Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι φωνές στα ΕΑΑΚ!

Θεωρούμε ότι η πλειοψηφία των ανακοινώσεων της Αριστεράς αδυνατεί να παράξει ουσιαστική πολιτική κριτική στο ΚΚΕ ενώ στην πραγματικότητα το αθωώνει και το επικροτεί για τη στάση του, μιλώντας ακόμη και για «…βήματα στην κατεύθυνση της συμπόρευσης και της ενότητας του κινήματος». Είναι ακατανόητη αυτή η θέση άμα αναλογιστεί κανείς και την εμπειρία των κινημάτων της τελευταίας 5ετίας –και όχι μόνο- όπου φάνηκαν οι διασπαστικές λογικές του ΚΚΕ στις καταλήψεις του 2006-7,όπως και του 2011, η εχθρική του στάση απέναντι στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και η περιχαράκωσή του σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Κοινό στοιχείο σε όλες τις περιπτώσεις ήταν η πρόθεση ενίσχυσης του κόμματος και όχι η ανάπτυξη του μαζικού κινήματος. Η Αριστερά, με τη μεταβίβαση της πολιτικής ευθύνης για την υπονόμευση της διαδήλωσης της Πέμπτης από το ΚΚΕ σε «προβοκάτορες, ομάδες τυφλής βίας και παρακρατικούς μηχανισμούς» επιτυγχάνει τη συσπείρωσή του και τη νομιμοποίηση της αντίληψής του στα μάτια της κοινωνίας, ενώ θα έπρεπε να οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ ηγεσίας και βάσης απεγκλωβίζοντας έτσι ένα υγιές αγωνιστικό δυναμικό από τις γραμμές του.

Στεκόμαστε ενάντια σε λογικές οριοθέτησης και υποκατάστασης του κινήματος καθώς και στην πολιτική στρατηγική που κατόρθωσε να αμαυρώσει την τελευταία γενική απεργία και να την αποτυπώσει ως μέρα σύγκρουσης μεταξύ διαδηλωτών. Κρατάμε την ελπιδοφόρα μαζικότητα και την αγωνιστική διάθεση του κόσμου και καλούμε σε κλιμάκωση και οικοδόμηση πολύμορφων κινητοποιήσεων μέχρι την οριστική ανατροπή των πολιτικών που βαθαίνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση της θιγόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

 (απόσπασμα από το Κείμενο για τη 48ώρη Γενική Πολιτική απεργία από σχήματα ΕΑΑΚ-Ιωαννίνων  που έχει δημοσιευθεί στο www.aformi.gr )

Ευτυχώς που το ΚΚΕ δεν έχει οργανώσεις στο Όκλαντ και στην Μελβούρνη...

Με χρήση βίας διέλυσε το βράδυ της Τρίτης η αμερικανική αστυνομία διαδήλωση του κινήματος «Occupy Wall Street» στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Οι διαδηλωτές στην συνέχεια ανασυγκρότησαν τις δυνάμεις τους, άρχισαν να πετούν αυγά και πέτρες στην αστυνομία, που απάντησε πετώντας κάψουλες μπογιάς και δακρυγόνα...

Σε κεντρική πλατεία της Μελβούρνης Αυστραλοί αγανακτισμένοι είχαν κάνει κατάληψη από το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ένα από τα βασικά τους συνθήματα ήταν «Αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό». Ωστόσο η αστυνομία της Βικτόριας διέλυσε βίαια την συγκέντρωση καθώς δεν αποχώρησαν, μετά την λήξη την προθεσμία που τους είχε δώσει ο δήμος Μελβούρνη. Τότε δόθηκε εντολή στην αστυνομία να επέμβει και όταν ναυάγησαν οι διαπραγματεύσεις για ειρηνική αποχώρηση, επενέβη δυναμικά η αστυνομία ακόμα και με έφιππους αστυνομικούς, και τους διέλυσε έχοντας προβεί και σε αρκετές συλλήψεις.«Δεν υπάρχει δικαστήριο που να μας χωρέσει όλους» φώναζαν κάποιοι διαδηλωτές που υποστήριζαν ότι τους αφαιρείται το δημοκρατικό δικαίωμα της διαμαρτυρίας.Ακολούθησαν συμπλοκές μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών και δημιουργήθηκε χάος και πανδαιμόνιο στο κέντρο της πόλης, ενώ διακόπηκε και η συγκοινωνία.Η πλατεία άδειασε και οι σκηνές των ακτιβιστών διαλύθηκαν και απομακρύνθηκαν, αλλά πολυάριθμοι διαδηλωτές παρέμειναν σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Ο Κ. Βεργόπουλος για τις τελευταίες εξελίξεις

(αποσπάσματα από την συνέντευξη Κ. Βεργόπουλου στη "ΕΠΟΧΗ")

- Τι είναι εκείνο που δημιουργεί το αδιέξοδο στην ΕΕ;
- Πολλοί επικαλούνται την άνιση ανάπτυξη μεταξύ Βορρά και Νότου, ακόμη και αριστεροί προβάλλουν αυτό το σημείο. Ότι υπάρχουν άνισες παραγωγικότητες, που αποτελούν την απώτερη αιτία των ελλειμμάτων στο Νότο και των πλεονασμάτων στο Βορρά. Η Βόρεια Ευρώπη είναι παραγωγικότερη, η Νότια πολύ λιγότερο, κι αυτό θα οδηγεί σε ελλείμματα από τη μια και πλεονάσματα από την άλλη. Αυτό όμως μπορεί να είναι ακριβές, αλλά δεν έχει σχέση με το πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης και ομοσπονδιοποίησης. Οι ΗΠΑ π.χ. έχουν σ’ όλες τις Πολιτείες το ίδιο νόμισμα, αλλά όχι αναγκαστικά την ίδια παραγωγικότητα. Το ίδιο η Γερμανία με τις διαφορές ανταγωνιστικότητος και παραγωγικότητας στα κρατίδια της γερμανικής ομοσπονδίας. Οι ανισότητες δεν εμποδίζουν την περιοχή να είναι ενωμένη με ομοσπονδιακό σύστημα. Προϋπόθεση είναι να υπάρχουν θεσμοί που να μεταβιβάζουν πόρους από τις πλεονασματικές περιοχές στις ελλειμματικές, προκείμενου να εξασφαλίζεται η συνοχή του συνόλου. Η παραγωγικότητα μπορεί να εξηγεί το πού εντοπίζονται τα ελλείμματα. Όμως, όταν αυτά εντοπισθούν, αντιμετωπίζονται με μεταβιβάσεις πόρων και δεν αντλείται το συμπέρασμα ότι η ομοσπονδία είναι αδύνατη και πρέπει να διαλυθεί. Τίποτα δεν εμποδίζει να έχουμε κοινό νόμισμα, εάν οι σταθεροποιητικοί πόροι μεταφέρονται συστηματικά από τις πλεονασματικές περιοχές προς τις ελλειμματικές. Άλλωστε, εάν απαιτείται σύγκλιση στον ορίζοντα, μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί, όχι με την διάλυση και την αναδίπλωση κάθε χώρας στον εαυτό της. Αν η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα ήσαν ανυπέρβλητο πρόβλημα, τότε από την αρχή δεν έπρεπε να στηθεί το ενιαίο νόμισμα.

-Τα περί ιστορικού λάθους, λοιπόν, που λένε τώρα, σχετικά με την είσοδο Ελλάδας και Πορτογαλίας είναι μετέωρα.
- Εάν δεν θέλουν να προσαρμόσουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το λένε σήμερα κάποιοι για να δικαιολογηθούν. Κάποιοι με καθυστέρηση ανακαλύπτουν το χάσμα παραγωγικότητας, παλαιοί σοσιαλιστές και κάποιοι ακροαριστεροί, για να συμπεράνουν ότι η Ευρώπη είναι αντιδραστική ουτοπία. Όμως, σε αυτή την περίπτωση, όλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ουτοπία: ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, η αμερικανική ομοσπονδία, η γερμανική, ακόμη και τα απλά εθνικά κράτη, στο μέτρο που ενσωματώνουν περιοχές με εξαιρετικά άνιση παραγωγικότητα. Στη ζωή οι ουτοπίες μπορεί διαρκούν περισσότερο ακόμη και από την θεωρούμενη αντικειμενική πραγματικότητα. Αρκεί κάποιοι να εντοπίζουν τα πραγματικά προβλήματα και να εξασφαλίζουν λύσεις.

ΔΡΑΧΜΗ Η΄ ΕΥΡΩ; ΕΥΡΩΠΗ Η΄ ΕΛΛΑΔΑ; ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ Η΄ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

Αναδημοσίευση από το blog "ΤΖΕΚΥΛ και ΧΑΪΝΤ"

Του Ηλία Μυλωνά

Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς σήμερα υπερασπίζεται τη θέση για επιστροφή στη δραχμή και για μια εθνικά ανεξάρτητη και αυτοδύναμη οικονομική πολιτική. Σε αυτή τη λογική προωθεί αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα και συμμαχίες ενώ την ίδια στιγμή αναβιώνει ένδοξες εαμικές στιγμές του παρελθόντος.

Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από αυτή τη διαδικασία είναι αν το ζήτημα της επιστροφής στη δραχμή τίθεται στην προοπτική μιας εκσυγχρονιστικής εξέλιξης στα πλαίσια του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος πράγμα το οποίο το καθορίζει σαν ένα απλά μεταρρυθμιστικό στάδιο, ή αν η μεθόδευση αυτή θα συνοδεύεται από σοσιαλιστικά μέτρα.

Στην πρώτη περίπτωση, μια αιφνίδια επιστροφή στη δραχμή είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει μια άμεση υποτίμηση του νομίσματος με ότι συνέπειες έχει αυτό στους μισθούς και την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Παράλληλα θα υπάρξει ένα τρομακτικό οικονομικό εμπάργκο που στόχο θα έχει να μην επωφεληθεί η Ελλάδα από αυτή την υποτίμηση πετυχαίνοντας να γίνει ένας σοβαρός ανταγωνιστικός εξαγωγέας, σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά που ολοένα συρρικνώνεται και διέρχεται τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της.

Στη δεύτερη περίπτωση, το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει μια μικρή σοσιαλιστική χώρα να επιβιώσει σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, να γίνει δηλαδή μια άλλη Κούβα στην καρδιά της Ευρώπης.Το δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» που εφάρμοσε ο Στάλιν στη διάρκεια της παντοδυναμίας του για να διαφυλάξει τα προνόμια της γραφειοκρατίας ήταν αυτό που έβαλε τα θεμέλια για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, που τώρα πια αναφέρεται ως πρώην. Ακόμα και το γεγονός ότι η χώρα βγήκε στρατιωτικά πανίσχυρη μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο κατορθώνοντας μέσω αυτής της ισχύος να θέσει υπό την επιρροή της ένα σύνολο χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, δεν απέτρεψε την περιορισμένη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας των χωρών αυτών στα στενά πλαίσια της οικονομικής ένωσης που κατασκεύασαν,της ΚΟΜΕΚΟΝ, και τελικά το μαρασμό τους.

ήρθε το τέλος

Του Γιώργου Πρασσά

Τα ψέματα που σχετίζονται με τα διάφορά τέλη αρχίζουν από το ίδιο το όνομά τους. Ένα τέλος επιβάλλεται ως αντιστάθμισμα για μια υπηρεσία που προσφέρει το Δημόσιο ή ένας ΟΤΑ (π.χ. τέλη καθαριότητας, ηλεκτροφωτισμού κλπ). Τα ψευδεπίγραφο τέλος επιτηδεύματος είναι απλά ένας κεφαλικός φόρος που δεν έχει καμία σχέση με προσφερόμενες υπηρεσίες. Εξίσου ψευδεπίγραφη είναι και η εισφορά αλληλεγγύης, αφού τα ποσά που συλλέγονται γι'αυτήν θα καταλήξουν στις τσέπες των τοκογλύφων δανειστών-ντόπιων και ξένων...

(Από  ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΑΘΗΝΑΣ: AΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ)

 Κατεβάστε εδώ το προτυπο προσφυγής εισφοράς και τέλους

Ο  Δεητζής - βοήθειά μας (για τους αριστερούς με μεγάλη ακίνητη περιουσία, δηλαδή σχεδόν όλους όσους γνωρίζω...)

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΔΕΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ.

 

 

Ετερότητα, ετερονομία και άλλες αντιυλστικές παγίδες (χμ...)

Σε αναζήτηση λογικής!!!

ΥΕΝΕΡΤ

Το 'απαγορευμένο' μου της ΕΡΤ: Το spot της Μπιενάλε που δεν θα δούμε ποτέ

Γιάννενα: Το ΠΑΜΕ εμπόδιζε με αλυσίδες την διέλευση της πορείας προς τη Νομαρχία...

Η περιφρούρηση/προστασία δημοσίων κτιρίων κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων της 19ης και 20ής Οκτώβρη ήταν μια γενική  κατεύθυνση του ΚΚΕ που δεν αφορούσε μόνον στο χώρο της Βουλής αλλά και πολλά κτίρια Νομαρχιών. Αρκετά αντιπροσωπευτική της κατάστασης που δημιουργήθηκε πανελλαδικά από αυτή την στάση του ΚΚΕ είναι η παρακάτω περιγραφή για το τι ακριβώς συνέβη στα  Γιάννενα:

19 Οκτώβρη

Στα Γιάννινα η απεργιακή διαδήλωση ήταν μαζικότατη. Τουλάχιστον 5000 κόσμος ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο. Δυστυχώς η πορεία αμαυρώθηκε από τα επεισόδια στα οποία επιδόθηκαν οι γνωστοί – άγνωστοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, του ΝΑΡ, των μικροαφεντικών του Εμπορικού Συλλόγου και ορισμένων πρωτοβάθμιων σωματείων. Σταμάτησαν την πορεία στην Νομαρχία, έστησαν τα μεγάφωνα τους και άρχισαν τους πύρινους λόγους, υποστηρίζοντας μέχρι και τους ανθρωποφύλακες των φυλακών Σταυρακίου, που επέλεξαν εκείνη τη μέρα να διεκδικήσουν τα νυχτοκάματα τους αντί να βασανίσουν. Οι διαδηλωτές τους απαξίωσαν καθολικά. Η πορεία συνέχισε κανονικά, περνώντας από μπροστά τους ενώ τα συνθήματα “Αλήτες λερές εργατοπατέρες” και “Κόντρα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών” κάλυψε τις ομιλίες τους. Έμειναν με καμιά 300αριά άτομα να λιβανίζουν την…πτώση της κυβέρνησης.

ΚΚΕ, Mega, ANT1, Star, Alter, MAT vs Αντιεξουσιαστές

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

του Στέλιου Ελληνιάδη

Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Η απέχθεια της μιας πλευράς για την άλλη έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Μια φραστική αντιπαράθεση γρήγορα εξελίχθηκε σε άγρια άγρια σύγκρουση. Στο πεδίο της μάχης κανένας δεν νίκησε. Αν δεν εμφανιζόταν η αστυνομία, οι αψιμαχίες θα συνεχίζονταν μέχρι να εξαντληθούν οι διαπληκτιζόμενοι. Στο πεδίο, όμως, της προπαγάνδας, το ΚΚΕ τούς κατατρόπωσε.

Οι θεωρίες για προβοκάτορες και παρακρατικούς, που δια στόματος Παπαρήγα εμπλέκουν όχι μόνο την κυβέρνηση και το ΛΑΟΣ, αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ, επαναλήφθηκαν με παραλλαγές στις τηλεοράσεις και στη Βουλή, αμέτρητες φορές. Ένας ενορχηστρωμένος μονόλογος δικαίωσης του ΚΚΕ και αφορισμού των αντιεξουσιαστών, χωρίς αντίλογο. Η TV απεφάνθη! That's it!

Κάτι πήγε να ψελλίσει ο Οικονομέας για το ζήτημα της παρεμπόδισης, να πλησιάσουν στη Βουλή, όλων των άλλων, συνδικάτων οργανώσεων και αντιεξουσιαστών που βρίσκονταν παρά τη θέλησή τους στο κάτω μέρος της πλατείας, από το ΚΚΕ που ως άλλη εξουσία είχε αποκλείσει όλη την Αμαλίας, από την Πανεπιστημίου ως την Ξενοφώντος και τον Εθνικό Κήπο, αλλά χάθηκε μέσα στον καταιγισμό των δηλώσεων διαφόρων οικοδόμων που ό,τι και να τους ρωτούσαν στα τηλεπαράθυρα έβαζαν την κασέτα για αναρχοφασίστες, προβοκάτορες, ασφαλίτες, χρυσαυγίτες, συριζαίους, χίτες, ταγματασφαλίτες και λοιπούς, παλιούς και νέους εχθρούς της εργατικής τάξης.

Μεταφρασμένα στα ελληνικά κείμενα του Occupied Wall Street Journal

Τα μεταφρασμένα στα ελληνικά κείμενα του Occupied Wall Street Journal δημοσιεύονται στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ.

Μήνυμα του (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος στον εξεγερμένο λαό της Χιλής

Κι οι ίδιοι σήμερα, οι από πάνω, μας δείχνουν τις εικόνες της γεωγραφίας που έχουν επιβάλει σε ένα μέρος των εδαφών μας.

Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.

Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο (φαστφουντάδικο).

Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.

Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.

Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.

Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.

Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.

Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.

Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.

Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.

Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.

Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ, στο "η λέσχη"

ΠΡΙΝ: ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...κρεμαστάρια!

Ο Γ. Δελαστίκ, Δντης του ΠΡΙΝ, γράφει στο Έθνος την 21/10:

Εμείς φυσικά σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπήρξε ο Καντάφι. Στις ερήμους της Λιβύης όμως ο μύθος του θα πλανιέται εστιασμένος στις θετικές του πλευρές και καθαρός από την πολιτική "κόπρο" της ύστερης εποχής του.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο διορατικής σκέψης, με τον οποίο προβάλλεται ως πραγματικότητα οι υποκειμενικές επιθυμίες του συντάκτη, αντιμετωπίζει και η διεύθυνση του ΠΡΙΝ το πρόβλημα των επεισοδίων στο Σύνταγμα με τις ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ. Όπως φαντασιώνεται ο Γ. Δελαστίκ  τον Καντάφι κάτι σαν τον "Κολοκοτρώνη"  στην λαϊκή παράδοση της Λιβύης, το ΠΡΙΝ φαντασιώνεται ότι με ανάλογο τρόπο το “ΚΚΕ” να σφραγίζει τους μελλοντικούς ταξικούς αγώνες στην χώρα μας, με μπροστάρηδες της ομάδες περιφρούρησής του ...

Τα κουρασμένα παλληκάρια του ΝΑΡ, αφού διέγραψαν μια ανεπιτυχή πορεία συγκρότησης ενός άλλου πόλου στο εργατικό κίνημα, φαίνεται ότι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην μήτρα που τους γέννησε. Γι αυτό τρέχουν να ευθυγραμμιστούν με τον Περισσό. Δεν θέλουν να χάσουν την ιστορική “ευκαιρία” για να γίνουν συνοδοιπόροι του ΚΚΕ σε αυτή την νέα “ταξική” πορεία που φαντάζονται πως έχει χαράξει. Γράφει λοιπόν το ΠΡΙΝ (η υπογράμμιση δική μας):

Πολιτικά τελειωμένη, αλλά γι’ αυτό και πολύ πιο επικίνδυνη, η κυβέρνηση Παπανδρέου κλιμάκωσε τη βία και την καταστολή εξαπολύοντας τις φονικές ορδές των ΜΑΤ και το χημικό πόλεμο κατά του «εχθρού λαού», την ώρα που ψήφιζε τραυματισμένη το πολυνομοσχέδιο – έκτρωμα στη Βουλή. Με την προμελετημένη δράση ασφαλιτών προβοκατόρων και αξιοποιώντας την εγκληματική δράση των ομάδων της «τυφλής βίας», που αντικειμενικά εντάσσονται στα επιτελικά σχέδια της ΕΛΑΣ και των μυστικών υπηρεσιών, κυβέρνηση – κράτος – παρακράτος επιτέθηκαν δολοφονικά κατά της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, της περικύκλωσης της Βουλής και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, οδηγώντας στον πρώτο νεκρό του αγώνα και σε δεκάδες τραυματίες.

Η ορολογία “αντικειμενικά εντάσσονται” είναι η πάγια πρακτική που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ, όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικά πειστήρια και απτές αποδείξεις για τους ισχυρισμούς για το ποιός είναι ο χαφιές και προβοκάτορας στο κίνημα. Επιστρατεύεται η “λογική” για να αποδείξει ακριβώς την έλλειψη στοιχείων. Αυτό γίνεται ανέκαθεν. Αυτό έγινε και με τα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα. Αυτό έγινε και με το Πολυτεχνείο το 73 με την Πανσπουδαστική Νο 8. Ακριβώς αυτά που έγραφε για τους 300 προβοκάτορες του Πολυτεχνείου το ΚΚΕ ποτέ δεν τα αναίρεσε πραγματικά. Η “Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973″ και αποτελεί την επίσημη θέση του Κ.Κ.Ε σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως εγκρίθηκε από την 4η ολομέλεια της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε τον Ιούλιο του 1976, γράφει:

Δεν μπορεί, επίσης, να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους, σκοπούς. Αυτό προκύπτει και από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά. Το υπεύθυνο κέντρο λήψης αποφάσεων της αντίδρασης ήξερε τη δύναμη του ΦΚ, καθώς και το πνεύμα αγανάκτησης και έξαρσης που υπήρχε σ’ όλο το λαό. Δεν μπορούσε, επόμενα, να εξωθήσει σε τέτοια μορφή αγώνα, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι άλλο το θέμα, σε ποιο βαθμό η αντίδραση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί με προβοκάτσιες τον αγώνα αυτόν. Και πραγματικά, αυτό το προσπάθησε, όσο της ήταν δυνατό.

Ακριβώς αυτά είπε πρόσφατα η κ. Παπαρήγα στα κανάλια, αυτά επαναλαμβάνει και το ΠΡΙΝ. Όμως, όταν η λογική δεν αρκεί από μόνη της για να τεκμηριώσει τις εκτιμήσεις, μερικά ψέμματα μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση:

1. Τα επεισόδια αφορούσαν συμπλοκές με τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Δεν αφορούσαν βεβαίως την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Η συγκέντρωση ως γνωστόν δεν ήταν του ΠΑΜΕ, ούτε η περικύκλωση της βουλής ήταν επίσης μια πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ. Απλά το ΠΑΜΕ κατέλαβε τον χώρο μπροστά στην βουλή για να κάνει ένα “συμβολικό” αποκλεισμό και εμπόδιζε οποιαδήποτε άλλη οργανωμένη δύναμη να πλησιάσει στο χώρο. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό είχε επαναληφθεί και την προηγούμενη μέρα. Τα μπλοκ της ΟΤΕ- ΠΟΤΑ μπλοκαρίστηκαν στην Πανεπιστημίου. Οι ταξιτζήδες συγκρούστηκαν στην Ακαδημίας με τα ΜΑΤ γιατί δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν την πλατεία Συντάγματος παρά μόνον αργά το απόγευμα της 20/10 αφού είχε αποχωρίσει η περιφρούρηση του ΚΚΕ...

2. Το ΚΚΕ ενήργησε σε άψογη συνεργασία με την ΕΛΑΣ. Υπήρχαν συνεχείς συνεννοήσεις για την στάση που θα κρατήσουν τα ΜΑΤ, για το πότε θα μείνουν στην άκρη και πότε θα επιτεθούν. Αν μάλιστα οι ινστρούχτορες του ΚΚΕ είχαν επιδείξει την ίδια προθυμία για τηλεφωνικές συνεννοήσεις με την ΕΛΑΣ και με το ΕΚΑΒ, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά για τον άτυχο αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη...

3. Το ΠΡΙΝ λησμονεί ότι το ΚΚΕ είναι μέρος του κράτους. Χρηματοδοτείται από τις κρατικές επιχορηγήσεις για τα κόμματα αλλά και κρατικοί υπάλληλοί έχουν διατεθεί στις υπηρεσίες του Περισσού. Ας μην ξεχνάμε και την δήλωση που έχει υπογράψει για τον σεβασμό της αστικής νομιμότητας. Το ΚΚΕ είναι λοιπόν μέρος του κράτους. Αυτά πάντως είναι πραγματικά στοιχεία και δεν είναι “λογικά” επιχειρήματα. Αν όμως θέλουμε, να χρησιμοποιήσουμε την ίδια “λογική” που χρησιμοποιεί η Δνση του ΠΡΙΝ για να τεκμηριώσει τα επιχειρήματά της, εύκολα μπορούμε να βρούμε μια πληθώρα λογικών επιχειρημάτων που τεκμηριώνουν την θέση ότι το ΚΚΕ είναι το μακρύ χέρι του κράτους στο εργατικό κίνημα...

4. Η σύγκρουση εντάσσεται στα επιτελικά σχέδια του Περισσού. Για να γίνουν σε τόσο διευρυμένη κλίμακα επεισόδια με επιθέσεις και αντεπιθέσεις, απαιτείται εμπλοκή αμφοτέρων των μερών. Σε άλλες περιπτώσεις όπου το ΚΚΕ δεν ήθελε να εμπλακεί σε επεισόδια, απλώς δεν έγιναν... Την 20ή Οκτωβρίου αν το ΚΚΕ δεν ήθελε να συγκρουστεί (όπως έκανε την προηγούμενη  μέρα), είχε πολλές λύσεις μπροστά του για να αποφύγει την σύγκρουση. Θα μπορούσε για παράδειγμα να υποχωρήσει μόνον για μερικές δεκάδες μέτρα και να αφήσει ένα μικρό ζωτικό χώρο από το μέτωπο της περιφρούρησης/προστασίας της βουλής και στις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετείχαν στην περικύκλωση. Το ΚΚΕ επιδίωκε με αυτή την σύγκρουση να συσπειρώσει τον κόσμο του, ο οποίος έχει εδώ και καιρό αρχίσει να αμφισβητεί την πολιτική απομονωτισμού με την οποία βαδίζει τα τελευταία χρόνια  η ηγεσία του. Και σε αυτή την πολιτική βάση, πράγματι υπήρχε συνεργασία ανάμεσα στον Περισσό και την ΕΛΑΣ. Ένα δείγμα γραφής για το πως ήδη το ΚΚΕ άρχισε να εκμεταλλεύεται πολιτικά τα επεισόδια και τον θάνατο του Δημήτρη Κοτζαρίδη, εδώ: Είμασταν όλοι εκεί ! Σύνταγμα, Πέμπτη 20 /10 / 2011

Δυστυχώς ή ευτυχώς - αυτό ας το κρίνει ο αναγνώστης - ο ριζοσπάστης δεν μασάει από  το γελοίο γλύψιμο του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΚΚΕ. Γιαυτό δεν σταματάει να έχει ανοιχτό το μέτωπο απέναντί τους. Είναι φανερό, σε όποιον δεν εθελοτυφλεί, ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή ή να γίνει πιο συνεργατικό επειδή αυτό θα βόλευε τα πολιτικά σχέδια κάποιων αποτυχημένων πολιτικάντηδων που δεν χάνουν ευκαιρία να σχεδιάζουν μεθοδεύσεις για το πως θα χειραγωγήσουν την λαϊκή αγανάκτηση. Αυτό το γλείψιμο προς τον Περισσό, δεν θα ξεχαστεί σαν τον “Καντάφι”, όπως φαντασιώνεται ο Γ. Δελαστίκ. Θα παραμείνει σαν άλλη μια μελανή σελίδα στην ιστορία του κινήματος. Πρώτιστα όμως σφραγίζει το παρόν, συντελώντας στην αποδιοργάνωση και στην πολιτική αποσάθρωση αυτών των πολιτικών χώρων.