Το "χρέος" στα χέρια του κινήματος!...

Σήμερα, Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 12.00 το μεσημέρι παρουσιάστηκε στους εκπροσώπους του Τύπου η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Η κίνηση αυτή καταγράφει την προσέγγιση δυνάμεων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ (Σπύρος Παπασπύρος ) του ΣΥΝασπισμού (Παναγιώτης Λαγαζάνης) και ως τις παρυφές του ΚΚΕ (Διονύσης Τσακνής ).

Προαναγγελία αυτής της επιτροπής έγινε στο διήμερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ “Κρίση του καπιταλισμού και κρίση του χρέους” (αναλυτική παρουσίαση στην ιστοσελίδα “Αφορμή”). Στο παρακάτω video ο Κ. Λαπαβίστας αναλύει τους σκοπούς αυτής της επιτροπής και εξηγεί το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται αυτή η πρωτοβουλία:

Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας (“Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;”) είχαμε επισημάνει ότι:

Η πολιτική που στοχεύει στην “επόμενη μέρα”από την σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί να αρθρώνεται γύρω από το ζήτημα του χρέους και της διαγραφής (μερικής ή ολικής) ή της αναδιαπραγμάτευσής του. Αυτή η πολιτική στόχευση επειδή ακριβώς δεν αμφισβητεί το παρόν, αφορά εκείνους που θέλουν να διαχειριστούν την κρατική εξουσία από την μεριά του αστισμού. 

Μια πολιτική για την “επόμενη μέρα” που διεκδικεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει μερικά βήματα πιο πίσω: Έχει για αφετηρία της την στιγμή που άρχισε η μεγάλη επίθεση εναντίων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια νικηφόρα – μέχρι στιγμής - επίθεση έχει επιφέρει δραματικά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανατράπηκαν τις κατακτήσεις ενός αιώνα. Αυτή η ήττα είναι τετελεσμένη, όπως είναι οι υλικές καταστροφές που πραγματοποιούνται από ένα τσουνάμι; Το “τσουνάμι” που έφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αντιστρέψιμο; Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια.

Και συνεχίζουμε να επιμένουμε σε αυτή την θέση μας. Το χρέος είναι πρόβλημα πολιτικό και ως τοιούτο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Αριστερά. Αν δεν αντισταθούμε και δεν ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές που το δημιούργησαν, όσες επιτροπές λογιστικού ελέγχου και αν συγκροτηθούν δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το σημαντικό στο μαζικό κίνημα και στους εργαζόμενους που ήδη έχουν φορτωθεί τα βάρη αυτού του χρέους.

Αυτές οι πολιτικές μπορούν να ανατραπούν; “Εστιάζοντας στις εσωτερικές αιτίες, το πραγματικό πρόβλημα του χρέους είναι η διαρκώς διευρυνόμενη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, με τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, την υπόθαλψη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, τα χαριστικά πακέτα στις τράπεζες. Είναι ακόμα, η επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους και οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που συνεπάγεται. Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει φορολογικά έσοδα της τάξης των 95 δισ. ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των υψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε από την τρόικα. (απόσπασμα από το κείμενο: Ποια επαναδιαπραγμάτευση χρέους; )

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι “δεν τα φάγαμε μαζί” και δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κανένα χρέος. Αισθάνονται ότι έχουν υποστεί μια μεγάλη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα, και δεν βλέπουν φως για το πως θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ούτε θα δουν από τα πορίσματα παρομοίων επιτροπών. Άλλες πρωτοβουλίες περιμένει ο κόσμος της εργασίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς...

Για την ένοπλη συμπλοκή στου Ρέντη

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

Ήταν αναμενόμενο σήμερα όλοι οι δημοσιογράφοι να μιλήσουν για την "αγαπητή σε όλην την κοινωνία" ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και για τον χαμό δύο "παιδιών". Για άλλη μια φορά, πατώντας πάνω στη χαζομάρα αυτών των ανθρώπων, που επιλέγουν να γίνουν αστυνομικοί και να καβαλάνε τα μηχανάκια ουσιαστικά μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών παίρνοντας για αντίτιμο έναν μισθό και παράσημα επιδεικνυόμενης εξουσίας, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για την αναγκαιότητα της περεταίρω αστυνόμευσης.Τους χρειάζεται πλέον άλλωστε γιατί η οργή του κόσμου αρχίζει κι αυτούς να τους ακουμπάει για τα καλά...

Έρχεται όμως στο μυαλό αναπάντεχα μια φράση του Πάσαρη, από τις πολλές εκείνες που ειπώθηκαν σε μια συνέντευξή του μέσα στη φυλακή και διακατέχονταν συνάμα από μία κάποια μανία αλλά και μία απίστευτη, τρομακτική θα μπορούσε να πει κανείς, λογική. Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.

Η ελληνική αστυνομία στάθηκε αρκετά τυχερή τα τελευταία χρόνια σε ένοπλες συμπλοκές. Η συμπλοκή του Ρέντη ήταν μία από τις ελάχιστες αιματηρές εξαιρέσεις. Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.

Η ελληνική αστυνομία αλλά και τα μμε πάσχισαν πολύ να φτιάξουν τον μύθο των "άτρωτων" νέων μηχανοκίνητων μονάδων. Τα μέλη τους φαίνεται να ζουν αυτόν τον "μύθο", εγκλωβισμένα μέσα στη στολή και τον οπλισμό τους σε μία επίδειξη εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία τους, όταν έφτανε στον τόπο που έχασαν τη ζωή τους οι δύο συνάδερφοί τους, δεν έβγαλαν ούτε καν το κράνος και το full-face. Άραγε, μπροστά στο σημείο που κάποιος σκοτώθηκε, δεν είθισται να βγάζουμε ό,τι φοράμε στο κεφάλι μας, καπέλο ή ...κράνος; To "μάχιμο" όμως ύφος τους τους εγκλώβισε ακόμα κι εδώ...

Μιλάνε λοιπόν για εγκληματικότητα. Και όντως, το να ληστεύονται περίπτερα με καλάσνικοφ είναι κάτι πολύ ακραίο. Όμως ποιος έχει οδηγήσει σε όλον αυτόν τον εξοπλισμό του κόσμου της παραβατικότητας; 'Οταν κυκλοφορούν στους δρόμους τσούρμα πάνοπλων και έτοιμων να πυροβολήσουν αστυνομικών, τί περιμένει κάποιος να κάνουν αυτοί που πρόκειται σίγουρα να παρανομήσουν; Δεν πρόκειται κι αυτοί να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τους εκπροσώπους του νόμου; Και πού οδηγείται αυτή η ιστορία; Ασφαλώς, σε αιματηρές συμπλοκές...

Η παραβατικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να σταματήσει μέσα από τη γενικευμένη αστυνομοκρατία. Όσο η ταξικότητα επιβάλλεται όλο και πιο κάθετα, όσο κάθε κοινωνική μονάδα διαλύεται στο χάος των μητροπόλεων και τη μιζέρια των επαρχιών, η παραβατικότητα θα αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και θα γίνεται όλο και πιο βίαιη.

Κι όλοι αυτοί που καβαλάνε τις μηχανές κάνοντας τους σερίφηδες, το καλύτερο είναι να καθήσουν να σκεφτούν αν υπάρχει κάποιος παραπάνω λόγος, πέρα από το χιλιάρικο και τη μαγκιά, για να το κάνουν...

Τ.Κ.

Νέα δικαστική απόφαση απαγορεύει τις εργασίες κατασκευής ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "ΠΑΣΑ"

Μετά την νέα απόφαση επανέρχεται το ερώτημα: τι ακριβώς κάνουν τα ΜΑΤ στην Κερατέα, αφού ούτε εργασίες εκτελούνται, ούτε επιτρέπεται να εκτελεστούν;.

Το Ειρηνοδικείο Λαυρίου εμμένει στην απόφασή του για απαγόρευση των εργασιών στην περιοχή του Οβριόκαστρου, όπου σχεδιάζεται σε α΄φάση η κατασκευή Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων και σε β΄, Υπολειμμάτων.

Με την υπ΄αριθμ. 30/2011 απόφασή του, απέρριψε την αίτηση αναστολής εκτέλεσης, που είχε κατατεθεί από το ελληνικό Δημόσιο, κατά της πρωτόδικης (υπ. αριθμ. 199/2010) απόφασης του ίδιου δικαστηρίου.

Σε δήλωσή του ο δήμαρχος Λαυρεωτικής, Κώστας Λεβαντής, εξέφρασε την ικανοποίηση του για το αποτέλεσμα. «Δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, το δημόσιο δεν προσκόμισε κάτι νεότερο», είπε.

Μετά την νέα απόφαση επανέρχεται το ερώτημα:τι ακριβώς κάνουν τα ΜΑΤ στην Κερατέα, αφού ούτε εργασίες εκτελούνται, ούτε επιτρέπεται να εκτελεστούν.

Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη απόφαση του Ειρηνοδικείου Λαυρίου απαγόρευε την έναρξη οποιασδήποτε εργασίας στη συγκεκριμένη περιοχή έως ότου:

α) συντελεσθεί η αναγκαστική απαλλοτρίωση της εκτάσεως για την εκτέλεση της Α΄φάσης του ΧΥΤΑ Κερατέας,

β) εκπονηθούν οι μελέτες, που προβλέπονται από την εργολαβική σύμβαση, βάσει της οποίας κατέστησαν οι καθ’ ων ανάδοχοι αυτού του έργου,

γ) αποφανθούν οι αρμόδιες αρχαιολογικές υπηρεσίες περί της μη υπάρξεως αρχαιολογικών ευρημάτων στον χώρο αυτό και

δ) εκδοθούν οι σχετικές πολεοδομικές άδειες για την εκτέλεση των εργασιών της εργολαβίας.

Ο δήμαρχος Λαυρεωτικής, κ. Λεβαντής σημείωσε ότι η απόφαση ισχύει μέχρι τη νεότερη απόφαση από το Εφετείο, όπου θα καταφύγει εκ νέου το Δημόσιο, δηλαδή τουλάχιστον μέχρι και τον Απρίλιο και κάλεσε τις δυνάμεις της αστυνομίας να αποχωρήσουν από την περιοχή.

Όπως είπε, υπάρχουν 400 άνδρες των ΜΑΤ, για περισσότερο από δύο μήνες, στην περιοχή, και πέραν του κόστους για το δημόσιο, εν μέσω οικονομικής κρίσης, «έχει γίνει απαγορευτική η διέλευση των κατοίκων προς τα αγροκτήματά τους, τα οποία αυτή την εποχή απαιτούν φροντίδα». Σημείωσε πως με την αποχώρηση της αστυνομίας και των τριών εργατικών οχημάτων από το Οβριόκαστρο θα αποκλιμακωθεί η ένταση και θα συνεχιστεί υπό νέους όρους και ο διάλογος, που άνοιξε με το υπουργείο.

ΜΕΤΩΠΟ: ΒΑΘΙΑ ΛΥΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΕΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ

Σήμερα το πρωί  (02-02-11), στην ημερίδα της Περιφέρειας Αττικής για τα απορρίμματα, ο Αλ. Αλαβάνος αναφέρθηκε στον θάνατο των δύο αστυνομικών:

"Έκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη που δύο νέοι εργαζόμενοι των 600 ευρώ, παιδιά 22 και 23 ετών, αστυνομικοί, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη με το οργανωμένο έγκλημα. Άς σκεφθούμε όλοι. Αντί η κυβέρνηση να αξιοποιεί κονδύλια, τεχνολογία, ανθρώπινο δυναμικό για να επιτίθεται στον λαό της Κερατέας ή στις διαδηλώσεις των εργαζομένων, θα έπρεπε να τα συγκεντρώνει στη μάχη ενάντια στην εγκληματικότητα, που αναπτύσσεται ταχύτατα λόγω της κρίσης, προφυλάσσοντας τη ζωή και των πολιτών και των ίδιων των αστυνομικών"

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

ΘΕΜΑ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΣΤΙΣ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ

Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 1ος όροφος) στις 12.00 το μεσημέρι θα παρουσιαστεί στους εκπροσώπους του Τύπου η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους.

Κατά τη συνέντευξη Τύπου θα δοθούν στη δημοσιότητα οι δεκάδες υπογραφές προσωπικοτήτων που έχουν μέχρι στιγμής συγκεντρωθεί από την Ελλάδα και το εξωτερικό και ζητούν να ανοίξουν επιτέλους τα βιβλία του δημόσιου χρέους και να μάθει ο ελληνικός λαός τι οφείλει και σε ποιόν και υπό ποιούς όρους δανείστηκε.

Επίσης, θα γίνουν γνωστές οι επόμενες κινήσεις της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου κι ειδικότερα ανοιχτή δημόσια εκδήλωση και διεθνές συνέδριο με θέμα το δημόσιο χρέος που ήδη προετοιμάζονται.

Στο πάνελ θα συμμετέχουν: Νάντια Βαλαβάνη (συγγραφέας), Κατρούγκαλος Γιώργος (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου), Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας), Παναγιώτης Λαφαζάνης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ), Παπασπύρος Σπύρος (πρόεδρος ΑΔΕΔΥ), Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη βουλευτής) και Διονύσης Τσακνής (μουσικοσυνθέτης). Θα συντονίζει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.

Περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα: 6933323651 (Αριάδνη Αλαβάνου), 6972826665 (Λεωνίδας Βατικιώτης), 6936699586 (Αλίκη Βεγίρη), 2109420681 (Γιώργος Μητραλιάς), Δέσποινα Σπανού (6977278008), Γιάννης Τόλιος (6973032642) και 6977220783 (Στάθης Χατζόπουλος).

Κρίση, εξέγερση, στρατηγική

Δημοσιεύουμε το κείμενο "Κρίση, εξέγερση, στρατηγική" του Π. Σ. γιατί είναι κατεξοχήν ένα πολιτικό κείμενο το οποίο θέτει αρκετά σημαντικά ζητήματα για την πολιτική συγκυρία και την Αριστερά. Αποτελεί εξαίρεση σε σχέση με άλλα κείμενα που αυτοπεριορίζονται και  αυτοκαταναλώνται σε οικονομίστικες προσεγγίσεις για την κρίση του χρέους της χώρας και κατά συνέπεια σε εξίσου οικονομίστικες προσεγγίσεις για την "πολιτική γραμμή" διεξόδου από αυτή την κρίση

του Παναγιώτη Σωτήρη

Η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση έχει δείξει προ πολλού ότι δεν είναι απλώς μια κρίση στη σφαίρα της κυκλοφορίας ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά μια δομική καπιταλιστική κρίση, που αφορά όλες τις πλευρές της καπιταλιστικής παραγωγής και αναπαραγωγής. Η έξοδος από αυτή προϋποθέτει τη διατύπωση από τη μεριά των αστών ενός νέου κοινωνικού, οικονομικού και τεχνολογικού παραδείγματος, που ακόμη δεν έχει διατυπωθεί. Αυτό διαμορφώνει το υλικό υπόβαθρο μιας πραγματικής κρίσης στρατηγικής για τις αστικές τάξεις, όσο και εάν αναδιπλώνονται σε έναν παροξυσμό αντιλαϊκών μέτρων και μια «φυγή προς τα εμπρός».

Αυτό αποτυπώνεται στη συνολικότερη κρίση και μετάλλαξη του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα μετατρέπεται πια σε ένα μηχανισμό που επιδεινώνει τις κρισιακές τάσεις, παροξύνει το πρόβλημα του χρέους, οδηγεί όχι πια σε αναδιάρθρωση αλλά σε κοινωνική αποδιάρθρωση. Η προτεινόμενη Γερμανογαλλική «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», απλώς θα οξύνει ακόμη περισσότερο αυτές τις αντιφάσεις.

Η κρίση της αστικής στρατηγικής συμπίπτει με την είσοδο σε έναν νέο ιστορικό κύκλο με κύριο χαρακτηριστικό την όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, έναν κύκλο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οριακά εξεγερσιακό. Αυτό το στοιχείο δεν αφορά μόνο τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, με όλο το μήνυμα ελπίδας που στέλνει εκεί η αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και επινοητικότητα των λαϊκών μαζών. Αφορά, προοπτικά, και σχηματισμούς όπως η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε μια φάση όπου η κοινωνική αντιπαράθεση μπορεί να πάρει εξεγερσιακή μορφή. Και δεν μιλάμε μόνο για το Δεκέμβρη του 2008 που τρόμαξε τα αστικά επιτελεία. Όταν η ανυπακοή στα πανάκριβα διόδια και εισιτήρια από παραδειγματική χειρονομία γίνεται μαζική πρακτική, όταν αρκετές κλαδικές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται γρήγορα προς την κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, όταν στρώματα όπως οι γιατροί προχωρούν σε καταλήψεις Υπουργείων και θεωρούν συμμάχους τους άλλους απεργούς, όταν στην Κερατέα διεξάγεται, εδώ και μήνες, ένας πραγματικός πόλεμος με τις δυνάμεις καταστολής, όταν αυθόρμητα στις διαδηλώσεις τα συνθήματα που παραπέμπουν σε άτακτη φυγή της κυβέρνησης έχουν μεγαλύτερη απήχηση από τα συγκεκριμένα αιτήματα των κλάδων, όταν προχτές στο Σύνταγμα χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι άντεξαν απέναντι σε αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων από την μεριά των συμμοριών της κρατικής αλητείας, γίνεται σαφές ότι έχουμε περάσει σε μια φάση κλιμάκωσης χωρίς προηγούμενο των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ο συνδυασμός ανάμεσα στην βαθύτερη κρίση στρατηγικής που συμπυκνώνει η συγκυρία της οικονομικής, κρίσης, στην εξάντληση της όποιας ηγεμονικής απήχησης μπορεί να είχε ο «υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός», και στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στο όριο ενός εξεγερσιακού κύκλου, συμπυκνώνει το υπαρκτό ενδεχόμενο μιας ηγεμονικής κρίσης για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμη πιο έντονο, με την εμφανή εξάντληση του «αναπτυξιακού υποδείγματος» του ελληνικού καπιταλισμού, που είχε στηριχτεί στις εισροές από την ΕΕ, τη φτηνή μεταναστευτική εργασία και τις πολυεπίπεδες μορφές επιδότησης του κεφαλαίου. Η «δημιουργική καταστροφή» που επιλέγουν οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές του μνημονίου και η απόπειρα σαρωτικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης προς όφελος του κεφαλαίου, απλώς επιταχύνει μια ευρύτερη πραγματική καταστροφή συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων, αποκαρδιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, συνιστά συνθήκη πραγματικής κοινωνικής παρακμής. Γι’ αυτό και το αστικό πολιτικό σύστημα, ανίκανο να προσφέρει οποιαδήποτε έστω και χαραμάδα «θετικής προοπτικής» αναδιπλώνεται στη λογική του «αυτόματου πιλότου» και της αναμονής, μήπως και αποφευχθεί η μοιραία κοινωνική και πολιτική έκρηξη. Η επένδυση στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα πιο σκοτεινά και αυταρχικά νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά δύσκολα μπορεί να αποτρέψει την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων.

Η πολιτική «πρόκληση» των μεταναστών - Πέρα από την κυρίαρχη λογική των δικαιωμάτων...

του Κώστα Χαριτάκη

Από το 4ο τεύχος της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα γύρω από τον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας και τη διεκδίκηση της νομιμοποίησης για όλους χωρίς προϋποθέσεις συμπυκνώνουν το «κοινωνικό ζήτημα» της εποχής μας και αναχαράζουν τις διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία αλλά και σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς.

Αυτό που από την κυρίαρχη φιλολογία περιγράφεται ως «μεταναστευτικό πρόβλημα» δεν είναι τίποτε άλλο από την «υπερχείλιση» ενός τεράστιου πλεονάζοντος (για τα μέτρα και τους στόχους της καπιταλιστικής παραγωγής) εργατικού δυναμικού, απέναντι στο οποίο ορθώνονται τείχη πραγματικά, νομικά και ιδεολογικά, όχι μόνο από τους θεσμούς της κυριαρχίας αλλά και από τους φορείς του κατεστημένου εργατικού κινήματος και της «σύμμετρης» προς το σύστημα Αριστεράς. Οι κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές που έχει φέρει η διείσδυση του κεφαλαίου και της αγοράς και στην τελευταία γωνιά της γης, «ξεχερσώνει» από το έδαφος και από τα μέσα της επιβίωσης δισεκατομμύρια ανθρώπους, πλάι στο ξερίζωμα από τους πολέμους και την πολιτική καταστολή.

Η κίνηση αυτού του «πλεονάσματος», που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές ήταν αναγκαίο για να χτίσει με την υπερεκμετάλλευσή του τα διάφορα οικονομικά θαύματα της «ανάπτυξης» ανά τον κόσμο, σήμερα είναι αχρείαστη για δύο λόγους: γιατί το κεφάλαιο μπορεί να κινηθεί και να επιβληθεί με αστραπιαία ταχύτητα σε οποιονδήποτε τόπο, και γιατί το μεγαλύτερο μέρος αυτής της πλεονάζουσας εργασίας δεν μπορεί να απορροφηθεί από τη σημερινή παραγωγή καθώς είναι και η ίδια «πλεονάζουσα», με τα επίπεδα παραγωγικότητας και εκμετάλλευσης να έχουν ξεπεράσει και την πιο οργιώδη φαντασία. Επομένως, όσο η ζωή μας εξακολουθεί να εξαρτάται από την παραγωγή για την παραγωγή και από την κατανάλωση για την κατανάλωση, αυτό το πλεόνασμα θα έχει τη θέση των «αποβλήτων» της προόδου και θα αντιμετωπίζεται με την πρακτική του φρουρίου και της εγκατάλειψης.

Για να υπάρξουν αναγνώριση, ελεύθερη μετακίνηση και πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες θα πρέπει ο σεβασμός της ζωής και η αναγνώριση κάθε ανθρώπου ως προσώπου να αποσυνδεθεί από τη βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε στην αστική κοινωνία, δηλαδή από την εργασία και από την ένταξη σε ένα έθνος-κράτος. Η έννοια του πολίτη και των δικαιωμάτων του, όπως κυριάρχησε από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, είναι σήμερα όχι μόνο ξεπερασμένη αλλά και επικίνδυνα αντιδραστική. Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ο απώτατος ορίζοντας του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς...

Η ανθρώπινη ζωή είναι υπεράνω συνόρων, εργασίας και κρατών, ακόμη κι αν χρειάζεται ένα έδαφος ή μια δραστηριότητα για να επιβιώσει και να δημιουργήσει. Και οι διαστάσεις που έχει πάρει η μετανάστευση στις μέρες μας μάς φέρνει διαρκώς και δραματικά αντιμέτωπους με αυτό το απωθημένο ερώτημα: είτε ο άνθρωπος έχει αυθύπαρκτη αξία, είτε αναγνωρίζεται ως άνθρωπος μόνο με τη δουλειά και την ένταξη σε ένα έθνος ή σε μια κρατική επικράτεια. Ο καπιταλισμός, και δυστυχώς μαζί του και το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, απαντά το δεύτερο.

Κι όμως, αυτός ο αστικός γόρδιος δεσμός έχει κοπεί κάποτε στο παρελθόν: η Κομμούνα του 1871 διακήρυξε τόσο απλά ότι «όσοι κοιμούνται κάτω από τον ουρανό του Παρισιού» είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα. Σήμερα που το κεφάλαιο πηγαίνει όπου θέλει, μεταφέροντας όπου κι αν πάει τα «δικαιώματά» του, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από εθνικότητα, εργασία ή θρησκεία;

Και πώς μπορεί να επιβληθεί αυτό; Με μια νέα «διακήρυξη των δικαιωμάτων» κάποιας αστικής ή «εργατικής» κυβέρνησης-εξουσίας, ή με την συγκρουσιακή ανατρεπτική πράξη ενός κινήματος που θα προστατεύσει στην πράξη το πιο εκμεταλλευόμενο και αποκλεισμένο τμήμα της κοινωνίας; Πάνω στον κάβο αυτών των διλημμάτων, από τα οποία δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί κανείς λόγω της αποφασιστικής στάσης των μεταναστών απεργών πείνας, είναι που γκρεμοτσακίστηκε για άλλη μια φορά το προσδεδεμένο σε λογικές κρατικής-εθνικής προστασίας «οργανωμένο» εργατικό κίνημα και η Αριστερά των διακηρύξεων και της πρακτικής εγκατάλειψης των μεταναστών.

Ο κύβος, όμως, έχει ριφθεί. Και οι νέες διαχωριστικές γραμμές δεν μπορεί παρά να συγκροτήσουν και νέα υποκείμενα κοινότητας και αγώνα, έξω από το πλαίσιο της κυρίαρχης αντίληψης και πολιτικής των δικαιωμάτων...

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 3ο)

Γ: “Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;”

Την Τρίτη, 23 Μαϊου 1871 όλο σχεδόν το Παρίσι βρίσκεται στα χέρια του στρατού των Βερσαλλιών και οι Κομμουνάροι σφαγιάζονται κατά χιλιάδες στα οδοφράγματα που μάχονται. Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία τους έχει αποδεκατιστεί. Τα εναπομείναντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής εκδίδουν την τελευταία τους διακήρυξη που τοιχοκολλάται βιαστικά σε κάποιους τοίχους του Παρισιού. Με αυτή την διακήρυξη απαιτούσαν την ταυτόχρονη διάλυση της Συνέλευσης των Βερσαλλιών και της Κομμούνας, την αποχώρηση της στρατιάς του Παρισιού, μια προσωρινή κυβέρνηση που θα την ανέθεταν στους αντιπροσώπους των μεγάλων πόλεων και αμοιβαία αμνηστία.

Στη χώρα μας σήμερα τα κόμματα της Αριστεράς θυμίζουν αυτή την θλιβερή διακήρυξη της Παρισινής Κομμούνας, με τις δικές τους διακηρύξεις με τις οποίες αναζητούν εναγώνια εναλλακτικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση του χρέους, κρίση που έχει φτάσει την χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, αγνοώντας την συντριπτική ήττα που ήδη έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας. Από αυτή την Αριστερά, δεν εξαιρείται το Μέτωπο Α-Α. Οι ίδιες μάταιες πολιτικές αναζητήσεις αποτυπώνονται από την 1η κιόλας θέση στο σχέδιο απόφασης:

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αριστερά κι ακόμη περισσότερο μια πλατιά μετωπική λαϊκή συμπαράταξη, χρειάζεται να προβάλλει, με διλημματικό τρόπο, απέναντι στις επιλογές του δικομματισμού, το δικό της πρόγραμμα στήριξης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο, ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο. Κεντρικοί αρμοί μπορεί να είναι :

• Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους στα πλαίσια μιας αναδιαπραγμάτευσής του.
• Η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικού – κρατικού τραπεζικού φορέα. Ο δημόσιος έλεγχος και η εθνικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Και συνεχίζει το κείμενο παραθέτοντας τους άλλους αρμούς (1)...

Η πολιτική που στοχεύει στην “επόμενη μέρα”από την σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί να αρθρώνεται γύρω από το ζήτημα του χρέους και της διαγραφής (μερικής ή ολικής) ή της αναδιαπραγμάτευσής του. Αυτή η πολιτική στόχευση επειδή ακριβώς δεν αμφισβητεί το παρόν, αφορά εκείνους που θέλουν να διαχειριστούν την κρατική εξουσία από την μεριά του αστισμού. Μια πολιτική για την “επόμενη μέρα” που διεκδικεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει μερικά βήματα πιο πίσω: Έχει για αφετηρία της την στιγμή που άρχισε η μεγάλη επίθεση εναντίων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια νικηφόρα – μέχρι στιγμής - επίθεση έχει επιφέρει δραματικά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανατράπηκαν τις κατακτήσεις ενός αιώνα. Αυτή η ήττα είναι τετελεσμένη, όπως είναι οι υλικές καταστροφές που πραγματοποιούνται από ένα τσουνάμι; Το “τσουνάμι” που έφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αντιστρέψιμο; Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια.

Αν πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό να ακυρωθούν – εδώ και τώρα - τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Παπανδρέου σε βάρος των εργαζομένων υπέρ του κεφάλαιου, τότε κοροϊδεύουμε τον κόσμο, όταν διακηρύσσουμε ότι αυτά που προτείνουμε συγκροτούν “πρόγραμμα στήριξης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων”.

Αν αύριο κληθούμε να στηρίζουμε κάποια εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στην Κυβέρνηση Παπανδρέου, ο πρώτος όρος που θα πρέπει να θέσουμε είναι η ακύρωση όλων των πολιτικών μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας σε αυτή την δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα. Χωρίς αυτή την ανατροπή, οποιαδήποτε πολιτική για το ξεπέρασμα της κρίσης - είτε πρόκειται για παύση πληρωμών ή επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, είτε πραγματώνεται με την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε ή την παραμονή και την διαπραγμάτευση εντός αυτών των μηχανισμών - φορτώνει, και θα συνεχίζει να φορτώνει, τα βάρη στον κόσμο της εργασίας. Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα λοιπόν, θα πρέπει - πρώτα απ' όλα - να βάζει σαν άμεσο και όχι μακροπρόθεσμο στόχο την ακύρωση του μνημονίου και των άλλων μέτρων που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτή η ακύρωση θα πρέπει να είναι μη διαπραγματεύσιμο σημείο και να προηγηθεί οποιασδήποτε άλλης διαπραγμάτευσης για την διέξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτή η ιεραρχική στοχοθεσία απουσιάζει από το σχέδιο απόφασης του Μετώπου Α-Α.

Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι σήμερα είναι εφικτό ο μέσος όρος ζωής στον πλανήτη μας να είναι 1.000 χρόνια, θα χαμογελούσαμε ειρωνικά και θα τον προσπερνούσαμε θεωρώντας ότι παραλογίζεται. Αν όμως ένας άλλος μας έλεγε θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερες ώρες και να έχουν τις μεγαλύτερες αμοιβές, να μην υπάρχουν εξαθλιωμένοι πληθυσμοί στον πλανήτη που λιμοκτονούν, γιατί το επίπεδο της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει την δυνατότητα παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, τότε θα συμφωνούσαμε μαζί του ότι πράγματι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Θα προβληματιζόμαστε όμως για ποιό θα μπορούσε να είναι το υποκείμενο, που, αυτή την δυνατότητα να την έκανε πράξη..

Στο σχέδιο απόφασης το πρόγραμμα περιγράφεται με ορισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς: "Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο, ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο." Η έννοια “υλοποιήσιμο” έχει διττή σημασία. Σημαίνει μια εν δυνάμει δυνατότητα η οποία μπορεί να πραγματωθεί αν σημειωθούν ορισμένες αλλαγές εντός του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων. Μπορεί όμως να σημαίνει την ύπαρξη μιας εναλλακτικής πρότασης εντός των πλαισίων του ισχύοντος κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού.

Μια άλλη ανάγνωση της διττής σημασίας της έννοιας “υλοποιήσιμο” στο σχέδιο απόφασης είναι ή α) ότι αναγνωρίζουμε την ήττα που έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας ως ένα συμβάν που έχει ήδη τελεστεί και στεκόμαστε απέναντι τα επόμενα επεισόδια της ταξικής πάλης κάτω από το βάρος αυτής της ήττας ή β) ότι θεωρούμε το συμβάν δεν έχει ήδη περατωθεί και είναι εφικτή (υλοποιήσιμη) η ακύρωσή του. Η διατύπωση των “κεντρικών αρμών” του προγράμματος στην 1η θέση, αλλά και όλο το κείμενο του σχεδίου θέσεων του “Μετώπου ΑΑ” παραπέμπει και στις δύο διακριτές σηματοδοτήσεις ως προς το υλοποιήσιμο των στόχων του.

Η Κομούνα του Παρισιού το Μάιο του 1871, ηττήθηκε πολιτικά και στρατιωτικά. Δεν πραγματοποίησε (υλοποίησε) όμως μια δυνατότητα, αλλά την δημιούργησε. Αυτή η δυνατότητα είναι η δυνατότητα μιας ανεξάρτητης προλεταριακής πολιτικής. Αν δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον αυτή την δυνατότητα θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε, απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο!

(συνεχίζεται...)

Υστερόγραφο: Υπάρχει ένα σύντομο κείμενο του Λένιν, με το τίτλο “Τα διδάγματα της κομμούνας” που καλό θα ήταν να το διαβάσουν οι “πατριώτες” αριστεροί που επικαλούνται διάφορα “τσιτάτα” του για το πως σχετίζονται τα εθνικά και ταξικά ζητήματα σε περιόδους κρίσης

(1)οι αρμοί ως γνωστόν χρειάζονται για να “στηρίξουν” ένα σύστημα και όχι για να το “ανατρέψουν”, αφού λειτουργούν προστατευτικά απορροφώντας τις θερμικές διαστολές και συστολές, τους κραδασμούς και άλλα αίτια που δύνανται να προκαλέσουν ποικίλες καταστροφές.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ : ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ “ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ” – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 7μμ

ANAΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ : ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ “ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ” – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 7μμ

Την Κυριακή 27/2, πραγματοποιήθηκε στο Ελληνικό ευρεία σύσκεψη ενεργών πολιτών και εκπροσώπων συλλογικοτήτων, σχετικά με το χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και της παραλιακής ζώνης του Αγίου Κοσμά, κάτω από το πρίσμα των συστηματικών δηλώσεων (και διαρροών) για την εκποίηση του χώρου με τις διαδικασίες του fast track.

Προηγήθηκε η παρουσίαση των προτάσεων της μελέτης του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του ΕΜΠ, για τη διαμόρφωση του χώρου σε μητροπολιτικό πάρκο, από τον καθηγητή Ν. Μπελαβίλα, και ακολούθησαν διευκρινιστικές ερωτήσεις. Έγινε αναφορά στην πρωτοβουλία για μια "Ανοιχτή Επιστολή προς την κυβέρνηση, την τρόικα, τους εμίρηδες και κάθε ενδιαφερόμενο", την οποία έχουν συνυπογράψει, μέχρι τώρα, πάνω από 70 συλλογικότητες, και στην πρόταση για την δημιουργία μιας Επιτροπής Αγώνα για την υπεράσπιση και μια άλλου τύπου αξιοποίηση του Ελληνικού.

Στη συζήτηση που ακολούθησε υπήρξαν τοποθετήσεις πολλών από τους παρευρισκόμενους. Όλοι οι ομιλητές επεσήμαναν την κρισιμότητα της κατάστασης, την άμεση σύνδεση του ζητήματος με τους πρόσφατους «μνημονιακούς» στόχους και την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί σαν υπόθεση παναττικής σημασίας, και όχι μόνο. Υπογραμμίστηκε η ανάγκη αναβάθμισης των αντιδράσεων και συγκρότησης ενός πλατιού παναττικού μετώπου. Για το σκοπό αυτό, συμφωνήθηκε η δημιουργία μιας ανοιχτής Επιτροπής Αγώνα, η οποία θα συντονίσει τις ενέργειες και τις δράσεις, που πρέπει να αναπτυχθούν σε πολλαπλά επίπεδα, για να μην υλοποιηθούν τα σχέδια της Κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και να προωθηθούν οι προτάσεις της μελέτης του ΕΜΠ για μια άλλη αξιοποίηση του Ελληνικού με τη δημιουργία, κυρίως, ενός Μητροπολιτικού Πάρκου Πράσινου.

Τέλος, ορίστηκε νέα συνάντηση των ενδιαφερομένων, την Παρασκευή 4 Μαρτίου, 7μμ , στο Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Ελληνικού (πρώην Αμερικάνικη Βάση, πρόσβαση από Λεωφόρο Βουλιαγμένης), για την συγκρότηση της ανοιχτής "Επιτροπής Αγώνα" και για την οργάνωση των παραπέρα δράσεων, με πρώτη την αγωνιστική συμμετοχή στις εκδηλώσεις που οργανώνει ο Δήμος, στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, την Καθαρή Δευτέρα (7/3).

28/2/2011

για την ομάδα πρωτοβουλίας

Άκης Μπαδογιάννης

Πάνος Τότσικας

Τάσος Κεφαλάς

Επικοινωνία: badogiannis@otenet.gr - 6932 254161

ptots@tee.gr- 6979 145366

Ενημέρωση για την κατάληψη Υπουργείου Εργασίας, πλατεία Κοραή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Εδώ και 35 μέρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 300 μετανάστες εργάτες έχουν ξεκινήσει μια σκληρή απεργία πείνας. Διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους συναδέλφους τους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.

Επιθυμώντας να διαχύσουμε το πνεύμα αυτού του αγώνα στο κέντρο της Αθήνας, σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες καταλαμβάνουμε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας στην πλατεία Κοραή. Πρόκειται για το κτίριο όπου το Δεκέμβριο του 2010 ο αιγύπτιος μετανάστης εργάτης Emand Aziz, δουλεύοντας ανασφάλιστος και μέρα Κυριακή στο Υπουργείο Εργασίας, σε συνθήκες όπου δεν τηρούνταν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, σκοτώθηκε πέφτοντας από τον 3ο όροφο. Πρόκειται για ένα από τα κρατικά κτίρια τα οποία καθαρίζουν μετανάστες δουλεύοντας για εργολάβους-δουλεμπόρους και στα οποία βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, η αδήλωτη εργασία, η εργοδοτική βαρβαρότητα. Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο υπουργείο εργασίας; Τι έχουν να πουν για τον αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών που περιλαμβάνει όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζομένων;

Το τελευταίο 24ωρο, είκοσι μετανάστες απεργοί πείνας έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Αθήνας με συμπτώματα βαριάς αφυδάτωσης και νεφρικής ανεπάρκειας και τέσσερις σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης με λιποθυμικά επεισόδια. Σε κάποια από τα νοσοκομεία όπου μεταφέρονται, δε γίνονται δεκτοί, ενώ σε άλλα, αστυνομικοί απαιτούν από το νοσηλευτικό προσωπικό τα ονόματά τους.

Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες αγωνίζονται για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Καλούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν αλληλέγγυα στον αγώνα των 300 απεργών πείνας που γίνεται για λογαριασμό όλων μας. Γιατί η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των καταπιεσμένων είναι το όπλο μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση σήμερα, στις 3μμ, στο Υπουργείο Εργασίας, Πλατεία Κοραή

Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους

μετανάστες και τις μετανάστριες

Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων

Ο δίκαιος αγώνας των 300 μεταναστών-εργατών απεργών πείνας είναι και δικός μας αγώνας!

Εδώ και 35 μέρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 300 μετανάστες εργάτες έχουν ξεκινήσει μια σκληρή απεργία πείνας. Διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους συναδέλφους τους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.

Επιθυμώντας να διαχύσουμε το πνεύμα αυτού του αγώνα στο κέντρο της Αθήνας, καταλαμβάνουμε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας στην πλατεία Κοραή. Πρόκειται για το κτίριο όπου το Δεκέμβριο του 2010 ο αιγύπτιος μετανάστης εργάτης Emand Aziz, δουλεύοντας ανασφάλιστος και μέρα Κυριακή στο Υπουργείο Εργασίας, σε συνθήκες όπου δεν τηρούνταν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, σκοτώθηκε πέφτοντας από τον 3ο όροφο. Πρόκειται για ένα από τα κρατικά κτίρια τα οποία καθαρίζουν μετανάστες δουλεύοντας για εργολάβους-δουλεμπόρους και στα οποία βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, η αδήλωτη εργασία, η εργοδοτική βαρβαρότητα. Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο υπουργείο εργασίας; Τι έχουν να πουν για τον αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών που περιλαμβάνει όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζομένων;