Κοινό κείμενο της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος

Κοινό κείμενο των θεματικών ομάδων οικονομίας της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος.

Οι πολίτες της Πλατείας δελ Σολ και του Συντάγματος διαδηλώνουμε την αγανάκτησή μας και προσκαλούμε όλους τους αγανακτισμένους να συσπειρωθούν σε όλες τις πλατείες.

Από τις ΗΠΑ μέχρι τις Βρυξέλλες, από την Ελλάδα μέχρι τη Βολιβία, από την Ισπανία μέχρι την Τυνησία, η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει. Yπεύθυνοι, είναι εκείνοι που μας επιβάλλουν συνταγές, για να την ξεπεράσουμε. Ποιες είναι αυτές; Η μεταφορά δημόσιων πόρων, σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, την ίδια ώρα που βάζουν τους λαούς να πληρώνουν το λογαριασμό ,με σχέδια προσαρμογής, που όχι μόνο δεν μας βγάζουν από τη κρίση, αλλά μας βυθίζουν περισσότερο σε αυτήν.

Στην ΕΕ, οι επιθέσεις των χρηματαγορών ενάντια στα δημόσια χρέη, εκβιάζουν τις κυβερνήσεις και σέρνουν σε ομηρία τα κοινοβούλια, που υιοθετούν μέτρα άδικα ,χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμότητα και πίσω από τη πλάτη των λαών τους. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αντί να παίρνουν σταθερές πολιτικές αποφάσεις, απέναντι στις επιθέσεις των χρηματαγορών, ευθυγραμμίζονται με αυτές. 

Το κόμμα του Τσίπρα ευθυγραμμίζεται με την γραμμή της iskra για την Λιβύη...

Σε προηγούμενο σημείωμά μας (H αριστερά του Γιαρουζέλσκι, του Μπρέζνιεφ και του Καντάφι έχασε την ψυχραιμία της!) είχαμε αναφερθεί στην απαράδεκτη θέση της ομάδας του Π. Λαφαζάνη για τις εξελίξεις στην Λιβύη. Θέση που υποτιμά το γεγονός ότι κρίσιμος παράγοντας της κατάρρευση του καθεστώτος του Καντάφι ήταν η έλλειψη της λαϊκής στήριξης.

Οι δηλώσεις του Κώστα Ήσυχου, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνου για την εξωτερική πολιτική ευθυγραμμίζονται με το κείμενο της Iskra, γιαυτό εξάλλου και αναδημοσιεύονται εκεί μαζί με ένα νέο κείμενο με τον τίτλο “Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Ο ΚΑΝΤΑΦΙ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ!” Το κείμενο αυτό προσπαθεί να επαναλάβει την θέση ότι “οι σφαγείς και εγκληματίες του ΝΑΤΟ να φαίνεται πως έχουν επικρατήσει στη Λιβύη.” αλλά “Ίσως ο λαός της Λιβύης, πιθανόν και κάποιες μερίδες των "εξεγερμένων", να επιφυλάσσουν εκπλήξεις στους αμερικανονατοϊκούς πάτρονες

(Video με τους "σφαγείς και εγκληματίες του ΝΑΤΟ", που φορούν για παραλλαγή αλεξίσφαιρα παλαιστινιακά μαντήλια...)

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ

Του Γιώργου Πρασσά

Αναδείχτηκε ομόφωνα - για το μήνα Αύγουστο - ο νέος ηγέτης της ελληνικής, αντιιμπεριαλιστικής, πατριωτικής, επαναστατικής κλπ. αριστεράς. Eδώ σε φωτογραφία, μετά την - αμεσοδημοκρατική - ψηφοφορία, που έλαβε χώρα μαζικά μεταξύ των οπαδών Δελαστίκ - Κανέλλη - Λαφαζάνη :

(ο υιός Καντάφι Σαίφ-Αλ-Ισλάμ βοήθειά μας...)

Ο υιός Άσαντ παραδέχτηκε με κατήφεια το αποτέλεσμα της εκλογής, και δήλωσε πως θα προσπαθήσει για το καλύτερο τον επόμενο μήνα. Δηλώσεις του εγγονού Κάστρο δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές στον διεθνή επαναστατικό τύπο. (για τους μη μυημένους, διευκρινίζουμε ότι η ηγεσία της συγκεκριμένης αριστεράς έχει χαρακτηριστικά εναλλαγής και ανάκλησης, μετά την πρόωρη απώλεια του Σαντάμ Χουσείν και την εθελουσία έξοδο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς)

Αναπροσαρμόζονται τα σχέδια της Δύσης μετά την κατάληψη της Τρίπολης από τους εξεγερμένους.

Η κατάληψη της Τρίπολης δεν ήταν εντός των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Η παροχή βοήθειας προς τους εξεγερμένους είχε στόχο την διατήρηση μιας ισορροπίας τρόμου ανάμεσα στους στο καθεστώς του Καντάφι και τους εξεγερμένους, μιας ισορροπίας που δεν προσδιόριζε ποιός είναι ο νικητής και ποιός είναι ο ηττημένος. Και αυτό το σχέδιο δούλευε για αρκετούς μήνες για τα καλά. Όμως το καθεστώς του Καντάφι άρχισε να εμφανίζει φαινόμενα εσωτερικής κατάρρευσης και να εμφανίζονται μαζικές αποστασίες και λιποταξίες. Αυτά τα φαινόμενα γενικεύθηκαν σε τέτοιο βαθμό που επέτρεψαν την κατάληψη της Τρίπολης χωρίς ουσιαστικά να δοθεί καμία σημαντική στρατιωτική μάχη.

H αριστερά του Γιαρουζέλσκι, του Μπρέζνιεφ και του Καντάφι έχασε την ψυχραιμία της!

Το αιμοσταγές καθεστώς του Καντάφι είχε την τύχη που του άξιζε. Παρ' όλο που επέλεξε να αναμετρηθεί με τα όπλα απέναντι στην εξέγερση, κατέρρευσε σαν τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και η κατάληψη της Τρίπολης έδειξαν και στους πλέον δύσπιστους ότι είχε χάσει κάθε ίχνος λαϊκής συναίνεσης.

Η αναμέτρηση  δεν κρίθηκε από την στρατιωτική ΝΑΤΟϊκή επέμβαση. Το Βιετνάμ για χρόνια το βομβάρδιζαν οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα γιατί ο λαός του στήριζε το καθεστώς. Ο κρίσιμος παράγοντας της κατάρρευση του καθεστώτος του Καντάφι ήταν η έλλειψη της λαϊκής στήριξης. Η κατάληψη της Τρίπολης από τους εξεγερμένους,  η οποία καταγράφει τελική αναμέτρηση στο στρατιωτικό επίπεδο δείχνει ότι τα όπλα δεν αρκούν για να μείνει υπόδουλη μια πόλη αν δεν το θέλει ο λαός της.

Αυτά όμως δεν μπορούν να τα δει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς που έχει τα μάτια του ερμητικά κλειστά. Δυστυχώς δεν τα έκλεισε τώρα με αυτά που συμβαίνουν στην Λιβύη. Τα είχε κλειστά από το 56 στην Ουγγαρία και το 68 στην Τσεχοσλοβακία. Τα είχε κλειστά από την εποχή που ο υπαρκτός κομμουνισμός παρουσίαζε τις πρώτες εμφανείς ρωγμές. Δεν τα άνοιξε ούτε καν μπροστά την παταγώδη κατάρρευσή του... 

Τραγικό δείγμα αυτής της Αριστεράς το κείμενο “ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΛΙΒΥΗ! ”, που δημοσιεύεται στην η ιστοσελίδα iskra που εκφράζει τις θέσεις του αριστερού ρεύματος του ΣΥΝασπισμού. Αξίζει να το διαβάσετε!

Φαντάζεστε αυτή η Αριστερά να μας κυβερνήσει κάποτε; Θεός φυλάξει...

Κλέφτες καταστημάτων όλου του κόσμου ενωθείτε!

Απόσπασμα από το άρθρο του "Slavoj Zizek : Κλέφτες καταστημάτων όλου του κόσμου, ενωθείτε", το οποίο  πρωτοδημοσιεύθηκε στο London Review of Books και
μεταφράστηκε στα ελληνικά από το blog "για την κοινωνική αριστερά".

