Το κείμενο αυτό το καταθέτουν εν όψει της Γενικής Συνέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ Ρεθύμνου, οι σύντροφοι που το υπογράφουν. Η διακίνηση του δε γίνεται με σκοπό να υποκαταστήσει τη διαδικασία της ΓΣ αλλά προκειμένου να μπορέσει να μελετηθεί από όλους ψύχραιμα και να εκφραστούν συγκεκριμένες διαφωνίες ή συμφωνίες, προτάσεις κλπ., στην κατεύθυνση της σύνθεσης απόψεων. Θεωρούμε σημαντική την συμβολή των συντρόφων στον προβληματισμό που αναπτύσσεται και δημοσιεύουμε το κείμενο που μας έστειλαν, πόσο μάλλον που προέρχεται από συντρόφους της επαρχίας.
Το θετικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Οκτώβρη δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη – ίσως τελευταία – ευκαιρία να αντιμετωπίσει τα αίτια που οδήγησαν το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη βαθιά κρίση του καλοκαιριού. Θα ήταν εντελώς λανθασμένο να πιστέψουμε ότι η προεκλογική συσπείρωση και το θετικό εκλογικό αποτέλεσμα εκτός από τα συμπτώματα της κρίσης έχουν θεραπεύσει και τα αίτια που τη δημιούργησαν. Η συζήτηση γύρω από αυτά τα ζητήματα δεν πρέπει να αποκτήσει το χαρακτήρα μιας αέναης ομφαλοσκόπησης που ενδεχομένως θα συνοδευτεί από τις γνωστές περιχαρακώσεις. Πρόκειται για προβλήματα που ζητούν λύση επιτακτικά και εάν δεν τα αντιμετωπίσουμε είναι βέβαιο ότι θα τα ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας, με σοβαρές συνέπειες για το ενωτικό μας εγχείρημα. Επομένως η προσέγγιση πρέπει να είναι τέτοια που να οδηγήσει
όσο το δυνατόν συντομότερα στην καλύτερη σύνθεση απόψεων και την ευρύτερα αποδεκτή λύση, ώστε να αποκτήσει το εγχείρημα πιο στέρεες βάσεις και να μπορέσει να απευθυνθεί με καλύτερους πλέον όρους προς την κοινωνία.
Αναρτήσεις
Με μεγάλη ενόχληση διαβάσαμε στην «Αυγή» της 4ης Νοεμβρίου τμήματα της εισήγησης του Αλέξη Τσίπρα στην Π.Γ. του ΣΥΝ. Τόσο το περιεχόμενο όσο και το ύφος της εν λόγω τοποθέτησης απέχουν παρασάγγας από τον τρόπο που έχουμε μάθει να συζητάμε μεταξύ μας, η πλειονότητα των συνιστωσών, των ανένταχτων και των μελών του ΣΥΝ στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα διακρίνεται από ένα κράμα αλαζονείας και «συνδικαλισμού» που εντείνει τις τεχνητές πολώσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, χαράζει ψευδείς διαχωριστικές, συσκοτίζει την ογκώδη πολιτική αμηχανία που χαρακτηρίζει το χώρο την τελευταία περίοδο και, οπωσδήποτε, στρεβλώνει το κομβικό (μάλλον υπαρξιακό) ζήτημα της οργανωτικής ανασυγκρότησης του.
