(Μέρος ΙΙΙ) Αποκλειστική συνέντευξη με τον Αρχηγό των Εθνομηδενιστών

Δυο χέρια συναντώνται για να κρατήσουν την σημαιούλα... 
Τα βλέμματα χαμένα, το καθένα στο δικό του κόσμο...
Άλλα δυο χέρια,  αφανή αλλά αναγκαία για να αποθανατιστεί το στιγμιότυπο, στο τέλος του κειμένου.

Το 1ο μέρος [Εδώ]

Το 2ο μέρος [Εδώ]

Ο ΑΕΜ πήρε πάλι τον λόγο και ξεκίνησε μια διάλεξη για το πως λύνουμε τις διαφορές μας με τον Άλλον με το βρισίδι, ως εξής:

- Θα σας μιλήσω για ένα θέμα που σχετίζεται με την αρχαία ελληνική μυθολογία, για «την Ύβριν του Κόρου μητέρα, την θρασείαν».

Μετά εξήγησε πως το “μαλάκας”, έτσι και το “εθνομηδενιστής” είναι ύβρεις και δεν αξίζει να χάνουμε τον χρόνο μας για να αναζητούμε βαθυστόχαστους θεωρητικούς ορισμούς και άλλα σοβαρά παρόμοια. Κατέληξε με την εξής φράση:

- Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθνομηδενιστές δεν πρόκειται ποτέ να συγκροτηθούν ως πολιτικό κόμμα, όπως ακριβώς και οι μαλάκες...

Περιέγραψε την “ύβριν” ως μια αυτοαναφορική ιδεολογική πρακτική. Εξήγησε ότι λειτουργεί ως μια μορφή αυτοϊκανοποίησης που γεννάει τον Κόρον (κορεσμό). Μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση - ένα «γόρδιο δεσμό» - το υποκείμενο καταφεύγει σε αυτήν μέσω μιας υπέρβασης στο φαντασιακό. Εκεί λύνει αυτόν δεσμό όπως ο Μέγας Αλέξανδρος!... Η ρήξη που δημιουργεί η σπάθη της ύβρεως, παράγει μια αίσθηση πληρότητας από την φαντασιακή απαξίωση/κατατρόπωση του αντιπάλου. Τελειώνοντας αυτή την διάλεξη για την ύβρι αναφέρθηκε στην κριτική σκέψη (σε αντιδιαστολή με την “κρητική” των παλικαράδων κρητικών), επισημαίνοντας ότι παραμένει πάντα “ανικανοποίητη”, γιατί αν συμβεί αυτό, αυτοαναιρείται. Η κριτική σκέψη λοιπόν ποτέ δεν μπορεί να φτάσει σε αυτήν την εθνική αυτοϊκανοποίηση που χαρακτηρίζει τους πολέμιους του φαντάσματος του εθνομηδενισμού...

Όταν έλεγε αυτά, ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από διάφορους γνωστούς “σχιζοφρενείς δολοφόνους με το πριόνι” να ηδονίζονται κατατροπώνοντας φραστικά τον εθνομηδενισμό, αλλά συγκρατήθηκα και δεν γέλασα για να μην δημιουργηθεί πάλι νέο επεισόδιο και εκτραπεί ακόμα περισσότερο η συζήτηση. Εκείνη την στιγμή κάποιος απ' την παρέα, τον ρώτησε:

- Δηλαδή δεν έχει κανένα νόημα να κάνει κάποιος διάλογο με  όσους χρησιμοποιούν τον χαρακτηρισμό “εθνομηδενιστής”;

Ο ΑΕΜ απάντησε:

- Η ύβρις είναι ένα καλό παράδειγμα που δείχνει το πως η ιδεολογία και η βία συνυπάρχουν σε πολλές πρακτικές ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όποιος χρησιμοποιεί παρόμοια νομίσματα στις συναλλαγές του, όσο «σημαδεμένα» κι είναι, θα πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί να μην του κάτσει κορώνα όπως περιμένει, αλλά γράμματα...

Τότε μας εξήγησε το σχήμα: ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις. Όχι όμως με δικά του λόγια. Μας έβαλε ν' ακούσουμε ένα απόσπασμα από μια ηχογραφημένη εκπομπή του 2015 στον Alpha 989 τον με τον Μίμη Ανδρουλάκη να εξηγεί το θέμα, το οποίο κατέληγε με την φράση: «ότι ουδείς μπορεί να διαφύγει από το ύβρις – νέμεσις».

Όλη την ώρα που ακούγαμε, μέτραγε τις αντιδράσεις μας με την άκρη του ματιού του και με χαραγμένο ένα ελαφρά ειρωνικό χαμόγελο στο στόμα. Μόλις τελείωσε το άκουσμα, συνέχισε:

- Ο υβριστής γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει διάλογο. Γιαυτό τον ακυρώνει καταφεύγοντας σε αυτή την πρακτική. Η ύβρις εμπεριέχει και μια μορφή υποκρισίας. Η υποκρισία αφορά στην ταυτότητα του υβριστή. Υπάρχει μια διάσταση ανάμεσα σε αυτή που συγκροτείται στο φαντασιακό και στην πραγματική...

Έκανε μια μικρή παύση, άναψε ένα τσιγάρο και συνέχισε:

- Οι κυνηγοί των εθνομηδενιστών στο φαντασιακό εμφανίζονται ως υπερασπιστές του έθνους, στην πραγματικότητα όμως υπερασπίζονται το κράτος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους πατριώτες και τους εθνικιστές. Οι διαφορές τους εντοπίζονται στο πως φαντασιώνονται το κράτος. Αυτά που σας έδειξα προηγούμενα με το ΠΟΤΑΜΙ, στην πραγματικότητα εκφράζουν μια πολιτική – όπως την αντιλαμβάνεται το ΠΟΤΑΜΙ – για το ποια θα πρέπει να είναι τα κριτήρια ώστε κάποιος να δύναται να καταταχθεί στην κατηγορία του “καλού πολίτη” του ελληνικού κράτους. Αυτό περιγράφουν και τίποτα άλλο. Αυτό ακριβώς κάνει και και κάθε πατριώτης - είτε είναι αριστερός είτε δεξιός - όταν προσπαθεί να δώσει τον δικό του ορισμό για το τι είναι “πατριωτισμός”, κατασκευάζει τα δικά του στερεότυπα του "καλού πολίτη".

Μετά μας διάβασε ένα απόσπασμα από ένα κείμενο “αριστερού πατριώτη” που δείχνει πως αντιλαμβάνεται την ταύτιση της “πατρίδας” με το“κράτος” και τα σύνορα που το ορίζουν:

«Η πατριωτική Αριστερά δεν είναι εχθρική προς τα γειτονικά κράτη και στόχος της είναι η ειρηνική συνεργασία στη βάση της αμοιβαιότητας και του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Όμως, η Αριστερά, έχοντας ως πυρηνική ιδεολογία τον γνήσιο πατριωτισμό, δεν επιτρέπει και σε κανέναν, να βλάψει τη δική μας πατρίδα»

Και πρόσθεσε:

- Δηλαδή: να βλάψει το δικό μας κράτος. Αυτή η φράση είναι λογικά που αρμόζει στο κείμενο, αφού προηγούμενα αναφέρεται σε γειτονικά κράτη, Διεθνές Δίκαιο κλπ. Όμως ο συντάκτης αντί της λέξης “κράτος” χρησιμοποιεί την λέξη “πατρίδα”. Με αυτή την υποκρισία υποκρύπτεται ότι ο χαρακτηρισμός “δικό μας” αναφέρεται στο κράτος. Κάποιοι περισσότερο ευφυείς απ' αυτόν χρησιμοποιούν μια λέξη με λιγότερες ιδεολογικές φορτίσεις, την λέξη “χώρα” αντί για “πατρίδα” για να κρύψουν καλύτερα την υποκρισία τους...

Συνέχισε με ένα απόσπασμα το οποίο αναφέρει πως η πατριωτική αριστερά προσπαθεί να διαχωριστεί από την δεξιά:

«Η Δεξιά και η ακροδεξιά, ταυτίζουν σκοπίμως και ιδιοτελώς, τον πατριωτισμό, με πιο χυδαία μορφή του εθνικισμού και του σοβινισμού. Ταυτίζουν το Εθνικό και πατριωτικό συμφέρον με το κομματικό και ταξικό, αξιοποιούν την αυταπόδεικτη ευαισθησία των πολιτών, για τα Εθνικά θέματα και εμφανίζονται ως υπερ-πατριώτες κομματάρχες , ρόλο που δυστυχώς, αποδέχονται ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες».

Και σχολίασε:

- Αυτό όπως που είναι το καθοριστικό και το αποκρύπτει, δεν αφορά στην ταύτιση αλλά στην ιεραρχία των συμφερόντων. Ιεραρχία, την οποία αποδέχονται όλοι οι “πατριώτες”, αριστεροί και δεξιοί: Το εθνικό ( με Ε κεφαλαίο στο κείμενο, για να μην μπερδευόμαστε) συμφέρον είναι πάνω από το ταξικό. Δηλαδή, για να ακριβολογούμε, το “κρατικό” πάνω από το “ταξικό”.

Αφού έκανε αρκετές άλλες αναφορές και σχολιασμούς σε συγκεκριμένα κείμενα για να τεκμηριώσει την άποψη που μας εξέθεσε προηγούμενα, καθώς και για το πως η διαχείριση του φόβου των “εθνικών κινδύνων” χρησιμοποιείται πολιτικά, πρόσθεσε:

- Αμφότεροι όμως συμφωνούν στο ιδεολόγημα πως η “Αντίσταση στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση είναι πλέον το ισχυρό Κράτος – Έθνος.”

Συνέχισε για αρκετή ώρα εξηγώντας την αντίθεση ανάμεσα στο “κράτος – έθνος” και την “παγκοσμιοποίηση” ως μια ιδεολογικοποίηση του χαρακτήρα των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα ζητήματα που πραγματικά διακυβεύονται, αλλά αποβλέπει στην αναδιάρθρωση των κοινωνικών συμμαχιών των αντιμαχομένων μερίδων του κεφάλαιου που συγκροτούνται από διαφορετικές στρατηγικές. Επεσήμανε ότι το “Κράτος - Έθνος”, ήταν και παραμένει ο βασικός μηχανισμός που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή και την επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης στους κοινωνικούς σχηματισμούς και τέλειωσε τους συλλογισμούς του γι' αυτό το θέμα με μια ρητορική ερώτηση που απευθυνόταν σ' ένα αριστερό κοινό:

- Το “Κράτος – Έθνος” δεν κινδύνευσε από τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, πιστεύετε πως οι κεφαλαιοκράτες θα το καταργήσουν με την παγκοσμιοποίηση και να πραγματοποιήσουν αυτοί το πρώτο - και πιο σημαντικό σκέλος - του γνωστού κομμουνιστικού προτάγματος: “Κάτω το κράτος και το κεφάλαιο”;

Πρόσθεσε ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται και ο καπιταλισμός προχωράει σήμερα χωρίς πραγματικό αντίπαλο, όχι όμως χωρίς προβλήματα. Ανέφερε πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία γι αυτό το θέμα, όπως την νέα τεχνολογική επανάσταση και την σημασία της στη διαμόρφωση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, την παγκοσμιοποίηση της “παραγωγικής διαδικασίας” και τους περιορισμούς που θέτει στην συγκρότηση εθνικών/κρατικών παραγωγικών μοντέλων ανάπτυξης και άλλα παρόμοια, τα οποία συχνά οι μαρξιστές υποτιμούν. Όμως χρειάζονται αρκετές σελίδες για να τα παρουσιάσουμε. Γι' αυτό θα σταθούμε σε όσα σχετίζονται με το θέμα που αφορούσε την συνάντηση.

Ένα απ' αυτά, αφορούσε την αποτυχία της “εθνικής ολοκλήρωσης” της ΕΕ ως ενιαίας κρατικής υπόστασης. Επεσήμανε ότι αυτή η στρατηγική εγκαταλείφθηκε πρώτα απ' όλους από τις κυρίαρχες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μετά την κατάρρευση των ανατολικού μπλοκ, οι οποίες χωρίς να απεμπολούν τις εθνικές τους ταυτότητες, αύξησαν την κερδοφορία τους με επενδύσεις σε χώρες εκτός της “κοινής αγοράς”, ενάντια στο αρχικό σχέδιο που οι ίδιοι είχαν καταστρώσει...
Κάποια στιγμή, αφού έκανε μια μεγάλη παύση, πρόσθεσε:

- Ότι συζητάμε εδώ μικρή σημασία έχει σε σχέση με το γίνεται έξω στην κοινωνία. Εκεί με τελείως διαφορετικούς όρους παίζεται το παιχνίδι...

Για να εξηγήσει τι ευνοούσε, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς.

(συνεχίζεται)