Κίνα: Διώξεις μαοϊκών φοιτητών – Πραξικόπημα στη Μαρξιστική Εταιρία του Πανεπιστημίου του Πεκίνου

Πηγή: Global Support for Disappeared Left Activists in China

Αναδημοσίευση από το "παρα ποδα"

Με μια παρέμβαση α λα “6η Ολομέλεια”, οι αρχές του πανεπιστημίου του Πεκίνου στις 27 Δεκέμβρη έγραψαν 32 νέα μέλη στη Μαρξιστική Εταιρία του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, μια φοιτητική οργάνωσης μελέτης του μαρξισμού, τα οποία και διόρισαν στην ηγεσία, ενώ, παράλληλα, καθαίρεσαν τον ως τότε επικεφαλής φοιτητή της.

Επίθεση του προσωπικού ασφαλείας του πανεπιστημίου του Πεκίνου στους φοιτητές που διαμαρτύρονταν για το πραξικόπημα στη Μαρξιστική Εταιρία στις 28/12/2018

Η Μαρξιστική Εταιρία έχει ένα “βεβαρημένο” παρελθόν λόγω υποστήριξης από μέλη της των εργαζομένων της εταιρίας Jasic στο Σενζέν στον αγώνα τους για ίδρυση σωματείου. Κι ενώ, λίγους μήνες πριν, η Μαρξιστική Εταιρία είχε χάσει την υπογραφή ενός καθηγητή, που είναι απαραίτητη για τη νόμιμη καταγραφή της στο πανεπιστήμιο, τώρα, η διοίκηση του πανεπιστημίου, βλέποντας ότι η συλλογικότητα αυτή είναι καλά ριζωμένη στους φοιτητές, άφησε το χαρτί της απαγόρευσής της και προχώρησε στην “ανανέωσή” της.

Οι αρχές, μάλιστα, είχαν συλλάβει την προηγούμενη ημέρα, τον συγκεκριμένο φοιτητή, ενώ αυτός πήγαινε σε μια συγκέντρωση για την 125ή επέτειο από τη γέννηση του Μαο Τσε Τουνγκ, και για τη διοργάνωση της οποίας είχε απειληθεί από ένα σύμβουλο της σχολής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ΜΜΕ της Κίνας αγνόησαν παντελώς την επέτειο αυτή, όχι, φυσικά, στα πλαίσια μιας θεμιτής καταπολέμησης της προσωπολατρίας.

Για τον Μάρκο Μέσκο

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 3/7/2015

Ο Μέσκος λοιπόν, ο Σλαβο-Μακεδόνας, από τα ξεχασμένα, ξαναβαπτισμένα με νέα ονόματα χωριά με την "παράνομη γλώσσα", που ποτισμένος με τον διεθνισμό των ανθρώπων (όχι των περισσότερων πια ΜΚΟ και των κυνικών επαγγελματιών) αρνήθηκε να δηλητηριαστεί με εθνικισμό κι ας ήταν γεμάτος αγάπη για τις 2 πατρίδες του. Πώς να χωρέσει η ιστορία των "μικρών" ανθρώπων όπως ο Μέσκος στις μεγάλες αφηγήσεις του έθνους, της τάξης, της θρησκείας, της πολιτικής, που αυτό το ναρκισσευόμενο εξάμβλωμα στην ράχη του πλανήτη, ο άνθρωπος, εφευρίσκει για να ξεγελά την φυσική τάξη του θανάτου του που του θυμίζει πόσο ασήμαντος για την ζωή που κυλάει είναι... Λοιπόν; Σε ποιο κουτί θα βάλουμε τον Μέσκο; Υπήρξε άραγε; Θα σεβαστούμε το "μυστικό" του; Κι η διδαχή ποια είναι τώρα που η αποπολιτικοποίηση, (αποτέλεσμα κέντρων καταναλωτικού-καπιταλιστικού προσανατολισμού, βολής των πολλών μα και της προδοσίας των εργολάβων της αριστερής πολιτικής) οδηγεί τους παρίες αντί σε πολιτικές σε θρησκευτικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο; Είμαστε στ' αλήθεια καλύτερα;

ολόκληρο το κείμενο [εδώ]

Ένα άγνωστο πολιτικό κείμενο του ΜΑΡΚΟΥ ΜΕΣΚΟΥ για το μακεδονικό

Αναδημοσίευση από [εδώ]

Ένα κείμενο του 1995 του Μάρκου Μέσκου για τα "μακεδονικά"

Δημοσιεύτηκε με το ψευδώνυμο «Ορθόδοξος Μακεδόνας» στο περιοδικό Zόρα (τεύχος 6, Ιανουάριος 1995).

