Για την χρεοκοπία της Αργεντινής και τον ΣΥΡΙΖΑ

(7 Σεπτεμβρίου 2012)

Kώστας Λαπαβίτσας:  Η Αργεντινή σωστά χρεοκόπησε

Γιάνης Βαρουφάκης: Η Αργεντινή, τα αρπακτικά κι εμείς

Γ. Μηλιός: «Μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα μεγάλα τραπεζικά συμφέροντα, όταν στηριχθείς στο λαό και έχεις και την κρατική εξουσία»

Δραγασάκης Γιάννης: Μυωπικοί και ανεύθυνοι όσοι επιχαίρουν με τις εξελίξεις στην Αργεντινή


 
ΕΘΝΟΣ: ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

CAPITAL.GR: Το φλερτ Μηλιού με τη χρεοκοπία θορυβεί τον ΣΥΡΙΖΑ

Η επικαιρότητα της θεωρητικής σκέψης (και της αγωνιστικής δράσης) του Ζώρζ Λαμπικά

της Ελένης Πορτάλιου

Από τις εκδόσεις «Εκτός Γραμμής» κυκλοφορεί το βιβλίο του Ζώρζ Λαμπικά «Η βία; Ποιά βία;», σε μετάφραση Χρήστου Βαλλιάνου - Τάσου Μπέτζελου, και πρόλογο - επίμετρο Στάθη Κουβελάκη. Συγκεντρώνει ήδη μεγάλο ενδιαφέρον, όπως φάνηκε και από το πολυπληθές ακροατήριο που παρακολούθησε την πρώτη παρουσίαση (16/7). Ο Ζώρζ Λαμπικά, φιλόσοφος και πανεπιστημιακός καθηγητής, στρατευμένος κομμουνιστής, μέλος - με κριτική, αυτόνομη σκέψη και δράση - του ΚΚ Γαλλίας μέχρι το 1982, υποστήριξε θεωρητικά και υπηρέτησε έμπρακτα τη βαθειά πεποίθησή του ότι η επανάσταση αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για την ανάκτηση της ζωής και της ελευθερίας των κυριαρχούμενων τάξεων, για την απαλλαγή από τη βία και την οδύνη που γεννά ο βάρβαρος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός του 20ου και των αρχών του 21ου αι. 

Κρίση της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς στα πανεπιστήμια;

Αναδημοσίευση από το blog των "ενθεμάτων"

του Αλέξη Μπένου

Ο διάλογος που προκάλεσε το άρθο του Κώστα Γαβρόγλου «Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα πανεπιστήμια» («Ενθέματα» Αυγής, 20.7.2014) είναι όντως ζωτικής σημασίας, και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε που τον προκάλεσε, καθώς και τα «Ενθέματα» που τον φιλοξενούν.

Η σημερινή κατάσταση στα πανεπιστήμια, που έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη με τα –αναμενόμενα όμως–, αποτελέσματα των πρυτανικών εκλογών, προφανώς και αποτελεί σημαντικό σταθμό στην πορεία συντηρητικοποίησης της ακαδημαϊκής κοινότητας στη χώρα μας και, με την έννοια αυτή, και μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς. Είναι ίσως η πρώτη φορά από τη Χούντα μέχρι σήμερα, κατά την οποία, η ακαδημαϊκή κοινότητα, στην οποία συμπεριλαμβάνεται βεβαίως και το φοιτητικό κίνημα, έχει αποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό τις συλλογικές αναφορές, τα κοινά οράματα, τον προβληματισμό και την κινηματική ταυτότητα της και έχει παραδοθεί αμαχητί στις αξίες του εγωκεντρισμού και την προοπτική αποκλειστικά του ατομικού συμφέροντος.

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Ποιο ήταν το σημαντικότερο λάθος όλα αυτά τα χρόνια;

Με αφορμή το άρθρο της “αυγής”:Σε καλό κλίμα η πρώτη συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜ.ΑΡ.

Οι επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυσκολίες που συνάντησε, τα λάθη και οι αστοχίες έχουν την σφραγίδα του ΣΥΝ.

(Από την απόφαση του Διαρκούς Συνεδρίου του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, 10 Ιουλίου 2013)

Ακριβώς αυτή η διαπίστωση συνεχίζει να ισχύει και σήμερα. Η απόφαση της διάλυσης του ΣΥΝασπισμού είναι πιο υποκριτική πολιτική απόφαση στην ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας. Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο καινούργιο στοιχείο έφερε στην πολιτική είναι η αλλαγή στις τσόντες του ονόματός του: “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας” έγινε “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς”. Καμία αξιοσημείωτη τομή δεν υπήρξε η οποία να καταγράφεται τόσο στην απόφαση της διάλυσης του ΣΥΝ (δεν υπήρξε ούτε καν απολογισμός με μια στοιχειώδης πολιτική αποτίμηση της πορείας του) όσο και στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που καταγράφεται είναι η συνέχεια αυτής της πορείας. Αν λοιπόν θέλουμε να αντιληφθούμε στην μετεκλογική συγκυρία τα πραγματικά πλαίσια και όρια της σημερινής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να να προσεγγίσουμε μέσα από την ιστορικότητα του ΣΥΝ.

Ο ΣΥΝ ιστορικά ήταν και παραμένει ένα χρεοκοπημένο πολιτικό μόρφωμα. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως επιβεβαίωση των πολιτικών και προγραμματικών θέσεων του ΣΥΝ. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έρμαιο της στρατηγικής ήττας της πολιτικής του ΣΥΝ. Η επιμονή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει.Προς το παρόν σας παρουσιάζουμε ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα από την ομιλία στο 6ο συνέδριο του ΣΥΝ (Ιούνιος 2010) ενός εξέχοντος στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θέτει το ερώτημα “Ποιο ήταν όμως το σημαντικότερο λάθος όλα αυτά τα χρόνια;” και δίνει την δική του απάντηση:

ΣΥΡΙΖΑ: Απεταξάμην την προστασία δασών και δασικών εκτάσεων

Αναδημοσίευση από την "ΚΟΝΤΡΑ"

Ευάγγελος Αποστόλου (ΣΥΡΙΖΑ): Δεν συμφωνούμε –εγώ λέω ποια είναι η πραγματικότητα– ότι δασικού χαρακτήρα εδάφη είναι αυτά τα οποία στην αρχαιότερη βλαστική απεικόνιση, που στην προκειμένη περίπτωση σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας, του 1937, 1946, 1960. Εγώ λέω ότι, επειδή σε αυτή την πορεία κάπου όλοι πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις και όλοι πρέπει να το συζητήσουμε, να αφήσουμε όλα αυτά και να έρθουμε στο 1975. Είναι 30 χρόνια, βήμα μπροστά, αφήνουμε όλα πίσω και ερχόμαστε στο 1975. Να έρθουμε στο 1975 – 1976, όπου υπάρχει η αντίστοιχη βλαστική απεικόνιση μέσα από αεροφωτογραφίες; Αρα, δηλαδή, ό,τι έχει γίνει μετά το 1975 - 1976 δεν αλλάζει χαρακτήρα ή μορφή (…) Τέλος, θέλω να βάλω και μια άλλη παράμετρο που είναι πάρα πολύ σοβαρή, για να ξεφύγουμε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία αφήνει ένα παράθυρο πολεοδόμησης αυτών των εκτάσεων δασικού χαρακτήρα χρησιμοποιώντας την υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι και περιβαλλοντικό και οικονομικό. Αρα, λοιπόν, αν επεξηγήσουμε περισσότερο τι σημαίνει αυτό, θα πρέπει να δούμε την Τράπεζα Γης.

Για την Κύπρο ρε γαμώτο...

 
Ντου στην ενημέρωση:

Όταν οι υπογραφές έχουν μεγαλύτερη σημασιά από τις δηλώσεις:

Κοινή δήλωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ για την Κύπρο

Οι Ντάλτον ...επαναστάτες

Διαβάζοντας το κείμενο Ο πόλεμος των εντυπώσεων και οι διαφημιστές της φρίκης μας ήρθε στο νου η παρακατω ταινία του Λούκυ Λουκ:

Η ελπιδοφόρα ανασύνταξη του κινήματος και της Αριστεράς στην Ισπανία

Αναδημοσίευση από το dea.org.gr

Της Κατερίνα Σεργίδου

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την επιτυχία του σχήματος Podemos και για τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία. Σε πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια η ισπανική κοινωνία μοιάζει με την ελληνική, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του μνημονίου. Το κίνημα των αγανακτισμένων, οι τεράστιες διαδηλώσεις, τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς. Πολλοί σπεύδουν να συγκρίνουν το επίπεδο συνείδησης των δύο λαών. Αναρωτιούνται γιατί στην Ελλάδα σταμάτησαν να γίνονται τόσες πολλές διαδηλώσεις, γιατί δεν έχουμε κι εμείς έναν πολιτικό σχηματισμό σαν το Podemos, γιατι οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται όπως οι Ισπανοί.

Στην πραγματικότητα και τα δύο κινήματα στην Ελλάδα και την Ισπανία έχουν κάνει παρόμοια πράγματα, απλά σε διαφορετικό χρόνο. Ο ενθουσιασμός που συνοδεύει αυτή τη στιγμή το Podemos μοιάζει με το ρεύμα που απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Επομένως δεν έχουν τόσο νόημα οι ευθείες συγκρίσεις, ούτε το «να γίνουμε Ισπανία», γιατί κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαίτερες συνθήκες, όσο να δούμε τι έχουμε να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε από την ισπανική εμπειρία.

Όχι μέτωπο κομμάτων

μέτωπο φωτιάς...

Του Kώστα Λαπαβίτσα

Από τη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο ήταν να σχηματιστεί ένα μέτωπο που θα μπορούσε να τη λύσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δυστυχώς το μέτωπο δεν σχηματίστηκε και τα κόμματα εξουσίας – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την ευγενική συνδρομή της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ – κράτησαν τη χώρα στον καταστροφικό δρόμο των Μνημονίων. Παρά τα όσα λέγονται, η αποτυχία δεν οφείλεται στην θεσμική, πολιτική, ηθική και ψυχολογική φθορά της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Απεναντίας, το 2010-11 η κοινωνία έδειξε ότι έχει και τη διάθεση και τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα. Γέννησε κινήματα όπως το ‘Δεν πληρώνω’, στράφηκε με ενδιαφέρον προς νέες προσπάθειες όπως η ΕΛΕ, δημιούργησε μέγα πλήθος τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, απέρριψε θυμωμένα το παλιό πολιτικό προσωπικό και συνέτριψε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα προήλθε κυρίως από το πολιτικό σύστημα, η δομική ανεπάρκεια του οποίου φάνηκε στις αρχές του 2012 όταν τρία πράγματα ξεκαθαρίστηκαν. Πρώτον, ότι η κρίση ήταν βαθύτατη και οποιαδήποτε άλλη πορεία εκτός από τη μνημονιακή θα απαιτούσε βίαιη ρήξη με το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και πάνω απ’ όλα με την ΟΝΕ. Δεύτερον, ότι τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς που θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία για το σχηματισμό του μετώπου, στην πραγματικότητα έτρεμαν τη ρήξη και τις ευθύνες της. Τρίτον, ότι οι δυνάμεις που ήθελαν τη ρήξη ήταν αδοκίμαστες και συχνά έπασχαν από αθεράπευτο μικρομεγαλισμό.

Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος κερδισμένος των κοινωνικών αγώνων του 2010-11, είχε μετωπικά χαρακτηριστικά από καταβολής του και μιλούσε τη γλώσσα των κινημάτων και της οριζόντιας οργάνωσης. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι δεν ήταν πραγματικός μετωπικός σχηματισμός οργανικά δεμένος με τα λαϊκά στρώματα, αλλά ένα εκλογικό όχημα που αναπαρήγαγε ξεπερασμένες κομματικές και κοινοβουλευτικές πρακτικές. Δύσκολα θα γινόταν αλλιώς, αφού ο στόχος της ηγεσίας του ήταν η αποφυγή της ρήξης και η δημιουργία μια νέας Ευρώπης με την επιδιόρθωση των θεσμών της παλιάς.

Κόμματα, κοινωνικές τάξεις και συμμαχίες

Απόσπασμα από το κείμενο του ιού στην εφημερίδα των Συντακτών

Σαράντα χρόνια από τη Mεταπολίτευση
και η Αριστερά βρίσκεται και πάλι μπροστά
σε ιστορικά διλήμματα. Στο επίκεντρο
των κρίσιμων επιλογών της είναι το ζήτημα
των συμμαχιών. Το θέμα που είχε θέσει με
τη δική τουπολιτική οξύνοια ο Νίκος
Πουλαντζάς μεσούσης της δικτατορίας.

 ...Η αντικατάσταση του κλασικού δικομματισμού, που κυριάρχησε από την αρχή της μεταπολίτευσης, με αυτή τη νέα πραγματικότητα, η οποία δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί, επιτρέπει στους πολιτικούς αναλυτές να πλάθουν κάθε λογής σενάρια. Το γεγονός ότι η κρίση γέννησε νέου τύπου διαχωριστικές γραμμές στο εκλογικό σώμα (με πιο χαρακτηριστική εκείνη μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών») διευκολύνει αυτή τη σεναριολογία, αλλά ενισχύει και τις δυσκολίες των κομμάτων να επιλέξουν τους υποψήφιους εταίρους τους σε κυβερνητικά σχήματα.

Και είναι αλήθεια ότι οι ενδεχόμενες συνεργασίες-συμμαχίες υποκρύπτουν μεγάλες παγίδες για όσους ενδώσουν στον πειρασμό αλλά και για όσους επιλέξουν τον μοναχικό δρόμο. Πιο χαρακτηριστικό θύμα αυτής της αρνητικής εξέλιξης είναι βέβαια η ΔΗΜΑΡ, για την οποία κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν είναι η συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση που της στοίχισε περισσότερο ή η έξοδός της απ’ αυτήν. Μια άλλη συμμαχική επιλογή που στοίχισε ακριβά σε κόμμα ήταν η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου τον Νοέμβριο του 2011. Η ένταξή του σ’ αυτό το σχήμα και η αρχική υποστήριξη των πρώτων μνημονίων οδήγησε το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη στην εκλογική ήττα τον Μάιο του 2012, ενώ ταυτόχρονα ήταν αυτή ακριβώς η συμμαχία που άνοιξε τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή.

Εξίσου δραστικές συνέπειες είχε και για τον χώρο της «κεντροαριστεράς» η συμμαχία της με τη Δεξιά, από τη στιγμή που αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή, με ταυτόχρονη πλήρη υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Το αποτέλεσμα ήταν η κονιορτοποίηση του χώρου με δημιουργία προσωποπαγών σχημάτων, τα οποία επανασυγκολλώνται ή διασπώνται με κριτήρια απολύτως αδιαφανή και ευκαιριακά.

Δεν υπάρχει δηλαδή πολιτικό κόμμα που μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία να μην απασχολείται με τα μαθηματικά των συμμαχιών. Και κάθε σχετικός συνδυασμός είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Αλλά μεταξύ όλων των κομμάτων που διεκδικούν να ηγηθούν σε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα, εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο έχουν ακουστεί περίπου όλοι οι μετεκλογικοί συνδυασμοί, πιθανοί και απίθανοι. Από τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» με τη Νέα Δημοκρατία, μέχρι τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. κλπ. Για το πώς βλέπουν τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις προοπτικές των συμμαχιών του κόμματός τους φιλοξενούμε σήμερα τις θέσεις του Γιάννη Μηλιού και του Χριστόφορου Παπαδόπουλου. Είναι και οι δύο μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.