Η «συμμαχία» της ΛΑΕ με το «βαθύ κράτος» δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις και αποχωρήσεις...

ο Μουσταφά Τσολάκ με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη σε άλλες εποχές...

Τέσσερα μέλη, τα δύο εκ των οποίων ήταν και υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές του 2015, αποχώρησαν απ’ τη Λαϊκή Ενότητα Ροδόπης. Στο κείμενο αποχώρησης που υπογράφουν οι Μουσταφά Τσολάκ (συντονιστής ΛΑΕ Ροδόπης και υπ. Βουλευτής στις εκλογές του 2015), Τουργκάι Χασάν (υπ. Βουλευτής στις εκλογές του 2015), Εντανούρ Ιντζέ και Ονούρ Χασάν, αναφέρουν τα εξής:

“Με το κείμενο αυτό δηλώνουμε την αποχώρηση μας απ’ τη Λαϊκή Ενότητα.

Η απόφαση αυτή, ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για μας, διότι τη κρίσιμη στιγμή του 2015"> οργανωθήκαμε στη ΛΑΕ (που κάποιους από μας τίμησε και με την υποψηφιότητα στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015) πιστεύοντας πως θα «ξαναφτιάξουμε» το χώρο μας, μετά την προδοτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και θα ξαναφέρουμε την ελπίδα που την πάτησε η ηγεσία του νεομνημονιακού μορφώματος μετά το δημοψήφισμα.

Αλλά οι εξελίξεις μας έδειξαν πως η ΛΑΕ απέχει πολύ από αυτό το σκοπό και πως κάνει περίεργους κλυδωνισμούς που στην τελική κάνουν μεγάλη ζημιά στο χώρο.

Πιο συγκεκριμένα:

Στα «εθνικά θέματα»

Τα κείμενα που βγήκαν στην ιστοσελίδα της μεγαλύτερης συνιστώσας, στην Ίσκρα του Αριστερού Ρεύματος, που στην ουσία θεωρούσαν πως υπάρχουν και θετικά στοιχεία στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του «εθνικού κορμού» για το Μακεδονικό, όπως και οι δηλώσεις του σ. Π. Λαφαζάνη και άλλων σ. της «ηγεσίας» περί «αλυτρωτισμού» των γειτόνων μας, μας αηδίασαν.

Η αρθρογραφία στην επίμαχη ιστοσελίδα, όπως τα κείμενα του εθνικιστή Χ. Καπούτση που λασπολογούσαν τους μειονοτικούς της Θράκης ως πράκτορες της Άγκυρας, αλλά και άλλα που καλούσαν να γίνουμε πιστοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ενάντια στην υποτιθέμενη «επιθετικότητα» των γειτόνων, μας προκάλεσαν ντροπή – ίσως και κάτι παραπάνω.

Μπορούμε να τα πολλαπλασιάσουμε τα παραδείγματα, αλλά νομίζουμε πως δεν αξίζει.

Κάτι κινείται στην ...Γαλλία!

Στη γειτονική Αλβανία η έξοδος για τον εορτασμό του Πάσχα πυροδώτησε διαδηλώσεις για την επιλογή διοδίων. Τα διόδια αυτά τοποθετούνται για πρώτη φορά στο αλβανικό οδικό δίκτυο και έχουν εξοργίσει τους κατοίκους της φτωχότερης πόλης της βόρειας Αλβανίας, στο Κουκς. Οργισμένοι διαδηλωτές έβαλαν φωτιά σε διόδια στην βόρειο Αλβανία δηλώντας ότι πρόκειται για ένα σκάνδαλο του Ράμα από τον οποίο ζητούν να παραιτηθεί. Πλέον οι κάτοικοι της περιοχής καλούνται να πληρώνουν 10 ευρώ κάθε φορά που θα μετακινούνται από και προς τα Τίρανα όταν ο βασικός τους μισθός κυμαίνεται περίπου στα 200 με 250 ευρώ.

Στην χώρα μας, με την λαμπρή καθοδήγηση της ΛΑΕ, το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, έχει ανεβάσει 10 σκαλαπάτια παραπάνω την αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, δεν έχει αποκτήσει ακόμα μαζικά χαρακτηριστικά. Ανάλογες μορφές σύγκρουσης με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην Αλβανία, εδώ θωρούνται προβοκατόρικες γιατί δεν αντιστοιχούν στις απαιτήσεις ενός αγώνα που αναζητά την δικαίωση μέσα στα πλαίσα κοινοβουλευτικών στρατηγικών. Οι συνθήκες φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για κάτι διαφορετικό...

Η τεχνη της εξαπατησης. «Αριστερη» αμηχανια απεναντι στο «πολιτικα αδιανοητο»

Στις 30 Ιανουαρίου έφθασε το πλήρωμα του χρόνου:

ο Χίτλερ μπόρεσε να εγκατασταθεί στην (παλιά) καγκελαρία του Ράιχ.

Κάνοντας απολογισμό δεν μου φαίνεται

ότι αναγνωρίστηκε αμέσως η σημασία αυτού του γεγονότος

Willy Brandt[1]

Αναδημοσίευση από το " www.jmilios.gr "

Αόρατο νήμα

Εδώ και αρκετό καιρό αναδύεται στην πολιτική σκηνή το «πολιτικά αδιανόητο». Και μπορεί μεν η Ελλάδα να κρατάει τα σκήπτρα στις «πολιτικές εκπλήξεις», με την άνευ προηγουμένου ακύρωση μιας σε κάθε ευκαιρία διατυμπανισθείσας «ανατροπής» που μεταμορφώθηκε σε πλήρη και χωρίς προϋποθέσεις «συμμόρφωση», αλλά δεν στέκεται μόνη σε έναν «θαυμαστό νέο κόσμο» που αλλάζει. Διότι οπουδήποτε και αν στρέψει κανείς το βλέμμα αντικρύζει πολιτικές μεταμορφώσεις σε συνέχεια της αποσάθρωσης παραδοσιακών τρόπων κοινωνικής ρύθμισης και πολιτικής αντανάκλασής της.

Να θυμίσουμε τη Γαλλία όπου το βοναπαρτικό στοιχείο που έχει καταστατικά ενσωματώσει ακόμη και στο Σύνταγμά της η Γαλλική Republique, με την απόλυτη εκχώρηση στον Πρόεδρο της δυνατότητας απολυταρχικής διακυβέρνησης χωρίς καν την τυπική νομιμοποίηση από ευνουχισμένα κοινοβούλια της κρίσης, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε μέσα από την τυπική νεωτερικότητα. Από το πολιτικό noman’s land αναδύθηκε μια νέα πολιτική δύναμη που εκλέχτηκε στη βάση της εξάλειψης των διακρίσεων Αριστεράς και Δεξιάς στο πολιτικό σκηνικό και την κοινωνία, μιας απόλυτης ισοπέδωσης από την οποία «εξέχει» ο νομιμοποιών Βοναπάρτης – Μακρόν.

Γ. Μαυρής: για τα πολιτικά κόμματα, την κρίση εκπροσώπησης και την άνοδο του συντηρητισμού

Η ομιλία του Γ. Μαυρή στην εκδήλωση «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικά κόμματα, κρίση εκπροσώπησης και άνοδος του συντηρητισμού», που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 19.00 το απόγευμαστον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο, Αθήνα)

Οργανωτές: alterthess.gr, barikat.gr, radical-youth.gr, xekinima.org και yabasta.gr

Ολόκληρη η εκδήλωση σε video, [εδώ]

«εθνική συνεννόηση» με χουντικό ...διαμεσολαβητή;