Τίτλος του «Αλλαγές ονομάτων, τοπωνυμίων κλπ».

«Στους ενήμερους μνήμονες (πόσο δύσκολο σήμερα να τους ακούσεις;) είναι γνωστή η πολιτική των Αθηνών από το 1920 και δω για την αλλαγή των πάντων στη Μακεδονία της Βορείου Ελλάδος: Υποβιβασμός ζωής, εξορίες, φυλακές, ρετσινόλαδα και πάγος και ξύλο και βασανιστήρια και θάνατοι.... Από τα πρώτα μέτρα οι αλλαγές στα ονόματα των ανθρώπων (παρά τις υποσχέσεις και τις υπογραφές του Ελευθερίου Βενιζέλου), οι αλλαγές στα τοπωνύμια, οι αλλαγές στα ονόματα των χωριών και των πόλεων, οι αλλαγές μετά την "ζάντρουγκα" και στο λαϊκό πολιτισμό των εντοπίων Μακεδόνων. Αυτός ήταν ο κανόνας. Διότι όλα ήσαν "βουλγαρικά", έπρεπε αργά ή γρήγορα να περάσουν στη σφαίρα του "ελληνικού". Τίποτε το μακεδονικό – ένα φάντασμα, που από εκείνα τα χρόνια, τρομοκρατεί τους "υπόλογους" και τους αραιώνει ενώ οι ανεγκέφαλοι αρμόδιοι του Κέντρου μάταια προσπαθούν να "ευθυγραμίσουν" τη διαφορά. (Πάντα μένει κάποια μαγιά). Χαρακτηριστική ήταν η γκρίνια κάποιου γέροντα Μακεδόνα μετανάστη (πέθανε τελευταία), που γύρισε από την Αμερική στην ιδιαίτερη πατρίδα του, υπενθυμίζοντάς μας τα χαρακτηριστικά της στα νιάτα του και αναρωτώμενος γιατί τέλος πάντων τόση παραφροσύνη;

Αντόνιο Γκράμσι-Μισώ την πρωτοχρονιά

Αναδημοσίευση από το "Liberation popular"

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.

Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας -αυτό το παραδεχόμαστε.

Η βιωματική Πολιτική & τα Κίτρινα Γιλέκα ως «Λαός»

Συνέντευξη με τον Κοινωνιολόγο Μιχάλη Λιανό

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lundi matin στις 19 Δεκεμβρίου 2018 με τίτλο «UNE POLITIQUE EXPÉRIENTIELLE – LES GILETS JAUNES EN TANT QUE « PEUPLE»

Αναδημοσίευση από το "www.babylonia.gr"

Μετάφραση: Χρήστος Καραγιαννάκης – Μυρτώ Ράις

Με το ξεκίνημα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, ο κοινωνιολόγος Μιχάλης Λιανός βρέθηκε στα Ηλύσια Πεδία προκειμένου να συλλέξει και να μελετήσει τα λεγόμενα μεγάλου αριθμού διαδηλωτών. Στη συνέντευξη αυτή, μας δίνει τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνάς του, μια ακατέργαστη για την ώρα ακτινογραφία του τρόπου με τον οποίο τα κίτρινα γιλέκα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, αναστοχάζονται τη δράση τους και εγγράφονται στην «κοινωνία». Μακριά απ’ την αμπελοσοφούσα κοινωνιολογία των τηλεοπτικών στούντιο, ο Μιχάλης Λιανός μας δίνει μία οξυδερκή και πολυεπίπεδη ανάλυση ενός κινήματος που η εξουσία δεν έχει ακόμα καταφέρει να πιάσει.

Καλημέρα Κύριε Λιανέ, μόλις ξεκινήσατε μια έρευνα για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι σας έκανε να ενδιαφερθείτε γι’ αυτό, καθώς και ποιο είναι το ερευνητικό πρωτόκολλο που χρησιμοποιείτε;

Στόχος της έρευνάς μου είναι να παραμείνω εντός της επιστημονικής περιμέτρου των κοινωνικών επιστημών. Τα κύρια ερωτήματα της έρευνας αφορούν τον μετασχηματισμό της συνείδησης όσων συμμετέχουν στο κίνημα και τις συνέπειές του. Έχω ήδη συγκεντρώσει γύρω στις εκατό συνεντεύξεις -ατομικές, συλλογικές ή ομάδων ατόμων σε αλληλεπίδραση- εν μέσω διαδηλώσεων, οι οποίες κάποιες φορές διακόπτονταν από εκπυρσοκροτήσεις και εφόδους της αστυνομίας ή και μερικές σπάνιες βιαιοπραγίες, καταστροφές ή κλοπές. Η μεθοδολογική στάση είναι η συμμετοχική παρατήρηση που λαμβάνει πολλές αποχρώσεις.

Σκοπός είναι να εστιάσουμε τη σκέψη μας όχι στις φαντασιώσεις μας -συντηρητικές ή επαναστατικές- αλλά στις διαδικασίες συνείδησης και δράσης των πολιτών που ανήκουν σε ανίσχυρα στρώματα και δίνουν μορφή στις αβεβαιότητες, τους φόβους και τους θυμούς τους αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους. Πρώτα απ’ όλα, τα κίτρινα γιλέκα είναι μια συλλογικότητα που θέλει να κατανοήσει τον εαυτό της ως «τον λαό». Μέχρι σήμερα, το έχουν πετύχει εκπληκτικά, κυρίως μέσα από δύο δρόμους: τη μετατροπή της έντονης ποικιλομορφίας τους σε ενοποιητικό παράγοντα και την άρνηση να εγκαθιδρύσουν μια κεντρική ηγεσία.

(Μέρος ΙΙΙ) Αποκλειστική συνέντευξη με τον Αρχηγό των Εθνομηδενιστών

Δυο χέρια συναντώνται για να κρατήσουν την σημαιούλα... 
Τα βλέμματα χαμένα, το καθένα στο δικό του κόσμο...
Άλλα δυο χέρια,  αφανή αλλά αναγκαία για να αποθανατιστεί το στιγμιότυπο, στο τέλος του κειμένου.

Το 1ο μέρος [Εδώ]

Το 2ο μέρος [Εδώ]

Ο ΑΕΜ πήρε πάλι τον λόγο και ξεκίνησε μια διάλεξη για το πως λύνουμε τις διαφορές μας με τον Άλλον με το βρισίδι, ως εξής:

- Θα σας μιλήσω για ένα θέμα που σχετίζεται με την αρχαία ελληνική μυθολογία, για «την Ύβριν του Κόρου μητέρα, την θρασείαν».

Μετά εξήγησε πως το “μαλάκας”, έτσι και το “εθνομηδενιστής” είναι ύβρεις και δεν αξίζει να χάνουμε τον χρόνο μας για να αναζητούμε βαθυστόχαστους θεωρητικούς ορισμούς και άλλα σοβαρά παρόμοια. Κατέληξε με την εξής φράση:

- Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθνομηδενιστές δεν πρόκειται ποτέ να συγκροτηθούν ως πολιτικό κόμμα, όπως ακριβώς και οι μαλάκες...

Περιέγραψε την “ύβριν” ως μια αυτοαναφορική ιδεολογική πρακτική. Εξήγησε ότι λειτουργεί ως μια μορφή αυτοϊκανοποίησης που γεννάει τον Κόρον (κορεσμό). Μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση - ένα «γόρδιο δεσμό» - το υποκείμενο καταφεύγει σε αυτήν μέσω μιας υπέρβασης στο φαντασιακό. Εκεί λύνει αυτόν δεσμό όπως ο Μέγας Αλέξανδρος!... Η ρήξη που δημιουργεί η σπάθη της ύβρεως, παράγει μια αίσθηση πληρότητας από την φαντασιακή απαξίωση/κατατρόπωση του αντιπάλου. Τελειώνοντας αυτή την διάλεξη για την ύβρι αναφέρθηκε στην κριτική σκέψη (σε αντιδιαστολή με την “κρητική” των παλικαράδων κρητικών), επισημαίνοντας ότι παραμένει πάντα “ανικανοποίητη”, γιατί αν συμβεί αυτό, αυτοαναιρείται. Η κριτική σκέψη λοιπόν ποτέ δεν μπορεί να φτάσει σε αυτήν την εθνική αυτοϊκανοποίηση που χαρακτηρίζει τους πολέμιους του φαντάσματος του εθνομηδενισμού...

