Η παραπάνω σύντομη παράγραφος περιγράφει με συνεκτικό και καθαρό τρόπο την βασική πολιτική συνθήκη που προσδιορίζει τους όρους των πολιτικών συγκρούσεων, τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνή πλαίσια. Η συνθήκη αυτή αγνοείται συνήθως από τους διάφορων ειδών αναλυτές που επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και είναι πρόθυμοι να προτείνουν λύσεις για το “καλό μας”.
Ένα γνωστό τραγούδι με στίχους του Βολφ Μπίρμαν, που σε άλλες εποχές συνόδευε ηχητικά δράσεις της Αριστεράς, ξεκινάει με μια “βεβαιότητα”:
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι’αυτό
και καταλήγει:
Η προφητεία αυτή
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Σήμερα δεν ακούγεται, Έχει κλονιστεί η πίστη σε αυτή την προφητεία. Όχι όμως γιατί δεν “επαληθεύτηκε” στα χρόνια που πέρασαν. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, η η γη κινδυνεύει να γίνει “κόκκινη”. Η “κομμουνιστική” Κίνα διεκδικεί σήμερα με ηγεμονικούς όρους την παγκόσμια κυριαρχία... Το “κόκκινο” που ονειρευόταν όμως ο “προφήτης” είναι τελείως διαφορετικό από το “κόκκινο” όπως αυτό διαμορφώθηκε ιστορικά από το πάντρεμα του με τις κρατικές εξουσίες στο πλανήτη, σε Δύση και Ανατολή. Το “κόκκινο” του προφήτη, είχε “μεταλλαχθεί” προ πολλού και στην ΕΣΔΔ, αρκετά πριν την κατάρρευσή της ως κρατικής υπόστασης. Η “μετάλλαξη” του ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας είναι άλλο ένα περιστατικό, στην μακρόχρονη ιστορία μεταλλάξεων του “κόκκινου”, που έρχεται να προστεθεί σε αυτή την ιστορία του «αποτυχημένου γάμου» του με τις κρατικές εξουσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παραδοθεί στο “κράτος” πριν παραδοθεί στην τρόικα και τους δανειστές...