Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Άγγελου Τσέκερη

Υπάρχει σήμερα πολύ μεγάλη συζήτηση για το πού είναι ο κόσμος. Τι έχουν απογίνει οι Αγανακτισμένοι, το κίνημα των πλατειών, οι τεράστιες διαδηλώσεις των προηγούμενων χρόνων. Οι μνημονιακοί διαμορφωτές σκέψης, μάλιστα, που πριν από κάποιον καιρό έσκιζαν τα ρούχα τους για τη βία και την ανομία, τώρα έχουν βρει καινούργιο επιχείρημα. «Ορίστε, δεν κουνιέται φύλλο. Ο κόσμος έχει λογικευτεί, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Κάποιοι μάλιστα ανακαλύπτουν σε αυτή την ησυχία και σημάδια ότι η οικονομική κατάσταση βελτιώνεται.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν βελτιώνεται. Οι πολίτες στην μεγάλη πλειονότητά τους ούτε με τη δυστυχία έχουν συμφιλιωθεί ούτε φως στην άκρη κάποιου τούνελ βλέπουν. Οι άνθρωποι όμως, περνάνε από το ατομικό στο συλλογικό μόνο στην περίπτωση που θεωρούν ότι αυτό θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Τζάμπα κινητοποιήσεις στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν. Οι μόνοι που πάνε σε διαδηλώσεις για να κουβαλήσουν πανό και να δούνε φίλους τους είναι οι οργανωμένοι αριστεροί. Το κάνουν συστηματικά από τη μεταπολίτευση και το συνεχίζουν και σήμερα σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν διοργανωτής είναι οι θλιβερά αναξιόπιστες διοικήσεις των συνδικάτων.

«Nein αυτοί-όχι εμείς, στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το χρέος»

Οι καθηγητές Γιάνης Βαρουφάκης, Λούκα Κατσέλη και Γιώργος Σταθάκης αναλύουν σε μια συζήτηση που διοργάνωσε η «Εφ.Συν.» τις εναλλακτικές προτάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση.

Περισσότερα εδώ: Στρογγυλό τραπέζι για την εναλλακτική πρόταση στα Μνημόνια

Αστοί, νοικοκυραίοι, εστιάτορες και καφετζήδες

Αναδημοσίευση από το barikat.gr

του Ηλία Ιωακείμογλου

"Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο" είναι το σύνθημα που γράφει στη σημαία της η αστική τάξη, αυτή η παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη σε προνόμια: χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, στις φοροαπαλλαγές, τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή, την εύκαμπτη και ανυπεράσπιστη, και για αυτό υπάκουη εργασιακή δύναμη, στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Πρόσφατο δείγμα της παρακμής της επιχειρηματικής τάξης, η δήλωση των εστιατόρων και των καφετζήδων ότι δεν προτίθενται να μετατρέψουν σε μείωση των τιμών την αναγγελθείσα μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Πρόκειται για γλαφυρό παράδειγμα της ανικανότητας της επιχειρηματικής τάξης, μικρής και μεγάλης, να διατυπώσει και να ακολουθήσει μια ηγεμονική πολιτική, δηλαδή μια πολιτική που θα μπορούσε να εμφανίσει την επιδίωξη του ιδιοτελούς συμφέροντος της επιχειρηματικής τάξης ως συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας. Βρισκόμαστε πλέον σε μια εκπληκτική ιστορική φάση κατά την οποία η κυρίαρχη αστική τάξη και ο ταπεινός δούλος της, η παλαιά μικροαστική τάξη, όχι μόνο δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν το γενικό συμφέρον (έστω ως έμμεση και στρεβλή έκφραση του δικού τους εγωιστικού συμφέροντος), αλλά δεν το θεωρούν και αναγκαίο -ούτε και έχουν την ευφυία να μην επιδεικνύουν το γυμνό συμφέρον τους. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ηγεμονικής κρίσης και το ερώτημα που μπορούμε πλέον να θέτουμε είναι με ποιο τρόπο αυτή η ηγεμονική κρίση μπορεί να μετατραπεί (ή να μην μετατραπεί) σε επαναστατική κατάσταση.

Η ευγένεια του Αλέξη Τσίπρα...

Επίδειξη ευγένειας και αυτοσυγκράτησης από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συνέντευξη που παραχώρησε χτες στην εφημερίδα η οποία κυκλοφορεί με το όνομα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Γνωρίζοντας ότι φιλοξενείται από ένα έντυπο το οποίο εκδίδεται κάτω από τις πιο ακραίες «μνημονιακές» προδιαγραφές, κατόρθωσε να αποφύγει κάθε σχετική νύξη, παρά το γεγονός ότι τα ερωτήματα που του τέθηκαν τον οδηγούσαν κάθε τόσο στη σκέψη «μα πώς μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;». Η συνέχεια εδώ: 

Η ευγένεια του Αλέξη Τσίπρα

Για την δουλειά των "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ" στις "ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ" του ...ΣΥΡΙΖΑ

...Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πάντα ώστε να οικοδομηθεί μια πλατιά λαϊκή ενότητα, ένα παλλαϊκό πολιτικό ρεύμα ανατροπής, αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης κάθε επιμέρους αγώνα και κινητοποίησης. Μια πολιτικοποίηση που θα οικοδομηθεί μέσα από ανοιχτές λαϊκές επιτροπές με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης οι οποίες θα μετατρέπουν κάθε επιμέρους αγώνα σε υπόθεση όλης της κοινωνίας συνδράμοντας τους εργαζόμενους που βρίσκονται στο επίκεντρο της σύγκρουσης με την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και οι φίλοι του καλούνται να συμβάλλουν ώστε να συγκροτηθούν λαϊκές επιτροπές υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών, ενάντια στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε πόλη, νομό και περιφέρεια. Ανοιχτές λαϊκές επιτροπές παντού. Επιδίωξή μας είναι να εκπεμφθεί ρητά και πειστικά στην κοινωνία η αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ για δημοκρατική ανατροπή τώρα...

(Από την Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ)

Η σταλινοτροστκιστική σύλληψη των "λαϊκών επιτροπών",  η οποία πέρασε με την παραπάνω διατύπωση στην Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αποτυχημένη εκ των προτέρων επιλογή. Δεν έχει καμιά πιθανότητα να ορθοποδήσει, όσο και αν προσπαθεί η Γ. Ραντού να μας πείσει για το αντίθετο με το δημοσίευμα της στην "ισκρα" που έχει τον προπαγανδιστικό τίτλο: "ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΛΑΪΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ".  

Μια κυβέρνηση της αριστεράς στη Χιλή (1970-1973)

Του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

40 χρόνια μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ

Αμέσως μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ στις 11 Σεπτέμβρη 1973 υπήρξε μια συσπείρωση της χιλιάνικης και της παγκόσμιας αριστεράς κατά της φρίκης της δικτατορίας. Όμως πρωτύτερα, στα τρία χρόνια της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, 1970-73, υπήρχαν πολλές διαφωνίες μέσα στο αριστερό στρατόπεδο της μεγάλης «μάχης της Χιλής». Επιπλέον, για πολλά χρόνια, η ευθύνη για την ήττα αποδιδόταν από αρκετούς σε εκείνες τις διαφωνίες ή στα λάθη τακτικής και στρατηγικής της Λαϊκής Ενότητας (Λ.Ε). Εάν ρίξουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά, σήμερα 40 χρόνια μετά το βομβαρδισμό του προεδρικού μεγάρου της Χιλής, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν οι εσωτερικές αδυναμίες που έφταιξαν για την ήττα αλλά μάλλον η «υπεροπλία» και η μεγαλύτερη ισχύς του αντίπαλου. Επίσης από την απόσταση του χρόνου θα διαπιστώσουμε ότι οι επιτυχίες της αριστερής κυβέρνησης ήταν εντυπωσιακές και πολύ περισσότερες από τις αποτυχίες. Η κριτική για τις ευθύνες της ήττας βασίζεται ακριβώς σ’ αυτές τις επιτυχίες. Εφόσον επί τρία «ατέλειωτα» χρόνια απίστευτων καθημερινών αλλαγών και συγκρούσεων στην κοινωνία της Χιλής, το κίνημα της Λαϊκής Ενότητας κατάφερε αυτά που κατάφερε χωρίς να ανατραπεί, θα μπορούσε να είχε νικήσει. Μερικοί υποστήριξαν ότι δεν θα μπορούσε. Άλλοι επικέντρωσαν στη δύναμη που έχουν οι κάννες και ότι ήταν ζήτημα όπλων. Ωστόσο στην κοντινή Αργεντινή ηττήθηκε λίγο αργότερα και αυτή η άποψη. Στις κουτσομπολίστικες στήλες μπορεί να διαβάσουμε για τη διαμάχη περί του αν αυτοκτόνησε ή σκοτώθηκε ο Αλιέντε, για το αν έπινε ή δεν έπινε ουίσκι και άλλες θεωρίες που έχουν στόχο να μειώσουν την αξία της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας και της προσωπικότητας του προέδρου της. Δεν έχει νόημα να κάνουμε μαντείες και «μετά Χριστόν» προφητείες, η συζήτηση αυτή κράτησε πολλά χρόνια και αποδείχτηκε άγονη.

Ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στην "πολιτικοποίηση" και την "κομματικοποίηση" των δημοτικών εκλογών;

Τα τύμπανα του πολέμου άρχισαν να ηχούν... Τα χαρακώματα να αντιστέκονται σπασμωδικά. Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές ενεργοποίησε πλήρως τους αμυντικούς μηχανισμούς του συστήματος και των συστημικών. Γιατί; Η απάντηση προκύπτει από την κωδικοποίηση των επίμαχων και ουσιαστικών στοιχείων της ομιλίας

(από το κείμενο "Τα επίμαχα και ουσιαστικά από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα για την Αυτοδιοίκηση" του Τζόκα Σπύρου, μέλους της Κ.Ε., συντονιστή του Τμήματος Αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ)

Μερικές παραγράφους πιο κάτω, ο Σ. Τζόκας επιχειρώντας αυτή την κωδικοποίηση, δίνει την δική του ερμηνεία για το πως αντιλαμβάνεται ότι "ο Αλέξης Τσίπρας πολιτικοποίησε τις αυτοδιοικητικές εκλογές":

Πρόθεση της κυβέρνησης είναι η αποπολιτικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών ώστε να μην μπορεί να φτιαχτεί χάρτης με μπλε και κόκκινους νομούς, δηλαδή να μην εξάγεται καθαρό πολιτικό συμπέρασμα σε σχέση με τη δύναμη των κομμάτων. Τρέμουν με την ισχυρή πιθανότητα καταβαράθρωσης του ΠΑΣΟΚ, που ελέγχει σήμερα σε μεγάλο βαθμό την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Μα αυτή η πολιτική προσέγγιση δεν είναι ο ορισμός της "κομματικοποίησης" των δημοτικών εκλογών; Δεν είναι το μοναδικό σημείο ούτε στο κείμενο του Σ. Τζόκα, ούτε στην τελευταία απόφαση της ΚΕ το οποίο δημιουργεί συγχύσεις ανάμεσα στην "κομματικοποίηση" και στην "πολιτικοποίηση" των αυτοδιοικητικών εκλογών.

To «σκάνδαλο του φοίνικα»...

Όλοι θα έχετε δει φοίνικες να πεθαίνουν μαζικά σε δημόσιους χώρους, στους δρόμους και στις αυλές των σπιτιών. Η αιτία του κακού ακούει στο όνομα “κόκκινος ρυγχωτός κάνθαρος”. Πρόκειται για το δολοφονικό σκαθάρι που έφτασε στη χώρα μας το 2004 με εισαγωγές μολυσμένων δέντρων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.Ένα αναλυτικό ρεπορτάζ για αυτό το θέμα εδώ:

«σκάνδαλο του φοίνικα»

Όμως, όταν το κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα, έρχεται η "υγιής επιχειρηματικότητα" να καλύψει το κενό που αφήνει. Αποκαλυπτικό το παρακάτω δημοσίευμα:

«Κάποιοι μεθοδεύουν σκόπιμα την εξάπλωση του σκαθαριού στους φοίνικες για να καρπωθούν τα κονδύλια της Ε.Ε.»

Καλό σου ταξίδι Αχιλλέα...

Τον Αχιλλέα τον γνωρίσαμε σαν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΠΑΣΑ. Τον ξαναβρήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος όπου είχε δραστηριοποιηθεί στην "ομάδα επικοινωνίας" της ανοικτής συνέλευσης. Ξανασυναντήσαμε τον Αχιλλέα πολλές φορές στους δρόμους με την κάμερα στους ώμους. Τον τελευταίο καιρό, είχε αφιερωθεί στην κινητοποίηση στην ΕΡΤ. Εκεί θα πήγαινε και σήμερα το πρωί, όταν σχόλασε. 

Δεν πρόλαβε...

Για την "κυβερνητικότητα" της Αριστεράς...

(Από το "ΣΑΛΟ 120 ΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ" του Πιερ Πάολο Παζολίνι)

Απόσπασμα από το βιβλίο "Η γέννηση της βιοπολιτικής" του Michel Foucault

Λένε συχνά ότι στον Μαρξ τέλος πάντων, αυτό λένε όσοι τον γνωρίζουν, δεν υπάρχει ανάλυση της εξουσίας, ότι η θεωρία του Κράτους είναι ανεπαρκής, κι ότι είναι καιρός να αρχίσουμε να την κάνουμε. Αλλά είναι τόσο σημαντικό να διαθέτουμε μια θεωρία του Κράτους; Στο κάτω - κάτω, οι Άγγλοι την έχουν αποφύγει και γενικά έχουν, τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία αυτά χρόνια, κυβερνηθεί σχετικά καλά χωρίς θεωρία του Κράτους. Πάντως, η τελευταία θεωρία του Κράτους υπάρχει στον Χομπς, δηλαδή σε κάποιον που ήταν συγκαιρινός και ταυτόχρονα «supporter» ενός τύπου μοναρχίας τον οποίον οι Άγγλοι ξεφορτώθηκαν εκείνη την εποχή. Και μετά τον Χομπς έχουμε τον Λοκ. Ο Λοκ δεν κάνει πλέον μια θεωρία του Κράτους, κάνει μια θεωρία της διακυβέρνησης. Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι το αγγλικό πολιτικό σύστημα δεν λειτούργησε ποτέ, αλλά και η φιλελεύθερη θεωρία δεν λειτούργησε ποτέ με αφετηρία ή διαθέτοντας μια θεωρία του Κράτους. Διέθεταν αρχές διακυβέρνησης.

Τελικά, ας αποφασίσουν, και πάλι, οι μαρξιστές για το αν υπάρχει ή όχι θεωρία του Κράτους στον Μαρξ. Όσο για μένα, αυτό που θα πω είναι πως ό,τι λείπει από τον σοσιαλισμό δεν είναι τόσο μια θεωρία του Κράτους, είναι μια διακυβερνησιακή λογική, είναι ο ορισμός αυτού που θα ήταν μέσα στον σοσιαλισμό μια διακυβερνησιακή ορθολογικότητα, δηλαδή ένα λελογισμένο και υπολογίσιμο μέτρο της έκτασης των τρόπων και των στόχων της διακυβερνησιακής δράσης. Ο σοσιαλισμός διαθέτει ή προτείνει μια ιστορική ορθολογικότητα. Την ξέρετε, περιττό να προσθέσω κάτι. Προτείνει μια οικονομική ορθολογικότητα. Ο Θεός ξέρει πόσες συζητήσεις έχουν γίνει, ιδιαίτερα το 1920 - 1930, για να μάθουμε αν αυτή η ορθολογικότητα ευσταθούσε ή δεν ευσταθούσε. Οι νεοφιλελεύθεροι για τους οποίους σας μίλησα, όπως ο φον Μίζες, ο Χάγεκ κ.λπ., έχουν αρνηθεί, ο φον Μίζες προπάντων αρνήθηκε, περίπου εκείνα τα χρόνια, ότι υπάρχει μια οικονομική ορθολογικότητα του σοσιαλισμού. Υπήρξε απάντηση, άλλωστε θα επανέλθουμε σχετικά.