Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Ήταν αναμενόμενο σήμερα όλοι οι δημοσιογράφοι να μιλήσουν για την "αγαπητή σε όλην την κοινωνία" ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και για τον χαμό δύο "παιδιών". Για άλλη μια φορά, πατώντας πάνω στη χαζομάρα αυτών των ανθρώπων, που επιλέγουν να γίνουν αστυνομικοί και να καβαλάνε τα μηχανάκια ουσιαστικά μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών παίρνοντας για αντίτιμο έναν μισθό και παράσημα επιδεικνυόμενης εξουσίας, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για την αναγκαιότητα της περεταίρω αστυνόμευσης.Τους χρειάζεται πλέον άλλωστε γιατί η οργή του κόσμου αρχίζει κι αυτούς να τους ακουμπάει για τα καλά...
Έρχεται όμως στο μυαλό αναπάντεχα μια φράση του Πάσαρη, από τις πολλές εκείνες που ειπώθηκαν σε μια συνέντευξή του μέσα στη φυλακή και διακατέχονταν συνάμα από μία κάποια μανία αλλά και μία απίστευτη, τρομακτική θα μπορούσε να πει κανείς, λογική. Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.
Η ελληνική αστυνομία στάθηκε αρκετά τυχερή τα τελευταία χρόνια σε ένοπλες συμπλοκές. Η συμπλοκή του Ρέντη ήταν μία από τις ελάχιστες αιματηρές εξαιρέσεις. Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.
Η ελληνική αστυνομία αλλά και τα μμε πάσχισαν πολύ να φτιάξουν τον μύθο των "άτρωτων" νέων μηχανοκίνητων μονάδων. Τα μέλη τους φαίνεται να ζουν αυτόν τον "μύθο", εγκλωβισμένα μέσα στη στολή και τον οπλισμό τους σε μία επίδειξη εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία τους, όταν έφτανε στον τόπο που έχασαν τη ζωή τους οι δύο συνάδερφοί τους, δεν έβγαλαν ούτε καν το κράνος και το full-face. Άραγε, μπροστά στο σημείο που κάποιος σκοτώθηκε, δεν είθισται να βγάζουμε ό,τι φοράμε στο κεφάλι μας, καπέλο ή ...κράνος; To "μάχιμο" όμως ύφος τους τους εγκλώβισε ακόμα κι εδώ...
Μιλάνε λοιπόν για εγκληματικότητα. Και όντως, το να ληστεύονται περίπτερα με καλάσνικοφ είναι κάτι πολύ ακραίο. Όμως ποιος έχει οδηγήσει σε όλον αυτόν τον εξοπλισμό του κόσμου της παραβατικότητας; 'Οταν κυκλοφορούν στους δρόμους τσούρμα πάνοπλων και έτοιμων να πυροβολήσουν αστυνομικών, τί περιμένει κάποιος να κάνουν αυτοί που πρόκειται σίγουρα να παρανομήσουν; Δεν πρόκειται κι αυτοί να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τους εκπροσώπους του νόμου; Και πού οδηγείται αυτή η ιστορία; Ασφαλώς, σε αιματηρές συμπλοκές...
Η παραβατικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να σταματήσει μέσα από τη γενικευμένη αστυνομοκρατία. Όσο η ταξικότητα επιβάλλεται όλο και πιο κάθετα, όσο κάθε κοινωνική μονάδα διαλύεται στο χάος των μητροπόλεων και τη μιζέρια των επαρχιών, η παραβατικότητα θα αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και θα γίνεται όλο και πιο βίαιη.
Κι όλοι αυτοί που καβαλάνε τις μηχανές κάνοντας τους σερίφηδες, το καλύτερο είναι να καθήσουν να σκεφτούν αν υπάρχει κάποιος παραπάνω λόγος, πέρα από το χιλιάρικο και τη μαγκιά, για να το κάνουν...
Τ.Κ.
Ενδιαφέουσα και πρωτότυπη ανάλυση! Να περάσετε να παραλάβετε το διδακτορικό σας στην Εγκληματολογία από την Πρυτανεία.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΕΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταχυολογώ
«πατώντας πάνω στη χαζομάρα αυτών των ανθρώπων»,
«Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.»
«Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.»
Αλλά και όλο το κείμενο είναι ενδιαφέρον. Για στρατόκαβλους, αναγνώστες της Αυριανής και των οπαδικών εφημερίδων, άντε και θεατές του Τάκη Τσουκαλά.
Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το θέμα, θα έλεγε κάποιος ότι η ανάρτηση είναι για να γελάσουμε. Δυστυχώς όμως δεν το νομίζω. Και παρακαλώ να μη επικαλεστείτε το ότι απλώς αναρτήσατε μια άποψη με την οποία «μπορεί και να μη συμφωνείτε». Τι να πει κανείς; Τέτοια τύφλωση;
όσο και να διαφωνούν κάποιοι, αυτό είναι ένα -καλώς ή καλώς- εργασιακό δυστύχημα. Και δεν μου κάνει καμμία εντύπωση οτι οι περισσότεροι από αυτούς που "συγκλονίστικαν" με το συγκεκριμένο γεγονός, ούτε καν θα έκατσαν να διαβάσουν την είδηση για τον ανασφάλιστο, πατέρα τεσσάρων παιδιών, αιγύπτιο εργατη που έπεσε από τον 4ο όροφο του υπουργείου εργασίας, του οποίου καθάριζε τα τζάμια κυριακάτικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί οι μεν αστυνομικοί ήταν νέοι,ωραίοι, έλληνες και ένστολοι. Και η στολή, όσο νά'ναι, κάνει ωραία εντύπωση. Ενώ η ζωή του -βρώμικου, γέρου, φτωχομπινέ και αλλοδαπού- εργάτη, είναι πολύ πιο φτηνή....
όσο για τα περι διδακτικών στην εγκληματολογία και τις λοιπές αστειότητες περι τύφλωσης, μήπως οι παραπάνω λαλήσαντες θα πρέπει να αναρωτηθούν για τις ευθύνες της "πολιτείας" όταν χαραμίζει λεφτά και κόσμο, αντί για το δημόσιο συμφέρον, για την μισθοδοσία 400 ΜΑΤατζήδων πχ που φυλάνε τα μηχανήματα του Ψαλλίδα στην Κερατέα ή το σπίτι του "κυρίου" Σημήτη?
Θα είχες απόλυτο δίκηο-μα απόλυτο-αν τέσσερεις αιγύπτιοι μετανάστες έπεφταν από τη σκαλωσια σκόπιμο σπρωγμενοι από ανθρώπους του εργολάβου και σκοτωνονταν οι δύο.Θα είχαμε πορείες ή όχι; Απλά ο θάνατος των μπατσων σου έιναι αδιάφορος,γιατί η ζωή τους δεν έχει,για σένα,αρκετή ανθρώπινη αξία. Υπάρχει μια λέξη γι αυτό; ρατσισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι άστοχο και ίσως απαράδεκτο να αφήνεται να εννοηθεί ότι αφού αυτή είναι η δουλειά τους και αφού αυτή εμπεριέχει ας πούμε και τις συμπλοκές να λέμε απλώς ότι είναι μια δυστυχής έστω, αλλά παράπλευρη και στα πλαίσια του επαγγέλματος απώλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αυτή η ανάλυση είναι λάθος. Είναι σαν να λέει κανείς ότι οι εναερίτες, οι αμμοβολιστές, οι εργαζόμενοι σε ορυχεία, σε οικοδομές, σε ναυπηγεία, σε πυρηνικά εργοστάσια και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι σε επικίνδυνου χώρους, από τη στιγμή που έχουν το δικαίωμα της επιλογής εργασίας έχουν και την ευθύνη για πιθανά ατυχήματα, δυστυχήματα κλπ.
Αλλά αυτό το επιχείρημα είναι ό,τι πιο σάπιο υπάρχει στο οπλοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού. Είναι ό,τι πιο άθλιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς. Οι κάθε λογής εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν εξασφαλισμένη την ασφάλεια στην εργασία τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για το λόγο ότι η ασφάλεια μπορεί να εξασφαλίσει την υγεία των εργαζόμενων και αυτή με τη σειρά της το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.
Το ίδιο ισχύει και για την αστυνομία. Κάθε εργαζόμενος πρέπει να φυλάσσεται και να νιώθει ασφαλής στο χώρο εργασίας του ακριβώς από τους κινδύνους που υπάρχουν σε αυτόν. Και οι Έλληνες αστυνομικοί πρέπει να απαιτήσουν να πληρώνει το κράτος έναν ολοκληρωμένο εξοπλισμό γιατί και η έλλειψη αυτού έφερε τα πράγματα ως εδώ και χαθήκανε δυο παιδιά.
Απο κει και πέρα είναι αληθές ότι στην αστυνομιά καλλιεργείται ένα κλίμα σερίφη, απαραίτητο για να υπάρξει αστυνομικό κράτος. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι απόλυτο.
Για μας, την Αριστερά, θα πρέπει να ξαναανοίξει το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας στην κοινωνία. Και αυτή δεν μπορεί για κανένα λόγο να εξαιρέσει την αστυνομία ή το στρατό.
Η ίδια η ιστορία έδειξε πως η Αριστερά μπορεί να αποκτήσει ερείσματα στα σώματα αυτά. Όπως έχει δείξει πως τα σώματα αυτά δεν στέκονται αναγκαστικά απέναντι στα προβλήματα και τη δράση των εργαζόμενων. Πρόσφατη απόδειξη για το τελευταίο η στάση της αστυνομίας στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ απέναντι στους κινητοποιημένους εργαζόμενους και τους καταληψίες του καπιτωλίου εκεί.
Μεγάλο ζήτημα που επίσης θα πρέπει να μας απασχολήσει.