Για “περίεργα” κομματικά καθήκοντα του tvxs και όχι μόνο...

του “ανειδίκευτου συνεργάτη”

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Unfollow» δημοσιεύτηκε ένα ενημερωτικό άρθρο της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου (όλόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: “Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ”) σχετικά με το πως λήφθηκαν ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις και πως οργανώθηκε η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο τεκμηριώνει με δημοσιογραφικά στοιχεία τον ισχυρισμό μας (Τα συμπεράσματα από τις εκλογές του Μάη) ότι: Το επίδικο στις εκλογές του Μάη για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η εκλογική νίκη αλλά η φυσιογνωμία του.

Θα σταθούμε σε μερικές πρόσθετες επισημάνσεις σε αυτό το ζήτημα. Οι συντάκτες του κειμένου του «Unfollow» δικαίως αναρωτιούνται: Ποιος είχε την ιδέα να «κλέψει» το σύνθημα «Νέα Ελλάδα» από τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα όχι ως στιγμιαίο επικοινωνιακό τέχνασμα, αλλά για να το θεσπίσει ως προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως η “κλοπή” από το αντίπαλο στρατόπεδο δεν περιορίστηκε σε αυτό και μόνο το σημείο. Πολλά μέλη αλλά και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκαν προεκλογικά για τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα αλλά και την αισθητική και συνθηματολογία της διαφημιστικής καμπάνιας της Ρένας Δούρου. Πρόκειται για μια καμπάνια που “οικειοποιήθηκε” γενικότερα στοιχεία της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του αντίπαλου στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να μην προβάλλονται εκείνα τα αξιακά και πολιτικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που τον ανέδειξαν ως το αντίπαλο δέος του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Η ίδια διαφημιστική καμπάνια με κάποιες μικρές φραστικές αλλαγές στα συνθήματα, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί και από το “ποτάμι”. Η αισθητική της επίσης θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και ως πρότυπο για μια διαφημιστική καμπάνια ενός σαμπουάν...

Αν πράγματι αναζητάς ως πολιτική δύναμη να κατακτήσεις την ηγεμονία στην κοινωνία φέρνοντας το νέο, αυτό θα πρέπει να καταγράφεται σε όλες τις πρακτικές μορφές που συγκροτούν την πολιτική σου δράση και την φυσιογνωμία. Δεν είναι ζήτημα πολιτικών διακηρύξεων και προγραμμάτων. Είναι θέμα υπαρξιακό: Πως αποφασίζεις, πως απευθύνεσαι και πως παρεμβαίνεις. Η Αριστερά, όσες φορές στην ιστορία της αναδείχτηκε ως δύναμη ανατροπής, δεν αναδείχτηκε ως κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά ως ένα ευρύτερο κοινωνικό ρεύμα που έκανε τις δικές του τομές στην τέχνη, στον πολιτισμό, στις κοινωνικές σχέσεις και σε πολλές πλευρές της κοινωνικής ζωής που άγγιζαν την καθημερινότητα των ανθρώπων και όχι την αιωνιότητα των στρατηγικών της στόχων. Και αυτές οι τομές δεν έγιναν με “αναθέσεις” σε “ειδικές εταιρείες” για να τις διεκπεραιώσουν...

Το κείμενο του «Unfollow» καταλήγει με την παρακάτω αισιόδοξη φράση: Στην επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όποτε γίνει, θα ήταν ευχής έργο να πάρουμε απαντήσεις. Ε, λοιπόν εμείς πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί αυτή η ευχή. Ήδη η απάντηση του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε εκ μέρους του “ειδικού συνεργάτη” του στο tvxs.gr με το κείμενο/ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε εκεί: “περίεργα πράγματα από το Unfollow”.

τυπικό δείγμα μέλους της ΚΕ

Η Κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ έχει απεμπολήσει προ πολλού τον πολιτικό της ρόλο και έχει υποκατασταθεί από τις “διαβουλεύσεις” των πρώην συνιστωσών, που έχουν γίνει πλέον φατρίες και διαπραγματεύονται μεταξύ τους με το λειτουργικό καθεστώς του πρώην ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ: Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ αν δεν είσαι μέλος κάποιας απ' αυτές, δεν μπορείς πολιτικά να επιβιώσεις. Ο «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» έχει ήδη ηττηθεί από τις προσυνεδριακές διαδικασίες...

Ας δούμε λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες πως διεξάγεται η πολιτική διαπάλη στο εσωτερικό αυτού του νέου ΣΥΝασπισμού και πως προσδιορίζονται τα πολιτικά επίδικα χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον “απολογισμό” για εκλογές.

Γράφουν λοιπόν ο Χ. Γεωργούλας και Π. Κλαυδιανός στο κείμενο τους "Μηνύματα και στον ΣΥΡΙΖΑ':“Αλλά το αποκορύφωμα ήταν το σύνθημα «τρεις κάλπες μια επιλογή». Δεν χρειάζεται καμιά επιχειρηματολογία για το πόσες μαζί λανθασμένες προσεγγίσεις ενσωματώνει. Οι πολίτες απάντησαν ακριβώς το αντίθετο: «τρεις κάλπες, τρεις επιλογές»!”Δεν είναι οι μοναδικές φωνές σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αυτή την άποψη. Όμως ποιά δεδομένα άλλαξαν από πέρσι το καλοκαίρι όταν πρωτοδιατυπώθηκε αυτή η πολιτική γραμμή και από τον Φλεβάρη που οριστικοποιήθηκε με την σφραγίδα της Κ.Ε.; 

 Κανένα...

Υπενθυμίζουμε ότι όταν αυτή, η άλλη άποψη, διατυπώθηκε στην ΚΕ (Η άλλη άποψη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές), μόνον τις ψήφους των εισηγητών έλαβε. Γιατί λοιπόν σήμερα αποκτάει πολλούς οπαδούς; Είδαν ξαφνικά το φως τους από το εκλογικό αποτέλεσμα; Τότε ας παραιτηθούν και ας ζητήσουν να τους αντικαταστήσουν εκείνοι που έχουν την ικανότητα να κάνουν καλύτερες πολιτικές εκτιμήσεις...

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Αυτά πιθανόν να συνέβαιναν σε άλλο κόμμα. Δεν μπορούν να συμβούν στον νέο ΣΥΝασπισμό. Εδώ, πολιτική διαπάλη στο εσωτερικό του έχει τον χαρακτήρα φατριαστικού ανταγωνισμού που διαμορφώνεται από τακτικισμούς και μικροπολιτικές. Αυτά τα χαρακτηριστικά καθόρισαν την προεκλογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η κάθε φατρία είχε ως κύριο μέλημά της το πόσους και ποιούς δικούς της υποψήφιους θα προωθήσει. Αυτό ήταν το “πολιτικό καθήκον” που είχε να διεκπεραιώσει η ΚΕ και οι νομαρχιακές. Και αυτό το “παζάρι” προφανώς δεν γίνεται στα όργανα με συλλογικές διαδικασίες. Εκεί απλά επικυρώνονται οι αποφάσεις. Στην καλύτερη περίπτωση εκφράζονται και κάποιες γκρίνιες από αυτούς που θεωρούν την “ομάδα” τους ριγμένη από τον πρόεδρο-διαιτητή...

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όταν έχεις να διαχειριστείς ένα εκλογικό ποσοστό που σου επιτρέπει να ακουμπήσεις την κυβερνητική εξουσία, το “παζάρι” χοντραίνει. Μπήκε λοιπόν σε αυτό το ανταλακτικό “παζάρι”  και το ζήτημα της δημοκρατίας. Οι φατρίες του ΣΥΡΙΖΑ στην ΚΕ, εξασφαλίζοντας τα ανάλογα ανταλλάγματα, παραχώρησαν στον πρόεδρο του κόμματος την εξουσία να αποφασίσει εν λευκώ ο ίδιος για ένα αριθμό υποψηφίων, καταργώντας με αυτό τον τρόπο την ήδη υποβαθμισμένη συλλογική λειτουργία του οργάνου. Ε λοιπόν, όταν σήμερα κάποιοι απ' αυτούς μιλάνε για εκτροπή από την δημοκρατία και διαβλέπουν τάσεις μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε προεδροκεντρικό κόμμα και άλλα παρόμοια, μόνον γέλια προκαλούν για την ειλικρίνειά τους, ανάλογα με αυτά που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιακουμάτου ότι ο “Ο Σόιμπλε είναι πράκτορας του ΣΥΡΙΖΑ”...

Όμως η ιστορία μερικές φορές κάνει τα δικά της παιχνίδια. Σήμερα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί αναβρασμός και οξύνεται η διαπάλη λόγω σημαντικών αλλαγών που τροποποίησαν τους συσχετισμούς και διατάραξαν τις παγιωμένες ισορροπίες . Όμως αυτές οι αλλαγές δεν οφείλονται σε εσωτερικές ανατροπές, ούτε επειδή το όραμα του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» κινητοποιεί  μαζικά τα “μέλη” του ενάντια στη ηγεσία του. Η κατάσταση αναταραχής, η οποία καταγράφει μια κρίση στην λειτουργία των μηχανισμών, οφείλεται σε μια απλή κίνηση του αντιπάλου, τόσο απλή όσο το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο που προκαλεί καταιγίδα στην Νέα Υόρκη.

Πρόκειται για την επιβολή του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές. Είναι προφανές ότι σε ένα κόμμα με λιγότερα από 20.000 μέλη οι μηχανισμοί του δεν μπορούν να ελέγξουν την σταυροδοσία ενός ενιαίου εκλογικού σώματος 1.500.000 ψηφοφόρων. Σε αυτό το “παιχνίδι” ο έλεγχος ανήκει στους μηχανισμούς του αντιπάλου που διαμορφώνουν την “κοινή γνώμη”. Και σε αυτούς τους μηχανισμούς δεν έχουν όλοι ισότιμη πρόσβαση...

Το επιτυχημένο πρωταπριλιάτικο ψέμα του “105.5 στο κόκκινο” ότι ο Γιωργάκης Παπανδρέου ζήτησε να γραφτεί στον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε με κάποιο μαγικό τρόπο πραγματικότητα την 25η Μάη: Από τους κατά καιρούς πρώην συνεργάτες του αρκετοί εκλέχτηκαν ως ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα ούτε με κάποιες στοιχειώδεις δεσμεύσεις, όπως αυτές που επέβαλλαν στους δικούς τους ευρωβουλευτές οι νέοι μας σύντροφοι του “podemos”....