ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Θεμέλιο της αυτοκυβέρνησης η κοινωνική «ιδιοκτησία» και αυτοδιαχείριση

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα ΔΡΑΣΗ"

Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι απλώς μια τεχνική διαβούλευσης και απόφασης, ούτε στενά πολιτειακό και συνταγματικό ζήτημα. Είναι ένα ριζικά διαφορετικό από το υπάρχον μοντέλο πολιτικής, που επιχειρεί να υπερβεί κάθε μορφή κομματικής και ιδεολογικής αλλοτρίωσης, ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης, επανασυστύνοντας την πολιτική ως συνεργασία πρόσωπο με πρόσωπο, όπως στις πλατείες, ως δημιουργία και υπεράσπιση των «κοινών». Είναι ένα μοντέλο αυτοκυβέρνησης απευθείας από την κοινωνία, με την κοινωνία και για την κοινωνία.

Από αυτή την άποψη συνδέεται οργανικά με το ερώτημα της αναδιάρθρωσης ολόκληρης της ζωής μας, της δημιουργίας των κοινών βάσεων μιας νέας ζωής έξω από εξουσιαστικές, αγοραίες και εκμεταλλευτικές δομές. Άλλωστε μόνο τότε μπορούν να αποκτήσουν πραγματικό «υλικό» περιεχόμενο οι αξίες της Άμεσης Δημοκρατίας για ισότητα, αλληλεγγύη, αυτονομία, ελευθερία. Γιατί όσο οι συνθήκες της παραγωγής αγαθών και της κάλυψης των αναγκών μας παραμένουν εγκιβωτισμένες σε σχέσεις ανισότητας, δεσποτείας, καταναγκασμού και αλλοτρίωσης ένα «δίκαιο της ισότητας» δε θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αναπαράγει την ανισότητα και τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Λιβύη: «Οχι» των αντικαθεστωτικών σε επιτηρητές του ΟΗΕ

Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑ"

«Δεν χρειαζόμαστε βοήθεια για τη διατήρηση της ασφάλειας» λένε οι εξεγερμένοι

Απορρίπτει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης την ιδέα των Ηνωμένων Εθνών να αναπτυχθεί στη χώρα οποιουδήποτε είδους διεθνής στρατιωτική δύναμη.

Τα Ηνωμένα Εθνη εξετάζουν το ενδεχόμενο να στείλουν στη Λιβύη στρατιωτικούς επιτηρητές που θα εξασφαλίσουν την ειρήνη και την ασφάλεια στη χώρα, ενώ θα την προετοιμάσουν και για δημοκρατικές εκλογές.

Ωστόσο, η ηγεσία των εξεγερμένων αντιδρά έντονα σε αυτό το ενδεχόμενο, λέγοντας ότι η χώρα τους δεν χρειάζεται καμία εξωτερική βοήθεια για να διατηρήσει την ασφάλεια.

Μπορούμε να στοχαστούμε την πολιτική ; (μέρος Ι)

Τίτλος αυτού του κειμένου είναι ο υπότιτλος του βιβλίου του Alain Badiou “Η πολιτική και η λογική του συμβάντος” που εκδόθηκε το 1985. Όμως και το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι παρά αποσπάσματα απ' αυτό το βιβλίο, το οποίο έχει εκδοθεί στα ελληνικά σε μετάφραση Δ. Βεργέτη – Τ. Μπέτζελου από τις εκδόσεις “αλήthεια” το 2007. Τα προηγούμενα 22 χρόνια δεν βρέθηκε εκδότης να αναλάβει την έκδοση στη χώρα μας αυτού του βιβλίου. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ποίος θα διακινδύνευε να εκδώσει ένα βιβλίο που θα ήταν εκδοτική αποτυχία; Και αυτή η εκδοτική “επιτυχία” ήταν εξασφαλισμένη από τις αντιλήψεις και το γενικότερο κλίμα που κυριαρχεί στην Αριστερά στον τόπο μας. Ποιός αριστερός στην χώρα μας θα διάβαζε αυτό το βιβλίο την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε;

Υπενθυμίζουμε ότι το 1985 που γράφτηκε το βιβλίο, το Αφγανιστάν βρισκόταν υπό Ρωσική κατοχή και εδώ το ΚΚΕ, με τους Ανδρουλάκηδες, τους Λαφαζάνηδες την ιστορική ηγεσία του ΝΑΡ και πολλούς άλλους ακόμα, στήριζαν αυτήν την “ανθρωπιστική” βοήθεια των σοβιετικών. Γραμματέας του κόμματος ήταν ο Χαρίλαος, και στο ΚΚΣΕ ο Chernenko, ο οποίος πέθανε το Μάρτιο και ανέλαβε στην θέση του Γκορμπατσόφ. Την ίδια χρονιά ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκαινιάζει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και εξαγγέλλει την περιβόητη «αγορά του αιώνα». Αν κάποιος εκείνη την εποχή ισχυριζόταν ότι η Σοβιετική Ένωση μετά από 6 χρόνια θα είχε διαλυθεί, όλοι θα τον θεωρούσαν τρελό!

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Η “πρωτοπορία” στην πολιτική εναρμονίζεται με την λαϊκή παροιμία “κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο”. Τότε κανείς δεν θα καταδεχόταν να συζητήσει αυτές τις θέσεις. Με όπλο τον “επιστημονικό σοσιαλισμό” και την “διεθνιστική αλληλεγγύη” το κείμενο αυτό θα είχε θεωρηθεί αντικομουνιστικό και αντιδραστικό. Σήμερα μερικοί – πολύ καθυστερημένα – έχουν κάνει μερικά βήματα και μπορούν να διαβάζουν και κάτι πέρα από τα “εκλεκτά έργα” που έχουν γράψει οι “κομμένες κεφαλές” του Μαρξισμού Λενινισμού, όπως για παράδειγμα μελετούν τον  Ντ. Χάρβεϊ. Όμως το τρένο για αυτή την αριστερά έχει χαθεί...

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, ο Badiou θέτει ένα ρώτημα, το οποίο παραμένει επίκαιρο αν και έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε:

Ποιός είναι μαρξιστής σήμερα;

Η άμεση απάντηση που δίνει σε αυτή την ερώτηση είναι:

Είναι εκείνος που εγγράφεται ως υποκείμενο στην διαδικασία καταστροφής του μαρξισμού, εκείνος που διατυπώνει με τρόπο εμμενή τι πρέπει να πεθάνει, και κατά συνέπεια να πεθάνει και ο ίδιος, διευθετώντας αυτό τον θάνατο σε αιτία για μια ανασύνθεση της πολιτικής. Μπορεί τότε να παραχθεί, σ' όλη την έκταση αυτής της πρακτικής διαδικασίας, ο πραγματικά πολιτικός στοχασμός της καταστροφής του μαρξισμού.

Πριν ασχοληθούμε αναλυτικά με το περιεχόμενο αυτής της απάντησης, θα σταθούμε στο πως περιγράφει ο A. Badiou την κρίση του μαρξισμού:

Αναφορικά με την κρίση του μαρξισμού, οφείλουμε σήμερα να πούμε ότι είναι πλήρης. Δεν πρόκειται για ένα απλό κατηγόρημα εμπειρικού τύπου. Για λόγους που απορρέουν από την ουσία της, η κρίση ξετυλίγεται μέχρι τις ύστατες συνέπειές της, δηλαδή, στην περίπτωση του μαρξισμού έχει εισέλθει στο στάδιο της αποπεράτωσής της.

Για να στοχαστούμε τον πλήρη χαρακτήρα της κρίσης, θα χρειαστεί να επιστρέψουμε στο στοιχείο εκείνο που προσέδωσε στον μαρξισμό την ιδιότυπη ισχύ του, και το οποίο είναι η (διακεκλεισμένη πλέον) προδηλότητα των ιστορικών του αναφορικών.

Ο άξονας με βάση τον οποίο ο μαρξισμός επικυρώθηκε ως καθολική σκέψη της επαναστατικής δραστηριότητας, δεν ήταν ούτε η ερευνητική του ικανότητα, ούτε η αναλυτική του δύναμη, ούτε ο περίτεχνος χειρισμός, του οποίου ήταν εγγυητής, μιας μεγάλης αφήγησης της Ιστορίας. Ούτε επίσης αυτό που επέτρεπε ή υπαγόρευε, σε ζητήματα πολιτικής στράτευσης.

Όχι, εκείνο που προσέδωσε στον μαρξισμό την μοναδικότητά του σε σχέση με τις υπόλοιπες επαναστατικές θεωρίες του 19ου αιώνα ήταν το ιστορικά επιβεβαιωμένο δικαίωμα που είχε να θέτει σε κυκλοφορία τίτλους πίστεως επικαλούμενος την εγγύηση της Ιστορίας. Ο Μαρξισμός, και μόνο αυτός, παρουσιαζόταν σαν μια επαναστατική πολιτική θεωρία η οποία ήταν, αν όχι ιστορικά επιβεβαιωμένη (πρόκειται εν μέρει για άλλο ζήτημα), τουλάχιστον ιστορικά ενεργός.

Ο Μαρξισμός διέθετε για τουλάχιστον μισόν αιώνα μια ιστορική πίστωση. Αυτή η πίστωση εγγυόταν στην πραγματικότητα ότι η μαρξιστική πολιτική παρέμενε εναρμονισμένη με την ιδρυτική της κινητικότητα και συνιστούσε εξαίρεση απέναντι στο πολιτικό, νοούμενο ως αμιγώς θεωρησιακό και ανέκαθεν ξεπερασμένο σύστημα.

«Ένα εναίο ευρωπαϊκό κράτος είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση»

Αναδημοσίευση από Deutsche Welle

Η ευρωκρίση και τα εθνικά κοινοβούλια είναι κυρίαρχο θέμα στον γερμανικό τύπο. Η διαχείριση του χρέους στην ευρωζώνη περνά από αλλαγές στην κυριαρχία των χωρών-μελών της ΕΕ. Μήπως είναι η ώρα για τις ΗΠ της Ευρώπης;

Η είδηση για την αναμενόμενη συγχώνευση της Alpha Bank και Eurobank αναφέρεται σε όλες τις γερμανικές εφημερίδες. Να ξεκινήσουμε από αυτήν. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Γκερντ Χέλερ με τίτλο «Με ενωμένες δυνάμεις» στην εφημερίδα Tagesspiegel:

«Η κρίση χρέους επιταχύνει την διαδικασία σύγκλισης στον ελληνικό τραπεζικό τομέα. Με τη συγχώνευση μπορούν τα δύο χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους και να διαχειριστούν καλύτερα το πρόβλημα ρευστότητας.

Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα αξιοπιστίας λόγω της άθλιας πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας. Έτσι εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά η αναχρηματοδότηση και διαχείριση των πιστώσεών τους από την ΕΚΤ και από τις ενέσεις ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδας…»

Ο Λ. Κύρκος μιλάει για τον εαυτό του και όχι μόνο...

(κλικ στην εικόνα για να δείτε το video)

Ποιός είναι ο πιο καλός ο "αντιιμπεριαλιστής";

Η εξέγερση στην Λιβύη είναι τελικά ο "δυνατός κρίκος" του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας. Αυτό το ζήτημα έγινε το πεδίο στο οποίο δοκιμάζονται οι δεσμοί και οι σχέσεις ανάμεσα στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ώστε να σφυρηλατηθεί στη συνέχεια σε υγιή θεμέλια η ενότητά τους αναφορικά με τις αντιιμπεριαλιστικές στρατηγικές ενάντια στην ΕΕ και την ΟΝΕ.

Στα πλαίσια αυτών των "δοκιμών" αναπτύσσεται έντονη αγωνιστική άμιλλα για το ποιός είναι ο πιο συνεπής αντιιμπεριαλιστής. Παρακάτω αναδημοσιεύουμε μια κριτική που ασκείται στο ΚΚΕ γιατί δεν είναι συνεπής αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Μην πάει το μυαλό σας σε κανένα Π. Λαφαζάνη ή τίποτα αριστεριστές. Είναι μια "συντροφική" κριτική από συνεπείς "πατριωτικές" δυνάμεις, οι οποίες αγωνίζονται και αυτές για την "απελευθέρωση" της χώρας από τον "ιμπεριαλιστικό ζυγό":

Το «κόμμα του λαού» για την Λιβύη:

Το «κόμμα του λαού», το «τιμημένο» Κουκουέ, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση για την κατάσταση στη Λιβύη: «Ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις κατά της Λιβύης κορυφώνεται τις τελευταίες ώρες με λουτρό αίματος, αποτέλεσμα μαζικών σφαγών, κυρίως αμάχων, στην Τρίπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Η πολεμική μηχανή των ΝΑΤΟ – ΗΠΑ και ΕΕ, με τους βομβαρδισμούς και με άλλες επεμβάσεις, είναι αυτή που καθορίζει τις στρατιωτικές εξελίξεις και έχει την ευθύνη για τα άγρια εγκλήματα κατά του λαού της Λιβύης. Οι δυνάμεις των λεγόμενων αντικαθεστωτικών, που ηγούνται πρώην συνεργάτες του Καντάφι, ακολουθούν και ολοκληρώνουν το αποτρόπαιο έργο. Για μια ακόμη φορά καταδεικνύεται πόσο μεγάλη είναι η υποκρισία, η κυνικότητα, η βαρβαρότητα των κυβερνήσεων ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ, καθώς και ο ρόλος των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων που σιωπούν, συγκαλύπτουν και συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Ο στόχος του πολέμου δεν ήταν ο σύμμαχος των ιμπεριαλιστών Καντάφι, αλλά ο πλήρης έλεγχος των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Λιβύης, να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, σε βάρος των ανταγωνιστών τους».

Παρατήρηση 1: Πρόκειται για μια ακόμη «επετειακή» και αναμενόμενη αντιαμερικανική ανακοίνωση του ΚΚΕ.

Παρατήρηση 2η: Το ΚΚΕ είναι… ουδέτερο. Δεν είναι ούτε με τον Καντάφι, ούτε με τους επονομαζόμενους «αντικαθεστωτικούς», που τους αποκαλεί –και δικαίως- «πρώην συνεργάτες του Καντάφι». Η ουδετερότητα του ΚΚΕ έγκειται στο ότι στην Λιβύη δεν υπάρχουν –ούτε υπήρξαν ποτέ- κομμουνιστές και κομμουνιστικό κόμμα (ούτε καν μια χούφτα εξορίστων).

Παρατήρηση 3η: ΟΙ κουκουέδες, με τη γνωστή μικροψυχία που τους διακρίνει, αποκαλούν τον Συνταγματάρχη Καντάφι «σύμμαχο των ιμπεριαλιστών» (!!!) και ανακαλύπτουν ότι ο πόλεμος έχει στόχο τον πλήρη έλεγχο των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Λιβύης. Άρα, δεν τους τα εξασφάλιζε ο «σύμμαχός» τους, Καντάφι. Άρα, τι σόι «σύμμαχός» τους ήταν «σύντροφοι»; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη…

 (από την "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ")

Άδωνις: Indymedia, θα σε συντρίψω!..

Αναζητώντας το “Το υποκείμενο που υποτίθεται πως γνωρίζει”...

Οι αόμματοι μαθητές

Ο χρόνος κατά τον οποίο ο Μαιτρ γνωρίζει αρκετά τη δύναμη και την αδυναμία του θεωρητικού συστήματος του, της τέχνης του, της θρησκείας του, συμπίπτει με την περίοδο που η εξουσία του είναι ελάχιστη. Ο μαθητής, ο απόστολος ο οποίος τυφλωμένος από το κύρος του Μαιτρ και την ευλαβή προσήλωση σε αυτόν αποστρέφει τους οφθαλμούς από την αδυναμία του θεωρητικού συστήματος της θρησκείας κτλ., έχει κατά κανόνα, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, μεγαλύτερη ισχύ από τον Μαιτρ. Χωρίς αυτούς τους τυφλούς μαθητές ουδέποτε η επιρροή ενός ανθρώπου και του έργου του κατάφερε να εξαπλωθεί. Για να συμβάλουμε στο θρίαμβο μιας ιδέας, συχνότατα αρκεί να εργαστούμε για την ενδόμυχη σύμπραξη της με τη βλακεία, ώσπου το τεράστιο βάρος αυτής να υπερισχύσει, συμπαρασύροντάς την πρώτη στη νικηφόρα πορεία της 

(Νίτσε, “Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα”, αφορισμός 122)

Με αφορμή το άρθρο “Μία λακανική ερμηνεία της χρηματοπιστωτικής κρίσης” που είχε δημοσιευθεί το Φεβρουάριο του 2010 στην ιστοσελίδα “aformi” και ένα άλλο πρόσφατο από το blog Celin με τον τίτλο: Η ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (..ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ) θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι οι υποτιθέμενες πολιτικές προσεγγίσεις της κρίσης συνήθως ...καταργούν την πολιτική! Η παρατήρηση αυτή δεν αφορά αυτά τα κείμενα που προαναφέραμε, αλλά κυρίως τα απολογιστικά κείμενα των πολιτικών επιλογών των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς.

νέος, εκπαιδευόμενος στα "όπλα" του Μαρξισμού - Λενινισμού...

Μερικές φορές τα ζητήματα που σχετίζονται με την κυριαρχία, την εξουσία και την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος, αξίζει να τα ακουμπήσει κάποιος που ενδιαφέρεται για την ανατροπή του και με προσεγγίσεις πέραν από την κλασσική μαρξιστική φιλολογία, η οποία εξάλλου έχει εξαντλήσει τα όρια της εδώ και πολλές δεκαετίες. Και αυτές οι προσεγγίσεις μπορεί να είναι πολύ πιο δημιουργικές και πολιτικά αποτελεσματικές, αρκεί να μην αμφισβητούν την αυτονομία της πολιτικής. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός υπάρχει εφόσον υπάρχει αστικό κράτος. Το “τέλος” του καπιταλισμού δεν θα προέλθει από την κατάρρευση της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά από το τέλος του καπιταλιστικού κράτους. Μια οικονομική κρίση, όσο μεγάλη και “καταστροφική”  και αν είναι δεν οδηγεί σε υπέρβαση του κοινωνικού συστήματος. Η αλλαγή της κοινωνίας απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από αλλαγές στην διαχείριση της οικονομίας. Αλλά και στην οικονομία οι αλλαγές δεν μπορούν να περιοριστούν μόνον στο ποίος έχει την κυριότητα των μέσων παραγωγής. Επιβάλλεται ακόμα και αλλαγή και της ίδιας της παραγωγής διαδικασίας. Ένα “σοσιαλιστικό” πουκάμισο δεν μπορεί να παραχθεί από ένα “καπιταλιστικό” εργοστάσιο, επειδή αυτό το εργοστάσιο ανήκει στους “εργάτες” του. Ότι είναι “παραγωγικό” στον καπιταλισμό συνήθως είναι ανεπιθύμητο στον “άλλο” κόσμο που θα προέλθει από την ανατροπή του...

Το κράτος είναι πάνω από την οικονομία. Και τα πολιτικά “υποκείμενα” που δεν έχουν ως “αντικείμενο” της πολιτικής τους δράσης το κράτος, απλώς δεν μπορούν να ασκήσουν πολιτική που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό...

Κοινό κείμενο της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος

Κοινό κείμενο των θεματικών ομάδων οικονομίας της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος.

Οι πολίτες της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος διαδηλώνουμε την αγανάκτησή μας και προσκαλούμε όλους τους αγανακτισμένους να συσπειρωθούν σε όλες τις πλατείες.

Από τις ΗΠΑ μέχρι τις Βρυξέλλες, από την Ελλάδα μέχρι τη Βολιβία, από την Ισπανία μέχρι την Τυνησία, η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει. Yπεύθυνοι, είναι εκείνοι που μας επιβάλλουν συνταγές, για να την ξεπεράσουμε. Ποιες είναι αυτές; Η μεταφορά δημόσιων πόρων, σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, την ίδια ώρα που βάζουν τους λαούς να πληρώνουν το λογαριασμό ,με σχέδια προσαρμογής, που όχι μόνο δεν μας βγάζουν από τη κρίση, αλλά μας βυθίζουν περισσότερο σε αυτήν.

Στην ΕΕ, οι επιθέσεις των χρηματαγορών ενάντια στα δημόσια χρέη, εκβιάζουν τις κυβερνήσεις και σέρνουν σε ομηρία τα κοινοβούλια, που υιοθετούν μέτρα άδικα ,χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμότητα και πίσω από τη πλάτη των λαών τους. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αντί να παίρνουν σταθερές πολιτικές αποφάσεις, απέναντι στις επιθέσεις των χρηματαγορών, ευθυγραμμίζονται με αυτές. 

Το κόμμα του Τσίπρα ευθυγραμμίζεται με την γραμμή της iskra για την Λιβύη...

Σε προηγούμενο σημείωμά μας (H αριστερά του Γιαρουζέλσκι, του Μπρέζνιεφ και του Καντάφι έχασε την ψυχραιμία της!) είχαμε αναφερθεί στην απαράδεκτη θέση της ομάδας του Π. Λαφαζάνη για τις εξελίξεις στην Λιβύη. Θέση που υποτιμά το γεγονός ότι κρίσιμος παράγοντας της κατάρρευση του καθεστώτος του Καντάφι ήταν η έλλειψη της λαϊκής στήριξης.

Οι δηλώσεις του Κώστα Ήσυχου, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνου για την εξωτερική πολιτική ευθυγραμμίζονται με το κείμενο της Iskra, γιαυτό εξάλλου και αναδημοσιεύονται εκεί μαζί με ένα νέο κείμενο με τον τίτλο “Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Ο ΚΑΝΤΑΦΙ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ!” Το κείμενο αυτό προσπαθεί να επαναλάβει την θέση ότι “οι σφαγείς και εγκληματίες του ΝΑΤΟ να φαίνεται πως έχουν επικρατήσει στη Λιβύη.” αλλά “Ίσως ο λαός της Λιβύης, πιθανόν και κάποιες μερίδες των "εξεγερμένων", να επιφυλάσσουν εκπλήξεις στους αμερικανονατοϊκούς πάτρονες

(Video με τους "σφαγείς και εγκληματίες του ΝΑΤΟ", που φορούν για παραλλαγή αλεξίσφαιρα παλαιστινιακά μαντήλια...)