(Μέρος ΙΙ) Αποκλειστική συνέντευξη με τον Αρχηγό των Εθνομηδενιστών

Αναγνωρίζετε στην φωτογραφία τους δυο πατριώτες, που ο ένας βραβεύει τον άλλον;
Αν όχι, τότε θα σας συνιστούσαμε να μην διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί.

Το 1ο μέρος της συνέντευξης [εδώ]

Όσο περνούσε η ώρα, η συζήτηση άρχισε να γίνεται πιο ζωντανή και να χάνει τον αρχικό της χαρακτήρα. Οι ερωτήσεις έβγαιναν αυθόρμητα και ξέφευγαν από τον αρχικό σχεδιασμό της συνάντησης, αλλά και οι απαντήσεις του ΑΕΜ ήταν όλο και πιο σύντομες. Ο μονόλογος είχε εξαφανιστεί και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε σύντομα να σχολιάζουμε και να συζητάμε μόνοι μας. Ο ΑΕΜ καθόταν σιωπηλός και μας παρακολουθούσε. Κάποια στιγμή σηκώθηκε, πλησίασε το παράθυρο και έκλεισε τις κουρτίνες

Το χαμήλωμα του φωτισμού ήταν το ερέθισμα που μας έκανε να συναισθανθούμε την κατάσταση που είχαμε βρεθεί. Χαμήλωσαν ξαφνικά οι φωνές και η συζήτηση σταμάτησε. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν προς το παράθυρο, όπου ο ΑΕΜ σαν καλός νοικοκύρης ταχτοποιούσε τις κουρτίνες του. Πήγε μετά στην βιβλιοθήκη και αφού πήρε στα χέρια ένα τηλεκοντρόλ, επέστρεψε στην θέση του. Κανείς δεν μιλούσε πια. Πάτησε κάποια κουμπιά στο τηλεκοντρόλ και στον απέναντι τοίχο άρχισαν να προβάλλονται οι παρακάτω εικόνες:

Η σιωπή έσπασε όταν μας είπε:

- Η συζήτηση που κάνατε προηγουμένως μου θύμισε το ΠΟΤΑΜΙ!...

Και συνέχισε:

- Πριν μερικούς μήνες, το Φλεβάρη του 18, το ΠΟΤΑΜΙ με πρεσβευτές και ναυάρχους, μητροπολίτες και δημάρχους διοργάνωσε στο Ζάπειο εκδήλωση με θέμα «Πατριωτισμός VS Εθνικισμός». Οι εικόνες που βλέπετε είναι τα γραφικά της καμπάνιας γιαυτή την εκδήλωση.

Αφού είδαμε δυο τρεις φορές τις εικόνες προσπαθώντας παράλληλα να σκεφτούμε γιατί μας τις έδειχνε, σταμάτησε η προβολή. Τότε ο ΑΜΕ με ένα περίεργο ύφος που κανείς δεν καταλάβαινε τι σημαίνει, πρόσθεσε:

- Για δείτε και αυτό το video.

Πριν ξεκινήσει η προβολή, συμπλήρωσε:

-  Στο τέλος εκείνης της εκδήλωσης, όμως ο Σταύρος Θεοδωράκης έδωσε έναν άλλο ορισμό για τον “πατριωτισμό”.

Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο τρίλεπτο της προβολής, ήταν διάχυτη η δυσφορία στην παρέα μας. Κανένας δεν είχε διάθεση ν' ασχοληθεί με τις παπάρες του Σταύρου Θεοδωράκη. Ένας κοιτούσε στο παράθυρο σαν να προσπαθούσε να δει πίσω απ' τις κουρτίνες, άλλος έξυνε αμήχανα το κεφάλι του και κάποιοι παραπίσω έκαναν νευρικές κινήσεις στις καρέκλες τους. Ήταν και μερικοί - γνωστοί κουτσομπόληδες - που αντιμετώπιζαν την κατάσταση σαν να παρακολουθούσαν κωμωδία. Σχολίαζαν φωναχτά αυτά που έβλεπαν και κάποιες φορές γελούσαν...

Αυτό που μας έδειξε ήταν το κομμάτι από την βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης που ο Γιάννης Κωνσταντινίδης από την Prorata παρουσιάζει μια έρευνα κοινής γνώμης για την πατρίδα, το έθνος και τις συλλογικές ταυτότητες. Το βρήκαμε στο internet και σας το παρουσιάζουμε. Για να δούμε, θα αντέξετε κι εσείς να το παρακολουθήσετε μέχρι το τέλος;



Όταν τελείωσε η “παράσταση”, ο ΑΕΜ είπε γελώντας πονηρά:

- Είναι φανερό πως δεν σας αρέσει ν' ακούτε διαφορετική άποψη

Πετάχτηκε ένας και του απάντησε με ανάλογο ύφος:

- Να ακούγαμε κάτι σοβαρό εντάξει, αλλά όχι και ΠΟΤΑΜΙ!

Ο ΑΕΜ τον διόρθωσε:

- Δεν αναφέρθηκα σε “σοβαρό” αλλά σε “διαφορετικό”.

Και προκαλώντας τους υπόλοιπους, ρώτησε:

- Εσείς οι άλλοι, τι λέτε; Είναι πατριώτης ή εθνικιστής αυτός που λέει ότι πρέπει να προτιμάμε τα ελληνικά προϊόντα;

Διέσπειρε, χωρίς να το καταλάβουμε, την διχόνοια μεταξύ μας. Οι αναφορές σε αυτά που είδαμε γρήγορα περιορίστηκαν και η συζήτηση απογειώθηκε. Άρχισε ένας νέος κύκλος στην συζήτηση από το αν και πως οι δημοσκοπήσεις είναι εργαλεία χειραγώγησης και άλλα γνωστά παρόμοια ως το τι είναι η “ιδεολογία” και πως λειτουργεί. Ο ΑΕΜ παρακολουθούσε την συζήτηση πίνοντας τον καφέ του. Μας άφησε να “εκφραστούμε” για αρκετή ώρα μέχρι να πάρει τον λόγο. Όμως όταν τον πήρε, πάλι δεν τον άφησε γρήγορα...

Το πρώτο πράγμα που προσπάθησε να διευκρινίσει ήταν ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η αναζήτηση ενός «politically correct» ορισμού αυτών των δύο εννοιών που αποτελούν τα σκέλη της διάκρισης “πατριώτης – εθνικιστής”. Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στο πως αυτή η διάκριση χρησιμοποιείται ως εργαλείο χειραγώγησης.


Όπως συμβαίνει συνήθως με παρόμοιες διακρίσεις, το ένα σκέλος περιλαμβάνει μια “αξία” και το άλλο μια “απαξία”. Εδώ παρουσιάζεται ως αξία ο “πατριωτισμός” και ως απαξία ο “εθνικισμός”. Δεν πρόκειται για δύο έννοιες που είναι αντίθετες και ανταγωνιστικές μεταξύ τους όπως το “φως και το σκοτάδι”, το “καλό και το κακό”. Υπάρχει μια άλλη, υπέρτατη αξία, εντός της οποίας επιχειρείται αυτός ο διαχωρισμός. Αυτή είναι το “έθνος”. Όσοι μιλάνε στο όνομα του “πατριωτισμού”, όπως και οι “εθνικιστικές”, επικαλούνται το “εθνικό συμφέρον”. Γιαυτό εξάλλου και οι δύο, και οι «πατριώτες» και οι «εθνικιστές» έχουν ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο φάντασμα του “εθνομηδενιστή”. Πρόσθεσε:

- Κάποιοι, για να κάνουν την αντιπαράθεση πιο έντονη, δανείζονται και άλλα όπλα/λέξεις που έχουν άλλο περιεχόμενο όπως ρατσιστής, ναζιστής, και άλλα παρόμοια και προχωρούν σε “ταυτίσεις” που ιδεολογικά μπορεί να “ντοπάρουν” την πελατεία τους, πολιτικά όμως δημιουργούν συγχύσεις...

- Για τους ακροδεξιούς βέβαια που θεωρούν ως αξία τον εθνικισμό, αυτός ο διαχωρισμός δεν υφίσταται, γι αυτούς, υπάρχουν μόνον εθνομηδενιστές...

Έκανε μια παύση, και συμπλήρωσε:

- Λέω “φάντασμα”, γιατί πρόκειται για μια κατασκευή ταυτότητας, που όμως δεν υπάρχει το υποκείμενο που την αποδέχεται ως αυτοπροσδιορισμό. Γνωρίζετε κανέναν που δηλώνει εθνομηδενιστής; Να μου τον συστήσετε και σ' εμένα για να τον κάνω φίλο...

Πριν προλάβει να μιλήσει κανένας άλλος, τότε πετάχτηκε κάποιος απ' την παρέα - γνωστός για τις “προβοκατόρικες” παρεμβάσεις του – και είπε:

- Γνωρίζουμε πολλούς μαλάκες, αλλά κανένας δεν αυτοπροσδιορίζεται ως τοιούτος. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τους εθνομηδενιστές;

Το πρόσωπο του διπλανού μου πάγωσε. Στα μάτια των άλλων κυριαρχούσε η ανησυχία για το τι θ' ακολουθήσει. Ο ΑΕΜ πήρε το γνωστό πονηρό του ύφος και χαμογελούσε. Ξαφνικά με έπιασε το γέλιο. Τότε, όλοι με κοίταξαν απορημένοι. Ο Ν. ρώτησε τι αστείο βλέπω και γελάω.

Ένας αποτελεσματικός τρόπος να επαναφέρεις μια συζήτηση που έχει εκτραπεί, είναι να την εκτρέψεις ακόμα περισσότερο. Θυμήθηκα τους “απαράδεκτους”, μια κωμική τηλεοπτική σειρά του 90 στο MEGA, όπου ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχε ένα παιδικό τραύμα από την λέξη “μαλάκας” και προσπαθούσε να θεραπευτεί. Το γέλιο βγήκε αυθόρμητα, όταν σκέφτηκα τον ΑΕΜ να έχει αντίστοιχο τραύμα από την λέξη “εθνομηδενιστής” και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Στράφηκα στην ομήγυρη και είπα:

- Φαντάστηκα τον ΑΕΜ στον ρόλο του Σπύρου Παπαδόπουλου.

Δανείστηκα από τον ΑΕΜ το tablet του και τους έδειξα το παρακάτω video που πριν μερικές μέρες χάζευα στο youtube:


Όμως η συζήτηση δεν επανήλθε. Εκτράπηκε κι' άλλο, όταν αμέσως μετά πήρε τον λόγο ο ΑΕΜ.

Η συνέχεια [Εδώ]