επίπεδο των διακηρύξεων αυτή την “αυτονομία” των κινημάτων αλλά και την σέβεται στην πράξη…

Περί “στρατηγικής”…

 (από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΜέΡΑ25)

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η στρατηγική για την Αριστερά αφορά στο προσδιορισμό των ικανών και αναγκαίων συνθηκών για την μετάβαση σε μια “σοσιαλιστική κοινωνία”.

Οι απαντήσεις στα “στρατηγικά” ερώτημα θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στο χώρο της θεωρίας, δεν προκύπτουν μόνο από την ανάλυση της συγκυρίας.

Ένα από τα πρώτα ζητήματα που είχαν αναδειχθεί στην ιστορία της, ήταν κατάληψη κρατικής της εξουσίας ως αναγκαία συνθήκη για να πραγματοποιηθεί αυτός ο μετασχηματισμός. Το αμέσως επόμενο σχετικό ζήτημα είναι: τι μορφής κόμμα θα είναι αυτό που θα διεκπεραιώσει αυτό τον στρατηγικό στόχο.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η απάντηση της Αριστεράς στο τι στρατηγική θα ακολουθήσει, προσδιορίστηκε κυρίως σε σχέση με την απάντηση στο ερώτημα για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας: “ένοπλος αγώνας” ή “ειρηνικό πέρασμα”. Το καθοριστικό “θεωρητικό” ζήτημα για την απάντηση τι είναι το αστικό κράτος: αν μπορεί να “μετασχηματιστεί” ή θα πρέπει να “καταστραφεί” και στην θέση του να δημιουργηθεί μια νέα μορφή κοινωνική οργάνωση της “λαϊκής εξουσίας”. Η ιστορία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα ανέδειξε τα θεωρητικά κενά σε αυτές τις στρατηγικές προσεγγίσεις, αναδεικνύοντας ότι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι επαρκής όρος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Το ζήτημα εντοπίζεται στην μορφή και την διαχείριση αυτής της εξουσίας και τι χαρακτηριστικά αυτή θα έχει.

Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο ο προβληματισμός πήρε τον χαρακτήρα αυτού που ονομάζουμε σήμερα Δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, με κάποιες διακριτές παραλλαγές ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης.

Οι “ρεαλιστικές” προτάσεις του ΜέΡΑ25 vs νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα

Οι “ρεαλιστικές” προτάσεις  του ΜεΡΑ25 μπορούν να ενσωματωθούν στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα;

Θα ξεκινήσω με έναν σχηματικό αφορισμό - χωρίς να τον αναλύσω εδώ θεωρητικά - για την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα:

•  Μπορεί να λειτουργεί σαν μια “μαύρη τρύπα”, που απορροφά και ενσωματώνει το διαφορετικό στις δικές της στοχεύσεις. Αυτή η δυνατότητα της ενσωμάτωσης του διαφορετικού υπάρχει και κάθε λογής εξουσία, όμως ο νεοφιλελευθερισμός την έχει αναδείξει σε μια μορφή καθολικής ορθολογικότητας που συγκροτεί τις τεχνικές της διακυβέρνησης.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα ως υπόδειγμα για να αναδείξω μερικές πλευρές αυτού το ζητήματος. Σε συζήτηση που είχα με έναν νεοφιλελέ τεχνοκράτη, με κορόιδευε για το ΔΗΜΗΤΡΑ, υπενθυμίζοντάς μου το γνωστό ρατσιστικό ανέκδοτο για το γιατί αυτοκτόνησε η τελευταία Πόντια πουτάνα, προσθέτοντας ότι αν κυβερνάς μπορείς ενσωματώνεις στην δική σου πολιτική τις ιδέες των αντιπάλων σου, αρκεί να κάνεις σωστή ανάλυση στην “αγορά” για το πως θα τις “πουλήσεις” ως δικό σου προϊόν. Πρόσθεσε ειρωνικά:

- Στις βουλευτικές εκλογές εσείς δηλώνατε ότι θέλετε να “ανασυγκροτήσετε” την Αριστερά, και εμείς – χωρίς να το δηλώνουμε αλλά να το κάνουμε - “ανασυγκροτούσαμε” τις πολιτικές προτάσεις των αντιπάλων μας, όπως το δικό σας, το ΔΗΜΗΤΡΑ, για να συνεχίζουμε να κυβερνάμε.

Αυτό που κατάλαβα στην συνέχεια της συζήτησης, έχει ενδιαφέρον για το πως λειτουργεί στον χώρο της πολιτικής αυτή η μορφή της πολιτικής “επιχειρηματικότητας”, την οποία επικαλέστηκε ο συνομιλητής μου.

Η αγία οικογένεια...

Αντικαπιταλιστική - Ριζοσπαστική Αριστερά: Τα ίδια Παντελή, τα ίδια Παντελάκη μου...

Ένα πρώτο σχόλιο για την γενική εικόνα της χθεσινής εκδήλωσης: 

Ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο STUDIO

Γνωστή η μορφή της εκδήλωση - παραδοσιακή στο αριστεροχώρι - που παραπέμπει σε παραστάσεις καραγκιόζη: στην σκηνή ανεβαίνουν οι προσωπικότητες/παράγοντες και από πίσω οι πολιτικοί μηχανισμοί που κινούν τα νήματα…

 
Δεν θα κάτσω να αναλύσω την ιδεολογική λειτουργία αυτού του σκηνικού, απλά επισημαίνω ότι επικαθορίζει τα όρια και τον χαρακτήρα της εκδήλωσης, αν εκληφθεί ως πολιτική, μια παράσταση που στην πραγματικότητα είναι θεατρική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ένα ντιμπέιτ πολιτικών στην TV, συμβάλει στην διαμόρφωση της εκλογικής τους πελατείας.

Το ενδιαφέρον του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση, επικεντρωνόταν στο τι θα γίνει στις ευρωεκλογές που έρχονται. Γιαυτό δεν ακούστηκαν και πολλά πράγματα. Ακούστηκαν πολλά άλλα, που λίγο - πολύ, όσοι είναι θεατές ανάλογων παραστάσεων τα έχουν ξανακούσει. Αυτό δεν είναι απλά ένα σκηνοθετικό εύρημα για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού για τις επόμενες παραστάσεις. Είναι και πρόβλημα στο σενάριο, το οποίο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Αν και όταν ολοκληρωθεί, τότε αυτές οι παραστάσεις θα λάβουν πανηγυρικό χαρακτήρα...

 

Ποιοί ετοιμάζονται να “διδάξουν” στα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Βαλίτσες για τις ΗΠΑ ετοιμάζει ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, ο οποίος δέχτηκε πρόταση να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Harvard, ως πανεπιστημιακός εταίρος κατά το εαρινό εξάμηνο. Ο Κώστας Μπακογιάννης αποφοίτησε από το Χάρβαρντ πριν από 20 χρόνια και για την επιλογή του ως πανεπιστημιακού εταίρου καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης, αλλά και η πολύχρονη εµπειρία του στην πολιτική (πηγή: - Ο Κώστας Μπακογιάννης αναχωρεί για τις ΗΠΑ -Θα διδάξει στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ - iefimerida.gr). Φαίνεται πως προετοιμάζεται να γίνει καθηγητής σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στη χώρα μας.

Τι θα διδάσκει;

Σίγουρα δεν έχει τα προσόντα να διδάσκει γεωπονική. Έδωσε ως δήμαρχος εξετάσεις και απέτυχε όταν δήλωσε ότι θα γεμίσει την Αθήνα με πλατάνια, τα οποία όπως είπε είναι «αειθαλή» και κάνουν ίσκιο. Κάποιος κακεντρεχής τότε είχε δηλώσει είχε ήδη έτοιμη την ανάθεση σε κάποια ιδιωτική εταιρεία για να μαζεύει τα φύλλα τους μετά το καλοκαίρι…

- Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι τα μαθήματα του θα επικεντρωθούν σε μια σύγχρονη προσέγγιση του έργου του Πλάτωνος “ΠΟΛΙΤΕΙΑ” και να αποκαλύψει τις πλευρές του, που σήμερα είναι επιχωματωμένες και παραμένουν ακόμα άγνωστες… 

- Το κόμμα μας έχει μένει ανέγγιχτο από την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Όταν είχα διαβάσει την πρώτη φορά το “Μανιφέστο” του ΜέΡΑ25 (https://mera25.gr/manifesto/), εντύπωση μου είχε κάνει το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στον νεοφιλελευθερισμό. Αναρωτήθηκα, πως μπορείς να μιλάς για τον “σύγχρονο κόσμο” χωρίς να αναφέρεσαι σε αυτό το θέμα;

Στο Μανιφέστο, υπάρχει μόνον μια προτασούλα:

«Τόσο ο νεοφιλελευθερισμός της Νέας Δημοκρατίας όσο και ο Μαρξισμός-­‐με-­‐Κεϋνσιανά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίστηκαν στην πορεία συμβάδισης τους με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού.»

Είναι εμφανές ότι ο νεοφιλελευθερισμός εκλαμβάνεται ως ένα οικονομικό δόγμα (που ασπάζεται η ΝΔ, το οποίο είναι ανταγωνιστικό με τον Μαρξισμό-­‐με-­‐Κεϋνσιανά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ). Όμως και τα δύο αυτά δόγματα εξευτελίστηκαν στην πορεία συμβάδισης τους με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού.

Αυτή η πρόταση - με άλλα λόγια - μας λέει ότι τα ζητήματα κυριαρχίας (η υποταγή στην τρόικα) δεν κρίνονται τελικά από οικονομικά δόγματα. Που όμως κρίνονται; Το κείμενο το αναφέρει στην αρχή: κρίνονται στην πολιτική στάση απέναντι στο καθεστώς της «χρεοδουλοπαροικίας». Για την υπέρβαση αυτού του καθεστώτος που ισχύει στην χώρα μας, το κόμμα μας προτείνει τις θέσεις με τα 7 συν 1 σημεία, ως μια μορφή μεταβατικού προγράμματος.

Το δεύτερο μέρος της πρότασης περιγράφει πράγματι ένα γεγονός, την πορεία συμβάδισης του ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ. Όμως το ότι “εξευτελίστηκαν” θα το έβαζα σε εισαγωγικά: Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ξανά κυβέρνηση μετά την ανατροπή του ΟΧΙ και σήμερα η ΝΔ κυβερνά την χώρα, χωρίς να έχει κανένα πραγματικό αντίπαλο στην πολιτική σκηνή. Δεν θα έλεγα ότι η λέξη “εξευτελισμός” αντιστοιχεί στην ακριβή περιγραφή αυτής της κατάστασης: Η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα, είναι εδώ, μπροστά μας χωρίς κανένα πραγματικό αντίπαλο...

Κατά την γνώμη μου, “η μεγάλη εικόνα του κόσμου” δεν μπορεί να περιορίζεται στο ζήτημα της χρεοδουλοπαροικίας: Η ιστορία της χώρας μας είναι μέρος της παγκόσμιας εξέλιξης του καπιταλισμού και των αντιθέσεων που τον διαπερνούν. Αυτές οι εξελίξεις εσωτερικεύονται στο εσωτερικό της κάθε χώρας με διακριτό τρόπο ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε συγκυρίας. Σήμερα για παράδειγμα δεν μπορείς να αγνοήσεις τις επιπτώσεις στο εσωτερικό της χώρας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις πυροδοτήσεις των ανακατατάξεων που ακολούθησαν στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων…