ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Από την εφημερίδα "ΔΡΑΣΗ"

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ

ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ, ΟΜΩΣ, ΜΟΝΟ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ!

Ο Δεκέμβρης '08 έδειξε ότι πάντα υπάρχει άλλος δρόμος από την καταθλιπτική κυριαρχία των αστικών «μονόδρομων»: η εξέγερση, η αυτοοργάνωση, η μάχη της ανατροπής όλων όσων δολοφονούν τη ζωή μας.

Δύο χρόνια μετά από το «προοίμιο των εξεγέρσεων της κρίσης» αναζητούμε εναγώνια το δρόμο που θα ξαναβγάλει στο προσκήνιο την οργή αλλά και τη θέληση για μια άλλη ζωή, σαρώνοντας κυβερνήσεις, αφεντικά, κρατικούς και υπερεθνικούς μηχανισμούς.

ΣΥΡΙΖΑ: "ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει"

Σε τι διαφέρουν οι τότε δηλώσεις του Ν. Κωνσταντόπουλου
από τις πρόσφατες  αποφάσεις της  ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού;

Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις εκλογικές διαδικασίες της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.Οι ενωτικές προσπάθειες τις Αριστεράς στη χώρα μας, αναζητούν την επιβεβαίωσή τους και την επικύρωσή τους στους αστικούς θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και όχι στο μαζικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σαν ένα κοινό εκλογικό σχήμα κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Χωρίς ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, θα ήταν δύσκολο να ανοίξει ένα δρόμο ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση της αριστεράς. Ως εγχείρημα εμπεριείχε σπέρματα υπέρβασης, τα οποία ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν να γεννήσουν την νέα Αριστερά του 21ου αιώνα. Και ο θάνατός του επικυρώθηκε στις πρόσφατες εκλογές διαδικασίες. Τον ίδιο ακριβώς δρόμο ακολουθεί και ο “μικρός ΣΥΡΙΖΑ”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πολιτική της συγκρότηση σήμερα είναι προφανές ότι περνάει μέσα από εκλογικό αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών γιατί στοχεύει πρώτιστα στο πως να διαχειριστεί το υψηλό ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσε, σε σχέση με τον αριθμό των οργανωμένων μελών της.

Σε ένα παλαιότερο κείμενό μας σχετικά με το τι καινούργιο έφερνε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γράφαμε:“ Τι καινούργιο μπορεί να γεννήσει μια αριστερά, που η στάση της απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα που αναδεικνύει η συγκυρία, είναι γνωστή εκ των προτέρων ή μπορεί εύκολα να προβλεφθεί από τον οποιονδήποτε, μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια; Τίποτα απολύτως! Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.”

Δυστυχώς σήμερα στην μετεκλογική συγκυρία, το πως θα κινηθούν και τι θα προτείνουν τα διάφορα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς είναι πράγματα εντελώς προβλέψιμα, σε τόσο μεγάλο βαθμό που έχουν καταντήσει πλέον να είναι ανιαρές οι συζητήσεις για παρόμοια θέματα: Θεωρούμε ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν έχει την τόλμη και το θάρρος να ξεφύγει από τις μεγαλοπολιτικές και τους μικροσυσχετισμούς που προσδιορίζουν το παρελθόν και το παρόν της Αριστεράς και να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές που είναι απαραίτητες για το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπουν “μεγάλα πολιτικά” σχέδια. Απ' αυτά έχουμε μπουχτίσει... Στα “μικρά” και στα “καθημερινά” ζητήματα κρίνονται πολύ περισσότερα απ' αυτά που φανταζόμαστε!

Το κριτήριο της πράξης είναι αυτό που αποδεικνύει στην πολιτική – και όχι μόνο - τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις των δρώντων υποκειμένων και όχι οι διακηρύξεις και οι κριτικές που ασκούν σε ότι βρίσκεται γύρω τους. Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πράγματι μια “λυδία λίθος” που έκρινε ποίος είναι συνεπής ως προς τις διακηρύξεις του, που αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους της επένδυσης του σε αυτό το εγχείρημα, αλλά και τις προθέσεις του για το μέλλον.

Η “λυδία λίθος” λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκεται στην “μάχη των μαχών” που δόθηκε για το εκλογικό κατέβασμα στην περιφέρεια της Αττικής και οδήγησε σε δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ούτε στα διακριτά “πολιτικά σχέδια” που υπαινίσσονται τα ψηφοδέλτια του Μητρόπουλου και του Αλαβάνου. Βρίσκεται στην στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ψηφοδέλτιο της Δ. Σπανούδη στην Στερεά Ελλάδα. Εκεί καταγράφεται με τον πιο καθαρό τρόπο το μέγεθος των διαφορών ανάμεσα σε πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις που δεν μπορούν να συνυπάρχουν πλέον. Εκεί σύσσωμη η ηγεσία του  ΣΥΝασπιμού (η παρέα του Τσίπρα χέρι - χέρι με την παρέα του Λαφαζάνη) διάλεξε να εναντιωθεί σε ότι πραγματικά κινείται, αντιστέκεται και προσπαθεί να συγκροτηθεί απ' τα κάτω μόνο και μόνο για να συμμαχήσει με τους παραγοντίσκους του πολιτικού περιθωρίου του ΠΑΣΟΚ και να έχει ανοιχτές τις πόρτες προς συνδιαχειριστικές πρακτικές που ήταν βουτηγμένος την προηγούμενη περίοδο ο ΣΥΝασπισμός. Είναι αποκαλυπτικό ότι στην εκλογική κάθοδο του ψηφοδελτίου του “Αυτοδιοικητικού κινήματος περιφέρειας Στερεάς” δεν τόλμησαν να αντιπαρατεθούν με τον τρόπο που το έκανε αυτό ο ΣΥΝασπισμός, όλοι οι πολιτικοί χώροι από τους Οικολόγους και την “Δημοκρατική Αριστερά” ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρ όλες τις πολιτικές διαφορές που είχαν ή και κριτικές που άσκησαν, υπήρξε κριτική στήριξη του ψηφοδέλτιου από δυνάμεις που προέρχονται απ' όλους αυτούς τους πολιτικούς χώρους.

Όποιος σήμερα θέλει να συνεχίσει την κοινή πορεία με την Κουμουνδούρου, μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αναγνωρίζει την ήττα αυτού του εγχειρήματος και επιστέφει στην εποχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, με πολύ χειρότερους όμως όρους. Αξίζει να επισημάνουμε ότι το εμπόδιο για αυτές τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η “Ανανεωτική πτέρυγα” του ΣΥΝασπισμού, η οποία είχε στοχοποιηθεί από την Κουμουνδούρου αλλά και από πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ως το εξιλαστήριο θύμα. Και οι εξελίξεις το επιβεβαίωσαν με το ποιο πανηγυρικό τρόπο: Είσαι πολιτικά αφερέγγυος, όταν κατεβαίνεις με πατενταρισμένους ΠΑΣΟΚους και προσπαθείς να συμμαχήσεις με πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα είσαι σε πόλεμο με πρώην συντρόφους σου που έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική στόχευση. Άντε να εξηγήσεις στην κοινωνία γιατί ο Μητρόπουλος είναι καλύτερος από τον Κουβέλη...

Πριν ένα χρόνο περίπου γράφαμε για τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ: Το εγχείρημα αυτό δεν κινδυνεύει σήμερα να ακυρωθεί από τον Λ. Κύρκο και τους πολιτικούς του φίλους οι οποίοι δεν απόκτησαν ποτέ καμία σχέση μαζί του, αλλά από την πολιτική ανικανότητα του «αριστερού ρεύματος», την τυχοδιωκτική πολιτική της ομάδας Τσίπρα και των "μισθοφόρων" της εντός και εκτός ΣΥΝασπισμού. Πρακτικά έχει αρχίσει ήδη να υπονομεύεται από την εποχή που η Κουμουνδούρου απέκτησε με την βοήθεια των στηριγμάτων της εκτός του ΣΥΝ, τον οργανωτικό και πολιτικό έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην συνέχεια ανέτρεψαν την συγκρότηση του ως αυτόνομου πολιτικού οργανισμού με μέλη και δημοκρατικές διαδικασίες.

Δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Όπως κατάντησαν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν καταστρέψει το μέλλον του. Δεν υπάρχει σημείο επιστροφής. Θα συνεχίσουμε βεβαίως να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του εγχειρήματος, κυρίως για το γέλιο που προκαλεί η συνέχιση της μικροπολιτικής, του παραγοντισμού και των μικροσυσχετισμών σε συνθήκες αποσάθρωσης και ήττας. Εξάλλου, το “νέο” δεν πρόκειται να γεννηθεί στην Αριστερά, αν δεν καταστραφεί το “παλιό” με τους τρόπους και τις μορφές που υπάρχει σήμερα. Και αυτή η καταστροφή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προετοιμάζεται...

Με τον τίτλο "Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προετοιμάζεται για τις αναμετρήσεις" δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 28/11/10 άρθρου του Γ. Λαουτάρη, το οποίο αναφέρεται στις προκλήσεις που έχει μπροστά της σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χωρίς περιστροφές, μπαίνει στην ουσία του ζητήματος:

“σε πρώτη προτεραιότητα τίθεται η κατάθεση μιας αναπροσαρμοσμένης, στις νέες συνθήκες, πολιτικής πρότασης για την Αριστερά και το κίνημα, ενώ σε καθολικό αίτημα της βάσης αναδεικνύεται η βαθύτερη ενοποίηση και συσπείρωση του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με διαδικασίες των μελών και όχι των συνιστωσών.”

και συνεχίζει παρακάτω:

“Η ίδια η πίεση των αγωνιστών που πλέον προσβλέπουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και η αντικειμενική κατάσταση, σπρώχνουν προς μία κατεύθυνση: Μια νέα και ανώτερη σύνθεση στην πολιτική συμφωνία και οπωσδήποτε νέα και ανώτερη, δημοκρατικότερη συγκρότηση. Εκείνο που πρέπει να βαθύνει, πέρα από τις γενικές αναφορές στη συγκυρία και το συνολικό χαρακτήρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ορατού και διακριτού τρίτου πόλου στην Αριστερά, είναι μια πολιτική πρόταση για την ανατροπή της πολύπλευρης επίθεσης.”

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναβαπτισμένη από την κολυμπήθρα των περιφερειακών εκλογών, διεκδικεί πλέον με αρκετή σαφήνεια την πολιτική και οργανωτική ταύτιση με τον 3ο πόλο της Αριστεράς. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι καλεί όποιον διαχωρίζεται από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ να ενταχθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να παλέψει απ' εκεί για την ανασυγκρότηση της αριστεράς του 21ου αιώνα. Δεν αφήνει περιθώρια για άλλου τύπου συγκλίσεις και ανακατατάξεις...

Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την δημόσια έκφραση μιας εσωτερικής αντίθεσης που διαπερνά πολιτικά και οργανωτικά το δυναμικό που στρατεύεται σε αυτό το εγχείρημα. Αφορά τα πολιτικά δικαιώματα και την συμμετοχή του κόσμου που δεν ανήκει σε κάποια από τις συνιστώσες που συγκροτούν ως μέτωπο σήμερα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο της 1ης πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου το στίγμα το έδινε ο ανένταχτος κόσμος που είχε στρατευτεί στο εγχείρημα και ο οποίος προφανώς δεν είχε καμία διάθεση να συμμετέχει μέσω της ένταξής του σε κάποια συνιστώσα. Και τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ανάλογες διακηρύξεις με αυτές που κάνει σήμερα η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η αριστερά -σε αντίθεση με την αγελάδα-
δεν θέλει ξένο χέρι. Τελειώνει μόνη της.

Ελπίζουμε ότι η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διδαχτεί από τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και να προχωρήσει άμεσα στην παραχώρηση των στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων στον ανένταχτο κόσμο, που αποτελεί το πιο δυναμικό και ελπιδοφόρο κομμάτι παρόμοιων εγχειρημάτων. Η έκφραση όμως “νέα και ανώτερη, δημοκρατικότερη συγκρότηση” μας φοβίζει για το μέλλον του εγχειρήματος. Ένας πολιτικός οργανισμός που δεν κατοχυρώνει στα μέλη του ούτε καν τα στοιχειώδη δικαιώματα που κατοχυρώνει η αστική δημοκρατία για το τελευταίο μέλος ενός σωματείου (αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων και το δικαίωμα του “εκλέγειν και εκλέγεστε”), απλά δεν είναι δημοκρατικός, επομένως η παραίνεση να γίνει ..δημοκρατικότερος είναι άνευ περιεχομένου.

Το πολιτικό επίδικο της δημοκρατικής συγκρότησης στην πραγματικότητα αφορά στα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά που προκύπτουν από την πολιτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως αυτοδύναμου πολιτικού φορέα απέναντι στις συνιστώσες που την αποτελούν. Τις θέσεις μας αναλυτικά για αυτό το ζήτημα, αναφορικά με την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ τις έχουμε καταθέσει εδώ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ

Όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα προχωρήσει σε πανελλαδικές συσκέψεις για να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα του ...χρόνου και έως τότε θα έχουμε αρκετές ευκαιρίες για να ξανασχοληθούμε με αυτό το θέμα. Μέχρι τότε ίσως έχουν σημειωθεί σημαντικές εξελίξεις και στους άλλους χώρους της Αριστεράς, αφού σήμερα η Αριστερά βρίσκεται σε ..οργασμό! Περισσότερες πληροφορίες για το θέμα, στην πρώην ιστοσελίδα “σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ” που έγινε πλέον “Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ”, εδώ: Ο οργασμός της αριστεράς

Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ...

Το εκλογικό αποτέλεσμα των Περιφερειακών και δημοτικών εκλογών επιταχύνει τις εξελίξεις στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς. Όμως δεν πιστεύουμε ότι είμαστε μπροστά στην αναγέννηση και την ανασύνθεση μιας άλλης εκδοχής, ελπιδοφόρας για το κίνημα και τον κόσμο της εργασίας. Για να γεννηθεί το νέο, θα πρέπει πρώτα να συντριβεί το παλαιό με την μορφή και το περιεχόμενο που υπάρχει σήμερα. Η υπέρβαση που απαιτείται δεν μπορεί να προέλθει από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Στις σημερινές συνθήκες θεωρούμε ότι παραμένουν επίκαιρες, οι θέσεις που είχαμε διατυπώσει στο κείμενο "Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;" για την ανασυγκρότηση της αριστεράς. Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα απ' αυτό το κείμενο:

"...Όμως, μόνο μέσα από αυτές τις κοινές πολιτικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα, μπορούν να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και ενότητας ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα που νοιάζονται για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, και θεωρούν αυτή την ανάπτυξη ως βασική προϋπόθεση για την πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Τα πολιτικά υποκείμενα που στρατεύονται στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της αριστεράς, είναι υποχρεωμένα να συγκροτούνται τα ίδια στο εσωτερικό των κινημάτων. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, οποιαδήποτε προσπάθεια για αριστερή πολιτική παρουσία ή και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή - ανεξάρτητα από προθέσεις - είναι καταδικασμένη να περνάει από τα μονοπάτια της αστικής πολιτικής των χειρισμών, των εκπροσωπήσεων, των διαμεσολαβήσεων και πελατειακών σχέσεων. Τότε μόνον ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος, αφού θα τροφοδοτείται από εμπειρίες των συλλογικών πρακτικών άσκησης πολιτικής.

Η πολιτική συγκρότηση δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Αν η πολιτική συγκρότηση στο εσωτερικό των κινημάτων είναι ελλειμματική, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο “θεματικών” επιτροπών και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής μέσα σε αυτές τις επιτροπές για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα.

Πρόκειται για αναπαραγωγή αντιλήψεων που επικράτησαν ευρέως στις κυρίαρχες εκδοχές του κομμουνιστικού κινήματος και αυτονομούν την παραγωγή της επαναστατικής θεωρίας από την ταξική πάλη. Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων είναι ότι το κίνημα και οι μάζες προσλαμβάνονται ως εξωτερικά «αντικείμενα» σε σχέση με το «υποκείμενο» της πολιτικής πρωτοπορίας, το οποίο μπορεί να υπάρχει έξω και πέρα από αυτά, στο απυρόβλητο, στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, ίσως και σε μια …«θεματική» επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ!

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά...."

Ο Α.Αλαβάνος μιλάει για το εκλογικό αποτέλεσμα και όχι μόνο...

η προεδρική καρέκλα του ΣΥΝ

Στα σταλινικά κόμματα η αντιπαλότητα στον "εσωτερικό εχθρό" αποτελεί στοιχείο της συγκρότησής τους. Η Κουμουνδούρου θεωρεί πλέον ότι έχει ξεμπερδέψει με τον Α. Αλαβάνο και τώρα έχει στοχοποιήσει τον Π. Λαφαζάνη. Ελπίζει να  ξεμπερδέψει μαζί του μέσω της πολιτικής που έχει χαράξει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένα σε παλαιότερα δημοσιεύματά μας θα επιχειρήσει, τώρα που έχει τον πλήρη πολιτικό έλεγχο, να συγκροτήσει ως ενιαίο πολιτικό φορέα τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με  όσα κομμάτια και θρύψαλα έχουν απομείνει από την ΑΝΑΣΑ. Ήδη το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή στην χθεσινή συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ, παρ όλες τις στρογγυλεύεις και τις αμβλύνσεις που επιβάλει το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα. Παράλληλα αναμένουν την εκούσια αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ των δυνάμεων του Μετώπου Α-Α, πράγμα που θα διευκόλυνε τα σχέδιά τους. Γι αυτό άλλωστε εκπορεύονται πληροφορίες προς τα ΜΜΕ από τα γραφεία της Κουμουνδούρου ότι ο Α.Αλαβάνος εξαγγέλλει την δημιουργία νέου κόμματος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Σε μια σημαντική ομιλία του, ο  Α. Αλαβάνος στην 1η Παναττική Συνέλευση του "Μετώπου Α-Α", τοποθετείται για το εκλογικό αποτέλεσμα και απαντάει σε μια σειρά ερωτήματα που απασχολούν τους φίλους και τους εχθρούς του:

Το δελτίου τύπου καθώς και η απόφαση της 1ης Παναττικής συνέλευσης του Μετώπου Α-Α και η πρόταση με τα 10 σημεία που είχε κατατεθεί στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ,εδώ:

Παναττική Συνέλευση του Μετώπου A-A 

Ενημέρωση από την 1η Παναττική Συνέλευση του Μετώπου Α-Α

Πραγματοποιήθηκε στην Πάντειο το Σάββατο 27 /11 η Παναττική Συνέλευση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής -Ελεύθερη Αττική. Στην συνάντηση μίλησαν 40 περίπου σύντροφοι με μέσο χρόνο ομιλίας 7 λεπτά, για το εκλογικό αποτέλεσμα, την Αριστερά και το μέλλον του Μετώπου. Μετά το πέρας των ομιλιών έγινε συζήτηση για το σχέδιο απόφασης, το οποίο παρουσίασε στην έναρξη της συνέλευσης ο σ. Δήμος Τσακνιάς. Αποφασίστηκε η συνέχιση και ανάπτυξη της δράσης και λειτουργίας του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» ως “Ανοικτού Πολιτικού Σχεδίου” που σκοπεύει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για την ανατροπή της κυβέρνησης, την απαλλαγή του λαού και της χώρας από τα δεσμά που μας επιβάλουν το ΔΝΤ και η Ε.Ε, την εναλλακτική ριζοσπαστική λύση.

Σε αυτά τα πλαίσια - και μετά από έντονη και παραγωγική συζήτηση - η παναττική συνέλευση του Μετώπου εκτίμησε σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι υπάρχει ακόμη δυνατότητα ανασυγκρότησης και δημιουργικής προσφοράς του σε μια μετωπική σύγκλιση ευρύτατων δυνάμεων. Αυτή δεν μπορεί να προέλθει από τη συνέχιση άγονων διεργασιών κορυφής. Μπορεί να προέλθει μόνο από τα μέλη του. Γι΄ αυτό είναι αναγκαίο να συνέλθει το αργότερο μέχρι το τέλος Γενάρη η 4η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα κατατεθούν οι διάφορες απόψεις και θα ληφθούν οι αποφάσεις στη βάση της αρχής «ένα μέλος, μία ψήφος».

Επίσης αποφασίστηκε ότι τα μέλη της Συνέλευσης, που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει πάρουν όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την προσέγγιση δυνάμεων που απελευθερώνονται από το κόμμα αυτό και που ούτε επιβαρύνονται από σκιές του παρελθόντος, ούτε διαπλέκονται με κέντρα του συστήματος στον επικοινωνιακό ή οικονομικό χώρο.

Σχετικά με τις ριζοσπαστικές οργανώσεις, ομάδες, κινήσεις που ούτε συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε προέρχονται από τον σοσιαλιστικό χώρο αλλά κινούνται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, της κοινωνικής διαμαρτυρίας, του οικολογικού ριζοσπαστισμού αποφασίστηκε ότι θα επιδιωχθεί η επικοινωνία μαζί τους και η διερεύνηση της δυνατότητας για κοινές δράσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Επίσης η συνέλευση αποφάσισε ότι θα στηρίξει πρωτοβουλίες συνάντησης, επικοινωνίας, συζήτησης της αριστεράς και αυθεντικές προοδευτικές περιφερειακές ή δημοτικές κινήσεις και ενωτικές εργατικές πρωτοβουλίες βάσης.

Μετά τις γιορτές αποφασίστηκε η διοργάνωση πανελλαδικής συνέλευσης των μελών για την παραπέρα επεξεργασία των πολιτικών θέσεων και την εκλογή συντονιστικού οργάνου. Το πλήρες κείμενο της απόφασης θα δοθεί στην δημοσιότητα από το γραφείο τύπου και το προεδρείο της συνέλευσης. 

Εικόνες από την διαδήλωση της τρίωρης στάση εργασίας (Πέμπτη 25/11)

Στάση πληρωμών ...τότε!

Όσο πλησιάζει η στιγμή της πτώχευσης της χώρας, τόσο αποκαλύπτεται η αδυναμία της Αριστεράς να παρουσιάσει μια εναλλακτική λύση απέναντι στις διαχειριστικές πολιτικές του αστισμού, η οποία θα προστατεύει το επίπεδο διαβίωσης και τον μισθό των εργαζομένων. Η Αριστερά περί άλλων τυρβάζει. Εδώ μας έχουν πάρει και τα σώβρακα και κάποιοι αριστεροί θεωρούν ότι καταρρέει ο καπιταλισμός και όπου νάναι γίνεται η επανάσταση! Είναι αποκαλυπτικό αυτής της πολιτικής αδυναμίας της Αριστεράς ότι το ιδεολόγημα που είχε προβληθεί ως η συνεπής αντικαπιταλιστική γραμμή για αυτή την συγκυρία και το οποίο συγκρότησε ουσιαστικά την πολιτική φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η προμετωπίδα των αριστερών οικονομολόγων “ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ”, σήμερα προωθείται από πολλούς – ντόπιους και ξένους – εκπρόσωπους του αστισμού ως η μόνη σοβαρή εναλλακτική λύση διεξόδου της χώρας από την κρίση. Το πως έχει ήδη αρχίσει να πασάρεται αυτή η πολιτική, μπορείτε να το διαπιστώσετε διαβάζοντας τον καθημερινό τύπο ή παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων των καναλιών της tv. Απ' όλα αυτά, σας προτείνουμε ως χαρακτηριστικό δείγμα μια life style εκδοχή αυτής της “αντικαπιταλιστικής πολιτικής” εδώ: Fortune: Η στάση πληρωμών δεν συνεπάγεται καταστροφή

Το ζητούμενο για τον κόσμο της εργασίας είναι να μην φορτωθούν όλα τα βάρη οι εργαζόμενοι για την έξοδο απ' αυτή την κρίση του καπιταλισμού. Στα πλαίσια αυτών των αναζητήσεων τοποθετείται ένα άρθρο του Σ. Μαρκέτου που είχε δημοσιευθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2010 στο ΒΗΜΑ.  Έχει ιδιαίτερη σημασία να το κρίνουμε μετά τις εξελίξεις που έχουν συμβεί από τότε που γράφτηκε μέχρι σήμερα για να διαπιστώσουμε πράγματι την πολιτική του αξία:

Στάση πληρωμών τώρα 

Οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις δημιουργούν νέο πολιτικό σκηνικό και δίνουν μια πρόγευση των καταστάσεων που θα ζήσουμε τα ερχόμενα χρόνια. Ολοι αναρωτιόμαστε πώς θα αντιμετωπιστεί άμεσα η δημοσιονομική κρίση και πώς θα βγούμε μεσοπρόθεσμα από την πολύ ευρύτερη οικονομική κρίση που ήδη κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θεωρώ αδύνατο να γίνουν αυτά στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πριν από καιρό είχα υποστηρίξει ότι πρέπει να κηρυχθεί στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους (ξεπέρασαν τα 41 δισ. ευρώ το 2009) και να γίνει αναδιαπραγμάτευσή του. Ειδάλλως θα χρειαζόταν «να περικοπούν όλες οι κοινωνικές δαπάνες και να μπει φιτίλι στη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή για να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές».

Γιατί και οι δύο δρόμοι της αριστεράς είναι αδιέξοδοι: Ούτε Ευρώ, ούτε δραχμή, το πρόβλημα είναι στο κράτος.

Από την ιστοσελίδα "anti-somata"

Διάβασα με προσοχή δυό πρόσφατα άρθρα, το ένα του Μηλιού (εδώ) κι ένα του Λαπαβίτσα (εδώ) σχετικά με τις στρατηγικές εξόδου απο την κρίση. Αν κανείς παρακολουθήσει με προσοχή τις συζητήσεις μέσα στην αριστερά τους τελευταίους 8 μήνες θα παραδεχτεί οτι αυτά τα δύο άρθρα συμπυκνώνουν εν πολλοίς όλες αυτές τις συζητήσεις. Οι συζητήσεις αυτές γυρνάνε συνεχώς γύρω απο ένα δίπολο: ευρώ ή δραχμή; ευρωπαϊσμός/διεθνισμός ή πατριωτισμός; Αν και αρχικά πέρυσι, οι απόψεις του Λαπαβίτσα και των “αριστερών οικονομολόγων” μου είχαν φανεί πιο εύλογες (για παράδειγμα η ουτοπία αποπληρωμής του τεράστιου χρέους και άλλα σχετικά) η ουσιαστική αποστροφή των απλών αριστερών και εν γένει των εργαζομένων στα συνθήματα και τα προτάγματα, τελικά καί των δύο μπλοκ των αριστερών ριζοσπαστών (ας μην πανηγυρίζουν οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν κέρδισαν ψήφους, απογοητευμένους του Σύριζα μάζεψαν), όπως αυτή εκφράστηκε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, με έκανε να προβληματιστώ….

η συνέχεια εδώ: Γιατί και οι δύο δρόμοι της αριστεράς είναι αδιέξοδοι: Ούτε Ευρώ, ούτε δραχμή, το πρόβλημα είναι στο κράτος

Οριστικά προς την Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη ενάντια στο χρέος και τα σχέδια λιτότητας

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "πολιτικό καφενείο"

Την υιοθέτησε και η συνάντηση του Παρισιού του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ

του Γιώργου Μητραλιά

Όπως εξάλλου αναμενόταν, η συνάντηση της Ευρωπαϊκής Προπαρασκευαστικής Συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, που διεξήχθη στο Παρίσι το περασμένο σαββατοκύριακο 23-24 Οκτωβρίου, δεν διέψευσε τις προσδοκίες μας: Υιοθέτησε με τη σειρά της την πρόταση της ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο Χρέος ( www.contra-xreos.gr ) για διοργάνωση «ευρωπαϊκής συνδιάσκεψης ενάντια στο χρέος και στα σχέδια λιτότητας», που είχε ήδη υιοθετήσει η ευρωπαϊκή συνάντηση των Βρυξελλών (29/9/2010) που είχε συγκλιθεί με πρωτοβουλία της Cadtm (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου).

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα σημαντικό βήμα μπροστά για ολάκερη την ευρωπαϊκή -πέραν της σοσιαλδημοκρατίας- πολιτική, συνδικαλιστική και κινηματική αριστερά καθώς υπάρχει τώρα στην ημερήσια διάταξή της το κοινό ραντεβού στρατηγικής σημασίας που τόσο έλειπε μέχρι πριν από μερικές βδομάδες. Με δεδομένο μάλιστα τον ιστορικό ξεσηκωμό της γαλλικής κοινωνίας και τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις διαρκείας του εργατικού της κινήματος, που αρχίζουν πια να επηρεάζουν και πέρα από τα γαλλικά σύνορα, είναι τώρα διάχυτη η άποψη ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε, μια τέτοια πρόταση για αμέσως προσεχή κοινή συνάντηση της ευρωπαϊκής -κάθε λογής- ριζοσπαστικής αριστεράς θα έπρεπε να εφευρεθεί. Και μάλιστα κατεπειγόντως!

Αν και υπάρχουν πάντα σημαντικά περιθώρια διεύρυνσης των υποστηρικτών της πρότασης ώστε η προσεχής Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη ενάντια στο χρέος και στα σχέδια λιτότητας να είναι στο ύψος των (πολύ δύσκολων και «πονηρών») περιστάσεων, ο προσωρινός απολογισμός τους είναι ήδη ιδιαίτερα ενθαρρυντικός για τη συνέχεια. Τελικά, υποστηρίζουν -και συνδιοργανώνουν- ριζοσπαστικά συνδικάτα όπως τα γαλλικά Sud-Solidaires και FSU, τα ιταλικά Cobas, η γαλλική Αγροτική Συνομοσπονδία (Confederation Paysanne) όλα τα πέραν της σοσιαλδημοκρατίας γαλλικά πολιτικά κόμματα της αριστεράς (ΚΚΓ, ΝΡΑ, Μέτωπο της Αριστεράς, Ενωτική Αριστερά, Ομοσπονδία, κλπ), κινήματα όπως οι Ευρωπορείες, η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, η Attac Ευρώπης αλλά και Γαλλίας, Γερμανίας και Βελγίου, τα Κοινωνικά Φόρουμ Ρωσίας, Ιταλίας, Τουρκίας, Ρουμανίας, Αυστρίας και Ελλάδας, και αρκετές άλλες οργανώσεις, κινήματα και ΜΚΟ από μια ντουζίνα ευρωπαϊκές χώρες. Ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται επίσης η πρόταση της GUE (Ευρωπαϊκή Ενωμένη Αριστερά), που έγινε μέσω της εκπροσώπου του Transform!, να μετάσχουν οι ευρωβουλευτές της ενεργά στην προσεχή Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη ενάντια στο χρέος και στα σχέδια λιτότητας που –σύμφωνα με την πρότασή της- θα μπορούσε να συμπέσει με την πρώτη επέτειο της εξαγγελίας του διαβόητου «σχεδίου βοήθειας» του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Στο τέλος της συνάντησης του Παρισιού ανοίχτηκε ένας πρώτος κατάλογος ονομάτων αγωνιστών που θα συστήσουν την επιτροπή προετοιμασίας της Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης. Αυτός ο κατάλογος-επιτροπή προετοιμασίας είναι ανοιχτός και θα κάνει τον απολογισμό των εργασιών του στη επόμενη συνάντηση του ΕΚΦ. Περιττό να πούμε ότι η ελληνική αριστερά θα πρέπει να σπεύσει να δηλώσει όχι απλώς την υποστήριξή της, αλλά μάλλον την ενεργό συμμετοχή της μια και είναι αυτή που περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη, νοιώθει την ανάγκη της συνεργασίας και του συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο προκειμένου να αντιμετωπίσει με πιθανότητες επιτυχίας τον κοινό ταξικό εχθρό…