Κίτρινα Γιλέκα: η roundabout [1] εξέγερση

Πολλά έχουν γραφτεί για τα Κίτρινα Γιλέκα και τη σχέση τους τόσο με την πολιτική, αριστεράς και δεξιάς, όσο και με τα ιστορικά κύματα εργατικών εξεγέρσεων. Σε αυτό το άρθρο, ο Τζόσουα Κλόβερ υποστηρίζει ότι τα Κίτρινα Γιλέκα είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό παράδειγμα μιας σύγχρονης εξέγερσης και ο καλύτερος τρόπος να το δει κανείς είναι ως ένα πρώιμο παράδειγμα ενός κύματος κλιματικών εξεγέρσεων που, σύντομα, έρχεται.

Αναδημοσίευση από το "nomadicuniversality.com"

του Joshua Clover

Οι εξεγέρσεις στους κυκλικούς κόμβους

Η Γαλλία, αφού κληροδότησε στον κόσμο την αριστερά και την δεξιά ως πολιτικές έννοιες, τώρα φαίνεται αποφασισμένη να διερευνήσει τη δυναμική μιας κατάστασης στην οποία το μακροχρόνιο πολιτικό φάσμα δεν λειτουργεί πλέον σύμφωνα με το έθιμο. Σε αυτό το επίπεδο αφαίρεσης, η τοπογραφία αυτής της κατάστασης μοιάζει τώρα κάπως σαν ένα ισοσκελές τρίγωνο. Η δεξιά ανήκει στον Εθνικό Συναγερμό (Rassemblement national) , και –ακόμη χειρότερα- έχει ριζοσπαστικοποιηθεί μέσα από μια εθνικιστική πορεία. Αφού ταλανίστηκε από την πασοκοποίηση που συρρίκνωσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα(Parti Socialiste), μια αριστερότερη αριστερά παραμένει εξ ορισμού. Και οι δύο, [δεξιά και αριστερά], είναι καταδικασμένες να αντιταχθούν στο τεχνοκρατικό κέντρο με τρόπους που φαίνονται να τις δεσμεύουν σε μια επίσημη συμμαχία:Και οι δύο, και εθνικοί σωβινιστές και εκείνες που μπορούν ακόμα να ανακαλούν τα εγερτήρια σαλπίσματα του κομμουνισμού και του αναρχισμού, αντιτάσσονται κατ’ανάγκη ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Ωστόσο από την πίσω πόρτα, εξαναγκάζονται επανειλημμένα να πολεμούν ο ένας την άλλη στους δρόμους σε στιγμές άμεσης μάχης που βγάζουν από την εικόνα τον μεσολαβητή, ονόματι Μακρόν. Αυτό το τριγωνικό δράμα αρχίζει να υποδηλώνει γιατί η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων έχει αποδειχθεί τόσο χαοτική και, από απόσταση (αλλά ίσως και από κοντά) , τόσο δύσκολο να αναλυθεί στα υποκείμενα που την συνθέτουν και στον ρόλο που παίζει το καθένα. Πολλοί συμμετέχοντες δηλώνουν απολιτίκ που ζουν καθοδικά κινούμενες ζωές στη μέση του τριγώνου, περιφρονώντας τους πειρασμούς των υποσχέσεων οποιουδήποτε κόμματος. Εν τω μεταξύ, αν πρόκειται για τις τιμές της βενζίνης και την κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης, τότε γιατί σημειώνονται συμπλοκές ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες; Κάθε θέση πρέπει να αντιμάχεται και την καθεμιά από τις δύο άλλες κορυφές του τριγώνου σε πολέμους θέσης [σε πόλεμο για την ηγεμονία]. και στον δρόμο σε μάχες ελιγμών[τακτικής]. Αλλά κι αυτό είναι πάλι ένα απλοποιητικό σχήμα. Η σοφία απαιτεί να αφήσω την λεπτομερή περιγραφή των πτυχωτών κοινωνικών δυνάμεων της εξέγερσης σε άλλους, με μεγαλύτερη τοπική εμπειρία.

Μάνος Χατζιδάκις – Περί Χριστουγέννων

Ένα κείμενο 40 χρόνια πριν...

Αναδημοσίευση από το "www.o-klooun.com"

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ' τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις —πλην ανατολικών— και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ' ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι αμεριμνησία.

Ούτε για τα παιδιά δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ένα σπίτι που τις μέρες αυτές δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση — ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αϊ-Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ αλληλεγγύης στους ζαπατίστας

γυναίκες ζαπατίστας... 

με τη μπάλα στα πόδια και την επανάσταση στην καρδιά...

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Από την Τσιάπας ως τη Ροζάβα, από την Ινδία ως το Σουδάν, από τη Βραζιλία ως τη Χιλή και ως τις άκρες της γης στην Παταγονία οι εξεγερμένες γυναίκες ζωγραφίζουν με δύναμη και φως ένα ημερολόγιο ελπίδας… ένα ημερολόγιο καθημερινού αγώνα…

«Αν και το μονοπάτι είναι μακρύ…
εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε»…
…για να μην μείνει ουτοπία το μέλλον που ονειρευόμαστε.

Το ημερολόγιο μπορείτε να το βρείτε στο:
-  ΣΥΝ.ΑΛΛΟΙΣ (Νηλέως 35, Θησείο), στο
-  ΠΑΓΚΑΚΙ (Ολυμπίου 17, Κουκάκι), στην 
-  ΛΑΚΑΝΤΟΝΑ (Ηπίτου 4 - Σύνταγμα), στο
Πρατήριο της ΒΙΟΜΕ (Ψαρρών 33, Αγ Αντώνιος, Περιστέρι, τηλ: 2130 437163), 
καθώς και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και στέκια. Η τιμή του είναι 5 ευρώ.

Επικοινωνία:
info@pagkaki.org, info@synallois.org, info@lacandona.gr  
Τηλ.: 213.000.99.27, 210.34.56.681, 211.012.56.53

- Τα έσοδα του ημερολογίου 2019 θα διατεθούν στις εξεγερμένες αυτόνομες κοινότητες των ζαπατίστας.

- Από τα έσοδα του ημερολογίου του 2018 τέσσερις χιλιάδες ευρώ δόθηκαν στον EZLN και δύο χιλιάδες ευρώ, σύμφωνα με επιθυμία των ζαπατίστας, διατέθηκαν για ανάγκες επισκευών στο Κέντρο Φιλοξενίας Κούρδων Πολιτικών Προσφύγων στο Λαύριο.

Η νίκη των Κίτρινων Γιλέκων

– Δηλαδή πιστεύετε ότι τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν δίκιο;

– Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι ο λαός. Και λαός δεν έχει

ούτε δίκιο ούτε άδικο. Ο λαός αποφασίζει.

Βενσάν Κασέλ, σε βραδινό τοκ σόου.

Τη στιγμή που πολεμάς, δεν πολεμάς επειδή έχεις δίκιο. Πολεμάς για να νικήσεις.

Μισέλ Φουκώ, 1971.

Του Μάκη Μαλαφέκα

Τα Κίτρινα Γιλέκα νίκησαν. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε άλλο. Αυτό ήταν. Ένα καθαρό κίνημα νίκης, πάνω απ’ όλα. Ούτε καν «κίνημα», στην ουσία. Μια κίνηση νίκης. Ένα ρουά ματ. Μέχρι να καταλάβει ο αριστερός κοινωνιολόγος τι συνέβαινε, τι είχε μπροστά του εκείνη τη στιγμή, μέχρι να μπορέσει να αρθρώσει τα πρώτα σωστά ερωτήματα, να τα βάλει σε μια σειρά που λέμε και να τα κουβεντιάσει, να τα αναλύσει, τα Κίτρινα Γιλέκα είχαν ήδη επινοήσει και επιβάλει το δικό τους παράδειγμα ακηδεμόνευτου (ανεξέλεγκτου) κοινωνικού αγώνα, είχαν καταφέρει να τρομάξουν στ’ αλήθεια την άρχουσα τάξη της Γαλλίας και να την αναγκάσουν σε μια άνευ προηγουμένου απτή υποχώρηση – τουλάχιστον στα χρονικά της Ευρωζώνης. Ο wannabe αρσενικός Θάτσερ συν τη γοητεία, ο φτάνει-πια-με-τους-οπισθοδρομικούς-Γαλάτες και ο θα-τα-βάλω-με-όλους-και-θα-νικήσω, καταγράφεται έτσι ως ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης επί εποχής δόγματος Λιτότητας που τελικά κάνει πίσω, έστω και λίγο, που αποσύρει άδικο φόρο και που επιστρέφει (κάποια) λεφτά στους από κάτω. Και αυτό, όχι μετά από υπόδειξη της Φρανκφούρτης αλλά επειδή τον εξώθησε με τον πιο άμεσο και απειλητικό τρόπο ο ίδιος του ο λαός. Ποιος λαός όμως; Τι «λαός»;