Ρίτσαρντ Γουλφ: Ψευδείς οι αναφορές περί ανάκαμψης που βρίσκεται καθ’ οδόν

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των συντακτών

Ο Ρίτσαρντ Γουλφ υποστηρίζει ότι σήμερα δεν έχει νόημα η πάλη για «μεταρρυθμίσεις» με κεϊνσιανά προγράμματα, αλλά ότι χρειάζεται μια συστημική αλλαγή, η οποία θα προέλθει από μια εξέγερση «από τα κάτω» και θα λαμβάνει υπόψη τα επώδυνα μαθήματα από τις ήττες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού έτσι όπως τους γνωρίσαμε.

• Πόσο καλύτερα είναι σήμερα η οικονομία, ύστερα από έξι χρόνια λιτότητας και τι μας δείχνει αυτό για τις ταξικές πολιτικές που επέβαλαν οι κυβερνήσεις και ο χρηματοπιστωτικός τομέας στους λαούς σε ΗΠΑ και Ευρώπη;

Οι ατελείωτες αναφορές των μεγάλων ΜΜΕ σε μια «ανάκαμψη» που βρίσκεται καθ’ οδόν ή έχει ήδη επιτευχθεί είναι ψευδείς. Ναι, ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού έχει δει την οικονομική του κατάσταση να βελτιώνεται μετά την κατάρρευση του 2008-09, αλλά για τους πολλούς δεν έχει υπάρξει ανάκαμψη σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ομως αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο, εκτός και υπάρξει μια εξέγερση από τα κάτω που θα το σταματήσει. Για παράδειγμα: Στη Μεγάλη Υφεση του 1929-1941 υπήρξε μεγάλη μαζική κινητοποίηση συνασπισμών της οργανωμένης εργασίας, των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, οι οποίοι απαιτούσαν από την κυβέρνηση να βοηθήσει στις υφεσιακές οικονομικές συνθήκες.

Αντίθετα, από το 2008, οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι πολύ πιο ασθενείς. Η οργανωμένη εργασία έχει αποδυναμωθεί από το 1945, οι σοσιαλιστές έχουν σε μεγάλο βαθμό αποδεχθεί τον καπιταλισμό και επιδιώκουν μόνο να απαλύνουν τις επιπτώσεις του, ενώ οι κομμουνιστές έχουν αποδυναμωθεί και έχουν αποδεχτεί [τον καπιταλισμό] ακόμα περισσότερο.

Ο «Μενουμευρώπηδες»...

η συνέχεια στο pitsirikos.net:

Επιστολή προς τους Μενουμευρώπηδες

Βιβλιοπαρουσίαση: «Κοινά, κοινότητες, κοινοκτημοσύνη, κομμουνισμός: Από τον κόσμο των κοινών στον κοινό κόσμο»

(κλικ για μεγέθυνση)

Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Λιερού με τίτλο «Κοινά, κοινότητες, κοινοκτημοσύνη, κομμουνισμός: Από τον κόσμο των κοινών στον κοινό κόσμο». Με Πρόλογο του Γιώργου Καλλή, Επίμετρο του Γιώργου Περτσά και ένα κείμενο του Ιβάν Ίλιτς.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος στη δημόσια συζήτηση για τα «κοινά». Τι είναι όμως αυτά τα περιβόητα «κοινά»; Πρόκειται για αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «κοινά αγαθά»; Πρόκειται για τους «κοινούς πόρους»; Τα κοινά είναι μόνο τα δάση, οι παραλίες, ο αέρας και το νερό, τα οποία είναι γνωστά ως «κοινά τοις πάσι» από την εποχή του αρχαίου ρωμαϊκού δικαίου; Ή πρόκειται και για κάτι πιο σύνθετο, που έχει άμεση σχέση με την αυτοοργάνωση της κοινωνίας, τις δομές αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας, τους εργατικούς αγώνες, τα κινήματα πολιτών που μετατρέπουν την κρατική ιδιοκτησία σε δημόσια, σε κοινή κτήση; Και ποια η σχέση τους με τις κοινότητες, την κοινοκτημοσύνη και τον κομμουνισμό – η γενεαλογική σχέση τους με τη μεγάλη παράδοση που αναφέρεται στην αρχική εξισωτική «φυσική κατάσταση»;

Mε φαντασία απέναντι στην καταστολή

Γερμανία: Τα ασφαλιστικά ταμεία από το 2017 θα πληρώνουν τη χρήση της ιατρικής κάνναβης

Η Γερμανία είναι στη διαδικασία νομιμοποίησης της κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς στις αρχές του επόμενου έτους. Όπως δήλωσε ο υπουργός Υγείας Hermann Grohe στις αρχές του μήνα, πριν παρουσιάσει το σχέδιο νόμου στο υπουργικό συμβούλιο “Ο στόχος μας είναι οι σοβαρά ασθενείς να αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο”. Το νομοσχέδιο έρχεται να συμπληρώσει την τακτική που ακολουθούν πολλά μέρη του κόσμου, χαλαρώνοντας τους νόμους σχετικά με τη χρήση κάνναβης και φαρμακευτικής μαριχουάνας, η οποία κερδίζει δημοτικότητα με σκοπό να διευκολύνει όσους πάσχουν από καρκίνο, γλαύκωμα, τον ιό HIV ή το AIDS, Ηπατίτιδα C, νόσο του Πάρκινσον και άλλες σοβαρές παθήσεις. Ο Grohe συμπλήρωσε ότι η κάνναβη «δεν είναι μια αβλαβής ουσία», ενώ τόνισε ότι θα είναι διαθέσιμη από τα φαρμακεία μόνο με ιατρική συνταγή.Μέχρι να δημιουργηθούν ειδικά εποπτευόμενες φυτείες κάνναβης, η Γερμανία θα εισάγει “ιατρική μαριχουάνα”.

Χτίζοντας τη Δημοκρατία χωρίς το Κράτος

Αναδημοσίευση από το «Ουλαλούμ»

Της Dilar Dirik

Μετάφραση: Γεωργία Κανελλοπούλου

Το πρωτότυπο βρίσκεται εδώ: Building Democracy without the State

«Όταν πριν λίγα χρόνια πρωτοήρθαν άνθρωποι στο σπίτι μας να ρωτήσουν αν η οικογένεια μας θα συμμετείχε στις κοινότητες, τους πέταξα πέτρες για να μην πλησιάσουν», λέει γελώντας η Bushra, μια νεαρή γυναίκα από το Tirbespiye της Ροζάβα. Είναι μητέρα δύο παιδιών και ανήκει σε μια πολύ συντηρητική θρησκευτική σέχτα. Πριν, δεν της επιτρεπόταν να βγει από το σπίτι της και κάλυπτε όλο της το σώμα εκτός από τα μάτια.

«Τώρα διαμορφώνω ενεργά τη δική μου κοινότητα» λέει με περηφάνια και ένα λαμπρό χαμόγελο. «Έρχονται άνθρωποι σε μένα ζητώντας βοήθεια για να λύσουν κοινωνικά θέματα. Αλλά τότε, αν με ρωτούσες, δεν ήξερα καν τι σήμαινε συμβούλιο ή τι κάνουν οι άνθρωποι στις συνελεύσεις.»

Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι προσφεύγουν σε εναλλακτικές μορφές αυτόνομης οργάνωσης για να δώσουν ξανά νόημα στην ύπαρξη τους, να διοχετεύσουν την επιθυμία για δημιουργικότητα, να εκφραστούν ελεύθερα. Αυτές οι κολεκτίβες, οι κοινότητες, οι κοοπερατίβες (συνεταιρισμοί) και τα κινήματα άμεσης δημοκρατίας μπορεί να χαρακτηριστούν σαν μηχανισμοί αυτοάμυνας ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού, την πατριαρχία και τα κράτος.

Το «Periodista» γράφει πάντα την αλήθεια, πρέπει όμως να ξέρεις να την διαβάζεις!

Πριν δυο μέρες (Πέμπτη, 26 Μαΐου 2016 13:02) έγραφε:

Στο επιτελείο της Ζωής Κωνσταντοπούλου τώρα επικρατεί κατήφεια. Τα αποτελέσματα μυστικών δημοσκοπήσεων που φθάνουν στα γραφεία που στεγάζονται πάνω από γνωστό τσιπουράδικο είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτικά. Το κόμμα της Ζωής δεν συγκεντρώνει σε πανελλαδική κλίμακα ούτε 1%. Μάλιστα μαθαίνουμε ότι κάποιοι επιχειρηματίες με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή η Ζωή για στήριξη, αντιλαμβάνονται ότι η ενασχόληση - σε όποιο επίπεδο - με το κομματίδιο που αρθρώνει ακαθόριστο πολιτικό λόγο αποτελεί απλά χαμένο χρόνο. 

Αυτό που διαβάζουμε εμείς είναι ότι στην Κουμουνδούρου συνεχίζουν να τρέμουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι φοβερά ανήσυχοι για την δυναμική που μπορεί να αναπτύξει το κόμμα «Πλεύση Ελευθερίας», γιατί στην μετεκλογική συγκυρία είναι το μόνο το οποίο μπορεί να εμβολίσει την απόλυτη κοινοβουλευτική κυριαρχία των μνημονιακών δυνάμεων. 

Σήμερα μια φανερή δημοσκόπηση από το Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας επιβεβαιώνει αυτά ακριβώς που “διαβάσαμε” πριν δυο μέρες στο Periodista. Παραθέτουμε δυο χαρακτηριστικούς πίνακες, όπου ο ένας καταγράφει την πολυσυλλεκτικότητα του νέου κόμματος και ο άλλος το ποσοστό της εκλογικής του δύναμης, το οποίο σήμερα είναι  πάνω από το ΠΟΤΑΜΙ και τους ΑΝΕΛ:

Οι Γάλλοι διαδηλώνουν με σύνθημα: "Εμείς δεν είμαστε Έλληνες"...

Στο μενού των Γάλλων διαδηλωτών, μπήκε και η Ελλάδα.Στις κινητοποιήσεις της Πέμπτης, ακούστηκε αρκετές φορές το σύνθημα : «Εμείς δεν είμαστε Έλληνες»

Ο «σύντροφος Χαρίλαος»

Αναδημοσίευση από το YaBasta!

 του Δημήτρη Οικονομίδη

22 Μαΐου και πολλοί θυμήθηκαν τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Όλες αυτές οι αναφορές στον «επαναστάτη και μεγάλο αγωνιστή της Αριστεράς » με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως δεν κατάλαβα κάτι καλά π.χ. από την αντίθεση του ΚΚΕ σε κάθε μορφή αγώνα και εξέγερσης, που και δεν ελεγχόταν από το ίδιο αλλά και κλόνιζε το σύστημα, από τον τυφλό φιλοσοβιετισμό, από την αντιδημοκρατικότητα, από την φτώχεια έως και έλλειψη επεξεργασιών για την πραγματικότητα της Ελλάδας τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, από το σύρσιμο του ΚΚΕ πίσω από το ΠΑΣΟΚ ή , αντίθετα, το κλείσιμο σε ένα αριστερίστικο καβούκι ανεπεξέργαστου αντι-ΠΑΣΟΚισμού κλπ κλπ. Μήπως, τέλος, δεν κατάλαβα τίποτα από το 1989, του οποίου υπήρξε από τους πρωτεργάτες ,μαζί με τον επικεφαλής του άλλου σταλινισμού, του χαμογελαστού, το Λεωνίδα Κύρκο…

Αφήνω το «στενά» πολιτικό στοιχείο για να αναφέρω ένα συμβάν που συμπυκνώνει πολλά, κατά τη γνώμη μου, τόσο για το ήθος όσο και για την πολιτική του.

Η αριστερά μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Αριστερά και επανάσταση στον 21ο αιώνα *

της Ελένη Πορτάλιου

* Το κείμενο εκφωνήθηκε στη συζήτηση με τον ίδιο τίτλο, που πραγματοποιήθηκε στο τετραήμερο Φεστιβάλ «Μαρξισμός 2016», 19-22/5, Αθήνα

Το τεράστιο κενό εκπροσώπησης που άνοιξε με την υπογραφή της 3^ης δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την υπαρκτή και τώρα ανύπαρκτη αριστερά, εκφράζει τη στρατηγική ήττα της ευρύτατης λαϊκής συμμαχίας που έδωσε κοινωνικές και πολιτικές μάχες τη μακριά μνημονιακή περίοδο και πίστεψε στην αίσια έκβαση μιας πολιτικής σύγκρουσης με την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σύγκρουση αυτή δεν προετοιμάστηκε και δεν επιχειρήθηκε ποτέ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η πραγματικότητα που ζούμε μας υποχρεώνει να σκεφτούμε ριζικά, κριτικά και αυτοκριτικά. Υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας, μέχρι και την ανάδειξή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι η λαϊκή διαθεσιμότητα θα μπορούσε να μετατρέψει ένα μετριοπαθές κόμμα, με όλες τις παθογένειες της αντιδημοκρατικής του συγκρότησης, σε μια μάχιμη αντιμνημονιακή πολιτική δύναμη.

Αυτό δεν συνέβη. Ζήσαμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου που οφείλεται σε τρία δομικά χαρακτηριστικά στοιχεία της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας και του τρόπου συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε μια προγραμματική διακήρυξη με αριστερές θέσεις, που όμως αποτελούσε ένα αδειανό πουκάμισο χωρίς τις υλικές, δηλαδή τις κοινωνικές και πολιτικές, προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν να μεταμορφωθεί η διακήρυξη σ’ ένα σχέδιο ρήξης με τους λεγόμενους ευρωπαϊκούς «θεσμούς». Ακριβώς αυτοί οι ανέλεγκτοι «θεσμοί» κατίσχυσης του κεφαλαίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν υπονομεύσει την κυριαρχία της χώρας, η οποία έχει σήμερα θέση προτεκτοράτου στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.