Σρέτσκο Χόρβατ: «Μολών λαβέ»

Ο συνιδρυτής του DiEM25 μιλά για τον Γιάνη Βαρουφάκη, το σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, τα αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, τα capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Και τι δε ζήσαμε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015! Η περίφημη συνάντηση Ντάισελμπλουμ – Βαρουφάκη, και το «Ουάου» του τελευταίου που έγινε viral, μας έβαλαν από νωρίς στο κλίμα για το τι έμελλε να ακολουθήσει: σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα, ασφυκτικές προθεσμίες για την πληρωμή ομολόγων, Eurogroups – φωτιά, ροκ εμφανίσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, μη πληρωμή δόσης στο ΔΝΤ, κλειστές τράπεζες, capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Ποιος θα φανταζόταν ότι μια πολύμηνη διαπραγμάτευση και ένα δημοψήφισμα θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη;

Και αν λάβουμε υπόψη τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ το 2016, «Δεν έχετε παράπονο, στο πρώτο εξάμηνο είχαμε μία πολύ φαντεζί ομάδα», τότε θεωρώ πως η ομάδα του Γιάνη Βαρουφάκη και του φίλου του και συνιδρυτή του DiEM25, Σρέτσκο Χόρβατ, θα συνεχίσει να χορεύει στην Ευρώπη σε φαντεζί ρυθμούς.

Η «ομορφούλα» που ξανάγινε ...«τουρκοπούλα»

Απολαύστε έναν αντιπροσωπευτικό «προοδευτικό» νεοέλληνα τραγουδιστή, που εκφράζει με την φωνή του τo συλλογικό φαντασιακό του έθνους για την επανάσταση του 1821.



Η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τους στίχους του τραγουδιού τους υπογράφει η Σώτια Τσώτου και βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο («Να ’τανε το ’21»/1970), που αποτελεί τον πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό δίσκο 33 στροφών του συνθέτη και τον δεύτερο του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είναι κι ο ερμηνευτής του τραγουδιού.

Λόγω του τίτλου του («Να ’τανε το ’21») και σε συνάρτηση με την περίοδο της χούντας, όπου κυκλοφόρησε το τραγούδι (1969-1970), ήταν φυσικός ο συνειρμός του «’21» με το απριλιανό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Έτσι, τα χρόνια εκείνα, το τραγούδι από άλλους θεωρήθηκε ως χουντικό, ενώ από άλλους ως αντιστασιακό. Αναφέρεται σχετικά ο ίδιος ο Κουγιουμτζής : 

JIYAN's STORY

Το τρέιλερ της ταινίας, με ελληνικούς υπότιτλους.

JIYAN's STORY 
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ)

Inside the women's army

Την Παρασκευή 23/3/18, στις 20:00, στο Μικρόπολις,
 Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18, 54624 Θεσσαλονίκη

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν. Το μέτωπο του αγώνα τους διπλό: από τη μια ο πόλεμος με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τους αποκεφαλισμούς, τους βιασμούς και τα ανείπωτα βασανιστήρια που ακολουθούν κάθε τους επίθεση. Από την άλλη το ατέρμονο παλιό και νέο σύστημα της πατριαρχίας που τις αντιμετωπίζει ως θύματα, ως σκλάβες, ως ανθρώπους τελευταίας κατηγορίας, χωρίς λόγο και δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Οι μεγάλες δυνάμεις ετοιμάζουν Plan B για την Τουρκία

Αναδημοσίευση από το "tvxs.gr"

H κατάληψη του Αφρίν είναι σίγουρα κέρδος για την Τουρκία καθώς της δίνει - προς το παρόν - μια, έστω και μικρή, ζώνη επιρροής στην Συρία και την βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το αύριο της διχοτομημένης χώρας, κάτι που αποτελεί βασική στόχευση του Ερντογάν.

Στο μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος με την νίκη αυτή κερδίζει στο εσωτερικό και διαφημίζει τον εαυτό του στο εξωτερικό. Τη συνοδεύει με δηλώσεις - απειλές προς Κύπρο και Ελλάδα και με προβλέψεις περί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου που θα ξεκινήσει από τη Συρία. Η Τουρκία δείχνει να κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Είναι όμως έτσι;

Ο Σωτήρης Ρούσσος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, μιλώντας στο tvxs.gr, εξηγεί τη σημασία της κατάληψης του Αφρίν τόσο για την Τουρκία, όσο και για τους συσχετισμούς μέσα στη Συρία και προβλέπει τις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον Ερντογάν.

Η πτώση του Αφρίν

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Πάνου Πέτρου

Το Αφρίν τελικά έπεσε. Οι πολιτοφυλακές του αντιστάθηκαν σθεναρά για εβδομάδες, ιδιαίτερα όσο ο καιρός και η μορφολογία του εδάφους ήταν με το μέρος τους στην προσπάθεια να καθηλώσουν την προέλαση του τουρκικού στρατού και των Σύρων συμμάχων του. Δεν είχαν απάντηση στο πυροβολικό και την αεροπορία, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, κι ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες αμάχων.

Οι υπό­λοι­ποι παί­χτες δια­τή­ρη­σαν μέχρι τέ­λους τη στάση ανο­χής στην επι­χεί­ρη­ση με το ορ­γου­ε­λι­κό όνομα «Κλά­δος Ελαί­ας». Παρά την προ­πα­γαν­δι­στι­κή υπερ-προ­βο­λή της κι­νη­το­ποί­η­σης με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών, στην πράξη φά­νη­κε ότι το κα­θε­στώς Άσαντ είτε προ­τι­μού­σε την τουρ­κι­κή πα­ρου­σία από την κουρ­δι­κή αυ­το­νο­μία στα βό­ρεια σύ­νο­ρα, είτε υπο­κλί­θη­κε στις προ­τε­ραιό­τη­τες της ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, που προ­τί­μη­σε σε αυτήν την φάση να «αδειά­σει» τους Κούρ­δους του Αφρίν από το να χα­λά­σει τη συμ­μα­χία με την Τουρ­κία.

Η αθηναϊκή δημοκρατία στο Κυρηνάλιο, ή τα Πέντε Αστέρια στην Ακρόπολη

Αναδημοσίευση από το "Antonis Liakos"

Άστραψαν και βρόντηξαν με τις ιταλικές εκλογές οι κήρυκες του ορθολογισμού και της αρετολογίας. Ο λαϊκισμός σε όλες τις κλίσεις και αριθμούς. Και η αριστερή μελαγχολία που έγινε αριστερή κατάθλιψη. Ο Μαρκο Ρεβέλι θυμάται στην εφημερίδα Μανιφέστο το …1948 (sic!): «Και τότε ηττήθηκε η Αριστερά, αλλά δεν εξαφανίστηκε. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, δεν βρίσκουμε κόκκινες κουκίδες πια στον εκλογικό χάρτη!» Εντούτοις, το νέο κοινοβούλιο είναι το νεώτερο στην ηλικία που έχει υπάρξει ποτέ στην Ιταλία ( μέσος όρος 44 χρόνια) και εκείνο όπου οι γυναίκες μετρούν πάνω από ένα τρίτο. Και τι δεν ακούστηκε όμως για τη σύνθεση του! Γκαρσόνια και κτηνοτρόφοι, ναυτικοί και πληροφορικάριοι, άνθρωποι με δουλειές του ποδαριού, κορίτσια της διπλανής πόρτας, χωρίς εμπειρία και ανάλογο κύρος και βάρος για το κοινοβούλιο.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ιταλία; Τι είναι αυτό το πρώτο κόμμα, το κίνημα των Πέντε Αστέρων; Τι λέει το πρόγραμμά του; Το πρόγραμμα είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο, άλλωστε όλο αυτό το κόμμα που δεν θέλει να λέγεται κόμμα αλλά κίνημα πολιτών, είναι βασισμένο, και ως ιδέα και επιχειρησιακά, στο διαδίκτυο. Εντούτοις οι σχολιαστές των ελληνικών εφημερίδων δεν θέλουν να ξέρουν.

Η ειλικρινής επανάσταση της Αφρίν

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της Αριστεράς"

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις πολλές απορίες των ημερών θα πρέπει να προστεθεί και η απορία για την εκκωφαντική σιωπή της παρ’ ημίν «προοδευτικής» νομενκλατούρας για τα συμβαίνοντα στο καντόνι Αφρίν της επαρχίας Ροζάβα στην Β.Δ. Συρία. Οι συνήθως λαλίστατες φεισμπουκικές περσόνες που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στην ελάχιστη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων –και καλά κάνουν– τηρούν, εν προκειμένω, μάλλον, αιδήμονα σιωπή. Η αλήθεια είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις –όπως η εφημερίδα δρόμου Άπατρις– το μεγάλο μέρος της αντιεξουσιαστικής κοινότητας στην Ελλάδα, αλλά και της κυβερνώσας και μη Αριστεράς, «κρατάει χαμηλά» το θέμα της τουρκικής εισβολής στην Αφρίν.

O ΠΑΟΚ και η επιθυμία τού μη κράτους

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Άκη Γαβριηλίδη

Μεταξύ των διανοουμένων του ελληνικού εθνικισμού, ιδίως όσων προέρχονται από την αριστερά, ιδιαίτερη φρίκη προκαλεί τα τελευταία χρόνια το σκιάχτρο τού «νεοοθωμανισμού». Τον όρο αυτό οι εθνικιστές τον εκτοξεύουν και ως κατηγορία με ιδιαίτερη φόρτιση, με ιδιαίτερη απόλαυση θα έλεγα, εναντίον όσων αναγορεύουν εκάστοτε σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρούς τους, και εχθρούς του έθνους· μια φόρτιση συγκρίσιμη μόνο με την αντίστοιχη κατηγορία «εθνομηδενιστής», με την οποία άλλωστε είναι περίπου συνώνυμα.

Οι φόβοι αυτοί είναι αδικαιολόγητοι. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη νεοοθωμανισμού όταν ο παλιός κλασικός οθωμανισμός είναι ζωντανός και μια χαρά στην υγεία του στην ψηφιακή μας εποχή.

Αυτό απέδειξε, μεταξύ άλλων, το πρόσφατο κείμενο συλλογής υπογραφών που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, με τίτλο «Κάτω τα χέρια σας από τον ΠΑΟΚ!» και με το εξής λιτό και περιεκτικό περιεχόμενο:

Αν τολμήσετε να επιβάλλετε μεθοδευμένη εξοντωτική ποινή στον ΠΑΟΚ προς τέρψιν των Μαφιόζων της Αθήνας, αυτομάτως να θεωρήσετε τα φύλλα πορείας μας, σε περίπτωση επιστράτευσης, ως απλά κουρελόχαρτα.
Κανένας οπαδός του ΠΑΟΚ σε μάχες για τη δικιά σας Ελλάδα.
Εμείς πολεμάμε ΜΟΝΟ για τον ΠΑΟΚ.

(οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία στο πρωτότυπο).

Σε αυτές τις πέντε σειρές, βλέπουμε σε πλήρη λειτουργία μία λογική διαπραγμάτευσης με το κράτος (τους), για κάτι που ωστόσο αποτελεί μία από τις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις, και έναν από τους πυλώνες, του νεωτερικού έθνους κράτους: την καθολική υποχρεωτική στράτευση όλων των ενηλίκων ανδρών. Για όσους υπογράφουν τη δήλωση, οι οποίοι τη στιγμή που γράφω ανέρχονται ήδη σε αρκετές χιλιάδες, η σχέση τους με το έθνος κράτος δεν διέπεται από τη λογική των αφηρημένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ισχύουν αυτονόητα για όλους, αλλά από τη λογική τού παζαρέματος: δώσε μου για να σου δώσω.

ο ακτιβιστής

Διαβάζοντας την παρακάτω ποιητική απάντηση του Θανάση Σκαμνάκη, γιατί έγραψε  κείμενό το «“Να μιλήσω για ήρωες”;...», σκεφτήκαμε να την διανθίσουμε με μερικές επίκαιρες φωτογραφίες, που τις επιλέξαμε το φωτογραφικό αρχείο της ΛΑΕ:

Γιατί τα λέω τώρα όλ’ αυτά;

Ανακατατάξεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς;

1. Η ήττα της Αριστεράς την εποχή των μνημονίων

Σε συνθήκες ήττας, στο εσωτερικό των πολιτικών μηχανισμών, είναι φυσικό να εκδηλώνεται ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο «παλιό» που αντιπροσωπεύει αυτό που ηττήθηκε και θα πρέπει να «πεθάνει», και στο «νέο» που δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ή δεν έχει κυριαρχήσει.

Στα αστικά κόμματα - που το πεδίο της δράσης τους είναι ο κοινοβουλευτισμός - όταν σημειωθεί μια σημαντική εκλογική ήττα, συνήθως παραιτείται ο “αρχηγός” και τον διαδέχεται ο επόμενος. Στην Ιαπωνία μπορεί και να κάνει “χαρακίρι”. Με αυτόν τον τρόπο διευθετούν συνήθως το ζήτημα, και αναμένουν πώς ο νέος αρχηγός θα καταγράψει τις διαφορές του απ' τον παλιό, διορθώνοντας τα λάθη που επέφεραν την μείωση της εκλογικής πελατείας.

Στην παραδοσιακή Αριστερά, τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ανακατεύεται και ο “επιστημονικός σοσιαλισμός”, που διαχωρίζει τις ήττες σε “ταχτικές” και “στρατηγικές”, διαχέει τις ευθύνες για την έκβαση της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κοινωνικό υποκείμενο της «επαναστατικής τάξης» και την πολιτική «πρωτοπορία» της, στις συνθήκες που δεν έχουν ακόμα «ωριμάσει» και άλλα παρόμοια. Γιαυτό οι “αρχηγοί” της συνήθως δεν παραιτούνται. Πορεύεται σε σταθερή τροχιά, από ήττα σε ήττα μέχρι την ...τελική νίκη. Εξάλλου από τα καταστατικά της δεν αναγνωρίζεται η ύπαρξη του “αρχηγού” που διευθύνει και αποφασίζει μόνος του. Για την Αριστερά υπάρχουν μόνον “ηγέτες” που εμπνέουν τις λαϊκές μάζες...

Όταν λοιπόν η Αριστερά βρεθεί μπροστά σε μια ήττα, λειτουργούν στο εσωτερικό της με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οι «σχέσεις αναπαραγωγής» από τις «σχέσεις μετασχηματισμού». Γιαυτό και τα κόμματα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά, έχουν συνήθως πιο μακρόχρονη ιστορία από τα αστικά. Ιστορία, που δεν χάνουν ευκαιρία να την επικαλεστούν, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές...