Ευεργέτες ή σύγχρονοι τσιφλικάδες

Η περίπτωση του «Κόστα Ναβαρίνο» της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία: η τεράστια συγκέντρωση γης και η προσέλκυση υψηλού τουρισμού μέσα σε γυαλιστερό πακέτο δημοφιλίας και κοινωνικής προσφοράς. Ερωτήματα για το μέλλον της επένδυσης από τους ζημιογόνους ισολογισμούς.

η συνέχεια εδώ: Αποστολή στη Μεσσηνία

Με τον ύμνο του ΕΑΜ η παρέλαση στο Χαλάνδρι...

Όλη η Ευρώπη γιορτάζει την απελευθέρωση από τους Ναζί στις 9 Μαΐου, ηµεροµηνία που το ελληνικό κράτος συστηµατικά αγνοεί. Είναι το μοναδικό κράτος που έχει βάλει στη θέσης μια άλλη εορτή που αντιστοιχεί στην ημέρα κήρυξης του πολέμου! Συνήθως ως εθνικές εορτές ανακηρύσσονται οι ημέρες της νίκης, δηλαδή της απελευθέρωσης. Η Γαλλία έχει ως εθνική εορτή την 14η Ιουλίου την κατάληψη της Βαστίλης . ΟΙ ΗΠΑ την 4η Ιουλίου είναι η μέρα της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, κλπ, κλπ... Η καθιέρωσή της 28ης Οκτωβρίου έγινε στην χώρα μας από το μετεμφυλιακό κράτος για να γιορτάζουμε το “ΟΧΙ” του Μεταξά και όχι τον αγώνα και την αντίσταση του ελληνικού λαού. 

Η κοινωνία χρειάζεται μια παύση πληρωμών

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Σπύρου Λαπατσιώρα

Το χρέος είναι «βιώσιμο» όταν μπορεί να πληρώνεται και αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι μπορεί να πληρώνεται. Η συσχέτιση του χρέους με το ΑΕΠ δεν αποτελεί σαφές κριτήριο «βιωσιμότητας». Η Ισπανία βρέθηκε, προ της χρεοκοπίας το 2011, με δημόσιο χρέος κάτω του 40% επί του ΑΕΠ το 2008, ενώ το αξιόχρεο της Ιαπωνίας (με πάνω από 200% χρέος επί του ΑΕΠ) δεν αμφισβητήθηκε. Μπορεί να κριθεί πιο βάσιμα η «βιωσιμότητα» ενός χρέους, αν εξεταστεί τι πρέπει να πληρώνεται σε σχέση με τα διαθέσιμα χρήματα (τα οποία προέρχονται από έσοδα και δάνεια) κατ’ έτος.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «μη βιώσιμο». Τα χρεολύσια των επόμενων ετών δεν μπορούν, οικονομικά και πολιτικά, να καλυφθούν από τα δημόσια έσοδα. Πηγή πληρωμών θα είναι ο δανεισμός, είτε από διακρατικό θεσμό είτε από την αγορά χρήματος είτε από την ΕΚΤ. Η πρώτη επιλογή δεν είναι πολιτικά εφικτή (στην κλίμακα που απαιτείται) και η τρίτη θεσμικά. Προϋποθέσεις για τον δανεισμό από τις αγορές είναι ένας ορίζοντας «βιώσιμης» ανάκαμψης της οικονομίας και η σημαντική μείωση του «πολιτικού κινδύνου», οι οποίες δεν παρέχονται από την τρέχουσα οικονομική πολιτική. Αποτέλεσμα: η κοινή πεποίθηση ότι το χρέος «δεν θα μπορεί να πληρώνεται», χωρίς εξωτερικές εγγυήσεις πληρωμής. Το ύψος του χρέους επίσης συμβάλλει στον χαρακτηρισμό του ως μη «βιώσιμου», εφόσον με αρκετά αισιόδοξες υποθέσεις θα διατηρείται σε υψηλότατα επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Καμαρωτά περνάνε τα σχολεία μας...

Πριν μια δεκαετία: 

Μαθητικές παρελάσεις

Πριν λίγα χρόνια, κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν την κατάργησή τους:

Την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ

και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να την ζητάνε:

Να καταργηθούν οι παρελάσεις

Όμως κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαφορετική άποψη και συνεχίζουν να έχουν:

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: «ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ»!

Kάτι ψιλοπράγματα προσπάθησε να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να τις καταργήσει:

Θα βάλει κάποιος τέλος στο αίσχος των μαθητικών παρελάσεων;

Την κατάργηση ζητάει ακόμα και ο Μπουτάρης:

Κατάργηση παρελάσεων: αν όχι τώρα, πότε;

Άλλη μια "μεταγραφική επιτυχία" του ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτό που δεν ξέραμε και το μάθαμε σήμερα από δημοσίευμα Κυριακάτικης εφημερίδας –της Realnews- είναι ότι έγινε επίσημη «μεταγραφή» και εδώ και μερικές βδομάδες αποτελεί έναν από τους συμβούλους του Αλέξη Τσίπρα για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όπως μάλιστα σημειώνει το δημοσίευμα ο Γ. Ρουμπάτης συμμετέχει σε κλειστές συσκέψεις αλλά και σε «ειδικές αποστολές» της ηγεσίας της Κουμουνδούρου προς πρεσβείες στην Αθήνα ή και σε ξένες χώρες!

(από το “ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ”)

Όμως το θέμα δεν είναι νέο. Πριν από τις εκλογές του Μάη, το "Βήμα της Κυριακής" (και συγκεκριμένα, η στήλη "Βηματοδότης") απέδωσε έμμισθο ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ στον δημοσιογράφο Γιάννη Ρουμπάτη. Όπως πληροφορηθήκαμε τότε από τις στήλες της αυγής ( “Η απάντηση του Γιάννη Ρουμπάτη”):

Η ιδέα του κομμουνισμού και ο άλλος κόσμος, ο εφικτός...

Σας προτείνουμε να διαβάσετε δυο κείμενα που έχουν γενικότερο ενδιαφέρον για τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται εντός του χώρου της Αριστεράς:

Το ένα να κείμενο είναι των Χρήστου Λάσκου και Ευκλείδη Τσακαλώτου:

Κομμουνισμός, που σημαίνει μετάβαση

και το άλλο είναι μια κριτική των Δημήτρη Δημητούλη και Παναγιώτη Φραντζή:

Αγνώριστος κομουνισμός. Πώς τον βλέπουν οι ευρωκομουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ

το δικό μας σχόλιο:

Άρχισαν τα…όργανα στην παράταξη της Ρένας Δούρου

Μέλη της παράταξης της νέας περιφεριάρχη απείλησαν να καταψηφίσουν τον τροποποιημένο προϋπολογισμό της περιφέρειας που κατατέθηκε προς ψήφιση. Κάμφθηκαν όμως οι ενδοπαραταξιακές αντιρρήσεις και τον προϋπολογισμό υπερψήφισε η παράταξη του πρώην περιφερειάρχη κ. Γιάννη Σγουρού, ο κ. Πέτρος Μαντούβαλος και ο κ. Αντώνης Γάκης από το οικολογικό σχήμα. Καταψήφισε η παράταξη του κ. Γιώργου Κουμουτσάκου, η Λαϊκή Συσπείρωση (στηρίζεται από το ΚΚΕ) και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ «παρούσα» ψήφισε η κυρία Μαρία Γιαννακάκη (ΔΗΜΑΡ).

Παραθέτουμε τρία ενημερωτικά κείμενα σχετικά με την ψήφιση του προϋπολογισμού της περιφέρειας Αττικής:

Ισχυρό ράπισμα στις αυταπάτες της Κουμουνδούρου τα αποτελέσματα της ΚΕΔΕ

Πρώτη δύναμη στις εκλογές στην Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) που διεξήχθησαν σήμερα στην Αθήνα για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου αναδείχτηκε το «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» με επικεφαλής τον δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη, κερδίζοντας 16 στις 31 έδρες και άρα την πλήρη αυτοδυναμία.

Ειδικότερα σε σύνολο 487 ψηφισάντων: έγκυρα: 484, λευκά:3. ΄Ελαβαν:

Η αποκέντρωση: μια κρατική υπόθεση

 
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντανιέλ Μπελ έχει εδώ και καιρό εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η αποκέντρωση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων του κράτους είναι όχι μόνο ευκταία αλλά και απόλυτα απαραίτητη:

«Το κράτος είναι πολύ μεγάλο για να επιλύσει τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρό για να επιλύσει τα μεγάλα».

Ο 4ος “πυλώνας” του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης” του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρεται στον “θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος” και σαν πρώτο στόχο έχει την “περιφερειακή συγκρότηση του κράτους”. Δεν πρόκειται για μια καινούργια ιδέα, αλλά για παλιά που ήδη εφαρμόζεται σε πολλά καπιταλιστικά κράτη.

Θα σταθούμε στο παράδειγμα της Γαλλίας όπου έγινε πράξη στις αρχές της δεκαετίας του 80 και θα αφήνουμε στους αναγνώστες μας να κάνουν τις συγκρίσεις να να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Εκείνοι την περίοδο οι πλέον φωτισμένοι εκπρόσωποι της γαλλικής αστικής τάξης, κάτω από το βάρος της της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που ξέσπασε στο τέλος της δεκαετίας του '60, δεν παραγνώριζαν πλέον τον κίνδυνο που διέτρεχε η ταξική κυριαρχία από τη διατήρηση ενός υπερβατικού συγκεντρωτικού κράτους. Η παντοδυναμία αυτού του κράτους είχε τελικά αποκαλυφθεί ως αδυναμία.

Για την ενότητα της κινηματικής αριστεράς: Το υπόδειγμα της ΕΜΔΥΔΑΣ

(ένα σχόλιο με αφορμή τα“Αποτελέσματα εκλογών ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής 2014”)

Επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί ότι η ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί να οικοδομηθεί σήμερα στην βάση ενός “κυβερνητικού προγράμματος”, αλλά μέσα από την συμπόρευση στο κίνημα. Δεν αναφερόμαστε στις ευκαιριακές συμπορεύσεις, που έτσι κι' αλλιώς συμβαίνουν συγκυριακά μπροστά σε συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά σε μια σταθερά οργανωμένη δράση μέσα από κοινά συλλογικά πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα που λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στους χώρους που είναι υπαρκτές οι κοινωνικές αντιστάσεις. Δυστυχώς αυτή η λογική δεν είναι η κυρίαρχη στους χώρους της Αριστεράς. Όμως υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, που δείχνουν τον δρόμο...