Οι ταραχές είναι μια επίδειξη της υλικής δύναμης της ιδεολογίας – πολύ περισσότερο, ίσως, για την « μετα-ιδεολογική κοινωνία». Από μια επαναστατική σκοπιά, το πρόβλημα με τις εξεγέρσεις δεν είναι η βία ως τέτοια, αλλά το γεγονός ότι η βία δεν είναι πραγματικά αυτο-κατηγορηματική. Είναι ανίσχυρη οργή και απελπισία μεταμφιεσμένη ως επίδειξη δύναμης. Είναι ο φθόνος μασκαρεμένος ως θριαμβευτής καρνάβαλος.

Οι ταραχές θα πρέπει να τοποθετηθούν σε σχέση με ένα άλλο είδος βίας που η φιλελεύθερη πλειοψηφία σήμερα αντιλαμβάνεται ως απειλή για τον τρόπο ζωής μας: τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Και στις δύο περιπτώσεις, η βία και η καταπολέμηση της βίας είναι παγιδευμένες σε έναν φαύλο κύκλο, κάθε μία τους δημιουργεί τις δυνάμεις που η ίδια προσπαθεί να καταπολεμήσει. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με τυφλά passages à l’acte (στμτφρ ψυχολ: παρορμητικά ξεσπάσματα), όπου η βία αποτελεί μια σιωπηρή αποδοχή της ανικανότητας. Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τις ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στο Παρίσι, οι τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιούνται στην υπηρεσία του απόλυτου Νοήματος που παρέχεται από τη θρησκεία.

Αλλά δεν ήταν οι αραβικές εξεγέρσεις μια συλλογική πράξη αντίστασης που απέφυγε την ψευδή εναλλακτική λύση της αυτοκαταστροφικής βίας και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού? Δυστυχώς, το Αιγυπτιακό καλοκαίρι του 2011 θα μείνει στην ιστορία ως η σηματοδοσία του τέλους της επανάστασης, μια εποχή που η απελευθερωτική της δυνατότητα έπαθε ασφυξία. Νεκροθάφτες του είναι ο στρατός και οι ισλαμιστές. Το περίγραμμα της συμφωνίας μεταξύ του στρατού (που είναι στρατός του Μουμπάρακ) και των Ισλαμιστών (που ήταν στο περιθώριο κατά τους πρώτους μήνες της αναταραχής, αλλά κερδίζουν πλέον έδαφος) είναι όλο και πιο σαφές: οι ισλαμιστές θα ανεχτούν τα υλικά προνόμια του στρατού και σε αντάλλαγμα θα εξασφαλίσουν την ιδεολογική τους ηγεμονία.

Μέλη της οικογένειας Καντάφι έχουν συλληφθεί, οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν την πράσινη πλατεία.

Στην μόνη από τις αραβικές χώρες που τελικά η ανατροπή του καθεστώτος επικράτησε με τα όπλα φαίνεται πως είναι η Λιβύη. Το βράδυ της Κυριακής η πράσινη πλατεία της Τρίπολης καταλήφθηκε από τους εξεγερμένους. Επίλεκτες μονάδες που έχουν αναλάβει την προστασία του Καντάφι έχουν παραδοθεί στους εξεγερμένους. Ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αναφέρει σύμφωνα με το CNN θα διεξαχθούν σήμερα (Δευτέρα) συνομιλίες σχετικά με τη μεταβίβαση του Σαΐφ Καντάφι στη Χάγη. Τελευταίες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Καντάφι βρίσκεται στα χέρια των εξεγερμένων.

Αναλυτικές πληροφορίες εδώ "“Ωρα Μηδέν” για τον Μουάμαρ Καντάφι"

Οι εξεγερμένοι Λίβυοι καταλαμβάνουν την Τρίπολη

Το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα μετέδωσε ότι οι στρατιώτες που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλεια του Λίβυου ηγέτη κατέθεσαν τα όπλα.

Οι Λίβυοι αντικαθεστωτικοί έχουν συλλάβει τον γιο του Λίβυου ηγέτη Μουάμαρ Καντάφι Σάιφ αλ Ισλάμ, δήλωσε σήμερα στο τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα ο επικεφαλής του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου, που είναι το πολιτικό όργανο των λίβυων αντικαθεστωτικών. «Έχουμε επιβεβαιωμένες πληροφορίες ότι οι δικοί μας συνέλαβαν τον Σάιφ αλ Ισλάμ», δήλωσε ο Μουστάφα Αμπντ ελ Τζαλίλ. «Εχουμε δώσει οδηγίες για καλή μεταχείριση ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει δίκη», προσέθεσε.

Εκδηλώσεις στο Σύνταγμα 21-22/08 ενάντια στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου για την Ανώτατη Παιδεία

Μέσα στο καλοκαίρι και με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση προωθεί για ψήφιση στη βουλή, νομοσχέδιο που κατεδαφίζει την ανώτατη εκπαίδευση. Η πανεπιστημιακή κοινότητα αντιδρά και απαιτεί να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο. Η πρωτοβουλία πανεπιστημιακών ενάντια στο πανεπιστήμιο του μνημονίου, σε συνεργασία με τη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος διοργανώνει διήμερο κινητοποιήσεων στο Σύνταγμα.

Επίσης, την Κυριακή 21 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ,οργανώνεται συζήτηση με θέμα:“Πανεπιστήμιο για την κοινωνία και όχι για τις επιχειρήσεις”. Συμμετέχουν: Κώστας Δουζίνας αντιπρύτανης Birkbeck Π/μίου Λονδίνου, Σίμος Σιμόπουλος πρύτανης του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ομότιμος καθηγητής Π/μίου Αθηνών, Λάζαρος Απέκης τέως πρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ, Αντρέας Νοταράς λέκτορας στο Πάντειο, Σταύρος Παναγιωτίδης μεταπτυχιακός φοιτητής.

Οι “αγανακτισμένοι”, η αντισυστημικότητα και η Αριστερά...

Φωτο : Άγγελος Καλοδούκας

Η «ριζοσπαστικότητα» της αντικρατικής και αντικοινωνικής βίας των εξεγερμένων δεν παραπέμπει στο «τα θέλουμε όλα», στην τάση για τον κομμουνισμό. Ούτε η επίθεση στην ιδιοκτησία υποδηλώνει άρνηση των καπιταλιστικών δομών. Την ίδια στιγμή που «απαλλοτριώνουν» την ιδιοκτησία των «ενταγμένων», αναπαράγουν τη λειτουργία του εμπορεύματος ως φορέα αξίας, δηλαδή ως μηχανισμό παραγωγής χρήματος: Διαθέτουν κοψοχρονιά τα κλεμμένα σε εμπόρους που συστηματικά ή ευκαιριακά αναλαμβάνουν να «ξεπλένουν» προϊόντα ληστείας και κλοπής, δηλαδή να τα εντάσσουν και πάλι στο κανονικό (και νόμιμο) δίκτυο εμπορευματικής κυκλοφορίας.

Όμως και οι «αγανακτισμένοι» αποτελούν προϊόν μιας κοινωνικο-πολιτικής μετάλλαξης που πηγάζει από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, ιδίως στη σημερινή φάση της οικονομικής κρίσης: Το «τέλος» της διαπραγμάτευσης και του κοινωνικού συμβολαίου.

Μέχρι πρόσφατα, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να διαπραγματεύονται τη θέση τους εντός της σχέσης του κεφαλαίου (δηλαδή το επίπεδο διαβίωσης και ένα πλέγμα ελευθεριών και δικαιωμάτων). Το κομματικό σύστημα και τα συνδικάτα ήταν οι μηχανισμοί και οι μοχλοί γι’ αυτή τη διαπραγμάτευση, που αναπαρήγαγε μεν τις εργαζόμενες τάξεις  ως τάξεις εξουσιαζόμενες και υποκείμενες σε εκμετάλλευση, αλλά ταυτόχρονα τους επέτρεπε να διεκδικούν ως «κοινωνικοί εταίροι» ένα «καλύτερο αύριο». Η απεργία για την ανατροπή του νομοσχεδίου Γιαννίτση  αποτελεί ίσως την τελευταία «στιγμή» αυτής της ιστορικής φάσης. Η σημερινή διακυβέρνηση σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή Ήπειρο δεν διαπραγματεύεται πλέον τίποτα, εμμένοντας με ωμή βία στη διαρκή αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου.