του Χρήστου Μπαϊραμίδη
Στις 29 Ιουνίου 2013 βρέθηκα στην πλατεία Μοναστηρακίου προκειμένου να καλύψω με ρεπορτάζ για λογαριασμό του
omniatv την
πορεία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά – ο οποίος διένυε πολυήμερη απεργία πείνας. Όσο ανέμενα στο σημείο προσυγκέντρωσης, άκουσα φασαρία προερχόμενη από το κατάστημα του Μπαϊρακτάρη, οπότε και έσπευσα για να δω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκεί αντιλήφθηκα ότι ξυλοκοπείται ένα άτομο που φορούσε μια μπλούζα με την Ελληνική σημαία και αρχαιοελληνικά σύμβολα, ενώ ο κόσμος φώναζε ότι είναι χρυσαυγίτης – όπως και τελικά προέκυψε καθώς, σύμφωνα με δημοσίευμα, είχε στην κατοχή του δελτίο υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής Τ.Ο. Νίκαιας. Όπως ήταν φυσιολογικό, σήκωσα την κάμερά μου και βιντεοσκόπησα το συμβάν,
το οποίο και έπειτα δημοσίευσα ενώ αναπαρήχθη από πολλά ΜΜΕ.
Πέντε χρόνια μετά, εντελώς τυχαία μαθαίνω ότι αντιμετωπίζω ένα σαθρό κατηγορητήριο που, εν μέσω λογικών αλμάτων, με εμπλέκει σε τρεις ληστείες, τρεις ξυλοδαρμούς και οπλοκατοχή.
Ναι, το βίντεο διάρκειας 21 δευτερολέπτων στάθηκε ικανό να με οδηγήσει σε δίκη, με ένταλμα σύλληψης και για τους τρεις ξυλοδαρμούς που έλαβαν χώρα στα πέριξ της προσυγκέντρωσης, πράγμα που εγώ έμαθα εντελώς τυχαία γλιτώνοντας στο παρά 5 τον κίνδυνο να δικαστώ ερήμην μου, αφού οι αρχές στάθηκαν αρκετά ικανές να με ταυτοποιήσουν με το λογαριασμό “GiaNtakos” στο YouTube αλλά “ανίκανες” να βρουν πού νοικιάζω σπίτι με το όνομά μου.
Κατά πόσο όμως μιλάμε για ανικανότητα και όχι για μεθόδευση; Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά:
Αναρτήσεις
