Αναρτήσεις
Πρώτη δύναμη στις εκλογές στην Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) που διεξήχθησαν σήμερα στην Αθήνα για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου αναδείχτηκε το «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» με επικεφαλής τον δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη, κερδίζοντας 16 στις 31 έδρες και άρα την πλήρη αυτοδυναμία.
Ειδικότερα σε σύνολο 487 ψηφισάντων: έγκυρα: 484, λευκά:3. ΄Ελαβαν:
«Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» με επικεφαλής το δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη, που πρόσκειται στη ΝΔ: 251 ψήφοι και 16 έδρες.
«Αυτοδιοικητικό Κίνημα» με επικεφαλής το δήμαρχο Αμφιλοχίας Απόστολο Κοιμήση, που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ: 124 ψήφοι και 8 έδρες.
«Νέα Αυτοδιοίκηση» με επικεφαλής το δήμαρχο Αγ. Ιωάννη Ρέντη - Νίκαιας Γιώργο Ιωακειμίδη: 51 ψήφοι και 3 έδρες.
«Ριζοσπαστική Αυτοδιοικητική Πρωτοβουλία» με επικεφαλής το δήμαρχο Αιγάλεω Δημήτρη Μπίρμπα, που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ: 47 ψήφοι και 3 έδρες.
«Λαϊκή Συσπείρωση» με επικεφαλής τη δημοτική σύμβουλο Πειραιά Ελπίδα Παντελάκη, που πρόσκειται στο ΚΚΕ: 11 ψήφοι και καμία έδρα.
Την 31η έδρα καταλαμβάνει αυτοδίκαια ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης.
Πριν από τις εκλογές του Μάη είχαμε αναφερθεί επανειλημμένα για τα λάθη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και από τον Αύγουστο είχαμε επισημάνει τις αυταπάτες του τμήματος της Αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ που τις συμμερίζεται το προεδρικό περιβάλλον για της εκλογές στην ΚΕΔΕ, εδώ: Τα πήλινα πόδια του ΣΥΝασπισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς αρχίζουν να ραγίζουν...
Ακόμα και μέχρι χθες δήλωναν:
Αναμένουμε λοιπόν να δούμε πως θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα και τι εξηγήσεις θα δώσουν...
Μεγάλη ανατροπή του "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ":
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση και οι πυλώνες της δημοκρατίας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Συνδικαλιστικό κίνημα θα το έχει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ!
Χθες το left.gr έγραφε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στόχος, η ανατροπή του μνημονιακού μπλοκ στην ΚΕΔΕ"
Τι γράφει σήμερα, γιαυτό το θέμα;
η απάντηση:
Ανατροπή σκηνικού στους εφοριακούς: Στην πρώτη θέση με 28,46% το το Μέτωπο Ανατροπής (ΑΣΚΙ Εφοριακών - Συσπείρωση Ανεξάρτητων)
Μια ματιά και εδώ, τι γράφαμε πριν 10 μέρες:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα! Έχασε ο Βενιζένος την εκλογική του βάση και ο Πουλάκης την "ηγεμονία" στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης...
Τι τραγουδάει ο Κ. Πουλάκης μετά τα εκλογές στην ΚΕΔΕ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσευχή της παρθένου
Κ. Πουλάκης δυο μέρες πριν τις εκλογές (Αυγή 21.10.2014 ) τραγούδαγε:
Διαγραφήη Ριζοσπαστική Αυτοδιοικητική Πρωτοβουλία "έχει πολλαπλάσια ισχύ, για να αυξήσει τις δυνάμεις της και να δημιουργήσει ρήγματα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και να συσπειρώσει στη βάση ενός εναλλακτικού αυτοδιοικητικού σχεδίου μεγάλο μέρος των δυνάμεων που παραμένουν εκτός των δυο κυβερνητικών μπλοκ".
Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ: Εγκλωβισμένη στο χρηματιστήριο των δημοσκοπήσεων και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζεστε που θα βρεθούν οι "μετοχές" της, αν η κυβέρνηση συγκεντρώσει 180 βουλευτές για την εκλογή του προέδρου;
Μια κριτική από την θέση της "ανάγκης ενός μεταβατικού προγράμματος":
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγνώριστος κομουνισμός. Πώς τον βλέπουν οι ευρωκομουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ
Όμως, και αυτοί που είναι πιστοί σε αυτή την θέση και έχουν συντάξει τα δικά τους "μεταβατικά προγράμματα" την είδαμε την κατάντια τους. Μήπως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα;
Διχασμένος ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές για την ΠΕΔ Κρήτης
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει αποτυχία, ράπισμα κλπ στην πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που υπάρχει είναι το σενάριο της "συναίνεσης" του κράτους που "έχει συνέχεια", των "πλατιών συμμαχιών" που και καλά πατάνε στο κοινωνικό και τελικά έχεις τα διάφορα πασοκοειδή, δημαροειδή ή ακροδεξιούς τύπου ΑΝΕΛ κλπ.
και όλα αυτά τελικά να καταλήγουν σε μια σοσιαλφιλελευθερη διαχείριση, ίσως και ουτοπία, γιατί ο αστισμός μπορεί και να επιλέξει την αντεπίθεση, την παραδειγματική ήττα της αριστεράς κλπ.
Στην Κύπρο αυτό επέλεξε.
Και παλαιότερα στην Ιταλία (πηγή των βασικών στρατηγικών παραδοχών του ΣΥΡΙΖΑ, από την σκοπιά πάντως της τραγωδίας και όχι του αγώνα, των πρωτοπόρων εργατικών και νεολαιίστικων ρευμάτων, των επαναστατικών κομμουνιστικών τάσεων) αυτό είχε επιλέξει. Χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια μέχρι το 98 για να αποδεχτεί ο αστισμός κάποια μετεξέλιξη του ΙΚΚ σαν αστικό κόμμα.
Εν ολίγοις δεν υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα σε μια στρατηγική "δημοκρατικού δρόμου" και στα ανύπαρκτα κοινωνικά ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ απλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία στρατηγική δημοκρατικού δρόμου (που έχει και διάφορες αντιφάσεις, αλλά δεν είναι της παρούσης) έχει μια στρατηγική τύπου Ρέντσι. Ο οποίος όμως έχει την αστική τάξη μαζί του, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι, εδώ είναι λάθος και η ανάλυση του ΚΚΕ.
Πραγματικά δηλ είναι δύσκολο κανείς να πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε κάτι καλύτερο, από όλη την συγκρότηση των ψηφοδελτίων απέναντι στην στήριξη ή συγκρότηση ζωντανών σχημάτων κλπ.
Νταξ μια εικόνα καλύτερη από το 90-10, την ήθελε, και ήλπιζε να την πετύχει, αλλά μέχρι εκεί. Το πολύ πολύ την ικανότητα να συγκροτείται μια κεντροαριστερή εκσυγχρονιστική πλειοψηφια απέναντι στην δεξιά.
Με όρους πολιτικής διαχείρισης δηλ υπάρχει ήττα. Με όρους στρατηγικής υπάρχει απόλυτη επιτυχία.
"κάποιος σύντροφος"
Γράφεις: “ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία στρατηγική δημοκρατικού δρόμου (που έχει και διάφορες αντιφάσεις, αλλά δεν είναι της παρούσης) έχει μια στρατηγική τύπου Ρέντσι. Ο οποίος όμως έχει την αστική τάξη μαζί του, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι, εδώ είναι λάθος και η ανάλυση του ΚΚΕ”.
ΔιαγραφήΑυτό είναι μια θέση θεωρητικά λαθεμένη, αλλά πολιτικά σωστή: Δίνει “άλλοθι” σε διάφορους αριστερούς να έχουν μια τελικά μια “κριτική στήριξη” του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να θίγεται η αριστεροσύνη τους. Το θεωρητικό λάθος οφείλεται στο γεγονός ότι παραβλέπει, (θα τα πω σχηματικά, άρα με όλα τα λάθη και τις παρερμηνείες που έχουν οι απλουστεύσεις) το κυρίαρχο ρόλο του κράτους ως βασικού εκπροσώπου των συμφερόντων του κεφάλαιου και του βασικού εγγυητή των όρων αναπαραγωγής του. Επίσης η αστική τάξη δεν είναι το άθροισμα των καπιταλιστών, οι οποίοι χωρίς το κράτος δεν θα μπορούσαν να επιλύσουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις ούτε μια μέρα. (εξάλλου στη χώρα μας κάποιες μερίδες καπιταλιστών έχουν δείξει την στήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ).
Το βασικό πρόβλημα της συγκυρίας δεν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απέναντί του την αστική τάξη, αλλά ότι ολόκληρη η Αριστερά έχει απέναντί της το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, επειδή σήμερα έχει την ηγεμονία ο νεοφιλελευθερισμός. Μερικοί ονειρεύονται ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση σημαίνει ότι ανοίγει τον δρόμο για “μεταβατικές καταστάσεις” και ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της επανάστασης, γιαυτό συζητάνε για την ανάγκη “μεταβατικών προγραμμάτων” και άλλα παρόμοια. Είναι μακρυά νυχτωμένοι!
Καμία κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει με τον “λαϊκό παράγοντα” χωρίς ο λαϊκός παράγοντας να έχει συγκροτηθεί ως “κοινωνική δύναμη” και να παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις. Ο λαϊκός παράγοντας σήμερα είναι στην άκρη και απλώς ρίχνει τα ζάρια του στις εκλογές που θα έρθουν. Και εδώ ακριβώς υπάρχει η χρεοκοπία του “δημοκρατικού δρόμου” όπως αυτός διατυπώνεται στα ντοκουμέντα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν εξαρτώνται κυρίως από την στήριξη της “αστικής τάξης” αλλά από τις σχέσεις του με την κρατική εξουσία και κατά πόσο μπορεί να την ελέγξει. Η σύγχρονη Ρωσία του Πούτιν είναι ένα καλό παράδειγμα για μελέτη για τις σχέσεις κράτους – αστικής τάξης και ποιός είναι τελικά εκείνος που βάζει τους κανόνες και διαμορφώνει πολιτικές του κεφαλαίου.
Δεν ξέρω σε τι απαντάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν λέω ότι δεν έχει την αστική τάξη, εννοώ την συνισταμένη, όπως εκφράζεται από το κράτος, και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, κυρίαρχα τα ΜΜΕ.
Με αυτή την έννοια αυτό που λέει πχ ο Πρετεντέρης είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό από αυτό που λέει ο ΣΕΒ, και το ΚΚΕ έχει άδικο.
Άλλωστε λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την αστική τάξη μαζί του, δεν λέω ότι δεν έχει καμία μερίδα της αστικής τάξης μαζί του.
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω σε τι μου απαντάς, είναι σαν να κατάλαβες ότι λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει ακόμα περισσότερη υποστήριξη από την αστική τάξη ή μερίδες της, ενώ λέω το αντίθετο ακριβώς.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι όντως κυρίαρχος και ηγεμονικός, δυστυχώς και εντός ΣΥΡΙΖΑ όμως με τις θεωρίες των ισοσκελισμένων προυπολογισμών, του μονοδρόμου της παροχής ρευστότητας από μια ιδιωτική ευρωπαϊκή τράπεζα και του κλειδώματος της ένταξης της κοινωνικής παραγωγής στον διεθνή καταμερισμό με τον τρόπο που το ευρώ προσδιορίζει, και τις συνέπειες του, την αποδοχή των "δανειστών μας", την αποδοχή του πεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (του νεοφιλελευθερισμού στην πράξη δηλ) σαν ουδέτερο κλπ.
Έτσι έχεις έναν ΣΥΡΙΖΑ που λέει θα βάλει πάτο στο βαρέλι, που βγάζει σχέδια για την ΕΡΤ που ενσωματώνουν μεγάλο μέρος της λογικής της "εξυγίανσης" που οδήγησε στο πραξικόπημα κλπ.
Τώρα αν θα πάνε να του παρέχουν κριτική στήριξη από τα αριστερά, ούτε με νοιάζει, ούτε με αφορά, και άσε να προκηρυχτούν εκλογές και τα συζητάμε.
"κάποιος σύντροφος"
Ισως να δημιουργούνται παρανοήσεις, όχι τόσο από τις συγκεκριμένες παρατήρήσεις σε επιμέρους ζητήματα (στα οποία μάλλον συμφωνούμε) αλλά από τον διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χώρο της πολιτικής και την σχέση της με την “ταξική πάλη”. Το βασικό ζήτημα για μια “αριστερή κυβέρνηση” είναι το κράτος και οι πολιτικές του και όχι το τι θέλει ή δεν θέλει συγκυριακά η αστική τάξη. (όχι βέβαια ότι αυτό είναι ασήμαντο ζήτημα...)
ΔιαγραφήΤο παράδειγμα που ανέφερα με την σύγχρονη Ρωσία του Πούτιν ακριβώς αυτό σε το ζήτημα ήθελε να επικεντρώσει και να δείξει ότι η κρατική εξουσία είναι πάνω από “αστική τάξη” όπως αυτή προσδιορίζεται με βάση τα “στενά της συμφέροντα” που προσδιορίζονται στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης συγκυρίας. Η μετάβαση σήμερα της Ρωσίας σε ένα μοντέλο ισχυρού “κρατικού καπιταλισμού” δεν γίνεται με την συναίνεση των Ρώσων “ολιγαρχών” που ξεπήδησαν μετά την πτώση του υπαρκτού κομμουνισμού, δηλαδή με την “συναίνεση” και την “στήριξη” της αστικής τάξης. Το αντίθετο μάλιστα.
Ο Πούτιν έχει διαμορφώσει τους όρους της κοινωνικής συναίνεσης (σήμερα στην Ρωσία οι πιο μισητοί είναι ο Γκορμπατσόφ και ο Γέλτσιν, σε αντίθεση με τον “πατριώτη” Στάλιν) με τρόπο που του επιτρέπει να βάζει στους Ρώσους “ολιγάρχες” το δίλημμα: Η γίνεστε “πατριώτες” με τους όρους που ορίζω εγώ τον “πατριωτισμό”, είτε εξαφανίζεστε από την Ρωσία.
Η ανασυγκρότηση δηλαδή του σύγχρονου κράτους – έθνους της Ρωσίας είναι μια κοινωνική διαδικασία αναδιαμόρφωσης της “κεφαλαιακής σχέσης” κάτω από πολιτικούς όρους που θέτει η κρατική εξουσία και όχι βέβαια η ρώσικη αστική τάξη.
Προφανώς δεν είναι το καθοριστικό η πρόθεση των ολιγαρχών στην Ρωσία αλλά οι όροι αναπαραγωγής της κεφαλαιακής σχέσης, που τους εξασφαλίζει το κράτος. Είναι πάντως λάθος ότι οι ολιγάρχες δεν παρέχουν ούτε συναίνεση, μπορούμε να πούμε ότι δεν στρατεύονται ενεργά και με ενθουσιασμό, αλλά όχι ότι δεν συναινούν. Κεφάλαιο δεν είναι ούτε 200 οικογένειες, ούτε τα μονοπώλια, είναι σχέση και κοινωνική συμμαχία.
ΔιαγραφήΤώρα βέβαια αν το πας σε μια λογική πλήρους ταξικής αυτονομίας του κράτους δεν θα με βρεις σύμφωνο. Είναι οι γνωστές μετακομμουνιστικές λογικές άρνησης του ίδιου του κράτους σαν στρατηγικό πεδίο της ταξικής πάλης ("να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία"). Μια λογική ότι το κράτος κάνει τα δικά του, θα κάνουν και οι από κάτω τα δικά τους, και κάποτε τα δικά τους θα γίνουν περισσότερα, κεντρικότερα κλπ
"κάποιος σύντροφος"
1. Το πόσο συναινούν οι "ολιγάρχες" φάνηκε από πόσα κεφάλια πέσανε....
Διαγραφή2. Δεν αναφέρθηκα σε πλήρη αυτονομία του κράτους από την αστική τάξη, αλλά στις σχέσεις τους και στον ρόλο της "κρατικής εξουσίας" ως τον εγγυητή της κεφαλαιακής σχέσης και των όρων αναπαραγωγής της.
3. Προφανώς και το το κράτος είναι στρατηγικό πεδίο της ταξικής πάλης. Όμως, αν το "άλλο" δεν υπάρχει αυτόνομα συγκροτημένο εκτός κράτους, σε "αντιπολίτευση" με το κράτος, δεν μπορούν να ανατραπούν οι συσυσχετισμοί εντός τους κράτους. Το κράτος εκτός από "σχέση" δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρώτα απ' όλα είναι και "μηχανισμός"...
Απέναντι είναι η βασική απάντηση του Αλτουσέρ στον ευρωκομμουνισμό και ειδικά την αριστερή του εκδοχή, και τα διλήμματα μέσα/έξω, λίγο απ όλα, διαλεκτική σύνθεση κλπ.
ΔιαγραφήΑπέναντι σαν έξω, στρατηγικό και όχι τοπολογικό. Εγώ που είπα ότι αλλάζει ο συσχετισμός εντός ?
Κατάλαβες αργά κάποια πράγματα για το τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ μου φαίνεται και την βγαίνεις επί δικαίων και αδίκων από αριστερά. Δεν είναι ωραίο, και είναι και έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου αυτά που λες. Με αναγκάζεις να μιλήσω αλαζονικά.
Για Ρωσία.
Πόσα κεφάλια πέσανε, και άλλα που δεν πέσανε. Άλλο πράγμα διαμόρφωση πουτινικής κάστας ολιγαρχών (σε ένα πλαίσιο αυξημένου κρατικού ελέγχου αλλά όχι και ακριβώς κρατικού καπιταλισμού) και άλλο να πούμε ότι οι ολιγάρχες και ο Πούτιν καμία σχέση.
"κάποιος σύντροφος"
- Το ζήτημα δεν είναι αν έχει καταλάβει κάποιος μόνον τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να καταλάβει γενικά τι είναι σήμερα συνολικά η Αριστερά στη χώρας και ποιά τα όρια και οι αντιφάσεις της. Οι θεωρητικές αναλύσεις αν δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε πολιτικές πρακτικές που αλλάζουν τον κοινωνικό συσχετισμό, δεν έχουν καμία πολιτική αξία: Απ' αυτή την θέση,αν κρίνουμε τα "πολιτικά σχέδια" της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, εκτός από να περιφρουρούν κάποιες ιδεολογικές αξίες της παραδοσιακής Αριστεράς, είναι ανεπαρκή να αποκτήσουν ευρύτερη συναίνεση αλλά και να αντιμετωπίσουν την επίθεση του κεφάλαιου...
ΔιαγραφήΓια την Ρωσία, διαφωνούμε, αλλά δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε εδώ το θέμα μας. Κατά την γνώμη μου η διαφωνία εντοπίζεται στο πως αντιλαμβανόμαστε τον "ταξικό συνασπισμό εξουσίας" που εκφράζεται από τις κρατικές πολιτικές. Εσύ θεωρείς - να το πω σχηματικά - ότι στην Ρωσία γίνεται κάτω από την ηγεμονία μιας "πουτινικής κάστας ολιγαρχών". Πράγμα γενικά σωστό, αφού στα αστικά κράτη την ηγεμονία κατέχει η αστική τάξη. Αυτό που προσθέτω σε αυτή την θέση είναι ότι οι ανάγκες αναβάθμισης της θέσης του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, είναι η συνθήκη σήμερα που διαμορφώνει τον συνασπισμό εξουσίας στην Ρωσία και τροποποιούν τις διαμορφωμένες σχέσεις του Ρώσικου κεφάλαιου με τα ξένα κεφάλαια. Η πολιτική αυτή είναι κρατική και δεν προκύπτει από τα "στενά συμφέροντα" μιας μερίδας της αστικής τάξης της Ρωσίας.