Αναρτήσεις
 |
| Φωτο : Άγγελος Καλοδούκας |
Η «ριζοσπαστικότητα» της αντικρατικής και αντικοινωνικής βίας των εξεγερμένων δεν παραπέμπει στο «τα θέλουμε όλα», στην τάση για τον κομμουνισμό. Ούτε η επίθεση στην ιδιοκτησία υποδηλώνει άρνηση των καπιταλιστικών δομών. Την ίδια στιγμή που «απαλλοτριώνουν» την ιδιοκτησία των «ενταγμένων», αναπαράγουν τη λειτουργία του εμπορεύματος ως φορέα αξίας, δηλαδή ως μηχανισμό παραγωγής χρήματος: Διαθέτουν κοψοχρονιά τα κλεμμένα σε εμπόρους που συστηματικά ή ευκαιριακά αναλαμβάνουν να «ξεπλένουν» προϊόντα ληστείας και κλοπής, δηλαδή να τα εντάσσουν και πάλι στο κανονικό (και νόμιμο) δίκτυο εμπορευματικής κυκλοφορίας.
Όμως και οι «αγανακτισμένοι» αποτελούν προϊόν μιας κοινωνικο-πολιτικής μετάλλαξης που πηγάζει από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, ιδίως στη σημερινή φάση της οικονομικής κρίσης: Το «τέλος» της διαπραγμάτευσης και του κοινωνικού συμβολαίου.
Μέχρι πρόσφατα, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να διαπραγματεύονται τη θέση τους εντός της σχέσης του κεφαλαίου (δηλαδή το επίπεδο διαβίωσης και ένα πλέγμα ελευθεριών και δικαιωμάτων). Το κομματικό σύστημα και τα συνδικάτα ήταν οι μηχανισμοί και οι μοχλοί γι’ αυτή τη διαπραγμάτευση, που αναπαρήγαγε μεν τις εργαζόμενες τάξεις ως τάξεις εξουσιαζόμενες και υποκείμενες σε εκμετάλλευση, αλλά ταυτόχρονα τους επέτρεπε να διεκδικούν ως «κοινωνικοί εταίροι» ένα «καλύτερο αύριο». Η απεργία για την ανατροπή του νομοσχεδίου Γιαννίτση αποτελεί ίσως την τελευταία «στιγμή» αυτής της ιστορικής φάσης. Η σημερινή διακυβέρνηση σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή Ήπειρο δεν διαπραγματεύεται πλέον τίποτα, εμμένοντας με ωμή βία στη διαρκή αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου.
Οι «αγανακτισμένοι» αμφισβητούν «αυθόρμητα» ολόκληρο το θεσμικό και πολιτειακό πλαίσιο που έχει πλέον πάψει να είναι λειτουργικό για αυτούς (ως μισθωτούς, ανέργους, συνταξιούχους, μικροεπιχειρηματίες, φορείς ψήφου και δικαιωμάτων). Στη θέση της μη λειτουργικής Ελληνικής Δημοκρατίας αντιπαρατάσσουν, θολά ίσως ακόμα, την «άμεση δημοκρατία», δηλαδή διεκδικούν ένα σύστημα στο οποίο η συμμετοχή και η βούλησή τους θα αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα. Η ριζοσπαστικότητα αυτής της προοπτικής για αυτοοργάνωση και αμφισβήτηση της πολιτειακής, πολιτικής και οικονομικής τάξης φαλκιδεύεται από την εμμονή στη μη-σχέση με τις ιστορικές οργανωτικές μορφές (κόμματα, συνδικάτα κλπ.), μέσα από τις οποίες μπορούν να συμπυκνωθούν πολιτικά τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Στην ιδιόμορφη αυτή συγκυρία, ο ρόλος της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι η υπόσχεση για ένταξη των «αγανακτισμένων», μέσω της «ορθής» ψήφου τους, στο ανέφικτο «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», αλλά η πολιτικοποίηση και οργάνωση της εγγενούς αντισυστημικότητας που εκφράζεται στην παρέμβαση τόσο των «αγανακτισμένων» όσο και των «μη εντάξιμων», για μια στρατηγική ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
(απόσπασμα από το άρθρο “Οι «ταραχές» στη Βρετανία και οι «Αγανακτισμένοι» ” του Γ. Μηλιού στην ΑΥΓΗ - 14/08/2011)
Είτε επίσημη είτε ανεπίσημη, η Αριστερά δεν μπορεί να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του λαού,χωρίς αναγνωρισμένη ηγεσία, οργάνωση και πρόγραμμα ξεκάθαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αριστερά όχι μόνον μία "ηγεσία" αλλά πολλές έχει, και "οργάνωση" και "πρόγραμμα ξεκάθαρο"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλού είναι το πρόβλημα markos...
Το θέση ότι υπάρχει έλλειψη ηγεσίας της Αριστεράς την σπρώχνουν:
1. Αυτοί που δεν πιστεύουν στην άμεση Δημοκρατία, ούτε στο κίνημα ούτε στο κόμμα τους, αλλά θεωρούν ότι ο λαός χρειάζεται "τσοπαναρέους" για να πάει μπροστά,
2. Κάποιοι αριστεροί που θέλουν να φτιάξουν το ΕΑΜ_Β' ( όπως λέμε ΕΟΚΑ-Β') με μπροστάρη τον ΜΙΚΗ και την ΣΠΙΘΑ του.
3. Ξέρεις πόσα κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων έχουμε στην αριστερά; Για ρώτα όλους αυτούς τι θα σου πουν και για το θέμα της οργάνωσης και για το θέμα του καθαρού προγράμματος!
4. Η Αριστερά δεν έχει ΟΡΑΜΑ! Η μισή έχει για όραμά της τον "υπαρκτό κομμουνισμό" που τον φτιασιδώνει με διάφορους τρόπους, αλλά δεν πρόκειται για κάτι το διαφορετικό, και η υπόλοιπη τον "ουτοπικό καπιταλισμό", για αυτό μιλάει για "παραγωγική" και "εθνική" ανάπτυξη της χώρας και άλλα παρόμοια κουραφέξαλα....
exoume arxisei na mperdeyoyme to commodity me to common kai ayto einai problimatiko:http://www.edu-factory.org/wp/the-common-in-revolt/
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμαν πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαφωνώ σε καμμία απο τις παρατηρήσεις σου.
Ούτε ηγεσία, υπάρχει, ούτε οργάνωση ούτε ξεκάθαρο πρόγραμμα που να εμπνέει.
Αυτό δεν σημαίνει οτι θα μείνουν τα πράγματα όπως έχουν για πολύ.
Το κείμενο είναι πολύ καλό αλλά σ' ένα σένα καίριο σημείο αστοχεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αγανακτισμένοι μαζί με όσα έχουν διαισθανθεί ή και συνειδητοποιήσει για την σημερινή μορφή της κυριαρχίας, έχουν διαστανθεί ή και συνειδειτοποιήσει ότι η αριστερά με την παραδοσιακή και την όποια σημερινή μορφή, οργανωτική και πολιτική, δεν μπορεί να τους χρησιμεύσει σε τίποτα και μόνο εμπόδια θα ορθώνει στην κίνησή τους μια τέτοια εμπλοκή.
Η Αριστερά τις τελευταίεσ δεκαετίες ούτε ως διαμεσολαβητής στην όποια ενδοσυστημική διαπραγμάτευση στάθηκε ικανότερη και πιο αξιόπιστη από συστημικές δυνάμεις, βλέπε Σοσιαλδημοκρατία - ΠΑΣΟΚ, ενώ οι όποιες εξωσυστημικές κατευθύνσεις ανέδειξε και με την πρακτική της, κάθε άλλο παρά ελκυστικές θα μπορούσαν να είναι. Αν όχι τίποτε άλλο σχεδίζαν ένα πλαίσιο κυριαρχίας τουλάχιστον εξίσου άκαμπτο και βίαιο με αυτό που σήμερα διαγράφεται.
Η αριστερά όπως υπάρχει σήμερα σε όλες τις εκδοχές της ανήκει στο παρελθόν της ήττας, χωρίς σε καμμία περίπτωση αυτό να σημαίνει ότι όλη η αγωνιστική και διανοητική παράδοση της δεν έχει αξία και δεν πρέπει να αφορά στα κινήματα σήμερα.
Με αυτήν την έννοια θα πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε για το καινούργιο κι όχι να ελπίζουμε σε νεκραναστήσεις.
Οι πολιτικές δυνάμεις δεν γίνονται αντιληπτές από τον κόσμο μόνο και κυρίαρχα στην βάση της εκάστοτε γραμμής τους, αλλά στην βάση της πρακτικής τους, και η πρακτική είναι μια έννοια που έχει και ιστορικότητα, κυρίαρχα όμως εμπλέκει το σώμα και όχι μόνο το "πνεύμα".
Η ανάλυσή του Γ. Μηλιού είναι καλή, όμως στο πολιτικό δια ταύτα αναγκαστικά απευθύνεται στο κόμμα του. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν δύναται πλέον να παίξει τον ρόλο που προκρίνει ο Γ. Μηλιός είτε υιοθετήσει αυτή την πολιτική γραμμή, είτε όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πραγματικότητα, η τελευταία ευκαιρία που ο κόσμος έδωσε σε αυτό τον πολιτικό χώρο ήταν η Α' Πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε φάνηκε ότι αυτό το πολιτικό μόρφωμα δεν μπορούσε να μετασχηματιστεί σε κάτι που θα ήταν δυνατόν να αναλάβει έναν ρόλο αντίστοιχο με την πολιτική που σήμερα προτείνει ο Γ. Μηλιός.
Η συνέχεια επιβεβαίωσε το γεγονός ότι το παρελθόν των συνιστωσών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμενε αξεπέραστο εμπόδιο. Η σημερινή κατάσταση μόνο με την παρακάτω έκφραση περιγράφεται: Ποιος τον γαμεί το ΣΥΡΙΖΑ, ότι ποσοστό και να πάρει στις εκλογές, όποια γραμμή και αν υιοθετήσει...