Στο κοινό της εκδήλωσης ξεχωρίζουν ο εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής, ο Τ. Κουίκ των ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίοι ως γνωστόν διαφωνούν με τη γραμμή της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτης |

Στην «εφημερίδα των συντακτών» παρουσιάζεται μια πολιτική εξήγηση για την σκοπιμότητα της εκδήλωσης που οργανώθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών με οικοδεσπότη τον χουντικό Νικολάο Μέρτζο:

Οταν εξαγγέλθηκε η εκδήλωση στον χώρο του υπουργείου Εξωτερικών για να παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του Νικολάου Μέρτζου «Το Μακεδονικό» με ομιλητές τους Ν. Κοτζιά, Ευάγγ. Βενιζέλο και Στ. Θεοδωράκη, οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι επρόκειτο για μια απόπειρα εύσχημης αποκατάστασης του συγγραφέα, μετά το φιάσκο της παρασημοφόρησής του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ίδιο χώρο τον Ιούνιο του 2017.

Συζήτηση με τον Γ. Μαυρή για τα πολιτικά κόμματα, την κρίση εκπροσώπησης και την άνοδο του συντηρητισμού

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Εκδήλωση - συζήτηση με τον πολιτικό επιστήμονα, πρόεδρο και διευθ. σύμβουλο της PUBLIC ISSUE, Γιάννη Μαυρή, με τίτλο «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικά κόμματα, κρίση εκπροσώπησης και άνοδος του συντηρητισμού», διοργανώνεται

την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 19.00 το απόγευμα

στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο, Αθήνα).

Τη συζήτηση διοργανώνουν: alterthess.gr, barikat.gr, radical-youth.gr, xekinima.org και yabasta.gr

Πέρσι ήταν χουντικός, σήμερα είναι φίλος μας...

(κλικ στην εικόνα για τα δείτε το άρθρο)

Ο Νικόλαος Μέρτζος, προδικτατορικά δραστηριοποιήθηκε και ως μέλος της ΕΚΟΦ. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ήταν μέλος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής», ενός γνωμοδοτικού σώματος διορισμένου από τους δικτάτορες με σκοπό να δημιουργήσει ένα δημοκρατικό προσωπείο για το δικτατορικό καθεστώς. Το Νοέμβριο του 1970 διορίστηκε από το Γεώργιο Παπαδόπουλο μέλος της πρώτης «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Το 1971 εξελέγη μέλος της δεύτερης «Συμβουλευτικής Επιτροπής» και αργότερα γραμματέας της. Από το βήμα της «Συμβουλευτικής Επιτροπής» ο Μέρτζος είχε εισηγηθεί υπέρ νομοσχεδίων της δικτατορικής κυβέρνησης εκθειάζοντας τα στελέχη της. Τον Ιανουάριο του 1972 αναδείχτηκε Β' αντιπρόεδρος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από το 1990 ως το 1993 για θέματα Μακεδονίας και Θράκης. Ήταν ένας από τους συνδιοργανωτές του συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη το Φεβρουάριο του 1992 και συντάκτης της σχετικής διακήρυξης.

Τον Μάη του 2017 :

«Σάλο και οργή στις τάξεις των φυλακισθέντων, εξορισθέντων και διωχθέντων επί χούντας έχει προκαλέσει η απόφαση της Προεδρίας της Δημοκρατίας να τιμήσει με το παράσημο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος τον Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος είχε χρηματίσει αντιπρόεδρος της Συμβουλευτικής της χούντας.

Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών

Μπορεί να τους χωρίζουν στην πολιτική σκηνή τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, το σκάνδαλο ΝOVARTIS και άλλα παρόμοια, αλλά αυτό το video  καταφέρνει να ενώνει τους συριζέους, με τους κεντροαριστερούς, τους κεντροδεξιούς, τους νεοδημοκράτες και τους ακροδεξιούς. Δεν πρόκειται για "σάτιρα", αλλά για παραπληροφόρηση. Η μετάβαση από  "πουκάμισο" και τις "σαγιονάρες" στο "βιβλίο" είναι το τέχνασμα για να αποκρυφτεί η απόσταση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Τα "γλαφυρά" της διαπραγμάτευσης δια στόματος Μητσικώστα, ουδεμία σχέση έχουν με τα "γλαφυρά" που καταθέτει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του. Βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία των ακροατών του κρατικού σταθμού - όπως και ο κ. Μητσικώστας - δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, ούτε πρόκειται να το διαβάσουν.Το αντίθετο μάλιστα, η συγκεκριμένη  σάτιρα αυτό ακριβώς επιδιώκει: Μέσω της απαξίωσης, να τους αποτρέπει από την ανάγνωσή του. Αυτά που αναφέρει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του  (με ντοκουμέντα που κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ευθέως), ίσως δημιουργήσουν αμφιβολίες στους στους αναγνώστες για την κυρίαρχη αφήγηση εκείνης της περιόδου...

Δυστυχώς αυτές οι πρακτικές της παραπληροφόρησης, που στηρίζονται στις "σχέσης εμπιστοσύνης" ανάμεσα στον πομπό και και τον δέκτη τους, δεν αφορούν μια πολιτική που περιορίζεται στον χώρο της ενημέρωσης, αλλά λειτουργεί και εντός των πολιτικών μηχανισμών. Αυτές οι ίδιες πρακτικές λειτούργησαν και εντός της Κυβέρνησης στην περίοδο των διαπραγματεύσεων, με τον πρωθυπουργό να "εμπιστεύεται" περισσότερο την ΕΥΠ και τον Ρουμπάτη παρά τον υπουργό του, όπως αποκαλύπτει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του  «ΑΝΙΚΗΤΟΙ – ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ», από το οποίο και παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα (σελίδες 683 – 686):

Αριστερά και πόλεμος: Δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο ...αχυρώνα!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την όξυνση των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία, όξυνση που μπορεί να κορυφωθεί και με κάποιο «θερμό επεισόδιο», οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς αναζητούν τι στάση να κρατήσουν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Έχουν μάθει να σκέφτονται με σχέδια και προγράμματα που φτάνουν μέχρι τον σοσιαλισμό, που ακουμπάνε τον κομμουνισμό. Γιαυτό συχνά αυτοκαταναλώνται στο πως να εντάξουν σε αυτά τις πολιτικές  στάσεις που διαμορφώνουν, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις.

Στην έγνοια τους να είναι συνεπείς με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τους δράση, καταλήγει συχνά στο να υποτιμουν της αλλαγές της συγκυρίας. Αλλαγές που δεν έχουν τόσο μεγάλο βάθος χρόνου όσο οι σχεδιασμοί τους, είναι όμως καθοριστικές για στους πραγματικούς όρους και στις συνθήκες που προσδιορίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ' όλλα, παραβλέπουν τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί στην διεξαγωγή του πολέμου, ως πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Κάποιοι Αριστεροί δηλώνουν πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της “πατρίδας” - δηλαδή του κράτους - για να διαφυλαχθεί  η εδαφική του ακεραιότητα. Η προθυμία όμως της “πατριωτικής” Αριστεράς να ντυθεί στο χακι και να πολεμήσει για την “πατρίδα” δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα:  Κανείς – εκτός από τους ακραίους εθνικιστές - δεν τους ζήτησε να κάνουν παρόμοιες δηλώσεις. Πολύ πιθανόν δεν θα χρειαστεί να πάρουν το ντουφέκι στο χέρι για να πολεμήσουν. Όχι γιατί αποκλείεται μια πολεμική σύραξη, αλλά γιατί το κράτος σήμερα δεν έχει ανάγκη για να τους στείλει στην “πρώτη γραμμή”, όπως το 40,  για να πολεμήσουν...

Δεν είναι γελοιογραφία....