Αναρτήσεις
Το επόμενο πράγμα που έχει μεγάλη σημασία να κάνουμε είναι το να οργανώσουμε ένα πολιτικό και οργανωτικό αντιπαράδειγμα σε αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, μια άλλη ποιότητα λειτουργίας και δράσης, πιο αμεσοδημοκρατική, πιο αντιγραφειοκρατική, πιο αντιεξουσιαστική. Μπορεί να παραμένουμε σε μια μορφή αντισυστημικού μαρξισμού, αλλά μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα και από πιο κινηματικά μορφώματα (όπως, παρά την πολιτική και ιδεολογική τους φτώχεια, οι Ποδέμος) αλλά και καθαρά από την αναρχία, την παράδοση της αντιεξουσίας, και τα ρεύματα του αντιεξουσιαστικού και συμβουλιακού κομμουνισμού (δεν χρησιμοποιώ τον όρο «ελευθεριακού», γιατί, δυστυχώς, διεκδικείται από τον αναρχίζοντα νεοφιλελευθερισμό). Μια πρώτη δέσμη μέτρων, που θα μπορούσε να βοηθήσει την ΛΑΕ και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες θα μπορούσε να αποτελείται από τα στοιχειώδη –πάντα για εμένα– ακόλουθα μέτρα:
Κανένας προσωπικός ηγέτης πια, συλλογικές ηγεσίες με έντονο το στοιχείο του πολιτικού πειραματισμού. Ύφεση στην διαδικασία του εκρηκτικού και ανταγωνιστικού εγωτισμού των στελεχών, η οποία μόνο προβλήματα μας έχει αποφέρει. Συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων πάντοτε και παντού, όχι κονκλάβια ούτε μυστικοσύμβουλοι. Περιορισμένες θητείες στα όργανα και στην Βουλή, εναλλαγή, ανακλητότητα, έλεγχος και λογοδοσία, μαχαίρι στην έπαρση.
Αποδυνάμωση της προσήλωσης στην επιστροφή στο κοινοβούλιο και στην κοινοβουλιοκεντρική αντίληψη, χωρίς να παραγνωρίζεται η δυνατότητα μιας μεσοπρόθεσμης νέας κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Μεγαλύτερη αξιακή αντίσταση στον κυβερνητισμό, στην αντίληψη της κρατικοποίησης και στην ύπαρξη και λειτουργία επαγγελματικών στελεχών. Έμφαση στην κοινωνική αντιπολίτευση σε όλα τα μέτωπα. Λιγότερο παραγοντική και αρχηγοκεντρική επικοινωνιακή πολιτική, περισσότερη ουσία στο περιεχόμενο της επικοινωνίας. Υπενθύμιση του γεγονότος ότι για μια ξεχασμένη σχεδόν κομμουνιστική παράδοση οι μεν βουλευτές έπαιζαν απολύτως δευτερεύοντα/συμπληρωματικό ρόλο η δε κοινοβουλευτική παρέμβαση ήταν ένα από τα διακυβεύματα και όχι πάντοτε το πιο κεντρικό. Δυστυχώς, η ευφορία του μαζικού ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις παγίδες, της μας μάγεψε σαν την Κίρκη, μας οδήγησε ακόμη και θεωρητικά να κατανοούμε την κρίση εκπροσώπησης και την απάντηση σε αυτήν αυστηρά και μόνο με κοινοβουλιοκεντρικούς και κυβερνητίστικους όρους και προϋποθέσεις μιας πολύ ριζοσπαστικής αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, να κάνουμε σχεδόν αποκλειστικά προεκλογικές καμπάνιες. Ας ανοίξουμε το βλέμμα και τον περίπατό μας προς την «πιο άγρια πλευρά» του μέλλοντος και του παρόντος. Μεγαλύτερη, λοιπόν απόσταση από τον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ ως παράδειγμα και, προφανώς, από τον παρόντα ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε μεν εξωκοινοβούλιο από τα πράγματα, ας γίνουμε ένα δυναμικό, πειστικό και αξιόμαχο συνειδητό εξωκοινοβούλιο.
Με φυσιολογικούς αλλά όχι πολύ αργούς ρυθμούς, αυτοδιάλυση ή έστω αναστολή των γραφειοκρατικών επαγγελματικών μηχανισμών μέσα στην ΛΑΕ και στην πρώην ΑΠ, αναστολή λειτουργίας των χωριστών πολιτικοοργανωτικών δικτύων ή οργανώσεων. Ενίσχυση της ύπαρξης ενός πλουραλιστικού, δημοκρατικού, πολυτασικού ιδεολογικά ενιαίου πολιτικοοργανωτικού κέντρου και με τοπικές/κλαδικές αλλά και με θεματικές οργανώσεις. Διατήρηση των συνιστωσών ως πόλων ιδεολογικού προβληματισμού και μετωπικής κινηματικής κινητοποίησης. Σημαντικός περιορισμός-αναγκαίος, άλλωστε και από τις οικονομικές δυνατότητες αλλά και από μια ριζική πολιτική αναθεώρηση- του θεσμού των επαγγελματικών στελεχών. Οργάνωση εργαζόμενων στην κοινωνία ή και αλληλέγυα ανέργων αγωνιστών και αγωνιστριών. Αυτό που σήμερα συμβατικά αποκαλούμε Μέτωπο δεν είναι πραγματικό Μέτωπο αλλά συγκόλληση αγωνιστών/τριών και πολιτικών ηγεσιών. Όμως, όπως έχει σωστά ειπωθεί, ας μην απογοητευθούμε αλλά ας μάθουμε από τα λάθη μας. Η πρώτη ΛΑΕ είναι το θετικό πρώτο βήμα προς την διαδικασία ανασυγκρότησης χωρίς να είναι και το τέλος αυτής της διαδικασίας.
Δημιουργία ενός ανοιχτού, πολυτασικού και αξιόπιστου κέντρου θεωρητικών μαρξιστικών ερευνών.
Σύνδεση της προγραμματικής δουλειάς με την μαρξιστική επανίδρυση. Διάλογος δημιουργικός και ανασύνθεση ανάμεσα στα διακριτά ρεύματα του μαρξισμού/κομμουνισμού, απόρριψη των προβλημάτων τους και σύνθεση των θετικών τους συνεισφορών (στα πλαίσια αυτά, προσωπικά προτίθεμαι να δημοσιεύσω στο άμεσο μέλλον μια σειρά από κριτικά άρθρα και σημειώματα για τα βασικά ρεύματα, που θα βοηθούν στον διάλογο). Σκέψη σε βάθος για τον μαρξισμό και τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό του 21ου αιώνα, αξιοποιώντας σημαντικά διεθνή παραδείγματα όπως ο Μπενσαίντ, ο Λινέρα, ο Μπαντιού κ.α. Έχουμε μια εξαιρετική ευκαιρία να ανοίξουμε μια τέτοια μακροχρόνια συζήτηση, εμείς πρώτοι/ες σε όλη την Ευρώπη. Αυτό το καθήκον δεν είναι έργο μιας «λέσχης διανοουμένων», όπως περιφρονητικά λένε κάποιοι σχολιάζοντάς το, αλλά μιας μαχόμενης σύγχρονης Αριστεράς.
Αποδυνάμωση της προσήλωσης στην επιστροφή στο κοινοβούλιο και στην κοινοβουλιοκεντρική αντίληψη, χωρίς να παραγνωρίζεται η δυνατότητα μιας μεσοπρόθεσμης νέας κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Μεγαλύτερη αξιακή αντίσταση στον κυβερνητισμό, στην αντίληψη της κρατικοποίησης και στην ύπαρξη και λειτουργία επαγγελματικών στελεχών. Έμφαση στην κοινωνική αντιπολίτευση σε όλα τα μέτωπα. Λιγότερο παραγοντική και αρχηγοκεντρική επικοινωνιακή πολιτική, περισσότερη ουσία στο περιεχόμενο της επικοινωνίας. Υπενθύμιση του γεγονότος ότι για μια ξεχασμένη σχεδόν κομμουνιστική παράδοση οι μεν βουλευτές έπαιζαν απολύτως δευτερεύοντα/συμπληρωματικό ρόλο η δε κοινοβουλευτική παρέμβαση ήταν ένα από τα διακυβεύματα και όχι πάντοτε το πιο κεντρικό. Δυστυχώς, η ευφορία του μαζικού ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις παγίδες, της μας μάγεψε σαν την Κίρκη, μας οδήγησε ακόμη και θεωρητικά να κατανοούμε την κρίση εκπροσώπησης και την απάντηση σε αυτήν αυστηρά και μόνο με κοινοβουλιοκεντρικούς και κυβερνητίστικους όρους και προϋποθέσεις μιας πολύ ριζοσπαστικής αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, να κάνουμε σχεδόν αποκλειστικά προεκλογικές καμπάνιες. Ας ανοίξουμε το βλέμμα και τον περίπατό μας προς την «πιο άγρια πλευρά» του μέλλοντος και του παρόντος. Μεγαλύτερη, λοιπόν απόσταση από τον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ ως παράδειγμα και, προφανώς, από τον παρόντα ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε μεν εξωκοινοβούλιο από τα πράγματα, ας γίνουμε ένα δυναμικό, πειστικό και αξιόμαχο συνειδητό εξωκοινοβούλιο.
Με φυσιολογικούς αλλά όχι πολύ αργούς ρυθμούς, αυτοδιάλυση ή έστω αναστολή των γραφειοκρατικών επαγγελματικών μηχανισμών μέσα στην ΛΑΕ και στην πρώην ΑΠ, αναστολή λειτουργίας των χωριστών πολιτικοοργανωτικών δικτύων ή οργανώσεων. Ενίσχυση της ύπαρξης ενός πλουραλιστικού, δημοκρατικού, πολυτασικού ιδεολογικά ενιαίου πολιτικοοργανωτικού κέντρου και με τοπικές/κλαδικές αλλά και με θεματικές οργανώσεις. Διατήρηση των συνιστωσών ως πόλων ιδεολογικού προβληματισμού και μετωπικής κινηματικής κινητοποίησης. Σημαντικός περιορισμός-αναγκαίος, άλλωστε και από τις οικονομικές δυνατότητες αλλά και από μια ριζική πολιτική αναθεώρηση- του θεσμού των επαγγελματικών στελεχών. Οργάνωση εργαζόμενων στην κοινωνία ή και αλληλέγυα ανέργων αγωνιστών και αγωνιστριών. Αυτό που σήμερα συμβατικά αποκαλούμε Μέτωπο δεν είναι πραγματικό Μέτωπο αλλά συγκόλληση αγωνιστών/τριών και πολιτικών ηγεσιών. Όμως, όπως έχει σωστά ειπωθεί, ας μην απογοητευθούμε αλλά ας μάθουμε από τα λάθη μας. Η πρώτη ΛΑΕ είναι το θετικό πρώτο βήμα προς την διαδικασία ανασυγκρότησης χωρίς να είναι και το τέλος αυτής της διαδικασίας.
Δημιουργία ενός ανοιχτού, πολυτασικού και αξιόπιστου κέντρου θεωρητικών μαρξιστικών ερευνών.
Σύνδεση της προγραμματικής δουλειάς με την μαρξιστική επανίδρυση. Διάλογος δημιουργικός και ανασύνθεση ανάμεσα στα διακριτά ρεύματα του μαρξισμού/κομμουνισμού, απόρριψη των προβλημάτων τους και σύνθεση των θετικών τους συνεισφορών (στα πλαίσια αυτά, προσωπικά προτίθεμαι να δημοσιεύσω στο άμεσο μέλλον μια σειρά από κριτικά άρθρα και σημειώματα για τα βασικά ρεύματα, που θα βοηθούν στον διάλογο). Σκέψη σε βάθος για τον μαρξισμό και τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό του 21ου αιώνα, αξιοποιώντας σημαντικά διεθνή παραδείγματα όπως ο Μπενσαίντ, ο Λινέρα, ο Μπαντιού κ.α. Έχουμε μια εξαιρετική ευκαιρία να ανοίξουμε μια τέτοια μακροχρόνια συζήτηση, εμείς πρώτοι/ες σε όλη την Ευρώπη. Αυτό το καθήκον δεν είναι έργο μιας «λέσχης διανοουμένων», όπως περιφρονητικά λένε κάποιοι σχολιάζοντάς το, αλλά μιας μαχόμενης σύγχρονης Αριστεράς.
Αν μιλήσεις στο Λαφαζάνη, το Στρατούλη ή την Κωνσταντοπούλου για "αυτο-οργανωμένες οριζόντιες θεσμίσεις" θα νομίζουν ότι μιλάς ξένη γλώσσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜνήμων
Αναδημοσίευση και του σχετικού σχολίου:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σ. Μπελαντή, πολύ στο μαλακό τα σχετικά με την αριστ. πλατφ. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη αυτογνωσία, γιατί αλλιώς θα είναι μια από τα ίδια. Αξίζει σεβασμός και έπαινος γιατί έφερε το αντιΕΕκλπ ρεύμα που υπήρχε βέβαια σε όλη την άλλη αριστερά και το έθεσε και μέσα στο κόμμα του Μάαστριχ; Ενάξει, να το δεχθούμε. Αξίζει τιμή για το όχι; σίγουρα. Αλλά όταν επί χρόνια οι ευρωλιγούρηδες έλυναν κι έδεναν και ο βοναπαρτισμός ήταν αναντίστρεπτος, και μας έφερναν σε προδιαγεγραμένο αδιέξοδο, δεν όφειλε να κάνει επεξεργασίες και πρωτοβουλίες απεγκλωβισμού, δλδ, πραγματικού υποκειμένου;. Ούτε καν όταν συμμετείχε στην αφαίμαξη των ταμείων με τις ΠΝΠ και μέχρι το τέλος διαβεβαίωνε ότι ο Σύριζα δεν θα...; Και τότε απλώς έπρεπε να φύγει λίγες μέρες πριν, και μόνο έφταιγε ένας εσφαλμένος κομματικός πατριωτισμός;. Νομίζω πως ξέρεις πως είναι πολλά παραπάνω από αυτά. Χρειάζεται περισσότερη τόλμη. Χρειαζόταν και δεν την είχαμε και χάσαμε. Χρειάζεται και τώρα, γιατί έτσι πως φαίνεται να πάμε, θα ξαναχάσουμε.
Αν διαβάζεις τα σχόλια, πες κάτι. Αν δεν τα διαβάζεις, προς τι αυτά τα περί αντιεξουσίας; Δεν χρειαζόμαστε τέτοια, αλλά συγκροτημένη συλλογική λειτουργία, με ισοτιμία, χωρίς φίρμες - και κυρίως στην πράξη. Ποια είναι η πράξη αν αρθρογραφούμε οι ίδιοι και ίδιοι και δεν απαντούμε; Τέλος, γιατί θα πρέπει να βάλω μέσο για να γράψω ως κοινός θνητός ένα άρθρο; Απλά πράματα."
και συνεχίζω
Δεν είναι βέβαια μόνο για να κάνει κανείς κριτική, χρειάζεται να έχει και συγκεκριμένη πρόταση για το πως θα γίνει η συγκρότηση. Μια τέτοια πρόταση 3,5 + 2 σελίδων έχω έτοιμη για εισήγηση. Το θέμα είναι πως συνεχίζεται η πλήρης απουσία σοβαρού κ συλλογικού διαλόγου και η παραγοντική χρήση των μέσων, όπου πρέπει να βάλεις μέσο για να δημοσιεύσεις. Εισήγηση στην τοπική θάβεται, χωρίς πανελλαδικό ισότιμο διάλογο. Αλλά και να δημοσιεύσεις εισήγηση, τελικά δεν μετράει τι ακριβώς λες και πόσο σοβαρό είναι αυτό που λες, αλλά το ποιός είσαι και τι συσχετισμό έχεις πίσω σου. Πρέπει να μπεις στα γνωστά κόλπα, για να ακουστείς πραγματικά, αλλά τότε χάνεις το νόημά του. Με αυτά και μ αυτά, δεν βλέπω χαϊρια.
Δεν θα ήταν χρήσιμο να οργανώσουμε πρώτα καμιά απεργία και καμιά διαδήλωση για όλα τα μέτρα που εφαρμόζονται ένα-ένα; Σε λίγες μέρες θα κατατεθεί προϋπολογισμός... Τι έγινε το σύνθημα της ΛΑΕ "Να ακυρώσουμε τα μνημόνια"; Μόνο μέσα από τη βουλή ακυρώνονται; Ας θυμηθούμε και τους Σαμαροβενιζέλους τι είχαν να αντιμετωπίσουν στους δρόμους κάθε μέρα. Ετούτοι εδώ θα τα περάσουν "αβρόχοις ποσίν";
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό είναι να οργανωθούν απεργίες και διαδηλώσεις για τα μέτρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μάλιστα αυτές ενταχθούν στις γνωστές κατσαρολομαχίες του ΚΚΕ,τότε το αποτέλεσμα είναι προδιαγραμμένο.
Aν καποιος πιστεύει σε συνθήματα όπως "να ακυρώσουμε τα μνημόνια", ας ετοιμάζεται να ακούσει και το χαρακτηρισμό "παρακαταθήκη" για τον επόμενο "αγώνα" που θα κλείσει.Τέλος πάντων, και αυτές οι εκλογές έδειξαν πως το πρόβλημα δεν είναι θέμα καλής ("συνεπούς") πραμάτειας του μαγαζιού ("αντιευρώ"), ούτε όμως θέμα κατάργησης των "μεσαζόντων".
ΑπάντησηΔιαγραφή