Για την δημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατά την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

Παρουσιάζουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις εργασίες της 2ης μέρας της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στο οποίο καταγράφεται η πορεία της δημοκρατικής του συγκρότησης

Αναλυτικά στοιχεία για το θέμα σε επόμενο δημοσίευμά μας.

Εικόνες από την 1η μέρα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

(κάνε κλικ στις εικόνες για να τις δεις στο φυσικό τους μέγεθος)

Για την φραξιονιστική δράση του “Αριστερού Ρεύματος” και όχι μόνο...

(με αφορμή το άρθρο “ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛ/ΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ” του γνωστού στελέχους ΛΕΥΤΕΡΗ ΛΕΥΤΕΡΑΚΗ που δημοσιεύτηκε στην iskra.gr )

Ο Γιάννης Δραγασάκης σε μια συνέντευξή του στην «εποχή» λέει αρκετές αλήθειες, αλλά με κομψό τρόπο όπως είθισται για ένα ηγετικό στέλεχος:

Τα βήματα που έγιναν ως τώρα με κάνουν αισιόδοξο. Όμως υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν. Για παράδειγμα, διαβάζω απόψεις που εξιδανικεύουν το «δημοκρατικό χαρακτήρα του ΣΥΝ» και το ρόλο των τάσεων. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αυθαίρετος υποκειμενισμός. Ο ΣΥΝ δεν ήταν ο «ναός της δημοκρατίας», όπως ακούω. Είχαμε εν πολλοίς μια τυπική δημοκρατία, μια δημοκρατία των τάσεων και, σε ορισμένες περιπτώσεις, των μηχανισμών. Και η δημοκρατία των τάσεων αντιστρατεύεται τη δημοκρατία των μελών. Αν θέλουμε να κάνουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών, όπως ακούω να λέγεται, τότε πρέπει να θεσμοθετήσουμε συγκεκριμένα μέτρα. Δεν θέτω θέμα να καταργήσουμε τις τάσεις, τα ιδεολογικά ρεύματα κ.λπ. Όμως πρέπει να αποσαφηνιστούν τα όρια της δράσης και της λειτουργίας τους, ούτως ώστε να υπάρχει χώρος για ένα μέλος που δεν θέλει να ανήκει σε καμιά συνιστώσα, που θέλει να είναι απλά μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, να μπορεί να ασκεί ισότιμα τα δικαιώματά του. Αν επιτραπεί στις τάσεις να λειτουργούν ως κόμματα εντός του κόμματος, τότε ξεχάστε τα περί «Δημοκρατικού Κόμματος» ή «Κόμματος των Μελών». Εκείνο που θα προκύψει στην περίπτωση αυτή θα είναι ένα αρχηγικό κόμμα, στο οποίο ένας, τυπικά μόνο, ισχυρός αρχηγός θα διαπραγματεύεται διαρκώς τη θέση του με τις τάσεις και τους μηχανισμούς. Για να αποτρέψουμε έναν τέτοιο εκφυλισμό, που είμαι βέβαιος πως κανένας δεν επιθυμεί, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κόμμα αξιών και αρχών που θα λειτουργεί με ισονομία ως η θεσμική έκφραση της δημοκρατίας των μελών. Ένα κόμμα «ορχήστρα», όπως έλεγε ο Λένιν, με πολλαπλότητα «οργάνων» και ρόλων, με κοινή όμως «παρτιτούρα», που θα λειτουργεί υπό τον διαρκή έλεγχο του «κοινού», μια «ορχήστρα τζαζ», όπως συμπληρώνει ο Τέρι Ίγκλετον, ικανή να αυτοσχεδιάζει στη βάση, όμως, ενός κοινά συμφωνημένου ρυθμού.

Ένα τρίτο πρόβλημα, που το έζησα και ως μέχρι τώρα υπεύθυνος της επιτροπής προγράμματος, είναι ότι πρέπει να αναπτυχθεί εσωτερικά στον ΣΥΡΙΖΑ ο διάλογος, ο ουσιαστικός διάλογος. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε μέχρι τώρα ως ένας χώρος κατάθεσης απόψεων. Δηλαδή κατατίθεται η άποψη α, κατατίθεται η άποψη β, η οποία συνυπάρχει με την α, αλλά δεν υπάρχει εσωτερικός διάλογος. Οι απόψεις λειτουργούν ως σύμβολα διαφοροποίησης, ως στοιχεία διαφορετικών ταυτοτήτων παρά ως συνεισφορές στον κοινό προβληματισμό. Ή, ακόμη χειρότερα, ο όποιος διάλογος γίνεται με την αποσιώπηση των διαφορετικών απόψεων ή με χαρακτηρισμούς. Ορισμένοι μάλιστα ειδικεύονται σ’ αυτούς τους τελευταίους. Με αυθαιρεσία που θα ζήλευε ο Στάλιν, βαθμολογούν διαρκώς την αριστεροσύνη των άλλων, νομίζοντας πως έτσι εξασφαλίζουν οι ίδιοι το εισιτήριο για την είσοδό τους στον «παράδεισο» της μετά θάνατον δικαιωμένης Αριστεράς.

Θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε με πιο αναλυτικό τρόπο μερικά ζητήματα απ’ αυτά που θίγει,  διερευνώντας και άλλες διαστάσεις τους. Η πρώτη σημαντική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκε ήδη πριν ξεκινήσει η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπεται να γίνει ένα μαζικό κόμμα στο άμεσο μέλλον. Η οργανωτική αύξηση των μελών του δεν είναι ανάλογη της αύξησης της εκλογικής του δύναμης. Ο κόσμος που προσήλθε πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυρίως κόσμος μεγάλης ηλικίας που είχε στο παρελθόν αποστασιοποιηθεί οργανωτικά από τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς.

"Στρατηγικός" και "Τεχνικός" νικητής

Αναδημοσίευση από το "Left Liberal Synthesis"

Θα περάσουν μερικές μέρες μέχρι να διατυπωθούν οι διάφορες αφηγήσεις για την τεχνική πλευρά της νέας συμφωνίας. Είναι προφανές ότι οικονομολόγοι με την μοναδική ευχέρεια που έχουν, θα διατυπώσουν, με βάση τα ίδια ακριβώς δεδομένα, διαφορετικές απόψεις κάνοντας χρήση του γνωστού πλέον τεχνάσματος: οι αριθμοί θα συνοδευτούν με επίδικα πολιτικής δηλαδή τελικά υποκειμενικής φύσεως. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν την φόρμουλα: αριθμοί + καλυμμένη πολιτική άποψη = τεχνική γνωμάτευση. Η φόρμουλα διαβάζεται και αλλιώς: οι τεχνικές μου προβλέψεις ισχύουν εφ’ όσον οι πολιτικές μου απόψεις εισακούγονται.

Ωστόσο αν στους προσεχείς 4-5 μήνες δεν δούμε ορατά επιτεύγματα στην καθημερινή ζωή, η θεωρητική αποτίμηση δεν έχει καμιά σημασία. Υπάρχει μια απλή και αδρή κρίση για να συνεννοηθούμε : μείωση της ανεργίας, πάγωμα της ύφεσης, σημάδια ανάκαμψης.

Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστή, συγγραφέα, και καθηγητή κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα του Μεξικού.

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης και δημοσιεύτηκε στην Εποχή

- Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας; 

- Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική. Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες.

Το ΜΑΑ διεκδικεί τον πολιτικό χώρο του ΔΗΚΚΙ!...

Η Αλέκα Παπαρήγα φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά απασχολημένη με τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ και δεν προλαβαίνει να έχει σωστή ενημέρωση για το τι συμβαίνει στους άλλους χώρους της Αριστεράς. Γι αυτό μπέρδεψε τις θέσεις του ΜΑΑ με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίστηκε στην βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με μια μερίδα της αστικής τάξης, «το λόμπι της δραχμής» και εκφράζει τα συμφέροντά της.

Είναι αλήθεια ότι και εμείς μπερδευτήκαμε όταν διαβάσαμε το φυλλάδιο «Σχέδιο Β. Ευρώ ή Δραχμή» που κυκλοφόρησε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής το οποίο απαντά σε σαράντα επιλεγμένες ερωτήσεις που σχετίζονται με το θέμα. Στην αρχή νομίσαμε ότι διαβάζουμε κάποιο κείμενο του Δ. Τσοβόλα, τότε που το ΔΗΚΚΙ διεκδικούσε να εκφράσει το “παλιό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στις εκσυγχρονιστικές πολιτικές που είχαν ήδη αρχίσει να επαναπροσδιορίζουν την νέα ταυτότητά του, γιαυτό επιστρέψαμε ξανά στο εξώφυλλο για να διαπιστώσουμε μήπως είχαμε κάνει λάθος στον εκδότη αυτού του φυλλάδιου. Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε ταξικής αναφοράς κατατάσσει αυτό το κείμενο εκτός της Αριστεράς. Η βασική του θέση συνοψίζεται σε μια φράση η οποία στερείται οποιουδήποτε πολιτικού περιεχομένου: “Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα”. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που εκφράζει τις ανησυχίες του ελληνικού αστισμού και αποβλέπει να συγκροτήσει τις νέες εθνικές συναινέσεις πάνω στο διάδοχο “Σχέδιο Β” σωτηρίας και επιβίωσής του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται αυτό το περίφημο “Σχέδιο Β”:

Το Πολυτεχνείο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και η εκδίκηση της πολιτικής

Του Δημήτρη Ψαρρά 
από την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Τον δικτυακό τόπο «antinews» του δεύτερου τη τάξει συμβούλου του πρωθυπουργού επέλεξε ο πρώτος τη τάξει για να κοινοποιήσει τις απόψεις του για τον «μύθο του Πολυτεχνείου». Ήταν επόμενο να εισπράξει ενθουσιώδεις επιδοκιμασίες, ανώνυμες και επώνυμες, οι οποίες εκκινούσαν από την προσυπογραφή των απόψεών του και έφταναν στα όρια της ταύτισης με τη χούντα. 

Ο δικτυακός του αμφιτρύων Φαήλος Κρανιδιώτης πρόσθεσε και τον θαυμασμό του για τον ηρωισμό του «ταξίαρχου Ιωαννίδη», για να αποδειχτεί ότι 39 χρόνια μετά, όλοι είμαστε μια «ωραία ατμόσφαιρα», χουντικοί και δημοκράτες, βασανιστές και αντιστασιακοί.

Είναι αλήθεια ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι από αυτούς που «δικαιούνται διά να ομιλούν». Οχι μόνο επειδή σε ηλικία 19 χρόνων ήταν «εκεί» και μάλιστα από εκείνους που έλαμψαν τις μέρες εκείνες του 1973, αλλά κυρίως επειδή είναι βάσιμος ο ισχυρισμός του ότι πολύ έγκαιρα είχε διατυπώσει τις ενστάσεις του για τη φετιχοποίηση του εορτασμού. Τις ίδιες απόψεις παραθέτει σήμερα, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Επιβεβαιώνω ότι όσα λέει σήμερα επαναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τα δικά του κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» τον μακρινό Νοέμβρη του 1978 και του 1979.

Άλλωστε η κριτική στη μυθοποίηση του Πολυτεχνείου ήταν κοινός τόπος για μεγάλη μερίδα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς και βεβαίως της εικονοκλαστικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος, Β' Πανελλαδική», της οποίας ήταν κεντρικό όργανο το περιοδικό αυτό και ηγετικό στέλεχος ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Μόνο που σ' εκείνες τις παλιές του απόψεις ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας προσθέτει και ορισμένα όψιμα συμπεράσματα. Αφήνω κατά μέρος τη βεβαιότητα του πρωθυπουργικού συμβούλου ότι ανήκει σ' εκείνους που δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση. Στέκομαι στην πρότασή του να καταργηθεί ο εορτασμός, όχι επειδή γίνεται μ' αυτό το βαλσαμωμένο τυπικό, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για ένα απλό «συμβάν», το οποίο δεν μπορεί να συγκρίνεται με τις ιστορικές στιγμές που τιμάμε σε άλλες εθνικές εορτές.

Ο παπούς με την μάσκα ...έφυγε

 Αναδημοσίευση από το "αναρχογατούλης"

Κάποιος φωτογράφος γύρισε το φακό σε κάτι ασυνήθιστο.. κάτι ασυνήθιστα παράξενο... ένας πάππους από κείνους που τα εγγόνια του λένε ιστορίες στα παιδιά τους ... γιατί τα μικρά δεν κάνει να "ενοχλήσουν" τον πολύ ηλικιωμένο κύριο. Ένας παππούς από κείνους που ζει σα  νέος ... φωνάζει..διεκδικεί την ελευθερία του δρόμου ένας παππούς που βλέπει,βλέπει πως έχουν τα πράγματα στο δρόμο.. .δεν ευελπιστεί να τουμπάρει την καταστολή με τις άσπρες του τρίχες και την ριτιδιασμένη του όψη. Δεν είναι από κείνους που φετιχοποιούν αλλοτριώνοντας τα μέσα ή που σφηνώνουν την εικόνα τους στην βρομισμένη αισθητική του τώρα.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!

Η άποψη σήμερα ορισμένων αριστερών για τον ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι θεωρούν ότι εκφυλίζεται σε ένα ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ, καταλήγει συνήθως στην αναζήτηση αριστερών αναχωμάτων στο εσωτερικό του. Αυτή η πρακτική δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν πολλές φορές. Όσοι λοιπόν σήμερα θεωρούν ότι μπροστά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ θα δοθεί μάχη ανάμεσα στην αριστερά του “ΝΕΟΥ ΠΑΣΟΚ”, η οποία εκφράζεται σήμερα από τον Π. Λαφαζάνη, ενάντια στον ρεφορμιστή Α. Τσίπρα, έχουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης με αυτούς που θεωρούσαν ότι το 96 στην μάχη για την διαδοχή του Α. Παπανδρέου ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος εξέφραζε το “αριστερό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στον “εκσυγχρονιστή” Σημίτη. Τους αφιερώνουμε λοιπόν το παρακάτω video, διευκρινίζοντας ότι προφανώς δεν θεωρούμε ότι υπάρχει καμία αναλογία (πολιτική και ηθική) τόσο του Τσίπρα με τον Σημίτη, όσο και του Λαφαζάνη με τον Τσοχατζόπουλο. Η μόνη αναλογία που υπάρχει είναι αυτή που αφορά στον τρόπο σκέψης εκείνων των αριστερών που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ. Απολαύστε, λοιπόν την "Αριστερά" τους με όλα τα "κλισέ" της:

Περί «αντι-ιμπεριαλισμού» και αξιών της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από το RedNoteBook

Σχεδόν το 8% όσων ψήφισαν στις εκλογές της 5ης Μαϊου Χρυσή Αυγή, έδωσαν θετική ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στις 17/06/2012. Δυσκολευόμασταν πολύ να αντιληφθούμε γιατί και πώς συνέβη αυτό. Ποιές θέσεις, ποιά πρόσωπα στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπορούσαν να φανούν ελκυστικά σε ανθρώπους που λίγες εβδομάδες νωρίτερα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια εγκληματική οργάνωση, της οποίας ο δημόσιος λόγος ξεχειλίζει από εθνικιστική μεγαλομανία, φυλετικό ρατσισμό, συνωμοσιολογικούς υπαινιγμούς, σωβινισμό και ομοφοβία;

Της Χάρις Τριανταφυλλίδου και του Γιάννη Μπουρνού

Την απορία μας αυτή, την έλυσε εν μέρει το άρθρο του κ. Π. Τουμανίδη, “μέλους της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ και της Γραμματείας του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ”, το οποίο αναδημοσιεύθηκε από την ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, iskra.gr, την Τρίτη, 20/11/2012. Στο άρθρο με τίτλο “Αντι-ιμπεριαλιστικός διεθνισμός ή “κοσμοπολίτικη” νατοϊκή ουδετερότητα”[1], γίνεται αναφορά, μεταξύ άλλων, στην κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ-Ασάντ ως νόμιμη συριακή κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της συριακής αντιπολίτευσης παρουσιάζονται ως ξενοκίνητοι κοινοί εγκληματίες και μισθοφόροι. Στο εν λόγω κείμενο, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο “Blog του Βύρωνα” και κρίθηκε από τους/τις διαχειριστές/διαχειρίστριες της ιστοσελίδας iskra.gr τόσο σημαντική συμβολή για τη διαμόρφωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα, ώστε να το αναδημοσιεύσουν στη σελίδα τους, βρίσκουμε φράσεις-διαμάντια, όπως: