Αναρτήσεις
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντανιέλ Μπελ έχει εδώ και καιρό εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η αποκέντρωση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων του κράτους είναι όχι μόνο ευκταία αλλά και απόλυτα απαραίτητη:
«Το κράτος είναι πολύ μεγάλο για να επιλύσει τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρό για να επιλύσει τα μεγάλα».
Ο 4ος “πυλώνας” του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης” του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρεται στον “θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος” και σαν πρώτο στόχο έχει την “περιφερειακή συγκρότηση του κράτους”. Δεν πρόκειται για μια καινούργια ιδέα, αλλά για παλιά που ήδη εφαρμόζεται σε πολλά καπιταλιστικά κράτη.
Θα σταθούμε στο παράδειγμα της Γαλλίας όπου έγινε πράξη στις αρχές της δεκαετίας του 80 και θα αφήνουμε στους αναγνώστες μας να κάνουν τις συγκρίσεις να να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Εκείνοι την περίοδο οι πλέον φωτισμένοι εκπρόσωποι της γαλλικής αστικής τάξης, κάτω από το βάρος της της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που ξέσπασε στο τέλος της δεκαετίας του '60, δεν παραγνώριζαν πλέον τον κίνδυνο που διέτρεχε η ταξική κυριαρχία από τη διατήρηση ενός υπερβατικού συγκεντρωτικού κράτους. Η παντοδυναμία αυτού του κράτους είχε τελικά αποκαλυφθεί ως αδυναμία.
Μετά τον “Μάη του 68”, μόλις αποκαταστάθηκε η τάξη, η Δεξιά προσχώρησε χωρίς χρονοτριβή στη θεσμική μεταρρύθμιση με υποτιθέμενο στόχο τον «εκδημοκρατισμό» της κυβερνητικής δομής της Γαλλίας, μεταβιβάζοντας στις εκλεγμένες τοπικές βαθμίδες διοίκησης αρμοδιότητες που έως τότε ανήκαν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των υψηλών κλιμακίων της κρατικής πυραμίδας.
Παρ' όλα αυτά, η αίσια ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος χρειάστηκε να αναμένει την έλευση της Αριστεράς στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αλλά ο στόχος παρέμεινε ο ίδιος, μια συνέχεια που συμβολικά εκφράστηκε με την παραμονή του ίδιου ανθρώπου, του Πιέρ Ρισάρ, στη θέση κλειδί του Γενικού Διευθυντή των Τοπικών Ενώσεων στο Υπουργείο Εσωτερικών από το 1978 έως το 1982.
Αναλυτικά γι' αυτό το θέμα, σε ένα κείμενο εκείνης της εποχής του JeanPierre Garnier:
Θα σταθούμε στο παράδειγμα της Γαλλίας όπου έγινε πράξη στις αρχές της δεκαετίας του 80 και θα αφήνουμε στους αναγνώστες μας να κάνουν τις συγκρίσεις να να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Εκείνοι την περίοδο οι πλέον φωτισμένοι εκπρόσωποι της γαλλικής αστικής τάξης, κάτω από το βάρος της της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που ξέσπασε στο τέλος της δεκαετίας του '60, δεν παραγνώριζαν πλέον τον κίνδυνο που διέτρεχε η ταξική κυριαρχία από τη διατήρηση ενός υπερβατικού συγκεντρωτικού κράτους. Η παντοδυναμία αυτού του κράτους είχε τελικά αποκαλυφθεί ως αδυναμία.
Μετά τον “Μάη του 68”, μόλις αποκαταστάθηκε η τάξη, η Δεξιά προσχώρησε χωρίς χρονοτριβή στη θεσμική μεταρρύθμιση με υποτιθέμενο στόχο τον «εκδημοκρατισμό» της κυβερνητικής δομής της Γαλλίας, μεταβιβάζοντας στις εκλεγμένες τοπικές βαθμίδες διοίκησης αρμοδιότητες που έως τότε ανήκαν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των υψηλών κλιμακίων της κρατικής πυραμίδας.
Παρ' όλα αυτά, η αίσια ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος χρειάστηκε να αναμένει την έλευση της Αριστεράς στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αλλά ο στόχος παρέμεινε ο ίδιος, μια συνέχεια που συμβολικά εκφράστηκε με την παραμονή του ίδιου ανθρώπου, του Πιέρ Ρισάρ, στη θέση κλειδί του Γενικού Διευθυντή των Τοπικών Ενώσεων στο Υπουργείο Εσωτερικών από το 1978 έως το 1982.
Αναλυτικά γι' αυτό το θέμα, σε ένα κείμενο εκείνης της εποχής του JeanPierre Garnier:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου