ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Μετά τις εκλογές, τι;

Και τώρα τι;

Τις εκτιμήσεις μας για το εκλογικό αποτέλεσμα της “ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ” καθώς και ποιά ζητήματα τίθενται προς διερεύνηση, ΠΡΙΝ από τις εκλογές τα είχαμε εκθέσει εδώ:

Μπορεί η παραδοσιακή Αριστερά να αναδειχθεί ως ο πολιτικός εκφραστής του ΟΧΙ;

Μετά τις εκλογές δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο...

Ο παγωμένος αέρας που βγήκε από την σχισμή της κάλπης διέλυσε την ομίχλη και έκανε φανερή την κορυφή του παγόβουνου που βρίσκεται μπροστά μας. Το καράβι έχει βυθιστεί και μεις προσπαθούμε να κρατηθούμε από τα απομεινάρια του: Δεν πρόκειται για μια ακόμα μάχη που χάθηκε, αλλά για μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα που αφορά στο σύνολο της παραδοσιακής Αριστεράς και όχι μόνον στο εκλογικό εγχείρημα της “ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ”. Η έκκληση γιά κινηματική γείωση και για “ν' ανοιχτούμε στην κοινωνία”, η γνωστή συνταγή που επαναλαμβάνεται κάθε φορά μετά από κάθε ήττα, δεν αρκεί.

Ο διάλογος για το τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα, δεν μπορεί να είναι παραγωγικός αν δεν αναγνωρίζει τον στρατηγικό χαρακτήρα της ήττας. Απαιτείται σύνεση και ψυχραιμία για να ανιχνευθούν οι βαθύτερες αιτίες και οι λόγοι που έχουν οδηγήσει την Αριστερά στο περιθώριο της πολιτικής αλλά και της ταξικής πάλης. Ούτε όμως αυτό αρκεί να να δημιουργηθεί το “νέο”. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε την φαντασία μας και να την αποδεσμεύσουμε από “αλήθειες” του παρελθόντος, που σήμερα έχουν γίνει προκαταλήψεις...

Μια κριτική στην άποψη του Κ. Λαπαβίτσα για τη «μετάβαση σε εθνικό νόμισμα»

Μέσα σε ένα σαφές μεταβατικό πρόγραμμα, που μόνο μια μαζική δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να αναλάβει, η έξοδος από το ευρώ παραμένει αναγκαία συνθήκη. Αλλά όχι ικανή. Γιατί αν ο στόχος αυτός αποσπαστεί από το πλαίσιό του, αφήνει περιθώρια επικίνδυνων αυταπατών για έναν κάποιο απελευθερωτικό ρόλο του νομίσματος.

Αναδημοσίευση από το "RProject"
του Σωτήρη Μάρταλη 

Η επτά­μη­νη εμπει­ρία της δια­κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα απο­δει­κνύ­ει με τον πιο στα­θε­ρό τρόπο ότι αν μια πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας, για λο­γα­ρια­σμό των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νη να έρθει σε ρήξη με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες και το ευρώ, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να με­τα­τρα­πεί στο αντί­θε­τό της, σε μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Η πρό­βλε­ψη αυτή υπήρ­χε, με προ­δρο­μι­κό τρόπο, στο «ιδρυ­τι­κό» πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (καμιά θυσία για το ευρώ: αν υπο­χρε­ω­θού­με να επι­λέ­ξου­με με­τα­ξύ της αντο­χής του ευρώ και της υπε­ρά­σπι­σης του λαού μας, θα επι­λέ­ξου­με την υπε­ρά­σπι­ση του λαού...). Μετά την εμπει­ρία της Κύ­πρου, τόσο η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα συ­νο­λι­κά όσο και το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο ει­δι­κό­τε­ρα, ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σα­με αυτήν τη θέση μέσα στις δια­μά­χες στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: Το «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν ήταν πλέον αρ­κε­τός εξο­πλι­σμός, η προ­ε­τοι­μα­σία για την ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες και την έξοδο από το ευρώ προ­βλή­θη­κε ως «ανα­γκαία συν­θή­κη» για την επι­μο­νή στην πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας.

Νίκος Βούτσης

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Ο Νίκος Βούτσης είναι ο νέος Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Μετά από ένα διάστημα ανωμαλίας -όπου Πρόεδρος της Βουλής ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου- επιστρέφουμε στον κλασικό και παραδοσιακό Πρόεδρο της Βουλής, που είναι ένας ακόμα διακοσμητικός και ακίνδυνος μπάρμπας.

Είναι βέβαιο πως ο Νίκος Βούτσης θα είναι πολύ ήσυχος και φρόνιμος.

Όπως ψήφισε ο Βούτσης το Μνημόνιο, έτσι θα είναι και σαν Πρόεδρος της Βουλής.

Τις επιτροπές της Βουλής, να τις ξεχάσετε. Εντάξει, δεν θα τις εξαφανίσει αμέσως -για να μην καρφωθεί- αλλά είναι ήδη παρελθόν.

Ισαάκ Ιλίτς Ρούμπιν: Μελέτες για τη θεωρία του χρήματος στον Μαρξ

Κυκλοφορεί

από τις εκδόσεις Εκτός Γραμμής

Μετάφραση:

Δημήτρης Δημούλης

Τάσος Κυπριανίδης

Πρόλογος:

Γιάννης Μηλιός

Ποια είναι η θέση του Κεφαλαίου στην οικονομική θεωρία; Αποτελεί ο μαρξισμός προέκταση της εργασιακής θεωρίας της αξίας του Ρικάρντο ή βασίζεται σε μια «αλλαγή παραδείγματος»; Σε τι συνίσταται η επιστημονικότητα της μαρξικής θεωρίας και πάνω σε ποιες προϋποθέσεις μπορεί να συγκροτηθεί μια σύγχρονη ανάγνωση του Μαρξ;

Στο ανά χείρας δοκίμιο ο Ισαάκ Ιλίτς Ρούμπιν αναλύει τις βασικές έννοιες της μαρξικής θεωρίας ως το αποτέλεσμα μιας δομής σχέσεων παραγωγής, όπου το χρήμα δεν αποτελεί ένα απλό μέσο αντιπραγματισμού/ανταλλαγής αλλά το στοιχείο συγκρότησης της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Το έργο του Σοβιετικού θεωρητικού αποτελεί καθοριστικό σημείο αναφοράς για όλες τις σύγχρονες αναγνώσεις του Κεφαλαίου του Μαρξ, εγκαινιάζοντας μια νέα πρόσληψη του μαρξικού έργου, επιστημονική και όχι ιστορικιστική, και αναδεικνύοντας την έννοια της αξιακής μορφής σε ακρογωνιαίο λίθο της μαρξικής θεωρίας.

Τι κοινό έχει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το δημοψήφισμα του ΟΧΙ και το 3ο μνημόνιο;

Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.

Όττο Φον Μπίσμαρκ

ή

πως αναδιατάσσονται σε περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος οι σχέσεις εμπιστοσύνης προς την εξουσία

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

1. για τις υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία στηρίχτηκε σε μια υπόσχεση που αποδείχτηκε εκ των υστέρων απατηλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο”, δηλαδή ότι μπορούσε να καταργηθεί η λιτότητα αλλά και η χώρα να παραμείνει εντός της ΟΝΕ και της ΕΕ.

Αυτή την υπόσχεση, επιχείρησε να την συγκροτήσει σε πολιτικό λόγο με το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, το οποίο ήταν μια μινιμαρισμένη προσαρμογή στις νέες συνθήκες- “ρεαλιστική” - της πολιτικής του ενιαίου ΣΥΝασπισμού, εφαψία του νεοφιλελευθερισμού από την εποχή του Σημίτη. Όμως, και αυτός ο πολιτικός ρεαλισμός αποδείχτηκε πολύ σύντομα ανέφικτος στις συνθήκες κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των μνημονίων.

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ όριζε την πολιτική ως την ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε. Όμως η πολιτική του σταδιοδρομία καταδεικνύει ότι η “τήρηση των υποσχέσεων”, ακόμα και αν εκπληρώνονται, δεν είναι καθοριστικός παράγοντας για την διαμόρφωση των σχέσεων εμπιστοσύνης προς την πολιτική εξουσία: Υποσχέθηκε την νίκη, κέρδισε τον πόλεμο, αλλά έχασε τις εκλογές που έγιναν μόλις έληξε. Αντίθετα ο Α. Τσίπρας, χωρίς να τηρήσει καμία από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, ξανάγινε πρωθυπουργός. Υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο, αλλά έφερε ένα καινούργιο χειρότερο από τα προηγούμενα...

Βράχος ο Τόλιος! Δεν έχει καταλάβει τίποτα από την συντριβή της “ΛΑΕ” στις εκλογές...

Μπορούν να πάρουν μπροστά τις μηχανές αυτού του εργοστασίου της Αριστεράς; Μήπως  θα πρέπει να το κάνουμε μουσείο των λαθών της, και να κτίσουμε ένα καινούργιο;

Στο "iskra.gr" δημοσιεύτηκε ένα κείμενο του Γιάννη Τόλιου με τον τίτλο «ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»: ΜΕΤΩΠΟ Ή ΚΟΜΜΑ; όπου εκθέτει τις απόψεις του για την οργανωτική της συγκρότηση. Όμως το ενδιαφέρον του δεν εντοπίζεται μόνον στην “οργανωτική πρόταση” (Το Αριστερό Ρεύμα να γίνει κόμμα και να καθοδηγεί την «ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ» όπως καθοδηγούσε το ΚΚΕ το ΕΑΜ) αλλά στις πολιτικές απόψεις ως προς την φυσιογνωμία και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της «ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ», τα οποία  θεωρεί δεδομένα και τα ταυτίζει με αυτά του εκλογικού σχήματος που κατέβηκε στις εκλογές. Επίσης υποτιμά την σημασία της εκλογικής ήττας και τα ζητήματα που θέτει πολιτικά και οργανωτικά. Στο πραγματικό ερώτημα: μαζικός πολιτικός φορέας ή οργάνωση της "πρωτοπορίας" απαντάει με το δίλημμα "είτε ως «πολυκομματικός» φορέας, είτε ως «πολυτασικό» κόμμα" το οποίο απλά εξασφαλίζει τους όρους επιβίωσης κάτω από μια κοινή στέγη των πολιτικών δυνάμεων που την προηγούμενη περίοδο είχαν ηττηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πρόσφατα ηττήθηκαν στις εκλογές.Θα μπορούσαμε να γράψουμε αρκετές επισημάνσεις για να εκφράσουμε τις διαφωνίες μας, αλλά αφήνουμε στον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα:

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Ο εσπευσμένος τρόπος δημιουργίας της «Λαϊκής Ενότητας» δεν έδωσε τον αναγκαίο χρόνο για όσμωση απόψεων μεταξύ διαφόρων συλλογικοτήτων στο χώρο των αντιμνημονιακών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα μπορούσε εν δυνάμει να «στεγάσει» όλες τις αντιμνημονιακές (αριστερές, ριζοσπαστικές, πατριωτικές, δημοκρατικές) δυνάμεις. Ωστόσο κάτω από τη πίεση του χρόνου έγινε ένα μεγάλο βήμα με τη δημιουργία της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία ήδη συμμετέχουν πολλές συλλογικότητες ευρέως φάσματος, ενώ συγκροτήθηκαν ήδη προσωρινά όργανα (Πολιτικό Συμβούλιο και Γραμματεία), καθώς και εκατοντάδες τοπικές και κλαδικές επιτροπές ΛΑΕ σε όλη τη χώρα.

Καταλονία: Από την ελεύθερη πτώση του Π. Ιγκλέσιας στο ρυθμιστικό ρόλο της αντικαπιταλιστικής CUP

Αναδημοσίευση από το "contra - xreos.gr"
Του Γιώργου Μητραλιά

Πριν καν περάσουν δύο 24ωρα από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των καταλάνικων εκλογών, και να που η Μαδρίτη του Ραχόϊ και των επιγόνων του Φράνκο δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις (άγριες) διαθέσεις της: ο πρόεδρος της Καταλονίας και επικεφαλής του νικηφόρου ψηφοδελτίου «Μαζί για το Ναι» (Junts pel Si) Αρτούρ Μας καθώς και δυο υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησής του διώκονται με βαριές κατηγορίες ως υπεύθυνοι για την οργάνωση της περυσινής «παράνομης» Consulta (Δημοψηφίσματος) της 9ης Νοεμβρίου 2014! Συμπέρασμα: Και μόνη αυτή η τόσο εύγλωττη εξέλιξη θα αρκούσε για να διαλύσει κάθε αυταπάτη για τις προθέσεις του καθεστώτος της Μαδρίτης απέναντι σε μια Καταλονία που δείχνει να ασφυκτιά όλο και πιο πολύ μέσα στο Ισπανικό Κράτος. Συμβολική και διόλου τυχαία λοιπόν η απόφαση του κ. Μας να παρουσιαστεί ενώπιον των δικαστών του στις 15 Οκτωβρίου, τη μέρα που ακριβώς πριν από 75 χρόνια, η δικτατορία του Φράνκο εκτελούσε στο λόφο Montjuic που δεσπόζει της Βαρκελώνης, αφού πρώτα τον είχε άγρια βασανίσει, τον εθνικό ήρωα εκλεγμένο πρόεδρο της Καταλανικής Δημοκρατίας Lluis Companys, που της είχε παραδώσει η Γκεστάπο. Ο σοσιαλιστής Companys ξεψύχησε φωνάζοντας «Για την Καταλονία»!…

Κάποιες σκέψεις με αφορμή τις εξελίξεις στην Καταλονία.

του Νίκου Νούλα

  1.  Ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας τον οποίο έδωσαν στις εκλογές στην Καταλονία τα κόμματα της ανεξαρτησίας, εντάσσεται στο μακρύ κατάλογο των νέων εθνικών κινημάτων που διαμορφώνονται στην καρδιά της Ευρώπης. Το βορειοϊρλανδικό, το σκωτικό, το φλαμανδικό, το βασκικό, το καταλανικό και τόσα άλλα κινήματα ή δυνάμει κινήματα (ή ψευδοκινήματα) αποτελούν αδιαμφισβήτητο γεγονός, το οποίο περιγράφει μια διαδικασία αποσχίσεων, αντίστροφη από αυτή της συγκρότησης εθνικών κρατών.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ

Εισήγηση, συγκρότηση ΛΑΕ , Σεπτέμβριος 2015

του “πικάπα”

“Μας τάπαν κι' άλλοι, και από λόγια, έχουμε χορτάσει” (λαϊκή ρήση).

Αν τίποτε δε γεννιέται από το μηδέν, το ξεκίνημα της προσπάθειας για Λαϊκή Ενότητα βασίστηκε στα διαθέσιμα υλικά, φθαρμένα ή άπειρα, δοκιμασμένα ή ενθουσιώδη. Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι ακριβώς ενθουσιασμένος. Κανονικά η αυτοκριτική γνώση καθενός από τα συστατικά μας θα ήταν η εξυγιαντική βάση όπου θα στηριχθούμε για να προχωρήσουμε και να σχεδιάσουμε σε «καθαρό» και σκληρό έδαφος. Όμως οι καταστάσεις δεν θα περιμένουν ατελείωτες ανασκοπήσεις αυτογνωσίας. Η ζωή κόβει χοντρά τα κομμάτια της και δεν περιμένει – αντίθετα βιάζεται. Η ΛΑΕ έχει άμεσα να ξεκαθαρίσει 3 βασικά σημεία της φυσιογνωμίας της:

1) Την πολιτική γραμμή
2) Το χαρακτήρα του υποκειμένου (μέτωπο κλπ)
3) Τον τρόπο και την πρακτική εφαρμογή της συγκρότησης του υποκειμένου

Και εξηγούμαι:

Για την επόμενη ημέρα…

Απόσπασμα από το κείμενο του Δ. Μπελαντή "Για την επόμενη ημέρα…"

Το επόμενο πράγμα που έχει μεγάλη σημασία να κάνουμε είναι το να οργανώσουμε ένα πολιτικό και οργανωτικό αντιπαράδειγμα σε αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, μια άλλη ποιότητα λειτουργίας και δράσης, πιο αμεσοδημοκρατική, πιο αντιγραφειοκρατική, πιο αντιεξουσιαστική. Μπορεί να παραμένουμε σε μια μορφή αντισυστημικού μαρξισμού, αλλά μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα και από πιο κινηματικά μορφώματα (όπως, παρά την πολιτική και ιδεολογική τους φτώχεια, οι Ποδέμος) αλλά και καθαρά από την αναρχία, την παράδοση της αντιεξουσίας, και τα ρεύματα του αντιεξουσιαστικού και συμβουλιακού κομμουνισμού (δεν χρησιμοποιώ τον όρο «ελευθεριακού», γιατί, δυστυχώς, διεκδικείται από τον αναρχίζοντα νεοφιλελευθερισμό). Μια πρώτη δέσμη μέτρων, που θα μπορούσε να βοηθήσει την ΛΑΕ και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες θα μπορούσε να αποτελείται από τα στοιχειώδη –πάντα για εμένα– ακόλουθα μέτρα: